ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ:Ἡ οἰκογενειακὴ καταγωγὴ του

 Ἡ πραγματικὴ καταγωγή.
Ὄχι αὐτὴ ποὺ προσπάθησε ὁ ἴδιος ὁ Βενιζέλος νὰ μᾶς πείσῃ πὼς εἶχε.
Σὲ κάποιες μάλλιστα ἀναφορὲς ἀμφισβητεῖται καὶ τὸ ἐὰν ἦταν πραγματικὸς υἱὸς τοῦ Κυριάκου ὁ Ἐλευθέριος.
Γιὰ τὴν καταγωγὴ Βενιζέλου πολλὰ ἔχουν γραφῇ. 
Γιὰ τὸ ποιὸς ἦταν ὁ Βενιζέλος ἐπίσης.
Τὸ ὅ,τι, θεωρητικῶς, γιὰ κάποιους διπλασίασε τὴν Ἑλλάδα, θὰ μπορούσαμε νὰ τὸ συμπεριλάβουμε στὰ θετικά του. Ἀλλά εἶναι πράγματι ἔτσι;
Ποιός ἦταν ὁ κύριος ἐμπνευστής τῆς μικρασιατικῆς ἐκστρατίας καί ποιός αὐτός πού ἐξαφανίστηκε πρῶτος ὅταν μᾶς πέταξε στά χέρια τοῦ Κεμᾶλ;

ΟΙ­ΚΟ­ΓΕ­ΝΕΙΑ­ΚΗ ΠΡΟ­Ε­ΛΕΥ­ΣΗ ΤΟΥ Ε­ΛΕΥ­ΘΕ­ΡΙΟΥ ΒΕ­ΝΙ­ΖΕ­ΛΟΥ

Ἀλ­λ’ ἄς ἐ­πα­νέλ­θω­μεν εἰς τὴν οἰ­κο­γε­νεια­κὴν προ­έ­λευ­σιν τοῦ Ἐ­λευ­θε­ρί­ου Βε­νι­ζέ­λου. Ἔ­χον­τες δὲ ὑ­π’­ὄ­ψιν τὸ ἔρ­γον καὶ ὅ­λας τὰς ἰ­δι­ό­τη­τας τοῦ χα­ρα­κτῆ­ρος αὐ­τοῦ ,  ἄς  σκι­α­γρα­φή­σω­μεν ἐν συ­νε­χεί­ᾳ τὴν με­γά­λην «προ­σω­πι­κό­τη­τα»  τοῦ πο­λι­τι­κοῦ ἐ­κεί­νου ἀν­δρός.

Ἀ­κρι­βῶς ὅ­πως τι­νὲς ἐκ τῶν φί­λων καὶ θαυ­μα­στῶν του, ἀ­να­δει­χθέν­τες πα­ρ’ αὐ­τοῦ ἤ ἐν­δι­αι­τώ­με­νοι ἐκ τοῦ τα­μεί­ου τῆς συ­ζύ­γου του  Ἕ­λε­νας,  διὰ μυ­θι­στο­ρη­μα­τι­κῶν δι­η­γή­σε­ων προ­σπα­θοῦ­σι νὰ …  θε­ο­ποι­ή­σω­σι τὸν αὐ­θέν­τη των,  οὕ­τω ἄλ­λοι τῆς αὐ­τῆς συ­νο­μο­τα­ξί­ας προ­σπα­θοῦ­σι διὰ πα­ρεμ­φε­ρῶν δι­η­γή­σε­ων νὰ ἀ­πο­δεί­ξω­σιν ὅ­τι ὁ  πα­τὴρ τοῦ  Ἐ­λευ­θε­ρί­ου Βε­νι­ζέ­λου,  Κυ­ριά­κος κα­τή­γε­το ἐκ Μυ­στρᾶ τῆς Σπάρ­της καὶ ὅ­τι ἦ­το ἀ­πό­γο­νος τῆς ἐ­κεῖ ἀρ­χον­τι­κῆς οἰ­κο­γέ­νειας τῶν Κρεβ­βα­τά­δων!! .   

Χω­ρὶς τοῦ­το νὰ ἐ­πι­βε­βαι­οῦ­ται ἐξ οὐ­δε­μιᾶς ἐ­πι­σή­μου ἱ­στο­ρι­κῆς πη­γῆς καὶ χω­ρὶς ἐ­κεῖ­νος ζῶν  εἰ­σέ­τι νὰ ἰ­σχυ­ρί­σθῃ τοι­οῦ­τον τὶ πο­τέ…. Μὴν ἀ­πο­ρεῖ­τε !­.. Οἱ  με­μυ­η­μέ­νοι Βε­νι­ζε­λι­κοὶ ὡς ἐ­κα­λοῦν­το ἐν Κρή­τῃ οἱ φα­να­τι­κοὶ ὁ­πα­δοὶ τοῦ   «Μεσ­σί­ου»,  εἶ­ναι ἱ­κα­νοὶ δι’  ὅ­λα. Προ­σω­πι­κῶς εἶ­δον ἐ­γώ ὡς ἀ­ξι­ω­μα­τι­κὸς,  κα­τὰ τὸ ἔ­τος 1918, εἴς τι σχο­λεῖ­ον τῆς Λή­μνου, με­γά­λην δι­α­φη­μι­στι­κὴν ἐ­λαι­ο­γρα­φί­αν πα­ρι­στῶ­σαν τὸν ὑ­ε­λο­φο­ροῦν­τα Ἐ­λευ­θέ­ριον Βε­νι­ζέ­λον ὡς ἐ­ξερ­χό­με­νον τῆς … θα­λάσ­σης καὶ  εὐ­λο­γοῦν­τα ὡς ὁ Χρι­στὸς τὰ  πέ­ριξ αὐ­τοῦ συ­να­θροι­σθέν­τα παι­δί­α,  πρὸς  τὰ ὁ­ποῖ­α δι­έ­νει­μεν δῶ­ρα.  Ὤ!  ὁ­ποί­α βλα­σφη­μί­α!­!­.­..

Φαν­τα­σθῆ­τε λοι­πὸν,  ποῦ εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ φθά­σῃ ἡ συ­σκο­τι­σμέ­νη δι­ά­νοι­α καὶ ὁ φα­να­τι­σμὸς τῶν  ἀ­πο­ναρ­κω­θέν­των ὁ­πα­δῶν τοῦ  Βε­νι­ζέ­λου καὶ ποί­ου εἴ­δους σο­φί­σμα­τα εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ ἐ­πι­νο­ή­σω­σιν, ὥ­στε νὰ θε­ο­ποι­η­θῇ ὁ μέ­γας δαί­μων τῆς Ἑλ­λά­δος.

Ἰ­δοὺ ὅ­μως ἡ οἰ­κο­γε­νεια­κὴ προ­έ­λευ­σις τοῦ Ἐ­λευ­θε­ρί­ου Βε­νι­ζέ­λου ὡς τὴν ἱ­στο­ρεῖ ἀ­κρι­βῶς εἰς τὸ βι­βλί­ον του, ὑ­πὸ τὸν τί­τλον «βι­ο­γρα­φί­α Ἐ­λευ­θε­ρί­ου Βε­νι­ζέ­λου» ὁ Μ.Α. Πα­πα­δά­κης:

«…  Κερ­κυ­ραί­α Ἑ­βραί­α, ὀρ­φα­νὴ, ὁ­μι­λοῦ­σα θαυ­μά­σια τὴν Ἑλ­λη­νι­κὴν, ἦλ­θεν εἰς Θεσ­σα­λο­νί­κην διὰ νὰ γνω­ρί­σῃ τοὺς συγ­γε­νεῖς της  καὶ ἐ­νυμ­φεύ­θη τὸν ἐ­ξά­δελ­φόν της Μπέ­νυ Σε­λόν.  Ὁ σύ­ζυ­γός της ἦ­το γυ­ρο­λό­γος. Ἐκ τοῦ γά­μου των, ἐ­γεν­νή­θη υἱ­ός, ἀλ­λ’ ἕ­ξι ἔ­τη με­τὰ τὴν γέν­νη­σίν του ἀ­πέ­θα­νεν ὁ σύ­ζυ­γός της καὶ ἔ­μει­νε χή­ρα. Αὕ­τη ἐ­βα­σα­νί­ζε­το ὅ­μως διὰ νὰ ἀ­να­θρέ­ψῃ τὸ κα­χε­κτι­κὸν τέ­κνο της, λό­γῳ τῆς κλη­ρο­νο­μη­θεί­σης πα­τρι­κῆς ἀ­σθε­νεί­ας.

