Οι νόμιμες διαδικασίες ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ στην πληρωμή του “τέλους ακινήτων”

 

Ανακοίνωση για τα υποδείγματα εντύπων που αναφέρονται στο παρόν άρθρο.

Με βάση την απόφαση του Δ.Σ. της 11ης Οκτωβρίου 2011, ο Σύλλογος δε θα πάρει θέση για το εάν κάποιος θα πρέπει να πληρώσει ή όχι, το ειδικό τέλος ακινήτων που μέσα στις επόμενες 20 μέρες θα παραλάβει στο ταχυδρομείο του, μαζί με το λογαριασμό της ΔΕΗ ή το λογαριασμό ηλεκτρικού άλλου παρόχου.
Η άρνηση του Συλλόγου να καταλήξει σε μία απόφαση για μία ξεκάθαρη θέση, εξηγείται από τις δύο αντίρροπες δυνάμεις που έχουν δημιουργηθεί με βάση το συγκεκριμένο τέλος. Η μία ισχυρή δύναμη, έχει να κάνει με την πίστη του Συλλόγου προς τη νομιμότητα. Η νομιμότητα που θα πρέπει να τηρούν τα μέλη της κοινωνίας, καθ’ όσον αυτό είναι το κύριο στοιχείο συμπεριφοράς που -ως Σύλλογος- διεκδικούμε και από το Κράτος. Η άλλη, αντίρροπη ισχυρή δύναμη, έχει να κάνει με την αδικία και την προφανή αντισυνταγματικότητα του συγκεκριμένου φόρου, το πολύπλοκο της διαδικασίας, αλλά και με την παράνομη αφαίρεση της δυνατότητας αντίδρασης από τους πολίτες.

Με βάση την παραπάνω απόφαση του Δ.Σ., ο Σύλλογος δε θα πάρει θέση για το εάν κάποιος θα πρέπει να πληρώσει ή όχι, το ειδικό τέλος ακινήτων, αλλά θα προσπαθήσει να βοηθήσει όσο μπορεί τα μέλη του τα οποία είτε για λόγους ιδεολογίας και αρχών, είτε για λόγους αδυναμίας, θα αποφασίσουν να μην το πληρώσουν. Θα βοηθήσει παρέχοντας στα μέλη του νομική καθοδήγηση για τις διαδικασίες που θα πρέπει να ακολουθήσουν για να καθυστερήσουν όσο μπορούν και εάν είναι δυνατό να μην πληρώσουν τον άδικο αυτό φόρο.

Με βάση το άρθρο 53 του νόμου 4021/2011, επιβάλλεται Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών (ΕΕΤΗΔΕ). Ο κάθε υπόχρεος, έχει δύο εναλλακτικές επιλογές:
α) Να πληρώσει το “τέλος” κανονικά, όπως πληρώνει κάθε δίμηνο το λογαριασμό της ΔΕΗ.
β) Να μην πληρώσει το “τέλος”, για οποιοδήποτε λόγο ή αιτία.

Στην πρώτη περίπτωση, ο φορολογούμενος θα έχει εκπληρώσει στο ακέραιο τις φορολογικές του υποχρεώσεις.

Στη δεύτερη περίπτωση, θα πρέπει να γνωρίζει ότι υπάρχουν ορισμένες συνέπειες, οι οποίες προσδιορίζονται από το νόμο. Οι συνέπειες αυτές είναι: α) η ΔΕΗ (ή ο εναλλακτικός πάροχος) υποχρεώνεται από το νόμο να του διακόψει την ηλεκτροδότηση μέσα σε διάστημα 40 ημερών (θα υπάρξει χρέωση 20 ευρώ για τη διαδικασία επανασύνδεσης). β) μετά την ενημέρωση της αρμόδιας ΔΟΥ για τη μη πληρωμή του “τέλους”, ο φορολογούμενος θα υποστεί όλες τις νόμιμες συνέπειες που προκύπτουν από την καθυστέρηση στην πληρωμή ενός φόρου: προσαύξηση 1% κάθε μήνα, μη έκδοση δελτίου φορολογικής ενημερότητας και το ενδεχόμενο της ενεργοποίησης των μέτρων για αναγκαστική είσπραξη.

Δε μπορούμε να γνωρίζουμε εάν τελικά η ΔΕΗ θα προχωρήσει στη διακοπή της ηλεκτροδότησης. Ενδεχόμενα να υπάρξουν αντιδράσεις και εμπλοκές. Όμως, αυτό κανείς δε μπορεί να το προδικάσει από σήμερα.

Οι ενέργειες τις οποίες μπορεί να κάνει ένας φορολογούμενος για να αποφύγει ή να καθυστερήσει, νόμιμα, τη διακοπή ηλεκτροδότησής του, σε περίπτωση που (για οποιοδήποτε λόγο) αρνηθεί να πληρώσει το τέλος ακινήτων είναι:
α) Να πάει στα γραφεία της ΔΕΗ (ή του εναλλακτικού παρόχου) και να προσφέρει για πληρωμή το ποσό της αξίας του ρεύματος (πλέον ΦΠΑ), συν τα ποσά των δημοτικών τελών και τελών ΕΡΤ.
β) Αν η ΔΕΗ αρνηθεί την είσπραξη του προσφερόμενου ποσού, τότε ο φορολογούμενος θα πρέπει να πάει στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και να παρακαταθέσει το ποσό της αξίας του ρεύματος και των δημοτικών τελών και της ΕΡΤ, στο όνομα της ΔΕΗ. Όταν το κάνει αυτό, θα πάρει μία διπλότυπη απόδειξη. (Επειδή είναι σχεδόν βέβαιο ότι η ΔΕΗ θα αρνηθεί την πληρωμή που αναφέρεται στο σημείο (α), για να αποφύγει την ταλαιπωρία, ο φορολογούμενος μπορεί να πάει απ’ ευθείας στο Ταμείο Παρακαθηκών και Δανείων - βήμα (β)).
γ) Στη συνέχεια θα πρέπει να ξαναπάει στο γραφείο της ΔΕΗ (ή του εναλλακτικού παρόχου) και να παραδώσει την απόδειξη του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων, φροντίζοντας παράλληλα να υπογράψει ο αρμόδιος υπάλληλος της ΔΕΗ και στο αντίγραφο που κρατά ο φορολογούμενος (ο υπάλληλος θα πρέπει να γράψει ολογράφως το όνομά του και την ημερομηνία παραλαβής).
Σε περίπτωση που η ΔΕΗ αρνηθεί να παραλάβει την απόδειξη, τότε αυτή θα πρέπει να σταλεί με δικαστικό επιμελητή (1) και (2).
δ) Αμέσως μετά, ο φορολογούμενος θα πρέπει να πάει στο Ειρηνοδικείο (3) για να καταθέσει μία αίτηση για διεξαγωγή διαδικασίας “ασφαλιστικών μέτρων” (4). Την ίδια στιγμή, θα ορισθεί η ημερομηνία της δικασίμου, η οποία αναμένεται ότι θα είναι (ανάλογα την περιοχή) από 4 έως 7 μήνες. (Σημείωση: Το Ειρηνοδικείο εκδικάζει περιπτώσεις οφειλών έως 20.000 ευρώ. Για περιπτώσεις μεγαλύτερων ποσών, αρμόδιο είναι το Μονομελές Πρωτοδικείο.)
ε) Αμέσως μετά, (λογικά μπορεί να γίνει την ίδια μέρα με το βήμα “δ”) ο φορολογούμενος θα πρέπει να πάει στο γραφείο του Ειρηνοδίκη για να ζητήσει την έκδοση μίας “προσωρινής διαταγής” κατά της ΔΕΗ (ή του εναλλακτικού παρόχου). Με τη διαταγή αυτή, ο Ειρηνοδίκης θα διατάζει τη ΔΕΗ να μην προχωρήσει στη διακοπή της ηλεκτροδότησης.
Για την έκδοση της “προσωρινής διαταγής” ο φορολογούμενος θα πρέπει να αποδείξει δύο πράγματα: α) ότι η διακοπή της ηλεκτροδότησης θα του προκαλέσει μεγάλη βλάβη (αυτό είναι σχεδόν αυταπόδεικτο) και β) ότι έχει αδυναμία να το πληρώσει (γι’ αυτό απαιτείται και κάποιο εκκαθαριστικό φορολογίας). (5)

στ) Αφού ο φορολογούμενος πετύχει την έκδοση “προσωρινής διαταγής”, θα πρέπει να στείλει στη ΔΕΗ την απόφαση για την ημερομηνία της εκδίκασης των ασφαλιστικών μέτρων και την προσωρινή διαταγή του Ειρηνοδίκη, με δικαστικό επιμελητή. (6)  Μετά απ’ αυτό, η ΔΕΗ (ή ο εναλλακτικός πάροχος) δε δικαιούται να προχωρήσει στη διακοπή του ρεύματος.

Όταν γίνουν με επιτυχία όλα αυτά, τότε αποφεύγεται (νόμιμα) ο κίνδυνος διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος.
Σημειώνεται ότι, ούτε στη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, αλλά ούτε και στην έκδοση της προσωρινής διαταγής, απαιτείται η παράσταση δικηγόρου.

Δεν έχει τακτοποιηθεί όμως η οφειλή του “Ειδικού Τέλους Ακινήτων”. Εάν το τέλος αυτό δεν πληρωθεί, τότε για την οφειλή θα ενημερωθεί η αρμόδια ΔΟΥ, η οποία τη βεβαιώνει ως “ληξιπρόθεσμη οφειλή” ανεξάρτητα της αίτησης ασφαλιστικών μέτρων κατά της ΔΕΗ.

Στο σημείο αυτό, ο φορολογούμενος έχει δύο (νόμιμες) επιλογές:
α) Να καταθέσει στο τοπικό Διοικητικό Πρωτοδικείο Προσφυγή και Αίτηση Αναστολής κατά της πράξης επιβολής του ειδικού τέλους ακινήτων (εντός 60 ημερών από τη βεβαίωση της οφειλής στη ΔΟΥ). (7)
β) Να πληρώσει το ειδικό τέλος ακινήτων με ρητή επιφύλαξη (8) και σε περίπτωση που το τέλος κριθεί ως παράνομο και αντισυνταγματικό από το Συμβούλιο της Επικρατείας (9), να καταθέσει αίτηση στην αρμόδια ΔΟΥ για την επιστροφή του τέλους που πλήρωσε. (Σημείωση: Είναι πιθανό ότι η συζήτηση στο Συμβούλιο της Επικρατείας να γίνει πριν από τη βεβαίωση της οφειλής από τη ΔΟΥ. Στην περίπτωση αυτή, εάν η απόφαση είναι απορριπτική για το νόμο, τότε τα πράγματα διευκολύνονται σημαντικά).
Ο Προϊστάμενος της ΔΟΥ έχει υποχρέωση εντός τριών (3) μηνών από την παραλαβή της αίτησης να απαντήσει στο έγγραφο αίτημα για την επιστροφή του αχρεωστήτως καταβληθέντως ποσού. Εάν ο Προϊστάμενος απορρίψει το αίτημα για επιστροφή, ο φορολογούμενος έχει προθεσμία 60 ημερών από την επίδοση της απόφασης για να προσφύγει στο Διοικητικό Πρωτοδικείο με αίτημα την ακύρωση της απόφασης του Προϊσταμένου της ΔΟΥ και την επιστροφή του καταβληθέντος ποσού για το τέλος ακινήτων.
Εάν ο Προϊστάμενος δεν απαντήσει μέσα σε τρεις (3) μήνες, τότε θεωρείται ότι υπάρχει “τεκμαιρόμενη σιωπηρή απόρριψη” του αιτήματος. Στην περίπτωση αυτή, η προθεσμία των εξήντα (60) ημερών για την προσφυγή κατά της τεκμαιρόμενης σιωπηρής απόρριψης αρχίζει μετά την παρέλευση του τριμήνου.
Βέβαια, στην περίπτωση που ο νόμος της επιβολής του “Ειδικού Τέλους Ακινήτων” κριθεί ως αντισυνταγματικός, οι παραπάνω ενέργειες θα έχουν απλά έναν διαδικαστικό χαρακτήρα.

Όπως αντιλαμβανόμαστε, η εμπλοκή της ΔΕΗ στη διαδικασία είσπραξης του “τέλους” και η απειλή για διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος, περιπλέκει σημαντικά τις διαδικασίες και καταλήγει να ταλαιπωρεί σημαντικά τους πολίτες που, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν έχουν πρόθεση να πληρώσουν το “τέλος”.

