Η τουρκική κρίση δεν μοιάζει καθόλου με την ελληνική.
Εκδηλώθηκε τις τελευταίες ημέρες και επίσημα η εδώ και χρόνια, και εσχάτως ιδιαιτέρως απροκάλυπτα, κλιμακούμενη κρίση του Κεμαλισμού και των θεσμών εκπροσώπησής του.
Είναι γνωστό πως το στράτευμα, βαθιά ριζωμένος θεσμός κεμαλικής εκπροσώπησης, τουτέστιν θεσμός εκπροσώπησης του πολιτικού συστήματος της γείτονος καταξιωμένος και νομιμοποιημένος να παρεμβαίνει και να χειραγωγεί σε κάποιο βαθμό την πολιτική ζωή της Τουρκίας, βρίσκεται σε σύγκρουση με το κυβερνητικό στρατόπεδο από την επομένη της ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας από τους Ισλαμιστές του Ταγίπ Ερντογάν.
Είναι γνωστό πως Κεμαλισμός και Ισλάμ είναι δύο, κοινωνικοπολιτικά και πολιτιστικά, εξ ορισμού αντιθετικά μεγέθη. Ο Ερντογάν κατάφερε να επιβιώσει της σύγκρουσης αυτής κάνοντας μοναδικές κινήσεις ευελιξίας και τακτικής, κυρίως στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων στη Μέση Ανατολή και τον διεθνή περίγυρο της Τουρκίας, προς το Ιράν και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Ο τούρκος πρωθυπουργός κατάφερε να αποκαταστήσει εξαιρετικές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο, χωρίς να καταστρέψει τις σχέσεις του με το Ισραήλ, να δημιουργήσει μοναδικές σχέσεις ως εκπρόσωπος και διαμεσολαβητής της Δύσης με το Ιράν, ενώ ταυτόχρονα έχει άριστες σχέσεις με τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και παράλληλα οικοδομεί και ένα πολύ καλό επίπεδο σχέσεων με τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Ταυτόχρονα, ακολουθώντας την τακτική Νταβούτογλου, αναπτύσσει πολιτικές εξάλειψης του κουρδικού προβλήματος, κάνοντας μερικές μικρές και ανεπαίσθητες παραχωρήσεις στους Κούρδους. Επίσης, στο εσωτερικό κατάφερε, έστω «διά πυρός και σιδήρου», να επιβάλει για πρώτη φορά στην τουρκική ιστορία ισλαμιστή Πρόεδρο, ενώ ταυτόχρονα επιμένει στην πορεία ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ γνωρίζοντας τις ενστάσεις των Ευρωπαίων, κάνοντας δε προς τούτο, προσεκτικά και ισόρροπα, μεταρρυθμίσεις με το σταγονόμετρο. Όλα αυτά γίνονται χωρίς τη συγκατάθεση και τη συναίνεση του Στρατεύματος, που, για πρώτη φορά στην ιστορία του εμφανίζει μια προφανή αδυναμία ενεργοποίησης του παρεμβατικού του ρόλου.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών με τη «βαριοπούλα» υποδηλώνουν προς κάθε κατεύθυνση πως η κυβέρνηση Ερντογάν παίρνει το «πάνω χέρι» στο πολιτικό σύστημα της Τουρκίας, έναντι του κεμαλικού καθεστώτος. Εάν δεν υπάρξει αντίδραση στρατιωτική, ανατροπής της σημερινής εικόνας, τότε θα έχουμε το τέλος του Κεμαλισμού.
Οι εικόνες που μεταφέρονται από τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης διεθνώς είναι πρωτοφανείς. Στρατηγοί, ναύαρχοι και άλλοι ανώτεροι αξιωματικοί συλλαμβάνονται και διασύρονται ως κατηγορούμενοι, ως συνωμότες για πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης, και για προετοιμασία πολεμικών εξελίξεων εις βάρος γειτόνων, τουτέστιν της Αθήνας.
Είναι εξόχως ενδιαφέρουσα αυτή η εξέλιξη, και ιδίως για εμάς τους Έλληνες, αφού τώρα γνωστοποιείται πως οι στρατιωτικές αυτές συνωμοτικές παρεμβάσεις εκπονούντο εν όψει του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο και με αφετηρία την ενδεχόμενη συνεννόηση με την Ελλάδα.
Αυτό δείχνει πόσο μπορεί κανείς να εμπιστεύεται τις τουρκικές δομές εξουσίας, οι οποίες παρά την ενίσχυση του Ερντογάν έναντι των στρατιωτικών, εν τούτοις παραμένουν ασαφείς και απρόβλεπτες.
Τέλος δε, πρέπει να υπογραμμίσουμε και την απολύτως λανθασμένη εκτίμηση των δυτικών κύκλων, και πολλών Ελλήνων, να θέλουν να εμπιστεύονται τους Κεμαλιστές και το Στράτευμα ως σταθεροποιητικό παράγοντα για το τουρκικό πολιτικό σύστημα και επομένως αναγκαία συνθήκη ειρήνης και συνεργασίας στην περιοχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου