Ποιούς ενοχλεί η αποκατάσταση της Ιστορίας;

Ενθαρρυντικη και γονιμη η συνεισφορα των τεως κομμουνιστικων κρατων.!

Από τον Ιάσωνα...

H Ουγγρικη βουλη την Περασμενη Τριτη 8 Ιουνιου 2010, ψηφισε νομοσχεδιο για τα εγκλήματα του κομμουνισμού στην Ουγγαρία καθιστωντας ποινικό αδίκημα την άρνησι της αληθειας και την παραχαρσξι της ιστοριας, δηλαδη την αμφισβητησι - επαγγελματικη αρνησι, των κομμουνιστικων εγκληματων στην Ουγγαρια τα κοκκινα πετρινα χρονια του σταλινισμου.
Να σημειωσουμε ότι στην Ουγγαρια όπως και στην Πολωνια η χρησις κομμουνιστικων συμβολων όπως του αιμοσταγους σφυροδρεπανου εχουν απαγορευθη ενώ εχει ηδη τεθη σε ισχυ ο αντικομμουνιστικος νομος .Αντιγραφουμε το συγκεκριμενο αρθρο της ποινικου δικαιου στην Πολωνια, μηπως και οι ημετερεοι βουλευτες, θελησουν να σκεφθουν, πως θα μπορουσε η Ελλαδα να αποτιναξη τον ζυγον της δουλειας υπο τον οποιον τελει σημερα, στο κοκκινα φασισταρια του κάθε αγκυλωμενου μισθοφορου του ΠΑΜΕ και της αγγελομορφου οσιας του Περισσου κας Παπαρηγα..
Παράγραφος 1.

Κάθε πρόσωπο που δημοσίως προπαγανδίζει το φασισμό ή οποιοδήποτε άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς ή καλλιεργεί τα μίση στη βάση εθνικών, εθνοτικών, ρατσιστικών, θρησκευτικών διαφορών ή στη βάση διαφορών που έχουν να κάνουν με την έλλειψη των θρησκευτικών πεποιθήσεων, θα τιμωρείται με την ποινή της επιβολής προστίμου, τον περιορισμό της ελευθερίας ή τη στέρηση της ελευθερίας για μια περίοδο πάνω από 2 χρόνια.

Παράγραφος 2.

Η ίδια ποινή επιβάλλεται σε οποιονδήποτε, ο οποίος για προπαγανδιστικούς σκοπούς παράγει, ηχογραφεί, εισάγει, αγοράζει, αποθηκεύει, παρουσιάζει, μεταφέρει ή στέλνει κάθε υλικό που περιέχει το θέμα που περιγράφεται στην παράγραφο 1 ή είναι φορέας κομμουνιστικών συμβόλων.

Αξιζει να σημειωθεί ότι στην Πολωνία εχει δημιουργηθει και λειτουργει το Μουσειον Εθνικής Μνήμης, που καταγραφει με αδιασειστα στοιχεια τα εγκληματα του κομμουνισμου στην Πολωνια και οριοθετει την εννοια του αντικομμουνισμου, ως μια διαρκη ιστορικη προσπαθεια αποκαταστασεως της ιστορικης αληθειας και σεβασμου της μνημης χιλαδων αλυτρωτων ψυχων που πληρωσαν με την ζωη τους τα σταλινικα πειραματα της εφαρμογης του τεθνεωτος, το παλαι ποτε ..."υπαρκτου" σοσιαλισμου.
Βεβαιως η Ευρωπαικη Ενωσι και ιδιως τα κρατη που γευθηκαν αχορταγα την κομμουνιστικη μποτα του ..."απελευθερωτου" ερυθρου (κυριολεκτικως) Στρατου και το σταλινικο κνουτο γνωριζουν πολύ καλα τα σταδια της επαναγραφης της Ιστοριας, δηλαδη της κομμουνιστικης "νέο-αληθειας" που γεννα την ψευδη ιστορια ως ...αληθινη.

"Στο σημερινο μας κοσμο" γραφει ο φιλοσοφος Κ. Παπαιωαννου*, "απο οπου απουσιαζει το στοιχειο του ιερου και η εξουσια δεν εχει θρησκευτικο θεμελιο, ο δεσποτισμος δεν μπορει να διατηρηθει παρα μονο μεσω μιας πλαστης συλληψης της πραγματτικοτητος, μεσω της μετατροπης της ιστοριας σε μυθολογια. Για να γινει το παρον αγνωριστο επρεπε να χειραγωγηθη το παρελθον να υποκυψει τα παρελθον στις απαιτησεις της προπαγανδας.
Όμως σε καμια κοινωνια σε καμια εποχη η πλαστογραφησης της Ιστοριας δεν εφτασε στις διαστασεις που της εδωσε ο Σταλινισμος.! Εκεινοι ακριβως που θεοποιησαν την ΙΣΤΟΡΙΑ και επεχειρησαν να αντλησουν ηθικη απο την ιστορικη αναγκη επιδοθησαν χαρωπα σε μια ανεξαντλητη προσπαθεια εκμηδενισμου των ιστορικων γεγονοτων" (Κ.Παπαιωαννου "Ψυχρη ιδεολογια" Εκδοσεις Υψιλοn σελις 82).

Ετσι σημερα και το αποκομμα του εγκληματος και της προδοσιας (Κατά Γεωργιο Παπανδρεου, παππου του νυν Πρωθυπουργου) εχει χυσει τονους μελανης και εχει κινησει ορη με λασπη για να επιχωσει την αληθεια και να θαψει την ιστορικη μνημη , αυτό -αναγειρομενο και ανα-βαπτιζομενο στην πηγη ανανεωσεως της παρθενιας του, ως το ..."απαυγασμα" της δημοκρατιας.

Ετσι οι θρασεις δολιοφθορεις της ελευθεριας μας, παρουσιαζονται στους αδαεις νεοελληνες, ως μαχητικοι ..."αγωνιστες" των οποιων όμως οι ..."αγωνες" (ιδε Ζενιτη, ιδε Ροπαξ, ιδε τρομοκρατικες καταληψεις, διακοπες συνδριασεων, εκνομες απεργιες που αποφασιζει το 5% για το υπολοιπο 95% και βιαιως επιβαλλει) διαχρονικως, ένα μονο σκοπο εχουν.!

Την καταρρευσι του ελευθερου πολιτικο-οικονομικου συτηματος την εξαθλιωσι του λαου, την ισοτητα στην αθλιοτητα, την μαζικη ηλιθιοτητα.
Και η γνωσι της Ιστοριας, επειδη καθιστα αδυσσωπητα γυμνη την καταπτυστη δρασι του ΚΚΕ και των κομμουνιστικων καθεστωτων - "ηρωων" τους οποιους εχει στο εικονοστασιο του το ΚΚΕ, ως υποδειγμα θεικης λατρειας, ειναι αυτη που οι ημετεροι κουκουεδες -λογω ψοφοδεων πολιτευτων, ανικανων κυβερνητων, λαικιστων πολιτικων, ανεπαγγελτων υπουργων- προσπαθουν να φιμωσουν..
Αλλα ΜΑΤΑΙΩΣ...
(ιδε αρθρα Ριζοσπαστη:
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5691223
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5691297)

______________________________________
* Ο Κώστας Στρ. Παπαϊωάννου γεννήθηκε στο Βόλο το 1925 και πέθανε το 1981 στο Παρίσι. Στην διάρκεια της Κατοχής σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών. Συμμετείχε στο Ε.Α.Μ και συνελήφθη το 1944 για την δράση του. Στις 27 Δεκεμβρίου του 1945 θα διαφύγει στο Παρίσι μέσω Τάραντα με το θρυλικό πλοίο "Ματαρόα" σαν υπότροφος της Γαλλικής Κυβερνήσεως μαζί με άλλους νέους Έλληνες διανοούμενους, όπως τον Ν.Σβορώνο, τον Ι. Ξενάκη, τον Κ. Αξελό, τον Κορνήλιο Καστοριάδη κ.α.http://www.delamphictionia.gr/GR/papaioannou.htm                                                                                                      ΠΗΓΗ:gianniotis.blogspot.com

Αρχαία και Νέα Ελλάς, οι λαθρομετανάστες και ο καιρός της παγκοσμιοποίησης

«Του Αντιόχου του ευεργέτου βασιλέως/ να υμνηθεί επαξίως, ω Κομμαγηνοί, το κλέος./ Ήταν της χώρας κυβερνήτης προνοητικός./ Υπήρξε δίκαιος, σοφός, γενναίος. / Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός/ – ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν•/ εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν.» Επιτύμβιον Αντιόχου, βασιλέως Κομμαγηνής – Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Στην τελική ευθεία για την παγκόσμια εξουσία ο μεγάλος αλαζόνας και κοντά με αυτόν οι συνεταίροι του και οι υποτακτικοί, οι λακέδες του και οι ρουφιάνοι του… πλουτοκράτες, τοκογλύφοι και δήθεν προοδευτικοί, φιλελεύθεροι και επαγγελματίες αντιρατσιστές και αντιφασίστες… Εμπόδιο μεγάλο στα σχέδιά τους(γιατί αυτοί γνωρίζουν και βλέπουν τα πράγματα σε βάθος, δηλαδή ποιοτικά και όχι ποσοτικά) ο Ελληνισμός!

Και σας πιστεύουμε και σας στηρίζουμε κ.Παπανδρέου

Είπατε εμφατικά αξιότιμε κ.Πρωθυπουργέ, ότι τα περί χρεωκοπίας είναι αστειότητες, ότι η οικονομία μας σώθηκε και ότι δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ κίνδυνος για έξοδο από την Ευρωζώνη ή την επιστροφή στη δραχμή.

Σας πιστεύουμε και ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι είναι! Η Ελλάδα πατάει σε σταθερές βάσεις.

Και επειδή είναι ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι και δεν μπορεί κανείς να μας εκβιάσει, δεν θα δεχθούμε κανέναν εκβιασμό, σχετικά με την υπόθεση "fyrom". Αφού δεν είμαστε τόσο αδύναμοι, δεν υπάρχει κανένας λόγος υποχωρήσεων στο "Μακεδονικό". Άλλοθι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Και δεν έχουμε κανένα λόγο εμείς οι Έλληνες, να μην υπερσπιστούμε τα εθνικά δίκαια και τα εθνικά συμφέροντα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σκύψουμε για να μας σβερκώσουν. Όρθιοι θα μείνουμε.

Έτσι δεν είναι κύριε Παπανδρέου;

ΠΗΓΗ:taxalia.blogspot.com

Τι είναι στ’ αλήθεια λοιπόν η πατρίδα μας;

Θυμάστε το παλιό σχολικό τραγουδάκι;

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι;
Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;

Τι είναι στ’ αλήθεια λοιπόν η πατρίδα μας;

Μήπως είναι η χώρα που περήφανα κατάργησε την βασιλεία αλλά απέκτησε τρείς  δυναστείες που την διοικούν τα τελευταία 40 χρόνια ενώ οι περισσότεροι πολιτικοί της δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους ως γνήσιοι αριστοκράτες;
Μήπως είναι η χώρα που ποτέ κανένας υπουργός οικονομικών δεν είχε την στοιχειώδη νοημοσύνη να καταλάβει ότι χωρίς ανάπτυξη η οικονομία θα καταρρεύσει;
Μήπως είναι η χώρα που της χαριστήκαν δισεκατομμύρια από την Ευρώπη για να αναπτυχθεί αλλά τα γύρισε πίσω γιατί ...
ελάχιστοι μπορούσαν να δώσουν τις μίζες που απαιτούσαν οι παρατρεχάμενοι των υπουργών για να τους επιτρέψουν την αίτηση σε μια επιδότηση;
Μήπως είναι η χώρα που ο πολίτης πάει φυλακή γιατί χρεωστάει 1000 ευρώ ενώ ο υπουργός μπορεί να κλέβει δεκάδες εκατομμύρια και να μην τον ακουμπήσει ποτέ κανένας τον προστατεύει ο νόμος;
Μήπως είναι η χώρα που ο υπάλληλος θα πληρώνει πάντα όλα τα σπασμένα ενώ οι “κατέχοντες” θα καλύπτονται πίσω από λογιστικές αλχημείες αποδίδοντας ψίχουλα στην εφορία;
Μήπως είναι η χώρα με τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο και τους περισσότερους εφοπλιστές αλλά με τα πλοία της να έχουν άλλες σημαίες ώστε οι εφοπλιστές της να μην πληρώνουν φόρους εδώ;
Μήπως είναι η χώρα που οι επιχειρηματίες πρώτα ψαλιδίζουν μισθούς και μετά παραπονιούνται ότι το . .. “αγοραστικό κοινό” δεν έχει την δυνατότητα να προμηθευτεί τις υπηρεσίες και προϊόντα τους;
Μήπως είναι η χώρα που η πιο επιτυχημένη της επιχείρηση είναι μια κρατική εταιρία τζόγου που εκμεταλλεύεται επί χρόνια την αγάπη του Έλληνα για το ποδόσφαιρο και την ελπίδα για εύκολα κέρδη;
Μήπως είναι η χώρα που οι πολίτες της είχαν φάει επί χρόνια το κουτόχορτο ότι ζουν στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου ώστε να μην ζητάνε τίποτα ενώ αυτοί που πλάσαραν το κουτόχορτο  έχτιζαν βίλλες στην Ελβετία;

Τώρα θέλουν να μας πείσουν ότι για όλα φταίμε εμείς που δεν “δουλεύαμε” αρκετά.

Τώρα θέλουν να μας πείσουν ότι για όλα φταίμε εμείς που “αποδεχτήκαμε” ένα διεφθαρμένο σύστημα που μας επιβλήθηκε και δεν “αντισταθήκαμε” στη κατάσταση που οι ίδιοι είχαν μελετημένα δημιουργήσει.
Τώρα μας θεωρούν όλους φοροφυγάδες και ανακοινώνουν πως θα μας αδειάσουν τις ήδη άδειες τσέπες μας.
Τώρα θα βάλουν παντού φρουτάκια και κουλοχέρηδες για να αρπάξουν όσα δεν προλάβει η εφορία.

