ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Ο ΕΥΑΓΟΡΑΣ




Ο ΕΥΑΓΟΡΑΣ
Σκηνοθετική επιμέλεια: Πέτρος Πετρίδης
Ερμηνεία: Κώστας Ρήγγος
Μουσική: Αχιλλέας Τσαγγαρίδης
Στίχοι: Ανδρέας Περικλέους & Αχιλλέας Τσαγγαρίδης
Παραγωγή/Mixing & Mastering: art music studio
Μοντάζ: Σωτήρης Χαραλάμπους
Παραγωγή 2013
Πολιτιστικής Ομάδας Νέας Υόρκης "Η ΚΥΠΡΟΣ ΜΑΣ"

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

ΤΟΥ ΒΑΓΟΡΗ :Γ.Νταλάρας

Στίχοι: Ανδρέας Παράσχος
Μουσική: Κούλης Θεοδώρου
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Εννιά τζιαι δέκα τζι' εκατόν τζιαί σίλιοι πεντακόσιοι
τ'άρματα εζωστήκασιν στον πόλεμον τζιαι πάσιν
ο πκιό μιτσής τριών γρονών χαζίριν τζιαι παρπάταν
τζι' ο μιάλος ήτουν εκατόν τζι' έδειγνεν τους τη στράτα

Ήτουν ο γρόνος δίσεχτος μήνας Δευτερογιούνης
τη στράταν που πηαίννασιν λαμπρόν την πκιάννει μιάλον
ο πρώτος ο μιτσότερος ελούθην του κλαμάτου 
πον εισιεν μάνα να το δει μήτε γονιόν κοντά του

Τζι' έτσι σαν ήτουν το λαμπρόν τζι' ούλλα κατάπιννεν τα
τζι' ο φόος ήτουν δακρυκόν τζιαι τ άρμάτα κρουσμένα
ομπρός τους συνομπλάστηκεν πέρκαλλος τζειν' την ώραν
τζι' "ώρα καλή" εφώναξεν λαλούν `με Ευαγόρα

Τζι' επολοήθειν ο παππούς στα εκατόν του γρόνια
τζιαι άννοιξεν το στόμαν του τζιαι λέει τζιαι λαλεί του
"ώρα καλή σου Aαγορή που `ρτες που την αγχόνην
είμαστεν αγνοσύμενοι που πάππον ως αγγόνιν"

Πάππος, μωρόν τζιαι πέρκαλλος τα μμάθκια εσηκώσαν
καρτζιλατούν τον Πλάστην μας πκιάννουν ευτζιήν τζιαι στράταν
τζιαι εφκήκαν μιαν ανηφορκάν τζιαι στην Τζιερύνειαν πάσιν
τζι' η νύχτα που 'ταν Βαρετή έφεξεν στο Καρπάσιν


)

"ΞΥΠΝΑ ΓΛΗΟΡΗ" :Μαρινέλλα

"ΞΥΠΝΑ ΓΛΗΟΡΗ..."
Ο Επικήδειος Λόγος της μάνας του ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου
μελωποιημένος από τον Γιώργο Θεοφάνους
και ερμηνεία της Μαρινέλλας
από την παράσταση ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΟΥ.

Σε όλα τα EΛΛΗΝΙΚΑ ραδιόφωνα της Χώρας
1 Απριλίου 2012(Επέτειος της ΕΟΚΑ 1955-1959)


)

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ - Η πιο όμορφη ώρα 20


)

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ: Άγγελος Πρωτοστάτης


Τα μεσάνυχτα της σημερινής μέρας (13 Μαρτίου ) του 1957 ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης,οδηγείται στην αγχόνη. Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο. Δύο λεπτά αργότερα (14 Μαρτίου) η καταπακτή ανοίγει και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα.

1. Α Γ Γ Ε Λ Ο Σ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣ απ΄ τους προγόνους μας επέμφθη να πει στην ελευθερία το χαίρε. Ήταν 18χρονος, χιλιάδων ετών. Τ' όνομα αυτού, Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Του Μιλτιάδη και της Αφροδίτης.

2. Πρόλαβε να πει στη λευτεριά το χαίρε με όποιον τρόπο μπορούσε. Με τις αντιβρετανικές διαδηλώσεις του από το 1953. Με τους στίχους των αθάνατων ποιημάτων του.

4. Με το ντουφέκι του, αντάρτης της ΕΟΚΑ, από τα μισά της Στ΄ Γυμνασίου. Με το μέτωπο ψηλά στα μούτρα του Εγγλέζου δικαστή.

5. Με τη ζωή του: Ανεβαίνοντας μισή ώρα πριν από τα μεσάνυχτα της Τετάρτης 13ης Μαρτίου 1957 στην Αγχόνη του Άγγλου δυνάστη.

7. Ε Υ Α Γ Ο Ρ Α Σ επέμφθη να πει στην ελευθερία το χαίρε. Επέμφθη απ' όλους τους προηγούμενους ελληνικούς αιώνες. Για να το πει ψυχή τε και σώματι.

8. Παίρνοντας μιαν ανηφοριά, παίρνοντας μονοπάτια για να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Ακόμα και εκεί: Στη φρικτή Κρεμάλα. Για ν' ακούγεται σε όλους τους επόμενους ελληνικούς αιώνες. Και: όποιος έχει αυτιά ας ακούει...

9. Προμελετημένα: «Για σένα, Κύπρο αθάνατη, πατρίδα σκλαβωμένη, θα δώσω απ' το αίμα μου κάθε σταλαγματιά. Για να σε δω ελεύθερη και χιλιοδοξασμένη δε θα διστάσω, Κύπρο μου, να πέσω στη φωτιά».

10. Με πρόθεση: «Μπορεί σε κάποια μάχη, γραμμένο η μοίρα να ΄χει να μη γυρίσουμε. Μα πάμε με καμάρι και λέμε όποιον πάρει και θα νικήσουμε».

11. Με πλήρη συνείδηση: Τέσσερεις ώρες πριν τον κρεμάσουν. Εβρισκόμενος στο κελλί του μελλοθανάτου η ώρα 7.30 το απόγευμα της 13ης Μαρτίου 1957, όπου έγραψε το τελευταίο προς την αδελφή του γράμμα:

12. Για το «πεντασύλλαβο όνομα που να θυμίζει εκείνην, για την οποία ήρθα ως εδώ. Εκείνην για την οποία έγραψε ο ποιητής Σολωμός το πιο όμορφο τραγούδι του. ΕΚΕΙΝΗΝ, την οποίαν κάθε άνθρωπος επιθυμεί πιο πολύ απ' όλα. Κατάλαβες, αδελφή μου;»

13. Π Ε Μ Π Τ Η 14 Μαρτίου 1957, πριν από το χάραμα του φου, τον θάψανε οι δήμιοι μυστικά. Στον ίδιο τάφο που 10 μέρες πριν, χώσανε το πυρπολημένο σώμα του Γρηγόρη Αυξεντίου.

14. Στα Φυλακισμένα Μνήματα των 13 αρχαγγέλων της λευτεριάς: «Των αθανάτων το κρασί το βρετε σεις και πίνετε. Ζωή για σας ο θάνατος, κι αθάνατοι θα μείνετε».


)

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ!


Του Θοδωρή Τσέλα.

Το κακό είναι πως κάποιοι ασχολούνται, διαβάζουν, συμμετέχουν, αγωνιούν, την ώρα που ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων, αποκαρδιωμένοι από τα χαράτσια και την υπέρμετρη φορολογία, έχοντας πέσει σε κατάθλιψη ή και όχι, δεν ασχολούνται καν με την πολιτική, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο σε εκείνους που θέλουν να παρουσιάσουν μια πραγματικότητα σαθρή, άρρωστη και δολοφονική ως πραγματικότητα που αποδέχεται το σύνολο των πολιτών!

Κατασκευάζουν την πραγματικότητα που τους βολεύει, για να κρύψουν ότι οι ευρωεκλογές είναι αναμέτρηση ζωής και θανάτου.Όσοι διάβαζαν εφημερίδες και έβλεπαν τηλεόραση το Σαββατοκύριακο, ήταν σαν να βιώνουν δύο παράλληλες πραγματικότητες. Από τη μια οι απαιτήσεις της τρόικας, να μειωθεί κατά εκατό ευρώ ο εισαγωγικός μισθός στο Δημόσιο, να απολυθούν άλλες 2.000 υπάλληλοι, να εγκατασταθεί μόνιμος μηχανισμός διαθεσιμότητας, να απελευθερωθούν οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας, κι από την άλλη η “φοβερή κοσμογονία” στον χώρο της Κεντροαριστεράς, τα υπερφουσκωμένα ποτάμια, οι ολανθισμένες ελιές, οι τρίτοι (κ)πόλοι, και στην μέση εκείνοι που κορφολογούν τις ελιές και ξεδιψάνε (γιατί δεν πνίγονται καλύτερα;) στα ποτάμια.

Αχταρμάς…
Αρνούμαστε ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ την “πραγματικότητα” που μας επιβάλλουν. Είμαστε πολίτες οι οποίοι έχουμε ως βασικό λόγο ύπαρξης την ευδαιμονία. Όχι την ευδαιμονία κάθε ατόμου ξεχωριστά, ή την ευδαιμονία μιας τάξης, αλλά την ευδαιμονία ολόκληρου του συνόλου, όπως ακριβώς λένε τα λόγια του Σωκράτη:“…ὃταν ὃμως θεμελιώνωμε τὴν πολιτεία μας, δὲν αποβλέπομε πῶς θὰ εἶναι μιὰ ξεχωριστὴ
μόνο τάξη εὐτυχισμένη, ἀλλά, ὃσο μπορεῖ περισσότερο, ὁλόκληρη ἡ πόλη”.Ας μην δεχθούμε όλοι εμείς λοιπόν την αντιμετώπιση της χούντας των Σαμαροβενιζέλων, των νταβατζήδων και των μεγαλοεργολάβων της διαπλοκής, ως “κρεατομάζες”.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ!
Δεν είναι παίξε – γέλασε οι εκλογές, δεν είναι κάποιος διαγωνισμός, δεν είναι τηλεπαιχνίδι που σηκώνουμε το χεράκι μας και βαθμολογούμε κάποιον αν έπαιξε ή αν τραγούδησε καλά. Η ψήφος μας θα μας ακολουθεί για χρόνια σαν σκιά και θαναι βάρος συνείδησης.
Είναι ευθύνη και υποχρέωση μας στο παρόν που δανειστήκαμε από το μέλλον των παιδιών μας.
ΠΗΓΗ

ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΣΕ… ΞΕΡΟΠΟΤΑΜΟ! Γ.Δελαστίκ

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Τραγελαφική έχει καταντήσει η κατάσταση στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι τα δύο κόμματα δεν είναι άκρως επικίνδυνα για τον ελληνικό λαό. Είναι αδίστακτα στην προσπάθεια τους να διασωθούν και δεν ορρωδούν προ ουδενός πολιτικού εγκλήματος προκειμένου να επιβιώσουν πολιτικά οι ηγέτες τους, οι οποίοι αυτή τη στιγμή δείχνουν πολιτικά «ξεγραμμένοι» - και μάλιστα σε λιγότερο από τρείς μήνες! Η δικαιολογημένη ανησυχία για το μέχρι πού μπορεί να φτάσουν δεν αναιρεί από την άλλη πλευρά την αυτογελοιοποίηση των ηγετών τους, οι οποίοι δεν έχουν πλέον συναίσθηση πόσο …σούργελα έχουν γίνει!