Βέβαια, πέραν των παραπάνω, υπάρχουν πολλές υπο-περιπτώσεις που θα προβληματίσουν πολλούς πολίτες. Για παράδειγμα, τί γίνεται όταν κάποιος μισθώνει ένα ακίνητο σε έναν μισθωτή (ενοικιαστή). Τότε, ο υπόχρεος πληρωμής του τέλους είναι ο ενοικιαστής, ενώ το τελικά “βαρυνόμενος” είναι ο ιδιοκτήτης.  Άλλο παράδειγμα είναι η περίπτωση ενοικιαστή που νοικιάζει ένα σπίτι, αλλά ο λογαριασμός της παροχής (το “ρολόι” του ρεύματος) παραμένει στο όνομα του ιδιοκτήτη. Τί γίνεται εάν ο ιδιοκτήτης αδιαφορήσει να πληρώσει το λογαριασμό; Ή, πώς θα αποδείξει ο ενοικιαστής ότι πλήρωσε αυτός το “τέλος ακινήτων” στο όνομα του ιδιοκτήτη;

Είναι σαφές ότι θα υπάρξουν πολλά προβλήματα. Και δυστυχώς, αυτά τα προβλήματα δεν είναι μεμονωμένα, αλλά ευρύτατα μέσα στην κοινωνία. Και είναι σαφές ότι η αναστάτωση που θα προκληθεί θα είναι τεράστια.

Οι διάφορες περιπτώσεις που μπορούν να υπάρξουν γύρω από το ζήτημα του ειδικού τέλους ακινήτων, θα αναλυθούν, όσο είναι δυνατό, σε μελλοντικό σημείωμα (και σε κάθε περίπτωση εντός του προσεχούς 10ημέρου).

Ο Σύλλογος ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ, με βάση την απόφαση του Διοικητικού του Συμβουλίου, θα προσφέρει νομική καθοδήγηση στα μέλη του, που (για οποιοδήποτε λόγο) θα επιλέξουν να μην πληρώσουν το ειδικό τέλος ακινήτων, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση.
Στις 20 Οκτωβρίου θα αναρτήσει, σε ειδικές σελίδες μελών, όλα τα έντυπα και την περιγραφή όλων των απαραίτητων διαδικασιών.

Βεβαίως, επί του ζητήματος του “ειδικού τέλους ακινήτων”, θα επανέλθουμε αρκετές φορές στο προσεχές μέλλον.


Τα κείμενα και οι πληροφορίες που θα δημοσιεύσουμε στις 20 Οκτωβρίου, είναι: (οι αριθμοί αφορούν στις παραπομπές του κειμένου)

(1) Θα δημοσιοποιήσουμε κατάλογο με δικαστικούς επιμελητές σε όλη τη χώρα.
(2) Θα δημοσιεύσουμε υπόδειγμα του κειμένου που θα συνοδεύει την απόδειξή σας.
(3) Θα δημοσιοποιήσουμε κατάλογο των κατά τόπους Ειρηνοδικείων. Παράλληλα, θα αναρτήσουμε το κείμενο της σχετικής αίτησης που θα πρέπει να καταθέσει ο φορολογούμενος.
(4) Θα δημοσιεύσουμε υπόδειγμα της αίτησης που θα πρέπει να κατατεθεί.
(5) Θα δημοσιεύσουμε υπόδειγμα της αίτησης που θα πρέπει να κατατεθεί στον Ειρηνοδίκη.
(6) Θα δημοσιεύσουμε υπόδειγμα της επιστολής που θα δοθεί στον δικαστικό επιμελητή.
(7) Θα δημοσιεύσουμε υπόδειγμα προσφυγής και αίτησης αναστολής.
(8) Θα δημοσιεύσουμε υπόδειγμα ρητής επιφύλαξης παντός νομίμου δικαιώματος.
(9) Ο Σύλλογος ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ, με βάση την απόφαση του ΔΣ της 11/10/2011, θα καταθέσει αίτηση ακύρωσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Μέσω της ιστοσελίδας μας, θα σας τηρούμε ενήμερους για την τύχη της αίτησης.
ΠΗΓΗ:www.forologoumenos.gr

Ο Στρατηγός Χ. Κατσιμήτρος και Το Έπος του 1940

Η καθοριστική συμβολή ενός άξιου ηγήτορα, του διοικητή της VII Μεραρχίας Πεζικού, στον θρίαμβο των ελληνικών όπλων. Συμβολή που συνήθως αγνοείται κατά τους εορτασμούς της ιστορικής επετείου.

                                                            Από τους πρώτους μήνες του 1939 τα σύννεφα του πολέμου αρχίζουν να εμφανίζονται στον ευρωπαϊκό ουρανό.
Το πρώτο δεκαήμερο του Απριλίου 1939 η Ιταλία, με τη σύμφωνη γνώμη της Γερμανίας, καταλαμβάνει, με σαθρές αιτιολογίες, την Αλβανία, για ν’ αποκαλύψει έτσι τα επεκτατικά σχέδια της στον χώρο της Χερσονήσου του Αίμου και στη Μεσόγειο.