Τώρα θα ανοίξουν επίσημα καζίνο στο Internet ώστε να αποτελειώσουν τον απελπισμένο που δεν θέλει να βγει από το σπίτι.

Ανάπτυξη; 

Σχέδιο; 

Άγνωστες λέξεις. 

Εσείς πολίτες φταίτε για όλα και εσείς θα την πληρώσετε. 

Και αν φταίνε λιγουλάκι και κάποιοι πολιτικοί  θα υποστούν . πολιτικές συνέπειες.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ.

Θα την πληρώσουμε για ακόμα μια φορά ακριβά ώστε να έχουμε την τιμή να ακούμε τους πολιτικούς άρχοντες πρώτα να μαλώνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα και μετά να μας υπενθυμίζουν τις ευθύνες μας και την ανάγκη να προσφέρουμε ότι μπορούμε αυτή τη δύσκολη ώρα, πριν πάνε να χαλαρώσουν στα “φτωχικά” τους σπιτάκια πίνοντας το φθηνό ουισκάκι τους.νό ουισκάκι τους.

Γ.Μ.                          ΠΗΓΗ:emprosdrama.blogspot.com

ΙΟΝ: Η 80χρονη σοκολατοποιία που λέει "όχι" στους μνηστήρες-ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ,Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΘΑ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΟΥΣΕ.

#fullpost{display:inline;}

Η άγνωστη ιστορία των ιδρυτών της εταιρείας που πιστεύουν πως το χρήμα δεν αγοράζει τους κόπους μιας ζωής

Πήρε το όνομά της από το «ίον το εύοσμο», το μενεξέ, πριν από 80 χρόνια. Παρά την ηλικία της, η σοκολατοποιία ΙΟΝ αποτελεί πολύφερνη νύφη στον κλάδο των τροφίμων, αφού διαθέτει και υγιή οικονομικά μεγέθη και ορισμένα από τα ισχυρότερα brands σοκολάτας και γλυκισμάτων.

Ωστόσο, ο κ. Γιάννης Κωτσιόπουλος και ο κ. Γιώργος Καρκαζής –πρώτα αδερφικοί φίλοι και μετά συγγενείς– οι οποίοι τη διοικούν από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, δεν ψάχνουν για… γαμπρό, πόσω μάλλον για ξένο πολυεθνικό όμιλο.

Από τα Λιθοβούνια ο πρώτος και από τις Ρίζες Τεγέας της Αρκαδίας ο δεύτερος, σπούδασαν μαζί οικονομικές επιστήμες στην Αθήνα και ανέλαβαν ...

την ευθύνη ανάπτυξης της εταιρείας, φέρνοντάς την ισχυρή στον 21ο αιώνα. Τον όρκο φιλίας που έδωσαν ως νεαροί δεν τον πρόδωσαν ποτέ, όπως και ποτέ δεν προσέλκυσαν κανένα φλας επάνω τους. Και ίσως να είναι και οι μοναδικοί Έλληνες επιχειρηματίες η φωτογραφία των οποίων είναι πραγματικά... συλλεκτική.

Η υπόθεση «διαδοχή» στην ηγέτιδα βιομηχανία σοκολάτας, τα μερίδια αγοράς της οποίας σε κάποιες κατηγορίες υπερβαίνουν και το 30%, έρχεται συχνά στις συζητήσεις παραγόντων του κλάδου, καθώς ο κ. Κωτσιόπουλος, ο αειθαλής και ακούραστος επιχειρηματίας, διανύει και ο ίδιος την όγδοη δεκαετία της ζωής του.

Και όντως, η επόμενη γενιά της ΙΟΝ δείχνει σταδιακά να προετοιμάζεται για να αναλάβει τα ηνία, αφού τα τελευταία χρόνια αποκτούν πιο ενεργό ρόλο τα ανίψια του, με πιο προβεβλημένη την Κωνσταντίνα Κωτσιοπούλου, η οποία είναι μέλος του Δ.Σ. και μετέχει και στο γενικό συμβούλιο του ΣΕΒ. Ίσως δε, όπως σχολιάζεται στους επιχειρηματικούς κύκλους, η ιστορία να επαναληφθεί στην οικογένεια: Ο νυν πρόεδρος Γιάννης Κωτσιόπουλος διαδέχθηκε στην ΙΟΝ τον θείο του, Κωνσταντίνο, ο οποίος ουσιαστικά «έχτισε» από το μηδέν τη βιομηχανία. Και εκείνος πιθανότατα θα περάσει τη σκυτάλη στα δικά του ανίψια.

Το σίγουρο είναι ότι η παρούσα διοίκηση της ΙΟΝ παραμένει πιστή σε ένα δόγμα: «Δεν πουλάμε σε ξένους». Τι κι αν κατά καιρούς πυροδοτούνται σενάρια, όπως στο παρελθόν με τη Nestle ή τη Vivartia ή έχουν υπάρξει επαφές, όπως συνέβη το 1997, με την αμερικανική RJR Nabisco; Ο κ. Κωτσιόπουλος είναι μάλλον «αγύριστο κεφάλι» ή απλώς ένας από τους τελευταίους Έλληνες βιομηχάνους της παλιάς σχολής, όπως συνηθίζουν να λένε στην αγορά, που ο κόπος μιας ζωής δεν πληρώνεται με κανένα χρηματικό τίμημα ή υπεραξία.
Πιθανολογείται πως η είσοδος της Kraft Jacobs Suchard στην ΙΟΝ από το… παράθυρο στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και οι πιέσεις της για να πάρει τον πλήρη έλεγχο της εταιρείας, έχοντας ήδη εξαγοράσει την έτερη ελληνική σοκολατοβιομηχανία, την Παυλίδης, «γαλβάνισαν» τον Αρκά επιχειρηματία, που ακόμη και σήμερα βρίσκεται στο γραφείο του ατελείωτες ώρες.

Ηταν 1988, όταν το 24,5% των μετοχών της ΙΟΝ, που βρισκόταν εκτός ελέγχου των δύο ανδρών, πουλήθηκε στην Kraft Jacobs Suchard (KJS). Σχεδόν δέκα χρόνια κράτησε η μάχη για την… κυριαρχία, με τους Έλληνες να κερδίζουν την πολυεθνική, επανακτώντας το 100% των μετοχών. Λέγεται μάλιστα, ότι οι ιθύνοντες της Παυλίδης είχαν… προειδοποιήσει το βασικό τους μέτοχο να μην εμπλακεί στην ΙΟΝ, ενώ επίσης, κοινό μυστικό αποτελεί την αγορά ότι Κωτσιόπουλος – Καρκαζής πλήρωσαν ακριβώς το τίμημα που επιθυμούσαν για το ένα τέταρτο της εταιρείας τους.

Ίσως γι’ αυτό η ιστορική σοκολατοβιομηχανία δεν εισήχθη ποτέ στο Χρηματιστήριο για να αντλήσει κεφάλαια, αλλά χρηματοδότησε και εξακολουθεί να στηρίζει την ανάπτυξή της σε ίδιους πόρους και μέσω τραπεζικού δανεισμού.

Αν αυτή τη φιλοσοφία συμμερίζεται και η νέα γενιά Κωτσιόπουλων, είναι κάτι που μόνο ο χρόνος μπορεί να δείξει, χωρίς κανείς να μπορεί να αποκλείσει μια συμμαχία από το εσωτερικό. Άλλωστε, στο παρελθόν η ΙΟΝ είχε συνεργαστεί με τη Δέλτα στο κομμάτι του παγωτού και από το 2008 με την Κρι - Κρι.

Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για μια εταιρεία με σημαντική υπεραξία, διαθέτοντας από τα καλύτερα χρηματοοικονομικά στοιχεία στον κλάδο της: Έκλεισε το 2008 με καθαρά κέρδη 3 εκατ. ευρώ και με κύκλο εργασιών 103,9 εκατ. ευρώ, ενώ περίπου το 10% της παραγωγής της ετησίως εξάγεται σε Κύπρο, Βαλκάνια, Αίγυπτο και Β. Αμερική.

Οι ιδιοκτήτες της ΙΟΝ αρνούνται πεισματικά τα φώτα της δημοσιότητας, αφού θεωρούν πως τα προϊόντα τους τα λένε όλα...

Μεταπολεμική... σοκολάτα αμυγδάλου

Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’30, όταν μια παρέα φίλων από το Νέο Φάληρο αποφάσισε να ασχοληθεί με την παρασκευή σοκολάτας, ιδρύοντας την ΙΟΝ και το εργοστάσιο στην οδό Πειραιώς. Πέντε χρόνια μετά, η ΙΟΝ ενώθηκε με τη βιομηχανία παραγωγής καραμέλας και ζαχαρωτών NASKO, την οποία είχαν οι επιχειρηματίες Νασιόπουλος και Κωτσιόπουλος.
Ο Κωνσταντίνος Κωτσιόπουλος αποδεικνύεται εξαιρετικά ικανός και μέσα σε λίγα χρόνια εξαγοράζει εξολοκλήρου και τις δύο εταιρείες. Η ΙΟΝ θα αντιμετωπίσει το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και θα σταθεί στα πόδια της, λανσάροντας, το 1947, την σοκολάτα αμυγδάλου, την περίφημη «πρώτη σου αγάπη και παντοτινή». Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 στην εταιρεία μπαίνει ο Γιάννης Κωτσιόπουλος και ο ξάδερφός του Γιώργος Καρκαζής. Το 1956 ιδρύουν την εμπορική εταιρεία «Αφοί Ι. Κωτσιόπουλοι Α.Ε.», η οποία αναλαμβάνει την αποκλειστική διάθεση των προϊόντων, δημιουργώντας τις βάσεις για το δίκτυο πωλήσεων του ομίλου.

Από τη δεκαετία του ’60 οι δύο άντρες «διαβλέπουν» τη δύναμη της επικοινωνίας, επενδύοντας στη διαφήμιση, αρχικά την έντυπη και στη συνέχεια και στα τηλεοπτικά σποτ, με αποτέλεσμα η ετήσια διαφημιστική δαπάνη της εταιρείας σήμερα να υπερβαίνει τα 4 εκατ. ευρώ.

Το 1975 ολοκληρώνεται η επένδυση στην Άρτα με την κατασκευή του εργοστασίου παρασκευής γκοφρέτας, εμπλουτίζοντας την γκάμα προϊόντων. Έπεται η εξαγορά των εταιρειών ΙΝΤΕΡΙΑ Α.Ε., που παράγει τη σοκοπάστα Nucrema, και το 1999 της σοκολατοποιίας Mabel.
ΠΗΓΗ CAPITAL                                                                                                                                     ΠΗΓΗ:peripatris.blogspot.com

Ιερώνυμος: Για μένα ΔΕΝ υπάρχουν Έλληνες!..

JULIUS EVOLA:«Η Προέλευση»