Ο Σαμαράς ετοιμάζεται στις 25 Μαρτίου να υψώσει το λάβαρο της… αντίστασης στο ΔΝΤ! Προσοχή, μόνο στο ΔΝΤ, όχι στη Γερμανία που μας έχει επιβάλει το άθλιο μνημονιακό καθεστώς, και την ΕΕ μέσω της οποίας το υλοποιεί. Έχοντας μάθει ο πρωθυπουργός ότι ούτε η Ουάσιγκτον θέλει πλέον να χρηματοδοτεί μέσω ΔΝΤ την περαιτέρω εδραίωση της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη ούτε το Βερολίνο θεωρεί πια αναγκαίο το κάλυμμα του ΔΝΤ, επειδή οι λαοί της Ευρώπης έχουν υποταχθεί δουλικά στα Τέταρτο Ράιχ, ετοιμάζεται ο Σαμαράς να… βγει στο αντάρτικο του αποχωρούντος ΔΝΤ! Γι΄αυτό το λόγο τελευταία όλοι οι «γερμανοτσολιάδες» της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου κάνουν επικριτικές νύξεις κατά του ΔΝΤ, προετοιμάζοντας το έδαφος της …αντιστασιακής έκρηξης του ηφαιστείου που κρύβουν μέσα τους! Μπορεί ο Καρνάβαλος της Πάτρας να πέρασε, ο πολιτικός Καρνάβαλος όμως του Σαμαρά και του Βενιζέλου θα αρχίσει την παρέλαση του από τον επόμενο μήνα και θα τραβήξει επί δύο μήνες ολόκληρους μέχρι της ευρωεκλογές! Ζωσμένοι με αντιΔΝΤ φισεκλίκια, ελπίζουν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος μήπως σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και πετύχει η μεν ΝΔ να ξεπεράσει το καχεκτικό όριο του 20% (βοηθούσης φυσικά και της απαγόρευσης συμμετοχής της Χρυσής Αυγής στις ευρωεκλογές) το δε ΠΑΣΟΚ ένα μονοψήφιο μεν ποσοστό αλλά πιο κοντά στο 9% παρά στο 5%.

Αν το καταφέρουν, θα επιβιώσει η κυβέρνηση. Αλλά κι αν η ΝΔ ξεπεράσει το 20%, καθόλου πιθανό δεν φαίνεται πλέον ότι το ΠΑΣΟΚ θα μπορέσει να υπερβεί το 5%-6%. Μόνο του το ΠΑΣΟΚ είναι ζήτημα να πιάνει πια το 5%, αλλά ο… «ανθρωποφάγος» Βενιζέλος καταβροχθίζει με απίστευτη βουλιμία κάθε «κεντροαριστερό» - τρόπος του λέγειν» - σύμμαχο που εμφανίζεται στον ορίζοντα, διότι τον θεωρεί δυνάμει ανταγωνιστή του.

Εμείς πολύ χαρήκαμε που ο Βενιζέλος διέλυσε τους 58 μέσω σταυρού στους υποψηφίους των ευρωψηφοδελτίων και σίγουρα αυτός χάρηκε πολύ περισσότερο που απαλλάχτηκε από ένα ολόκληρο τσούρμο «ακρίδων της εξουσίας» και ησύχασε το κεφάλι του. Υπάρχει βέβαια μια «ασήμαντη» λεπτομέρεια: τρώγοντας τους 58, ο Βενιζέλος μείωσε ακόμη περισσότερο το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ! Όχι βέβαια κατά 15%(!) που έγραφαν οι καραγκιόζηδες της δημοσιογραφίας, οι οποίοι πατρονάριζαν τους 58… «συνταξιούχους μαγαζάτορες» , όπως προσφυώς τους αποκάλεσε το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Θ. Μωραΐτης, αλλά έστω κατά 0,55. Είναι να χάνει μισό τοις εκατό το ΠΑΣΟΚ στα χάλια που βρίσκεται σήμερα; Χαζά χαζά αυτό το μισό τοις εκατό μπορεί να του δώσει ή να του αφαιρέσει τον μοναδικό ευρωβουλευτή που φιλοδοξεί να κερδίσει! Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να είχε βγάλει οκτώ ευρωβουλευτές στις προηγούμενες ευρωεκλογές, αλλά σήμερα γι΄αυτή τη θέση του ενός και μοναδικού ευρωβουλευτή που θα βγάζει σφάζονται παλικάρια και κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά – λέμε τώρα!

Δεν το ‘χει η μοίρα του όμως του Βενιζέλου να ησυχάσει. Πάνω που πήγε να χωνέψει τους «58 συνταξιούχους μαγαζάτορες», να σου και εμφανίζεται το… ξεροπόταμο!

Ένα ακόμη τεχνητό μνημονιακό κατασκεύασμα στο χώρο της Κεντροαριστεράς, για να αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ που όλοι εκτιμούν ότι έχει φάει τα ψωμιά του κι έτσι πολύ σύντομα θα φάμε τα πολιτικά του κόλλυβα. Πίσω από το τηλεοπτικά φιλικό πρόσωπο του Σταύρου Θεοδωράκη, τον οποίο προόριζαν για επικεφαλής των 58, αλλά την τελευταία στιγμή δεν τον έστειλαν εκεί γιατί είδαν πως …η σταύρωση των υποψηφίων στο ευρωψηφοδέλτιο τους διέλυσε εν ριπή οφθαλμού, υπάρχει στο Ποτάμι ένα απερίγραπτα αποκρουστικό πρόσωπο. Ένας κραγμένος άνθρωπος των Γερμανών, μια αηδιαστική «καθηγήτρια των ΜΑΤ», ένα γερμανόδουλο γεροντικό σκύβαλο που απεχθάνεται ο κάθε Έλληνας και πάει λέγοντας. Μιλάμε για ένα εμετικό μνημονιακό συνονθύλευμα που απευθύνεται σε πολιτικά ηλίθιους τηλεθεατές και απολίτικους νέους – σαν αυτούς που έχουν απομείνει να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ. Ούτε ένα αριστερό ψηφοφόρο δεν μπορεί να προσελκύσει αυτό το αηδιαστικό μνημονιακό κατασκεύασμα των «γερμανοτσολιάδων»!

Αντιθέτως, προσπαθεί να δώσει κάλυμμα στις πιο αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις της σημερινής Ελλάδας. Υπάρχουν φυσικά οι υποστηρικτές των δυνάμεων αυτών και δεν είναι λίγοι οι ψηφοφόροι τους. Είμαστε όμως βέβαιοι ότι δεν είναι το αποκρουστικό Ποτάμι το κόμμα που θα αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ ως το κόμμα που θα συσπειρώσει τους «μνημονιακούς ραγιάδες» της Κεντροαριστεράς. Το ψυχορράγημα και ο επιθανάτιος ρόγχος του ΠΑΣΟΚ σίγουρα αποσταθεροποιούν το πολιτικό σκηνικό που γνωρίζουμε από τη μεταπολίτευση, αλλά το κόμμα που θα πάρει τη θέση του ΠΑΣΟΚ δεν έχει ακόμη γίνει γνωστό ποιο θα είναι.

*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» της Κυριακής 09 Μαρτίου 2014
ΠΗΓΗ

15 ιστορικές ανακρίβειες στην ταινία "300: Η άνοδος της αυτοκρατορίας"


Η ταινία "300: Η άνοδος της αυτοκρατορίας" ακολουθεί με αρκετά μυθοπλαστικό τρόπο την ιστορία της σύγκρουσης Περσών και Ελλήνων στις ναυμαχίες Αρτεμισίου και Σαλαμίνας. Αυτό είναι κάτι, που οι ίδιοι οι συντελεστές της δεν το κρύβουν, αλλά που γίνεται και ορατό με την πρώτη ματιά. Το ίδιο συνέβη και στην πρώτη ταινία ("300"), αλλά "Η άνοδος της αυτοκρατορίας" μάλλον το κάνει σε ακόμα μεγαλύτερη έκταση, καθώς στόχος της είναι να δημιουργήσει μια ψυχαγωγική περιπέτεια και όχι μια ιστορική ταινία.
Προκειμένου, λοιπόν, να μην μπερδευτείτε βλέποντας την ταινία, για τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, σας επισημαίνουμε τις πιο ακραίες μυθοπλαστικές παρεμβάσεις πάνω στην ιστορία. Αφήνουμε απ' έξω ντύσιμο και στολές, τακτικές μάχης, τρόπους χρήσης όπλων και άλλες λεπτομέρειες, που επίσης απέχουν από την ιστορική πραγματικότητα, και επικεντρωνόμαστε στα πιο "χοντρά".

Προειδοποίηση: Υπάρχουν πολλά spoilers

1) Ο Θεμιστοκλής ήταν ένας από τους 10 στρατηγούς στη μάχη του Μαραθώνα αλλά το γενικό πρόσταγμά του είχε ο Μιλτιάδης. Ο Μιλτιάδης λοιπόν νίκησε τους Πέρσες στο Μαραθώνα και όχι ο Θεμιστοκλής. Η ταινία δείχνει ότι ο Θεμιστοκλής είναι ο απόλυτος ηγέτης των Αθηναίων που κερδίζει τη μάχη.

2) Ο Πέρσης Βασλιάς Δαρείος δεν τραυματίστηκε στη μάχη του Μαραθώνα. Δεν ήταν καν παρών. Ούτε ο γιος του ο Ξέρξης. Ο Δαρείος πέθανε από αρρώστια που κράτησε ένα μήνα, και όχι όπως δείχνει η ταινία.

3) Ο πατέρας του Ξέρξη, Δαρείος, του άφησε πριν πεθάνει μια διαταγή: να τιμωρήσει τους Αθηναίους και τους υπόλοιπους Έλληνες για την ντροπή που προξένησαν στην μεγάλη τους αυτοκρατορία. Η ταινία δείχνει το εντελώς αντίθετο. Ότι ο Δαρείος, στο νεκροκρέβατό του, έλεγε στον Ξέρξη να μην τολμήσει να τα βάλει με τους Έλληνες.

4) Η Αρτεμισία ήταν κόρη του Σατράπη της Αλικαρνασσού και έτσι έγινε Βασίλισσα της Αλικαρνασσού η ίδια. Όλα τα άλλα που δείχνει η ταινία, για βιασμό της από Έλληνες, εύρεσή της και υιοθεσία της από τους Πέρσες, είναι μυθοπλασία, για να γίνει πιο ενδιαφέρων ο ρόλος της Eva Green.

5) Στην ίδια λογική με τα παραπάνω, ο ρόλος της Αρτεμισίας ως ηγετικής φυσιογνωμίας, ακόμα και πάνω από τον Ξέρξη, είναι υπερβολικός και μη πραγματικός. Ήταν μια σημαντική ναυτική αρχηγός, με λόγο πάνω στη διοίκηση του περσικού στόλου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν η ναύαρχος που ήλεγχε όλο τον περσικό στόλο.