«… Μό­λις ὁ υἱ­ός της  ἔ­γι­νε δέ­κα ἐ­τῶν, ἤρ­χι­σε τὸ ἐ­πάγ­γελ­μα τοῦ πα­τρός του, κα­τώρ­θω­νεν δὲ οὕ­τω νὰ κερ­δί­ζῃ ὀ­λί­γα χρή­μα­τα καὶ νὰ βο­η­θῇ τὴν μη­τέ­ρα του. Ἀλ­λ’ οἱ κό­ποι, αἱ στε­νο­χω­ρί­αι, αἱ στε­ρή­σεις καὶ ἡ κλη­ρο­νο­μί­α τῆς συ­ζυ­γι­κῆς ἀ­σθε­νεί­ας, τό­σον τὴν εἶ­χον κα­τα­βά­λει, ὥ­στε με­τὰ μι­κρὸν δι­ά­στη­μα νὰ ἀ­πο­θά­νῃ καὶ αὐ­τή.

«… Ὁ νέ­ος ἔ­μει­νε μό­νος του, ἐ­ξα­κο­λου­θῶν τὸ ἐ­πάγ­γελ­μα τοῦ γυ­ρο­λό­γου, εἶ­χεν ὅ­μως μα­νί­αν καὶ με­γά­λην ἀ­γά­πην πρὸς τὴν θά­λασ­σαν ὅ­που ἐ­ψά­ρευ­ε τὰς ὥ­ρας τῆς ἀρ­γί­ας του. Μό­λις ἔ­γι­νε δε­κα­έ­ξι ἐ­τῶν ἤρ­χι­σε νὰ σκέ­πτε­ται ὅ­τι θὰ ὑ­πη­ρε­τή­σῃ στρα­τι­ώ­της καὶ δὲν ἔ­παυ­σε νὰ ἐ­νερ­γῇ πῶς θὰ δρα­πε­τεύ­σῇ ἐκ Θεσ­σα­λο­νί­κης διὰ νὰ ἀ­πο­φύ­γῃ τὴν στρά­τευ­σίν του εἰς τοὺς Τούρ­κους, καὶ δὲν ἄρ­γη­σε νὰ πα­ρου­σια­σθῇ ἡ εὐ­και­ρί­α.

«… Εἰς τὴν Θεσ­σα­λο­νί­κην πα­ρέ­με­νε ἕ­να κα­ϊ­κι Βα­τι­κι­ώ­τι­κο, τοῦ ὁ­ποί­ου ὁ μοῦ­τσος ἐ­νο­ση­λεύ­ε­το εἰς τὸ νο­σο­κο­μεῖ­ον , ὅ­που καὶ ἀ­πέ­θα­νεν.  Ὁ νέ­ος ἔ­πει­σεν τὸν πλοί­αρ­χον νὰ τὸν πα­ρα­λά­βη ὡς μοῦ­τσον εἰς ἀν­τι­κα­τά­στα­σιν τοῦ ἀ­πο­θα­νόν­τος. Πράγ­μα­τι ὁ πλοί­αρ­χος τὸν πα­ρέ­λα­βε καὶ ἀ­νε­χώ­ρη­σε λά­θρα ἐκ Θεσ­σα­λο­νί­κης.

«… Κα­τὰ τὸ μέ­χρι Πει­ραι­ῶς τα­ξί­δι τὸ ὁ­ποῖ­ον δι­ήρ­κε­σε ἐ­πὶ πολ­λοὺς μῆ­νας, λό­γῳ τῶν πολ­λῶν προ­σεγ­γί­σε­ων, οἱ ναῦ­ται τὸν ἐ­φώ­να­ζον «Κυ­ριά­κον» μὲ τὸ ὄ­νο­μα δη­λα­δὴ τοῦ ἀ­πο­θα­νόν­τος. Αὐ­τὸς ὄ­χι μό­νον τὸ ἐ­δέ­χε­το , ἀλ­λ’ ἤ­κου­εν εὐ­χα­ρί­στως εἰς τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τὸ ὁ­σά­κις τὸν ἐ­φώ­να­ζον καὶ ἔ­κτο­τε ἐ­συ­νή­θι­σε καὶ ἐ­κα­λεῖ­το «Κυ­ριά­κος». Ὁ πλοί­αρ­χος καὶ οἱ ναῦ­ται ἦ­σαν κα­τεν­θου­σι­α­σμέ­νοι μὲ τὸν νέ­ον μοῦ­τσον διὰ τὴν ἐ­ξυ­πνά­δα καὶ διὰ τὴν ἐρ­γα­τι­κό­τη­τά του.

«… Εἰς τὸν Πει­ραι­ᾶ ὁ πλοί­αρ­χος ἐ­πα­ρου­σί­α­σεν εἰς τὸ Λι­με­ναρ­χεῖ­ον τὸ πι­στο­ποι­η­τι­κὸν τοῦ νο­σο­κο­μεί­ου, δι’  οὗ ἐ­βε­βαι­οῦ­το ὁ θά­να­τος τοῦ πρώ­του Κυ­ριά­κου.  Εἶ­χεν ὅ­μως ἀ­νάγ­κην νὰ δη­λώ­σῃ τὸ ὀ­νο­μα­τε­πώ­νυ­μον τοῦ νέ­ου «Κυ­ριά­κου» διὰ νὰ γρα­φῇ εἰς τὸ Λι­μα­ναρ­χεῖ­ον. Ἐ­κά­λε­σεν ἰ­δι­αι­τέ­ρως τὸν «Κυ­ριά­κον» καὶ τὸν ἠ­ρώ­τη­σεν ἄν ἦ­το εὐ­χα­ρι­στη­μέ­νος μὲ τὴν θα­λασ­σι­νὴν ζω­ὴν καὶ ἄν θὰ ἔ­με­νε ἐρ­γα­ζό­με­νος μα­ζί του. Εἰς κα­τα­φα­τι­κὴν δὲ ἀ­πάν­τη­σιν, τὸν ἠ­ρώ­τη­σε, ποῖ­ον ἦ­το τὸ ἐ­πί­θε­τόν του. Ὁ Κυ­ριά­κος, ἐ­νε­θυ­μεῖ­το ἀ­πὸ ὅ,τι εἶ­χεν ἀ­κού­σει,  δη­λα­δὴ ὅ­τι ὁ πα­τήρ του ὀ­νο­μά­ζε­το Μπέ­νυ Σε­λόν.

«… Ὁ πλοί­αρ­χος δὲν ἐ­δυ­σκο­λεύ­θη νὰ συν­θέ­ση τὸ νέ­ον ὄ­νο­μα· «Κυ­ριά­κος Μπε­νυ­σέ­λος» καὶ τοι­ου­το­τρό­πως ἐ­νε­γρά­φη εἰς τὸ λι­με­ναρ­χεῖ­ον.  Ἐ­πὶ τρί­α ἔ­τη εἰρ­γά­σθη εἰς τὸ ἴ­διον πλοῖ­ον, ἀλ­λὰ εἰς τὰς ἀρ­χὰς τοῦ  τε­τάρ­του ἔ­τους, ὁ πλοί­αρ­χος ἀ­πέ­θα­νε καὶ ὁ Κυ­ριά­κος ἔ­μει­νεν ἄ­νευ πλοί­ου καὶ πλοιά­ρχου. Με­τὰ μι­κρὸν δι­ά­στη­μα προ­σε­λή­φθη εἰς ἄλ­λο πλοῖ­ον ὡς ναύ­της, δι’ ἕν τα­ξί­διον διὰ τὰ Χα­νιὰ τῆς Κρή­της, ὅ­που τὸ πλοῖ­ον ἐ­φόρ­τω­νε πορ­το­κά­λια.  Ὁ  Κυ­ριά­κος πα­ρέ­λα­βε τὰ χαρ­τιά του ἀ­πὸ τὸ Λι­με­ναρ­χεῖ­ον καὶ ἀ­νέ­λα­βεν ὑ­πη­ρε­σί­αν ὑ­πό τὸν νέ­ον πλοί­αρ­χον. Ἔ­φθα­σεν εἰς τὰ Χα­νιὰ καὶ ἤρ­χι­σεν ἡ φόρ­τω­σις. Ἀλ­λὰ πρὸ τοῦ νὰ φορ­τώ­σουν, μιὰ με­γά­λη τρι­κυ­μί­α συ­νέ­τρι­ψε τὸ πλοῖ­ον ἐν­τὸς τοῦ λι­μέ­νος τῶν Χα­νί­ων. Ὁ πλοί­αρ­χος κι αὐ­τὸς ἔ­μει­ναν εἰς τὸν δρό­μον.­!.