«Κάθε εξουσία είναι ψευδής, κάθε νόμος είναι άδικος και βάρβαρος, κάθε θεσμός είναι κενός και εφήμερος, εάν δεν ορίζεται στην ανώτερη αρχή της Ύπαρξης, εάν δεν προέρχεται εκ των άνω και δεν προσανατολίζεται ΑΝΟΔΙΚΑ»
Με σκοπό να κατανοήσουμε και τα δύο, το πνεύμα της Παράδοσης και την αντίθεσή του, τον σύγχρονο πολιτισμό, είναι αναγκαίο να αρχίσουμε εξετάζοντας το βασικό δόγμα των δύο φύσεων. Συμφώνως με αυτό το δόγμα, υπάρχει μία φυσική τάξη πραγμάτων και μία μεταφυσική. Υπάρχει μία θνητή φύση και μία αθάνατη. Υπάρχει το ανώτερο βασίλειο του «είναι» και ο υποκείμενος κόσμος του «γίγνεσθαι». Γενικά μιλώντας, υπάρχει μία ορατή και πραγματική διάσταση και, πριν και πέρα από αυτή, μία αόρατη διάσταση, η οποία είναι το στήριγμα, η προέλευση και η αληθινή ζωή της προηγούμενης. Οπουδήποτε στον κόσμο της Παράδοσης, σε Ανατολή και Δύση και σε όλες τις μορφές, αυτή η γνώση (όχι απλώς μία «θεωρία») ήταν πάντα παρούσα ως ένας σταθερός άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται τα πάντα. Πρέπει να δώσω έμφαση στο γεγονός ότι ήταν γνώση και όχι «θεωρία». Όσο δύσκολο και αν είναι για τους συγχρόνους μας να το καταλάβουν, πρέπει να ξεκινήσουμε από την ιδέα ότι ο άνθρωπος της Παράδοσης είχε επίγνωση της ύπαρξης μιας διάστασης της ζωής πιο πλατιάς από αυτήν που οι σύγχρονοί μας βιώνουν και αποκαλούν «πραγματικότητα».
Επί των ημερών μας, σε τελευταία ανάλυση, η πραγματικότητα κατανοείται μόνο σαν κάτι που περικλείεται αυστηρά μέσα στον κόσμο των φυσικών σωμάτων, προσδιορισμένη στον χώρο και τον χρόνο. Βεβαίως, υπάρχουν μερικοί που πιστεύουν σε κάτι πέραν του κόσμου των φαινομένων. Όταν αυτοί οι άνθρωποι παραδέχονται ότι υπάρχει κάτι άλλο, εντούτοις πάντα καταλήγουν σε αυτό το συμπέρασμα μέσω μιας επιστημονικής υπόθεσης ή νόμου ή μιας θεωρητικής ιδέας ή μέσω ενός θρησκευτικού δόγματος. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από έναν τέτοιο διανοητικό περιορισμό.
Δια μέσου των εμπειρικών και των άμεσων εμπειριών, ο σύγχρονος άνθρωπος, ανεξάρτητα πόσο ισχυρά μπορεί να είναι τα «υλιστικά» ή «πνευματικά» του πιστεύω, αναπτύσσει μια κατανόηση της πραγματικότητας μόνο σε σχέση με τον κόσμο των φυσικών σωμάτων και πάντα κάτω από την επιρροή των καθημερινών εμπειριών του. Αυτός είναι ο πραγματικός υλισμός, για τον οποίο οι σύγχρονοί μας θα έπρεπε να ντρέπονται. Όλες οι άλλες υλιστικές απόψεις, οι οποίες διατυπώνονται με φιλοσοφικούς ή επιστημονικούς όρους, είναι μόνο δευτερογενή φαινόμενα. Ο χειρότερος τύπος υλισμού δεν είναι θέμα μίας άποψης ή μιας «θεωρίας», αλλά έγκειται στο γεγονός ότι η ανθρώπινη εμπειρία δεν επεκτείνεται πλέον σε μεταφυσικές εμπειρίες.
Έτσι η πλειοψηφία των πνευματικών εξεγέρσεων κατά των «υλιστικών» απόψεων είναι μόνο μάταιες αντιδράσεις κατά των τελευταίων περιφερειακών συνεπειών, που προέρχονται όμως από μακρινές και βαθύτερες αιτίες. Αυτές οι αιτίες, παρεμπιπτόντως, εμφανίζονται σε διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο από αυτό όπου διατυπώθηκαν οι «θεωρίες».
Η εμπειρία του ανθρώπου της Παράδοσης έφτανε πολύ πέρα από αυτά τα όρια, όπως στην περίπτωση μερικών εκ των αποκαλούμενων πρωτογόνων, όπου ακόμη και σήμερα μπορούμε να βρούμε έναν αμυδρό απόηχο πνευματικών δυνάμεων από τους αρχαίους χρόνους. Στις παραδοσιακές κοινωνίες το «αόρατο» ήταν ένα στοιχείο όπως το πραγματικό, αν όχι περισσότερο πραγματικό από τα δεδομένα που παρέχουν οι αισθήσεις. Κάθε πλευρά του ατομικού και κοινωνικού βίου των ανθρώπων, που ανήκαν σε αυτές τις κοινωνίες, ήταν επηρεασμένη από αυτήν την εμπειρία.
Από την μεριά της Παράδοσης, αφενός αυτό που σήμερα συνήθως αναφέρεται ως «πραγματικότητα» ήταν μόνο ένα είδος ενός πολύ ευρύτερου γένους και αφετέρου οι αόρατες πραγματικότητες δεν ταυτίζονταν αυτόματα με το «υπερφυσικό». Μιλώντας με την γλώσσα της Παράδοσης, η αντίληψη της «φύσης» δεν αντιστοιχούσε απλά με τον κόσμο των σωμάτων και των ορατών μορφών – το πεδίο έρευνας της σύγχρονης εκκοσμικευμένης επιστήμης – αλλά αντιθέτως, αντιστοιχούσε απαραίτητα με τμήμα μιας αόρατης πραγματικότητας. Οι αρχαίοι είχαν την αίσθηση ενός σκοτεινού κάτω κόσμου, κατοικούμενου από σκοτεινές και διφορούμενες δυνάμεις κάθε είδους (η δαιμονική ψυχή της φύσεως, η οποία είναι το κύριο υπόβαθρο όλων των φυσικών μορφών και ενεργών δυνάμεων), που αντιτίθεντο στην υπερλογική και ουράνια λαμπρότητα της υψηλότερης περιοχής. Επιπλέον, ο όρος Φύση παραδοσιακά περιελάμβανε οτιδήποτε είναι απλά ανθρώπινο, καθόσον αυτό που είναι ανθρώπινο δεν μπορεί να ξεφύγει της γέννησης και του θανάτου, της προσωρινότητας, της εξάρτησης και της μεταβολής, όλων αυτών που χαρακτηρίζουν την κατώτερη ζώνη. Εξ ορισμού, «αυτό που είναι» δεν έχει να κάνει καθόλου με ανθρώπινες και εγκόσμιες υποθέσεις και καταστάσεις, όπως εκφράζεται στο γνωμικό «άλλο η ράτσα των ανθρώπων και άλλο η ράτσα των θεών». Αυτό το γνωμικό διατηρεί την εγκυρότητά του, αν και οι άνθρωποι πίστευαν κάποτε ότι η αναφορά σε μία ανώτερη, άλλου κόσμου, εξουσία μπορούσε αποτελεσματικά να οδηγήσει στην ολοκλήρωση και στον εξαγνισμό του ανθρώπινου στοιχείου, κατά την κατεύθυνση της μη ανθρώπινης διαστάσεως. Μόνο η μη ανθρώπινη διάσταση αποτελεί την ουσία και τον στόχο ενός πραγματικά παραδοσιακού πολιτισμού.
Ο κόσμος του «είναι» και ο κόσμος του «γίγνεσθαι» επηρεάζουν πράγματα, δαίμονες και ανθρώπους. Οποιαδήποτε υποστατική αναπαράσταση των δύο αυτών κόσμων, εκφραζόμενη είτε με αστρικούς, μυθολογικούς, θεολογικούς ή θρησκευτικούς όρους, υπενθυμίζει στον παραδοσιακό άνθρωπο την ύπαρξη των δύο καταστάσεων. Επίσης, αντιπροσωπεύει ένα σύμβολο που πρέπει να αναζητηθεί μέσα από μία εσωτερική εμπειρία ή τουλάχιστον μέσα από το προαίσθημα μιας εσωτερικής εμπειρίας. Έτσι, στους Ινδουιστές και κυρίως στη βουδιστική Παράδοση, η ιδέα της samsara – το ρεύμα που επιδρά και εμψυχώνει κάθε μορφή του υποκείμενου κόσμου – παραπέμπει σε μία κατανόηση της ζωής σαν μίας τυφλής λαχτάρας και σαν μίας ανορθολογικής ταύτισης με προσωρινά σύνολα στοιχείων. Παρομοίως, ο Ελληνισμός είδε την φύση σαν την προσωποποίηση της αιώνιας κατάστασης της «ένδειας» των πραγματικοτήτων εκείνων που, επειδή έχουν την αρχή και την αιτία τους έξω από τον εαυτό τους, ρέουν και χάνονται επ’ αόριστον (αεί ρέοντα). Στην εξέλιξή τους, αυτές οι πραγματικότητα αποκαλύπτουν μια πρωτογενή και θεμελιώδη έλλειψη κατεύθυνσης και σκοπού και ένα επαναλαμβανόμενο περιορισμό. (Δες Πλωτίνο, Εννεάδες 1.8.4-7,6.6.18)
Συμφώνως με αυτές τις παραδόσεις, «ύλη» και «γίγνεσθαι» εκφράζουν την πραγματικότητα που ενεργεί σε μία ύπαρξη, σαν μία σκοτεινή αναγκαιότητα ή μία συνεχή αοριστία ή σαν αδυναμία απόκτησης μίας τέλειας μορφής και τοποθέτησης του εαυτού σε ένα νόμο. Αυτό που οι Έλληνες ονόμαζαν αναγκαίον και άπειρον, οι Ανατολικοί ονόμαζαν adharma. Η Χριστιανική Σχολαστική Θεολογία μοιραζότανε παρόμοιες απόψεις, εφόσον θεωρούσε την ρίζα κάθε αλύτρωτης φύσης με τους όρους cupiditas και appetites innatus. Με διάφορους τρόπους, ο άνθρωπος της Παράδοσης βρήκε στην έντονη επιθυμία για ταύτιση, η οποία συσκοτίζει και διαταράσσει την «ύπαρξη», την μυστική αιτία της δύσκολης υπαρξιακής του θέσης. Το συνεχές γίγνεσθαι και η διαρκής αστάθεια και αβεβαιότητα της κατώτερης ζώνης εμφανιζόντουσαν στον άνθρωπο της Παράδοσης σαν η κοσμική και συμβολική υλοποίηση αυτής της δύσκολης θέσης.
Από την άλλη μεριά, η εμπειρία του ασκητισμού εθεωρείτο σαν η οδός που οδηγούσε στην άλλη ζώνη ή στον κόσμο της «ύπαρξης» ή σε αυτό που πλέον δεν είναι φυσικό, αλλά μεταφυσικό. Ο ασκητισμός παραδοσιακά συνίσταται από αξίες όπως αυτοκυριαρχία, αυτοπειθαρχία, αυτονομία και κυρίως μία ενοποιημένη ζωή. Με την «ενοποιημένη ζωή» εννοώ μία ύπαρξη που δεν χρειάζεται να αναλωθεί σε αναζήτηση άλλων πραγμάτων ή ανθρώπων με σκοπό να ολοκληρωθεί και να δικαιωθεί. Οι παραδοσιακές αναπαραστάσεις αυτής της άλλης ζώνης ήσαν ηλιακά σύμβολα, ουράνιες περιοχές, όντα από φως ή φωτιά, νησιά και κορυφές βουνών.
Αυτές ήταν οι δύο «φύσεις». Η Παράδοση κατανοούσε την πιθανότητα να γεννηθεί κάποιος στην μία ή στην άλλη και επίσης την πιθανότητα να πάει από την μία στην άλλη, σύμφωνα με το ρητό «Ο άνθρωπος είναι ένας θνητός θεός και ο θεός είναι ένας αθάνατος άνθρωπος». (Ηράκλειτος, κεφ. 62, 12.1)
Ο κόσμος της Παράδοσης γνώριζε αυτούς τους δύο μεγάλους πόλους της ύπαρξης, όπως επίσης και τους δρόμους που οδηγούν από τον ένα στον άλλον. Η Παράδοση γνώριζε την ύπαρξη του φυσικού κόσμου και την ολότητα των μορφών, ορατών ή υποχθονίων, ανθρωπίνων ή υπανθρωπίνων και δαιμονικών, της υπερκόσμιας (Σ.Μ. Ελληνικά στο πρωτότυπο), ενός «κόσμου πέρα από αυτόν τον κόσμο».
Συμφώνως με την Παράδοση, ο προηγούμενος είναι η «πτώση» του τελευταίου και ο τελευταίος παριστά την «απελευθέρωση» του πρώτου. Επίσης, πίστευε ότι η πνευματικότητα είναι κάτι που βρίσκεται πέρα από ζωή και θάνατο. Θεωρούσε ότι η απλή φυσική ύπαρξη, η «ζωή», είναι χωρίς νόημα εάν δεν προσεγγίζει τον ανώτερο κόσμο ή αυτό που είναι «κάτι περισσότερο από την ζωή», εάν δεν υπάρχει η επιδίωξη στο να μετέχει στην «υπερκόσμια» και στο να εξασφαλίσει μία ενεργή και τελική απελευθέρωση από τα δεσμά που εκπροσωπούν την ανθρώπινη κατάσταση. Συμφώνως προς την Παράδοση, κάθε εξουσία είναι ψευδής, κάθε νόμος είναι άδικος και βάρβαρος, κάθε θεσμός είναι κενός και εφήμερος, εάν δεν ορίζεται στην ανώτερη αρχή της Ύπαρξης και δεν προέρχεται εκ των άνω και δεν προσανατολίζεται «ανοδικά».
Ο παραδοσιακός κόσμος γνώριζε την θεϊκή βασιλεία. Γνώριζε τη γέφυρα μεταξύ των δύο κόσμων, δηλαδή την μύηση. Γνώριζε τους δύο μεγάλους τρόπους για να προσεγγίζει την υπερβατικότητα, δηλαδή την ηρωική δράση και τον στοχασμό. Γνώριζε την μεσολάβηση, δηλαδή την τελετουργία και την πίστη. Γνώριζε την κοινωνική υποδομή, δηλαδή τον παραδοσιακό νόμο και το σύστημα των καστών και γνώριζε το γήινο πολιτικό σύμβολο, δηλαδή την αυτοκρατορία.
Αυτές είναι οι βάσεις της παραδοσιακής ιεραρχίας και του πολιτισμού, οι οποίες έχουν εξαλειφθεί τελείως από τον νικηφόρο «ανθρωποκεντρικό» πολιτισμό των συγχρόνων μας.