Η κατάληψη της Αλβανίας και η προώθηση ισχυρών ιταλικών δυνάμεων προς την ελληνοαλβανική μεθόριο ήταν φυσικό ν’ ανησυχήσουν την ελληνική κυβέρνηση, η οποία σπεύδει να ενισχύσει με μικρές μονάδες τους τομείς ευθύνης της VIII Μεραρχίας (Ήπειρος) και της IX Μεραρχίας (Δ. Μακεδονία). Να τονίσουμε εδώ ότι από το 1936 έχει γίνει μια μεγάλη προσπάθεια ενίσχυσης των Ενόπλων Δυνάμεων σε ελαφρύ και βαρύ οπλισμό.
Ο Μουσολίνι, με προσωπικές επιστολές προς τον Ιωάννη Μεταξά, προσπαθούσε να τον πείσει για τις φιλικές σχέσεις των δύο λαών και ότι η Ιταλία θα σεβόταν την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.
Ο διοικητής της VIII Μεραρχίας υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, ο οποίος γνωρίζει όλες τις κινήσεις των Ιταλών στο αλβανικό έδαφος, περνάει στιγμές αγωνίας γιατί η δύναμη της μεραρχίας είναι ασήμαντη και δεν έχει γίνει καμιά αμυντική οργάνωση του εδάφους. Το Γενικό Επιτελείο Στρατού δεν το είχε απασχολήσει ως το 1939 το ενδεχόμενο ιταλικής επίθεσης από την ξηρά. Γι’ αυτό δεν υπήρχε σχέδιο επιχειρήσεων για την αντιμετώπιση αυτής της απειλής. Όμως, από το 1914, περίοδο του αγώνα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου για την αυτονομία τους, η Ιταλία έχει αποκαλύψει τα σχέδια της για την κυριαρχία της στην Αδριατική και στη χερσόνησο του Αίμου.
Οι αγωνίες του Κατσιμήτρου κορυφώνονται όταν την Κυριακή του Πάσχα (9 Απριλίου 1939) έλαβε τηλεφωνικά (χωρίς έγγραφη επιβεβαίωση) από το ΓΕΣ μια διαταγή «γρίφο» η οποία, μεταξύ των άλλων, περιείχε τούτες τις διαφορούμενες εντολές:
«Η κυβέρνηση εν όψει ενδεχομένης εισβολής του ιταλικού στρατού εις ημέτερον έδαφος, εξουσιοδοτεί τον διοικητήν της μεραρχίας να επιστράτευση ταύτην και δίδει αυτώ εντολήν ν’ απόκρουση δια των όπλων πάσαν απόπειραν εισβολής».
Στη διαταγή τονίζεται ιδιαίτερα ότι: «Η επιστράτευσις της μεραρχίας θα ενεργηθή μόνο εν περιπτώσει επιθέσεως σοβαρών ιταλικών δυνάμεων κατά της μεθορίου…» Δηλαδή χρονικά αδύνατο, γιατί επιστράτευση στο θέατρο των επιχειρήσεων είναι ανέφικτη, εφόσον διεξάγονται επιχειρήσεις, ή τουλάχιστον είναι άκαιρη. Ακόμη, στην Ήπειρο δεν υπήρχε οργανωμένη τοποθεσία για την κάλυψη της επιστράτευσης με αμυντικό αγώνα.
Ο Χ. Κατσιμήτρος στο βιβλίο του “Η Ήπειρος προμαχούσα” (σελίδες 18-19) γράφει: «Είναι ευνόητον πάσας και ποίας βαρυτάτας ευθύνας δημιουργεί η εντολή αυτή εις τον διοικητήν της Μεραρχίας, όστις όμως δεν είχε τα μέσα ίνα εκπλήρωση την αποστολήν του». Και συνεχίζει: «Καθ’ όλην την μακράν αυτού στρατιωτ-κήν ζωήν και τους τεσσάρας πολέμους εις ους μετέσχεν από του 1912 και εντεύθεν, τους αγώνας και τας μάχας εις ας έλαβε μέρος, ουδέποτε ευρέθη υπό δυσμενεστέρας και δυσχερεστέρας περιστάσεις εν τη εκτελέσει των καθηκόντων του».
Ο Χ. Κατσιμήτρος επισκέπτεται συχνά τις μονάδες της μεραρχίας από την Κακαβιά ως την Πρέβεζα, και με ομιλίες του προς τα στελέχη και τους οπλίτες τονώνει ιδιαίτερα το ηθικό. Δίνει επιτόπου εντολές, κυρίως στα τμήματα προκαλύψεως. Μεταβάλλει τη Μεραρχία σε εργοτάξιο αμυντικής οργάνωσης του εδάφους στον βόρειο μα και στον παραλιακό τομέα, αφού η απειλή είναι σχεδόν σφαιρική. Έχει επιλέξει ως κύρια αμυντική προσπάθεια την τοποθεσία Ελαίας. Διαμαρτύρεται εντονότατα προς το Γενικό Επιτελείο Στρατού για την μη διάθεση επαρκών πιστώσεων για την αμυντική οργάνωση του εδάφους.
Το αμυντικό δόγμα του Γενικού Επιτελείου Στρατού και της κυβέρνησης έχει μείνει στις αρχές άμυνας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή στη στατική άμυνα βασισμένη στην οχύρωση του εδάφους και όχι στην οργάνωση ευέλικτων και ταχυκίνητων μονάδων. Από τις 4 Μαΐου 1939 συντάχθηκε το σχέδιο IB (Ιταλία -Βουλγαρία) που ιεραρχούσε τις απειλές αντίστροφα: «Βουλγαρία – Ιταλία». Για την αμυντική οργάνωση του εδάφους από τον Απρίλιο του 1939 ως τον Οκτώβριο του 1940 επί συνολικής δαπάνης 851 εκατ. δραχμών, διετέθησαν 769 εκατ. (90,4%) για οχυρωματικά έργα στον βουλγαρικό τομέα και 82 εκατ. (9,6%) στον αλβανικό, αν και ήταν πλέον ορατή η ιταλική απειλή.
Η αμυντική οργάνωση του εδάφους στην Ήπειρο, για τον στρατηγό Κατσιμήτρο, ήταν μια από τις βασικές προϋποθέσεις επιτυχίας του σχεδίου του, μπροστά στη συντριπτική υπεροχή των ιταλικών δυνάμεων. Τον συγκινεί ιδιαίτερα η εθελοντική προσφορά εργασίας των κατοίκων.
Οι απροκάλυπτες πλέον υποσχέσεις προς τους Αλβανούς των Μουσολίνι, Τσιάνο και στρατάρχη Μπαντόλια, για επέκταση των ορίων της Αλβανίας προς «Τσαμουριά», η προώθηση σοβαρών ιταλικών δυνάμεων με επιθετική διάταξη, υποχρεώνουν το Γενικό Επιτελείο Στρατού στα τέλη του μηνός Αυγούστου 1939 να διατάξει την μερική αρχικά και καθολική αργότερα (5 Οκτωβρίου 1940), επιστράτευση της VIII Μεραρχίας. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι Ιταλοί «Τσαμουριά» έλεγαν την «Θεσπρωτία», γιατί εκεί υπήρχε η μειονότητα των Τουρκαλβανών «Τσάμηδων», οι οποίοι κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου διέπραξαν βιαιότητες κατά του ελληνικού πληθυσμού της περιοχής.
Το 1940 βρίσκει τη Μεραρχία σε πλήρη οργασμό, που καλύπτει όλους τους τομείς (οργάνωση, εκπαίδευση, αμυντική οργάνωση του εδάφους, διασπορά αποθηκών) από τη μια άκρη ως την άλλη, της πολύ μεγάλης ζώνης ευθύνης της.
Ο Μουσολίνι σπεύδει
Η έκρηξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με την επίθεση της Γερμανίας κατά της Πολωνίας την 1η Σεπτεμβρίου 1939. η ραγδαία εξέλιξη της κατάληψης των κρατών της Ευρώπης από τη ναζιστική Γερμανία, η οποία, ως το τέλος Μαΐου του 1940, έχει καταλάβει την Πολωνία, τη Νορβηγία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, η είσοδος του γερμανικού στρατού στη Γαλλία και ο εξαναγκασμός των Άγγλων να τραπούν προς την Δουνκέρκη, δίνουν την εικόνα της επερχόμενης συμφοράς της Ευρώπης.
Έκπληκτος ο Μουσολίνι από την απρόοπτη αυτή ταχύτητα της εξέλιξης της κατάστασης υπέρ της Γερμανίας, σπεύδει στις 10 Ιουνίου 1940 να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Αγγλίας και της Γαλλίας, η οποία έχει σχεδόν καταρρεύσει, γιατί φοβάται ότι ο πόλεμος θα τελειώσει χωρίς αυτός να βρίσκεται στο τραπέζι της μοιρασιάς του κόσμου μας.
Με την κατάρρευση της Γαλλίας και την υπογραφή της ανακωχής στις 22 Ιουνίου 1940 μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας και στις 24 Ιουνίου μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας, η Ιταλία βγάζει τη μάσκα της προσποιητής ειρηνοφιλίας με την Ελλάδα και γίνεται απειλητική.
Ο ιταλικός Τύπος κατηγορεί την Ελλάδα ότι δήθεν συνεργάζεται με την Αγγλία και την απειλεί με δράση. Από 12 Ιουλίου μέχρι 6 Αυγούστου ιταλικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα προσβάλλουν χωρίς επιτυχία το βοηθητικό πλοίο του Στόλου Ωρίων και το αντιτορπιλικό Ύδρα στον Κόλπο Κισσάμου της Κρήτης. Βομβαρδίζουν, πάλι χωρίς επιτυχία, τα αντιτορπιλικά Βασιλεύς Γεώργιος και Βασίλισσα Όλγα στο λιμάνι της Ναυπάκτου. Τέλος, ο τορπιλισμός της Έλλης (2.115 τόνων), στις 15 Αυγούστου 1940 στο λιμάνι της Τήνου, ήταν πια η κατηγορηματική διαπίστωση της επικείμενης επίθεσης κατά της Ελλάδας.
Τον τορπιλισμό της Έλλης από ιταλικό αντιτορπιλικό αποκαλύπτει στο Ημερολόγιό του ο κόμης Τσιάνο, ο οποίος επιρρίπτει τις ευθύνες στον «ανισόρροπο (έτσι τον αποκαλεί) Ιταλό διοικητή της Δωδεκανήσου Ντε Βέκκι».
Η εγκληματική αυτή ιταλική ενέργεια βύθισε σε βαθιά θλίψη ολόκληρο τον ελληνικό λαό, ταυτόχρονα όμως ξεσήκωσε το μίσος κατά των Ιταλών. Η διαίσθησή του δεν του άφηνε αμφιβολίες ότι οι εγκληματίες ήταν οι Ιταλοί, αν και η κυβέρνηση, για λόγους εθνικής σκοπιμότητας, δεν αποκάλυψε τις αποδείξεις του εξεταστικού πορίσματος.
Οι δυνάμεις των αντιπάλων
Λίγο πριν από την εισβολή, η διάταξη των δυνάμεων είχε ως εξής:
Ιταλικές Δυνάμεις:
Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση: Διοικητής στρατηγός Βισκόντι Πράσκα. Θέατρο επιχειρήσεων Ηπείρου.
Το XXV Σώμα Στρατού. Διοικητής στρατηγός Κάρλο Ρόσσι. Τέσσερις μεραρχίες (η 23η «Φερράρα», η 51η «Σιένα», η 131η Τ/Θ «Κενταύρων» και μια μεραρχία ιππικού). Συνολική δύναμη 42.000 άνδρες περίπου.
Το XXVI Σώμα Στρατού. Διοικητής στρατηγός Γκαμπριέλε Νάσσι. Τέσσερις μεραρχίες (η 49η «Πάρμα», η 29η «Πιεμόντε», η 19η «Βενέτσια» και η 53η «Αρέτζο»). Συνολική δύναμη 44.000 άνδρες περίπου.
Μεταξύ των δύο σωμάτων στρατού στον Τομέα της Πίνδου. 3η Μεραρχία Αλπινιστών «Τζούλια».
Γενικό σύνολο: 59 τάγματα πεζικού, 135 πυροβολαρχίες (23 βαριές), 150 άρματα μάχης, 18 ίλες ιππικού, έξι τάγματα όλμων και ένα τάγμα πολυβόλων.
Ελληνικές δυνάμεις:
Θέατρο επιχειρήσεων Ηπείρου.
VIII Μεραρχία Πεζικού: Διοικητής υποστράτηγος Χ. Κατσιμήτρος, και το στρατηγείο της III Ταξιαρχίας Πεζικού με διοικητή τον συνταγματάρχη πεζικού Γιατζή Δημήτριο. Συνολικά περιλάμβανε: τέσσερις διοικήσεις συνταγμάτων πεζικού, 15 τάγματα πεζικού, 16 πυροβολαρχίες, πέντε ουλαμούς πυροβολικού συνοδείας, δύο τάγματα πολυβόλων κινήσεως, μία πολυβολαρχία βαρέων πολυβόλων, μία μεραρχιακή μονάδα αναγνωρίσεως. Το 39ο Σύνταγμα Ευζώνων της III Μεραρχίας (κινούμενο από την Αιτωλοακαρνανία προς Ήπειρο).
Στις 12 Οκτωβρίου 1940: Τέθηκε στη διάθεση της μεραρχίας ο υποστράτηγος Λιούμπας Ν. στον οποίο ανατέθηκε η διοίκηση του τομέα της Θεσπρωτίας. Έφθασε μια αντιαεροπορική πυροβολαρχία (τρία πυροβόλα), η οποία διατέθηκε για την προστασία των Ιωαννίνων. Συμπληρώθηκαν οι διοικήσεις της Μεραρχίας ως ακολούθως: Αρχηγός Πεζικού Μεραρχίας: σ/χης Ντρες Γεώργιος. Διοικητής του 4ου Συν/τος Πεζικού: σ/χης Παπαδόπουλος Κ. Διοικητής του 40ού Συν/τος Ευζώνων: σ/χης Τσακαλώτος Θρ.
Στις 27 Οκτωβρίου 1940 η VIII Μεραρχία έχει συμπληρώσει την επιστράτευσή της.
Θέατρο επιχειρήσεων Δυτικής Μακεδονίας.
Τμήμα Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας (ΤΣΔΜ): Διοικητής αντιστράτηγος Πιτσίκας Ιωάννης (έδρα Κοζάνη).
Το Β’ Σώμα Στρατού: Διοικητής αντιστράτηγος Παπαδόπουλος Δημήτριος με τις: Ι Μεραρχία: διοικητής υποστράτηγος Βραχνός Δημήτριος, IX Μεραρχία: διοικητής υποστράτηγος Ζυγούρης Χρίστος, V Ταξιαρχία Πεζικού: διοικητής συνταγματάρχης Πεζικού Καλής Αναστάσιος, IX Συνοριακό Τομέα.
Το Γ’ Σώμα Στρατού: διοικητής αντιστράτηγος Τσολάκογλου Γεώργιος (έδρα Θεσσαλονίκη), με τις: Χ Μεραρχία: διοικητής υποστράτηγος Κίτσος Χρίστος, XI Μεραρχία: διοικητής συνταγματάρχης Πυροβολικού Κώσταλος Γεώργιος: IV Ταξιαρχία Πεζικού, διοικητής υποστράτηγος Μεταξάς Αγαμέμνονας και τους IX, Χ και XI Συνοριακούς Τομείς.
Το Απόσπασμα Πίνδου: Διοικητής ο έφεδρος, εκ μονίμων, συνταγματάρχης Δαβάκης Κωνσταντίνος (Επταχώρι). Τομέας Ευθύνης: Μεταξύ του δεξιού της VIII Μεραρχίας και του αριστερού της IX Μεραρχίας (Ανάπτυγμα ΖΕ 37 χιλιόμετρα περίπου). Περιελάμβανε: Το 51 Σύνταγμα Πεζικού (μείον), μία ορειβατική πυροβολαρχία 75 χιλ., έναν ουλαμό πυροβολικού συνοδείας των 65 χιλ. και έναν ουλαμό ιππικού. Είχε σοβαρές ελλείψεις σε οπλισμό, ιματισμό, υπόδηση και εφεδρικά πυρομαχικά. Από οκτώ διοικητές λόχων δύο ήταν ανθυπολοχαγοί και δύο έφεδροι λοχαγοί. Από τους 32 διμοιρίτες τρεις μόνο ήταν μόνιμοι.