6) Η αριθμητική διαφορά στις δυνάμεις των αντιπάλων (50 ελληνικά πλοία έναντι 1000 περσικών) είναι τελείως λάθος. Στη μάχη του Αρτεμισίου οι αριθμοί των ελληνικών πλοίων ήταν περίπου πενταπλάσιοι από τον αριθμό που δίνει η ταινία. Και στη ναυμαχία της Σαλαμίνας επταπλάσιοι.

7) Αμφισβητήσιμη είναι η χρήση ελεφάντων στην εκστρατεία του Ξέρξη. Ούτε ο Ηρόδοτος, ούτε ο Ξενοφώντας αναφέρουν κάτι σχετικό.

8) Η ταινία δείχνει τον Θεμιστοκλή ως τον απόλυτο ηγέτη της ελληνικής ναυτικής δύναμης. Όμως ο Θεμιστοκλής δεν είχε το γενικό πρόσταγμα. Ήταν ένας από τους ηγέτες και είχε μεγάλο κύρος γιατί η Αθήνα είχε τα περισσότερα καράβια. Όμως ήρθε σε ρήξη με τον Σπαρτιάτη Ευρυβιάδη, που είχε το γενικό πρόσταγμα, ιδίως πριν τη ναυμαχία της Σαλαμίνας.

9) Η εικόνα της Αθήνας έχει κάποιες ανακρίβειες. Πάντως, η βασική ανακρίβεια είναι ότι δείχνουν στην καταστροφή της Αθήνας από τους Πέρσες, να σφάζονται και να βιάζονται άμαχοι. Όμως οι Αθηναίοι είχαν μεταφέρει τους κατοίκους στα γύρω νησιά και πίσω είχαν μείνει μόνο κάποιοι πολύ γέροι ή άρρωστοι για να μετακινηθούν.

10) Ένα από τα παράξενα της ταινίας είναι ότι δείχνει τα ελληνικά πλοία χωρίς κατάρτια, λες και είναι τεράστιες βάρκες. Ορίστε όμως πώς είναι μια πραγματική ελληνική τριήρης. Είχε κατάρτια και δεν βασιζόταν μόνο στη δύναμη των κωπηλατών.
1 greek trireme

11) Πολλές εκρήξεις: Δεν υπήρχε στη διάθεση του περσικού ναυτικού μια τόσο εύφλεκτη και εκρηκτική ύλη, σαν αυτή που δείχνει η ταινία και με την οποία παθαίνουν μεγάλες ζημιές τα αθηναϊκά πλοία στη Ναυμαχία του Αρτεμισίου. Το υγρό πυρ το χρησιμοποιούσαν οι Βυζαντινοί και οι ναπάλμ ανακαλύφθηκαν από τους Αμερικανούς μετά το 1945.

12) Η συνάντηση του Θεμιστοκλή με την Αρτεμισία δεν στέκει ούτε λογικά, ούτε ιστορικά. Είναι απίθανο να πιστέψει κανείς πως ο Αρχηγός των Αθηναίων θα πήγαινε στο στόμα του λύκου, στα περσικά πλοία, για να κάνει σεξ με την Αρτεμισία. Και δεν υπάρχουν ιστορικές αναφορές, που να λένε κάτι τέτοιο.

13) Η Αρτεμισία δεν σκοτώθηκε στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Αντίθετα, γλίτωσε χάρη στην στρατιωτική της ικανότητα.

14) Οι Σπαρτιάτες (και γενικά οι Πελοποννήσιοι) ήταν παρόντες από την αρχή της ναυμαχίας της Σαλαμίνας και δεν ήρθαν στη μέση της μάχης να σώσουν την κατάσταση. Επίσης, ναυτικά οι Αθηναίοι ήταν πολύ ανώτεροι των Σπαρτιατών (είχαν 180 πλοία ενώ οι Σπαρτιάτες μόλις 16).

15) Η Βασίλισσα Γοργώ (γυναίκα του Λεωνίδα) δεν ήταν αρχηγός των Σπαρτιατικών πλοίων, ούτε πήρε μέρος στη ναυμαχία.


Γιώργος Σμυρνής

ΠΗΓΗ

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Xρόνια σου πολλά δαφνοστεφανωμένε θρύλε!

Η ομάδα του Ολυμπιακού από την πρώτη μέρα της ίδρυσής της το 1925 ήταν παραπάνω από μία ομάδα. Ο Ολυμπιακός στο πέρασμα των χρόνων έγινε το σύμβολο των ανθρώπων του μόχθου, των νικητών της καθημερινότητας. Ο τρόπος που η ερυθρόλευκη και ριγωτή φανέλα λατρεύτηκε από άκρο σε άκρο της χώρας και σε ολόκληρη την οικουμένη δείχνει ότι δεν πρόκειται για λατρεία μίας ποδοσφαιρικής ομάδας ή ενός αθλητικού συλλόγου.

Πρόκειται για ένα ολόκληρο κίνημα, μία ιδέα, μία θρησκεία και είναι σίγουρα η μεγαλύτερη κοινωνική αναφορά της σημερινής Ελλάδας, αφού κανένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα δεν φέρνει τόσους ανθρώπους τόσο κοντά. Σε μία οικογένεια, σε μία γροθιά.

Στο πέρασμα των χρόνων ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ χαρακτηρίστηκε από την μπέσα, την λεβεντιά και την ορμή. Από τη δύναμη και την καθαρότητα.

Οι αμέτρητοι τίτλοι σε όλα τα σπορ, τα εκατομμύρια των φιλάθλων που φωνάζουν περήφανα το όνομά του έκαναν αυτό τον σύλλογο ΘΡΥΛΟ. Ο σύλλογος που ήταν Πρωταθλητής από την πρώτη ανάσα, είναι σήμερα αδιαμφισβήτητα η μεγαλύτερη κοινωνική δύναμη στην Ελλάδα και ταυτόχρονα μία ταυτότητα υπεροχής και υπερηφάνειας.

Περιηγηθείτε στην ένδοξη ιστορία του Θρύλου μας μέσα από το επίσημο site της ομάδας μας πατώντας ΕΔΩ!

Η ΙΔΡΥΣΗ

Με χρυσά γράμματα, γράφεται στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού η 10η Μαρτίου του 1925, ημέρα ίδρυσης του Oλυμπιακού μας. Ο ιστορικός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς ( Ο.Σ.Φ.Π.) δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση δύο σωματείων, του Αθλητικού και Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Πειραιώς και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς.

Ο αληθινά πρωτότυπος τίτλος ψηφίστηκε ομόφωνα από τα μέλη του συλλόγου και έλυσε τη δυστοκία που επικράτησε στην ανεύρεση κοινά αποδεκτού ονόματος. Ανάδοχος ήταν ο Νότης Καμπέρος, που θέλησε να υποδηλώσει με τον τίτλο του νέου συλλόγου δύναμη, αθλητική ισχύ, ήθος, ευγενή άμιλλα, και φυσικά το ολυμπιακό ιδεώδες.


ΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ

1.Μιχάλης Μανούσκος ( 1925-1928, 1937-1939, 1945-1950)
2. Θανάσης Μέρμηγκας (1929-1931, 1953-1954)
3. Τάκης Ζάκκας (Οκτ. 1931, 1936)
4. Γιάννης Ανδριανόπουλος (1932, 1933-1935)
5. Γιάννης Μπαρμπαρέσσος (29/11/1946 - 22/12/1946)
6.Γιώργος Ανδριανόπουλος (1954-1967)
7. Κώστας Μπουζάκης (1967-69)
8. Τάσος Οικονόμου (1969-1970)
9. Ευτύχιος Γκούμας (1970-1971)
10.Αριστείδης Σκυλίτσης (1971)
11.Δημήτρης Βαρδάνης (1971-1972)
11.Νικόλαος Γουλανδρής (1972-1975)
13.Κώστας Θανόπουλος (1975, 1976-1978)
14.Περικλής Λαναράς (1975)
15.Ηρακλής Τσιτσαλής (1978-1979)
16.Σταύρος Νταιφάς ( 1979-1985, 1986, 1992-1994)
17.Νίκος Ευθυμίου (1986)
18.Γιώργος Κοσκωτάς (1987-1988)
19.Αργύρης Σαλιαρέλης (1988-1992)
20.Γιώργος Μπανασάκης (1992)
21.Σωκράτης Κόκκαλης (1993-2010)
22.Ευάγγελoς Μαρινάκης (2010- )


ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ (40):  1931, 1933, 1934, 1936, 1937, 1938, 1947, 1948, 1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1966, 1967, 1973, 1974, 1975, 1980, 1981, 1982, 1983, 1987, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011, 2012, 2013.
ΚΥΠΕΛΛΟ ΕΛΛΑΔΟΣ (26):  1947, 1951, 1952, 1953, 1954, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1963, 1965, 1968, 1971, 1973, 1975, 1981, 1990, 1992, 1999, 2005, 2006, 2008, 2009, 2012, 2013.
DOUBLE (16):  1947, 1951, 1954, 1957, 1958, 1959, 1973, 1975, 1981, 1999, 2005, 2006, 2008, 2009, 2012, 2013.
SUPER CUP (4):  1980, 1987, 1992, 2007.
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΚΥΠΕΛΛΟ (1):  1963.

ΠΗΓΗ

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ

ΙΣΤΟΡΙΑ

Καλώς ορίσατε στη ζωντανή ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Δεν είναι απλά μια ομάδα, είναι μια οικογένεια, όπου όλοι ενωμένοι, διοίκηση, τεχνική ηγεσία, αθλητές και οπαδοί, χτίζουν στο πέρασμα των δεκαετιών την ιστορία του ισχυρότερου αθλητικού οργανισμού αυτής της χώρας.

Όταν μιλάμε στην Ελλάδα για ποδόσφαιρο, εννοούμε ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν αυτή η ομάδα έχει κατακτήσει συνολικά 40 πρωταθλήματα και όλες οι άλλες ομάδες μαζί έχουν αθροιστικά 37. Όταν οι αρχηγοί της ομάδας μας ύψωσαν στον ουρανό 26 φορές το κύπελλο, με τη δεύτερη ομάδα να μετράει μόλις 17 τρόπαια. Όταν στην τελευταία δεκαπενταετία ο Ολυμπιακός συμμετείχε 13 φορές στην κορυφαία διασυλλογική ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη, στο Champions League, όταν – πάνω απ’ όλα και σύμφωνα με επίσημες μετρήσεις που έχουν γίνει – ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ κατέχει ποσοστό πάνω από 40% στις προτιμήσεις των Ελλήνων φιλάθλων, είτε αυτοί βρίσκονται ανά την Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, εν ολίγοις όπου υπάρχει ελληνικό στοιχείο.

Όλα αυτά δεν γίνονται τυχαία. Η «ερυθρόλευκη» οικογένεια δουλεύει οργανωμένα και αρμονικά. Στην ομάδα συμμετέχουν οι καλύτεροι Έλληνες αθλητές, ενώ από το διεθνή χώρο φόρεσαν τη φανέλα του Ολυμπιακού κορυφαία ονόματα, αλλά και σημαντικά ταλέντα, που έγραψαν και γράφουν τη δική τους ιστορία. Η διοίκηση ικανοποίησε όλες τις επιθυμίες του τεχνικού επιτελείου, ενώ ταλέντα που υπόσχονται πολλά για το μέλλον ανήκουν στον Ολυμπιακό, αλλά δοκιμάζουν αυτή τη χρονιά την τύχη τους σε άλλες ομάδες.