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΟΙ: Αν ο Πατριωτισμός είναι ουσιαστικά η συνειδητή ταύτιση του κοινού αισθήματος με μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, τότε, σύμφωνα με τον Ζαν-Ζακ Ρουσσώ «Εθνικισμός είναι η ενεργητική κατάφαση του Πατριωτισμού». Σαν αποτέλεσμα αυτών των γενικών –αλλά θεμελιωδών- όρων, καμμιά από τις δυο περιπτώσεις δεν είναι δυνατόν να εγκλωβιστεί σε ένα συγκεκριμένο ύφος, προσωπείο, ή και ρητορική. Γι’ αυτό λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί μια νοητή γραμμή που να χωρίζει τον Πατριωτισμό (γενικότερα) με τις όποιες αντιλήψεις πόσο μάλλον τις υπό εξέτασιν πολιτικές, αυτές δηλ που πλάθονται ξεχωριστά σε κάθε προσωπικότητα ή εντός ενός ανθρώπινου συνόλου, –γεγονός που φυσικά τον καθιστά εκμεταλλεύσιμο για όποιον ζητά την αποδοχή του συνόλου. Από εδώ φυσικά απορρέει και το συμπέρασμα ότι ο Εθνικισμός δεν είναι μια τόσο επιφανειακή Ιδεολογία, στον βαθμό που δύναται να τοποθετηθεί στα στενά πολιτικά όρια του σύγχρονου πολιτικού άξονα και να γίνει αόριστα το αποκλειστικό «κτήμα» κάποιου τμήματός του (αριστερού ή δεξιού-φιλελεύθερου ή μαρξιστικού), καθότι σαν αποτέλεσμα ιστορικής νομοτέλειας διαθέτει, στόχους, πηγές, δυναμική και προοπτικές που τον υπερβαίνουν, όπως και συγκεκριμένο εύρος και θέση στο ανθρώπινο περιβάλλον –που είναι η βάση των λαϊκών Κοινοτήτων.
ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ
Ένας από τους πιο κοινότυπους ισχυρισμούς είναι ότι οι μαρξιστές –με μοναδική …«αποκλειστικότητα» σ’ αυτό- έθιξαν ή θίγουν τον Πατριωτισμό ευθέως, υποθάλποντας όλες τις τυχόν φυγόκεντρες τάσεις. Παρόλα αυτά λίγοι είναι εκείνοι οι οποίοι βλέποντας την πραγματικότητα, απαλλαγμένοι από τις παρωπίδες ενός στείρου και υστερικά μισαλλόδοξου αντικομμουνισμού που δημιούργησε το σημερινό καθεστώς, θα υποστήριζαν ότι το έπραξαν απείρως πιο αποτελεσματικά, εντάσσοντάς τον στα δικά τους μέτρα: αυτά του διεθνισμού τους και του διαλεκτικού/ιστορικού υλισμού.
Κάτι τέτοιο βέβαια, έπραξαν πριν από αυτούς και οι φιλελεύθεροι, αρχικά με την «αναγνώριση» του Δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης και στην συνέχεια με την γαλούχηση των μαζών, παραπλανώντας τες πως τα όποια κρατικά μορφώματα που προέκυψαν μετά την «Γαλλική Επανάσταση» ανήκουν στα Έθνη έτσι όπως τα όρισαν εκείνοι φθάνοντας μέχρι και στον δικό τους ορισμό του «Εθνικού Κράτους». Έναν ορισμό, που υπ’ αυτή την σκοπιά παραχάραξης της πραγματικότητας, μπορεί να χαρακτηριστεί το λιγότερο υπερβολικός ή και εσκεμμένα κατασκευασμένο άλλοθι, μιας και θεωρώντας σαν «Έθνος» το σύνολο των κατοίκων-υπηκόων μιας χώρας ανεξαρτήτου καταγωγής (αναδεικνύοντάς τους de jure σε πολίτες –κοσμοπολιτισμός, υπόδειξη του «συντακτικού λαού» και αστικός «πατριωτισμός»), τότε ο ανεδαφικός προσδιορισμός «Εθνικός» δίπλα από το «Κράτος» είναι απλά μια –μάλλον ειρωνική- επανάληψη του ιδίου.
Αν λοιπόν, κάποιος αναζητήσει τον χαρακτήρα της «Πατριωτικής Αριστεράς», τότε είναι σίγουρο ότι θα τον συναντήσει εγκλωβισμένο σε αυτού του είδους τα πλαίσια. Καθώς η μαρξιστική Αριστερά, είναι η λογική συνέχεια –κι αυτό δεν το αρνείται ούτε η ίδια- του κομβικού σημείου για την σύγχρονη πολιτική Ιστορία, που ονομάζεται «Γαλλική Επανάσταση» και «Διαφωτισμός». Κι ως εκ τούτου μια αντιφατική προέκταση ή και –γιατί όχι;- μια παραμόρφωση της Αναγεννησιακής ουμανιστικής κοινωνιολογικής θεώρησης (που σαν «πατέρα» της θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε ιστορικά, τον Γεώργιο Πλήθωνα –και την Πλατωνική Ακαδημία της Φλωρεντίας, Accademia Platonica- απεμπολώντας τον όμως από την περαιτέρω πορεία της που έφθασε μέχρι και τον χριστιανικό προτεσταντισμό κλπ), γέννημα του δυτικού –αστικού- εγωκεντρικού ανθρωπισμού, κληρονομώντας όλες τις αντιφυσικές ατομιστικές του προεκτάσεις, και του λεγόμενου Ορθολογισμού. Αυτά τα χαρακτηριστικά εξάλλου, δεν έλειψαν ποτέ από την ρητορική της.
“ΠΟΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ;”
ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΚΟΠΙΑ
Σαν το πιο σύγχρονο υπόδειγμα «μαρξιστικού πατριωτισμού» θα μπορούσε να θεωρηθεί η περίπτωση της καστρικής Κούβας αλλά και γενικότερα η επιρροή που άσκησε αυτή μεταγενέστερα και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής με τις σημερινές αριστερές τους κυβερνήσεις, όπως στην Βενεζουέλα (Ούγκο Τσάβες) και την Βολιβία (Έβο Μοράλες). Ίσως μάλιστα μια εικόνα να είναι αρκετή, όπως αυτή του «ηρωοποιημένου» Αργεντινού, πρωταγωνιστή της κουβανικής κομμουνιστικής εξέγερσης Τσε (Ερνέστο) Γκεβάρα, που όπως είναι σε πολλούς γνωστό υπέγραφε με το εξής μότο: «Πατρίδα ή Θάνατος» (“Patria o Muerte”). Αν μάλιστα –για να χρησιμοποιήσουμε κι ένα εγχώριο παράδειγμα-, αναλογιστούμε και τον εμφορούμενο «πατριωτισμό» των κομμουνιστών κατά την διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου, τότε θα μπορούσε κάποιος να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι οι μαρξιστές –παρότι ξεκάθαρα διεθνιστές-, χρησιμοποιούν τον Πατριωτισμό σαν άλλοθι και για να αποκτήσουν απήχηση και έρεισμα Πίστης στις λαϊκές μάζες.
«Ο γαλβανισμός με το εθνικό πνεύμα, η προετοιμασία για πιο σκληρούς στόχους, για να αντέξουν σε πιο βίαιες καταστολές. Το μίσος σαν παράγοντας της πάλης: το αδιάλλακτο μίσος εναντίον του εχθρού, που σπρώχνει πέρα από τα φυσικά όρια του ανθρώπου», «…η ένοπλη λαϊκή πάλη είναι πάνω από όλα πατριωτική. Ο σωστός διεθνιστής είναι πάνω απ’ όλα σωστός πατριώτης. Ο σωστός πατριώτης είναι ο καλύτερος διεθνιστής». Ερνέστο Γκεβάρα
Το μεγάλο ερώτημα όμως που προκύπτει από όλες τις (ομολογουμένως; πολλές) αντίστοιχες περιπτώσεις είναι: «Σε ποια Πατρίδα αναφέρονται;».
Αν λοιπόν, κατοπτεύσουμε την μαρξιστική λογική, «πατρίδα» είναι ο χώρος που κατοικεί κι έμαθε να διεκδικεί, ένα σύνολο ατόμων –ορισμός που δεν είναι όμως ανεξαρτήτως της κοινωνικής (ταξικής) τους θέσης. Τα άτομα αυτά, για να μπορέσουν να εδραιώσουν την ισχύ τους κοινωνικά και κοινοτικά, δημιουργούν Κράτη, δηλ τον επίσημο θεσμό της εξουσίας και του ελέγχου στα παραγωγικά μέσα, που σε γενικές γραμμές με αυτό τον τρόπο, τους δίδεται την αίσθηση της διαφοροποίησης από το υπόλοιπο ανθρώπινο δυναμικό της υφηλίου. Προχωρώντας όμως ένα βήμα πιο μπροστά, σύμφωνα πάντα με τις μαρξιστικές θέσεις, οι «πατρίδες» αυτές, έχοντας κρατική οντότητα, εκφράζουν την θέληση της συνομοταξίας των ανθρώπων και τους σκοπούς που τις δημιούργησαν: δηλ της εκάστοτε άρχουσας τάξης. Έτσι νομοτελειακά, αυτή η θέληση καταπιέζει τις άλλες κατώτερες τάξεις οι οποίες δεν μπόρεσαν εξαιτίας της επιβεβλημένης εξαθλίωσής τους, να λάβουν μέρος στον πλήρη σχηματισμό της «πατρίδας». Γι’ αυτό τον λόγο οι μαρξιστές «ακολουθώντας την θέληση των προλεταρίων που δεν ανέχονται την καταπίεση», την απορρίπτουν.

«Εξάλλου κατηγορούν τους κομμουνιστές πως θέλουν να καταργήσουν την πατρίδα, την εθνικότητα. Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν». Κομμουνιστικό Μανιφέστο, Κάρλ Μάρξ και Φρίντριχ Ένγκελς.

«…Ο κομμουνιστής, όχι μόνο μπορεί αλλά επιβάλλεται να είναι και πατριώτης». Μάο Τσε Τούνγκ.
Η «πατρίδα» λοιπόν, του Γκεβάρα, αλλά και των μαρξιστών γενικότερα (δηλ η σταθερά στην οποία οφείλουν να ομολογούν πίστη), δεν είναι άλλη από την υλική απεικόνιση της μαρξιστικής ουτοπίας –ή της προσπάθειας προς αυτήν: όπως απετέλεσε η ΕΣΣΔ των μπολσεβίκων η «πατρίδα όλων των μαρξιστών», κυρίως κατά την σταλινική περίοδο(1) –αλλά και μέχρι την άνευ όρων παράδοση της τελευταίας-, η μαοϊκή Κίνα, η καστρική Κούβα κοκ. Ο χώρο(χρόνο)ς όπου το «παγκόσμιο προλεταριάτο» –αυτοί δηλ οι «κοινωνικά απόκληροι» που μέχρι εκείνη την στιγμή «δεν έχουν Πατρίδα»- εισέρχεται «ελεύθερα» στην νέα «αταξική» (ουσιαστικά μονοταξική) κοινωνία του –όπου και μέλος αυτής της «πατρίδας» ορίζεται πάλι ο «υπήκοός» της.
Σε αυτό το σημείο, γίνεται εμφανής και η ομοιότητα του φιλελεύθερου οραματισμού με τον μαρξιστικό –πέραν της «ιστορικής αναγκαιότητας» σύμφωνα με το θεώρημα του Μαρξ, όπου παρουσιάζεται μια γραμμική έκφανση πορείας της Ιστορίας: δουλοκτητική-φεουδαρχική-αστική (φιλελεύθερη)-κομμουνιστική (αταξική) κοινωνία, όπου η μια ιστορική φάση είναι το απαραίτητο βήμα που οδηγεί στην επόμενη, σε μια εναλλαγή στην οποία συμβάλουν οι τρόποι παραγωγής (πχ χειροκίνητος μύλος-ατμομηχανή). Βέβαια, είναι πολύ δύσκολο, να διαχωριστούν οι έννοιες Πατρίδα, Πολίτης, Κράτος, Λαός κλπ κάτω από αυτό το πρίσμα, καθώς είναι διατυπωμένο εκατέρωθεν, και με την μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια, ότι πρώτα ο φιλελευθερισμός και μετά ο μαρξισμός είναι η ίδια η άρνηση της ιδέας περί της συγκρότησης ενός Κράτους (και της επιθυμίας ή της αναγκαιότητας του για έναν Λαό) αλλά και της όποιας έννοιας που ακούει στο όνομα Έθνος και Πατρίδα. Ο πρώτος διότι πιστεύει πως κάτι τέτοιο καταπιέζει την εξέλιξη της διεθνούς αγοράς και τους «νόμους απελευθέρωσής» της, και ο δεύτερος διότι εμποδίζει την «εξελικτική πορεία» του εργαζόμενου ανθρώπου-προλεταρίου, προς την κομμουνιστική «αταξική» κοινωνία. Τόσο λοιπόν οι λέξεις, όσο οι έννοιες και οι ορισμοί είναι παντελώς άσχετοι με την σημερινή πραγματικότητα, εφόσον αυτές οι δυο θεωρήσεις –ειρωνικά μάλλον-, ισχυρίζονται ότι «δεν έχουν να πάρουν τίποτα –κι επομένως να διατηρήσουν-…» (Κ.Μάρξ) από τα ως τώρα σχηματισμένα ιστορικά μορφώματα και τις σταθερές τους αξίες –όπως είναι η Παράδοση-, ακόμα κι αν κάποιες από τις παραμέτρους που τα διέπουν (όπως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί Φυλή πριν από την εποχή της παγκοσμιοποίησης) σχηματίσθηκαν από την Φύση.
Το λεγόμενο πάλι «τέλος της Ιστορίας» είναι ένας ακόμη προβληματισμός που σχετίζεται με το ζήτημα. Εφόσον ο Μάρξ θεωρεί, ότι η Ιστορία γράφεται επειδή το προστάζει η ανά τους αιώνες ταξική πάλη («ο μοχλός» της Ιστορίας»), τότε η ανθρωπότητα φθάνοντας στην «αταξική» κοινωνία, δίνει το «χαριστικό πλήγμα» της …«Ειρήνης» στην Ιστορία, μιας και «δεν θα απομείνει τίποτε άλλο που να αξίζει να αναφερθεί» (όπως τα Έθνη, οι Πολιτισμοί και οι διαμάχες τους ένοπλες ή άοπλες). «Περιέργως», το ίδιο υποστηρίζουν και οι ταγοί της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης σήμερα, οι οποίοι επιζητούν αρχικά την αλλοίωση-ποδηγέτηση (με τον πολύπολιτισμό), και σε τελικό στάδιο, την καταστροφή κάθε Εθνικής υπόστασης (του Γένους), επιφέροντας το «τέλος της Ιστορίας», προς χάριν μιας «Ειρήνης» (ΡΑΧ) πάνω στην οποία μπορεί να εδραιωθεί η παγκόσμια αγορά και φυσικά η ισχύς της «κοσμοκρατορίας» τους.
ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ
Αλλά σε αυτό το σημείο δεν είναι δυνατόν, παρά να βαδίσει ο συλλογισμός μας προς τις ιστορικές διαδικασίες οι οποίες δημιούργησαν τα Έθνη, (όπως αυτά ορίζονται σύμφωνα με τις αρχές του Ηροδότου: όμαιμον, ομόγλωσσον, ομότροπον) και οι οποίες ισοπεδώνονται επιτηδευμένα και χωρίς ουσιαστικό λόγο προς χάριν αυθαίρετων αξιωμάτων και ενός εκκοσμικευμένου μεσσιανισμού, όπως η «προφητεία» που παρουσιάζει την «αταξική» κομμουνιστική κοινωνία σαν το αναπόφευκτο «χρέος» της Ιστορίας προς τον Μάρξ!
Ο Εθνικισμός ΜΑΣ, δεν παραγνωρίζει ολόκληρη, ή τμηματικά (δημιουργώντας «άλματα»), την πορεία της Ιστορίας, όπως κάνουν οι άλλες δυο μεγάλες πολιτικές θεωρήσεις, απορρίπτοντας ή αναδιαμορφώνοντάς (παραχαράσσοντας) την μόνο και μόνο διότι δεν «ταιριάξει» με την κοινωνικοπολιτική τους τοποθέτηση, που ουσιαστικά είναι απόρροια της ανικανότητάς τους να εξέλθουν από τα στενά χρονικά όρια της σημερινής εποχής. Είναι ακριβώς το αντίθετο: το γνήσιο και μονογενές τέκνον της Ιστορίας –όπως θα έλεγε κι ο Όστβαλντ Σπέγκλερ. Κι αυτό γιατί η Ιστορία, γράφεται από την δράση των Λαών και στηρίζεται στην ύπαρξη των Εθνών, ακολουθώντας τους κατάδικούς της νόμους και κανόνες.
Δεν πιστεύει ότι η Πατρίδα (ετυμολογικά η Γη των Πατέρων-προγόνων) έχει μοναχά υλική απεικόνιση αλλά και Ιδεατή. Αν πάλι, προσεγγίσουμε υλικά την Πατρίδα, τότε δεν θα μπορούσε παρά να χαρακτηριστεί σαν το ιστορικό κεκτημένο ενός συγκεκριμένου Λαού.
Γνωρίζει καλά να διαχωρίζει τις έννοιες (2). Ένας Λαός, προϋπάρχει του Έθνους, κι ένα Έθνος συνήθως (αν όχι πάντα) προϋπάρχει του ενιαίου Κράτους. Ως εκ τούτου, η Πατρίδα, ο Λαός και τα λεγόμενα ιστορικά Έθνη προϋπήρχαν την φιλελεύθερης θεώρησης που διατυπώθηκε και διακηρύχθηκε για πρώτη φορά τους τελευταίους μόνο δυο αιώνες. Σε αυτό το σημείο φυσικά, έρχεται και η –παραπάνω από εμφανής- ρήξη με τον «ιστορικό» παραλογισμό του φιλελευθερισμού, του μαρξισμού και των υποπροϊόντων τους (αστικός «πατριωτισμός», κοσμοπολιτισμός, σοσιαλδημοκρατία κλπ).
Ταυτόχρονα, δηλώνει την άκρατη αντίθεση του με την σημερινή κατάσταση-εγκαθίδρυση της πολυπολιτισμικής καπιταλιστικής «πατρίδας», αναγνωρίζοντας ότι Ελεύθερη Πατρίδα νοείται μόνον όταν υπάρχει Λαϊκή Κυριαρχία σε αυτήν. Γι’ αυτό και δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει στο πρόσωπο όλων των σημερινών καταπιεστών, των πλουτοκρατικών «νόμων», των πολιτευμάτων και των εξουσιαστικών μορφωμάτων (τα «κράτη») τους, που απορρέουν από τα προηγούμενα. την τροχοπέδη στην απαραίτητη –για την επιβίωση- κοινωνική αναδιάρθρωση και εξελικτική πρόοδο της λαϊκής Κοινότητας. Για τους Εθνικιστές, το σύνολο αυτών δεν μπορεί παρά να αποτελείται από ΜΑΣΤΡΟΠΟΥΣ, ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ, ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ, ΚΛΕΦΤΕΣ και ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΕΣ, της Πατρίδας και του Λαϊκού Μόχθου.
Και τέλος, επιδιώκει την ριζική κοινωνική Αλλαγή, προς χάριν της λαϊκής βάσης (δηλ τον Εθνικό και Σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Κοινωνίας) ανοικοδομώντας την ρημαγμένη από την σύγχρονη σκλαβιά, Πατρίδα –κρατώντας την ακέραιη από τις επιθέσεις των διεθνιστών και των επιβουλών της παγκοσμιοποίησης.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Ιδιαίτερα η περίοδος διακυβέρνησης του Ι.Στάλιν –περίοδος στιγματισμένη από τον μακιαβελισμό του επικεφαλής της και την συγκρότηση του κομμουνιστικού αστυνομικού κράτους-, χαρακτηρίστηκε από ορισμένους του αντιπάλους κι οπαδούς του εσωκομματικού του εχθρού Λ.Τρότσκυ, αντιδραστική στον μαρξισμό και «φασίζουσα». Οι ίδιοι όμως άνθρωποι που τον κατηγορούσαν περί αυτού συμμετείχαν εξίσου στην διακυβέρνηση των μπολσεβίκων καθήμενοι και οι ίδιοι στον εξουσιαστικό θώκο αυτόκλητα, καθιστώντας τους εαυτούς τους σαν την άρχουσα ομάδα-τάξη (δικτατορία του προλεταριάτου), και πολλές φορές τον συναγωνίζονταν ακόμα και στην πρακτική (όπως την συγκρότηση της NKVD –δηλ του εσωκομματικού τους στρατού- που θεωρείται ο πρόγονος της KGB). Συγκεκριμένα κατά το διάστημα (λενινιστική περίοδος) που ο Στάλιν διατελούσε υπουργός εθνοτήτων στην ΕΣΣΔ, ο Τρότσκυ ήταν υπουργός εξωτερικών, συμβάλλοντας και οι δυο στην καταστροφή της Εθνικής συνείδησης, τον εκτοπισμό και την γενοκτονία των διαφόρων πληθυσμών που κατοικούσαν στην επικράτειά τους αλλά κι «εξάγοντάς» τις τακτικές τους (περίπτωση της κεμαλικής Τουρκίας). Αυτά βέβαια τα γεγονότα, δεν εμπόδισαν την προπαγάνδα τους κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο –πρόκειται για την περίοδο κατά την οποία μάλλον για πρώτη φορά, χρησιμοποιήθηκε ο Πατριωτισμός με προφανή σκοπό την επικράτηση των κομμουνιστών σε αυτόν-, όπου συνηθιζόταν να γίνεται λόγος για τον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» και την «Ρωσική Πατρίδα»… Ο ακόλουθος χαρακτηρισμός είναι ενδεικτικός του κατά πόσον είναι σεβαστό ένα Έθνος και οι παράμετροι που το διέπουν για τον σταλινισμό:
«Το Έθνος είναι μια ιστορικά καθορισμένη, σταθερή κοινότητα ανθρώπων, διαμορφωμένης στις βάσεις μιας κοινής γλώσσας, της επικρατείας (χώρου), της οικονομικής ζωής των και του επίπλαστου ψυχολογικού κατασκευάσματος που εκδηλώνεται σαν κοινή κουλτούρα».