«… Ἡ συγ­κοι­νω­νί­α ἦ­το πο­λὺ ἀ­ραι­ὰ δι­ό­τι μό­νον μί­α «ταμ­πα­κέ­ρα»  ὑ­πὸ τὸν πλοί­αρ­χον κα­πε­τὰν Κο­σμᾶ προ­σήγ­γι­ζε τὴν Κρή­την.  Αὕ­τη ἔ­φερ­νε καὶ πα­ρε­λάμ­βα­νεν ἀλ­λη­λο­γρα­φί­αν κα­τὰ τρί­μη­νον.  Ὁ  Κυ­ριά­κος ἐ­σκέ­φθη, διὰ νὰ μὴν μεί­νῃ ἄ­νευ ἐρ­γα­σί­ας, νὰ ἐ­πα­να­λά­βῃ τὸ πα­τρι­κόν του ἐ­πάγ­γελ­μα.  Ἐ­προ­μη­θεύ­θη τὴν «πα­νι­έ­ρα» ἠ­γό­ρα­σε ἀ­πὸ τὸν Φου­λά­κην ὀ­λί­γα μι­κρο­εμ­πο­ρεύ­μα­τα καὶ ἤρ­χι­σε τὸ ἐμ­πό­ριον τοῦ γυ­ρο­λό­γου εἰς τὰ πέ­ριξ τῶν Χα­νί­ων χω­ρί­α. Τὸ ἐμ­πό­ριον αὐ­τό, ἐ­γί­νε­το ἀ­πο­κλει­στι­κῶς ἀ­πὸ Ἑ­βραί­ους, οἵ­τι­νες μὲ τὸ ἄ­νοιγ­μα τοῦ Κα­λε­κα­πα­σὶ -πύ­λη τοῦ φρου­ρί­ου -ἐ­ξήρ­χον­το τῆς πό­λε­ως καὶ ἐ­πε­σκέ­πτον­το τὰ πέ­ριξ Χρι­στι­α­νι­κὰ χω­ρί­α καὶ τὰ Τουρ­κι­κὰ με­τό­χια.

«… Ὁ Κυ­ριά­κος γνω­ρι­σθεὶς μὲ ὅ­λους τοὺς Ἑ­βραί­ους, εἰς οὐ­δέ­να ἐ­νε­πι­στεύ­θη τὴν κα­τα­γω­γήν του Κα­τόρ­θω­σεν νὰ ἀ­να­γνω­ρι­σθῇ ὅ­μως ἀ­πὸ τὸ Ἑλ­λη­νι­κὸ προ­ξε­νεῖ­ον,  ὡς Ἕλ­λην ὑ­πή­κο­ος καὶ ἦ­το εἷς ἐκ τῶν ὀ­λί­γων ἀ­νε­γνω­ρι­σμέ­νων Ἑλ­λή­νων ὑ­πη­κό­ων ἐν Κρή­τῃ.  Τοι­ου­το­τρό­πως ἦ­το ὁ μό­νος κα­τὰ φαι­νό­με­νον Χρι­στια­νὸς γυ­ρο­λό­γος καὶ συ­νε­πῶς ἡ ἐρ­γα­σί­α του ἦ­το με­γά­λη καὶ προ­σο­δο­φό­ρος.

«… Οἱ γυ­ρο­λό­γοι ἐ­πι­στρέ­φον­τες εἰς τὴν πό­λιν ἔ­φε­ρον συ­νή­θως μα­ζί των αὐ­γὰ καὶ κο­τό­που­λα, δι­ό­τι αἱ χω­ρι­καὶ μὴ ἔ­χου­σαι χρή­μα­τα ἔ­δι­δον ταῦ­τα διὰ νὰ ἀ­γο­ρά­σω­σι τὰ ἀ­ναγ­και­οῦν­τα αὐ­ταῖς. Ὁ Κυ­ριά­κος ἤρ­χι­σε κι αὐ­τὸς νὰ συμ­μορ­φοῦ­ται μὲ τὸ σύ­στη­μα ἐ­κεῖ­νο καὶ ἔ­φερ­νε συ­χνὰ εἰς τὴν πό­λιν αὐ­γὰ καὶ κο­τό­που­λα, τὰ ὀ­ποῖ­α συ­νή­θως ἐ­πώ­λει εἰς τὸν με­γα­λέμ­πο­ρον Μαρ­καν­τω­νά­κην.

«… Ὁ Μαρ­καν­τω­νά­κης συμ­πά­θη­σεν τὸν Κυ­ριά­κον καὶ πα­ρήγ­γει­λεν εἰς τὸν γραμ­μα­τέ­α του νὰ κρα­τῇ πάν­τα τὰ ὑ­πό τοῦ Κυ­ριά­κου προ­σκο­μι­ζό­με­να αὐ­γά καὶ που­λε­ρι­κὰ καὶ νὰ τὸν πι­στώ­νη δι­ό­τι ὁ Κυ­ριά­κος τὸν  εἶ­χεν πα­ρα­κα­λέ­σει νὰ τοῦ φυ­λάτ­τῃ τὰ χρή­μα­τά του. Ὁ Κυ­ριά­κος συ­νέ­λα­βεν στα­θε­ρὰν ἀ­πό­φα­σιν νὰ μα­ζεύ­σῃ χρή­μα­τα διὰ νὰ ἀ­νοί­ξῃ μα­γα­ζά­κι.  Τὴν σκέ­ψιν του ἐ­κεί­νην τὴν ἐ­δυ­νά­μω­σεν καὶ ὁ ἔ­ρως του πρὸς μί­αν εὔ­μορ­φην χω­ρι­α­το­ποῦ­λαν. Ὁ Κυ­ριά­κος ἤρ­χι­σε νὰ ἀ­πο­μα­κρύ­νε­ται ἐκ τῆς ζώ­νης τῶν πέ­ριξ τῶν Χα­νί­ων χω­ρί­ων τὰ ὁ­ποῖ­α ἀ­πεῖ­χον πε­ρί­που μί­αν ὥ­ραν καὶ ἐ­προ­χώ­ρει εἰς τὰ ὀ­ρει­νὰ χω­ρί­α εἰς τὰ ὁ­ποῖ­α οἱ Ἑ­βραῖ­οι γυ­ρο­λό­γοι ἐ­φο­βοῦν­το νὰ πη­γαί­νουν.