Συνολική ελληνική δύναμη: Τριάντα εννέα τάγματα πεζικού, 40½ πυροβολαρχίες διαφόρων διαμετρημάτων. Περίπου δύναμη 35.000 άνδρες.
Σύγκριση δυνάμεων
Στην Ήπειρο: Έναντι των 22 ταγμάτων πεζικού, τριών συνταγμάτων ιππικού, 61 πυροβολαρχιών (18 βαριές) και 90 αρμάτων μάχης του XXV Ιταλικού Σώματος Στρατού, υπήρχαν 15 τάγματα πεζικού, μια ομάδα αναγνωρίσεως και 16 πυροβολαρχίες (δύο μόνο βαριές), της VIII Μεραρχίας.
Στην Πίνδο: Έναντι πέντε ταγμάτων πεζικού, μίας ίλης ιππικού της Ιταλικής Μεραρχίας Αλπινιστών, υπήρχαν δύο τάγματα πεζικού, μία ίλη ιππικού και μιάμιση πυροβολαρχία του αποσπάσματος Πίνδου.
Στη Δυτική Μακεδονία: Έναντι 17 ταγμάτων πεζικού, μίας ίλης ιππικού, 24 πυροβολαρχιών (5 βαριές) και 10 αρμάτων μάχης του XXVI Ιταλικού Σώματος Στρατού, υπήρχαν 22 τάγματα πεζικού, δύο ομάδες αναγνωρίσεως και 22 πυροβολαρχίες (επτά βαριές) του ΤΣΔΜ.
Συμπεράσματα: Στην Ήπειρο ήταν συντριπτική η υπεροχή των Ιταλών σε πυροβολικό και άρματα. Στην περιοχή Δυτικής Μακεδονίας οι μονάδες ήταν ισοδύναμες με μικρή υπεροχή των ελληνικών. Στην περιοχή της Πίνδου οι Ιταλοί υπερτερούσαν, σε αναλογίες 1:2 περίπου στο πεζικό και 1:4 στο πυροβολικό.
Να επισημάνουμε και τα ακόλουθα:
Η ασφάλεια των ακτών μας ήταν επισφαλής, γιατί η ιταλική υπεροχή του ναυτικού ήταν συντριπτική. Στηριζόμαστε μόνο στις ναυτικές δυνάμεις της Μ. Βρετανίας και στις δεσμεύσεις της Ιταλίας με τη Λιβύη.
Στην αεροπορία, η ιταλική είχε την κυριαρχία αέρος σ’ ολόκληρο τον ελληνικό και αλβανικό χώρο. Έναντι 400 αεροσκαφών της ιταλικής αεροπορίας διαθέταμε 143 αεροσκάφη παλαιού τύπου και μικρής αποδόσεως. Τα 65 διαφόρων αποστολών (βομβαρδιστικά κ.λπ.) ήταν σε καλή κατάσταση. (Επίτομη Ιστορία του Ελληνοϊταλικού και Ελληνογερμανικού Πολέμου 1940-1941 της Διεύθυνσης Ιστορίας του Γενικού Επιτελείου Στρατού). Να προσθέσουμε ακόμη ότι: Η αμυντική οργάνωση του ελληνικού εδάφους, κυρίως στην Ήπειρο, με τις έντονες προσπάθειες της VIII Μεραρχίας, το δύσβατο του εδάφους με τα περιορισμένα δρομολόγια και οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες ήταν αρνητικοί παράγοντες για τις επιθετικές επιχειρήσεις των Ιταλών. Το στρατηγικό συμπέρασμα ήταν ότι η έκβαση των επιχειρήσεων κυρίως στην Ήπειρο (τοποθεσία Ελαίας-Καλαμά) ήταν υπόθεση τόλμης και αντοχής του προσωπικού της VIII Μεραρχίας, τις 5-10 πρώτες ημέρες, γιατί, με τον ερχομό των ενισχύσεων και την πτώση του ηθικού των Ιταλών (επακόλουθο της αποτυχίας), η πλάστιγγα της νίκης θα έγερνε υπέρ των ελληνικών δυνάμεων. Αυτό πέτυχε η VIII Μεραρχία με διοικητή τον γεναίο υποστράτηγο Χ. Κατσιμήτρο. Το πώς φτάσαμε σ’ αυτή την κοσμοϊστορική επιτυχία θα το δούμε στη συνέχεια.
Αποστολή της VIII Μεραρχίας
Όταν από τα επίσημα αρχεία διαβάσεις την αποστολή που δόθηκε στη Μεραρχία και έχεις έστω και υποτυπώδεις γνώσεις τακτικής και στρατηγικής, σου είναι αδύνατον να πιστέψεις ότι μια τέτοια «αποστολή» δόθηκε από το Γενικό Επιτελείο Στρατού, με υπογραφή του τότε αρχηγού Αλέξανδρου Παπάγου. Μέσα από τρία σχέδια επιχειρήσεων (τα IB, ΙΒα και ΙΒβ) και τις προφορικές οδηγίες του αρχηγού ΓΕΣ προς τον διοικητή της Μεραρχίας, που μετέφερε ο ταγματάρχης Γρίβας Γεώργιος, επιτελής του ΓΕΣ (πήγε αεροπορικώς στα Γιάννινα στις 24.8.1940), σταχυολογώ τις κύριες εντολές:
«Αι δυνάμεις Ηπείρου έχουν ως αποστολήν:
• Την κάλυψιν του αριστερού του θεάτρου της Δυτικής Μακεδονίας από της γενικής κατευθύνσεως Ιωάννινα-Ζυγός Μετσόβου.
• Την απόφραξιν των προς Αιτωλοακαρνανίαν εξ Ηπείρου αγουσών οδεύσεων (κυρία προσπάθεια).
• Την απαγόρευση κατά το δυνατόν της υπό του αντιπάλου καταλήψεως της ηπειρωτικής ακτής και του ελέγχου των στενών Κερκύρας – Ηγουμενίτσας».
Στις αλλεπάλληλες διαταγές και οδηγίες του ΓΕΣ προς την Μεραρχία υπήρχαν και τα ακόλουθα:
…Η κυβέρνησις δεν αναμένει βεβαίως παρά της μεραρχίας νίκας… Αναμένει όμως εκ ταύτης να σώση την τιμήν των ελληνικών όπλων.
…Ο κίνδυνος εχθρικής απειλής από της περιοχής Πρεβέζης υφίσταται και δέον να εξασφαλίσητε… τα νώτα σας.
…Η Μεραρχία να μην υπολογ-ζη επί μεταφορών των μονάδων της δια ταχυκινήτων μέσων.
…Η απώλεια του εθνικού εδάφους δεν θα είχε τόση σημασία, όση θα είχε η αποκοπή δυνάμεων Ηπείρου και Δ. Μακεδονίας από των προς Θεσσσαλία και Αιτωλοακαρνανία συγκοινωνιών.
Αυτά τα διαδοχικά σχέδια, διαταγές και οδηγίες, δημιουργούσαν τεράστιες ευθύνες στον διοικητή της μεραρχίας. Μόνο μια στρατηγική μ. μονάδα (Σώμα Στρατού και άνω) θα μπορούσε ν’ ανταποκριθεί σ’ αυτόν το διμέτωπο αγώνα από του όρους Γκαμήλα μέχρι του Ιονίου Πελάγους (Ηγουμενίτσα), βάθους 80 περίπου χιλιομέτρων, και από της Ηγουμενίτσας μέχρι και του Αμβρακικού Κόλπου, του ιδίου περίπου αναπτύγματος.
Ο υποστράτηγος Κατσιμήτρος, πέρα από τις γνώσεις του (απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Πολέμου), γνωρίζει άριστα τα προβλήματα της διοικήσεως ως διοικητής μονάδων και μεγάλων μονάδων. Έχει σπουδάσει την τακτική και τη στρατηγική στα πεδία των μαχών τεσσάρων πολέμων (τραυματίας στη Μ. Ασία). Κοσμείται δε με τα προσόντα ενός τέλειου ηγήτορα, προβληματίζεται αλλά δεν αιφνιδιάζεται. Τούτες τις καθοριστικές στιγμές της ζωής του ακούει το κάλεσμα της μοίρας και δεν υποτάσσεται στο ριζικό της. Είναι ο «εκλεκτός», και όχι ο «κλητός», ο ευθυνόφοβος, ο ηττοπαθής. Γνωρίζει άριστα τις συνθήκες, τα χαρακτηριστικά του θεάτρου επιχειρήσεων Ηπείρου και το προσωπικό της Μεραρχίας, το σύνολο του οποίου είναι Ηπειρώτες. Είναι διοικητής της Μεραρχίας από το 1938.
Έχει εκτιμήσει σωστά τις καταστροφικές συνέπειες σε περίπτωση επιβραδυντικού αγώνα και εγκατάλειψης της Ηπείρου. Απέκλεισε κατηγορηματικά την αναδίπλωση της Μεραρχίας επί της γραμμής Ζυγός Μετσόβου-Άραχθος Ποταμός. Παίρνει εκείνος τις δικές του αποφάσεις.
«Η Μεραρχία έχει την απόφασιν να παρασύρη τον αντίπαλον επί της οργανωμένης κατά το μάλλον και ήττον τοποθεσίας της Ελαίας και αφού επιφέρει εις τούτον φθοράν, δια γενικής αντεπιθέσεως θα επιδιώξη να τον απορρίψη πέραν των ουνόρων, αποκόπτουσα αυτόν από τας γραμμάς συγκοινωνιών και ανεφοδιασμού του».
Αυτά γράφει ο υποστράτηγος Χαρ. Κατσιμήτρος στη διαταγή του της 23ης Σεπτεμβρίου 1940. Νέες οδηγίες του Γενικού Επιτελείου Στρατού, οι οποίες συνεχίζουν να φωτογραφίζουν την έλλειψη αποφασιστικότητας και ένα βαθμό ηττοπάθειας, δεν κλονίζουν την απόφαση του διοικητή της VIII Μεραρχίας.
Ιταλική επίθεση: 28 Οκτωβρίου 1940
Κατά την επεξεργασία των πληροφοριών που έφτασαν στις 27 Οκτωβρίου 1940 (ημέρα Κυριακή) στο στρατηγείο της VIII Μεραρχίας από το άρτια οργανωμένο σχέδιο αναζήτησης και συλλογής πληροφοριών, ο διοικητής της Μεραρχίας με τους βασικούς επιτελείς του (επιτελάρχη αν/χη Δρίβα Χαρ., αρχηγό Πυροβολικού συνταγματάρχη Μαυρογιάννη Π., δ/ντή 3ου επιτελ. γραφείου ταγ/ρχη Πετρουτσόπουλο Π.), κατέληξαν στο συμπέρασμα της εκδήλωσης ιταλικής επίθεσης την επομένη, 28η Οκτωβρίου 1940.
Ο διοικητής της Μεραρχίας, σε τηλεφωνική του επικοινωνία με το ΓΕΣ (αν/χη Κορώζη) στις 27.10.1940 μεταβίβασε τα ακόλουθα: «Αναφέρατε παρακαλώ εις τον κ. Αρχηγόν του Γ.Ε.Σ. ότι η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αύριον την πρωίαν, ίσως δε και κατά την διάρκειαν της νυκτός 27 με 28 Οκτωβρίου, θα έχωμεν ιταλικήν επίθεσιν. Η Μεραρχία θα επιτελέση το καθήκον της προς την πατρίδα συμφώνως προς διαταγάς και οδηγίας του Γ.Ε.Σ. Δύνομαι να βεβαιώσω υπευθύνως τον κ. Αρχηγόν του Γ.Ε.Σ. και τονίζω τούτο ιδιαιτέρως ότι δεν θα περάσουν Ιταλοί από το Καλπάκι».
Αυτό το ιστορικό τηλεφώνημα επιβραβεύει την αυτοπεποίθηση και την γενναιότητα, ειδικά γνωρίσματα του υποστράτηγου Χαράλαμπου Κατσιμήτρου.
«Δηλαδή έχουμε πόλεμο»
Είναι γνωστή ή πρέπει να είναι γνωστή η επίδοση τελεσιγράφου, από τον πρεσβευτή της Ιταλίας στην Αθήνα Γκράτσι, την 03:00 ώρα της 28ης Οκτωβρίου 1940 στον πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά, με το οποίο η ιταλική κυβέρνηση ζητούσε να καταλάβει ο στρατός της ορισμένες στρατηγικές θέσεις στον ελληνικό χώρο, τις οποίες δεν προσδιόριζε.
Αν κοιτάξουμε ερευνητικά το κείμενο αυτού του ιταμού τελεσιγράφου, με την τρίωρη προθεσμία αποδοχής ή απόρριψης των όρων, θα διαπιστώσουμε ότι με οποιαδήποτε απάντηση οι Ιταλοί είχαν ήδη αποφασίσει την κήρυξη πολέμου κατά της Ελλάδας, Αυτό το επισήμανε ο Μεταξάς με την παρατήρηση που έκανε στον Ιταλό πρεσβευτή αμέσως μετά από την ανάγνωση του κείμενου. Του είπε ξεκάθαρα: «Δηλαδή έχουμε πόλεμο!».
Ο Μεταξάς, χωρίς να συμβουλευθεί τον βασιλιά Γεώργιο, είπε το ιστορικό ΟΧΙ στα αιτήματα των Ιταλών. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που ερχόταν σε πλήρη αρμονία με την θέληση του δοκιμασμένου από τη δικτατορία ελληνικού λαού. Η οργή και η αγανάκτηση για τον τορπιλισμό της Έλλης είχε οδηγήσει σε καθολική εθνική ενότητα.
Η άρνηση του πρωθυπουργού να αποδεχθεί τις ιταλικές απαιτήσεις ήταν το αποτέλεσμα μιας ορθολογιστικής εκτίμησης των συμφερόντων της χώρας. Πρέπει να αποδεχθούμε χωρίς υστεροβουλίες ότι με αυτή την απόφαση αποφύγαμε ένα νέο διχασμό, πολύ χειρότερο από εκείνον της περιόδου 1916-1922, με την γνωστή τραγική του κατάληξη. Εδώ ακριβώς γεννιέται το πελώριο ερώτημα: Οι ορθολογιστικές εκτιμήσεις του Ι. Μεταξά, που τον οδήγησαν στην απόφαση της αρνητικής απάντησης στις απαιτήσεις της Ιταλίας, ήταν ακριβώς όμοιες με εκείνες του Ε. Βενιζέλου για τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας στην εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου· γιατί λοιπόν πολέμησε τον εθνάρχη τότε, με ξέσπασμα της διαμάχης τον εθνικό διχασμό; Είναι μάλλον βέβαιο ότι οι οδυνηρές εμπειρίες του από την περίοδο 1914-1922 είχαν επηρεάσει τους προσανατολισμούς του.
Με την κήρυξη της γενικής επιστράτευσης από τα σπίτια τους, από την εξορία (το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας ήταν εξορία στα νησιά), από τις φυλακές (ήταν ασφυκτικά γεμάτες από αντιφρονούντες), από το χωράφι, από το γραφείο, όλοι οι Έλληνες κρεμάστηκαν κυριολεκτικά σε κάθε μέσον συγκοινωνίας για να φτάσουν το συντομότερο στο μέτωπο.
Η μοίρα είχε διαλέξει τη Μεραρχία Ηπείρου (VIII Μεραρχία), μόνη από τις μεγάλες μονάδες, να υπερασπιστεί την τιμή και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας εναντίον εχθρού με ασύγκριτα περισσότερες δυνάμεις και με αντίθετες αποφάσεις ως προς την εκπλήρωση αυτής της αποστολής, μεταξύ του Γενικού Στρατηγείου (έδρα το ξενοδοχείο Μ. Βρετανία στην Αθήνα) και του διοικητή της Μεραρχίας, ο οποίος από την πρώτη ημέρα της έναρξης των επιχειρήσεων εγκατέστησε το στρατηγείο του στη θέση Βρύση-Πασσά (10 χιλιόμετρα νότια από το Καλπάκι).
Στις 05:30 της 28ης Οκτωβρίου τα ιταλικά στρατεύματα, μισή ώρα πριν από την εκπνοή του τελεσιγράφου, παραβίασαν την ελληνική μεθόριο στην περιοχή Πίνδου – Ηπείρου.
Τα τμήματα προκάλυψης στον τομέα της Ηπείρου, μετά από διήμερο (28-29) σκληρό επιβραδυντικό αγώνα, μπήκαν στην κύρια αμυντική τοποθεσία και εγκαταστάθηκαν σε προβλεπόμενες από το σχέδιο επιχειρήσεων θέσεις για την ανασυγκρότηση τους.