Ιωσήφ Στάλιν, «Μαρξισμός και Εθνικό Ζήτημα» Βιέννη έτος 1913

2. Υπάρχουν αρκετοί «ορισμοί» του Έθνους-Λαού. Οι δυο βασικότεροι είναι ο «εθνοτικός» και ο «συντακτικός». Ο «εθνοτικός» Λαός είναι η φυσική ερμηνεία και ορίζεται από το θεώρημα του Ηροδότου (ομόγλωσσον, ομότροπον, όμαιμον). Ο «συντακτικός» ορίζεται στη βάση ενός κοινωνικού συμβολαίου (Ζ.Ζ.Ρουσσώ) και καθορίζεται σαν ένας πολιτικός Λαός, σαν ένας «κυρίαρχος Λαός» που λεει και το σύνταγμα της Ελλάδος. Υπό λογικές και φυσιολογικές συνθήκες, η μια έννοια («εθνοτικός» Λαός) θα έπρεπε να θεωρείται η απαραίτητη παράμετρος συγκρότησης της δεύτερης («συντακτικός» Λαός), χωρίς να υπάρχει σύγχυση μεταξύ των δυο… Αντίθετα με αυτήν την απαράβατη σειρά, σήμερα οι δυο ορισμοί συνηθίζεται να συμπλέκονται με προφανή σκοπό την «νομιμοποίηση» κι ενδυνάμωση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. ΠΗΓΗ:xryshaygh.wordpress.com

ΡΟΖΙΤΑ, ΠΕΣ ΜΑΣ ΟΣΑ ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΙΝΑ...

ΕΧΕΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Η... ΤΖΟΥΛΙΑ

Επί λέξει διάλογος που ακούστηκε στις 8.30 το βράδυ του Σαββάτου 29 Μαΐου, στο «Τηλεάστυ», όπου η ηθοποιός Μαρία Σόκαλη φιλοξενούσε την 84χρονη δημοσιογράφο Ροζίτα Σώκου…

Μ. ΣΟΚΑΛΗ : «Η Μελίνα ήταν φίλη σου, έτσι; Συμφωνείς με την προτομή της που έχει μπεί εκεί στου Μακρυγιάννη;»

Ρ. ΣΩΚΟΥ: «Όχι, δεν συμφωνώ με την προτομή της καθόλου. Γιατί εγώ έχω ζήσει την Κατοχή και ξέρω τι συνέβη με την Μελίνα»!!

Εύγε στην θαρραλέα κυρία Ροζίτα, αλλά θα πρέπει να μας καταθέσει την μαρτυρία της για την Μελινάρα Μερκούρη κι όχι να πάρει τα μυστικά της στον τάφο… Διότι η προπαγάνδα του ΠΑΣΟΚ έχει αγιοποιήσει την Μελίνα, ενώ όλοι οι παλαιοί Αθηναίοι γνωρίζουν ότι επρόκειτο για μια εταίρα ολκής που δεν είχε καταφέρει να τελειώσει ούτε το Παλαιό Γυμνάσιο. Ο Ζάχος Χατζηφωτίου (γεννήθηκε το 1922) που ξέρει τα πράγματα από πρώτο χέρι, στο πρώτο του βιβλίο («Τα εν οίκω, εν δήμω») που κυκλοφόρησε το 1975, γράφει για μια πασίγνωστη και διεθνούς φήμης Ελληνίδα ηθοποιό που επί Κατοχής είχε κοιμηθεί με εκατοντάδες Ιταλούς και Γερμανούς αξιωματικούς!.. Σε αυτές ακριβώς τις δραστηριότητες της Μελινάρας αναφέρεται η Ροζίτα. Μιλάμε για σέξ επί πληρωμή με την Κατακτητή, ενώ ήταν παντρεμένη με τον πάμπλουτο Παναγή Χαροκόπο. Αυτοί που ξέρουν πρόσωπα και πράγματα, μας βεβαιώνουν πως έτσι έμαθε Ξένες Γλώσσες επί Κατοχής η Μελίνα. Έτσι εξηγείται και η Αριστεροποίηση της Μερκούραινας μετά τον Πόλεμο, προκειμένου να ξεπλύνει το Βασιλικό παρελθόν της Οικογενείας της και τις δικές της επιδόσεις με τους Φασίστες και Ναζί αξιωματικούς. Μη ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο θείος της Μελινάρας, Γεώργιος Μερκούρης, ήταν ο Ιδρυτής και Αρχηγός του «Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος» λίγο πρίν τον Πόλεμο, ενώ χρημάτισε και Διοικητής της Εθνικής Τραπέζης επί Κατοχής. Με τέτοιους συγγενείς και τέτοια προσωπική ροπή προς τους Ιταλογερμαναράδες επιβήτορες ,είναι λογικό που η Μελίνα εξελίχθηκε σε Ιέρεια του Σοσιαλισμού, προκειμένου να ξεπλύνει το παρελθόν της. Κι έχουν το θράσος μερικοί σοσιαλιστές να καταγγέλλουν την Τζούλια Αλεξανδράτου ως πορνοστάρ και εκδιδόμενη επί χρήμασι. Ρε παιδιά, η Μελινάρα σας ήταν πολύ χειρότερη από την Τζούλια, αλλά σήμερα (16 μόλις χρόνια μετά τον θάνατό της) θεωρείται ως η μεγαλύτερη Ελληνίδα του 20ού Αιώνος! Βάρδα μην ανοίξει το στόμα της η Ροζίτα Σώκου… Τζούλια, έχεις ελπίδες κι εσύ να γίνεις η μεγαλύτερη Ελληνίδα του 21^ου Αιώνος, αν βρείς τον κατάλληλο Εβραίο να σε προωθήσει, όπως βρήκε η Μελινάρα τον Ζύλ Ντασσέν..

("ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ")ΠΗΓΗ:www.stoxos.gr

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΛΕΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΛΕΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Οσο περνούν οι μέρες τόσο η οργή του κόσμου μεγαλώνει καθώς βλέπει όχι μόνο να χειροτερεύει η οικονομική του κατάσταση αλλά είναι πλέον φανερό ότι οι ψεύτικες υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια των πολιτικών ήταν όπως άλλωστε το συνηθίζουν... προεκλογικά.

Η τραγική πραγματικότητα είναι πως η χώρα έχει μπεί σε μια κατάσταση που όμοια της δεν έχει ξαναδεί.

Πέρασαν ήδη 8 μήνες απο τις εκλογές και η ανεργία έχει εκτοξευτεί,το εισόδημα έχει δραματικά μειωθεί,τα λαμόγια και οι κλέφτες παρελαύνουν ελεύθεροι,τα καρτέλ ζούν και βασιλεύουν και οι τράπεζες συνεχίζουν το "νόμιμο" τοκογλυφικό τους έργο.

Απλός θεατής ο ελληνικός λαός που υφίσταται τις επιλογές μιας μικρής ψωροελίτ διαπλεκόμενων επιχειρηματιών,δημοσιογράφων και κυρίως πολιτικών.

Και το χειρότερο απο όλα είναι πως δεν υπάρχει ελπίδα που όπως φαίνεται αντι να πεθάνει τελευταία όπως λένε.Οι πολιτικοί πρόλαβαν και την σκότωσαν πρώτη πρώτη για να εξαθλιώσουν ακόμα περισσότερο τον ελληνικό λαό.

Λόγια και χαρτιά χωρίς ουσία απο χρεοκοπημένους κομματικούς σχηματισμούς που μόνο αηδία προκαλούν με τις τοποθετήσεις τους.

Χρεοκοπημένα κόμματα που θέλουν να σώσουν μια χρεοκοπημένη χώρα......

Η μόνη ελπίδα που είχε απομείνει στο λαο ήταν η δικαιοσύνη.Ομως και αυτή καθώς φαίνεται στην χώρα μας είναι όχι μόνο τυφλή αλλά και κουφή και κουτσή.

Ετσι εξηγείτε και η ατάκα απο όλους τους πολιτικάντιδες "έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη"....Και πως να μην έχετε.ΑΦΟΥ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.

Πέρασε σχεδόν 1 χρόνος απο την αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίου για να μάθουμε τι;

Οτι όλοι είναι αθώοι και όσοι είναι "ένοχοι" έχουν μόνο...πολιτικές ευθύνες!!!

Τι πάει να πει αυτό είμαι σίγουρος πως επι της ουσίας κανείς δεν καταλαβαίνει.Το καταλαβαίνει όμως η κλεπτοκρατία που μας κυβερνά.

