ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

ΝΕΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ Κραουνάκη για ΣΥΡΙΖΑ: Να φάτε σκατά. Γαμήσατε τα σπίτια μας… (ΒΙΝΤΕΟ)

Στίχοι:   Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική:   Σταμάτης Κραουνάκης
1. Κατιάνα Μπαλανίκα



Βαράτε Τούρκοι τα άρματα και το φιλότιμό μου
Ξυπνάω απ’ τα χαράματα και βάζω τις φωνές
Γαμώ την αγανάκτηση, γαμώ το κέρατό μου
Γεμίσανε φαντάσματα, του κόσμου οι σκηνές

Βαράτε τώρα Έλληνες, στα μούτρα σας χαστούκια
Που θέλατε κυβέρνηση αυτά τα τουρλουμπούκια
Ανάθεμα στο facebook, που πάταγα το like
Που ψήφισα σοσιαλισμό και βγήκε τρίτο ράιχ

Ααα, Ααα, να φάνε σκατά, να φάνε σκατά
Ααα, Ααα, Που μας κάναν τα σπίτια κιμά
Να φάνε σκατά

Καλό συλλαλητήριο, ελάτε αδέρφια μέσα
Γαμώ τα υπουργεία τους, γαμώ και τα κογκρέσα
Ελάτε βρε συναδελφοι, γουσταρω απαρτία
Που γάμησαν τα σπίτια μας και την δημοκρατία

Ααα, Ααα, να φάνε σκατά, να φάνε σκατά
Ααα, Ααα, Που να μας κάναν τα σπίτια κιμά

Κι αν κάποιους τους προσέλαβα…
Να φάνε σκατά


Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

ΚΟΥΛΟΥΡΙ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΗ: ΑΥΤΗ Η ΜΑΣΤΙΓΑ...

koulouri1a

Καταλάβατε τι είναι αυτό που φταίει για τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας ή πρέπει να το ξαναπούμε; Φταίει η φοροδιαφυγή! Αυτή είναι η γάγγραινα που ταλαιπωρεί το ταλαίπωρο κορμί τής χώρας μας, τελεία και παύλα. Και δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα αν δεν συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι πρέπει να ζητάμε πάντοτε απόδειξη για οποιαδήποτε αγορά κάνουμε και για οποιαδήποτε υπηρεσία λαμβάνουμε.

Το καταλάβατε, επί τέλους ή πρέπει να σας το επαναλαμβάνουν κάθε βράδυ τα κανάλια; Μην περιμένετε αύξηση στους μισθούς σας αν ο κυρ-Μήτσος ο φούρναρης δεν μάθει να κόβει απόδειξη ακόμη και για το τελευταίο κουλούρι Θεσσαλονίκης που πουλάει. Μην ελπίζετε ότι θα πάψουν να κατρακυλάνε οι συντάξεις σας αν η Βούλα η κομμώτρια δεν χτυπάει στην ταμειακή της μηχανή ακόμη και το τελευταίο χτένισμα που κάνει. Μην ονειρεύεστε ανάκαμψη στα οικονομικά σας αν επιμένετε να αναθέτετε τα ιδιαίτερα της κόρης σας στον κάθε τυχάρπαστο φοιτητάκο που δεν κόβει αποδείξεις. Και, βέβαια, παραδεχτείτε τις δικές σας ευθύνες για την κατάντια αυτού του τόπου, εφ’ όσον προσπαθείτε να πετύχετε φτηνότερο νοίκι για την γκαρσονιέρα τού φοιτητή κανακάρη σας, προτείνοντας στον ιδιοκτήτη να μη σας κόβει αποδείξεις για τα νοίκια.

Το καταλάβατε τώρα το μέγεθος του προβλήματος της φοροδιαφυγής; Μπράβο! Και το πιστέψατε; Τρομάρα σας…

Ρε σεις, φοροδιαφυγή κάνουν τα λιγούρια. Οι λεφτάδες δεν ασχολούνται μαζί της, καθ’ όσον υπάρχει η νόμιμη φοροαποφυγή! Ψωνίσατε ποτέ από τον Βασιλόπουλο τον ΆλφαΒήτα δίχως απόδειξη; Όχι βέβαια. Άρα ο ΑλφαΒήτας πληρώνει τους φόρους του κανονικά, έτσι; Μάλιστα. Κανονικώτατα! Ο άνθρωπος είναι νομιμώτατος και πληρώνει μέχρι δεκάρας όσα προβλέπει ο νόμος να πληρώσει. Μόνο που ο νόμος προβλέπει για τον ΑλφαΒήτα λιγώτερα απ’ όσα προβλέπει για την κοπέλλα που κάθεται στο ταμείο και κόβει τις αποδείξεις.

Ταξιδέψατε ποτέ με βαπόρι ή με αεροπλάνο δίχως να κόψετε νόμιμο εισιτήριο; Φυσικά και όχι. Άρα οι εφοπλιστές και οι αεροπλανάδες πληρώνουν τους φόρους τους κανονικά, ε; Καμμιά αντίρρηση. Μόνο που τα «κανονικά» τους είναι ψίχουλα μπροστά στα «κανονικά» των μούτσων τους ή των αεροσυνοδών τους.

Κι ακόμη, μήπως κάνατε ποτέ οποιοδήποτε αλισβερίσι με οποιαδήποτε τράπεζα δίχως να σας κόψουν χαρτί; Οπωσδήποτε όχι. Άρα οι τράπεζες δηλώνουν και την τελευταία τους δεκάρα και, συνεπώς, πληρώνουν τους φόρους τους κανονικά, έτσι; Χμμμ… Λογικά, εδώ πρέπει να γελάσουμε αλλά η φάση δεν βγάζει γέλιο.

Να σας θυμίσω τον ντόρο που γίνεται κάθε τόσο με τα εισοδήματα που δηλώνουν κάποιοι καλλιτέχνες; Για παράδειγμα, θυμάστε πόση φασαρία έγινε κάποτε στα κανάλια επειδή η Βίσση δήλωνε πενταροδεκάρες; Ε, λοιπόν, η Αννούλα δεν έκανε καμμιά φοροδιαφυγή και ήταν απολύτως νόμιμη. Μόνο που δεν είναι τόσο χαζή ώστε να τραγουδάει ως Αννούλα σκέτη. Όπως κι ο Πρετεντέρης δεν είναι τόσο χαζός ώστε να λέει τις παπαριές του ως Πρετεντέρης σκέτος. Έχουν στήσει από μια εταιρεία ο καθένας κι έτσι η μεν Αννούλα τραγουδάει ως «Αννούλα ΟΕ» ο δε Πρετεντέρης παπαρίζει ως «Πρετεντέρης ΕΠΕ». Βλέπετε, ως εταιρείες φορολογούνται με 26% ενώ σκέτοι θα φτάνανε 45%.

Κάποτε, μάλιστα, οι ομόρρυθμες κι οι ετερόρρυθμες εταιρείες φορολογούνταν με 20% ενώ οι ατομικές επιχειρήσεις με 26%. Κάποια στιγμή, κατάλαβαν τον παραλογισμό στο υπουργείο κι ανέβασαν κι αυτών των εταιρειών τον φόρο στο 26%. Μόνο που ομόρρυθμες κι ετερόρρυθμες εταιρείες στήνουν οι ψιλοάσχετοι. Οι πιο ψαγμένοι στήνουν ΕΠΕ και οι αφράτοι στήνουν Ανώνυμες. Και ο φόρος των Ανωνύμων μπορεί να πέσει ακόμη και στο 10%, την ώρα που ο φόρος του κάθε μισθωτού μπορεί να καβαντζάρει και το τετραπλάσιο…

Συνεπώς, όλο αυτό το νταβαντούρι περί φοροδιαφυγής δεν ακουμπάει καν εκείνους που κονομάνε χοντρά. Όλοι αυτοί κόβουν αποδείξεις κανονικά. Δεν είναι ηλίθιοι οι άνθρωποι. Αφού μπορούν να γλιτώσουν φόρους νόμιμα (και ηθικά, μη σου πω), γιατί να παρανομήσουν; Κι αν κάποια στιγμή θεωρήσουν ότι ακόμη κι έτσι πληρώνουν πολλά, στήνουνε και μια οφ-σορ και καθαρίζουνε. Νόμιμα πάντα! Κι άιντε τώρα εσύ να με πείσεις ότι για τα χάλια μας φταίει το δίχως απόδειξη κουλούρι τού κυρ-Μήτσου…

koulouri2

Ας γυρίσουμε, όμως, στο θέμα των αποδείξεων. Προσωπικά, όποτε ψωνίζω, επιμένω φορτικά να ΜΗ μου κόψουν απόδειξη! Όχι επειδή μισώ το κράτος ούτε επειδή νομίζω βλακωδώς ότι έτσι κάνω επανάσταση. Δεν θέλω να μου κόβουν απόδειξη επειδή θέλω να βοηθήσω την… εθνική οικονομία! Γελάτε; Προσέξτε:

Εγώ, φίλε αναγνώστη, είμαι λογιστής. Ας πούμε ότι εσύ είσαι ηλεκτρολόγος κι ας πούμε, επίσης, ότι το έχουμε κι οι δυο χούι να είμαστε νόμιμοι. Έρχεσαι, λοιπόν, να σου φτιάξω την δήλωση και σου παίρνω 100 ευρώ με κανονική και νόμιμη απόδειξη. Απ’ αυτό το κατοστάρικο, δίνω αμέσως 18,70 για ΦΠΑ. Από τα υπόλοιπα 81,30 θα μου πάρει το κράτος, ως φόρο ένα 26%, δηλαδή άλλα 21,14. Δηλαδή, από το κατοσταρικάκι σου, εμένα θα μου μείνει σχεδόν ένα εξηντάρι.

Την επόμενη μέρα, σε καλώ σπίτι μου να μου φτιάξεις τα ηλεκτρικά. Η δουλειά σου κάνει 100 ευρώ και μου εκδίδεις νόμιμη απόδειξη  κι εσύ. Φυσικά, το κράτος θα πάρει κι από σένα 39,84 ευρώ και θα σου μείνει κι εσένα ένα εξηντάρι. Πήρες χαμπάρι τι έγινε τώρα; Κανονικά, αφού δουλέψαμε ο ένας για τον άλλο, θα έπρεπε να ήμασταν «ίσα βάρκα, ίσα νερά» αλλά, επειδή δουλέψαμε και οι δυο νόμιμα, το κράτος μάς πήρε 80 ευρώ από το κατοστάρικο που κάναμε βόλτα μεταξύ μας!

Βέβαια, αν αυτό το ογδοντάρι ξαναγυρνούσε σε μας εμμέσως (μέσω παροχών υγείας, παιδείας, συντάξεων κλπ κλπ) δεν θα το κουβεντιάζαμε. Το πρόβλημα είναι ότι το ογδοντάρι μας θα καταλήξει (τουλάχιστον, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του) στις τσέπες δανειστών ως τοκοχρεολύσιο, βιομηχάνων ως επιδότηση, εργολάβων ως αρπαχτή κλπ.

Να, λοιπόν, γιατί επιμένω να ΜΗ μου κόβουν αποδείξεις.

Επειδή έτσι κάθε κατοστάρικο που πληρώνω, εξακολουθεί να κυκλοφορεί στην αγορά ως κατοστάρικο και δεν γίνεται εξηντάρι. Επειδή δεν θέλω να προσφέρω σαραντάρια σε κάποιους που θα τα πιουν «εις υγείαν των κορόιδων». Κι επειδή είμαι σίγουρος ότι για τα χάλια μας δεν φταίνε στο παραμικρό τα κουλούρια Θεσσαλονίκης του κυρ-Μήτσου.

ΠΗΓΗ

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

Πώς μαθαίνουν οι Ιάπωνες μαθητές να σέβονται το σχολείο τους


ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ :  ΒΡΩΜΑ ΚΑΙ ΔΥΣΩΔΙΑ


Το υποχρεωτικό μάθημα Soji No Jikan

Στο σχολείο υπάρχουν πολλά βασικά μαθήματα που κάνουν τα παιδιά, Μαθηματικά, Γλώσσα, Ιστορία κλπ.,  υπάρχουν όμως και μαθήματα επιλογής που τα παιδιά μπορούν να επιλέξουν ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους κυρίως στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Και αυτό συμβαίνει, σε γενικές γραμμές, παγκοσμίως.

Μαθαίνω όμως, ότι στην Ιαπωνία υπάρχει ένα μάθημα που όλα τα παιδιά Δημοτικών και Γυμνασίων είναι υποχρεωμένα να παρακολουθήσουν: το Soji No Jikan.

Το Soji No Jikan δηλ.  "Η ώρα της καθαριότητας", είναι ένα διάστημα 15 λεπτών στο οποίο οι μαθητές καθαρίζουν τις αίθουσες διδασκαλίας. Και να πώς έχει το πρόγαμμα: αφού οι μαθητές φάνε το γεύμα τους, έχουν 30 λεπτά ελεύθερα για να παίξουν. Όταν τελειώσει αυτός ο χρόνος ακούγεται μία συγκεκριμένη μουσική από τα μεγάφωνα του σχολείου και όλα τα παιδιά αναγνωρίζουν ότι ξεκινά ο χρόνος του Soji No Jikan, συνήθως 1:30 - 1:45 μ.μ.