Οι εγκαταστάσεις μας έχουν αξιολογηθεί με άριστα από την ΟΥΕΦΑ. Το Γήπεδο Καραϊσκάκη, χωρητικότητας 32.115 θεατών, είναι μια «καυτή» έδρα, συνήθως κατάμεστη και στις εγχώριες και στις διεθνείς διοργανώσεις. Φιλοξενεί τους αγώνες της Εθνικής Ομάδας της Ελλάδας, ενώ εδώ έγιναν τα σημαντικότερα παιχνίδια του ποδοσφαιρικού τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων, το 2004. Οι προπονητικές εγκαταστάσεις στο χώρο του Ρέντη προσφέρουν ό,τι χρειάζεται ένας σύγχρονος επαγγελματίας για να αφοσιωθεί πλήρως στη δουλειά του. Προπονητικά γήπεδα, τέλεια μηχανήματα στο γυμναστήριο, μονάδα αποθεραπείας, πισίνα, εστιατόρια και χώρος διαμονής υψηλού επιπέδου απαρτίζουν το καμάρι μας, ένα υπερσύγχρονο συγκρότημα.

Και μην ξεχνάτε ότι εδώ δεν γυμνάζονται μόνο οι επαγγελματίες της πρώτης ομάδας, αλλά και τα παιδιά των ακαδημιών του Ολυμπιακού. Η διοίκηση δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις μικρότερες ηλικίες, προσφέροντας και στα νέα παιδιά όλα τα στοιχεία, ώστε να δουλέψουν απερίσπαστα και να εξελιχθούν σε αστέρια του συλλόγου. Αυτό θέλουν άλλωστε και οι φίλαθλοί μας, που είναι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων. Αυτοί που ακολουθούν την ομάδα παντού, εντός και εκτός, αψηφώντας κακοκαιρίες και άλλες κακές συνθήκες.

Οι φίλαθλοι, η διοίκηση, οι παίκτες και η τεχνική ηγεσία υποδέχονται και καλωσορίζουν κι εφέτος τα νέα μέλη της ομάδας. Όλοι μαζί, συναισθανόμενοι τι σημαίνει να είσαι μέλος αυτής της «ερυθρόλευκης» οικογένειας, θα δουλέψουμε και πάλι σκληρά, για να γράψουμε κι εφέτος νέες χρυσές σελίδες στην ιστορία του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ μας.

O ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι η ομάδα µε τις περισσότερες κατακτήσεις τίτλων στην Ελλάδα και µάλιστα µακράν του δεύτερου. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι ο πολυνίκης, τόσο στη διοργάνωση του Πρωταθλήµατος Ελλάδας, όσο και σε αυτήν του Κυπέλλου. Αναλυτικά οι τίτλοι που έχει κατακτήσει µέχρι σήµερα στην ιστορία του ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι οι εξής:

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ (40): 1931, 1933, 1934, 1936, 1937, 1938, 1947, 1948, 1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1966, 1967, 1973, 1974, 1975, 1980, 1981, 1982, 1983, 1987, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011, 2012, 2013

ΚΥΠΕΛΛΟ ΕΛΛΑΔΟΣ (26): 1947, 1951, 1952, 1953, 1954, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1963, 1965, 1968, 1971, 1973, 1975, 1981, 1990, 1992, 1999, 2005, 2006, 2008, 2009, 2012, 2013

DOUBLE (16): 1947, 1951, 1954, 1957, 1958, 1959, 1973, 1975, 1981, 1999, 2005, 2006, 2008, 2009, 2012, 2013

SUPER CUP (4): 1980, 1987, 1992, 2007

ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΚΥΠΕΛΛΟ (1): 1963



1925-1930

Ο αληθινά πρωτότυπος τίτλος ψηφίστηκε ομόφωνα από τα μέλη του συλλόγου και έλυσε τη δυστοκία που επικράτησε στην ανεύρεση κοινά αποδεκτού ονόματος. Ανάδοχος ήταν ο Νότης Καμπέρος, που θέλησε να υποδηλώσει με τον τίτλο του νέου συλλόγου δύναμη, αθλητική ισχύ, ήθος, ευγενή άμιλλα, και φυσικά το ολυμπιακό ιδεώδες.

Οι ιδρυτές ήταν όλοι αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες στο μεγάλο λιμάνι. Η οικογένεια των Ανδριανόπουλων έχει στην ιδιοκτησία της ένα εμπορικό οίκο, που διηύθυνε τότε ο πατέρας Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Τα παιδιά του δραστηριοποιούνται σε όλα τα αθλήματα. Σε άμεση συνεννόηση με άλλους επιφανείς παράγοντες της πειραϊκής κοινωνίας , δημιούργησαν ένα αθλητικό σωματείο, για να αμφισβητήσουν άμεσα την κυριαρχία του Πειραϊκού Συνδέσμου, παλιού σωματείου του Πειραιά, με πολύμορφη δραστηριότητα (λογοτεχνική, εκπαιδευτική, πολιτιστική, αθλητική).Ανάμεσα στους ιδρυτές ξεχώριζαν, ο βιομήχανος Μιχαήλ Μανούσκος, ο ανώτατος αξιωματικός του Π.Ν Νότης Καμπέρος, ο διευθυντής του Ταχυδρομείου Σταύρος Μαραγκουδάκης, ο έμπορος Νίκος Ανδρόνικος, ο αξιωματικός του Στρατού Δημήτριος Σκλιάς, ο δικηγόρος Νικόλαος Ζαχαρίας, ο συμβολαιογράφος Αθανάσιος Μέρμηγκας, ο χρηματομεσίτης Ιωάννης Κεκκές, και ασφαλώς η οικογένεια των εμπόρων Ανδριανόπουλων, με πολύμορφη δραστηριότητα (λογοτεχνι-κή, εκπαιδευτική, πολιτιστική, αθλητική).

Ο Ολυμπιακός ταυτίζεται στο ξεκίνημά του με τα αδέλφια Ανδριανόπουλου. Και οι πέντε έγραψαν ιστορία. Ποτέ άλλοτε δεν έχει συμβεί παρόμοιο γεγονός, όπου πέντε αδέλφια να είναι συμπαίκτες σε μία ομάδα, και ακόμη περισσότερο όλοι τους να αγωνίζονται στην επίθεση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους άλλους πρωτοπόρους, όπως ήταν ο Κώστας Κλειδουχάκης, τερματοφύλακας της ομάδας, αλλά και οι Νίκος Πανόπουλος, Χαράλαμπος Πεζώνης, Πάνος Κορωναίος, Κώστας Τερεζάκης.

Η δεκαετία του 1930 ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές για τον πειραϊκό σύλλογο. Ορισμένες σημαντικές επιτυχίες επί ξένων ομάδων που είχαν προηγηθεί, οι νίκες επί των ελληνικών σωματείων στα συχνά φιλικά παιχνίδια και η αποτελεσματική διοικητική λειτουργία προοιώνιζαν ευνοϊκή αθλητική πορεία για την ομάδα. Δύναμη του συλλόγου οι πολυπληθείς οπαδοί του, οι οποίοι έδειχναν την υποστήριξή τους ακόμη και στους φιλικούς αγώνες. Εναντίον του Παναθηναϊκού στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, εναντίον του Εθνικού στο Ποδηλατοδρόμιο, εναντίον του Απόλλωνα ή της ΑΕΚ στο γήπεδο του Ρουφ, εκδήλωναν τη συμπαράστασή τους στην ομάδα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού επέστρεφαν στον Πειραιά με τα πόδια πανηγυρίζοντας κάποια σημαντική επιτυχία . Περνούσαν από τους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας για να διατρανώσουν τη νίκη επί των Αθηναίων, κατηφόριζαν την οδό Πειραιώς και κατέληγαν με ζητωκραυγές στον κεντρικό Πειραιά αλλά και ακόμη παραπέρα στις απόμακρες φτωχογειτονιές . Ήταν οι στιγμές της δικαίωσης, της καταξίωσης που έφερνε η νίκη επί των αθηναίων ανταγωνιστών. Ιδιαίτερα οι επιτυχίες κατά του Παναθηναϊκού γιορτάζονταν με ένα ξεχωριστό τρόπο. Οι ολυμπιακοί φίλαθλοι επινοούσαν διάφορα για να πανηγυρίσουν τη νίκη και να σαρκάσουν τους φιλάθλους του αντιπάλου. Το 1931 ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία του. Διοργανώθηκε στο πρότυπο της εθνικής κατηγορίας, έτσι όπως επανήλθε αρκετές φορές αργότερα για να οριστικοποιηθεί το 1959 με τη δημιουργία του εθνικού πρωταθλήματος. Συνολικά στην προπολεμική περίοδο ο Ολυμπιακός είχε κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή 6 φορές, ενώ ένα πρωτάθλημα εκείνο του 1934-35 δεν ολοκληρώθηκε. Στη φίλαθλη κοινή γνώμη ο Ολυμπιακός είχε καταγραφεί ως η μεγαλύτερη ομάδα της χώρας, με απανωτές επιτυχίες επί όλων των αντιπάλων του. Η συρροή του κόσμου στα παιχνίδια του ήταν εντυπωσιακή.

ΥΜΝΟΣ

«Φευγάτε από μπρος...» Δεν χρειαζόταν βέβαια η προειδοποίηση γιατί κάθε αντίπαλος του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ήξερε τι τον περιμένει. Στο πρώτο πρωτάθλημα Εθνικής Κατηγορίας της περιόδου 1930-31 ο Ολυμπιακός παρέταξε μια πολύ μεγάλη ομάδα: τον Γραμματικόπουλο, τους αδελφούς Ανδριανόπουλους- τον Ντίνο, τον Γιώργο, τον Βασίλη και τον Λεωνίδα-, τον Λεκκό, τον Κουράντη, τον Τερεζάκη, τον Πεζώνη, τον Πανόπουλο, το Σοφρά, τον Χρυσαφόπουλο, τον Κουράντη και άλλους. Ο Ολυμπιακός έγραψε ανεπανάληπτους θριάμβους μέσα στο Ποδηλατοδρόμιο - το Καραϊσκάκη - αλλά και στα άλλα γήπεδα των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης. Με 3-1 έχασαν όλες οι ομάδες του Πρωταθλήματος μέσα στον Πειραιά, καθώς το Ποδηλατοδρόμιο έθαψε τις ελπίδες όλων εκείνων που θέλησαν να νικήσουν ο Θρύλο. Με 3-1 έχασαν όλοι. Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Άρης Θεσσαλονίκης, Ηρακλής και ο ΠΑΟΚ. Μοναδική εξαίρεση ο Εθνικός. Αυτός φιλοδωρήθηκε.. με 4-1. Πηγή έμπνευσης όλα αυτά για το Βασιλειάδη που έγραψε τους στίχους και το Λαουτάρη που συνέθεσε την μουσική: «Ένα, δύο, τρία γκολ, παντού πανικός! Θρίαμβος, νίκη, - Ολυμπιακός- !» Ένας ύμνος που τον τραγουδούσαν οι παίκτες και οι φίλαθλοι μέσα και έξω από το γήπεδο με σφιγμένες γροθιές και δάκρυα στα μάτια. Ένας ύμνος που συγκινούσε, συγκλόνιζε και ηλέκτριζε ολόκληρη την Ελλάδα. Είχε γίνει της μόδας, ακουγόταν στα γραμμόφωνα, στα πάρτυ, στις εκδρομές, παντού. Αντηχούσε και αντιλαλούσε σε όλο τον Πειραιά.