Μάλλον πρέπει να είναι σαν την διαγραφή του Ακη απο το ΠΑΣΟΚ η οποία αν γίνει και όποτε γίνει θα...στενοχωρήσει τόσο τον πρώην υπουργό με την περιουσία που ξεπερνά τα 10 εκατ.ευρώ που θα σκεφτεί αν φέτος θα κάνει διακοπές στο Παρίσι.

Πέρασαν δυο χρόνια απο το σκάνδαλο της Siemens που σημειωτέων δεν θα παίρναμε χαμπάρι αν δεν ήταν οι γερμανικές αρχές.Δώρα ακούμε,έγγραφα βλέπουμε,αποδοχές μαύρου χρήματος ακούμε,καταθέσεις για εμπλοκές προσώπων.Και το αποτέλεσμα ποιο;

Μετά απο δυο χρόνια θυμήθηκαν να καλέσουν στην επιτροπή τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ επιχειρηματία που κατά 90% οι δουλειές του γινόντουσαν με την Siemens..Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;Θα βαρέσουν προσοχή και θα λήξη το θέμα.

Και η κοροιδία θα συνεχίζεται χωρίς να μάθουμε που πήγαν τα χρήματα.

Οπως δεν μάθαμε και για το χρηματιστήριο,τους κουμπάρους,τις υποκλοπές,τα ομόλογα,τις υπερτιμολογήσεις στα δημόσια έργα,τους Ολυμπιακούς αγώνες και πόσα άλλα άραγε ακόμα για τα οποία δεν μάθαμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ.

Δεν θα μάθουμε ποτέ για πολιτικούς με μηδέν ένσημα που βρέθηκαν με τεράστια ακίνητη και όχι μόνο περιουσία.Ουτε και για δημοσιογράφους που σε μια νύχτα τύπωσαν εφημερίδα ή επιχειρηματίες που μόνιμα κέρδιζαν δημόσιους διαγωνισμούς.

Σε όλα αυτά υπάρχουν....πολιτικές ευθύνες.

Ομως τις συνέπειες αυτων των...ευθυνών τις πλήρωνε και τις πληρώνει πάντα ο απλός κοσμάκης.

Και ας χρησιμοποιεί ο κατοχικός πρωθυπουργός πληθυντικό λέγοντας "τα μέτρα ΜΑΣ πόνεσαν" επικαλούμενος τον πατριωτισμό των Ελλήνων την ίδια στιγμή που αυτός ο πατριωτισμός βρίσκεται στην πατρίδα μας υπο διωγμό απο τους ανθέλληνες προδότες που φροντίζουν καθημερινά στα ΜΜΕ να τον διασύρουν.

Το "ΜΑΣ" δεν ισχύει.Τα μέτρα πόνεσαν και πονούν τον εργάτη,το μικρομεσαίο και τον συνταξιούχο που καταληστεύσατε και του στείλατε και το λογαριασμό.

Εσεις δεν πονέσατε....ακόμα.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση.Πλέον ελπίδα δεν υπάρχει απο το σάπιο πολιτικό κατεστημένο.Είναι έτσι δομημένο το σύστημα που ακόμα και στην περίπτωση που κάποιος απο όλους αυτούς προσπαθήσει να κανει κατι διαφορετικό το σύστημα θα τον "καταπιεί".

Απο το μόνον που περιμένουμε πρέπει να είναι απο τον απλό πολίτη.

Εχεις ΚΑΡΔΙΑ;

Εχεις ΨΥΧΗ;

Τότε αγωνίσου με οποιοδήποτε τρόπο ώστε να φύγει το καρκίνωμα απο την χώρα.Μην περιμένεις να σε σώσει το σύστημα.Αυτοί είναι βολεμένοι και στην καλύτερη περίπτωση θα σου πετάξουν ένα ξεροκόμματο όπως έκαναν δεκαετίες τώρα ενω αυτοί ξεκοκάλιζαν το δημόσιο πλούτο.

Αλλιώς κάτσε στα αβγά σου.Και βλέπε τα παράσιτα να κλέβουν την χώρα σου και το μέλλον σου..και το μέλλον των παιδιών σου.                                                                                                                ΠΗΓΗ:protesilaos.blogspot.com

ΑΔΙΣΤΑΚΤΩΣ ΑΓΝΩΜΩΝ Η ΑΛΒΑΝΙΑ

Αποφεύγουμε... σαν ο διάολος το λιβάνι συχνές αναφορές στα ... αισθήματα της γείτονος Αλβανίας έναντί μας, για να μην προκαλούμε τα ...συνήθη πυρά των ρευστής εθνικής συνειδήσεως φίλων μας, όμως... Όσα προσφέραμε ως κράτος και ως λαός στους γείτονες την τελευταία 20αετία τουλάχιστον, ισοδυναμούν με ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ», το οποίο θα ‘πρεπε τουλάχιστον να έχει επηρεάσει αποφασιστικά τις διαθέσεις των Αλβανών προς ημάς... Θυμίζουν συνοπτικώς ότι κατέστημεν βαλβίδα εκτόνωσης της Αλβανικής εγκληματικότητος εντός των ορίων γειτονικής επικράτειας, δεχθήκαμε πάνω από μισό εκατομμύριο Αλβανούς πολίτες που έθρεψαν από εδώ τις οικογένειές τους και συνεισέφεραν στο εθνικό τους εισόδημα... Αντί του ...αναμενόμενου λοιπόν «μάννα» εισπράττουμε «χολή» και δια της πρόσφατης υπογραφής σειράς στρατιωτικών συμφωνιών των Τιρράνων με την Άγκυρα με κορυφαία εκείνη του ελεύθερου ελλιμενισμού τουρκικών πλοίων στα Αλβανικά χωρικά ύδατα...                                                        Κι αυτά χωρίς καμιά ελληνική αντίδραση βεβαίως αφού η εξωτερική μας πολιτική περί άλλων τυρβάζει -εάν ...υπάρχει- και πάντως ουδόλως ασχολείται με την εχθρική περικύκλωση της χώρας... από μια Άγκυρα που προελαύνει... «Π.Ν.»   ΠΗΓΗ:www.proinanea.gr

ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΣΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ... ΟΙ ΒΑΡΩΝΟΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Εγκλωβισμένη στη μέγγενη της «θεραπείας σοκ», η κοινή γνώμη απαιτεί να μπει επιτέλους κάποιος διεφθαρμένος πολιτικός φυλακή. 

του ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ

Μέχρι πρότινος, αυτό εμποδιζόταν από το σύνδρομο αλληλεγγύης - συγκάλυψης, το οποίο κυριαρχούσε στα κόμματα - «φυλές». Τώρα, όμως, που το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται συθέμελα, το εν λόγω σύνδρομο είναι αφόρητη πολυτέλεια.

Στην προσπάθειά της να διασωθεί, η κυβέρνηση Παπανδρέου το κατάλαβε καλύτερα από τη Ν.Δ. Στην αρένα των ΜΜΕ ρίχνονται κηλιδωμένοι πολιτικοί για να κατευνασθεί η λαϊκή οργή. Τις προηγούμενες ημέρες η επικαιρότητα ξεχείλισε από τις (ήδη γνωστές στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ») αποκαλύψεις για τα σπίτια του πολιτικά νεκρού Ακη Τσοχατζόπουλου.

Η κάθαρση είναι αναγκαία. Ακόμα και όταν είναι πια αδύνατος ο ποινικός κολασμός των επίορκων πολιτικών, είναι επιβεβλημένη η ηθική μομφή. Οι εξεταστικές επιτροπές πρέπει να αποκαλύψουν όχι μόνο τους ερασιτέχνες, αλλά και τους επαγγελματίες του «πολιτικού χρήματος». Η κάθαρση, όμως, ακυρώνεται ως διαδικασία εξυγίανσης του πολιτικού συστήματος όταν, όπως όλα δείχνουν, χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση σαν μέσο αποπροσανατολισμού και εκτόνωσης της κοινής γνώμης.


Η δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους θεσμούς έχει ήδη καταστήσει τον δρόμο ολισθηρό. Η κάθαρση δεν πρέπει να εκφυλισθεί σε ένα ισοπεδωτικό κυνήγι μαγισσών. Ουδείς αναμάρτητος, αλλά δεν έχουν όλοι τις ίδιες αμαρτίες. Η εξίσωση πταισμάτων και κακουργημάτων στον δημόσιο βίο βολεύει πολύ τα «λαμόγια», επειδή δημιουργεί σύγχυση και διαχέει την λάθος εντύπωση ότι όλοι είναι ίδιοι. Είναι αξιοσημείωτο ότι η λαϊκή οργή έχει στραφεί αποκλειστικά εναντίον των πολιτικών. Αναμφίβολα, έχουν βαρύτατη ευθύνη, επειδή έχουν εκλεγεί για να υπηρετούν τον λαό. Από την άλλη, όμως, ο βουλευτής ουσιαστικά έχει μικρότερη εξουσία και ευθύνεται λιγότερο για τη σημερινή κατάντια από ΜΜΕ, που ανερυθρίαστα σήμερα παριστάνουν τους τιμητές. Μπορεί θεσμικά να μην ασκούν εξουσία, αλλά συχνά έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε παιχνίδια εξουσίας και διαπλοκής. Ασκησαν, επίσης, καθοριστική ιδεολογική επιρροή, διαμορφώνοντας νοοτροπίες και συμπεριφορές. Από το κάδρο σχεδόν απουσιάζει η ισχυρότερη κορυφή του αμαρτωλού τριγώνου της διαπλοκής, οι βαρώνοι του χρήματος.

Εχοντας «υπαλληλοποιήσει» πολιτικούς και εξαρτήσει ΜΜΕ, οικειοποιήθηκαν νομοτύπως ένα σημαντικό μέρος αυτού που σήμερα εμφανίζεται ως δημόσιο χρέος.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ                                                                                                                                     ΠΗΓΗ:ellinikoforum.blogspot.com

ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ "ΟΧΙ" ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Έχουν ήδη συμπληρωθεί έξι έτη από την απόρριψη του σχεδίου Ανάν στις 24/4/2004 και τη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας…

Στις 24 Απριλίου του 2004, επτά μέρες πριν από την αναπόφευκτη ένταξη της ΚΔ στην ΕΕ (με λελυμένο ή μη το κυπριακό ζήτημα), η Ελληνοκυπριακή Κοινότητα και η «Τουρκοκυπριακή Κοινότητα» εκλήθησαν σε ταυτόχρονα χωριστά δημοψηφίσματα να αποδεχθούν ή να απορρίψουν το σχέδιο (του ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν ως τη συνολική επίλυση του κυπριακού ζητήματος.

 

Η κεντρική φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν ήταν η εξίσωση της τουρκικής μειονότητας του 18% με την ελληνική πλειονότητα του 82%, άρα η καταστρατήγηση της αρχής «ένας άνθρωπος, μία ψήφος» και άρα η καταστρατήγηση της αρχής της ισότητας επί της οποίας εδράζεται το δημοκρατικό σύστημα διακυβερνήσεως. Δηλαδή, η κεντρική φιλοσοφία του σχεδίου Αννάν ήταν η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ως συστήματος διακυβερνήσεως και ως υποκειμένου διεθνούς δικαίου και η δημιουργία από παρθενογένεση ενός κρατικού μορφώματος, το οποίο θα αποτελείτο από το Ελληνικό και το Τουρκικό Κρατίδιο και από την Ομοσπονδιακή (Κεντρική) Κυβέρνηση, όπου οι αποφάσεις θα ελαμβάνοντο κατ’ ουσία ομόφωνα, ειδάλλως ο τελευταίος λόγος θα ανήκε σε τρεις ξένους δικαστές, διορισμένους από ξένες δυνάμεις ερήμην οιασδήποτε δημοκρατικής διαδικασίας. Επί των ερειπίων δηλαδή της ΚΔ θα εθεμελιώνετο ιδιότυπο καθεστώς φυλετικών διακρίσεων με ελίτ φυλή τους «Τουρκοκυπρίους» και «παιδιά ενός κατώτερου Θεού τους Έλληνες της Κύπρου». 

Η επικυριαρχία της Τουρκίας επεκτείνετο σε ολόκληρη την Κύπρο πλην των Βρετανικών Βάσεων οι οποίες αναβαθμίζονταν με καθεστώς κράτους. Το κρατικό μόρφωμα ουσιαστικά θα ήταν ανοχύρωτη πολιτεία, αφού ενώ θα στερούνταν του δικαιώματος της αυτοάμυνας και της διαθέσεως ιδίων ενόπλων δυνάμεων, η Τουρκία θα είχε δικαίωμα μονομερούς στρατιωτικής επεμβάσεως και από το έδαφος της Κύπρου (με την τουρκική στρατιωτική δύναμη η οποία θα στάθμευε στην νήσο) και από την μικρασιατική ενδοχώρα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου κατευνουχίζοντο ποικιλοτρόπως. Ο ορυκτός πλούτος της Κύπρου περιερχόταν στην κατοχή της Τουρκίας και της Βρετανίας. Ο εποικισμός, ο οποίος σύμφωνα με το διεθνές δίκαιον είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, «νομιμοποιείτο», καθότι ουδείς έποικος ήταν υπόχρεος να εγκαταλείψει την Κύπρο. Η οικονομία του κρατικού μορφώματος καθίστατο όμηρος της τουρκικής οικονομίας και οι Έλληνες της Κύπρου ήταν υπόχρεοι να υποστούν το δυσβάστακτο οικονομικό βάρος της νέας τάξεως πραγμάτων για πολλές δεκαετίες. Η εφαρμογή της, διερχομένης από διάφορα χρονικά στάδια λύσεως, θα εξηρτάτο από την «καλή θέληση» της Τουρκίας, χωρίς να υπάρχει οιοσδήποτε μηχανισμός επιβολής της. 

 

Καταληκτικώς, το σχέδιο Ανάν δεν ήταν μόνο μία συγκροτημένη προσπάθεια νομιμοποιήσεως των τετελεσμένων της παράνομης τουρκικής εισβολής και κατοχής, αλλά ήταν επιπλέον, μία προσπάθεια υφαρπαγής ολόκληρης της νήσου από την Τουρκία, την Βρετανία και άλλες ξένες δυνάμεις.