Συγκεντρώνονται λοιπόν, στις ομάδες τους και στις αίθουσες που έχουν αναλάβει και αρχίζουν το καθάρισμα για ένα τέταρτο. Και καθαρίζουν όλο το σχολείο, όχι μόνο τις αίθουσές τους. Δηλ. υπάρχουν ομάδες που αναλαμβάνουν να καθαρίζουν το γήπεδο, τις τουαλέτες, την πισίνα, τα τζάμια, τους διαδρόμους κλπ. Κάθε παιδί που έρχεται στο σχολείο έχει τα δικά του εργαλεία καθαριότητας: κουρέλι, ξεσκονόπανο, σκούπα. Τώρα θα ρωτήσετε το κουρέλι τι χρειάζεται. Μα για το σφουγγάρισμα φυσικά! Γιατί στα Ιαπωνικά σχολεία το σφουγγάρισμα δε γίνεται με σφουγγαρίστρες, αλλά με κουρέλι και στα τέσσερα!


 



Το υποχρεωτικό μάθημα του Soji No Jikan διδάσκεται στην Ιαπωνία για ένα συγκεκριμένο λόγο: θέλει να διδάξει σε μικρά και μεγάλα παιδιά την υπευθυνότητα, την εκτίμηση, τη φροντίδα, την υπερηφάνεια και το σεβασμό που θα πρέπει να επιδεικνύουν για τις εγκαταστάσεις που έχουν το προνόμιο να χρησιμοποιούν.  Και φυσικά το συγκεκριμένο μάθημα έχει την απόλυτη αποδοχή των γονέων.




Σαφώς υπάρχει μια τεράστια πολιτισμική διαφορά ανάμεσά μας. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν εδώ, αν βάζαμε τα παιδιά ένα τέταρτο πριν σχολάσουν, να καθαρίσουν όλα όσα είχαν λερώσει από το πρωί στο σχολείο τους. Για δείτε και τα βίντεο...







ΠΗΓΗ

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΡΙΩΝ

Η θεωρία των μετρίων

Όταν προ καιρού ο τότε υπουργός Παιδείας, πνευματικός πατέρας του Τσίπρα, ο Αλέκος Μπαλτάς είχε πει ότι η αριστεία είναι ρετσινιά πολλοί αντέδρασαν, αλλά δεν το κατάλαβαν και πολλοί. Τι να εννοούσε ο ποιητής; Να ήταν απλά μια ανοησία ενός εμμονικού, ιδεοληπτικού αριστερού που δεν υιοθετείται από την κυρίαρχη ιδεολογία της Αριστεράς; Τελικά η ζωή δείχνει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά με την κυβέρνηση που έχουμε μπλέξει.

Πρόκειται για την ιδεολογία των μετρίων η οποία πρέπει να κυριαρχήσει σε όλη την Ελλάδα, σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και της οικονομίας.

Δεν πρέπει να υπάρχουν άριστοι, δεν πρέπει να ξεφεύγει κανείς από τη μετριότητα, δεν πρέπει να ξεχωρίζει κανείς από το «κοπάδι», όπως αυτό θα διαμορφωθεί σταδιακά από την κυβέρνηση της Αριστεράς.

Η θεωρία των μετρίων δεν είναι κάποια συνωμοσία. Δεν είναι συκοφαντία για τους «αθώους» αριστερούς που δίνουν μάχη για να σωθεί η Ελλάδα. Είναι κάτι παραπάνω και θα το δούμε παντού από εδώ και στο εξής. Θα το δούμε στα σχολεία, η υπόθεση του ΦΠΑ 23% είναι ακριβώς αυτό. Πρέπει να κλείσουν πολλά ιδιωτικά σχολεία και τα παιδιά να πάνε σε δημόσια. Και καλά, να υπήρχε πρόνοια για καλά δημόσια σχολεία να το καταλάβουμε. Να μπορούσαν τα βρέφη και τα παιδάκια να έχουν θέση στο δημόσιο και να μη χρειάζονται να πάνε σε παιδικούς σταθμούς. Να γινόταν καλή δουλειά στο σχολείο και να μη χρειάζονταν τα φροντιστήρια ή να υπήρχαν πολλές δραστηριότητες για να μην απαιτείται να πληρώνει ο μπαμπάς για ποδόσφαιρο, χορό, μπάσκετ, εικαστικά κ.λπ.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κλείσει τα ιδιωτικά και να μην υπάρχει κάτι περισσότερο, κάποια άλλη επιλογή.

Στα οικονομικά τώρα. Η φορολογική λαίλαπα που ετοιμάζεται έχει ως στόχο τα εισοδήματα 25-40 χιλιάδες ευρώ. Δηλαδή για έναν ιδιωτικό υπάλληλο ένα μηνιαίο ποσό από 1.500 ευρώ και πάνω. Πόσοι το παίρνουν αυτό το ποσό; Ίσως ελάχιστοι από μια δουλειά, επομένως κάνουν δύο ή τρεις δουλειές για να έχουν ένα σίγουρο και καλό εισόδημα. Να πληρώσουν το δάνειό τους, τους λογαριασμούς τους, ίσως να στείλουν το παιδί του στο φροντιστήριο, σε κάποιο ιδιωτικό, σε ένα ξένο πανεπιστήμιο. Να ξεχωρίσει, να γίνει κάτι καλύτερο απ’ τον μέσο όρο, να αναπτύξει το ελληνικό μυαλό που είναι μεγάλο και τις δεξιότητες.

Όχι, η αριστερά θα τους τσακίσει, θα τους κάνει φτωχούς. Αντί να κάνει τα πάντα για να αυξηθεί το εισόδημα όσων βγάζουν 10 και 15 χιλιάδες ευρώ ή εκείνων που πένονται, αντί να φέρει επενδύσεις και να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, τι κάνει; Τους καλούς, τους εργατικούς, τους τσακισμένους κάθε μέρα από τη δουλειά για μια πιο άνετη ζωή, έρχεται να τους διαλύσει. Γιατί η αριστεία, η εργατικότητα, το ξεχωριστό είναι ρετσινιά.

Είναι η απόλυτη λέξη για την αριστερή διακυβέρνηση. Με τη ρετσινιά θα πορευτούμε τα επόμενα χρόνια. Στη δουλειά δεν πρέπει να ξεχωρίζεις. Στο δημόσιο δεν πρέπει να είσαι καλύτερος γιατί έτσι κι αλλιώς δεν θα επιβραβευτείς. Στην εκπαίδευση δεν μπορείς να είσαι καλύτερος γιατί… κομπλεξάρεις τους άλλους. Δεν μπορεί να έχει περισσότερα χρήματα, όχι κλέβοντάς τα αλλά δουλεύοντας σκληρά. Δεν πρέπει να αγοράσεις σπίτι ή άλλο ακίνητο. Θα σου το φορολογήσουμε, θα σε τσακίσουμε γιατί ξεχωρίζεις από τους μέτριους, τους τεμπέληδες, τα λαμόγια τους ανέντιμους.

Σε όλα όσα γίνονται αυτή τη στιγμή στη χώρα μας κυριαρχεί η ιδεολογία του Τσίπρα, του Μπαλτά, του Βαρουφάκη. Και δυστυχώς η μετριότητα έχει μπει στο πετσί όλων των πολιτών. Έχει γίνει συνήθεια ακόμη και μέσα στα κόμματα.

Γιατί οι άριστοι έχουν φύγει από την Ελλάδα, γιατί διαπρέπουν στο εξωτερικό και όχι στην πατρίδα;

Γιατί είναι πρωθυπουργός ο Τσίπρας, ένας νέος που πέρασε μόνο από την ΚΝΕ και έχει γαλουχηθεί με θεωρίες που μόνο στον Άρη μπορούν να εφαρμοστούν; Γιατί είχαμε τον Βαρουφάκη, έναν αλαζόνα που δεν ήξερε τι του γίνεται; Γιατί να είναι αρχηγός του στρατού ο… Πάνος Καμμένος και υπουργός Παιδείας ένας απίθανος τύπος ονόματι Φίλης; Γιατί ο πολιτισμός να βρίσκεται στα χέρια του Μπαλτά;

Υπάρχουν τόσα και τόσα παραδείγματα μετρίων που κυβερνούν αυτή τη στιγμή, που ορίζουν τις ζωές μας. Αυτό ήθελε να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ και το καταφέρνει. Ναι, η θεωρία των μετρίων και η ρετσινιά της αριστείας είναι ποια η κυρίαρχη ιδεολογία της Ελλάδας. Καλώς ήρθατε στο κόσμο της αριστεράς και προσοχή μην ξεχωρίσετε πουθενά. Στη ζωή σας, στον επαγγελματικό σας βίο, στις δεξιότητές σας, στα χόμπι σας. Κι αν ξεχωρίσετε θα σας τσακίσει η μετριότητα και θα τσακιστείτε να φύγετε από την πατρίδα σας.

Αυτή είναι η νέα Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα. Προσδεθείτε πετάμε για τη νέα εποχή.

Υ.Γ:roadrunner 12/10/2015 19:24:23
Εδώ που έχουμε φτάσει δεν ωφελούν στρογγυλεύσεις και ωραιοποιήσεις.΄
Δεν είναι ο syriza που έφτιαξε μόνος του, τις μετριότητες.
Η μετριότητα προϋπήρχε στο πελατειακό κράτος των προηγούμενων δεκαετιών.
Αυτό που κάνει ο syriza είναι ότι "χτίζει" γερά, επάνω "θεμέλια μετριότητας" που υπήρχαν και προσπορίζει εκλογικά οφέλη πουλώντας προστασία στους μετρίους, τους οποίους κερδίζει έτσι ως ψηφοφόρους, τη χρονική στιγμή που απαιτείται αξιολόγηση, αξιοκρατία και εξυγίανση, για να ανορθωθεί η οικονομία. Αν το δούμε ταυτόχρονα και σε βάθος χρόνου, κάνει ότι καλύτερο μπορεί, για να μακροημερεύσει στην εξουσία. Επειδή, η τακτική αυτή "προστασίας των μετρίων" τροφοδοτεί ακόμη πιο πολύ το βύθισμα των οικονομικών, άρα μεγαλώνει την αγωνία των "μετρίων"... και πάει λέγοντας...

ΠΗΓΗ

Η Είσοδος εις Δυτικήν Μακεδονίαν του Σώματος Παύλου Μελά (Μίκη Ζέζα) κα ό Ηρωικός θάνατος τούτου



Αι προσπάθειαι τού σώματος Καούδη δεν επρόκειτο να παραμείνουν μοναδικαί εις τα Κορέστια. Την νύκτα τής 27/28 Αυγούστου 1904 διήρχετο την Ελληνοτουρκικήν μεθόριον, παρά την Μονήν Μερίτσας (Οξυνείας), το σώμα τού Ανθυπολοχαγού Πυροβολικού Παύλου Μελά και ή αποφασιστική επέμβασις τού Ελληνικού Κράτους εις τα Μακεδονικά προβλήματα κατέστη πλέον γεγονός. Την 14ην Αυγούστου, όταν ό Μελάς επέστρεψεν εκ Κοζάνης, διωρίσθη υπό τής Μακεδονικής Επιτροπής αρχηγός όλων των ευρισκομένων εις Δυτικήν Μακεδονίαν Ελληνικών σωμάτων και αμέσως ήρχισε να καταρτίζη το σώμα του και να προετοιμάζη την είσοδόν του εις Μακεδονίαν. 0 από μακρού απορροφών τας σκέψεις του διακαής πόθος ήρχισε πλέον να πραγματοποιήται. Ολίγας ημέρας πριν διαβή μετά τού σώματός του τα σύνορα έγραφε εις την σύζυγόν του Ναταλίαν: «... Αναλαμβάνω αυτόν τον αγώνα με όλην μου την ψυχήν και με την ιδέαν ότι είμαι υποχρεωμένος να τον αναλάβω. Είχα και έχω την ακράδαντον πεποίθησιν ότι δυνάμεθα να εργασθώμεν εν Μακεδονία και να σώσωμεν πολλά πράγματα. Έχων δε την πεποίθησιν ταύτην έχω και υπέρτατον καθήκον να θυσιάσω το παν όπως πείσω και Κυβέρνησιν και Κοινήν Γνώμην περί τούτου. . . ». Αποδεδειγμένος εξήρχετο εις την Μακεδονίαν εξωθούμενος από την φλόγαν ενός ειλικρινούς σταυροφόρου.

Το σώμα του αποτελούμενον εκ τριάκοντα ανδρών συνωδεύετο υπό τριών οδηγών, οι οποίοι κατά τας διαβεβαιώσεις των εγνώριζον καλώς τας περιοχάς διά των οποίων θα διήρχετο τούτο. Παρ’ όλα αυτά, ό ένας εξ αυτών ασθενήσας κατά την νύκτα τής διαβάσεως των συνόρων, παρέμεινεν εντός τού Ελληνικού εδάφους. 0 άλλος, ονομαζόμενος Αθανάσιος Βάγιας και καταγόμενος εκ Σπηλαίου, ευθύς ως προσήγγισε το σώμα εις την περιοχήν τού χωρίου του, εγκατέλειψε τούτο και έσπευσε μετά τού οπλισμού του εις Γρεβενά να ειδοποιήση τας Τουρκικάς Αρχάς. Αι τελευταίαι θορυβηθείσαι από την δημοσίευσιν εις τας Αθηναϊκάς εφημερίδας διακηρύξεως τού Μακεδονικού Κομιτάτου, σχετικής με την αποστολήν εις Μακεδονίαν ενόπλων σωμάτων, είχον ενισχύσει τας φρουράς των συνόρων και είχαν εντείνει τα μέτρα επαγρυπνήσεως. Τα μέτρα αυτά συνδυαζόμενα με το γεγονός, ότι ό απομένων εις το σώμα οδηγός ουδόλως εγνώριζε το έδαφος τής πορείας, εδυσχέραινον τας κινήσεις του. Επομένως άνευ οδηγών και με επαγρυπνούσας τας Τουρκικάς Αρχάς, ήρχισε το σώμα Μελά την κίνησιν προς Βορράν, παρεκλίνον ευρέως εκ τής κατευθύνσεώς του, βαδίζον κατά την νύκτα υπό βροχήν, άνευ τροφίμων και επί εντελώς ανωμάλου εδάφους, επιτυγχάνον όμως πάντοτε να αποφεύγη τα Τουρκικά αποσπάσματα. Τελικώς, μετά πορείαν ένδεκα ήμερών, έφθασεν εις την περιοχήν Χρουπίστης (Άργους Ορεστικού) και αφού διέβη τον Αλιάκμονα εισήλθεν εις Κωσταράζιον την νύκτα τής 7/8 Σεπτεμβρίου.