«…Εἰς ἕν ἐκ τῶν χω­ρί­ων ἐ­κεί­νων ὁ Κυ­ριά­κος ἐ­γνώ­ρι­σε μιὰν ὡ­ραί­αν κό­ρην τὴν ὁ­ποί­αν ἠ­γά­πη­σεν ἐμ­μα­νῶς. Τὸ χω­ρί­ον αὐ­τὸ ὠ­νο­μά­ζε­το Θέ­ρι­σον.  Ἡ οἰ­κο­γέ­νειά της ἦ­το πτω­χὴ καὶ πε­ρί­ερ­γος. Ὁ πα­τήρ της ἐκ τοῦ πρώ­του γά­μου του εἶ­χεν ἀ­πο­κτή­σει δύ­ο θυ­γα­τέ­ρας, ἐξ ὧν ἡ με­γα­λυ­τέ­ρα ἦ­το ἡ συμ­πά­θεια τοῦ Κυ­ριά­κου. Ὁ ἔ­ρως τοῦ Κυ­ριά­κου ηὔ­ξα­νε, ἀλ­λ’ ἐ­πει­δὴ ἦ­το ἐ­πί­πο­νον τὸ κα­θη­με­ρι­νόν τα­ξί­διον μέ­χρι Θε­ρί­σου, ἐ­πή­γαι­νεν ἐ­κεῖ τὰς Κυ­ρια­κὰς καὶ ἑ­ορ­τὰς καὶ πα­ρέ­με­νε κα­θ’­ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν, συ­νή­θως δὲ  δι­ε­νυ­κτέ­ρευ­εν εἰς τὸ κα­φε­νεῖ­ον τοῦ χω­ρί­ου καὶ τὴν πρω­ίαν τῆς ἐ­πο­μέ­νης ἔ­κα­μνε τὸν γῦ­ρον του εἰς τὰ πλη­σί­ον χω­ρί­α.

«… Πα­ρῆλ­θεν ἔ­τος ἀ­πὸ τὴν γνω­ρι­μί­αν του μὲ τὴν ὡ­ραί­αν Θε­ρι­σια­νὴν καὶ ὁ Κυ­ριά­κος σκε­πτό­με­νος νὰ τὴν ζη­τή­σῃ εἰς γά­μον ἀ­πε­φά­σι­σε νὰ ἀ­νοί­ξῃ μα­γα­ζά­κι. Καὶ πράγ­μα­τι ἔ­χων πε­ρί­που 20 λί­ρας, ἄ­νοι­ξε μα­γα­ζά­κι εἰς τὰ Χα­νιά. Δὲν ἐ­λη­σμό­νη­σε ὅ­μως καὶ τὸ πα­λαι­όν του σύ­στη­μα καὶ κά­θε Σάβ­βα­τον ἐ­φορ­τώ­νε­το τὴν «πα­νι­έ­ρα» του, με­τέ­βαι­νε εἰς Θέ­ρι­σον πρὸς ἐμ­πο­ρί­αν καὶ ἔ­βλε­πεν οὕ­τω τὴν ἀ­γα­πη­μέ­νην του. Δὲν πα­ρῆλ­θεν ἔ­τος, ἀ­πὸ τῆς ἀ­πο­κα­τα­στά­σε­ώς του μὲ μα­γα­ζί καὶ ἐ­ζή­τη­σε εἰς γά­μον τὴν χω­ρι­α­το­ποῦ­λαν.  Ὁ πα­τὴρ της ὅ­μως ἐ­π’ οὐ­δε­νὶ λό­γῳ ἤ­θε­λε νὰ δώ­σῃ τὴν κό­ρην του εἰς ἕ­να ξέ­νον γυ­ρο­λό­γον τοῦ ὁ­ποί­ου ὡς ἔ­λε­γε, δὲν ἐ­γνώ­ρι­ζεν ἀ­πὸ ποῦ κρα­τά­ει ἡ σκού­φια του.   Καὶ ὄν­τως ὁ γέ­ρος ἐ­κεῖ­νος εἶ­χε δί­και­ον, δι­ό­τι δὲν ἐ­γνώ­ρι­ζε τὴν οἰ­κο­γέ­νειάν του, οὔ­τε τὴν πα­τρί­δα του.

«… Ἡ μα­νί­α τοῦ Κυ­ριά­κου πρὸς τὴν νέ­αν ἐ­κο­ρυ­φοῦ­το καὶ δὲν ἄρ­γη­σε νὰ τὸ κα­τα­στή­σῃ γνω­στὸν εἰς τὸν προ­στά­την του Μαρ­καν­τω­νά­κην, ὅ­στις ἐ­πεμ­βᾶς με­τὰ τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως τοῦ χω­ρί­ου, ἔ­πει­τα ἀ­πὸ μα­κρὸν δι­ά­στη­μα ἔ­πει­σεν τὸν πτω­χὸν Θε­ρι­σια­νὸν νὰ δώ­σῃ τὴν θυ­γα­τέ­ρα του Στυ­λια­νὴν, ὀρ­φα­νὴν μη­τρὸς, εἰς τὸν Κυ­ριά­κον.  Οὗ­τος, ἔ­λα­βεν ὡς προί­καν μί­αν μι­κρὰν ἰ­σό­γει­ον οἰ­κί­αν, κλη­ρο­νο­μί­αν τῆς μη­τρὸς της εἰς τὸ χω­ρί­ον Μπουρ­νι­ές, ἀ­πέ­χον τρί­α τέ­ταρ­τα τῆς ὥ­ρας ἐκ τῆς πό­λε­ως τῶν Χα­νί­ων, τὸ πλεῖ­στον Τουρ­κι­κὸν καὶ ὑ­πὸ ἐ­λα­χί­στων Χρι­στια­νῶν κα­τοι­κού­με­νον. Εἰς τὴν οἰ­κί­αν ἐ­κεί­νην κα­τώ­κη­σεν ὁ Κυ­ριά­κος μέ­χρι τοῦ 1865.  Ἐκ τοῦ γά­μου του ἀ­πέ­κτη­σε τέσ­σα­ρας θυ­γα­τέ­ρας, ἕ­να υἱ­ὸν ὑ­δρο­κέ­φα­λον, πα­ρά­λυ­τον τὰ κά­τω ἄ­κρα, ὅ­στις εἰς ἡ­λι­κί­αν 16 ἐ­τῶν ἀ­πέ­θα­νε, καὶ τὸν Ἐ­λευ­θέ­ριον ».

Η ΓΕΝ­ΝΗ­ΣΙΣ ΤΟΥ Ε­ΛΕΥ­ΘΕ­ΡΙΟΥ ΒΕ­ΝΙ­ΖΕ­ΛΟΥ

«Κα­τ’ Αὔ­γου­στον τοῦ 1864  ἤρ­χι­σεν ὁ το­κε­τὸς τῆς Στυ­λια­νῆς μὲ φο­βε­ροὺς πό­νους, πα­ρῆλ­θον δύ­ο ἡ­μέ­ραι καὶ ὁ το­κε­τὸς δὲν ἐ­γί­νε­το.  Ἔ­χον­τες ὑ­π’ ὄ­ψιν τὸν προ­η­γού­με­νον το­κε­τὸν τοῦ ὑ­δρο­κε­φά­λου καὶ φο­βού­με­νοι πα­ρο­μοί­αν πε­ρί­πτω­σιν οἱ χω­ρι­κοί, ἔ­πει­σαν τὸν Κυ­ριά­κον ὅ­τι πρέ­πει ­νὰ φέ­ρη τὸν Ἱ­ε­ρό­θε­ον , προ­η­γού­με­νον τῆς μο­νῆς «Χρυ­σο­πη­γῆς»  διὰ νὰ τῆς δι­α­βά­ση εὐ­χὴν καὶ οὕ­τω κα­τορ­θω­θῆ ὁ το­κε­τὸς.  Οἱ δὲ Τοῦρ­κοι με­τε­κά­λε­σαν τὸν Χα­τζῆ Σα­κί­ρη ἀ­πὸ τὸ χω­ρί­ον Ψί­ρες τῆς Κυ­δω­νεί­ας διὰ τὸν αὐ­τὸν σκο­πὸν.