Ύμνος Ολυμπιακού

Στίχοι: Ξ. Βασιλειάδη
Μουσική: Γιάγκου Ε. Λαουτάρη

ΦΕΥΓΑΤ’ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣ
ΦΕΥΓΑΤ’ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣ, ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.
ΦΤΕΡΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ,
ΚΑΡΔΙΑ ΜΕΣ’ ΣΤΑ ΣΤΗΘΙΑ ΠΟΥ ΔΩΣΑΝ ΘΡΙΑΜΒΟΥΣ.
ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ,
ΑΤΡΟΜΗΤΟΙ ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΞΑΝΑΝΟΙΓΕΙ Η ΝΙΚΗ ΠΑΣΑΡΕΙ Ο ΕΝΑΣ,
Ο ΑΛΛΟΣ ΣΟΥΤΑΡΕΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΑ ΧΑΝΕΙ ΣΩΣΤΟΣ ΠΑΝΙΚΟΣ,
ΑΥΤΟΣ ΠΡΟΣΕΧΕΙ,
ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΑΡΚΑΡΕΙ,
ΘΡΙΑΜΒΟΣ,
ΝΙΚΗ,
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΦΕΥΓΑΤ’ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣ,
ΦΕΥΓΑΤ’ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣ,
ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ,
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΔΙΑΛΕΚΤΑ,
ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΙΑ,
ΔΥΝΑΜΗ
ΤΕΧΝΗ,
ΑΤΣΑΛΙ ΚΑΡΔΙΑ ΕΝΑ,
ΔΥΟ,
ΤΡΙΑ,
ΓΚΟΛ ΠΑΝΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ,
ΝΙΚΗ,
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟ-ΑΣΠΡΟ,
ΠΑΝΤΙΕΡΑ ΓΝΩΣΤΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΙΚΕΣ ΠΑΝΤΟΥ ΞΑΚΟΥΣΤΗ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ,
ΑΓΩΝΑΣ ΦΙΛΙΚΟΣ ΠΕΙΡΑΙΑΣ,
ΘΡΙΑΜΒΟΣ,
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΝΙΚΗ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥΣ Η ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΤΟΥΣ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ,
ΑΛΑΛΑΓΜΟΣ!
ΚΟΚΚΙΝΟ-ΑΣΠΡΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.
ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΔΙΑΛΕΚΤΑ,
ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΙΑ,
ΔΥΝΑΜΗ
ΤΕΧΝΗ,
ΑΤΣΑΛΙ ΚΑΡΔΙΑ ΕΝΑ,
ΔΥΟ,
ΤΡΙΑ,
ΓΚΟΛ ΠΑΝΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ,
ΝΙΚΗ,
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Η ΑΣΤΡΑΠΗ ΜΕ Τ’ΑΣΠΡΟ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΛΑΜΨΗ Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΟΛΑ ΕΝΩΜΕΝΑ ΣΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΤΟ ΧΩΜΑ ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙ «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»
ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΔΙΑΛΕΚΤΑ,
ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΙΑ,
ΔΥΝΑΜΗ
ΤΕΧΝΗ,
ΑΤΣΑΛΙ ΚΑΡΔΙΑ ΕΝΑ,
ΔΥΟ,
ΤΡΙΑ,
ΓΚΟΛ ΠΑΝΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ,
ΝΙΚΗ,
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

1931-1944

Παρόμοια επιτυχία και τη σεζόν 1933-34 όταν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα Πειραιά, κερδίζοντας τον Ηρακλή μέσα έξω. Ταυτόχρονα σημειώνει νίκες και μόνο νίκες στους διεθνείς αγώνες. Την περίοδο 1934-35 το πρωτάθλημα ξεκίνησε, αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ αφού λίγο η διοργάνωση του 4ου Βαλκανικού ποδοσφαιρικού Κυπέλλου, λίγο η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα λόγω πολιτικών και στρατιωτικών ταραχών, «ανάγκασαν» την ΕΠΟ να διακόψει το Πρωτάθλημα.

Η επόμενη χρονιά ήταν σημαδιακή για τον Ολυμπιακό. Ο Θρύλος κατατροπώνει με 6-1 τον Παναθηναϊκό στο μεταξύ τους παιχνίδι και οι φίλαθλοι του κάνουν πορεία σε όλη την Αθήνα για να γιορτάσουν. Η ενδέκατη χρονιά στην ιστορία του Ολυμπιακού συνδυάστηκε με το 10ο Πρωτάθλημα Πειραιά και το πέμπτο Πανελλήνιο και μάλιστα χωρίς να έχει καμία απώλεια βαθμών, αφού ολοκλήρωσε αήττητος την περίοδο, ενώ την επόμενη σεζόν 1937-38 έχοντας τον Γιάννη Βάζο σε μεγάλα κέφια κατατροπώνει όλες τις αντίπαλες άμυνες με τα γκολ του και ακόμη ένα πρωτάθλημα κατηφορίζει στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Οι ερυθρόλευκοι καταφέρνουν επίσης μεγάλες επιτυχίες μέσα στην Τουρκία στους διεθνείς αγώνες επί αγγλικών πλοίων.

Τη περίοδο 1938-39 οι αλχημείες της διοργανώτριας αρχής και οι αλλαγές στο βαθμολογικό σύστημα , περιορίζουν τον Ολυμπιακό, ο οποίος τελειώνει τη χρονιά χωρίς να καταφέρει να κατακτήσει το Πρωτάθλημα αποτυχία που τον επηρέασε και στο Κύπελλο.Λίγο πριν έρθει ο πόλεμος στη χώρα μας το τελευταίο προπολεμικό πρωτάθλημα κατακτείται και πάλι από τον Ολυμπιακό ο οποίος σε σύνολο δώδεκα διοργανώσεων, κατέκτησε συνολικά 6 τίτλους.

Ακολούθησε ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Στις 27 Οκτωβρίου αρκετοί παίκτες ταξίδεψαν στην Πάτρα για να παίξουν με τη μικτή Πειραιά εναντίον της μικτής Πάτρας, για το Πρωτάθλημα Πόλεων. Δεν πρόλαβαν, να γυρίσουν σπίτι τους, αφού τα χαράματα της άλλης μέρας είχε κηρυχθεί ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος.

“Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή.” “Στον τοίχο με κόκκινη φανέλα”, Αλέξανδρος Ασωνίτης Ελευθεροτυπία 19/5/2002

Ο ήλιος σκάει πίσω από τα βουνά και δεν ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο, η φανέλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος, που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνησαν απ’το αίμα, ή ο ήλιος;” “Ωσπού να ξημερώσει”, Σταμάτης Σκούρτης

Ο Ολυμπιακός πλήρωσε το τίμημα με το θάνατο ποδοσφαιριστών του (μεταξύ των οποίων ο Γόδας- ο οποίος ζήτησε να εκτελεστεί με τη φανέλα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ- και ο Αναματερός). Σε τέτοιες συνθήκες γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης, το ποδόσφαιρο μοιάζει με πολυτέλεια. Παίκτες και φίλαθλοι ανήκουν κατά τεκμήριο στην κατηγορία των στρατεύσιμων και επιστράτων, οπότε δεν υπάρχουν περιθώρια για μπάλα. Η Κατοχή τελείωσε, ήρθε ο εμφύλιος πόλεμος, το ίδιο καταστροφικός. Με το πέρας των πολέμων, ο Ολυμπιακός βρέθηκε στην απελευθέρωση έτοιμος και πάλι πρωταγωνιστής.

1945-1958

Το 1946-47 ο Ολυμπιακός επανήλθε στις επιτυχίες με θριαμβευτικό τρόπο, αφού κατέκτησε πρωτάθλημα και κύπελλο, το πρώτο νταμπλ της ιστορίας του.

Από το 1950 έως το 1960 ήταν η χρυσή δεκαετία του Ολυμπιακού. Σε δέκα χρόνια κατακτήθηκαν 7 πρωταθλήματα και άλλα τόσα κύπελλα, αλλά και 5 νταμπλ. Ο Ολυμπιακός, η ομάδα του Πειραιά έγινε ομάδα όλων των Ελλήνων. Ήταν η εποχή που ο Ολυμπιακός έγινε ΘΡΥΛΟΣ, με χιλιάδες φιλάθλους. Πολυπληθείς, ένθερμοι, έτοιμοι να αποθεώσουν κάθε προσπάθεια των παικτών. Στα ξένα γήπεδα τη χειροκροτούσαν περισσότερο και από το δικό της. Οι αντίπαλοι αναγνώριζαν την αγωνιστική ανωτερότητα του πειραιώτικου συλλόγου, αλλά και το ενδιαφέρον όλης της φίλαθλης Ελλάδας ήταν έντονο για τους αγώνες των Πειραιωτών. Ίσως γι αυτό όλα τα ποδοσφαιρικά σωματεία της χώρας προσπαθούσαν να κλείσουν φιλικά παιχνίδια με τον Ολυμπιακό. Πριν από την έναρξη του εθνικού πρωταθλήματος το 1960, ο Ολυμπιακός παρουσίαζε 15 τίτλους σε 23 διοργανώσεις, 8 κατακτήσεις κυπέλλου, 6 νταμπλ, μία μοναδική επιτυχία, που οφειλόταν στους σπουδαίους παίκτες που είχε σε όλη αυτή την περίοδο.

Στην πρώτη, ουσιαστικά, περίοδο που ομαλοποιήθηκε το Πρωτάθλημα έπειτα από τον πόλεμο, τo 1946-47, μπήκαν οι βάσεις για τη συγκρότηση του μεγάλου Ολυμπιακού, αφού κατέκτησε το πρώτο νταμπλ στην ιστορία του, δείγμα γραφής για τα επόμενα σχεδόν είκοσι χρόνια. Σε αυτή την περίοδο ο Ολυμπιακός αναδείχτηκε Πρωταθλητής Ελλάδος σε 9 από τις 12 διοργανώσεις [1947, 1948, 1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959] και Κυπελλούχος σε 8 από τις 13 διοργανώσεις [1947, 1951, 1952, 1953, 1954, 1957, 1958, 1959], ενώ κατέκτησε 6 φορές το νταμπλ [1947, 1951, 1954 και τρεις συνεχόμενες το 1956-1959] κάτι που καμία άλλη ομάδα δεν έχει πετύχει μέχρι σήμερα...

Άλλες διακρίσεις σε αυτή την περίοδο ήταν οι κατακτήσεις του Κυπέλλου Πάσχα [1945, 1953, 1957, 1959], το Κύπελλο Χριστουγέννων [1953, 1956, 1958, 1959], Κύπελλο Αλληλεγγύης [1955].