Εις Κωσταράζιον το σώμα Μελά παρέμεινεν επί τρεις ημέρας, προς ανάπαυσιν και επιδιόρθωσιν των υποδημάτων και των ενδυμάτων των ανταρτών, διά παρασχεθείσης βοηθείας από του Μητροπολίτου Καραβαγγέλη. Κατόπιν επεσκέφθη το Βογατσικόν, εις το οποίον επληροφορήθη τον εις Μοναστήριον φόνον του Θεοδώρου Μόδη και τας αγριότητας των κομιτατζήδων εις την Πρεκοπάναν, ως και τα τής δράσεως του σώματος Καούδη. Την 12ην Σεπτεμβρίου το σώμα κατέλυσεν εις την Μονήν του Αγίου Νικολάου του  Τσιριλόβου και την 17ην Σεπτεμβρίου εισήλθεν εις Πρεκοπάναν, όπου εφόνευσε τον Βουλγαροδιδάσκαλον και τον Εξαρχικόν ιερέα, οι οποίοι ετρομοκράτουν το χωρίον των και εβαρύνοντο με φόνους συγχωριανών των. 0 Μελάς συγκαλέσας τούς χωρικούς υπέμνησεν εις αυτούς την Ελληνικήν καταγωγήν των και τούς συνέστησε διά θερμοτάτης ομιλίας να επανέλθουν εις τούς κόλπους τής Μεγάλης Εκκλησίας, εκ τής οποίας διά τής βίας είχαν αποσπασθή.

Ενώ ευρίσκοντο εις την Μονήν Τσιριλόβου, ή οποία μέχρι τής πυρπολήσεώς της υπό των κομιτατζήδων τον Φεβρουάριον του 1905 απετέλει ισχυρόν στήριγμα των Ελλήνων ανταρτών, ό υπαρχηγός του σώματος Λάκης Πύρζας εισηγήθη την εφαρμογήν αντιποίπων διά τον φόνον του πατριαρχικού ιερέως του  Στρεμπένου (Ασπρωγείων). 0 Μελάς, ανήρ ευπατρίδης και εκ φύσεως φιλάνθρωπος, δεν ενέκρινε τα τοιούτου είδους αντίποινα. Τελικώς όμως συνενωθείς και μετά τής ομάδος του εκ Λεχόβου Ζήση Δημουλιού, εδέχθη όπως οδηγήση τούς άνδρας του εις το Στρέμπενον (Ασπρώγεια). 0ταν αφίχθη εις το χωρίον, ωμίλησε και πάλιν θερμώς προς τούς κατοίκους, διέλυσε την τοπικήν επιτροπήν (Κομίσια) τής ΕΜΕ0 και συνέλαβε τούς υπευθύνους τής δολοφονίας του  Παπα— Δημήτρη, τούς οποίους εν συνεχεία εισήγαγεν εις δίκην και κατεδίκασεν εις θάνατον. Ανέβαλεν όμως την εκτέλεσιν τής ποινής των, διότι ισχυρίσθησαν ότι εγένοντο Εξαρχικοί διά της βίας και ως εκ τούτου ηθέλησε να τούς δώση την ευκαιρίαν να επανέλθουν εις την Ορθοδοξίαν. Συγχρόνως επεσκέφθη την χήραν του Καπετάν Βαγγέλη, ή οποία εκτός του  συζύγου της εθρήνει ήδη τον αδελφόν της Ελληνοδιδάσκαλον Μηλοβίστης (επί Γ/Β εδάφους), ό οποίος είχε φονευθή και αυτός υπό των κομιτατζήδων, ως και την χήραν του ιερέως Παπαδημήτρη. Εις τας προαναφερθείσας ό Μελάς έδωσε χρήματα και υπεσχέθη να μεριμνήση διά τον ευπρεπισμόν του τάφου του καπετάν Βαγγέλη. Τελικώς ωργάνωσε και εξώπλισε φρουράν του χωρίου εκ δέκα πέντε ανδρών και αναχωρήσας εκ Στρεμπένου (Ασπρωγείων) μετέβη εις Μπελκαμένην (Δροσοπηγή), εις την οποίαν προσήλθε και κατετάγη εις το σώμα ό εκ Μοναστηρίου Φίλιππος Καπετανόπουλος. 0 θερμός αυτός Έλλην πατριώτης, συμμετέχων εις την τριμελή Επιτροπήν Αμύνης τής πόλεως, δεν ηδύνατο πλέον να παραμένη εις Μοναστήριον μετά τον φόνον τού άλλον μέλους αυτής, Θεοδώρου Μόδη.

  Εις Μπελκαμένην (Δροσοπηγή) εξηνάγκασε τον εκεί Ρουμανοδιδάσκαλον να διαλύση το σχολείον του και να εγκαταλείψη την θέσιν του, ωργάνωσε τοπικήν ένοπλον ομάδα διά την ασφάλειαν τού χωρίου, εγκατέστησε μιαν επιτροπήν συνεργασίας μετά των Ελληνικών σωμάτων και αφού επεσκέφθη το Ελληνικόν σχολείον και ωμίλησε, ως εσυνήθιζε, προς τούς μαθητάς, κατηυθύνθη εις Νερέτι (Πολυπόταμον). Εις το χωρίον τούτο, εις το οποίον εισήλθε την πρωίαν της 2Οης Σεπτεμβρίου, είχεν ως σκοπόν να συλλάβη πέντε κατοίκους του, οι οποίοι εβαρύνοντο με φόνους Πατριαρχικών. Πλην όμως την στιγμήν πού οι άνδρες του σώματός του εκύκλωσαν τας οικίας εις τας οποίας εκρύπτοντο οι αναζητούμενοι, Τουρκική δύναμις πεζικού και ιππικού επετέθη κατ’ αυτών και τούς εξηνάγκασε να αποσυρθούν εις τούς παρακειμένους λόφους. Κατά την αποχώρησιν, εκ των ριφθέντων υπό τού Τουρκικού αποσπάσματος πυροβολισμών, ετραυματίσθη σοβαρώς εις τον πόδα ό Καπετανόπουλος και μετ’ ολίγον εξέπνευσεν εκ της ακατασχέτου αιμορραγίας. Μετά το ατύχημα τούτο κατηυθύνθη ό Μελάς μετά τού σώματος εις Λέχοβον και Νεγκοβάνην (Φλάμπουρον), παρέμεινε δε εις την περιοχήν αυτήν επί αρκετάς ημέρας, απασχολούμενος με την τοπικήν οργάνωσιν τού Ελληνικού αγώνος. Εις Νεγκοβάνην (Φλάμπουρον) αφίχθησαν την 7ην Οκτωβρίου και τα αποσταλέντα προς ενίσχυσιν υπό τού κομιτάτου σώματα των Αλεξάνδρου Καραλιβάνου, Ιωάννου Πούλακα και Γεωργίου Βολάνη, συνολικής δυνάμεως 40 περίπου ανδρών. Αι ενισχύσεις αυταί ανεβίβασαν την δύναμιν τού σώματος Μελά& εις εβδομήκοντα περίπου άνδρας, μη υπολογιζομένων εις τον αριθμόν τούτον των εντοπίων ενόπλων.

Ή παρουσία τού ισχυρού αυτού σώματος, το οποίον ενήργει κατανεμημημένον εις τέσσαρα τμήματα, από τούς Καραλίβανον, Πούλακαν, Πύρζαν και Γιοβάνην, ενέσπειρε τον πανικόν εις την Βουλγαρικήν οργάνωσιν τής περιοχής και εξηνάγκασε πολλούς εκ των πρωτεργατών των κομιτάτων να καταφύγουν εις Φλώρινα και τας άλλας πόλεις τής περιοχής, εις τας οποίας υπήρχον Τουρκικαί φρουραί. Τοιουτοτρόπως, αι πέντε Βουλγαρικαί συμμορίαι (εκάστη των 12 ανδρών περίπου) αι οποίαι έδρων εις την περιοχήν των ανατολικών κρασπέδων τού όρους Βίτσι (Βέρνον)—ειδικώτερον εις τα χωρία Νερέτι (Πολυπόταμον), Νεγκοβάνη (Φλάμπουρον), Εξί—Σού (Ξυνό Νερό), Ζέλενιτς (Σκλήθρον), Μόκραινα (Βαρυκόν) και Νέβεσκα (Νυμφαίου)—ουδόλως εσημείωνον την παρουσίαν των εις αυτήν. Αι συμμορίαι, αυταί ή εκρύπτοντο επιμελώς εντός των χωρίων, ή είχον αποχωρήσει προς άλλας περιοχάς. Οι Έλληνες κάτοικοι είχον αναθαρρήσει και εβοήθουν μετ’ ενθουσιασμού το σώμα Μελά. Διά τής βοηθείας των ηδυνήθη ό Ανθυπολοχαγός Μελάς να οργανώση πλήρως την περιοχήν με βάσιν τα χωρία Λέχοβον και Νεγκοβάνην (Φλάμπουρον), εις τα οποία εσχηματίσθησαν ισχυραί ένοπλοι ομάδες εξ εντοπίων από τούς παλαιούς Έλληνας αρματολούς Ζήσην Δημουλιόν και Κόλε Πίναν. Το κεφαλοχώριον Νέβεσκα (Νυμφαίον) ωρίσθη ως διευθύνον κέντρον ολοκλήρου τής περιοχής. Εσχηματίσθη εις αυτό Επιτροπή κατευθύνσεως τού αγώνος, ή οποία απετελείτο εκ των Τάκη Γκόλνα ως Προέδρου, διδασκάλου Γεωργίου Σούρλα ως γραμματέως, Νικολάου Γιάννη ως ταμίου και των Δημητρίου Μιχαηλίδη, Ιωάννου Λιάτση και Ιωάννου Σακελλαροπούλου ως μελών. Παρόμοιαι επιτροπαί συνεστήθησαν και εις τα χωρία Λέχοβον, Στρέμπενον (Ασπρώγεια), Νεγκοβάνη (Φλάμπουρον), Μπελκαμένην (Δροσοπηγή) και Κάτω Κότορι (Υδρούσα), εις όλα δε τα χωρία ωρίσθησαν αγγελιαφόροι και οδηγοί διά τα σώματα.

Μετά την οργάνωσιν της Ελληνικής αμύνης εις την ανατολικώς τού όρους Βίτσι περιοχήν και την εγκατάστασιν προς έλεγχον ενός ισχυρού σώματος εκ πεντήκοντα περίπου ανδρών υπό την γενικήν διεύθυνσιν τού παλαιού Αρματολού Γιοβάνη, ό Παύλος Μελάς είχε την πρόθεσιν να μεταβή εις την περιοχήν Μαρόβου και Μοναστηρίου, μέσω Κορεστίων, διά να οργανώση και την περιοχήν αυτήν προ τού χειμώνας. Με τοιαύτα σχέδια κατά νουν, ειδοποίησε το σώμα Καούδη — Κύρου όπως επιδιώξη συνάντησιν μετ’ αυτού πλησίον τής Στατίστης (Μελά) και αφού παρέλαβε τα τμήματα των Πύρζα, Βολάνη, Πούλακα και Καραλιβάνου, εκινήθη αμέσως προς τα Κορέστια. Την εσπέραν τής 12ης Οκτωβρίου, ολόκληρος ή δύναμις, ανερχομένη εις 35 άνδρας, παρέμεινεν εις Στάτισταν (Μελά), οι κάτοικοι τής οποίας υπεδέχθησαν με ιδιαιτέραν χαράν το σώμα, με επικεφαλής τον πρόκριτον τού χωρίου Ντίναν. Ο τελευταίος ανήκεν εις το σώμα Καούδη — Κύρου και είχεν αποσταλή ύπ’ αυτών διά να οδηγήση την επομένην το σώμα Μελά εις το σημείον τής συναντήσεως. Ενώ ευρίσκοντο κατηυλισμένοι, μία χωρική ειδοποίησε τον Μελάν την εσπέραν τής 13ης Οκτωβρίου ότι ισχυρόν Τουρκικόν τμήμα εξήλθεν εκ Κονοπλατίου (Μακροχωρίου) και κατηυθύνετο προς Στάτισταν. Ο Μελάς έχων την γνώμην ότι οι Τούρκοι θα απέφευγον να τον καταδιώξουν, δεν έδωσε σημασίαν εις την πληροφορίαν και διέταξε τούς άνδρας να παραμείνουν κρυμμένοι εντός των οικιών τής Στατίστης, χωρίς να προβούν εις ουδεμίαν ενέργειαν. Παρ’ ελπίδα, όταν το Τουρκικόν τμήμα αφίχθη εις Στάτισταν, κατηυθύνθη αμέσως προς τον κάτω συνοικισμόν αυτής και άνευ χρονοτριβής εκύκλωσε τας οικίας εις τας οποίας είχε καταυλισθή το Ελληνικόν σώμα. Αι προσχεδιασθείσαι κινήσεις τού Τουρκικού τμήματος απεδείκνυον σαφώς ότι τούτο εκινείτο βάσει θετικών πληροφοριών. Κατά πάσαν πιθανότητα ή ενεδρεύουσα οργάνωσις τής ΕΜΕΟ, ή οποία παρηκολούθει ασφαλώς τας κινήσεις του Μελά, θα είχε καταλλήλως ενημερώσει τούς Τούρκους.