«… Τὴν ἑ­σπέ­ραν τῆς τρί­της ἡ­μέ­ρας συ­νην­τή­θη­σαν εἰς τὸ αὐ­τὸ σπι­τά­κι ὁ Ἱ­ε­ρό­θε­ος καὶ ὁ Χα­τζῆ Σα­κί­ρης καὶ ἤρ­χι­σαν νὰ δι­α­βά­ζουν ὑ­πὸ τὸ ἀ­μυ­δρὸν φῶς ἕ­νὸς λύ­χνου, ὁ μὲν τὴν φυλ­λά­δα τοῦ Ἁ­γί­ου Ἐ­λευ­θε­ρί­ου καὶ ἄλ­λα σχε­τι­κά,  ὁ δὲ Τοῦρ­κος δι­κάς του φυλ­λά­δας μὲ εὐ­χὰς Τουρκι­στί.  Τὸ δι­ά­βα­σμα αὐ­τὸ δι­ήρ­κε­σε πέν­τε ὥ­ρας πε­ρί­που, μὲ μι­κρά δι­α­λείμ­μα­τα.  Εἰς στιγ­μὴν κο­ρε­σμοῦ καὶ νυ­στά­γρας λέ­γει ὁ Ἱ­ε­ρό­θε­ος πρὸς τὸν Τοῦρ­κον: «Μω­ρὲ Χα­τζῆ ἕ­να δι­ά­βο­λο θω­ρῶ» καὶ ἀ­παν­τᾶ ὁ Τοῦρ­κος: «Καὶ  ἐ­γὼ μω­ρὲ πα­πᾶ, θω­ρῶ ἕ­να φου­ρὸ­γα­το καὶ ὁ Ραμ­πῆς νὰ λυ­πη­θῆ τὴν κα­κο­μοί­ρα νὰ τὸ ξε­γεν­νή­ση». Πράγ­μα­τι πε­ρὶ τὰ ἐ­ξημε­ρώ­μα­τα τῆς τε­τάρ­της ἡ­μέ­ρας ἐ­γεν­νή­θη ὁ δι­ά­βο­λος Ἐ­λευ­θέ­ριος!­.­.»

ΠΩΣ ΚΑΙ Υ­ΠΟ ΤΙ­ΝΟΣ Ε­ΒΑ­ΠΤΙ­ΣΘΗ

«­..Μό­λις τὸ παι­δὶ ἐ­γέν­νε­το 40 ἡ­με­ρῶν, ἡ μη­τέ­ρα του καὶ ἡ μαμ­μή, με­τέ­βη­σαν εἰς τὴν μο­νὴν τῆς «Ζω­ο­δό­χου Πη­γῆς»  ὅ­που δι­έ­με­νεν ὁ Ἱ­ε­ρό­θε­ος καὶ ἐ­ζή­τη­σαν τὴν βά­πτι­σίν του. Ὁ Ἱ­ε­ρό­θε­ος ἐ­δέ­χθη ὡς ἀ­νά­δο­χος νὰ τὸ βα­πτί­σῃ. Ἀλ­λὰ κα­θ’ ἥν ὥ­ραν τὸ εἶ­χεν μέ­σα εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν καὶ τὸ ἐ­σή­κω­σε διὰ νὰ τὸ θέ­ση εἰς τὰ μυ­ρό­πα­να, ἐ­λέ­ρω­σεν ἐν­τὸς τῆς κο­λυμ­βή­θρας, καὶ ὁ Ἱ­ε­ρό­θε­ος τὸ πα­ρέ­δω­σεν εἰς τὴν μαμ­μὴν φω­νά­ζων: «Αὐ­τὸς εἶ­ναι Σα­τα­νᾶς καὶ θὰ κά­μνη κα­κὸν εἰς τὴν Ἐκ­κλη­σί­αν» καὶ ἀ­μέ­σως ἀ­πε­μα­κρύν­θη. Ἀ­πε­τε­λεί­ω­σε δὲ τὸ βά­πτι­σμα ὁ πα­ρα­τυ­χὼν Γεν­νά­διος. Τὰ πε­ρὶ το­κε­τοῦ καὶ βα­πτί­σμα­τος,  ἀ­να­φέ­ρει ὁ Ἱ­ε­ρό­θε­ος λε­πτο­με­ρῶς εἰς τὸ «ἡ­με­ρο­λό­γιόν του.

Ἐν συ­νε­χεί­ᾳ ὁ ἴ­διος συγ­γρα­φεύς ἀ­να­φέ­ρει δι­ά­φο­ρα ἄλ­λα γε­γο­νό­τα τῆς ζω­ῆς τοῦ Κυ­ριά­κου Βε­νι­ζέ­λου ὅ­στις με­τὰ πλεί­στων ἄλ­λων Ἑλ­λή­νων ὑ­πη­κό­ων ἀ­πε­μα­κρύν­θη τῆς Κρή­της πα­ρὰ τῆς Τουρ­κι­κῆς κυ­βερ­νήσε­ως, ἐ­πα­νελ­θών κα­τὰ τὸ ἔ­τος 1871, ὁ­πό­τε εὑ­ρῆ­κε ἄ­θι­κτον τὸ κα­τά­στη­μά του καὶ ἤρ­χι­σε τὰς ἐρ­γα­σί­ας του, ἀ­φοῦ προ­σέ­λα­βε ὡς ὑ­παλ­λή­λους του τοὺς :Γ. Γι­αν­να­κου­δά­κην, καὶ Ἀν­δρέ­αν Νο­στρά­κην. Τὴν Τρί­τη θυ­γα­τέ­ρα του δὲ,  ἔ­δω­σε σύ­ζυ­γον εἰς τὸν πρα­κτι­κὸν δι­κη­γό­ρον Κων­σταν­τῖ­νον Μη­τσο­τά­κην.

ἀ­πό­σπα­σμα ἀ­πὸ τὸ βι­βλί­ο «πολιτικὴ ἱστορία  Ἑλλάδος 1821-1954 – ἡ φαυλοκρατία»   τοῦ Νικολάου Ἀντωνακέα.

τί ἐστιν οὐσία

Δὲν μοῦ ἀρέσουν οἱ ἀμφιλεγόμενες προσωπικότητες. 
Οὔτε μοῦ ἀρέσει ὁ Βενιζέλος. 
Παρὰ ταὔτα μελετῶ αὐτὰ ποὺ τὸν ἀφοροῦν, διότι θέλω νὰ ἔχω πολλὰ περισσότερα ἐπιχειρήματα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἤδη διαθέτω.ΠΗΓΗ

ΜΙΑ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΓΕΜΑΤΗ ΕΛΛΑΔΑ

Μια μικρή περιήγηση στα αξιοθέατα των διαφόρων λαών, θα μας κάνει για άλλη μια φορά να συνειδητοποιήσουμε την σημασία που είχε κάποτε ο Ελληνικός πολιτισμός σε ολόκληρο τον κόσμο και θα μας δείξει την τεράστια διάδοση του σε όλους τους λαούς. Και αυτό διότι το 80% των αξιοθέατων, που έχουν να δείξουν τα ξένα κράτη απο τον αρχαίο κόσμο, είναι πέρα για πέρα Ελληνικά!

Στο Ελληνικό Αρχείο, γνωρίζουμε οτι τα Ελληνικά ιερά, τα θέατρα και γενικά όλα τα κτίσματα, ήταν αμέτρητα και φτάνουν απο τα βάθη της Ασίας μέχρι και την.... Αμερική. Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με τους κυριότερους ναούς και κτίσματα στην περιοχή της Μεσογείου. Ας αρχίσουμε την περιήγηση:

              ΛΙΒΥΗ               

Nαός Διός - Σαχάτ (Shahat)
Η Σαχάτ ιστορικά γνωστή ως Κυρήνη, είναι μια πόλη στα βόρεια της Λιβύης. Η πόλη δημιουργήθηκε το 631 π.Χ από Έλληνες ομογενείς και βρίσκεται χτισμένη πάνω στα ερείπια της Κυρήνης. Έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και θεωρείται ένα από τα πιο όμορφα απομεινάρια της ελληνικής ιστορίας σήμερα.

Ναός Απόλλωνα - Απολλωνία (Apollonia)
H Aπολλωνία δημιουργήθηκε τον 7 αιώνα π.Χ. απο Έλληνες αποίκους της Λιβύης. Αποτέλεσε ένα σημαντικότατο κέντρο εμπορίου και διατέλεσε το λιμάνι της Κυρήνης για περισσότερο απο μια χιλιετία. Έξω απο τα τείχη της πόλης, διατηρείται ακόμα το αρχαίο Ελληνικό θέατρο της Απολλωνίας σε ένα εκπληκτικό σημείο χτισμένο μέσα στα βράχια, έχοντας θέα την θάλασσα. Ένα μεγάλο μέρος της πόλης, βρίσκεται κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας, λόγο ενός μεγάλου σεισμού το 365 μ.Χ.