Κατά το διήμερο 28-29 Οκτωβρίου, στον τομέα της Πίνδου δημιουργήθηκε σοβαρή κατάσταση. Οι λίγες δυνάμεις του αποσπάσματος Πίνδου δεν μπόρεσαν ν’ αναχαιτίσουν τις ισχυρές δυνάμεις της Μεραρχίας «Τζούλια». Δημιουργήθηκε ρήγμα, κυρίως την κοιλάδα του Αώου, το οποίο αποκάλυπτε το πλευρό των μονάδων του θεάτρου επιχειρήσεων Ηπείρου. Τα ιταλικά τμήματα έφθαναν ως τη Σαμαρίνα, το Δίστρατο και τη Βωβούσα. Το απόσπασμα Πίνδου, με διοικητή τον έφεδρο εκ μονίμων (ανακλήθηκε τον Αύγουστο του 1940 στην ενεργό υπηρεσία) συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη, δεν μπόρεσε να κρατήσει τις επιθέσεις της μεραρχίας Αλπινιστών «Τζούλια». Την 1η Νοεμβρίου είχε την ατυχία να τραυματιστεί σοβαρά και να αποχωρήσει. Την διοίκηση του αποσπάσματος Πίνδου ανέλαβε ο επίσης πανάξιος ηγήτορας, ταγματάρχης τότε, Ιωάννης Καραβίας.                      Άνευ ιδέας αποχωρήσεως
Στις 30 Οκτωβρίου το Γενικό Στρατηγείο, με προσωπική διαταγή προς τον διοικητή της VIII Μεραρχίας, του επισημαίνει τα ακόλουθα:
«Να έχετε πάντοτε υπόψη σας ότι η αποστολή της Μεραρχίας είναι η κάλυψη του θεάτρου της Δυτ. Μακεδονίας από την γενική κατεύθυνση Ιωάννινα-Ζυγός και η απόφραξη των δρομολογίων από την Ήπειρο προς Αιτωλοακαρνανία (…) Προσπάθειές σας για την διεκδίκηση εθνικού εδάφους στην Ήπειρο δεν πρέπει να σας οδηγήσουν στην φθορά των μέσων, έτσι ώστε να κάνουν προβληματική την εκπλήρωση της πιο πάνω αποστολής».
Ο διοικητής της Μεραρχίας, αφού ανακοίνωσε την διαταγή του Γεν. Στρατηγείου στους διοικητές των τομέων Νεγράδων και Καλαμά, με έγγραφη απόρρητη διαταγή τους έκανε γνωστό ότι εξακολουθεί να εμμένει στην απόφαση του ν’ αντιτάξει σταθερή άμυνα στην οργανωμένη τοποθεσία της Ελαίας άνευ ιδέας υποχωρήσεως. Για την αντιμετώπιση της απειλής από τις ορεινές διαβάσεις του όρους Σμόλικα έδωσε εντολή αναδίπλωσης στον υποτομέα του Αώου και στο απόσπασμα Μετσόβου, το οποίο είχε διατεθεί στη Μεραρχία από την 31η Αυγούστου.
Σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες της μάχης, ο υποστράτηγος Κατσιμήτρος, ηγέτης αλλά και οικογενειάρχης, νηφάλιος και ατάραχος, γράφει στην αγαπημένη σύζυγό του, μέσα από το αμπρί του, που είναι κοντά στο Καλπάκι:
Τ.Τ. 712 τη 30ή Οκτωβρίου 1940
«Αγαπημένη μου Ελένη,
»Μην ανηυχής, καλά πάνε τα πράγματα. Το σχέδιόν μου εφαρμόζεται όπως έχει καθορισθή εκ των προτέρων, μην πιστεύης καμμίαν διάδοσιν, γιατί όλα είναι φήμαι αδέσποτοι.
»Κρατάμε καλά και εντός ολίγou θα τους κανονίσωμε όπως χρειάζεται. Εξαιρετική είναι η δράσις του πυροβολικού μας το οποίοv έχει καταστρέψει αρκετά άρματα μάχης του εχθρού και το βαρύ πυροβολικό του το εσίγησε.
Σε ασπάζομαι
Χαράλαμπος»
Διαπίστωση, από τις λίγες αυτές γραμμές, είναι η ακλόνητη εμμονή του στην αρχική του απόφαση. (Το απόκομμα της επιστολής είναι ευγενική προσφορά του γιου του στρατηγού, υποστράτηγου ε.α. Γεωργίου Κατσιμήτρου).
Πρέπει να επισημανθεί η συμβολή, σε αυτό το απίστευτο κατόρθωμα, μιας φούχτας Ελλήνων, του διοικητή της Ι Μεραρχίας τότε υποστρατήγου Βασιλείου Βραχνού. Στις 30 Οκτωβρίου, στις κρίσιμες ώρες της μάχης της Πίνδου, πήγε ο ίδιος με μέρος του επιτελείου του στο Επταχώριο και ανέλαβε τη διοίκηση όλων των μονάδων στον τομέα εκείνο.
Ο διοικητής των ιταλικών δυνάμεων στην Αλβανία, στρατηγός Βισκόντι Πράσκα, είχε διαβεβαιώσει τον Μουσολίνι στις 15 Οκτωβρίου 1940, ημέρα απόφασης της ιταλικής κυβέρνησης για την επίθεση κατά της Ελλάδας, ότι η ιταλική επίθεση θα δώσει την εντύπωση μιας συντριπτικής θυέλλης.
Δύο μεραρχίες, η Μεραρχία «Κενταύρων» και η Μεραρχία «Φεράρα», με την υποστήριξη της αεροπορίας και τον καταιγισμό πυρών πυροβολικού, που αργότερα ενισχύθηκαν από τρεις ακόμη επίλεκτες μ. μονάδες, επί 12 ημέρες δεν θα μπορέσουν να διαρρήξουν την τοποθεσία Ελαίας. Θα δουν τα άρματα τους κατεστραμμένα και γκρεμισμένα σε παγίδες της αντιαρματικής οργάνωσης που φωτογραφίζει το ελληνικό δαιμόνιο. Παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη στρατιωτική ιστορία το φαινόμενο, μόνο το πυροβολικό να τρέπει σε φυγή μονάδες αρμάτων και πεζικού σε βάθος 20 χιλιομέτρων. Κάποια διείσδυση των Ιταλών στον τομέα της Θεσπρωτίας θ’ ανακοπεί στον ποταμό Αχέροντα.
Η 13η Νοεμβρίου βρίσκει τις ελληνικές δυνάμεις στην Ήπειρο και στην Πίνδο να έχουν καταλάβει το μεγαλύτερο τμήμα του εθνικού μας εδάφους. Στη ΒΔ Μακεδονία να βρίσκονται μέσα στο αλβανικό έδαφος (Βορείου Ηπείρου), έτοιμες να καταλάβουν τον ορεινό όγκο της Μόροβας και τον κόμβο των συγκοινωνιών της Κορυτσάς.
Το ηθικό των ελληνικών δυνάμεων έχει ανέβει κατακόρυφα. Αντίθετα, το προσωπικό των ιταλικών μονάδων βρίσκεται ψυχικά σε απελπιστική κατάσταση. Ο δε αλαζόνας στρατηγός Πράσκα αντικαταστάθηκε ως ανίκανος, από τον στρατηγό Σοντού, που και εκείνος αργότερα αντικαταστάθηκε με το ίδιο αιτιολογικό.
Στην ίδια περίοδο επιστρατεύθηκαν, για το θέατρο επιχειρήσεων της Αλβανίας, 11 μεραρχίες και δύο ταξιαρχίες πεζικού, μία μεραρχία και μία ταξιαρχία ιππικού. Συνολική δύναμη μαζί με τις μη μεραρχιακές μονάδες 232.000 άνδρες, 556 πυροβόλα και 100.000 κτήνη περίπου. Το σύνολο των ιταλικών δυνάμεων στην Αλβανία, με την άφιξη νέων ενισχύσεων, ήταν δύο στρατιές, 240-250 χιλιάδες άνδρες περίπου.
Από αυτή τη στιγμή το άστρο της νίκης φωτίζει τα ελληνικά όπλα και ο απόηχος του έπους συγκλονίζει τον τότε φοβισμένο κόσμο μας.
Η ελληνική αντεπίθεση
Ούτε η συντριπτική υπεροχή του αντιπάλου, κυρίως σε οπλισμό, αεροπορία και μέσα μεταφοράς, ούτε οι αντίξοες καιρικές συνθήκες (βαρύς χειμώνας), ούτε το δύσβατο του εδάφους, ούτε οι φοβερές δυσχέρειες ανεφοδιασμού εμπόδισαν τον στρατό μας να αναλάβει γενική αντεπίθεση για την κατάληψη και απελευθέρωση της Β. Ηπείρου.
Στον Νότιο Τομέα, το Α’ Σ.Σ. κατέλαβε τους Αγ. Σαράντα, το Αργυρόκαστρο, τη Χειμάρρα και άνοιξε τον δρόμο για την προέλαση προς Αυλώνα.
Στον Κεντρικό Τομέα, το Β’ Σ.Σ. κατέλαβε την Πρεμετή και στο τέλος Δεκεμβρίου έφτασε 15 χιλιόμετρα ανατολικά από την Κλεισούρα, την οποία κατέλαβε αργότερα.
Στον Βόρειο Τομέα, το ΤΣΔΜ (Γ’ και Ε’ Σ.Σ.) κατέλαβε τον ορεινό όγκο Μόροβας – Ιβάν, το Πόγραδετς και εξασφάλισε από δυτικά το υψίπεδο της Κορυτσάς, την οποία κατέλαβε αργότερα.
Τα ελληνικά στρατεύματα κατάφεραν να προελάσουν, μέσα σε ενάμιση μήνα, στο έδαφος της Β. Ηπείρου από 30 ως 80 χιλιόμετρα, μέσω ορεινών δρομολογίων. Δεν χρησιμοποιούσαν τους πεδινούς χώρους γιατί δεν είχαν τεθωρακισμένα και οχήματα.
«Εαρινή επίθεση»
Ο σκληρός χειμώνας αναγκάζει τα ελληνικά στρατεύματα να ανακόψουν την προέλασή τους, η οποία είχε ως τελικό αντικειμενικό σκοπό την απόρριψη των Ιταλών στη θάλασσα. Ο Μουσολίνι, που γνωρίζει την επικείμενη επίθεση των Γερμανών κατά της Ελλάδας, για να εξευμενίσει τον Χίτλερ αποφασίζει την εξαπόλυση γενικής αντεπίθεσης στις 9 Μαρτίου 1941 με 10 μεραρχίες. Την αντεπίθεση παρακολουθεί ο ίδιος από το ύψωμα Καμάριτ (Γκλάβα).
Όμως και αυτή τη φορά το ακατάβλητο θάρρος και το πνεύμα αυτοθυσίας των ελληνικών στρατευμάτων τον απογοητεύουν, γιατί δεν παραχωρούν ούτε μια σπιθαμή εδάφους. Η αντεπίθεση στις 25 Μαρτίου εκφυλίζεται και ο Μουσολίνι ταπεινωμένος φεύγει από τα Τίρανα για την Ιταλία με πρόθεση να την επαναλάβει. Η γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας τον Απρίλιο του 1941 θα ματαιώσει τα σχέδιά του.
Στις 6 Απριλίου 1941 η μικρή Ελλάδα δεν θα διστάσει να πει και δεύτερο ΟΧΙ στην παντοδύναμη Γερμανία. Οι Γερμανοί θα περάσουν, όχι όμως από τα οχυρά της ελληνοβουλγαρικής μεθορίου. Εκείνα θα μείνουν απόρθητα, για να αναγκάσουν τον γερμανικό στρατό να «παρουσιάσει όπλα» προς τιμήν των υπερασπιστών τους, όταν όλα έχουν τελειώσει.
Ο δραματικός επίλογος αυτού του πολυαίμακτου για την Ελλάδα πολέμου, που σημαδεύει και το μεγαλείο της θυσίας για τα σύμβολα της πατρίδας και για τις ανθρώπινες αξίες, θα γραφεί στις 27 Απριλίου 1941 στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Κοντά στο μεσημέρι αυτής της ανοιξιάτικης ημέρας, ένα γερμανικό τμήμα θα φτάσει στην Ακρόπολη. Εκεί υπάρχει ο Έλληνας στρατιώτης, φρουρός της γαλανόλευκης που κυματίζει ακόμη ανέμελη στον αττικό ουρανό.
Αυτό που ακολούθησε, όταν κάποιος στρατιώτης Γερμανός τον πλησίασε, θα μας το πει με τον δικό του ποιητικό λόγο ο Γιάννης Γαλανός:
Τού ‘παν να κατεβάσει τη σημαία οι Γερμανοί, θα ύψωναν τη δική τους. Ήταν αφτός φρουρός εκείνη την ώρα. Διπλώθηκε με αφτή κι έπεσε στο βράχο. Κάτω της Ακρόπολης. Δεν την παρέδωσε. Ήταν Έλληνας αφτός, πώς να το κάνει. Ένας στρατιώτης Έλληνας, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης. Κι ήταν η ώρα του μεγάλου όχι αφτή. Άξιος του γένους στάθηκε. Να τον θυμάστε.
(Γιάννης Γαλανός, από τη συλλογή Φύλλα της Ζωής. Εκδόσεις «Φαίδων» 1996).
Επίλογος
Επίκαιρο μα και βασανιστικό προβάλλει το ερώτημα: Πόσοι από μας θα νιώσουμε την ανάγκη, την 28η Οκτωβρίου, εκείνη την ημέρα της περισυλλογής για τον έπαινο των θριαμβευτών και τον εντοπισμό των σφαλμάτων για ένα σωστό φρονηματισμό μας; Πολλοί ή λίγοι; Δική σας η απάντηση.
Όμως και εδώ τα φαινόμενα δεν απατούν. Η ηθική διαφθορά κορυφής μα και βάσης, η ανευθυνότητα, η ανεμελιά μας, η απληστία και προ παντός η απώλεια της ιστορικής μας μνήμης, με επακόλουθα τη λήθη, την ασέβεια προς τους θριαμβευτές και ήρωες και πάνω από όλα την κατάπτωση των ηθικών αξιών, που δίνουν το νόημα του ανθρώπινου προορισμού μας, είναι οι αναμφισβήτητες διαπιστώσεις, που, αλίμονο, και αυτή τη φορά θα καταλήξουν σε κάποια τραγωδία της πατρίδας μας, αν δεν συνετιστούμε, αν δεν μας φρονηματίσει το βαθύτερο νόημα αυτής της επετείου.
Οι απογοητευτικές διαπιστώσεις είναι πολλές. Εγώ θα επισημάνω μία: Δεν άκουσα ποτέ μέχρι σήμερα από τους ομιλητές των «πανηγυρικών» αυτών των επετείων να μνημονεύουν τα ονόματα των κυρίων συντελεστών αυτού του θριάμβου, των υποστρατήγων Χ. Κατσιμήτρου και Β. Βραχνού, του γενναίου ταγματάρχη τότε Ι. Καραβία, ή και άλλων που δεν αναφέρονται σ’ αυτό το κείμενο. Έχω την διαίσθηση ότι ο ελληνικός λαός, από λαθεμένη ενημέρωση, θεωρεί ως μόνους δημιουργούς αυτού του «Έπους» τους Ι. Μεταξά, Αλ. Παπάγο και τον βασιλέα Γεώργιο Β’. Κανείς δεν μπορεί να τους αμφισβητήσει. Ήταν η ηγεσία της Ελλάδας τότε. Όμως και ο Ι. Μεταξάς και ο Αλ. Παπάγος έχουν υμνήσει απερίφραστα και έχουν επιβραβεύσει με ηθικές αμοιβές και τον ελιγμό της VIII Μεραρχίας και τις γενναίες ενέργειες ηγετών και οπλιτών του στρατού Ηπείρου και Δ. Μακεδονίας τότε. Ο δε υποστράτηγος Χ. Κατσιμήτρος στο βιβλίο του Η Ήπειρος προμαχούσα, μνημεία της ιστορικής αλήθειας, στον επίλογο του, σελ. 255, γράφει: «…αι παρ’ αυτού διατυπούμεναι γνώμαι και κρίσεις επί της πορείας και εξελίξεως των πολεμικών επιχειρήσεων, ουδέ πόρωθεν έχουσι σκοπόν επικρίσεως ουδενός…».
Εμείς γιατί είμαστε δέσμιοι των παθών μας;
Δημήτριος Λιμνιάτης, Αντιστράτηγος ε.α.
(Περιοδικό «Ιστορία Εικονογραφημένη», τ. 352, Οκτ. 1997)
          