Ευθύς ως εκυκλώθησαν τα καταλύματα τού Ελληνικού τμήματος, πυκνόν πυρ ήρχισεν εξ όλων των κατευθύνσεων. 0 Μελάς ευρεθείς προ μιας μη αναμενομένης καταστάσεως, προσεπάθησε να εξαγάγη το σώμα του από την δύσκολον θέσιν εις την οποίαν είχε περιέλθει. Προς τούτο ενήργησε τολμηράν έξοδον εκ τής οικίας, διά να αντιληφθή καλύτερον την κατάστασιν, πριν όμως διέλθη την αυλόθυραν, εβλήθη υπό τουρκικής βολίδος εις την οσφυικήν χώραν και κατέπεσεν επί τού εδάφους. Κατώρθωσε να συρθή μέχρι τής οικίας. Το τραύμα του όμως ήτο θανατηφόρον και μετ’ ολίγον εξέπνευσεν. Εκ τού υπολοίπου τμήματος ή Τουρκική δύναμις επέτυχε την σύλληψιν επτά ανταρτών, μεταξύ των οποίων ευρίσκετο και ό οπλαρχηγός Γεώργιος Βολάνης. Το υπόλοιπον σώμα κατώρθωσε να διαρρεύση προς την ανατολικώς τού Βίτσι (Βέρνον) περιοχήν, πλην δύο ανταρτών, οι οποίοι περιπλανηθέντες εις την περιοχήν Βαψωρίου, έπεσαν εις χείρας κομιτατζήδων και εύρον μαρτυρικόν θάνατον*.

Η θλιβερά είδησις τού θανάτου τού Παύλου Μελά ταχέως έφθασεν εις Αθήνας. Οι κώδωνες των εκκλησιών εσήμανον πενθίμως και ενώ εις την πρωτεύουσαν και την λοιπήν Ελλάδα πολύ ολίγοι εγνώριζον την έξοδόν του εις την Μακεδονίαν, εν τούτοις ό Θάνατος τον εθρηνήθη ως εθνικού ήρωος. Κύματα αγανακτήσεως συνετάραξαν το Πανελλήνιον και άπ’ άκρου εις άκρον τής χώρας εζητείτο εκδίκησις. Μέχρι τότε το Μακεδονικόν Ζήτημα αφεώρα ένα μικρόν τμήμα του όλου Ελληνισμού. Από τής στιγμής όμως εκείνης καθίστατο πλέον αγών επιβιώσεως ολοκλήρου του Έθνους. Από τής απόψεως αυτής ό θάνατος του Μελά απετέλεσε πραγματικόν εγερτήριον σάλπισμα. Οι συνάδελφοί του αξιωματικοί εζήτουν να μεταβούν εις την Μακεδονίαν διά να εκδικηθούν τον θάνατόν του και όλοι οι Έλληνες αντελήφθησαν ότι ζωτικά συμφέροντα του Ελληνισμού διεκυβεύοντο εις τον χώρον της. Εάν αυτά τα συμφέροντα δεν κατωχυρούντο, τότε ή Ελλάς θα έζη πάντοτε υπό την ασφυκτικήν πίεσιν ενός ισχυρού βορείου γείτονος.

  0ι διαφυγόντες τον Τουρκικόν κλοιόν άνδρες του σώματος Μελά, έφθασαν εις Ζέλοβον (Ανταρτικόν), όπου συνηντήθησαν μετά του σώματος Καούδη. Το ηθικόν των δεν ευρίσκετο εις καλόν σημείον και διχογνωμίαι περί τής περαιτέρω δράσεως ανέκυψαν μεταξύ των αρχηγών, με αποτέλεσμα ή όλη δύναμις να παραμένη ουσιαστικώς ακέφαλος. Τελικώς απεφασίσθη ή μετάβασις εις την ανατολικώς του Βίτσι περιοχήν, διά να επιτευχθή συνάντησις μετά των εκεί παραμενόντων τμημάτων. Κατόπιν τούτου αφέθη εντός του Ζελόβου (Ανταρτικού) μικρά δύναμις υπό τον Παύλον Κύρου και όλοι οι υπόλοιποι, υπό τας διαταγάς του Ευθυμίου Καούδη, κατηυθύνθησαν προς Μπελκαμένην (Δροσοπηγήν). Εκεί απεφασίσθη να τηρηθούν αι φρουραί εις Μπελκαμένην (Δροσοπηγήν), Λέχοβον και Νεγκοβάνην (Φλάμπουρον), ανέλαβον δε την διοίκησιν τούτων αντιστοίχως οι Λαμπρινός Βρανάς, Ανδρέας Δικώνυμος (Μπαρμπανδρέας) και Ιωάννης Πούλακας. 0ι υπόλοιποι άνδρες θα απετέλουν κινητόν τμήμα υπό τον Ευθύμιον Καούδην, αρκετοί όμως άλλοι (υπό τούς Λάκην Πύρζαν και Αλέξανδρον Καραλίβανον) επροτίμησαν να επιστρέψουν εις την ελευθέραν Ελλάδα, υπό διαφόρους δικαιολογίας.

ΠΗΓΗ

ΗΜΙΘΑΝΕΙΣ ΚΡΟΝΟΛΗΡΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΒΟΘΡΟΛΥΜΑΤΑ



Ζούμε τον απόλυτο εμετικό ευτελισμό της αντιπροσωπευτικής λεβέντικης δημοκρατίας μας, με παρακμιακούς αντιαισθητικούς κρονόληρους περιφερόμενους από κανάλι σε κανάλι να κόπτωνται υπέρ της κοπής των συντάξεων όλων όσων δούλευαν σκληρά, εποικοδομητικά και παραγωγικά στη ζωή τους, και πλήρωναν συνεπώς, συνεχώς, και ανελλιπώς, τα ασφαλιστικά τους ταμεία – σε αντίθεση με τους τυχάρπαστους αεριτζήδες και γκρεκομασκαράδες φελλούς του είδους – για να βρεθεί τάχα τρόπος να ζήσουν και οι «φτωχοί»!!! Δηλαδή επειδή όλοι αυτοί οι παιδιόθεν άνοες παρλαπίπες που, πέραν του ότι χρεωκόπησαν τη χώρα μας, συναινούν, ενθαρρύνουν και υποβοηθούν στο να γεμίσει η Ελλάδα με εκατομμύρια άστεγους λαθρεποίκους, θα πρέπει σε λίγο με την ίδια άλογη και παράλογη λογική τους να μας πάρουν και τα σπίτια μας για να τους σπιτώσουν; Είναι φαίνεται η εποχή των πάσης φύσεως και παραφύσεως «ερμοκοπιδών» και βέβηλων μογγολοειδών κρετίνων, των οποίων η γεροντική άνοια τούς αποστερεί την στοιχειώδη αντιληπτική ικανότητα του Κοσμά του Αιτωλού που μας προειδοποιούσε ότι με το να μας διευθύνουν κάτι τέτοια ανθρωπομηχανικά «άλαλα και μπάλαλα»... «οι πλούσιοι θα γίνουν φτωχοί, και οι φτωχοί... θα πεθάνουν»!!!


Γιατί οι φτωχοί που συντηρούνται σήμερα από τις συντάξεις των «πλουσίων» είναι τα άνεργα παιδιά τους και όσοι χειμαζόμενοι από την κρίση σιτίζονται από τις αγαθοεργίες τους. Κι όταν οι «πλούσιοι» γίνουν φτωχοί, οι σημερινοί φτωχοί, οι μέχρι τώρα εξαρτώμενοι από τους «πλούσιους», χάνοντας πλέον τη στήριξή τους από τους «πρώην πλούσιους», θα πεθάνουν της πείνας. Κι όταν οι διάφοροι νεκροζώντανοι «λεβεντολαγοί» του συστήματος, ερχόμενοι μετά δόξης ως δεκανίκια ενός ανάπηρου κράτους, μιλούν για «πλούσιους», δεν μιλάνε για πραγματικούς πλούσιους αλλά για να υπερασπισθούν την καταλήστευση από το κράτος των πολλών μικρομεσαίων. Γιατί το κράτος βγάζει πάντα τα πολλά λεφτά φορολογώντας τους πολλούς μικροεισοδηματίες, και όχι τους ολίγους πραγματικούς πλούσιους. Οι λίγοι, επειδή ακριβώς είναι λίγοι, όσο κι αν τους φορολογήσεις (πέραν του ότι δεν τους βρίσκεις γιατί έχουν ήδη βγάλει τα λεφτά τους έξω), ακόμα κι αν πληρώσουν τους φόρους τους, δεν φτάνουν για να καλύψουν τις σπατάλες και τις ρεμούλες του παμφάγου κράτους της γραφειοκρατικής και εργατοσυνδικαλιστικής υπαλληλίας και των άπληστων και βουλιμικών «κυνοβουλευτικών» κηφήνων του.


Το πρόβλημα της πτώχευσης του ελληνικού κράτους δεν λύνεται με την καταλήστευση των πολιτών του, η οποία, και αν ακόμη επιτύχει, έχει ημερομηνία λήξεως, γιατί σύντομα οι όποιες οικονομίες τους που υπάρχουν ακόμη, θα εξανεμισθούν και θα τελειώσουν. Το πρόβλημα θα λυθεί μόνον όταν δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν την εύρεση εργασίας των νέων, ενώ σίγουρα θα χειροτερέψει εάν συνεχίσουμε άκριτα να υποδεχόμαστε τις καταρρακτώδεις λαθρομεταναστευτικές ροές που, αν δεν μας πνίξουν όλους μας με φυσικό τρόπο, θα πνίξουν σίγουρα και όσους ακόμα εργάζονται, προσφέροντας πάμφθηνη εναλλακτική μαύρη και αδήλωτη εργασία και σπρώχνοντας στην ανεργία ακόμη περισσότερους Έλληνες. Αυτά για όσους πέφτουν θύματα των υποβολιμαίων ιδεοληψιών του κάθε λεβεντοκαραγκιόζη, του κάθε κοπρίτη, μπιτσικώκου και όπως αλλιώς λέει τα κολλητήρια του, που παρεισέφρησαν λάθρα στην καθημερινότητα μας, μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα του καραγκιόζ-μπερντέ των προσκυνημένων διαχειριστών της άνευρης μάζας, αυτής που οι ίδιοι αποκαλούν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους «λαουτζίκο», «κοπάδι» και «χύδην όχλο».


Στην δημοκρατία που ζούμε, είμαστε δυστυχώς αναγκασμένοι να τρώμε στη μάπα, αντί να τους βαράμε με λουκουμόσκονη ή ακόμα καλύτερα να τους ξαποστέλνουμε από εκεί που ήρθανε «πυξ, λαξ και οδάξ», όλους αυτούς τους εκλεγμένους σιελοροούντες ημιθανείς κρονόληρους, που τόσο οι ίδιοι όσο και τα εξ αίματος ή εξ αγχιστείας αποσπόρια τους τσεπώνουν αναίσχυντα τον παχυλό μισθό του «βολευτή» και απολαμβάνουν όλα του τα πολλαπλά προνόμια, ψέγοντας συνάμα αναιδέστατα και ανερυθρίαστα όλους τους άλλους ομότεχνους «βολευτές» του σκυλοβουλίου. Τιμητές και κήνσορες των άλλων ομοίων τους, γαβγίζουν, γρυλίζουν και υλακτούν, γιατί τάχατες οι «άλλοι» δεν καταργούν τα προνόμιά τους και δεν περικόπτουν τους μισθούς τους, κι έτσι τους «εξαναγκάζουν» και αυτούς, επειδή δεν είναι «ιεραπόστολοι» για να τα απαρνηθούν όλα αυτά από μόνοι τους (τότε γιατί ξερνάνε όσα ξερνάνε για το συνάφι τους, τί είναι δηλαδή αυτοί, οι «ιερόδουλοι» της πολιτικής;), να περιδρομιάζουν, να μηρυκάζουν και να απομυζούν τον κρατικό κορβανά, ρευόμενοι εις υγείαν των κορόϊδων που τους εξέλεξαν δια της ψήφου των. Εις υγείαν όλων αυτών των παιχνιδιάρηδων αστών ψηφοφόρων που τελικά πιάστηκαν κορόϊδα ψηφίζοντάς τους, καθότι απεδείχθησαν ανεκπλήρωτες οι προσδοκίες τους πως τρολάροντας έτσι το σύστημα θα σπάνε πλάκα με τον κάθε ευτράπελο «εκλεκτό» τους. Η πλάκα τους να εκλέξουν έτσι τον κάθε καραγκιόζη βουλευτή, δίνοντάς του τα απαιτούμενα τρία τους (3%), δεν πέρασε απαρατήρητη από τον εξ αυτών μέγιστο γελωτοποιό, με αποτέλεσμα να ξεχυθεί το λεβεντόκορμο Γκόλεμ της Πράγας (της Πράγας, όχι της Πλάκας), το γηραιό ρητιδιασμένο σταφιδόμορφο τέρας του Φρανκενστάϊν, να αναδυθεί ξανά ως «εξωγήϊνος ροφός» από τον υγρό τάφο του, και να εξέλθει ως «μνημονιακός (βρυ)κόλακας» από το μνήμα του, για να τους εκδικηθεί ως άλλος Κλαύδιος για την «αποκολοκύνθωσή» του, και να σπάσει την ταφόπλακά του επάνω στο δικό τους κεφάλι.