Aρχαία Αγορά - Πτολεμαΐδα (Ptolemais)
Η Τολμέïθα παλαιότερα γνωστή ως Πτολεμαΐδα, είναι μια ήσυχη πόλη στο Al Marj, στην βορειοανατολική Λιβύη. Eκεί υπάρχει ο ναός της Δήμητρας και η εκπληκτική αρχαία Ελληνική αγορά. Κάτω απο την αγορά υπάρχει το εκπληκτικό υδρευτικό συστημα που δημιούργησαν οι Έλληνες άποικοι τον 4ο αιώνα π.Χ.

---

              ΤΟΥΡΚΙΑ               

Αρτεμίσιο - Έφεσος (Ephesus)
Η Έφεσος είναι αρχαία πόλη της Μικράς Ασίας στα παράλια του Αιγαίου. Γύρω στον 8ο π.Χ. αιώνα, η Έφεσος έγινε το οικονομικό κέντρο της Μικράς Ασίας. Το 334 π.Χ. απελευθερώθηκε από τα στρατεύματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ενώ βρισκόταν υπό την κατοχή των Περσών. Η Έφεσος ήταν πόλη αφιερωμένη στην Άρτεμη. Η πόλη είχε το μεγαλόπρεπο Αρτεμίσιο. Ο ναός αυτός, αποτελεί ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Τετράπυλον - Αφροδισία (Afrodisias)
H Αφροδισία βρίσκεται ανατολικά της Κώ στην Τουρκική πόλη Καρακασους. Η τοποθεσία ήταν αφιερωμένη στην θεά Αφροδίτη και χτίστηκε απο τους Έλληνες τον 3ο αιώνα π.Χ.  O πανέμορφος ναός της Αφροδίτης, ο οποίος ονομάστηκε "Τετράπυλον" υπολογίζεται ότι χτίστηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ.

Ναός Απόλλωνα - Δίδυμα (Didyma)
Τα Δίδυμα ήταν ένα πολύ σημαντικό αρχαίο ιερό και μαντείο αφιερωμένο στον Απόλλωνα και την Άρτεμις. Το περίφημο μαντείο του Απόλλωνα ήταν το 2ο σημαντικότερο στον αρχαίο κόσμο, μετά τους Δελφούς. Σύμφωνα με τον Παυσανία, τα Δίδυμα κατασκευάστηκαν απο τους Έλληνες τον 10ο αίωνα π.Χ. Σημερινοί αρχαιολόγοι αναφέρουν οτι η Ελληνική ιστορία τους φτάνει μέχρι το 2000 π.Χ. Το ιερό βρισκόταν λίγο νοτιότερα της Μιλήτου και σήμερα κοντά του βρίσκονται το τουρκικό χωριό Yenihisar και η μικρή τουρκική πόλη Didim.

Αρχαία Αγορά - Μίλητος (Miletus)
H Μίλητος αποτελούσε μια απο τις σημαντικότερες αρχαίες Ελληνικές πόλεις. Χτίστηκε το 1400 π.Χ. απο τους Μινωίτες της Κρήτης και στην συνέχεια κατοικήθηκε απο τους Μυκηναίους. Η Μιλητός ήταν απο τις πρώτες Ελληνικές πόλεις που έφτιαχνε νομίσματα. Αποτελούσε τον τόπο καταγωγής των μεγάλων Θαλή, Αναξίμανδρου και Αναξιμένη. Ο "Ιερος δρόμος" οπως αποκαλείται, της Μίλητου, οδηγεί στον ναό του Απόλλωνα στα Δίδυμα.

Bωμός του Διός - Πέργαμος (Bergama)
O βωμός του Διός, δημιουργήθηκε το 197 π.Χ απο τον Έλληνα στρατηγό Εύμένη προς τιμήν του Περγάμου για την νίκη του εναντίων των Γαλάτιων. Αποτελούσε μια δεύτερη Ακρόπολη του αρχαίου κόσμου λόγο της εκπληκτικής τοποθεσίας του στο υψηλότερο σημείο της πόλης. Στα χρόνια του Βυζαντίου, αυτός ο υπέροχος ναός καταστράφηκε και τα μάρμαρα του χρησιμοποιήθηκαν για το χτίσιμο αμυντικών τειχών για τους Βυζαντινούς.

---

              ΙΤΑΛΙΑ               

Ναός της Ήρας - Ποσειδωνία (Paestum)
Η Ποσειδωνία ήταν αρχαία ελληνική αποικία της Κάτω Ιταλίας στην περιοχή της Καμπανίας και ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. κατά την διάρκεια του δεύτερου ελληνικού αποικισμού. Ο ναός της Ήρας είναι ο παλαιότερος ναός που διασώζεται στην Ποσειδωνία και ανήκει στον 6ο αιώνα π.Χ. Κοντά στον πρώτο ναό υπάρχει και ενας δεύτερος ναός αφιερωμένος στην Ήρα χτισμένος τον 5ο αιώνα π.Χ. Στο παρελθόν θεωρούσαν πως ο ναός αυτός ήταν αφιερωμένος στον Ποσειδώνα.

Nαός του Ποσειδώνα - Ποσειδωνία (Paestum)
O Ναός του Ποσειδώνα στην Ποσειδωνία, βρίσκεται δίπλα ακριβώς απο τον ναό της Ήρας και χτίστηκε το 450 π.Χ. και ήταν ο πιο τελειοποιημένος απο τους 3 μεγάλους ναούς της Ποσειδωνίας. Κάποιοι πιστεύουν οτι ο ναός ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα λόγο των αγαλμάτων που υπάρχουν στον ανατολικό βωμό του ναού.

Ναός της Αθηνάς - Ποσειδωνία (Paestum)
O πανέμορφος ναός της Αθηνάς βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο της πόλης και χτίστηκε περίπου το 500 π.Χ. .Αποτελεί τον τρίτο και τελευταίο, μεγαλοπρεπή Ελληνικό ναό της αρχαίας Ποσειδωνίας. Λανθασμένα στο παρελθόν πίστευαν πως ήταν αφιερωμένος στην Δήμητρα.

Ναός του Απόλλωνα - Συρακούσες (Siracusa)
Ο ναός του Απόλλωνα βρίσκεται στο νησί Ortygia στις Συρακούσες. Θεωρείται ο αρχαιότερος , Δωρικού τύπου ναός, της δυτικής Μεσογείου. Δημιουργήθηκε τον 6ο π.χ. αιώνα από τους Έλληνες αποίκους των Συρακουσών. Στους βυζαντινούς χρόνους, ο ναός μετατράπηκε σε Εκκλησία και στην συνέχεια όταν οι Μουσουλμάνοι κατέλαβαν τις Συρακούσες, ο ναός μετετράπη σε Μουσουλμανικό Τέμενος.

Ναός Ηρακλέους -  Ακράγας (Agrigento)
O Ναός του Ηρακλέους, δημιουργήθηκε από Έλληνες αποίκους το 500 π.Χ περίπου και βρίσκεται στην περίφημη "Κοιλάδα των Ναών" στο Agrigento της Σικελίας, δίπλα από την είσοδο της πόλης. Αποτελεί τον δεύτερο μεγαλύτερο ναό της Ακράγας με διαστάσεις 67 x 25 μ. Ο ναός ήταν φημισμένος για το εντυπωσιακό άγαλμα του Ηρακλή. Επίσης ένα μεγάλο άγαλμα του Ασκληπιού, ανακαλύφθηκε σε ένα από τα δωμάτια εσωτερικά του ναού.

Ελπίζουμε να σας άρεσε αυτή η μικρή περιήγηση μας στην Ελληνική μεσόγειο .

Σύντομα θα επανέλθουμε με πληροφορίες για τους Ελληνικούς ναούς στην μακρινή Ασία και.....Αμερική!