ΠΗΓΗ:www.arkoleon.com

Οι δηλώσεις των ξένων γιά το Έπος του 1940

Κάρολος ντέ Γκώλ
“Αδυνατώ νά δώσω τό δέον εύρος τής ευγνωμοσύνης πού αισθάνομαι γιά τήν ηρωική αντίσταση τού Λαού καί τών ηγετών τής Ελλάδος.”
(Από ομιλία του στό Γαλλικό Κοινοβούλιο μετά τήν λήξη τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.)
Μωρίς Σουμάν
“Η Ελλάδα είναι τό σύμβολο της μαρτυρικής υποδουλωμένης, ματωμένης, αλλά ζωντανής Ευρώπης Ποτέ μιά ήττα δέν υπήρξε τόσο τιμητική γιά κείνους πού τήν υπέστησαν”
(Από μήνυμά του πού απηύθηνε από τό BBC τού Λονδίνου στούς υποδουλωμένους λαούς τής Ευρώπης στίς 28 Απριλίου 1941, ημέρα πού ό Χίτλερ κατέλαβε τήν Αθήνα ύστερα από πόλεμο 6 μηνών κατά τού Μουσολίνι καί έξι εβδομάδων κάτα τού Χίτλερ.)
Ιωσήφ Σταλιν
“Λυπάμαι διότι γηράσκω καί δέν θά ζήσω επί μακρόν διά νά ευγνωμονώ τόν Ελληνικόν Λαόν, τού οποίου ή αντίστασις έκρινε τόν 2ον Παγκόσμιον Πόλεμον.”
(Από ομιλία του πού μετέδωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός Μόσχας τήν 31 Ιανουαρίου 1943 μετά τήν νίκη τού Στάλιγκραντ καί τήν συνθηκολόγηση τού στρατάρχου Paulus.)
Μόσχα, Ραδιοφωνικός Σταθμός
“Επολεμήσατε άοπλοι καί ενικήσατε, μικροί εναντίον μεγάλων.Σας οφείλουμε ευγνωμοσύνη, διοτι εκερδίσαμε χρόνο γιά να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι καί ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε”.
(Οταν ο Χίτλερ επετέθη κατά τής Ε.Σ.Σ.Δ.)
Γεώργης Ζουκώφ
Στρατάρχης τού Σοβιετικού Στρατού
“Εάν ό Ρωσικός λαός κατόρθωσε να ορθώσει αντίσταση μπροστά στίς πόρτες τής Μόσχας, νά συγκρατήσει καί νά ανατρέψει τόν Γερμανικό χείμαρρο, τό οφείλει στόν Ελληνικό Λαό, πού καθυστέρησε τίς Γερμανικές μεραρχίες όλον τόν καιρό πού θά μπορούσαν νά μας γονατίσουν. Η γιγαντομαχία τής Κρήτης υπήρξε τό κορύφωμα τής Ελληνικής προσφοράς.”
(Απόσπασμα από τά απομνημονεύματά του γιά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.)
Μπενίτο Μουσολίνι
“Ο πόλεμος μέ τήν Ελλάδα απέδειξεν ότι τίποτε δέν είναι ακλόνητον είς τά στρατιωτικά πράγματα καί ότι πάντοτε μάς περιμένουν εκπλήξεις.”
(Από λόγο πού εκφώνησε στίς 10/5/1941.)
Αδόλφος Χίτλερ
“Χάριν τής ιστορικής αληθείας οφείλω νά διαπιστώσω ότι μόνον οί Ελληνες, εξ’ όλων τών αντιπάλων οί οποίοι μέ αντιμετώπισαν, επολέμησαν μέ παράτολμον θάρρος καί υψίστην περιφρόνησιν πρός τόν θάνατον….”
(Από λόγο πού εκφώνησε στίς 4 Μαίου 1941 στό Ράιχσταγκ.)
Σέρ Αντονυ Ηντεν
“Ασχέτως πρός ότι θα πούν οι ιστορικοί τού μέλλοντος, εκείνο τό οποίον μπορούμε να πούμε εμείς τώρα, είναι ότι η Ελλάς έδωσε αλησμόνητο μάθημα στόν Μουσολίνι, ότι αυτή υπήρξε η αφορμή τής επανάστασης στήν Γιουγκοσλαβία, ότι αυτή εκράτησε τούς Γερμανούς στό ηπειρωτικό έδαφος καί στήν Κρήτη για έξι εβδομάδες, ότι αυτή ανέτρεψε τήν χρονολογική σειρά όλων τών σχεδίων τού Γερμανικού Επιτελείου καί έτσι έφερε γενική μεταβολή στήν όλη πορεία τού πολέμου καί ενικήσαμε.”
(Από λόγο του στό Βρετανικό κοινοβούλιο στίς 24/09/1942.)
Ουίστον Τσώρτσιλ
“Η λέξη ηρωισμός φοβάμαι ότι δέν αποδίδει τό ελάχιστο εκείνων τών πράξεων αυτοθυσίας τών Ελλήνων, πού ήταν καθοριστικός παράγων τής νικηφόρου εκβάσεως τού κοινού αγώνα τών εθνών, κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διά τήν ανθρώπινη ελευθερία καί αξιοπρέπειαν.”
“Εάν δέν υπήρχε η ανδρεία τών Ελλήνων καί ή γενναιοψυχία τους, ή έκβαση τού Β’ Παγκόσμιο Πολέμου θά ήταν ακαθόριστη.”
(Από ομιλία του στό Αγγλικό κοινοβούλιο στίς 24 Απριλίου 1941.)
“Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οί Ελληνες πολεμούν σάν ήρωες. Τώρα θά λέμε: Οί ήρωες πολεμούν σάν Έλληνες.”
(Από λόγο πού εκφώνησε από τό BBC τίς πρώτες ημέρες τού Ελληνοιταλικού πολέμου.)
“Μαχόμενοι οί Έλληνες εναντίον τού κοινού εχθρού θά μοιρασθούν μαζί μας τά αγαθά τής ειρήνης.”
(Από λόγο πού εξεφώνησε στίς 28 Οκτωβρίου 1940, όταν επετέθη ή Ιταλία κατά τής Ελλάδας.)
Σέρ Χάρολδ Αλεξάντερ,
Βρετανός Στρατάρχης κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
“Δέν θά ήταν υπερβολή νά πούμε ότι ή Ελλάς ανέτρεψε τό σύνολο τών σχεδίων τής Γερμανίας εξαναγκάσασα αυτήν νά αναβάλει γιά έξι εβδομάδες τήν επίθεση κατά τής Ρωσίας. Διερωτώμεθα ποιά θά ήταν ή θέση τής Σοβιετικής Ενώσεως χωρίς τήν Ελλάδα.”
(Από ομιλία του στό Βρετανικό κοινοβούλιο στίς 28 Οκτωβρίου 1941.)
Γεώργιος ΣΤ’
Βασιλιάς τής Μεγάλης Βρετανίας 1936-1952
“Ο μεγαλοπρεπής αγών τής Ελλάδος, υπήρξε ή πρώτη μεγάλη καμπή τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.”
(Από λόγο του στο κοινοβούλιον τόν Μάιον 1945.)
Φραγκλίνος Ρούσβελτ
“Εις τήν Ελλάδα παρασχέθη τήν 28ην Οκτωβρίου 1940 χρόνος τριών ωρών διά ν’αποφασίσει πόλεμον ή ειρήνην, αλλά καί τριών ημερών ή τριών εβδομάδων ή και τριών ετών προθεσμία νά παρείχετο, ή απάντησις θά ήτο ή ίδια.”
“Οί Έλληνες εδίδαξαν δία μέσου τών αιώνων τήν αξιοπρέπειαν. Οταν όλος ό κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, ό Ελληνικός λαός ετόλμησε νά αμφισβητήσει τό αήττητον τού γερμανικού τέρατος αντιτάσσοντας τό υπερήφανον πνεύμα τής ελευθερίας.”
(Από ραδιοφωνικό λόγο πού εξεφώνησε στίς 10/6/1943.)
“Ο ηρωικός αγών τού ελληνικού λαού κατά τής επιθέσεως τής Γερμανίας, αφού τόσον παταγωδώς ενίκησε τούς Ιταλούς στήν απόπειρά τους νά εισβάλλουν στό ελληνικό έδαφος, γέμισε μέ ενθουσιασμό τίς καρδιές τού αμερικανικού λαού καί εκίνησε τήν συμπάθειά του. Πρό ενός καί πλέον αιώνος, κατά τόν πόλεμον τής ελληνικής ανεξαρτησίας, τό εθνος μας εξέφρασε τήν φλογερή του συμπάθεια γιά τούς Ελληνες καί ευχότανε γιά τήν ελληνική νίκη ”
(Δήλωσή τουστό Υπατο Συμβούλιο τής Αχέπα στίς 25/04/1941, πού μεταδώθηκε ραδιοφωνικά από τόν Λευκό Οίκο.)                                                                                                                                ΠΗΓΗ:www.arkoleon.com

ΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΟ «ΟΧΙ» ΤΟΥ ’40. Όλη η αλήθεια που μας κρύβουν!