Πέραν όμως των όποιων πικρών και γκροτέσκων αστεϊσμών που μετέρχεται κανείς εξ ανάγκης σήμερα, αναζητώντας ένα modus vivendi στην «όπερα μπούφα» α λα γκρέκα, το πρόβλημα με την «ανόθευτη» και «πλέρια» δημοκρατία μας είναι αυτό ακριβώς: ότι όχι μόνον παρέχει στο κάθε καρυδιάς καρύδι την δυνατότητα να ψηφίζει, αλλά επιπλέον ότι του παρέχει (ακόμη κι αν είναι κούφιο) και το δικαίωμα να ψηφίζεται από τα άλλα καρύδια ως άρχοντας εκπρόσωπος των απανταχού της επικράτειας «καρύων», ή ακόμη και ως ολετήρας «καρυοθραύστης», όταν, όπως συνήθως συμβαίνει, η αυτοϊκανοποίησή του σπάει όλα τα καρύδια τριγύρω του. Το μόνο παρήγορο για τους αληθινούς δημοκράτες είναι ότι, εκ του αποτελέσματος, αυτήν που έχουμε στην Ελλάδα είναι όντως μια μοναδική (λέγε με «singular»), αληθινή, «πούρα», και αδιαμεσολάβητη δημοκρατία, που δεν αλλοιώνει κατά την καταμέτρηση των ψήφων την επιθυμία της πλειοψηφίας να δει τον πραγματικό της εαυτό στην εξουσία. Γιατί μόνο μια τέτοια δημοκρατία θα μπορούσε να φέρει στην επιφάνεια τέτοια και τόσα πολιτικά βοθρολύματα. Ποιός όμως θα είχε αντίρρηση αν, λόγω υπερχείλισης, θα τα αναρροφούσε κάπως, κάπου, κάποτε, κάποιο χακί βυτίο εκκενώσεως βόθρων;

O Χρίστος Γούδης είναι δημοτικός σύμβουλος με την «Ελληνική Αυγή» στο Δήμο Αθηναίων

ΠΗΓΗ

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

H Μεγάλη Ληστεία της Ελλάδας ΠΑΣΟΚ



Από τον Αθανάσιο Χ. Παπανδρόπουλο

Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες).

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».

«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.

«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότιστην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.

Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.

Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.

«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

2. [Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.





Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.

Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο!

Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!

Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.

Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρόνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.

Συγκλονιστικά και απολύτως ελεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη τουOικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτοριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

3. [Αριθμοί και γεγονότα]Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται
μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν. Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ. Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα [4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη. Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Όλος αυτός δεσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.







O Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος γιος του Χαρίλαου και της Μάρως, γεννήθηκε στο Παλαιό Ψυχικό το 1941. Έβγαλε το δημοτικό σχολείο στην Πάτρα. Πραγματοποίηοε τις γυμνασιακές του σπουδές διαδοχικά, στη Σχολή Μπερζάν, στο Λεόντειο Λύκειο και στο Αρέθειο. Στη συνέχεια, σπούδασε στο Βέλγιο Οικονομικές και Εμπορικές Επιστήμες εφαρμοσμένες στις υπό ανάπτυξη χώρες. Πτυχιούχος του Πανεπιστημιακού Κέντρου της Μονς, παρακολούθησε, επίσης, στα πανεπιστήμια της Λιέγης, της Λίλλης και των Βρυξελλών, Πολιτική Οικονομία και Κοινωνιολογία, Δημοσιογραφία και Τεχνικές Επικοινωνίας, Φιλοσοφία και Οικονομική των Επιχειρήσεων. Με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε το 1956, σαν συνεργάτης της "Αθλητικής Ηχούς" και του "Νεολόγου Πατρών". Το 1963 προσελήφθη ως συντάκτης στον "Οικονομικό Ταχυδρόμο" και το "Οικονομικό Βήμα" και από το 1966 υπήρξε ανταποκριτής τους στο Βέλγιο. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1977 και ξανάρχισε τη συνεργασία του με τον "Οικονομικό Ταχυδρόμο" στο τέλος της ίδιας χρονιάς. Συνεργασία που σταμάτησε τον Ιούλιο του 2004, με αφορμή τη διακοπή της κυκλοφορίας του περιοδικού. Στην πολυετή σταδιοδρομία του συνεργάστηκε με τις εφημερίδες "Ελεύθερος Τύπος", "Απογευματινή", "Τύπος της Κυριακής", "Πελοπόννησος" της Πάτρας, "Μακεδονία", "Θεσσαλονίκη", κ.α. Όπως επίσης και με τα γνωστά περιοδικά "Status", "Manager", "Retail", κ.α. Σήμερα αρθρογραφεί στις εφημερίδες "Εστία", "Ναυτεμπορική", "Κόσμος Σαββατοκύριακο" και "Βήμα της Αιγιαλείας". Επιμελείται την εκπομπή "Δρόμοι της Ανάπτυξης" της Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων στο Κανάλι 10/ Sbc και είναι σύμβουλος της εκπομπής "Καρριέρα: Πού;" στο ίδιο τηλεοπτικό κανάλι. Είναι επίσης επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων, πρόεδρος του ελληνικού της τμήματος και μέλος της ΔΣ της Ένωσης Συντακτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Έχει βραβευθεί με 42 ελληνικά και διεθνή δημοσιογραφικά βραβεία και είναι Ιππότης της Τιμής της Γαλλικής και της Ουγγρικής Δημοκρατίας.

Παραπομπές:


[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.


ΠΗΓΗ

ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ,ΠΕΤΣΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ



Βεβαίως και σε άλλες χώρες, εδώ και πολλά χρόνια, τα 3/4 και παραπάνω των καθημερινών συναλλαγών γίνονται με πλαστικό χρήμα.
     Όχι όμως με το στανιό.
     Όχι γιατί τους απαγορεύουν την πρόσβαση στο δικό τους φυσικό χρήμα!

     Εδώ σε μάς, οι οικονομικοί (αν)εγκέφαλοι, επειδή είναι
ανίκανοι, ή δεν θέλουν, να χτυπήσουν την φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο, το μαύρο και βρώμικο χρήμα (των κολλητών τους κυρίως, και των υποστηρικτών τους και των αφεντικών τους),
     ..βρίσκουν την (πονηρή και διαπλεκόμενη) λύση της  ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ κυκλοφορίας φυσικού χρήματος!
     Υποχρεώστε πρώτα ρε αριστερά(;) τσίρκα όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, τις ΔΕΚΟ, νοσοκομεία, ΙΚΑ, μίκα, ταμεία, κλπ, να δέχονται συναλλαγές με πλαστικό χρήμα,
     ..που τώρα για να πληρώσεις μία ρύθμιση στο ΙΚΑ, και να μην επιβαρυνθείς από μετρητά λόγω capital control, πρέπει να στηθείς στην ουρά για να εκδώσεις μία τραπεζική επιταγή υπέρ του ΙΚΑ, υπέρ του τάδε ταμείου, ή υπέρ του @@@@@@@ της μάνας που σας έκανε,
     ..και μετά απαιτήστε κι απ' τους ιδιώτες να δέχονται και να χρησιμοποιούν πλαστικό χρήμα!
     Και αυτό όχι με απαγορεύσεις κυκλοφορίας φυσικού χρήματος, αλλά με πειθώ και επιχειρήματα.

     Έλεος πιά με την ανεπάρκειά σας, την θρασύτητα και τον τραμπουκισμό σας.
     Παλιάνθρωποι.

     Κι ύστερα σε μιά δημοκρατία, με ποιό δικαίωμα απαγορεύεις την πρόσβαση του πολίτη στο δικό του χρήμα;
     Ο άλλος είναι τρελός και θέλει να το απλώσει στο πάτωμα και να του μιλάει.  Ή να το κάψει.  Ή να το χαρίσει στους γείτονες. Δικό του είναι και ό,τι θέλει το κάνει.
     ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΥΡΙΕ, ΜΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟ ΕΒΓΑΛΕ, ΚΑΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΟΨΕΙ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΦΕΤΙ.
     ΕΣΥ ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙΣ;

     Ή είναι λογικός και θέλει να δώσει χαρτζηλίκι στα εγγόνια μου, ή να βοηθήσει την οικογένεια του παιδιού του, που η αλητεία σας δεν το αφήνει να τα βγάλει πέρα.
     Τί θα κάνει; Θα του ζητήσει να δεχτεί πλαστικό χρήμα; Μήπως να του κόψει και απόδειξη;
     Κι αν, έτσι, από ανθρωπισμό που εσείς δεν έχετε ιδέα τί σημαίνει, θέλει να βοηθήσει έναν άνεργο, και τον στείλει για ένα θέλημα, ή μιά ψευτοδουλειά,  πρόφαση προκειμένου να του δώσει ένα μικρό βοήθημα,
     ..θα του το δώσει σε πλαστικό χρήμα,
     ..ή θα το θεωρήσετε κι αυτό, ω κατσαπλιάδες, αδήλωτη εργασία και θα ζητήσετε εργόσημο;
     Παλιάνθρωποι.

     ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΧΡΗΜΑ.
     Μπορείτε να παροτρύνετε, να δίνετε κίνητρα, αλλά όχι να απαγορεύετε!
     Αλλιώς είστε δικτατορία.
     Αριστερή ή δεξιά δεν εχει σημασία.
     Δικτατορία όμως.


     Είσαστε οι χειρότεροι φασίστες που έχουν περάσει ποτέ από τούτο τον τόπο,
     ..ή,
     ..οι χειρότερες δουλίτσες της Παγκοσμιοποίησης, και παίζετε το παιχνίδι της ''φάρμας των ζώων''  της ευρωτοκογλυφικής ''Ένωσης''!
     Διαλέχτε!..

ΠΗΓΗ

Ζητείται ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ



Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος, Κιλκίς

Νυχτώνοντας ακούστηκε ένας πυροβολισμός και η φωνή του Παύλου: «στη μέση με πήρε παιδιά». Μπήκε στο σπίτι και φώναξε τον καπετάν Πύρζα. Ο Νίκος Πύρζας έτρεξε κοντά του. Ο Παύλος έβγαλε απο το λαιμό του τον σταυρό που φορούσε πάντοτε και του λέει: «το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου. Και το ντουφέκι του Μίκη. Και να τους πείς ότι έκαμα το καθήκον μου…». Και ζήτησε να τον σκοτώσουν τα παλικάρια του για να μην τον βρούνε οι Τούρκοι ζωντανό. Σε λίγο όμως ξεψύχησε.
Ήταν Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 1904.
         «Και οι Έλληνες ξύπνησαν», γράφει ο Ίων Δραγούμης, «γιατί ξύπνησαν τώρα μόνο; Επειδή είναι τυφλοί οι άνθρωποι. Και οι περισσότεροι γεννήθηκαν για να είναι μικροί. Σπίθες κοντές είναι οι στιγμές που ξυπνούν και νιώθουν τη μετριότητα που βαραίνει επάνω τους… Τέτοια σπίθα τούς άναψε ο Παύλος Μελάς. Όσοι συνηθίζουν να συλλογίζονται, ας στοχασθούν πόσο μεγαλύτερος από τους άλλους Έλληνες έπρεπε να είναι ο Παύλος Μελάς, για να καταφέρει να την ανάψει. Και με την σπίθα που άναψε στον καθένα, πολλοί ήταν τυφλοί, ως τον είδαν. Έτριψαν τα μάτια τους κάπως ξιπασμένοι και είπαν μέσα τους, γιατί ντρέπονταν να το διαλαλήσουν: Ώστε υπάρχει Μακεδονία, αφού πήγε ο Παύλος Μελάς και σκοτώθηκε γι’ αυτή! Και άλλοι συμπέραναν: Ώστε βρίσκονται ακόμα, μετά το 1897, αξιωματικοί στο στρατό και ζωή στο Έθνος!».