ΠΗΓΗ

Για ένα Ελληνικό Εθνικιστικό Κίνημα πέρα από την Δεξιά και την Αριστερά

«Σαν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».
Κώστας Βάρναλης

Α. Κόμμα και κίνημα
«Πολιτική με κόμμα, έθνος με τελεία».
Πολύβιος Δημητρακόπουλος
Του Κώστα Καρδαρά: Ο πολυκομματισμός είναι εξ ορισμού ένα σύστημα κοινωνικού διαχωρισμού. Το κάθε κόμμα εκφράζει μία διαφορετική ομάδα αντιλήψεων ή/και συμφερόντων όχι απαραίτητα ιδιοτελών, τουλάχιστον στην πρωτογενή τους μορφή. Η αποκοπή των συμφερόντων αυτών από το ιδεολογικό τους πρόσημο, δημιουργεί σταδιακά ένα σύστημα ιδιοτελών συσπειρώσεων και συναλλαγών που μπορεί να στραφούν εναντίον του γενικού συμφέροντος. Οι μεταλλαγές των κοινωνικών ισορροπιών, η χρήση τεχνικών μαζικής ψυχολογίας και ο συνδυασμός τους, μετακυλύουν τις κομματικές προτιμήσεις σημαντικών τμημάτων της κοινωνίας εναλλάσσοντας το πολιτικό σκηνικό χωρίς απαραίτητα να μεταβάλλεται και η ουσία της πολιτικής.
Το κίνημα αντίθετα, είναι ένας δυναμικός σχηματισμός, που έλκει την γένεση του στην ύπαρξη μιας αποπροσαρμογής, ενός ρήγματος του πολιτικού συστήματος προς την κοινωνία. Είναι μία έννοια αέναη, κινούμενη και δυναμική με αρχή αλλά χωρίς τέλος που υποκείμενο και φορέας της είναι ο ίδιος ο λαός στο σύνολο του ή σε ένα σημαντικό του τμήμα, που αντιδρά με τον τρόπο αυτό στην ύπαρξη ρήγματος μεταξύ αυτού και της ηγετικής του στιβάδας ή ανακολουθίας μεταξύ των στοιχείων που συγκροτούν την ιδιαίτερη ψυχοπνευματική του δόμηση και τις ενδόμυχες τάσεις, ροπές και παρορμήσεις του από το παρόν και το διαφαινόμενο μέλλον του.
Η ανάπτυξη ενός κινήματος, είναι μία μαζική διαδικασία και δεν αποτελεί εξωτερική διεργασία, ούτε μπορεί να γίνει ερήμην του υποκειμένου του, δηλαδή του λαού. Μία ιδεολογία, μπορεί να αποτελέσει σημαία και οδηγό του, αν όμως δεν εκφράζει την ουσία του γενεσιουργού του ρήγματος, σύντομα η αποπροσαρμογή θα οδηγήσει σε εκφυλισμό και εξαφάνιση ή αντίθετα, σε εκτρωματικές καταστάσεις και εκρήξεις. Μία επιλεκτική ομάδα, μία ελίτ, μπορεί με την κατάλληλη συγκυρία να αναλάβει την ηγεσία του. Αν όμως δεν προέρχεται από τα ίδια τα σπλάχνα του κινήματος, δεν εκφράζει την ιδιαίτερη δυναμική του και δεν προσανατολίζει την πορεία της στην ιδιαίτερη ροπή του, τότε παρομοίως, θα οδηγήσει σε εκφυλισμό ή εκτρωματικές μορφές και εκρήξεις.
Η καταφανής χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος, δεν είναι απλώς χρεωκοπία και αποπροσαρ­μογή της «Μεταπολίτευσης», όπως αφελώς ή δολίως κάποιοι προπαγανδίζουν, αλλά πρόκειται για απαξίωση, χρεωκοπία και αποπροσαρ­μογή συνολικά του πολιτικού και αξιακού συστήματος της μεταπολεμικής, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εποχής. Το πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και αξιακό της οικοδόμημα καταρρέει κάτω από το βάρος της ίδιας της εντροπίας του, της αποπροσαρμογής των θεσμών και των δομών του από την αντικειμενική πραγματικότητα, που δεν είναι στατική όπως θεωρήθηκε, αλλά δυναμική και μεταλλασσόμενη. Οι προσπάθειες των κυρίαρχων αναξιοκρατικών ελίτ και κατεστημένων, να διατηρήσουν την εξουσία και τα προνόμια τους, συνθέτουν το εφιαλτικό παρόν που βιώνουν οι λαοί του κόσμου, είναι όμως στο σύνολό τους καταδικασμένες, αδυνατώντας να δημιουργήσουν μία νέα σύνθεση.
Το διευρυνόμενο ρήγμα των κοινωνικών δομών και ιδεολογίας, αποτελεί δυνητικά την εστία ενός κινήματος που θα διεμβολίζει και θα αποσυνθέτει τις παλαιές ιδεολογίες και δομές, συνθέτοντας και δημιουργώντας νέες δομές ενός πραγματικά νέου κόσμου που έρχεται. Ενός κινήματος που είναι η συνισταμένη της αποκρίσεως των φυσικών ιδιοτήτων, τάσεων και παρορμήσεων του λαού στην ιστορική του πορεία, στις προκλήσεις του περιβάλλοντος. Ενός κινήματος που θα είναι εθνικό, γιατί το έθνος είναι η φυσική κοινότητα των ανθρώπων αλλά και η φυσική ανθρώπινη διαχρονική συλλογική οντότητα, πνευματικό γεγονός με βιολογική βάση. Ενός κινήματος που θα εμφορείται από την ιδεολογία του Εθνικισμού, γιατί ο Εθνικισμός είναι η μετουσίωση του κοινού σε όλους αισθήματος του Πατριωτισμού σε πολιτική ιδεολογία. Είναι δηλαδή, η φυσική ιδεολογία τόσο των ανθρώπων όσο και των λαών αφού θέτει σκοπούς και στόχους στην ίδια την συλλογική μας ύπαρξη και όχι έξω και πέρα απ’ αυτήν.

Β. Πέρα από την Δεξιά και την Αριστερά
«Δεν είμαστε ούτε συντηρητικοί, ούτε ριζοσπάστες. Είμαστε παραδοσιακοί και επαναστάτες».
Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα
Ο παραδοσιακός διαχωρισμός σε «Δεξιά» και «Αριστερά», τεχνητός από την στιγμή της δημιουργίας του, αποτελεί δομή του καταρρέοντος συστήματος. Έλκοντας την καταγωγή τους από την αστική επανάσταση του 1789 οι δύο έννοιες, έχουν υποστεί σειρά μεταλλαγών στο αξιακό τους περιεχόμενο με την πάροδο των αιώνων. Τελικά εκφράζουν είτε την παράδοση, την συντήρηση, την διατήρηση των παλαιών δομών και αξιών και την αντίσταση στην μεταβολή τους από την μία πλευρά, είτε την ανανέωση, την μεταβολή και την ανατροπή στο πολιτικό, το κοινωνικό και το αξιακό επίπεδο από την άλλη. Δυνάμεις δηλαδή και τάσεις, που θεμιτά πρέπει να υπάρχουν στην κοινωνία όχι όμως διακριτές και σε αντιπαράθεση, αλλά σε δυναμικά μεταβαλλόμενη γόνιμη σύνθεση.
Ο παράλογος, εξωπραγματικός και αφαιρετικός διαχωρισμός είναι ακόμα και σήμερα, 3 γενιές μετά την λήξη του εμφυλίου, με τον Ψυχρό Πόλεμο μακρινό παρελθόν και το τείχος του Βερολίνου τουριστικό αξιοθέατο, σε χρήση, σαν Παβλώφειο καμπανάκι των κομματικών μαντριών, που προσδίδουν έτσι τεχνητό νόημα στον καθορισμό του «εαυτού» και του «άλλου», αποκτούν μία διακριτή ψεύτικη ταυτότητα και συντηρούν την κομματική τους συσπείρωση. Ο διχασμός, ένδυμα μόνο χωρίς περιεχόμενο, συντηρείται και συντηρεί την κομματική ιδιοτέλεια, βούτυρο στο ψωμί των κατεστημένων ελίτ.
Το Εθνικιστικό κίνημα που αποτελεί την συνισταμένη των τάσεων και των παρορμήσεων του λαού μας στην ιστορική του πορεία και αποτελεί την ενεργό του απάντηση στην αποπροσαρμογή του από τα δεδομένα της αντικειμενικής πραγματικότητας, δεν μπορεί να είναι ούτε δεξιό, ούτε αριστερό. Αντίθετα, ενσωματώνει και τα δύο μεγάλα κοινωνικά ρεύματα, σε διαρκή δυναμική αλληλεπίδραση, ισορροπία και σύνθεση. Χωρίς να αποβάλλει τον αντικαπιταλιστικό και αντικομμουνιστικό του χαρακτήρα, σε διαρκή πόλεμο και αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της παρακμής και του ισοπεδωτισμού, αγνοεί τα κριτήρια του δύοντος κόσμου τους. Ο κομμουνιστικός διεθνισμός και ο φιλελεύθερος ισοπεδωτισμός, αποτελούν προϊόντα, αλλά και τρο­φοδότες του συστήματος της παρακμής. Η θέση τους δεν είναι στο στίβο της πολιτικής αντιπαραθέσεως αλλά στα ράφια του χρονοντούλαπου της ιστορίας, με όποιο τρόπο χρειαστεί να γίνει αυτό.