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1958-59 κληρώθηκε να αντιμετωπίσει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης την Μπεσικτάς, αλλά πολιτικοί λόγοι δεν επέτρεψαν τη μετάβαση των ερυθρόλευκων στη Τουρκία και δεν έγινε το ευρωπαϊκό ντεμπούτο. Επίσης την ίδια χρονιά έπαιξε η Μικτή Ολυμπιακού, με την ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό και με την Αμέρικα Ρίο.

1959-1967

Ο Ολυμπιακός κατακτά το Κύπελλο Ελλάδος 3 συνεχόμενες χρονιές, 1959-60, 1960-61, 1962-63, ενώ την επόμενη χρονιά [1963-64] η διοργάνωση του Κυπέλλου ματαιώθηκε λόγω επεισοδίων που έκαναν οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού ενωμένοι κατά των παικτών, στο ιστορικό παιχνίδι της Λεωφόρου Αλεξάνδρας την 17η Ιουνίου του 1964. Πρωταθλητής Ελλάδος στέφθηκε το 1965-66 και το 1966-67 ενώ το 1959-60 πήρε το Κύπελλο Χριστουγέννων.

Συμμετείχε σε Κύπελλο Κυπελλούχων, σε Βαλκανικό Κύπελλο και στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Είχε πολλούς φιλικούς αγώνες με διεθνείς ομάδες εκ των οποίων η Μπαρτσελόνα, η Παρτιζάν Βελιγραδίου, η Γκέμιο Πόρτο Αλέγκρε, η Μικτή Ρόμα-Λάτσιο, η Στεάουα, η Σπάρτακ Μόσχας, η Γαλατά Σαράϊ, η Λέφσκυ, και άλλες.

Αξίζει να σημειωθεί η νίκη επί της Σάντος Σαο Πάολο του Πελέ με 2-1 το 1960-61.

Και μετά ήρθαν τα χρόνια της ομάδας του μεγάλου Μπούκοβι, του σπουδαίου Ούγγρου προπονητή της διετίας 1965-67. Ομάδα χάρμα οφθαλμών, με απίστευτα επιθετικά , το Γιώργο Σιδέρη, το Νίκο Γιούτσο, το Βασίλη Μποτίνο, τον Παύλο Βασιλείου και τον Αριστείδη Παπάζογλου, κέρδισε τους αντιπάλους της με μεγάλα σκορ και δίκαια στέφθηκε πρωταθλήτρια και τις δύο χρονιές. Μάλιστα το 1966-67 κατέκτησε και το κύπελλο νικώντας στον τελικό τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο με 1-0. Η περίοδος του προέδρου Νίκου Γουλανδρή γέμισε χαρές το φίλαθλο κόσμο του Ολυμπιακού. Μεγάλοι διεθνείς ποδοσφαιριστές δημιούργησαν απίστευτα ρεκόρ την τριετία 1972-75 σε νίκες, σκορ και τέρματα. Τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα προστέθηκαν στη συγκομιδή. Στην Ευρώπη στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ απέκλεισαν την Κάλιαρι και τη Σέλτικ προκαλώντας αίσθηση.

Η επιβολή της Χούντας των συνταγματαρχών είχε ολέθριες συνέπειες για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ καθώς απομακρύνθηκε ο Μπούκοβι και διαλύθηκε η μεγαλη ομάδα του. Οι μαρτυρίες για την εχθρική στάση της Χούντας στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ είναι πάρα πολλές.

1968-1978

Μια μικρή ανάπαυλα έγινε το 1971,  όταν το Κύπελλο έφθασε στον λιμάνι με νίκη επί του ΠΑΟΚ στον τελικό με 2-1.  Την ίδια χρονιά στο Στάδιο Καραϊσκάκη, υπήρξε η πρώτη μαζική ένδειξη αντιπάθειας κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου κατά τη διάρκεια  του τελικού Κυπέλλου Κυπελλούχων μεταξύ Τσέλσυ και Ρεάλ. Το 1971-72 είναι η τελευταία κακή χρονιά του Ολυμπιακού σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο.

Το 1972-73 είναι μια μεγάλη χρονιά για τον Ολυμπιακό, κατακτώντας Πρωτάθλημα και Κύπελλο- το 7ο Νταμπλ έχοντας 94 βαθμούς με μία μόνο ήττα σε όλο το Πρωτάθλημα, και μία αξιοπρεπή πορεία όσο αφορά την πρώτη του συμμετοχή στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Την επόμενη χρονιά, 1973-74, φαίνεται καθαρά η υπεροχή του Ολυμπιακού, κατακτώντας το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο από ΑΕΚ και Παναθηναϊκό αντίστοιχα έχοντας σκοράρει 102 επιθετικά γκολ ενώ δέχτηκε μόνο 14. Παράλληλα, όσο αφορά τα ευρωπαϊκά σαλόνια αντιμετωπίζει μεγαθήρια όπως την Σέλτικ και Άντερλεχτ και κατορθώνει να παραμείνει όρθιος, με 2 νίκες, 1 ισοπαλία και 1 ήττα.

Στα χρόνια αυτά, πέρασαν μεγάλες προσωπικότητες από τον Ολυμπιακό: ο Πρόεδρος Νίκος Γουλανδρής, ο Υβ Τριαντάφυλλος, ο Βιέρα, ο Δεληκάρης, ο Συνετόπουλος, ο Λοσάντα, ο Κελεσίδης και τόσοι άλλοι.

Από το 1975-76 αρχίζει μια ύφεση στα ποδοσφαιρικά δρώμενα του Ολυμπιακού η οποία όμως τελειώνει με το πέρας της περιόδου του 1978-79.

1979-1993

Τα επόμενα τέσσερα Πρωταθλήματα (1980, 1981, 1982, 1983) περνούν και αυτά με τη σειρά τους στην τροπαιοθήκη  του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ.

Το 1981, διπλή η χαρά για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ αφού εκτός από το Πρωτάθλημα κατέκτησε και το Κύπελλο Ελλάδος σημειώνοντας το 9ο Νταμπλ στην Ιστορία του. Όμως η θλίψη είναι αβάσταχτη. Στο παιχνίδι με την ΑΕΚ όπου κρίθηκε και το Πρωτάθλημα, στις 8-2-1981 γράφεται η μαύρη σελίδα της Ομάδας και του Ποδοσφαίρου γενικότερα με τον θρήνο 21 φιλάθλων.



8/2/1981 : Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Το πρωτάθλημα βρίσκεται στην 20η Αγωνιστική και η ΑΕΚ απέχει δύο βαθμούς από τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Όλα τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν. Ο ήλιος βρισκόταν στο υψηλότερο σημείο του όταν οι φίλαθλοι ξεκίνησαν να εισέρχονται στο γήπεδο, παρά το γεγονός πως το παιχνίδι ξεκινούσε στις 15.15. Το γήπεδο κατάμεστο από νωρίς, τα τραγούδια προάγγελος της γιορτής που επρόκειτο να επακολουθήσει.

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είχε παραταχθεί με τους Σαργκάνη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Παπαδόπουλο, Νοβοσέλατς, Κουσουλάκη, Περσία, Νικολούδη, Αναστόπουλο, Ορφανό και Γαλάκο.

Απέναντι του η ΑΕΚ με τους, Οικονομόπουλο, Αρδίζογλου, Μανωλά, Καραβίτη, Παραπραστανίτη, Θώδη, Βλάχο, Ελευθεράκη, Κώττη, Μπάγεβιτς και Μαύρο.

Ο αγώνας έληξε με 6-0: τρία γκολ του Γαλάκου (30’, 53’, 84’), ένα του Κουσουλάκη (68’), ένα του Ορφανού (75’), ένα του Βαμβακούλα (80’).

Ο κόσμος του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ άρχισε να τρέχει πριν τελειώσει ο αγώνας για να βγει από το γήπεδο, με προορισμό την έξοδο της Θύρα 1, απ’ όπου οι παίκτες θα αποχωρούσαν μετά το παιχνίδι για τα σπίτια τους. Εκεί όπου θα γνώριζαν την λατρεία για τον θρίαμβο τους. Η πόρτα της Θύρα 7 όμως ήταν μισάνοιχτη. Κάποιος γλίστρησε και μετά όλοι άρχισαν να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο.

Πολλοί τραυματίες και 21 νεκροί. Ψυχές που είναι πάντα κοντά, ακόμα και μέσα στο γήπεδο μας «στεκούμενοι» στα 21 μαύρα καθίσματα που έχουν τοποθετηθεί στο νέο Στάδιο Γεώργιος Καραισκάκης.

Παναγιώτης Τουμανίδης, 14

Κώστας Σκλαβούνης, 16

Ηλίας Παναγούλης, 17

Γεράσιμος Αμίτσης, 18-οπαδός της ΑΕΚ

Γιάννης Κανελλόπουλος, 18

Σπύρος Λεωνιδάκης, 18

Γιάννης Σπηλιόπουλος, 19

Νίκος Φίλος, 19

Γιάννης Διαλυνάς, 20

Βασίλης Μαχας, 20

Ευστράτιος Πούπος, 20

Μιχάλης Κωστόπουλος, 21

Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου, 23

Σπύρος Ανδριώτης, 24

Κώστας Καρανικόλας, 26

Μιχάλης Μάρκου, 27

Κώστας Μπίλας, 28

Αναστάσιος Πιτσόλης, 30

Αντώνης Κουρουπάκης, 34

Χρήστος Χατζηγεωργίου, 34

Δημήτριος Αδαμόπουλος, 40

Ο επόμενος τίτλος για τον Ολυμπιακό έρχεται το 1987, όταν κερδίζει άνετα το πρωτάθλημα με δέκα βαθμούς διαφορά απ’ τον δεύτερο Παναθηναϊκό.  Από τότε άρχισαν τα «πέτρινα χρόνια», η περίοδος της βαθιάς  αγωνιστικής κρίσης που διήρκεσε έως  τα μέσα της δεκαετίας του ‘90.
Η έλευση του Λάγιος Ντέταρι το 1988 προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού στους πολυπληθείς υποστηρικτές των «ερυθρολεύκων», όμως τα πράγματα δεν ήλθαν όπως τα περίμεναν, με αποτέλεσμα τα δύο Κύπελλα (1990 και 1992) και το Σούπερ Καπ του 1992 να είναι οι μοναδικοί τίτλοι που πανηγύρισαν στο λιμάνι μέχρι το 1996.
 Τη σεζόν 1992-93, πάντως, οι Πειραιώτες καταφέρνουν να φτάσουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους σε προημιτελική φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης (του Κυπέλλου Κυπελλούχων), όπου και αποκλείστηκαν από την ισπανική Ατλέτικο Μαδρίτης, αφού πρώτα είχαν πανηγυρίσει πρόκριση επί της Μονακό με νίκη στο Πριγκιπάτο.