Σε καιρούς σακάτικους σαν τους τωρινούς, που μας περιζώνει η χαμέρπεια και πιάνουμε τις μύτες μας απο τις παντοειδείς αναθυμιάσεις, παρηγοριά μονάχη κάτι σαν υποσυνείδητη ώθηση, είναι η ενασχόληση με την εθνική μας ιστορία.
Όπως έλεγε θυμόσοφα κάποιος καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο «αφήστε τα υποκείμενα και καταπιαστείτε με τα κείμενα», εννοώντας πως η εντρύφηση με την ιστορία προσφέρει τον αναζητούμενο ανασασμό.
Ας μην λησμονούμε και την πασίγνωστη προγονική ρήση 
«όλβιος όστις της ιστορίας έσχεν μάθησιν», ευτυχής ο γνώστης της ιστορίας. Η ιστορία δίνει στον άνθρωπο, που συνηθίζει να σκέφτεται και όχι να σκέφτονται άλλοι γι’ αυτόν, όπως συμβαίνει στα κομματικά ποιμνιοστάσια, πολύ πιο βαθύτερη και πλούσια εμπειρία, ώστε να τον προετοιμάζει για κάθε γεγονός ατομικό ή και γενικό (του έθνους, της ανθρωπότητας) και να μην καταπλήσσεται για όσα συμβαίνουν.
Ο ανιστόρητος, ο αμύητος παρουσιάζει αντιδράσεις πρωτόγονου στα διάφορα γεγονότα της ζωής και «πέφτει», όπως κοινότοπα λέγεται, «από τα σύννεφα». Ο ιστορικά μορφωμένος, κατά το δυνατόν, δεν χάσκει ενώπιον των «ραγδαίων εξελίξεων», όπως κάθε βράδυ «τσιρίζουν και κοάζουν» οι όλο κόρδωμα και έπαρση επιβήτορες της εξουσίας.

Αφιέρωμα, λοιπόν το σημερινό σημείωμα. Όχι, απλώς και μόνον, επετειακό. Δεν είναι χρέος μνήμης. Είναι εξαναγκασμός μνήμης. Αφιέρωμα στον αητό της Μακεδονίας, που έφτασε στα «κρημνά της αρετής» (Κάλβος). Αρχοντόπουλο ήταν, με γυναίκα σπουδαία, κόρη του Δραγούμη, μετέπειτα πρωθυπουργού, με παιδιά μικρά, μπροστά του καριέρα και μεγαλεία, όμως τάραζε τα σπλάχνα του η σωτηρία της Μακεδονίας.
«Ως από ένα βουνόν
ο αετός εις άλλο
πετάει, κι εγώ τα δύσκολα
κρημνά της αρετής
ούτω επιβαίνω»,
γράφει στις «Ωδές» του ο υπέροχος εθνικός ποιητής Κάλβος. 

Αυτός ήταν ο Παύλος, «αετός», που άφησε τις αθηναϊκές δυσωδίες και τις «άψογες στάσεις» του παλαιοκοματισμού και θυσιάστηκε.
Θυσία και όχι λόγια. Αυτό είναι Ορθόδοξος Έλληνας.
Έλεγαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας όταν μια μάνα Ρωμηά γεννούσε αγόρι: «Να σου ζήσει, να γίνει καπετάνιος, να του γράψουν και τραγούδι». 
«Μακαρία» η μάνα του, τέτοιος ήταν ο βλαστός της. Καπετάνιος, ο Μίκης Ζέζας και του έγραψαν και τραγούδια, ο λαός τον έκλαψε, «πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι». (Παλαμάς).

«Ένα πουλάκι ξέβγαινε απ’ τη Μακεδονία./ Για την Αθήνα διάβαινε για του Μελά τα σπίτια./ Δεν ελαλούσε σαν πουλί ουδέ σαν αηδόνι,/ παρά λαλούσε και έλεγε ανθρώπινη κουβέντα:

- Τον Παύλο τον εβάρεσαν».

Και λαβωμένος «κράζει παλληκάρια» του και τα γλυκομιλάει:/ Παιδιά μου, μη τρομάζετε, το χάρο μη φοβάσθε/ τα παλληκάρια τα καλά /μον’ τον Θεό φοβούνται».

Το ίδιο έλεγε και ο Κανάρης: «μόνο τον Θεό φοβάμαι»! (Όποιο νεοπαγανιστικό απολειφάδι δεν κατανοεί τι σημαίνει «φόβος Θεού», ας μελετήσει κάποιον απο τους Πατέρες της Εκκλησίας. Τους αθεόφοβους και ο λαός μας τους…φοβάται).

Τούτος τις σάπιες, των σάπιων, ημέρες, η Μακεδονία, το όνομά της, πάλι ξεβράζεται στα χείλη άνομων, παχυλών μετριοτήτων που –κακή τη ώρα-κατέχουν τρανά πόστα. Πολύ φοβάμαι, μήπως τώρα που ο λαός έχει πλήρης αποπροσανατολιστεί και αποσβολωθεί με την φρικώδη κρίση και τα συμπαρομαρτούντα της, «περάσει στα μουλωχτά» και κάποιο μνημόνιο προδοσίας, ο δυσώνυμος συμβιβασμός.

Η ένδεια και ο συνοδός πανικός αφοπλίζουν, καθηλώνουν αντανακλαστικά, οδηγούν σε παραίτηση και αδιαφορία. Οι μεγάλες τραγωδίες της ιστορίας τότε συμβαίνουν: όταν ταυτίζεται το κράτος με την πατρίδα. Κράτος είναι οι μνημονιακοί λακέδες και οι ζητωκραυγαστές τους. Πατρίδα είναι ο Παύλος Μελάς και όσοι αντρειωμένοι κοσμούν το Συναξάρι του Γένους μας.
Μας εξευτελίζουν, μας ποδοπατούν, έβαλαν νεοταξικά καθάρματα-τρόικες-να μας διαφεντεύουν και ημέτερους προσκυνημένους να τους δορυφορούν.

Μην χάσουμε όμως τη γη μας. Ό,τι κερδήθηκε με αίμα δεν μπορεί να ξεπουληθεί με το μελάνι μιας υπογραφής.
Στην Μακεδονία μας, είναι θαμμένα, τα κόκκαλα τα ιερά του Παύλου Μελά, θησαυρός πολυτίμητος.
Ήρθε η ώρα να τον προδώσουμε;
Έλληνες είμαστε! Να πάρει η ευχή!

«Κάποτε», γράφει ο Στρατής Μυριβήλης, «μια μέρα που συζητούσαν δυο απλοί άνθρωποι-δυο ψαράδες ήταν-για την πίεση που ασκούν οι μεγάλες δεξιές και αριστερές δυνάμεις πάνω στην ζωή του τόπου για τα συμφέροντά τους, ο ένας ξεστόμισε μια φράση που με ξάφνιασε. Είπε οργισμένος: -Αν μας πιάσει καμμιά μέρα το ελληνικό μας!». (περ. «Γνώσεις», Φεβρουάριος 1959, τεύχος 14, σελ. 4).

Αυτή είναι η μόνη «ιδεολογία» που μας αξίζει: το ελληνικό μας! Και αυτή δεν περιέχει λόγια, μόνο θυσίες, και ονομάζεται Μάρκος Μπότσαρης και Παύλος Μελάς και Γρηγόρης Αυξεντίου.
Αυτό το «ελληνικό» μας είναι το μόνο που δεν φροντίζει να καλλιεργήσει συστηματικά το κράτος στην ψυχή της νέας γενιάς, γιατί αυτό είναι που φοβούνται οι εχθροί της πατρίδας και αυτό βάλθηκαν να υπονομεύσουν με χίλιους τρόπους.
Ούτε μια αναφορά στα βιβλία Γλώσσας Δημοτικού και Γυμνασίου στον Παύλο Μελά.
Ένα ποίημα, ένα δημοτικό…τίποτε.
Θα βρεις τον Λεφάκη, τον αστρολόγο, θα βρεις 35 συνταγές μαγειρικής, σκύβαλα και περιτρίμματα, αλλά τον Παύλο «πού 'χε ταράξει την Τουρκιά», δεν θα τον βρείς.
Στην «σάπια πολιτεία» έχουν τα πρωτεία, οι… σκυφτοί, οι τετραποδίζοντες, κατά το ωραίο το ποίημα του Βάρναλη.
«Πέτα την ανθρωπιά σου
Κι απ’ τον αφέντη πιάσου
Κι άμα σε φτύσει αυτός
να κάθεσαι σκυφτός
Και θα έχεις τα πρωτεία
στη σάπια πολιτεία».

Ζητείται Παύλος Μελάς και σήμερα. 
Να μας αφυπνίσει, να μας συγκλονίσει, να διαλύσει τα σάβανα που μας καταπλακώνουν.

ΠΗΓΗ

Ο Θάνατος του Παύλου Μελά με τα μάτια των συμμαθητών του γιού του.


Τα πρώτα γράμματα τα έμαθα στην Αθήνα, στο «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριο, Δημητρίου Ν. Μακρή».

Τώρα μπορώ να καταλάβω πόση πατριδολατρεία έκρυβε μέσα του ο εξαίρετος εκεινος Λυκειάρχης, που τόνιζε πως το Εκπαιδευτήριό του ήταν «Ελληνικό» γιατί, τώρα τελευταία έμαθα πως είχε γεννηθεί στην υπόδουλη Ελλάδα έτσι ένιωθε πιο ζωηρή την ανάγκη να σημειώσει με χρυσά φανταχτερά γράμματα στην επιγραφή της εξώπορτας, την εθνικότητα: «Ελληνικόν»!

Στις αρχές του αιώνα μας το Σχολείο αυτό στεγαζόταν σ’ ένα μονόροφο κτίριο, εκεί που βρίσκεται σήμερα η Κτηματική Τράπεζα, αντίκρυ στην  Οδον Ιωάννου Πεσματζόγλου, η, καθώς λεγόταν τότε, του Παρθεναγωγείου, παίρνοντας όνομα από το γειτονικό Αρσάκειο.

Στο «Εκπαιδευτήριον Μακρή» πατριώτες καλοί — οι δάσκαλοι μας — μοχθούσαν να μας δώσουν να καταλάβουμε τι θα πεί Πατρίδα, τι είναι Ελλάδα και είμαστε γεμάτοι περηφάνεια καθώς μαθαίναμε πως εμείς που είμαστε Ελληνόπουλα, διαφέραμε από τ’  άλλα παιδιά του κόσμου όλου. θυμάμαι πάντα από κείνα τα χρόνια, πως ο «διδάσκαλος Ωδικής» που λεγόταν Καυταντζόγλου, επάσχιζε μ’ ένα βιολί να μας μαθαίνει πατριωτικούς σκοπούς κι ήτανε γεμάτος ευτυχία κι  ανέμιζε το δοξάρι του χαρούμενα και ρυθμικά καθώς χαλάγαμε τον κόσμο τραγουδώντας για την Ελλάδα:

«Την Ήπειρο, Μακεδονία, τη Θράκη
κι  όλα τα νησιά και τη Μικρά είχες  Ασία,
 στην Πόλη θρόνο Βασιλιά...»

Έτσι χαράχτηκε καλά στο μυαλό μας, πως αυτή η. Πατρίδα, τούτη η Ελλάδα η αγαπημένη, είχε κι άλλα παιδιά, κι’ άλλα Ελληνόπουλα, βασανισμένα όμως και καταδιωγμένα, μια που δε ζούσαν ελεύθερα καθώς εμείς — να τραγουδάμε ό,τι θέλουμε, να πηλαλάμε όπου θέλουμε — αλλά ζουσαν
σκλάβοι κάτω από τον Τούρκο και κυνηγημένοι από έναν άλλο εχθρό, ακόμα τρισχειρότερο, το Βούλγαρο.

Οικογένεια Παύλου και Ναταλίας Μελά.

Κι αρχίσαμε να λυπόμαστε τα δυστυχισμένα τ’ αδέλφια μας, που δεν είχαν τον καλό δικό μας βασιλιά Γεώργιο τον Α, που τον βλέπαμε συχνά να τριγυρνά στους δρόμους της Αθήνας μ’ ένα μπαστουνάκι στο χέρι, μα έναν άλλο τρανό και άγριο που τον λέγανε σουλτάνο Άβδούλ Χαμήτ, και ζούσε κρυμμένος στο σαράι  Γκιλντίζ, που μόνο τόνομά του μας θύμιζε τα πιο τρομαχτικά παραμύθια πούχαμε ακουστά.

Σιγά - σιγά μάθαμε πως είμαστε κ’ εμείς κάποτε κάτω από τον Τούρκο, και μας έλεγε ραγιάδες και γκιαούρηδες, ίσα με την ώρα πού:

«Σαν τη σπίθα κρυμμένη στη στάχτη,
εκρυβότουν για μας λευτεριά,
ηρθ η μέρα πετιέται,
ανάφτει εξανοίχτη σε κάθε μεριά».

Και μας το δίδαξαν και το βροντολαλούσαμε μαζί με τις γλυκύτερες νότες του βιολιού του Καυταντζόγλου, πως κάτω στην Κρήτη, το ελληνικό μεγαλονήσι όπου αφέντευε ακόμα ο σουλτάνος, είχε ανάφει η φωτιά, κι*

«Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη τα βαρειά της τα σίδερα σπα,
 και σαν πρώτα χτυπιέται, χτυπά και γοργή κατεβαίνει...»

και καρτερούσαμε τώρα πιά πως και στη Μακεδονία, που ήταν εδώ δίπλα μας, «προς βορράν», στη χώρα του Μεγαλέξανδρου, κάτι παρόμοιο θα φούντωνε  γιατ’ είχαμε ακουστά πως φεύγανε κρυφά μεσ’  απ’  τα σύνορα της Θεσσαλίας, αξιωματικοί μας ντυμένοι αντάρτικα να χτυπήσουνε τους βούλγαρους κομιτατζήδες, που τυραννούσανε τ΄ αδέρφια μας και -καίγανε τα Μακεδονονώρια...

Εγώ τάξερα πιο καλά από τ’ άλλα παιδιά, όλα εκείνα τα περιστατικά, γιατί είχα θείο το Γιωργάκη Μαστραπά — πούηταν αξιωματικός της Σχολής — κι’ άλλαξε τη στολή και τόνομα και πήγε σα Γεώργιος Μαράς, να κάνει τάχα τον υπάλληλο στο Ελληνικό Προξενείο στη Θεσσαλονίκη.