Ενδεχόμενη ένταξη της ΚΔ στην ΕΕ χωρίς την αποδοχή του σχεδίου Ανάν θα «μετατόπιζε την ισορροπία ισχύος» (υπέρ των Ελλήνων) όπως κοινομολόγησε και ο τότε υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Colin Powell, ο οποίος ηγείτο μιας ενορχηστρωμένης εκστρατείας απειλών και πιέσεων προς τους Έλληνες της Κύπρου για να συνθηκολογήσουν. 

 

Στο παρανόμως κατεχόμενο από την Τουρκία τμήμα της ΚΔ, οι «Τουρκοκύπριοι», (οι Τούρκοι της Κύπρου μαζί με περίπου 100,000  Τούρκους εποίκους, οι οποίοι «εψήφισαν» παραβιάζοντας κατάφορα το διεθνές δίκαιον), «ενέκριναν» το σχέδιο Ανάν με μεγάλη «πλειοψηφία» («65%»).

 

Στο ελεύθερο τμήμα της ΚΔ, οι Έλληνες της Κύπρου (εν μέσω απειλών και πιέσεων έσωθεν και έξωθεν), με σημαιοφόρο τον τότε ΠτΚΔ Τάσσο Παπαδόπουλο, απέρριψαν το σχέδιο Ανάν με συντριπτική πλειοψηφία (76%) και διέσωσαν την ΚΔ, η οποία στη συνέχεια κατέστη χωρίς όρους ισότιμο μέλος της ΕΕ (την 1/5/2004) πολλαπλασιάζουσα τον συντελεστήν ισχύος της, καθότι, μεταξύ άλλων, εθωρακίσθη και από το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο (το οποίον θα έπρεπε πλέον να δεσπόζει σε οιανδήποτε μελλοντική λύση του κυπριακού ζητήματος) και απέκτησε και ρόλο ελεγκτή και κριτή του, ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Τουρκίας ο οποίος άπτεται των ζωτικών τουρκικών συμφερόντων.

Η ευρωπαϊκή πορεία, την οποίαν η ΚΔ (ως μέλος της ΕΕ απο την 1/5/2004) έχει την δυνατότητα είτε να παγοποιήσει είτε να ακυρώσει, είναι η μόνη διέξοδος της Τουρκίας για να αποφύγει καταλυτικές εξελίξεις ένεκα της αναπόφευκτης «μοιραίας» συγκρούσεως του ολοκληρωτικού κεμαλικού καθεστώτος με τον χρόνο και ένεκα ενδογενών φυγοκέντρων δυνάμεων, οι οποίες ενώ ευρίσκοντο σε κατάσταση ληθάργου επί μισό αιώνα, έχουν αρχίσει από τη δεκαετία του 1980 να αφυπνίζονται και να μορφοποιούν κατάσταση εξεγέρσεως εξ αιτίας πληθώρας εξελίξεων στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Τουρκίας, του Βορείου Ιράκ και του Βορειοδυτικού Ιράν καθώς και ευρύτερα. Από την 1/5/2004, η ανάγκη εξουδετερώσεως της ΚΔ κατέστη υψίστης σημασίας για τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας.

 

 

Διακυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου μετά την ένταξη της ΚΔ στην ΕΕ

Η ΚΔ μετά την ένταξη της στην ΕΕ απέκτησε και νέα ερείσματα ισχύος, με την δημιουργία της Aποκλειστικής Oικονομικής Zώνης (ΑΟΖ) στις θάλασσες οι οποίες περικλείουν την νήσο (σύμφωνα με τους κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας και με την έγκριση της EΕ και επιπλέον με την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Aίγυπτο και το Λίβανο στη βάση της μέσης γραμμής) καθώς και με την ένταξη της στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) της ΕΕ την 1/1/2008 με ισχυρή οικονομία.

Ο τότε ΠτΚΔ Τάσσος Παπαδόπουλος, ως ένας από τους κριτές της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, την υπέβαλε σε οδυνηρή δοκιμασία και επέτυχε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σωρεία ευνοϊκών αποφάσεων, οι οποίες ενίσχυσαν περαιτέρω το εν σχέσει με την Κύπρο Ευρωπαϊκό Κεκτημένο, το οποίον προδιέγραφε (αναπόφευκτα πλέον) το νέο γονιδιακό ιδίωμα του περιεχομένου της λύσεως του κυπριακού ζητήματος, καθότι  (ο Τάσσος Παπαδόπουλος) ως διαπραγματευτής, με την συμφωνία της 8/7/2006 και την επιστολή Καμπάρι, αχρήστευσε οιανδήποτε περίπτωση επαναφοράς του σχεδίου Ανάν ή παρομοίου του (εκτός και εάν διέπραττε το μέγα στρατηγικό σφάλμα η ελληνική πλευρά και το επανέφερε η ίδια στο μέλλον).

Η τότε Κυβέρνηση του Τάσσου Παπαδόπουλου απέκρουσε επίσης ικανοποιητικώς πολλές «επιθέσεις» εναντίον των ζωτικών συμφερόντων της ΚΔ απο την Τουρκία και τους συμμάχους της (είτε στο διεθνές πεδίον είτε στην ΕΕ), με προεξάρχουσα την αναχαίτιση της προσπάθειας για έμμεση αναγνώριση του παρανόμου κατοχικού μορφώματος μέσω κανονισμού για απευθείας εμπόριο μεταξύ της «Τουρκοκυπριακής Κοινότητας» και της ΕΕ.

Ο τότε ΠτΚΔ Τάσσος Παπαδόπουλος διέπραξε όμως και ένα σημαντικό σφάλμα, το οποίον έμελλε να αποδειχθεί καθοριστικό και ως προς τον ίδιο και ως προς την ΚΔ. Αντί να απαιτήσει ουσιαστικά και απτά ανταλλάγματα, όπως την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων και την επιστροφή των προσφύγων, συναίνεσε απλώς στην εφαρμογή του πρωτοκόλλου της Άγκυρας προκειμένου να μην ανακόψει την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου του 2004. Και όταν η Τουρκία, ούτε αυτή την υποχρέωση ετήρησε, της έδωσε παράταση και κατέληξε να την περιμένει να εφαρμόσει το πρωτόκολλο της Άγκυρας μετά την λήξη της προεδρικής του θητείας.

Η προοπτική να επανασυναντήσει τον Τάσσον Παπαδόπουλον ως διαπραγματευτή στις αναμενόμενες νέες συνομιλίες για την λύση του κυπριακού ζητήματος, οι οποίες θα προηγούντο της νέας κρίσιμης ευρωπαϊκής εξετάσεως τον Δεκέμβριο του 2009, όπου θα τον επανυφίστατο και ως έναν από τους κριτές, ουδόλως ενθουσίαζε την Τουρκία και τους συμμάχους της. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έπληττε τα τουρκικά ζωτικά συμφέροντα και έπρεπε να απομακρυνθεί από την εξουσία.

 

Τον Φεβρουάριο του 2008, ο Λαός, πεπλανημένος από βασικούς υποψηφίους (οι οποίοι κεκαλυμμένοι με επιτηδευμένα προσωπεία απέκρυβαν την ανανική τους προσήλωση) καθώς και από πρωτοφανή καταιγισμό παραπληροφορήσεως (απο πληθώρα μέσων ενημερώσεως έσωθεν και έξωθεν της νήσου), παραγνώρισε  την ήπια διεκδικητική πολιτική του Τάσσου Παπαδόπουλου, η οποία απεδείχθη επωφελής σε ικανοποιητικό βαθμό για την ΚΔ (απόρριψη σχεδίου Ανάν και διάσωση της ΚΔ, σταδιακή επανατοποθέτηση του Κυπριακού ζητήματος μακριά απο ανανική λύση, ένταξη ΚΔ στην ΟΝΕ, καθορισμός ΑΟΖ κλπ) και απέκλεισε τον Τάσσο Παπαδόπουλο απο τον 1^ο γύρο των προεδρικών εκλογών και έχρισε στην συνέχεια Πρόεδρο της ΚΔ τον Κον Δημήτρη Χριστόφια. Η Τουρκία και οι σύμμαχοι της δεν έκρυβαν την ανακούφιση τους πριν ακόμη τελειώσει η καταμέτρηση των ψήφων του 1^ου γύρου.

Κυοφορούμενο νέο σχέδιο για την επίλυση του κυπριακού ζητήματος με σφραγίδα Χριστόφια.

Στην κοινή δήλωση της 23 Μαϊου 2008 με τον Κο Μεχμέτ Αλι Ταλάτ, ο Πρόεδρος της ΚΔ Κος Δημήτρης Χριστόφιας προσεγγίζοντας τις πάγιες τουρκικές αξιώσεις, προσέφερε στην τουρκική πλευρά, ερήμην Λαού, τον «Συνεταιρισμό (Partnership) Δύο Συνιστώντων (Constituent) Πολιτειών ή Κρατών» (States – ασαφής ορολογία επιδεχόμενη αποκλίνουσες ερμηνείες), τον οποίο έκτοτε η Άγκυρα περιφέρει διεθνώς ως τρόπαιο της. Με πληθυσμό στον οποίον υπερισχύουν οι έποικοι έναντι των Τούρκων της Κύπρου, το «Τουρκικό Κυπριακό Constituent State»  (και όχι πλέον η «Τουρκοκυπριακή Κοινότητα») είναι το παράνομο και πλήρως ελεγχόμενο από την Τουρκία κατοχικό καθεστώς, το οποίον θα συστήσει τον «Συνεταιρισμό». Δηλαδή, το «Τουρκικό Κυπριακό Constituent State»  θα καταστεί, συνιδρυτής, συνιδιοκτήτης, συγκυρίαρχος του «Συνεταιρισμού», ο οποίος θα αντικαταστήσει (διαλύσει, εξαφανίσει) το νομίμως ελεγχόμενο από τους (αποτελούντες το 82% του νομίμου πληθυσμού) Έλληνες της Κύπρου και διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος της ΚΔ, ως «μετεξελίχθη» βάσει του ψηφίσματος 186 του ΣΑ του ΟΗΕ, της 4/3/1964. Στην κοινή δήλωση της 30 Μαρτίου 2010 με τον Κον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, ο Κος Δημήτης Χριστόφιας προσέγγισε ακόμη περισσότερο τις Τουρκικές αξιώσεις προσφέροντας και τον «διαμοιρασμό της εξουσίας» («Power Sharing»). Η κοινή δήλωση αναφέρεται σε «σημαντικές συγκλίσεις στην διακυβέρνηση και στον διαμοιρασμό της εξουσίας» (ο οποίος σύμφωνα με την διατύπωση είναι συμπεφωνημένος και δεδομένος), καθώς και (σε σημαντικές συγκλίσεις) «στην οικονομία και στα θέματα σχετικά με την ΕΕ». Οι σημαντικές συγκλίσεις στην διακυβέρνηση παραπέμπουν στην παραχώρηση/προσφορά του κου Δημήτρη Χριστόφια ότι ο αποδεκτός πλέον διαμοιρασμός της εξουσίας θα εκφράζεται (υλοποιείται/ισχύει) με την, μεταξύ της τουρκικής μειονότητας του 18% και της ελληνικής πλειονότητας του 82%, εκ περιτροπής άσκηση της εξουσίας στην Ομοσπονδιακή (Κεντρική) Κυβέρνηση του κυοφορούμενου κρατικού μορφώματος.

 

Ταυτισμένες με την κεντρική φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν και σε εγγύτητα με τις τουρκικές αξιώσεις, οι παραχωρήσεις/προσφορές Χριστόφια οι οποίες αφορούν στον πυρήνα του κυπριακού ζητήματος, δηλαδή στόν έλεγχο της νήσου Κύπρου, αποτελούν ήδη πολύ σημαντικό πολιτικό κεκτημένο για την τουρκική πλευρά ανεξαρτήτως επιλύσεως του κυπριακού ζητήματος.

Εξ αιτίας των παραχωρήσεων/προσφορών Χριστόφια, δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για την τουρκική πλευρά και τους συμμάχους της για να στοχεύσουν και προς το ΣΑ του ΟΗΕ. Εάν, εξ αιτίας των κοινών δηλώσεων Χριστόφια-Ταλάτ της 23/5/2008 και της 30/3/2010 εμπεριέχεται, σε μελλοντικό ψήφισμα του ΣΑ του ΟΗΕ, διατύπωση, η οποία είτε άμεσα είτε έμμεσα θα αναφέρεται (ή θα παραπέμπει) σε «συνεταιρισμό δύο Constituent States» ή σε «εκ περιτροπής άσκηση της εξουσίας» ή σε διαμοιρασμό της εξουσίας («Power Sharing»), όχι μόνον θα λειτουργεί (στο μέλλον) ως ένα ασφυκτικό και εξευτελιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πρέπει να εκφυλίζονται οιεσδήποτε μελλοντικές (ανούσιες πλέον) διεκδικήσεις  των Ελλήνων της Κύπρου για επίλυση του κυπριακού ζητήματος, αλλά επίσης θα διαβρώνει τα ψηφίσματα 186, 541 και 550 τα οποία μέχρι τώρα όχι μόνον προάσπιζαν και διαφύλατταν ουσιαστικά και αποτελεσματικά την ΚΔ ως υποκείμενον διεθνούς δικαίου αλλά επιπλέον απαγόρευαν και καταδίκαζαν οιανδήποτε (παρελθούσα ή μελλοντική) αποσχιστική ενέργεια των «Τουρκοκυπρίων».

Εφ’ όσον το 18% θα άρχει εναλλάξ ή θα συνάρχει με το 82% στο νέον κρατικό μόρφωμα (το οποίον θα ενσαρκωθεί από την θανάτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας), ουδόλως θα ισχύει η αρχή «ένας άνθρωπος, μία ψήφος» και άρα ουδόλως θα ισχύει η αρχή της ισότητας (ότι ισχύει για κάποιον/αν να ισχύει το ίδιο και για οιον/οιανδήποτε άλλον/η).

 

Υπάρχει άραγε αντάλλαγμα; Είναι δυνατόν να αποδεχθεί οιοσ/οιαδήποτε την καταστρατήγηση της αρχής της ισότητας έναντι οιουδήποτε ανταλλάγματος;

 

Το δημοκρατικό σύστημα διακυβερνήσεως το οποίον εφηυρέθη από τον Κλεισθένη το 508 πΧ, εδράζεται επί της αρχής της ισότητας.