Η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδος, βρήκε το ΚΚΕ σε κατάσταση διαλύσεως και τον αρχηγό του, Νίκο Ζαχαριάδη, κρατούμενο στις φυλακές της Κέρκυρας.

Την 2α Νοεμβρίου 1940, στην εφημερίδα «Καθημερινή», δημοσιεύθηκε μια επιστολή του Ζαχαριάδη, η οποία όλως παραδόξως καλούσε τον ελληνικό λαό να υπερασπιστεί την πατρίδα: «… Στον πόλεμο αυτό, διευθυνόμενο από την κυβέρνηση Μεταξά, πρέπει όλοι να δώσουμε τις δυνάμεις μας μέχρι τελευταίας ικμάδας. Όλοι στον αγώνα, ο καθένας από τη θέση του…». Αυτή την επιστολή εμφανίζουν σήμερα κάποιοι εκ των πολιτικών απογόνων του Ζαχαριάδη –οι κουκουέδες (και λέω «κάποιοι», διότι όλοι οι σημερινοί αριστεροί είναι πολιτικοί απόγονοι του Ζαχαριάδη, τότε δεν υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜ.ΑΡ κ.λπ., όλοι ήταν ΚΚΕ ως το 1968 που έγινε η διάσπαση), για να εμφανισθούν ως… πρωτοπόροι του αγώνα. Κρύβουν, όμως, επιμελώς την ιστορική αλήθεια!
Ωστόσο, λίγο αργότερα, η επιστολή αυτή θεωρήθηκε πλαστή από το ΚΚΕ. Σύμφωνα, λοιπόν, με άρθρο του Ν. Πλουμπίδη (γνωστού από την υπόθεση Μπελογιάννη), στον παράνομο «Ριζοσπάστη» της εποχής: «Ιδιαίτερα, με το δημοσιευμένο στις φυλλάδες του Μεταξά της 2 Νοέμβρη πλαστό γράμμα του μεγάλου μας αρχηγού συν. Ζαχαριάδη, παράσυρε στην αυτοκτονία το λαό» (πηγή: «ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», τόμος Ε΄, σελ. 36-37).
Έναν μήνα αργότερα, στις 26 Νοεμβρίου 1940, ο Ζαχαριάδης έγραψε δεύτερη επιστολή και… αποκατέστησε την τάξη: «Ενάντια στη θέληση του λαού, ο Μεταξάς έκανε και κάνει τον πόλεμο ενάντια στην Ιταλία, σα μια επιχείρηση αντιλαϊκή-πλουτοκρατική-καταχτητική-φασιστική-ιμπεριαλιστική. Ο λαός είναι αποφασιστικά ενάντια σ’ έναν τέτοιο πόλεμο. Έξω απ’ αυτά, η Ελλάδα δεν έχει καμιά θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και Ιταλία-Γερμανία» (πηγή: «Ν. Ζαχαριάδη-Συλλογή Άρθρων», έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ).
Εν συνεχεία, ο Ζαχαριάδης έγραψε και τρίτη επιστολή, στις 15 Ιανουαρίου 1941, στην οποία προχωράει ακόμα πάρα πέρα: «Μετά το διώξιμο των Ιταλών από την Ελλάδα, το αίμα των φαντάρων μας χύνεται άδικα, σήμερα δε ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός εισπράττει σε αίμα των παιδιών της Ελλάδας, τους τόκους του κεφαλαίου που διάθεσε το 1935-36 για την παλινόρθωση του Γεωργίου και την εγκαθίδρυση της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας του Μεταξά. Οι λαοί και φαντάροι της Ελλάδας και της Ιταλίας δεν είναι εχθροί μα αδέρφια, και η συναδέλφωσή τους στο μέτωπο θα σταματήσει τον πόλεμο…».
Ενώ, λοιπόν, τα στρατευμένα παιδιά της Ελλάδος αγωνίζονται στο μέτωπο και απελευθερώνουν την μία ελληνική πόλη της Βορείου Ηπείρου μετά την άλλη, οι πηλιογούσηδες του ΚΚΕ τους καλούν να… πετάξουν τα όπλα: «Καλούμε τους πολεμιστές μας ν’ αρνηθούν να πολεμήσουν πέρα απ’ τα σύνορα της πατρίδας μας. Τι ζητάμε στην Αλβανία; Που μας πάνε; Ο λαός μας δε θέλει δεύτερο Σαγγάριο» (πηγή: «ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», τόμος Ε΄, σελ. 11,16).
Τέλος, ενώ επίκειται η γερμανική επέμβαση, το ΚΚΕ κάνει την ακόλουθη προδοτική-πουρκουάδικη έκκληση: «Η Κ.Ε. καλεί τους φαντάρους, τους ναύτες και τους αεροπόρους μας, να πάρουν στα χέρια τους τις διοικήσεις των μονάδων τους, εκλέγοντας προσωρινές επιτροπές, που ν’ αντιπροσωπεύουν όλους, από τον στρατιώτη μέχρι το στρατηγό, όσοι συμφωνάνε σε τούτο το πρόγραμμα δράσης: Να προτείνουν ειρήνη στους απέναντι αντιπάλους τους και ν’ απαιτήσουν, απ’ το άλλο μέρος, παραίτηση της κυβέρνησης, σχηματισμό προσωρινής αντιπολεμικής κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας-ειρήνης, σταμάτημα του πολέμου, ακύρωση των συμφωνιών που κλείστηκαν με τους Εγγλέζους και προσανατολισμό της χώρας προς τη Σοβιετική Ένωση. Η Κ.Ε. καλεί την εργατική τάξη κι ιδιαίτερα τους εργάτες μεταφορών , ναυτεργάτες, λιμενεργάτες, αυτοκινητιστές κι εργάτες πολεμικών εργοστασίων, να εφαρμόσουν ενιαίο εργατικό αντιπολεμικό μέτωπο με όσους συμφωνάνε στην πλατφόρμα του μετώπου εθνικής σωτηρίας-ειρήνης, συγκροτώντας επιτροπές εργοστασιακές κι επιχείρησης και να παλαίψουν με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, με κωλυσιεργία στην παραγωγή, με οικονομικές και πολιτικές απεργίες. Η Κ.Ε. καλεί όλο τον εργαζόμενο λαό να πάρει παράδειγμα από τον ηρωικό αδελφό λαό της Βουλγαρίας, που κάνει ότι μπορεί για την αποκατάσταση της ειρήνης στα Βαλκάνια και την πραγματική συνεννόηση όλων των βαλκανικών λαών» (πηγή: «ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», τόμος Ε΄, σελ. 25-26). Ποιο ήταν το παράδειγμα του «ηρωικού αδελφού λαού της Βουλγαρίας», το οποίο καλεί το ΚΚΕ τους Έλληνες να μιμηθούν; Εκείνη την εποχή, γερμανικά στρατεύματα είχαν εισέλθει στην Βουλγαρία, κατόπιν αδείας του Βόριδος, για να εισβάλλουν από εκεί στην Ελλάδα, ο δε «ηρωικός αδελφός λαός της Βουλγαρίας» τους υποδεχόταν ενθουσιωδώς!
Για όσους –νεαρούς αναγνώστες κυρίως- εκπλήσσονται μ’ αυτά που διαβάζουν, να τονίσω ότι η «αντιπολεμική» και στην ουσία φιλοιταλική- φιλογερμανική στάση του ΚΚΕ, προερχόταν από το περιβόητο σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ, το οποίο ευρισκόταν σε πλήρη ισχύ την περίοδο του ελληνο-ιταλικού πολέμου. Ευτυχώς δε για το ΚΚΕ, η γερμανική εκστρατεία κατά του μπολσεβικισμού έγινε νωρίς, σε χρονικό διάστημα λιγότερο από δύο μήνες από την κατάκτηση της Ελλάδος, κι έτσι δεν πρόλαβαν να εκτεθούν οι κουκουέδες σε ανοικτή συνεργασία με τα στρατεύματα κατοχής…

Γ. Δημητρακόπουλος Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός Π. Φάληρο – Αθήναι. ΠΗΓΗ:xryshaygh.wordpress.com

Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: ΤΟ «ΟΧΙ» ΤΟ ΕΙΠΕ Ο ΛΑΟΣ! Καμία αναφορά στον Ι. Μεταξά…

Εν όψει της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου, ο πρόεδρος του μνημονιακού τηλεκόμματος Γ. Καρατζαφέρης έκανε την παρακάτω δήλωση:

 ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΛΑ.Ο.Σ. κ. Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, 27/10/2011: «Πριν 71 χρόνια, σαν και σήμερα, οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας είπαν το μεγάλο “ΟΧΙ” στην εθνική ταπείνωση και την κηδεμονία. Σήμερα, 71 χρόνια μετά, μας ζητούν το ίδιο. Μια ταπείνωση της χώρας και μια κηδεμονία. Τότε μας πήραν τον εθνικό μας πλούτο. Τώρα απαιτούν πάλι το ίδιο. Είναι η σειρά μας να φωνάξουμε το δικό μας “ΟΧΙ”. Είναι η σειρά μας να μας γράψει η ιστορία. Είμαι σίγουρος ότι ο Ελληνικός λαός θα το κάνει».
 Παρατήρηση 1η: Δεν μπορεί να μιλάει για την σημερινή ταπείνωση της χώρας και για την ανάγκη να φωνάξουμε το δικό μας «ΟΧΙ», ο άνθρωπος που όχι μόνο υπερψήφισε το Μνημόνιο, αλλά που υπερηφανεύεται κιόλας, ότι χωρίς αυτόν δεν θα είχε περάσει!
Παρατήρηση 2η: Σύμφωνα λοιπόν με τον μνημονιακό τηλεπρόεδρο, «οι πατεράδες και οι παππούδες μας είπαν το ΟΧΙ», δηλαδή «το ΟΧΙ το είπε ο λαός», όπως λένε και τα κουμούνια. Ούτε μία αναφορά δε έκανε ο πρόεδρος του (δήθεν) ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥ κόμματος, άνθρωπο που είπε το «ΟΧΙ», στον «πατέρα της νίκης», Ι. Μεταξά! Από μία πλευρά καλύτερα, γιατί θα έτριζαν τα κόκαλά του…                           ΠΗΓΗ:xryshaygh.wordpress.com

“Μαρτυρίες κομμουνιστικής ηλιθιότητας…”