Κι’ ήξερα ακόμα πως από τα υπόγεια του σπιτιού μας, φεύγανε ταχτικά κιβώτια με κρασί μποτιλιαρισμένο — από κείνο που έφτιαχνε ο παππούς μου στην Πάτρα — κι’ είχε κολλημένες ετικέττες με καλλιγραφικά γράμματα: «Λ. Α. Σύψωμος, Πάτραι» κι  αύτά τα κιβώτια τάστελνε ο πατέρας στη Θεσσαλονίκη για να μπορεί, πίσω απ΄ τη διάθεσή τους στο έσωτερικό της Μακεδονίας να κρύβουνται οι Μακεδονομάχοι, σταλμένοι να ετοιμάσουν τον «Αγώνα».

Αλήθεια, τίποτα δε μούχαν φανερώσει και, φυσικά, κανένας δε μου μίλησε γι αύτό που μαγειρευόταν κάτω από τα μάτια μου όμως με τα λίγα κείνα πούβλεπα, και με τα λιγώτερα που άκουγα, είχα πλάσει με τη φαντασία μια ωραία εικόνα: νάναι άνοιξη, χαρά θεού, κι οι Μακεδονομάχοι να σπάνε τις αλυσσίδες και να λευθερώνουν τη Μακεδονία μας κι’ η μαγική αυτή οπτασία τροφοδοτούσε τα παιδικά όνειρά μου.

Όμως αυτή η Μακεδονία, η σκλάβα, βρίσκεται από κείνο τον καιρό δεμένη στο μυαλό μου ακατάλυτα με ένα θάνατο! Τι ήταν θάνατος, το ήξερα' και να γιατί: έτυχε κάποιο πρωινό να γυρίσει σπίτι ο πατέρας μου σε ώρα ανεπάντεχη και σύμπτωση να βρίσκομαι δίπλα στη μητέρα, σαν της ανάγγειλε πως τη νύχτα είχε ξεψυχήσει στην Πάτρα ο παππούς.
Τα μάτια της βουρκώσαν:
—           Πάει ο παπάκης!...
κατάφερε να πει.
Έπεσε μ’ αναφυλλητό στο μάρμαρο του κομού, κι εσείστη το κορμί της απ’ το κλάμμα. Κ’ είχαν τόσο σπαραγμό εκείνα τα λόγια της όση στοργή έκρυβε το χάδι του πατέρα μου που ακούμπησε τη γερή παλάμη του πάνω στο Αγαπημένο της κεφάλι, σα να την ησυχάσει, καθώς εταραζόταν από το λυγμό.
Έτσι πρωτογνώρισα το θάνατο να χτυπάει κείνη την άνοιξη του 1904 την πόρτα μας. Δόξα στο θεό έκανε είκοσιπέντε χρόνια να ξανάρθει...

Το καλοκαίρι του 1904 το περάσαμε όπως κάθε χρονιά στο Μαρούσι και με τα πρωτοβρόχια κατεβήκαμε στο σπίτι μας, Αφού θα ξαναρχίζαν τα σχολειά. θυμάμαι ακόμα μερικά παιδιά που είμαστε στην ίδια τάξη: ο ’Ανδρέας Καλλίνσκης, ο Μίκης Μελάς, ο Νώλης Μπαλτατζής, ο Στέφανος Κουμανούδης, ο Δέρβος, ο Μεσαλάς, ο Πέτρος Σκουζές, ο Ανυσάς, ο Νίκος Δαμασκηνός, ο Τομπάζης, ο Γιάννης Κοντουμάς κάτι λίγοι έχουμ’ απομείνει  όλοι οι άλλοι φυγαν νωρίτερ’ από μας...

Εκείνη τη χρονιά μπαίναμε στο Σχολαρχείο  έπειτ’ από καιρό διάβασα ένα γράμμα πουχε στείλει στην γυναίκα του ο πατέρας του Μελά, γραμμένο στη Μακεδονία στις 25 Σεπτεμβρίου 1904:


Παύλος και η Νάτα.

«Νάτα μου...
 Χαίρω ότι ο Μίκης θα υπάγη εις την Α' Ελληνικού 
τον σφίγγω εις την καρδιά μου...»

Οι μέρες των παιδιών περνάνε πάντα σύντομα!... Μπήκε ο Οκτώβρης.
Κάποια βροχερή Δευτέρα, φτάσαμε μουσκεμένοι στο σκολειό.
Το κουδούνι που μας μάζευε κάθε πρωί στην τάξη δεν ακούστηκε  παρά ο κυρ - Θωμάς, ο Ηπειρώτης επιστάτης, που μας πουλούσε και κουλούρια, μας κάλεσε με το στόμα να μπούμε στην αίθουσα  είχε σπάσει το κουδούνι, μας είπε. Στην κακή μας προδιάθεση Από τη βροχή ήρθε τώρα κι  άλλη αφορμή να μας κακοκαρδίση ήταν τόσο χαρούμενο κάθε πρωί εκείνο το κουδούνι! Σιωπηλοί πήραμε τη θέση μας στα θρανία...

Κυττάξαιιε  ο Μίκης Μελάς έλειπε’ κάποιος πρόφτασε να μουρμουρίσει :


Μίκης και Παύλος Μελάς

—           Σκοτώθηκε ο πατέρας του!...

Ώσπου να ρωτήσουμε καλά - καλά και να καταλάβουμε τι έτρεχε, άνοιξ’ η πόρτα και φάνηκε ο κύριος Μακρής, Σπάνια τον βλέπαμε στην τάξη κι’ η εμφάνισή του — επιβλητική
Από φυσικού του και καμαρωτή για το σχολείο που διηύθυνε — πάντα μας έκανε νΑ καρδιοχτυπάμε. Τώρα όμως που μπήκε έτσι σοβαρός και λυπημένος μας κατατρόμαξε  είχε ύφος επίσημο  το μέτωπό του συνοφρυωμένο  μας κύτταξε καμπόσο σιωπηλά περιμέναμε κρεμασμένοι Από το στόμα του. Κα- ποια ώρα αρχίνησε:

—           θέλω να σας πω, παιδιά, κάτι που θα σας πικράνει...
ο πατέρας του συμμαθητού σας Μελά, έπεσε πολεμώντας...

Ελεγε, έλεγε κι  όμως το παιδικό μας μυαλό δε συγκρατούσε παρά λέξεις:

—Ήρωας... Μακεδονία... Μίκης Ζέζας... ορφάνεψε...

Τα μάτια μας τρέχανε ποτάμι...

 Έπειτα, δε θυμάμαι πως σχολάσαμε. Η πίκρα μας μεταδόθηκε και στο σπίτι* μα θαρρώ πως κι’ όλη η πρωτεύουσα ήταν βουτημένη στο πένθος...
Από κείνη τη μέρα κυττάζαμε το Μίκη Μελα σαν κάτι ανώτερο από μας’ είχε δώσει τον πατέρα του για την Πατρίδα...
*
Περασμένα πάνω από τριάντα χρόνια, βρέθηκα —: στα 1936—    στην Κέρκυρα.
Ειχ΄  ανάγκη να συναντήσω το Νομάρχη. Ζήτησα Ακρόαση και μπαίνοντας βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο μπροστά στο Μίκη το Μελά.

—           Mα κάπου γνωριζόμαστε! μου λέγει αμέσως χαμογελώντας.

Και διατηρούσε το ίδιο χαμόγελο που είχε σαν αγόρι κι ήταν μελαχρινός, με ματόφρυδο βαθύ και γλυκύτατο, με χείλια σαν κεράσι, ψηλός, με μακριά μέλη ίδιος ο πατέρας του. Εκείνο το βράδυ το περάσαμε μαζί και μείναμε αργά τη νύχτα’ κάτω από τα΄ Αστέρια θυμηθήκαμε τα παιδικά μας χρόνια και μες΄ στη νύχτα μου ξανάπε την Αληθινή ιστορία του Παύλου Μελά πούπεσε για τη λευτεριά της Μακεδονίας μας...

ΠΗΓΗ

ΘΑ ΜΑΣ ΚΟΣΤΙΣΕΙ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΑ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.



Η αριστερά πρέπει αυτή τη φορά να μείνει αρκετά στην εξουσία, ώστε ο κόσμος να γράψει για τα καλά στο υποσυνείδητό του, τι σημαίνει αριστερά.

Θα μας κοστίσει βέβαια πολύ αυτό το μάθημα, αλλά θα αφήσουμε οριστικά πίσω το
απαρχαιωμένο μονοδιάστατο δίπολο "αριστερά - δεξιά", που μας κρατάει αιχμάλωτους στα κομματικά τους μαντριά. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να αφυπνιστούμε.

Πολλοί λένε πως ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η πραγματική αριστερά. Δυστυχώς αυτή είναι η καθαρή αριστερά. Δεν το λέμε κακόπιστα. 
Απλά, οι αριστερές ιδέες που μπορεί κάποιοι να έχουμε στο μυαλό μας είναι ανεφάρμοστες στην πράξη και ειδικά σε περιόδους οικονομικών κρίσεων. Κάποιες από αυτές τις ιδέες εφαρμόζονται μόνο όταν υπάρχει χρήμα για διανομή. Όταν υπάρχει στενότητα, οι αριστερές ιδέες πάνε περίπατο. Ειδικά μέσα στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη μεταβιομηχανική πραγματικότητα.

Επομένως, αυτή είναι η αριστερά, απλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Είτε θα άφηνε την εξουσία και θα έφευγε, ομολογώντας ότι η αριστερά δεν μπορεί να διαχειριστεί τις κρίσεις και αποτελεί παρελθόν, είτε θα έκανε αυτό που κάνει. Αυτή λοιπόν είναι η αριστερά σήμερα. Δεν υπάρχει άλλη αριστερά.

ΠΗΓΗ

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

ΙΠΤΑΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΡΙΣΑΘΛΙΟΙ



Κατανοούμε απόλυτα την ανάγκη εξοικείωσης των συγκυβερνητών με τα ιπτάμενα μέσα του στρατού.
     Σου λέει: ''Την γλύτωσε ο Ηλίθιος, την γλύτωσε ο Ψευταράς, δεν μπορεί θα τριτώσει το κακό. Δεν μπορεί να την γλυτώνουν όλοι. Κάποια στιγμή κάποιος από μάς θα φύγει με ελικόπτερο. Κάτσε να είμαστε έτοιμοι!'' 
     Φόρεσαν τα τζάκετ με τις ''πουλάδες'' (αυτές που κέρδισαν στα πεδία των Βρυξελών) και με φερετζέ την άσκηση ''Παρμενίων'', πήγαν να δούν πώς θα την κάνουν. Ο ένας μάλιστα κοίταξε να δεί κι αν χωράει, για να κάνει το κουμάντο του με καμιά δίαιτα μέχρι την άνοιξη που θα τους τσουβαλιάσουν.
      
     Εμείς δεν θέλουμε να καταλήξουν τα πράγματα έτσι. Μόνοι τους το πάνε εκεί. 
     Και πολύ θα θέλαμε να τους πιστέψουμε όταν μιλάνε για τα ''παράλληλα προγράμματα'', τα αντίμετρα στα μέτρα του
μνημονίου, και άλλα κατσαρά, αλλά διαψεύδονται από μόνοι τους.

     Τί αντίμετρα ρε ιπτάμενο τσίρκο;
     Που είχατε πει πως η πρώτη εγκύκλιος στην  ''δεύτερη φορά προς τα κάπου''  θα αφορούσε τους μεγάλους φοροφυγάδες, αυτούς που ήδη έχουν βεβαιωμένα στην εφορία τεράστια ποσά ως φόρους και πρόστιμα,
     ..και φέρνετε ως πρώτη εγκύκλιο προχθές τί;
     Την μείωση του ακατάσχετου ποσού σε λογαριασμούς μισθών και συντάξεων, απ' τα 1500 στα 1000 ευρώ!
     Εύγε ώ ρεμάλια με τις ντεμέκ πουλάδες!
     Μπράβο.
     Θα κλέψετε άλλο ένα πεντακοσάρικο από κάθε κατακαϋμένο που δυσκολεύεται ήδη να ζήσει.
     Για να το δώσετε στους τοκογλύφους ''εταίρους'' κατ' εντολή τους.
     Πόσα θα κονομήσετε ρε απ' το πεντακοσάρικο του κακομοίρη; Πεντακόσια εκατομμύρια; Ένα δις;
     Δυστυχισμένοι παλιάνθρωποι!  Τόσα μόνο και παραπάνω είναι όσα χρωστάει ένας μόνο από τα διαπλεκόμενα αφεντικά σας, και αυτά μόνο από πρόστιμα!
     ΤΟ ΠΕΝΤΑΚΟΣΑΡΙΚΟ ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ ΡΕ ΑΛΗΤΕΣ;
     ΕΠΕΙΔΗ ΣΑΣ ΔΙΕΤΑΞΕ Ο ΣΑΚΑΤΗΣ; 

     Με σας πρέπει να είμαστε αυστηρότεροι από ό,τι με τους προηγούμενους παλιάνθρωπους.
     Εκείνους τους ξέραμε ή τους υποψιαζόμασταν χρόνια τώρα.
     Εσείς όμως μας είχατε πρήξει τα ούμπαλα εβδομήντα χρόνια τώρα, με το ''ήθος της αριστεράς'' και το ''ήθος της αριστεράς''.
     Ποιό ήθος της αριστεράς; Πού είναι το ήθος της αριστεράς;
     Στην μουτσούνα του Τρύφωνα που ηδονίζεται να τρομοκρατεί τους αδύναμους;
     Τρεις μέρες τώρα βρίσκεται σε συνεχόμενους οργασμούς απ' την ηδονή.
     Το έχει βαρέσει η μ@λακία στο κεφάλι πιά το ''αριστερό'' απόβρασμα.