 

Η (πολιτική) ελευθερία έχει έννοια και ουσία εφόσον ισχύει η αρχή της ισότητας. Το “δίκαιον” παράγεται από το “δίχα” το οποίον σημαίνει μοίρασμα, μισά-μισά, δηλαδή και η δικαιοσύνη ζει και αναπνέει από την αρχή της ισότητας.

 

Τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα ισχύουν εφόσον ισχύει η αρχή της ισότητας. «Liberté, Equalité, Fraternité» («Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη») ήταν το σύνθημα της Γαλλικής επαναστάσεως το 1789. 159 έτη αργότερα (στις 10 Δεκεμβρίου του 1948), το σύνθημα της Γαλλικής Επαναστάσεως έμελλε να γίνει το πρώτον άρθρο της Οικουμενικής Διακηρύξεως των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: «All human beings are born free and equal in dignity and rights. They are endowed with reason and conscience and should act towards one another in a spirit of brotherhood».

 

«One man, one woman, one vote, one government and everyone equal under the law.» («Ένας άνθρωπος, μία ψήφος, μια κυβέρνηση και όλοι/ες ίσοι/ες έναντι του νόμου.») ήταν το σύνθημα του Nelson Rolihlahla Mandela  με το οποίον απελευθέρωσε την πατρίδα του Νότιον Αφρική από τον ζυγό του apartheid.

Εάν σε μελλοντικό περί Κύπρου ψήφισμα του ΣΑ του ΟΗΕ εμπεριέχεται διατύπωση για  «συνεταιρισμό δύο Constituent States» ή για «διαμοιρασμό της εξουσίας» («Power Sharing») ή για «εναλλάξ άσκηση της εξουσίας» μεταξύ της Ελληνικής πλειονότητας του 82% και της τουρκικής μειονότητας του 18%, τότε θα καταστρατηγείται η αρχή «ένας άνθρωπος, μία ψήφος» και άρα θα καταστρατηγείται και η αρχή της ισότητας και άρα το σύστημα διακυβερνήσεως, στο νέο κρατικό μόρφωμα (το οποίο θα ενσαρκωθεί απο τη θανάτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας), δεν θα είναι δημοκρατικό αλλά ιδιότυπο καθεστώς φυλετικών διακρίσεων με ελίτ φυλή τους «Τουρκοκυπρίους» και «παιδιά ενός κατώτερου Θεού τους Έλληνες της Κύπρου». Είναι ορατός πλέον ο ολέθριος κίνδυνος για την ΚΔ και τους Έλληνες της Κύπρου, σε μελλοντικό ψήφισμα του ΣΑ του ΟΗΕ να περιληφθεί (είτε άμεσα είτε έμμεσα) διατύπωση, η οποία να υιοθετεί τις παραχωρήσεις/προσφορές Χριστόφια και άρα να υιοθετεί την κεντρική φιλοσοφία του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν. Σε τέτοια περίπτωση η δήθεν ασφαλιστική δικλείδα της κοινής δηλώσεως Χριστόφια-Ταλάτ της 30/3/2010 «nothing is agreed unless everything is agreed» («ουδέν είναι συμφωνημένο εκτός εάν συμφωνηθούν όλα»), ουδεμία σημασία θα έχει.

 

Η ΚΔ απομονωμένη στη γωνία

 

Μετά την ένταξη της στην ΕΕ, η ΚΔ, υπό την ιδιότητα της ως ισότιμου κράτους μέλους της ΕΕ, αντί να απαιτήσει την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων και επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους υπό συνθήκες ασφαλείας και αποκατάσταση της νομιμότητας, απλά «συναίνεσε» στην εφαρμογή του πρωτοκόλλου της Άγκυρας για να μην ανακόψει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Τουρκίας. Τον Δεκέμβριο του 2009, η σύνοδος κορυφής της ΕΕ ουδεμία κύρωση επέβαλε κατά της Τουρκίας, η οποία για τρίτη φορά αρνήθηκε να συμμορφωθεί με αυτή την ελάχιστη συμβατική υποχρέωση, να εφαρμόσει δηλαδή το πρωτόκολλο της Άγκυρας, προκειμένου να μην εμφανιστεί ότι αναγνωρίζει έστω και έμμεσα την ύπαρξη της ΚΔ (όπως αυτή μετεξελίχθη με βάση το ψήφισμα 186 της 4/3/1964).

Εφόσον η Τουρκία παρασπόνδησε για τρίτη φορά και δεν πραγματοποίησε αυτή την ελάχιστη υποχρέωση της και εφόσον η ΚΔ, μη αξιοποιώντας τα ερείσματα ισχύος τα οποία απέκτησε με την ένταξη της στην ΕΕ, επέτρεψε στην Τουρκία να περάσει αβρόχοις ποσίν για μία ακόμη φορά, επιβεβαιώθηκε στην πράξη με έμφαση η τάση αυτοχειρίας η οποία άρχισε να μορφοποιείται από την Άνοιξη του 2008 με τις προτάσεις/προσφορές Χριστόφια (για επίλυση του κυπριακού ζητήματος), ότι δηλαδή η ΚΔ αντιμετωπίζει τον εαυτό της ως κράτος μειωμένων δικαιωμάτων και ελαχίστων αντιστάσεων το οποίον οδεύει προς αυτοδιάλυση.

Μήνες πριν από την αξιολόγηση του Δεκεμβρίου του 2009, η  ΚΔ έστελνε το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν θα εκτροχιάσει  την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, διότι αν το πράξει «θα πληγεί η οιαδήποτε προοπτική (θετικής για την ίδια) επιλύσεως του κυπριακού ζητήματος». Αντί δηλαδή η ΚΔ, αξιοποιώντας και τα θεσμικά και πολιτικά όπλα τα οποία διαθέτει ως κράτος μέλος της ΕΕ, να ακολουθεί συγκροτημένη πολιτική αφαιρέσεως τουρκικής ισχύος και προσθέσεως (ελληνικής) κυπριακής ισχύος, και σε αυτή τη βάση να επιδιώκει την (θετική για την ίδια) επίλυση του κυπριακού ζητήματος, πράττει συνειδητά το αντίθετο. Η μη αξιοποίηση όμως των ερεισμάτων ισχύος εντός βεβαίως του κρισίμου χρόνου συνιστά ολέθριο σφάλμα ιδίως μάλιστα στο στρατηγικότερο σημείο του πλανήτη.

Η ΚΔ εφόσον διέπραξε το μέγα στρατηγικό σφάλμα και επέτρεψε στην Τουρκία να περάσει αλώβητη και από το ορόσημο του Δεκεμβρίου του 2009, βρίσκεται η ίδια πλέον στην γωνία και υφίσταται αλλεπάλληλα κτυπήματα τα οποία απειλούν την ίδια την ύπαρξη της.

Η ΚΔ απομονωμένη στη γωνία - Απόφαση ΕΔΑΔ

 

Στις 12 Μαρτίου του 2010 οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες Κύπριοι πρόσφυγες υπέστησαν συντριπτικό πλήγμα από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ). Το ΕΔΑΔ, παραγνωρίζοντας το διεθνές δίκαιο και τα περί Κύπρου ψηφίσματα του ΟΗΕ, με μια προκλητική απόφαση απέρριψε όλες τις προσφυγές των Ελλήνων Κυπρίων προσφύγων, οι οποίες αφορούσαν σε περιουσίες τους στα κατεχόμενα, ανεγνώρισε την παράνομη επιτροπή αποζημιώσεων του Αττίλα και υπέδειξε στους πρόσφυγες είτε να αποταθούν προς αυτήν, όχι βεβαίως για να τους αποκαταστήσει κάποτε τις περιουσίες τους, αλλά πόσα χρήματα επιθυμεί να τους δώσει ως «αποζημίωση» είτε να αναμένουν την επίλυση του κυπριακού ζητήματος. Το ΕΔΑΔ αποφάσισε δηλαδή επι της ουσίας να «δώσει» τις περιουσίες των Ελλήνων προσφύγων στους Τούρκους κατακτητές και σφετεριστές είτε αυτοί είναι έποικοι είτε Τούρκοι της Κύπρου.

 

Το ΕΔΑΔ ενώ απέστρεψε το «πρόσωπο» του από τα θύματα τα οποία εναπόθεσαν τις όποιες ελπίδες τους για απόδοση δικαιοσύνης προς αυτό, αντιθέτως εξέφρασε πλήρη ευαισθησία προς τους Τούρκους κατακτητές τονίζοντας ότι δεν επιθυμεί «να επιβάλει μίαν άνευ όρων υποχρέωση σε μία κυβέρνηση να ξεκινήσει την βίαιη εκδίωξη και την μετεγκατάσταση ενός μεγάλου αριθμού ανδρών, γυναικών και παιδιών, έστω κι αν ο σκοπός είναι να αποκαταστήσει τα δικαιώματα θυμάτων παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όπως αναφέρει στην απόφασή του. «Η κατοχή του περιουσιακού τίτλου, έπειτα από τόσα χρόνια, έχει απολέσει την ισχύ της από άποψη πρακτικού αποτελέσματος» προσθέτει.

Δηλαδή το ΕΔΑΔ, αντί να ενεργήσει ως υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως όφειλε, ενήργησε ως πειθήνιο όργανο της Αδικίας. Το νομικό προηγούμενο το οποίον δημιούργησε είναι πρωτοφανές: Παράνομη μεν η τουρκική εισβολή, «νόμιμο» δε το πλιάτσικο της τουρκικής κατοχής! Δηλαδή οιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα (μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης) θα μπορεί να εισβάλλει «παράνομα» σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα (μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης) και να αρπάζει «νόμιμα» τα εδάφη της! Η απόφαση αυτή δεν συνιστά μόνον δικαστική και πολιτική συντριβή της ΚΔ αλλά και κατά κράτος εξευτελισμό του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού ο οποίος πλέον θεμελιώνεται επι της Αδικίας. Η Τουρκία (ο εισβολέας) πανηγυρίζει την σπουδαιότερη και σημαντικότερη νίκη της στο κυπριακό ζήτημα από το 1974. Η λεηλασία των περιουσιών των Ελλήνων Κυπρίων προσφύγων έχει «νομιμοποιηθεί» με την σφραγίδα του ΕΔΑΔ!

Η ΚΔ απομονωμένη στη γωνία - Απ’ ευθείας εμπόριο ΕΕ με τα κατεχόμενα

Στις 25 Μαρτίου 2010, εγνώσθη οτι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, παραγνωρίζοντας το διεθνές δίκαιο, τα περί Κύπρου ψηφίσματα του ΟΗΕ καθώς και το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο, προωθεί τον λεγόμενο Κανονισμό για το απευθείας εμπόριο μεταξύ της ΕΕ και της «Τουρκοκυπριακής Κοινότητας» (με «νομική βάση» το εμπόριο μεταξύ ΕΕ και τρίτων κρατών) στο Ευρωκοινοβούλιο και στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ενδεχομένη έγκριση του οποίου θα σημαίνει αφενός έμμεση αναγνώριση από την ΕΕ του παρανόμου κατοχικού μορφώματος ως κράτους και αφετέρου υποβάθμιση της ΚΔ ως υποκειμένου διεθνούς δικαίου.

 

Ενώ η πρόθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (με την έγκριση και της Κυπρίας Επιτρόπου κςας Ανδρούλλας Βασιλείου!) για προώθηση του «Κανονισμού» είχε δημοσιοποιηθεί από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2009 μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, η ΚΔ έλαβε γνώση της προθέσεως την 25/3/2010! Αν και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα έπρεπε ως όφειλε να πληροφορήσει εγκαίρως και επισήμως (και όχι μόνο μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου) την ΚΔ, εντούτοις η Κυβέρνηση ενός ημικατεχόμενου κράτους θα έπρεπε να βρίσκεται σε εγρήγορση και να παρακολουθεί τα πάντα στην ΕΕ και να αρπάζει στον αέρα εν τη γενέσει τους οιεσδήποτε πληροφορίες την αφορούν.

Αν επί της διαδικασίας η κυβέρνηση Χριστόφια επέδειξε ολιγωρία, επί της ουσίας επέδειξε πλήρη ανεπάρκεια. Ακόμη και εάν η Κυβέρνηση Χριστόφια δεν ήξερε για την πρόθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα έπρεπε να την προβλέψει και αξιοποιώντας τα θεσμικά και πολιτικά ερείσματα της ως κράτους μέλους της ΕΕ θα έπρεπε, αντί άπρακτη να παρακολουθεί την Τουρκία να περνάει αλώβητη απο το ορόσημο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Δεκεμβρίου του 2009, να διασφαλίσει την δια παντός ακύρωση οιασδήποτε προθέσεως προωθήσεως του «Κανονισμού».

 

                    Η ΚΔ απομονωμένη στη γωνία – Αερομεταφορές 

Συμφωνία Τουρκίας ΕΕ παρακάμπτοντας την ΚΔ

 

Στις 25 Μαρτίου 2010 επίσης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μονόγραφε αεροπορική συμφωνία με την Τουρκία, το περιεχόμενο της οποίας αφενός αποτελεί ουσιαστικά και μέρος του κεκτημένου στο κλειστό Κεφάλαιο των Μεταφορών, και αφετέρου είναι η πρώτη συμφωνία τέτοιου είδους την οποίαν υπογράφει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η οποία (συμφωνία) περιέχει όρους οι οποίοι εξυπηρετούν απόλυτα την Τουρκία, επιτρέποντάς της να μην αναγνωρίσει την ΚΔ. Ενώ η Συμφωνία αναφέρεται στα 27 κράτη-μέλη, στο κείμενο το οποίο μονογραφήθηκε χωρίς να αντιδράσει η ΚΔ, περιλαμβάνεται ο όρος ότι η Τουρκία μπορεί να αρνηθεί πτήσεις από αεροπορικές εταιρείες και κράτη -μέλη της ΕΕ με τα οποία η ίδια δεν έχει άμεση διμερή αεροπορική συμφωνία (υπονοώντας δηλαδή την ΚΔ και μόνον αυτή).

A.K.

ΑΡΔΗΝ