Πριν λίγες μέρες διάβασα στην Ιστοσελίδα μας ένα απόσπασμά από το βιβλίο της Έλλης Παππά “Μαρτυρίες μιας διαδρομής” (Εκδόσεις του Μουσείου Μπενάκη), σχετικό με τον προσφάτως αποκατεστηθέντα απο το ΚΚΕ Νίκο Βαβούδη. Μπήκα λοιπόν στον πειρασμό να το αγοράσω και αφού το διάβασα, ομολογώ πως τα χρήματα που ξόδεψα δεν πήγαν χαμένα. Το βιβλίο είναι εν μέρει βιογραφικό (η Ε.Π. ήταν μεσαίο στέλεχος του ΚΚΕ) και η πλοκή του κινείται γύρω από τις υποθέσεις Πλουμπίδη και Μπελογιάννη αλλά αναφέρεται και σε άλλους “αγωνιστές” που υπονομεύθηκαν από τους “συντρόφους” τους της “καθοδήγησης”.
Η μεν πρώτη αφορούσε ένα ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ το οποίο είχε ανοιχτά διαφωνήσει με την διεξαγωγή του ενόπλου αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, στιγματίστηκε αργότερα απο τον Ζαχαριάδη ως “χαφιές” και αφού συνελήφθη, ασθενής από τη φυματίωση, εκτελέστηκε το 1953 . Η δε δεύτερη, την ιερή αγελάδα των εν Ελλάδι κομμουνιστών, τον περίφημο “άνθρωπο με το γαρύφαλο” του οποίου η συγγραφέας υπήρξε σύντροφος ζωής και μητέρα του υιού του.
Μια πρώτη διαπίστωση που πρέπει να να κάνουμε αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, είναι πως το μορφωτικό επίπεδο της συγγραφέως είναι πολύ υψηλό, και οπωσδήποτε πολύ υψηλότερο από τον μέσο όρο των υπολοίπων συντρόφων της, της εποχής εκείνης. Αποφεύγει κλασσικές κομμουνιστικές εκφράσεις όπως: “Οχτώβρης”,”ρεβιζιονισμός”, “φραξιονιστής”, “μοναρχοφασίστας” κλπ, χρησιμοποιόντας την δημοτική Ελληνική με επιδεξιότητα και χάρη παρά τις ιδεολογικές της αγκυλώσεις, ειδικά στο κεφάλαιο “Γράμματα στον γιό μου”. Επίσης ο τρόπος που έζησε, αλλά κυρίως ο αθόρυβος τρόπος με τον οποίο άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο, δείχνουν άτομο εώς το τέλος συνεπές με την ιδεολογία του, πράγμα απολύτως σεβαστό, ασχέτως εάν με την ιδεολογία αυτή μας χωρίζει πραγματική άβυσσος.
Ειδικότερα, όσον αφορά την υπόθεση Πλουμπίδη η Ε.Π. ήταν από τα ελάχιστα στελέχη που υποστήριξαν την αθωότητά του και μάλλιστα ετόλμησε να ενημερώσει με επιστολή της τον Ζαχαριάδη για τον κατήφορο που είχε πάρει το κόμμα της. Αυτη η τόλμη της άλλωστε την οδήγησε λίγα χρόνια αργότερα στην έξοδο μια και όπως γράφει στη σελ. 96, Οι “καλοί” και “πιστοί” σύντροφοι είναι εκείνοι που λένε ό,τι θέλει να ακούσει η ηγεσία.
Να σημειώσουμε εδώ πως ουδέποτε το ΚΚΕ διερεύνησε τις κατηγορίες εναντίον του Πλουμπίδη και ούτε τον “αποκατέστησε”. Τυχαίο; Σίγουρα όχι… Για τον Ν. Μπελογιάννη είναι ολοφάνερο πως μέσα από τις σελίδες του βιβλίου γίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια -αριστεροπροοδευτικής- αγιοποίησής του, προσπάθεια η οποία είναι δικαιολογημένη αφ΄ενός μεν διότι η συγγραφέας ήταν, όπως είπαμε, η σύντροφός του, αφ΄ ετέρου δε διότι η ίδια ποτέ δεν είχε λάβει μέρος στον ένοπλο αγώνα του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ κατά του Εθνικού Στρατού, και επομένως δεν είχε την ευκαιρία να θαυμάσει την ανδρεία του αγαπημένου της ο οποίος, μεταξύ άλλων, ως πολιτικός επίτροπος της “10ης Μεραρχίας” των συμμοριτοκατσαπλιάδων έπαιξε αποφασιστικό ρόλο και στη σφαγή- γενοκτονία μάλλον- στον Μελιγαλά της Μεσσηνίας.
Επίσης, είναι εμφανής η αηδία που της προκαλούσε ο ελιτισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ και ο καιροσκοπισμός των ανωτάτων στελεχών του. Όσο για τις περιγραφές που κάνει για την επαφή της με τον “υπαρκτό” σε ΕΣΣΔ και Ρουμανία και τις εκεί εμπειρίες της, αυτές αγγίζουν τα όρια της ιλαροτραγωδίας και προσφέρουν άφθονες στιγμές γέλιου στον αναγνώστη!
Ένας εναλλακτικός τίτλος για το βιβλίο αυτό θα ήταν “Μαρτυρίες Κομμουνιστικής Ηλιθιότητας” και για του λόγου το αληθές παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα σχετικό με την 21η Απριλίου από τις σελίδες 159-160:
“Πρωτοφανή ήταν τα όσα συνέβησαν και συνέβαιναν. Είχαμε δικτατορία, που επιβλήθηκε, γιατί δεν υπήρξε η παραμικρή αντίσταση από τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, παρ΄ όλες τις μεγαλοστομίες που είχαν ακουστεί κατά καιρούς (στην πράξη, μια πρόσκληση σε όλους τους δημοκρατικούς γιωταχήδες να κλείσουν με τα αυτοκίνητά τους τη Μεσογείων και την Κηφισίας, εμποδίζοντας τα θωρακισμένα του Παττακού να φτάσουν στο κέντρο της Αθήνας, θα ήταν αρκετή για να αποτρέψει την επιβολή της δικτατορίας, δεδομένου μάλλιστα πως οι συνταγματάρχες, όπως ομολογήθηκε αργότερα από τους ίδιους, θα υποχωρούσαν , αν συναντούσαν αντίσταση). Είχαμε το φιάσκο της Αυγής, του επίσημου οργάνου της ΕΔΑ, που ανέλυε στο κύριο άρθρο της – τη μέρα που επιβλήθηκε η δικτατορία – πώς και γιατί δικτατορικό πραξικόπημα… δεν μπορούσε να γίνει.”
Δηλαδή κατά την συγγραφέα ένα κόμμα (και η εφημερίδα του) που πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο θα μπορούσε να είχε απευθύνει κάλεσμα στους “δημοκρατικούς γιωταχήδες” να κλείσουν την Μεσογείων και την Κηφισίας… Ναι, σίγουρα… και τα τεθωρακισμένα του Στρατηγού θα γύριζαν στο στρατόπεδο… Αγαπητοί σύντροφοι, το νού σας. Τα τεθωρακισμένα είναι να μη ξεκινήσουν, άμα ξεκινήσουν δε τα σταματάει τίποτα! Καλή ανάγνωση!

Κλεομένης

ΠΗΓΗ:xryshaygh.wordpress.com

28η Οκτωβρίου – Μύθοι και αλήθειες

Το ιστορικό «ΟΧΙ» εορτάζουμε σήμερα, αλλά εδώ και κάμποσα χρόνια –και πιο συγκεκριμένα από το 1974 και μετά, από τότε δηλαδή που η μαρξιστική προπαγάνδα έχει το πάνω χέρι σ’ αυτόν τον τόπο- η ιστορία κι αυτής της εθνικής μας επετείου έπεσε θύμα αναίσχυντης διαστρεβλώσεως. Τους μύθους αυτούς της αριστεράς θα παρουσιάσουμε σήμερα και θα αντιπαρατάξουμε την ιστορική αλήθεια:
Μύθος 1^ος: «Το ΟΧΙ το είπε ο λαός». Βεβαίως το ΟΧΙ το είπε και ο λαός, αφού όμως πρώτα το είχε πει ο Ιωάννης Μεταξάς. Άλλωστε, τον Ι. Μεταξά ξύπνησε στις 3 την νύχτα της 27^ης προς την 28^η Οκτωβρίου ο Ιταλός πρεσβευτής. Και ο Ι. Μεταξάς φάνηκε άξιος της πατρίδος. Η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι χωρίς τον Ι. Μεταξά το έπος του ’40 δεν θα γραφόταν ποτέ!
Μύθος 2^ος: «Ο Μεταξάς, που ήταν «φασίστας», «γερμανόφιλος» κ.τ.λ., είπε το ΟΧΙ γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Αν δεν το ’λεγε, την επομένη θα τον ανέτρεπε ο λαός». Ωραίο το παραμύθι, αλλά την ώρα που θα ξυπνούσε ο ελληνικός λαός και μέχρι που να καταλάβει τι του γίνεται, οι Ιταλοί θα είχαν φθάσει στην Αθήνα. Ο Ι. Μεταξάς ήταν φλογερός πατριώτης και πραγματικός εθνικός ηγέτης, κι όποιος κι αν του ζητούσε να παραδώσει την Ελλάδα, είτε αυτός ήταν «φασίστας», είτε «κομμουνιστής», είτε «δημοκράτης», αυτός ΟΧΙ θα απαντούσε.
Μύθος 3^ος: «Ο Ι. Μεταξάς ήταν τύραννος, δικτάτορας, καταπιεστής του λαού, έστελνε τον κόσμο εξορία κ.τ.λ.». Η αλήθεια είναι ότι το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου δεν επεβλήθη δια της βίας. Ο Ι. Μεταξάς ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδος από την 13^η Απριλίου 1936, με την σύμφωνη γνώμη των τότε πολιτικών κομμάτων, εκτός των κομμουνιστών. Από την ημέρα που ανέλαβε τις τύχες της χώρας, το ΚΚΕ προχώρησε σε δυναμικές ενέργειες, όπως διαδηλώσεις και απεργίες, που πάντα κατέληγαν σε αιματηρές συγκρούσεις με τον Στρατό και την Χωροφυλακή, προετοιμαζόμενο για την τελική αναμέτρηση. Εξήγγειλε δε, γενική απεργία για την 5^η Αυγούστου, που θα εξελισσόταν σε επιχείρηση για την βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Πιθανότατα, η 5^η Αυγούστου θα έμενε στην Ιστορία ως ημέρα ενάρξεως ενός εμφυλίου πολέμου, όπως εκείνο τον καιρό στην Ισπανία. Όμως, μια ημέρα πριν, την 4^ηΑυγούστου, τους πρόλαβε ο Ι. Μεταξάς και με δύο διατάγματα διέλυσε την βουλή και τα κόμματα, ανέστειλε και ορισμένα άρθρα του συντάγματος και έτσι αναίμακτα, επέβαλλε εθνικό καθεστώς. Μερικά από τα επιτεύγματα της 4^ης Αυγούστου είναι τα ακόλουθα:
1^ον) Πλήρης εξαφάνιση της ανεργίας.
2^ον) Ίδρυση του ΙΚΑ και της Εργατικής Εστίας.
3^ον) Καθιέρωση της αδείας μετ’ αποδοχών.
4^ον) Καθιέρωση της 8ωρης εργασίας και των αμειβομένων υπερωριών.
5^ον) Καθιέρωση της υποχρεωτικής αργίας της Κυριακής.
6^ον) Καθιέρωση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
7^ος) Επιβολή κατωτάτου ορίου μισθών και ημερομισθίων (το πολυσυζητημένο σήμερα «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα»).
8^ον) Απαγόρευση της εργασίας ανηλίκων.
9^ον) Καθιέρωση της Πρωτομαγιάς ως εθνικής εργατικής εορτής.
10^ον) Δημιουργία κρατικών παιδικών σταθμών.
11^ον) Διαγραφή των αγροτικών χρεών.
12^ον) Δωρεάν εισιτήρια –μέσω της Εργατικής Εστίας- στους εργάτες, για θέατρα, κινηματογράφους κ.α. εκδηλώσεις.
13^ον) Πλήρης αναδιοργάνωση και εξοπλισμός των Ενόπλων Δυνάμεων – τα αποτελέσματα φάνηκαν το ’40.
14^ον) Κατασκευή των οχυρών και της περίφημης «Γραμμής Μεταξά».
15^ον) Εξαφάνιση του κομμουνισμού και της πολιτικάντικης φαυλοκρατίας – επίτευξη της εθνικής ενότητος των Ελλήνων.
16^ον) Ίδρυση της ΕΟΝ και εθνική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας, που έγραψε το έπος του ’40. Και άλλα πολλά…
Μύθος 4^ος: Ο ελληνικός λαός πολέμησε κατά του φασισμού». Πως μπορεί όμως να έγινε αυτό, από την στιγμή που και στην Ελλάδα υπήρχε «φασιστικό» καθεστώς, όπως αποκαλούν την 4^η Αυγούστου οι αδιόρθωτοι μυθομανείς;  Πολέμησε ο ένας φασισμός κατά του άλλου; Και εν τέλει, με την λογική αυτή και οι Ιταλοί μπορούν να πουν ότι το ’40 πολέμησαν κατά του (ελληνικού) φασισμού. Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες πολέμησαν υπέρ βωμών και εστιών, κι όχι υπέρ ή κατά της οποιασδήποτε ιδεολογίας. Ο πόλεμος που εξαπόλυσε ο Μουσολίνι ήταν κατακτητικός, όχι ιδεολογικός.
Μύθος 5^ος: «Όλοι οι Έλληνες πολέμησαν τον εισβολέα σαν μια γροθιά». Ναι, όλοι οι Έλληνες πλην των κομμουνιστών. Οι οποίοι κομμουνισταί ήσαν εκείνη την εποχή δέσμιοι του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότωφ και σαμποτάρισαν ανοιχτά τον επικό αγώνα του Έθνους: «Ο Μεταξάς από την πρώτη στιγμή έκανε πόλεμο φασιστικό, κατακτητικό… Τι ζητάμε στην Αλβανία; Που μας πάνε; Ο λαός μας δε θέλει δεύτερο Σαγγάριο» κ.τ.λ..
Να κρατήσουμε, λοιπόν, το πραγματικό μήνυμα του ΟΧΙ, απαλλαγμένο από τους μύθους της αντιλαϊκής και εθνοπροδοτικής αριστεράτζας, να θυμόμαστε και να τιμούμε τον πατέρα του ΟΧΙ, Ι. Μεταξά. Ενός ΟΧΙ, που είναι στην σημερινή εποχή της καταλύσεως της εθνικής μας κυριαρχίας από τους διεθνείς τοκογλύφους, περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ!
(ΥΓ) : Χρυσή Αυγή, για την αποκατάσταση της Ιστορίας του Έθνους μας!
Γ. Δημητρακόπουλος Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός Π. Φάληρο – Αθήναι.                                      ΠΗΓΗ:xryshaygh.wordpress.com