1994-2009

Την ίδια εποχή στον Πειραιά έρχονται μεταξύ άλλων οι Τζόρτζεβιτς και Γιαννακόπουλος  και προστίθενται στο ήδη πλούσιο ρόστερ της ομάδας (Καραπιάλης, Αλεξανδρής, Γεωργάτος, Σαμπανάτζοβιτς κ.ά.). Με καθοδηγητή τον Μπάγεβιτς βάζουν τέλος στη μακρά περίοδο… ξηρασίας του Ολυμπιακού ανοίγοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία του συλλόγου.
 Η πορεία του Ολυμπιακού γίνεται ονειρεμένη για τους φιλάθλους του. Οι «ερυθρόλευκοι» εγκαθιδρύουν τη μονοκρατορία τους στον ελλαδικό χώρο, καθώς «θρυμματίζουν» το δικό τους ρεκόρ κατακτώντας επτά συνεχή πρωταθλήματα (1997-2003), ενώ το 1999 κερδίζουν και το Κύπελλο αλλά αποκλείονται (από τη Γιουβέντους)  φθάνοντας μια… ανάσα από την ημιτελική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Στο μεταξύ ο Ολυμπιακός απ’ το 1997 χρησιμοποιεί ως έδρα του το Ολυμπιακό Στάδιο και λίγα χρόνια αργότερα ξεκινούν τα έργα ανοικοδόμησης του νέου «Καραϊσκάκη», το οποίο ανοίγει τις πύλες του το καλοκαίρι του 2004 για να φιλοξενήσει τη συνέχεια της ιστορίας του Ολυμπιακού.

Τις επόμενες 5 χρονιές ο Ολυμπιακός συνεχίζει την δοξασμένη πορεία του με 5 Πρωταθλήματα (2005, 2006, 2007, 2008, 2009) και 4 Νταμπλ με τα Κύπελλα των 2005, 2006, 2008, 2009 και  καλή πορεία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.



2010 +

Η πρώτη του χρονιά στην προεδρία στέφει τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ Πρωταθλητή, αφού έκανε προηγουμένως  όλες τις απαραίτητες μεταγραφικές κινήσεις ώστε να έχει το καλύτερο δυνατόν υλικό. Επίσης, εφαρμόζει μια πολιτική κοινωνικής ευθύνης, θέτοντας νέες βάσεις και στρατηγική σε όλες τις δράσεις προς την κοινωνία που υπήρχαν από την ίδρυση του Συλλόγου. Μια από αυτές είναι και ο «Αγώνας κατά της Φτώχειας» που διοργάνωσε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών υποστηρίζοντας τους πληγέντες από τις φυσικές καταστροφές της Αϊτής και του Πακιστάν καθώς και τους αστέγους και απόρους της περιοχής του Πειραιά και το Ίδρυμα «Αργώ» για παιδιά ναυτικών με ειδικές ανάγκες.

Η ανωτερότητα του Ολυμπιακού έναντι των αντιπάλων του αποτυπώθηκε μέσα από τη διαδρομή της ομάδας μας στη σεζόν 2010-11 και φυσικό επακόλουθο αυτής ήταν η κατάκτηση του τίτλου του πρωταθλητή. Κάτι που έγινε για 38η φορά στη μακρά ιστορία του συλλόγου. Η χρονιά έκλεισε με μία μεγαλοπρεπή φιέστα, αντάξια του ονόματος και της ιστορίας της ομάδας μας.

Με τον Ερνέστο Βαλβέρδε να παραμένει στο «τιμόνι» για ακόμη μία σεζόν, ο Ολυμπιακός ετοιμαζόταν να βαδίσει ξανά στον δρόμο των επιτυχιών. Στο δυναμικό έγιναν προσθήκες ουσίας, ώστε ο ήδη «δεμένος» κορμός να δυναμώσει ακόμη περισσότερο. Με την επιστροφή του Ολυμπιακού στο Champions League, η χρονιά θα επιφύλασσε σπουδαίες ευρωπαϊκές βραδιές. Και όχι μόνο στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, αλλά και μετέπειτα, στο Europa League, όπου ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε εξαιρετικές εμφανίσεις.

Και τη σεζόν 2011-12 ο Ολυμπιακός απέδειξε περίτρανα τη χαώδη διαφορά του από τους αντιπάλους του στο ελληνικό πρωτάθλημα. Παίζοντας θελκτικό ποδόσφαιρο και καταφέρνοντας να το συνδυάσει με τα αποτελέσματα που ήθελε, πέτυχε τον ένα από τους στόχους του σχετικά άνετα και στέφθηκε ξανά πρωταθλητής. Στην τελευταία σεζόν του Ερνέστο Βαλβέρδε στον πάγκο της ομάδας μας, όμως, το πρωτάθλημα μόνο… δεν έφτανε. Ο Ολυμπιακός απέκλεισε όποιον βρήκε μπροστά του στον δρόμο προς την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας και νικώντας στον μεγάλο τελικό του Ολυμπιακού Σταδίου τον Ατρόμητο, κατέκτησε και αυτό τον τίτλο, φτάνοντας στο 15ο Νταμπλ της ιστορίας του!

Η ευρωπαϊκή του παρουσία ήταν εξαιρετική. Εκτός έδρας νίκη επί της Μαρσέιγ, νίκη επί της Ντόρτμουντ στο Καραϊσκάκη και «υποταγή» της Άρσεναλ με 3-1 στο φαληρικό στάδιο ήταν μερικά από τα σπουδαία αποτελέσματα που πέτυχαν τη σεζόν 2011-12 οι «ερυθρόλευκοι». Οι εξαιρετικές εμφανίσεις στο Champions League συνεχίστηκαν και στο Europa League. Στις λεπτομέρειες η ομάδα μας δεν κατάφερε να φτάσει ακόμη πιο ψηλά στον θεσμό και να συνεχίσει στους «8» της διοργάνωσης.

Στο τέλος της σεζόν έκλεισε το κεφάλαιο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο Ισπανός αποχώρησε από τον πάγκο του Ολυμπιακού αφήνοντας πίσω του τίτλους και φίλους. Τον αντικατέστησε ο Λεονάρντο Ζαρντίμ. Ο Πορτογάλος τεχνικός ήρθε το καλοκαίρι του 2012, αλλά δεν ολοκλήρωσε τη σεζόν στο «τιμόνι» του Ολυμπιακού, με τη διοίκηση να αναζητά το «κάτι παραπάνω» από τον άνθρωπο που κάθεται στον πάγκο.

Τη θέση του Πορτογάλου πήρε ο Ισπανός Μίτσελ Γκονζάλεθ. Μία μεγάλη φυσιογνωμία του ισπανικού, αλλά και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου εν γένει, ο παλαιός αστέρας και αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης, με πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό του, ανέλαβε να συνεχίσει το έργο και να πορευθεί με βάση το όραμα που ο κ. Βαγγέλης Μαρινάκης έχει για την ομάδα μας.

Οδήγησε τον Ολυμπιακό στον 40ό τίτλο του Πρωταθλητή στην ιστορία του συλλόγου, ενώ παράλληλα έφτασε στο 26ο Κύπελλο, νικώντας 3-1 τον Αστέρα Τρίπολης στον τελικό. Ο Ολυμπιακός μας έκανε έτσι κατά τη σεζόν αυτή (2012-2013) το 16ο νταμπλ στην ιστορία του, συνεχίζοντας στο μονοπάτι της δόξας, των διακρίσεων και των τίτλων.

Τα 4 αστέρια, τα οποίο πλέον κοσμούν την τιμημένη ερυθρόλευκη ριγωτή φανέλα, πάνω από τον «Δαφνωστεφανομένο Έφηβο», είναι τρανή απόδειξη του μεγαλείου αυτής της ομάδας, αυτού του συλλόγου, αυτής της ιδέας. Αυτός ήταν και ο μεγάλος στόχος όλων. Και επιτεύχθηκε!

Και όπως πολύ σωστά αποτυπώνεται και στο μότο όλων στον Ολυμπιακό, με γνώμονα το μέλλον και μία ακόμη πιο λαμπρή πορεία στο «αύριο» του ελληνικού και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου… «40 Πρωταθλήματα και… συνεχίζουμε!».

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

ΑΠΟ ΦΙΛΟΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ ΣΕ ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ

Γράφει  ο  Maurizio Blondet

Μετάφραση Ιωάννης Αυξεντίου



Αν και είναι  δύσκολο να τεκμηριωθεί επιστημονικά, είναι προφανές ότι η μασονία εμπνέεται από τον εβραϊσμό στα σύμβολα (καβαλιστικά), στα τελετουργικά, επικεντρωμένα πάνω στην ανοικοδόμηση του Ναού του Σολομώντα, και προπάντων στους σκοπούς: Την εγκαθίδρυση ενός «παραδείσιου βασιλείου πάνω στην γη, της παγκόσμιας ισότητας και αδελφότητας». Δεν τονίζεται ποτέ αρκετά ότι η ιουδαϊκή θρησκεία δεν στοχεύει στην σωτηρία στο επέκεινα, αλλά στην εγκατάσταση ενός μεσσιανικού γήινου βασιλείου  εδώ και τώρα, ένα πραγματικό βασίλειο, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Ένας ωμός θρησκευτικός υλισμός (εάν σας φαίνεται μία αντίφαση στους όρους, μην δώσετε το φταίξιμο σε εμένα)που στην μασονία εκφράζεται ως φυσιοκρατισμός  και ορθολογισμός, και είναι προφανώς οι πολιτιστικές ρίζες του διαλεκτικού και μαρξιστικού υλισμού. Η ιστορική λειτουργία της μασονίας υπήρξε προκαταρτική στην εγκαθίδρυση της παγκόσμιας μεσσιανικής κυβέρνησης: Η καταστροφή της συμμαχίας του θρόνου με τον Βωμό (την εκκλησία), δηλαδή, των αυτοκρατοριών των οποίων η πολιτική εξουσία είχε ένα χρίσμα , μία θρησκευτική ευλογία: Η καθολική αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας, η Ορθόδοξη αυτοκρατορία του Τσάρου, και η Οθωμανική αυτοκρατορία, στην οποία ο σουλτάνος ήταν ο προστάτης όλων των μουσουλμάνων. Επειδή αυτές οι αυτοκρατορίες ήταν πολυεθνικές, το εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για την καταστροφή τους, ( βλ. προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου εδώ ) ήταν η δημιουργία και η διάδοση εκείνης της συλλογικής ψυχικής κατάστασης που ονομάζεται εθνικισμός, η ιδέα ότι κάθε έθνος πρέπει να έχει ένα κράτος, ή καλύτερα, ότι κάθε κράτος πρέπει να έχει την φυσιοκρατική του βάση στην ενότητα του αίματος, της γλώσσας και της γης. Φυσικά οι εθνικισμοί και οι διάφοροι υποκινητές τους(για παράδειγμα ο Γκαριμπάλντι, ο Ματσίνι, ο Κεμάλ Ατατουρκ κλπ)ήταν μία μεταβατική φάση προς την ολοκλήρωση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας· χρησιμεύουν μόνον στην εγκατάσταση φυσιοκρατικών μορφών κρατικής εξουσίας (δηλαδή βασισμένες στην βιολογική διάσταση)εντελώς εκκοσμικευμένες. Σήμερα η ίδια μασονική σκέψη διακηρύσσει και προωθεί την Ευρωπαϊκή  Ένωση ως ξεπέρασμα των εθνικών κρατών.