    Ή δεν είναι αυτό ήθος, ή δεν είσαστε εσείς αριστεροί.
     Κι αν δεν είσαστε εσείς αριστεροί,
     ..πού είναι οι πραγματικοί αριστεροί να υπερασπιστούν το θρυλούμενο ήθος τους;
     
     Σκ@τά στα μούτρα σας. 
     Γι αυτό λέμε και ξαναλέμε πως σ' αυτή την συμφορά δεν υπάρχουν πιά αριστεροί και δεξιοί.
     Υπάρχουν μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. 
     Καθάρματα και άνθρωποι.
     Προδότες και έλληνες. 

     Εσείς με τις ''πουλάδες'' πού νομίζετε ότι ανήκετε;.. 
     
ΠΗΓΗ

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ ΣΤΗΝ ΛΑΡΙΣΑ



Από τον Νίκο Παπαθεοδώρου

Εκ των πρωτεργατών του Αγώνα υπήρξε και ο ανθυπολοχαγός του πυροβολικού Παύλος Μελάς. Στην τρίτη και μοιραία περιοδεία του στη Μακεδονία, η οποία ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1904 πέρασε από τη Λάρισα όπου παρέμεινε για τέσσερις ημέρες. Κατά την παραμονή του αυτή, εκτός των απαραίτητων για το ταξίδι προετοιμασιών στις οποίες πρωτοστάτησε, υπήρξε η έμπνευση εκ μέρους των συνεργατών του να φωτογραφηθεί με τη στολή του μακεδονομάχου σαν ενθύμιο.
Η γνωστή αυτή φωτογραφία του Παύλου Μελά, η οποία αμέσως μετά τον μαρτυρικό θάνατό του κυκλοφόρησε απ’ άκρου εις άκρον σε ολόκληρο τον Ελληνισμό με διάφορες προσθήκες και τον αποτυπώνει να φοράει τη μακεδονική στολή, έχει ένα ενδιαφέρον ιστορικό παρασκήνιο με επίκεντρο τη Λάρισα και θα το παρακολουθήσουμε αναλυτικά.

Φωτογράφος ήταν ο Γεράσιμος Δαφνόπουλος. Είχε έλθει με τον αδελφό του στη Λάρισα το 1902 από τη Χαλκίδα όπου διατηρούσαν φωτογραφείο. Εκεί κατά τη διάρκεια πανελλήνιας φωτογραφικής έκθεσης απέσπασαν την εκτίμηση του βασιλικού ζεύγους και τους απονεμήθηκε ο τίτλος των «Φωτογράφων της Βασιλικής Αυλής», από τον βασιλέα Γεώργιο Α΄. Μαζί τους συνεργάζονταν και η αδελφή τους Ελένη Δαφνοπούλου-Ιωαννίδη. Κάποια στιγμή ο αδελφός του Γεράσιμου αποχώρησε, ενώ το 1908 έχουμε καταχωρημένη διαφήμιση του φωτογραφείου στην εφημερίδα «Μικρά» του Θρασύ Μακρή ως «Φωτογραφείον Δαφνοπούλου-Ιωαννίδου», δηλαδή του Γεράσιμου και της αδελφής του Ελένης .
Ο φίλος του Παύλου Μελά ανθυπολοχαγός Χαράλαμπος Λούφας(1), με τον οποίο είχε στενές επαφές κατά την παραμονή του στη Λάρισα και του προσέφερε φιλοξενία κατά τις τελευταίες προ της αναχωρήσεώς του ημέρες(2), είχε την έμπνευση και του πρότεινε να φωτογραφηθεί με τον μακεδονικό ντουλαμά για ενθύμιο, γεγονός που το αποδέχθηκε. Ειδοποιήθηκε ο Σάπκας και αυτός με τη σειρά του ήλθε σε επαφή με τον φωτογράφο της Λάρισας Γεράσιμο Δαφνόπουλο. Η οικογένεια του τελευταίου είχε καταγωγή από τη Σαμαρίνα, ο ίδιος δε καθώς ήταν από τα βασικά στελέχη του Μακεδονικού Συλλόγου Λαρίσης, δέχθηκε με προθυμία την αποστολή. Εδώ υπάρχει μια ασάφεια ως προς τον χώρο που τραβήχτηκε η φωτογραφία. Ακόμα και σήμερα δεν έχει αποσαφηνισθεί. Υπάρχουν τρεις διαφορετικές εκδοχές. Στην πρώτη θεωρείται ότι ο Παύλος Μελάς φωτογραφήθηκε στην αυλή του σπιτιού του Μιχαήλ Σάπκα. Υπάρχει μια δεύτερη άποψη η οποία υποστηρίζει ότι η λήψη έγινε στο φωτογραφείο του Δαφνόπουλου. Ενώ η τρίτη τοποθετεί τη λήψη της στον αυλόγυρο της Μεγάλης Συναγωγής της Λάρισας.
Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τη φωτογραφία, θα διαπιστώσουμε ότι η λήψη της έγινε σε εξωτερικό χώρο, με το φως της ημέρας. Αυτόματα αποκλείεται η δεύτερη εκδοχή, δηλ. να έγινε στο φωτογραφείο του Δαφνόπουλου. Γιατί στην περίπτωση αυτή η φωτογράφηση θα ήταν εσωτερική, μέσα στο στούντιο, όπου ήταν στημένος όλος ο μηχανισμός, όπως γινόταν την εποχή εκείνη σε όλες τις προσωπογραφίες, ατομικές ή ομαδικές. Η περίπτωση να έγινε στην αυλή του σπιτιού του Σάπκα ήταν η επικρατέστερη για πολλούς, εφόσον ο Μακεδόνας γιατρός τον φιλοξενούσε, οι μετακινήσεις του ήταν περιορισμένες και μυστικές και το σπίτι βρισκόταν κοντά στο φωτογραφείο.
Όμως η αδελφή του Γεράσιμου Δαφνόπουλου Ελένη, θυμόταν πως στις 5 η ώρα κάποιο πρωινό του Αυγούστου του 1904, την ώρα που η ημέρα πρόβαλλε, ο αδελφός της φορτώθηκε το μεγάλο κουτί της μηχανής με τον τρίποδα και χωρίς να δώσει καμιά εξήγηση, έφυγε από το σπίτι. Στην ερώτησή της για το πού πήγαινε, πήρε την απάντηση ότι είχε μια έκτακτη δουλειά. Η ίδια είχε τη γνώμη πως η ιστορική φωτογραφία δεν τραβήχτηκε στο σπίτι του Σάπκα, αλλά στην αυλή της Μεγάλης Συναγωγής της Λάρισας(3). Παρόντες στη φωτογράφηση ήταν δύο άτομα, ο Μιχαήλ Σάπκας και ο εμπνευστής της ανθυπολοχαγός Χαράλαμπος Λούφας.
Με βάση όλα τα εκτεθέντα, τις υπάρχουσες καταγραφές και την προσεκτική μελέτη της φωτογραφίας, υπάρχει και μια άλλη, τέταρτη εκδοχή, για την οποία θα επιχειρηθεί προσπάθεια να τεκμηριωθεί. Σύμφωνα με αυτή η φωτογράφηση πρέπει να έγινε στο σπίτι του Λούφα. Πολλά γεγονότα συνηγορούν ώστε να υιοθετηθεί η άποψη αυτή. Στο σπίτι αυτό κατέλυσε εκείνο το βράδυ ο Παύλος Μελάς. Η τοποθεσία του ήταν απόμερη, στην οδό Σκουφά, στη δυτική πλευρά της Λάρισας και όχι μακριά από την εβραϊκή Συναγωγή. Επίσης η παρουσία στη φωτογράφηση του ανθυπολοχαγού Λούφα, καθώς και ο περιβάλλων χώρος της αυλής, όπως αποτυπώνεται στη φωτογραφία. Ο Παύλος Μελάς ποζάρει μπροστά σε τοίχο, στον οποίο διακρίνεται παράθυρο με κλειστό το ένα από τα δύο παραθυρόφυλλα. Κάτω από τα παράθυρο ένα μεγάλο τμήμα του επιχρίσματος του τοίχου έχει απολεπισθεί. Η ποιότητα των παραθυρόφυλλων και η κατάσταση του τοίχου, μας προσανατολίζουν στην ιδέα ότι πρόκειται για μια συνοικιακή κατοικία. Ούτε στο σπίτι του Σάπκα, ούτε πολύ περισσότερο στη Συναγωγή μπορεί να επικρατούσε αυτή η κατάσταση.
Έπειτα, η μυστικότητα της φωτογράφησης δεν συνάδει με την επιλογή της Συναγωγής ως τόπο εκτέλεσής της. Επομένως, σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, ο Γεράσιμος Δαφνόπουλος με τη μηχανή στον ώμο πρέπει να πέρασε από το σπίτι του Σάπκα και μαζί κατευθύνθηκαν στην οδό Σκουφά, στο σπίτι του Λούφα, όπου διέμενε και ο Παύλος Μελάς. Εκεί ο τελευταίος φόρεσε τον μακεδονικό ντουλαμά και τα υπόλοιπα εξαρτήματα της στολής, στήριξε το αριστερό του χέρι στο όπλο και με ελαφρώς ανεβασμένο σε κάποιο ύψωμα της αυλής το αριστερό πόδι, στάθηκε για να αποτυπωθεί για μία και μοναδική φορά σε φιλμ, ο ήρωας του Μακεδονικού Αγώνα με τη στολή του μακεδονομάχου.
Μετά τη φωτογράφηση ο Δαφνόπουλος πήρε εντολή από τον Σάπκα να εκτυπώσει ένα αντίτυπο για να αποσταλεί στην οικογένεια του Παύλου Μελά στην Αθήνα, τις δε γυάλινες πλάκες να τις κρύψει για να χρησιμοποιηθούν αργότερα, ανάλογα με τις εξελίξεις. Γράφει ο Παύλος Μελάς στη γυναίκα του για το περιστατικό αυτό: «Σου στέλλω σήμερον το πρώτον αντίτυπον [της φωτογραφίας], αλλ’ υπό τον όρον να μην ιδή το φως της ημέρας. Αν πέσω εκεί, ας είναι μια ανάμνησις εις σε και τα παιδάκια μου. Αλλά φαντάσου τι κωμικόν θα ήτο και τι μαρτύριον δι’ εμέ, αν επέστρεφα άπρακτος, να βλέπω τη φάτσα μου έτσι μασκαρεμένην»(4).
Έπειτα από δύο περίπου μήνες, 13 Οκτωβρίου 1904, ο Παύλος Μελάς σκοτώθηκε στη Στατίτσα από τουρκικά αποσπάσματα. Μόλις η είδηση του θανάτου έγινε γνωστή στη Λάρισα, ο Σάπκας ειδοποίησε τον Γεράσιμο Δαφνόπουλο να εμφανίσει τις αρνητικές πλάκες και να τις διαθέσει στο κοινό σε ανάμνηση του ήρωα. Επειδή όμως έγινε μεγάλη κατάχρηση της φωτογραφίας αυτής από διάφορα φωτογραφικά εργαστήρια των Αθηνών, αναγκάσθηκε με τη συμβολή του δικηγόρου της Λάρισας Γεωργίου Βλάχου, να κατοχυρώσει νομικά την αποκλειστικότητά της.
Έτσι με τη φωτογραφία αυτή πέρασε στην ιστορία ο καλλιτέχνης φωτογράφος της Λάρισας Γεράσιμος Δαφνόπουλος και μαζί του η πόλη και ο πρόεδρος του Μακεδονικού Συλλόγου Μιχαήλ Σάπκας.
 Σημειώσεις
(1) Λούφας Χαράλαμπος. Ανθυπολοχαγός που υπηρετούσε το 1904 στη Λάρισα και ήταν γνώστης των προετοιμασιών του σώματος που θα συνόδευε τον Παύλο Μελά στη Μακεδονία. Μαζί με τον Μιχαήλ Σάπκα τον συντρόφευσαν όλες τις ημέρες της παρουσίας του στη Λάρισα, πριν από την αναχώρηση για την τρίτη και μοιραία περιοδεία του στη Μακεδονία. Αργότερα έφθασε και μέχρι τον βαθμό του στρατηγού.
(2) Επέλεξε το σπίτι του ανθυπολοχαγού Λούφα γιατί βρισκόταν στις δυτικές παρυφές της Λάρισας, στην οδό Σκουφά, στη συνοικία Αρναούτ (του Αγίου Αθανασίου). Έτσι η αναχώρησή τους προς Ζάρκο θα ήταν ευχερέστερη και επί πλέον περνούσε απαρατήρητη.
(3) Καλογιάννης Βάσος, Π. Μελάς. Μια φωτογραφία για την ιστορία, περ. Μακεδονική Ζωή, τ. 310 (Μάρτιος 1992), σ. 35.
(4) Μελά Ναταλία, Παύλος Μελάς, Αθήνα-Γιάννινα, (1992), σ. 319.
Ελευθερία ,26/02/2012

ΠΗΓΗ