Όσον αφορά την επιρροή του εβραϊσμού στον Λενινιστικό σοσιαλισμό, νομίζω ότι δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις. Ναι, οι εβραίοι τραπεζίτες της Αμερικής, όπως ο Jacob Schiff και η τράπεζα Kuhn, Loeb, χρηματοδότησαν τον Lev Trotski (Bronstein),που είναι ο πραγματικός οργανωτής της εγκατάστασης της μαρξιστικής εξουσίας στην Ρωσία, αφού πρώτα βγήκε από την μέση ο πατέρας και προστάτης όλων των Ορθοδόξων, ο Τσάρος. Πράγματι,  το τελευταίο πόνημα του Alexander Solgenitsyn,«Δύο αιώνες μαζί», απέδειξε με επιστημονική μεθοδολογία, ότι ο μπολσεβικισμός υπήρξε ένα κίνημα κατά πλειοψηφία εβραϊκό, και ότι η νομενκλατούρα της Σοβιετικής εξουσίας υπήρξε εβραϊκή σε κάθε επίπεδο.(Σημ. Οι δύο τόμοι, 800 σελίδες, αυτού του έργου έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, εκτός, φυσικά, από τα  Ελληνικά).Πεντακόσιες χιλιάδες εβραίοι(στα τρία εκατομμύρια) είχαν ενταχθεί στο καταπιεστικό όργανο γνωστό με την ονομασία KGB· εβραίοι διαχειρίζονταν ως διευθυντικά στελέχη το σύστημα φυλακών  Γκούλαγκ· Η Ceka,που αφάνισε με την πείνα εκατομμύρια ουκρανών, αποτελείτο στο 70% από εβραίους και καθοδηγείτο από τον Lazar Kaganovich, το νούμερο δύο του καθεστώτος μετά τον Στάλιν. Πρακτικά ,δεν υπήρχε εβραϊκή οικογένεια στην Ρωσία που δεν είχε έναν συγγενή στην αστυνομία, στο γραφειοκρατικό σύστημα, στις μυστικές υπηρεσίες: αυτό τότε ήταν μια ασφάλεια ζωής, και ο μόνος τρόπος για καλή επιβίωση, πολύ καλή μάλιστα ,αν σκεφτούμε τα όσα τράβαγαν οι ρώσοι πολίτες από το σοβιετικό καθεστώς στην προσπάθεια του να εγκαταστήσει τον κομμουνισμό, δηλαδή το τέλος όλων  των κρατών και την γέννηση του ανθρώπου χωρίς  θεό και άρχοντες. Μεσσιανικό όνειρο, όπως επισημάνθηκε από πολλούς ιστορικούς.

Γιατί λοιπόν, σε ένα ορισμένο σημείο(στα τέλη του 20ου αιώνα) οι ίδιες ελίτ που είχαν ευνοήσει την γέννηση και την διάδοση του μαρξισμού αποφάσισαν να τον σταματήσουν; Η πρώτη, σχηματική απάντηση είναι η εξής: γιατί εκείνες οι ίδιες ελίτ σιγά-σιγά έπαψαν να είναι ερωτευμένες με την κομμουνιστική ουτοπία, και άρχισαν να πλησιάζουν την Ιουδαϊκή μεσσιανική ουτοπία υπό την στενή έννοια. Όχι πια η υποτιθέμενη απελευθέρωση(μέσω σφαγών)όλων των ανθρώπων στο όνομα της φυσιοκρατικής ισότητας, αλλά ή κυριαρχία του ''εκλεκτού λαού'' πάνω σε όλη την ανθρωπότητα, με κέντρο την Ιερουσαλήμ ως ανώτατο Δικαστήριο της ανθρωπότητας. Μπορούμε να πούμε ότι μία ιδεολογική μόδα άφησε την θέση της σε μία άλλη μόδα(Ο εβραϊσμός  υπόκειται και ο ίδιος σε εκείνες τις συλλογικές ψυχικές καταστάσεις που ξέρει να δημιουργεί αριστοτεχνικά).Πιο συγκεκριμένα: δεν πρέπει να μας διαφεύγει η βαθιά ομοιογένεια μεταξύ των πρώτων ιδρυτών του κράτους του Ισραήλ και την Σοβιετική ηγεσία. Το ρωσικό επαναστατικό σοσιαλιστικό κίνημα διασπάστηκε σε μπολσεβίκους και μενσεβίκους, που μοιράζονταν τους ίδιους στόχους, αν και διαφοροποιούνταν όσον αφορά την τακτική. Οι αρχηγοί των μενσεβίκων, το 1917  νικημένοι, βρήκαν καταφύγιο στην εβραϊκή πατρίδα όπου ίδρυσαν ένα σοσιαλιστικό κράτος, του οποίου τα Κιμπούτς είναι η τελευταία εναπομένουσα ανάμνηση. Η εσωτερική καταστολή με κάθε νόμιμο και παράνομο μέσο ,που στην Ρωσία εφαρμόστηκε εναντίον των εσωτερικών εχθρών, αστών, θρησκευόμενων, πλούσιων χωρικών(εκτός των εβραίων φυσικά), στο Ισραήλ εφαρμόστηκε εναντίον των παλαιστίνιων-με τον ίδιο τύπο σφαγών και τρόμου. Από την Μόσχα, παρατηρούσαν με προσοχή και συμπάθια εκείνο το πείραμα. Δεν είναι τυχαίο ότι η Σοβιετική ένωση ήταν η πρώτη που αναγνώρισε το Ισραήλ.



Υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο επεισόδιο που δείχνει την πρώτη ένδειξη αλλαγής των στόχων, και είναι πολύ πρόωρο: 16 Οκτωβρίου 1948. Εκείνη την ημέρα η πρώτη Ισραηλινή  πρέσβειρα στην Σοβιετική ένωση και μελλοντική πρωθυπουργός Golda Meir,  πήγε στην λειτουργία της μεγάλης συναγωγής της Μόσχας (ο σοβιετικός κομμουνισμός είχε καταστρέψει τις εκκλησίες αλλά όχι τις συναγωγές), ανεπάντεχα, ένα τεράστιο πλήθος σοβιετικών εβραίων μαζεύτηκε στην συναγωγή και στους δρόμους για να την χαιρετίσει, ευτυχισμένο και συγκινημένο. Δεν επρόκειτο για απλούς πολίτες, αλλά για στελέχη  της νομενκλατούρας. Τα χρονικά έχουν καταγράψει ότι, μεταξύ των άλλων που πήγαν να πανηγυρίσουν την Golda Meir , ήταν η σύζυγος του  Molotov (ένας του Πολιτμπιρό, από τον πιο στενό κύκλο του Στάλιν), η οποία χαιρέτησε την πρέσβειρα στα Yiddish.Και όταν η Golda Meir  την ρώτησε που τα είχε μάθει, απάντησε: «Ikh bin a yidishe tokhter», δηλαδή, «είμαι μια κόρη του εβραϊκού λαού». Πράγματι η Polina Molotova ονομαζόταν Karpovski.Αλλά και η γυναίκα του αξιωματικού Voroshilov, Golda Goldman, σε εκείνη την συνεύρεση αναφώνησε: «Τώρα έχουμε και εμείς μια πατρίδα». Και προσέξτε, όλοι αυτοί αυτοαποκαλούνταν διεθνιστές, εχθρικότατοι προς τα εθνικά κράτη(των άλλων) και ήταν οι άρχοντες της Σοβιετικής Ένωσης, η «σοβιετική πατρίδα» κατά την προπαγάνδα τους. Επίσης ο Kaganovich, το νούμερο 2, ο γενοκτόνος πέντε εκατομμυρίων Ουκρανών, ευχαριστιόταν να μιλά Yiddish όταν υποδεχόταν τους αρχηγούς των αδελφών κομμάτων της ανατολικής Ευρώπης(φυσικά όλοι εβραίοι): ο ανιψιός του θυμάται να τον είχε ακούσει να μιλάει σε εκείνη την γλώσσα με τον Γερμανό κομμουνιστή αρχηγό  Ernst Thalman.



Ο Στάλιν κατάλαβε πολύ καλά τι προετοίμαζε εκείνη η ανεπάντεχη εκδήλωση του κομμουνιστικού πλήθους εμπρός από την συναγωγή της Μόσχας, και είπε στην κόρη του Svetlana: «Ολόκληρη η παλαιά γενιά είναι μολυσμένη από τον σιωνισμό,  τώρα τον διδάσκουν στους νέους», και έκανε κάποιες εκκαθαρίσεις στα υψηλά κλιμάκια της νομενκλατούρας. Στην πραγματικότητα, άρχιζε η μετακίνηση των εβραίων από μία πραγματοποιημένη ουτοπία σε μία άλλη. Η αποφασιστική  αλλαγή έγινε, πιστεύω, το 1967 : Ο πόλεμος των έξη ημερών και η αστραπιαία νίκη, έδειξε ότι το μεσσιανικό όνειρο του Αιώνιου Ισραήλ στην πατρώα γη δεν ήταν ένα πείραμα, αλλά μία πραγματικότητα ικανή να νικήσει. Στην Πολωνία τα αποτελέσματα της ισραηλινής νίκης στον πόλεμο των έξη ημερών ήταν καταπληκτικά: Στρατηγοί του γενικού επιτελείου γιόρταζαν για την αληθινή τους πατρίδα, σε σημείο που το καθεστώς φοβήθηκε για ένα πραξικόπημα. Ακολούθησαν εκκαθαρίσεις, δηλαδή εκδιώχθηκαν πολλοί από τις σημαντικές θέσεις. Οι γιοί των υπουργών, η χρυσή και προνομιούχα νεολαία (πάντα σε εβραίους αναφερόμαστε) άρχισε να μην υποστηρίζει το καθεστώς και δημιούργησε επαφές με τις εργατικές καθολικές μάζες...

Σημειώσεις:

1.  Ο ραβίνος Elia Benamozegh στο La vérité israélite (1865)έγραφε: «Η ελπίδα που στηρίζει και ενδυναμώνει την μασονία είναι η ίδια που φωτίζει και ενισχύει το Ισραήλ: Η έλευση της μεσσιανικής εποχής.»



2. Ο Γάλλο-εβραίος δοκιμιογράφος και ιστορικός της τέχνης Elie Faure(1873-1937),στο βιβλίο του L’ame juive  γράφει: «Από τον Μαϊμονίδη στον Τσάρλι Τσάπλιν, είναι εύκολο να ακολουθηθούν τα ίχνη, αν και η κυκλοφορία του εβραϊκού πνεύματος υπήρξε, για να το πω έτσι, ,αστάθμητη και έγινε αντιληπτή μόνον μετά από το πέρασμα της διασπαστικής του δύναμης(…)Ο Φρόυντ, ο Αϊνστάιν, ο Μαρσέλ Προυστ, ο  Τσάρλι Τσάπλιν, μας άνοιξαν , με κάθε έννοια, θαυμάσιους δρόμους που γκρέμισαν τα τείχη του κλασικού Ελληνο-λατινικού και χριστιανικού οικοδομήματος, μέσα στο οποίο η φλογερή αμφιβολία της εβραϊκής ψυχής περίμενε, από αιώνες, την ευκαιρία να το ταρακουνήσει(…),αναμένοντας ότι, από αυτή την ίδια την  άρνηση, θα λάμβανε μορφή λίγο –λίγο ένα νέο οικοδόμημα, βαθιά σημαδεμένο από μία ευφυΐα πάντα έτοιμη να εξαλείψει το υπερφυσικό από τον ορίζοντα του ανθρώπου.»
ΠΗΓΗ