Γ. Χτίζοντας το Ελληνικό Εθνικιστικό Κίνημα
«Πρώτα το κράτος τους και ύστερα τον πολιτισμό τους, αυτά έχουν να δημιουργή­σουν ομαδικά οι Έλληνες».
Ίων Δραγούμης
Κάθε έθνος έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Το ίδιο και κάθε εποχή: έχει τα δικά της. Παρά την καθολική ισχύ των συγκεκριμένων νόμων που διέπουν τις σχέσεις των λαών, το Ελληνικό Εθνικιστικό Κίνημα σήμερα δεν μπορεί να είναι μεταγλωττισμένο ή έστω εξελληνισμένο και εκσυγχρονισμένο αντίγραφο ξένων προτύπων και μάλιστα άλλων εποχών. Το χρονικό βάθος της Ελληνικής εθνογενέσεως, δίνει στον Ελληνικό Εθνικισμό την ιδιαιτερότητα να προηγείται αιώνες της αστικής χειραφετήσεως. Άλλωστε εδώ αντί για αστική επανάσταση, έγινε η μεγαλειώδης, εθνεγερσία του 1821, το ανολοκλήρωτο ξύπνημα του Ελληνικού έθνους που ακόμα με προσωρινή αναστολή βρίσκεται σε εξέλιξη. Το Ελληνικό Εθνικιστικό Κίνημα οφείλει να στηριχτεί:
* Στην ιστορία του έθνους μας, στην αρχαία και τους μύθους μας, στην μεγαλειώδη εποποιία του θεοείκελου Αλέξανδρου, στο αποσιωπημένο θαύμα της Ελληνιστικής εποχής, στο έπος της Ελληνικής αυτοκρατορίας των Μέσων Χρόνων που η δυτική διαστρέβλωση μετονόμασε Βυζαντινή, στο θαύμα των Ελλήνων της «Ευρωπαϊκής» Αναγεννήσεως, αλλά και σ’ αυτό των αδούλωτων ραγιάδων, εκείνων που παρά τους διωγμούς κράτησαν την πίστη και τον εθνισμό τους. Στην απαρχή της σύγχρονης ιστορίας μας την Εθνεγερσία του 1821, και την γεμάτη λαμπρά παραδείγματα ηρωισμού, ποταμούς αίματος και διδαχές, σύγχρονη ιστορία του έθνους μας.
* Στην σύγχρονη θρησκεία μας, που μπολιασμένη από την βαθύτερη ουσία της αρχαίας εθνικής μας λατρείας, προσαρμοσμένη στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του έθνους μας και κωδικοποιημένη από τους σοφούς μας, φωτεινή και όχι εσωστρεφής και θεοσκότεινη, οδοδείκτης άνω θρώσκειν και θεώσεως και όχι μοιρολόγος μαρτυρίου. Στην θρησκεία μας που απαλλαγμένη από βιβλικές μισαλλοδοξίες και ανατολίτικους σκοταδισμούς, με τον βαθύτερο Ελληνικό και Χριστιανικό της πυρήνα μπορεί και πρέπει να αποτελέσει φάρο, οδηγό και καταλύτη στα χρόνια που έρχονται.
* Στον Ελληνικό μας πολιτισμό, απαλλαγμένο από τις σύγχρονες διαστρεβλώσεις του, από τις βαθύτατες ξενόφερτες νοθείες του και τις μου­σειακού τύπου μεταφορές και αναπαραστάσεις απολιθωμένων τμημάτων του, από την σύγχρονη υποκουλτούρα του κατεστημένου. Στον Ελληνικό μας πολιτισμό, ενός έθνους που ξαναβρίσκει τον εαυτό του, καθοδηγούμενο από τους σοφούς και τους δασκάλους του (που ένας-ένας έρχονται στο φως), σε μία δυναμική σύνθεση και πορεία προς το βάθος του χρόνου.
* Στους μεγάλους μας διανοητές και πρωτοπόρους της εθνικής μας αναγεννήσεως. Σε αυτούς που δεν αρκεί η αναφορά του ονόματος τους ή η μεταφορά κάποιων ειρημένων ή γραπτών τους, αλλά ή βαθιά μελέτη και βίωση του συνόλου του έργου τους, που μόνο έτσι αποδίδει πλήρως το νόημα του. Αυτού του έργου που αποστολή του δεν είναι να κοσμεί τα ράφια των βιβλιοθηκών μας αλλά να αποτελέσει βασικό ανάγνωσμα των νέων μας.
* Στον ίδιο τον λαό μας, τους Έλληνες όπου γης, που απαλλασσόμενοι από τα βιολογικά και ηθικά στοιχεία της παρακμής μας, αποτελούν το υποκείμενο της εθνικής μας αναγεννήσεως.
Στο ζοφερό τοπίο της σημερινής πραγματικότητας, το έργο της εθνικής αναγεννήσεως, αποτελεί καθήκον ενός καθολικού και ευρέος Εθνικού Μετώπου, συγκροτημένου από ανθρώπους απαλλαγμένους από τις διχαστικές εμπλοκές, την οι­κονομίστικη διαχειριστική λογική και τα παρωχημένα πρότυπα του δύοντος κόσμου. Αυτό θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αναπτύξεως του σύγχρονου Ελληνικού Εθνικιστικού Κινήματος. Ενός κινήματος, που προορισμός του είναι να ξαναδώσει στους Έλληνες την Οικουμενική τους προοπτική, την νέα Μεγάλη Ιδέα του Ελληνισμού, αυτό ακριβώς που τρέμουν οι παγκόσμιοι εξουσιαστές: τον εξανθρωπισμό της Οικουμέ­νης!            ΠΗΓΗ

ΖΗΤΑΜΕ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ IQ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ

Γιατί έχω γραμμένη την γιορτή του αγίου Βαλεντίνου

Διαβάζοντας αυτό το κείμενο, έχετε δύο επιλογές: Το παρατάτε επιτόπου επειδή θα σας χαλάσει, ή το διαβάζετε και σκέφτεστε καλά αυτά που θα σας πω.

Την έχω γραμμένη αυτή την γιορτή. Δεν είναι καν δικός μας άγιος, αλλά εντάξει, πες ότι τώρα τον συνηθίσαμε. Εμπορικότητα είναι αυτή, εδώ καθιέρωσαν τα Χριστούγεννα μαζικά στην Ασία, που οι περισσότεροι είναι ινδουιστές, ανιμιστές, Σίντο και βουδιστές. Εντάξει.

Την έχω γραμμένη γιατί... δεν γουστάρω να μου επιβάλλουν να το παίξω καψούρα με τον τσαμπουκά σαν να είμαι πρόβατο, επειδή αυτή είναι “η μέρα”. Το κατανοώ μόνο επειδή η αγορά πάει κατά διαόλου, και τα ζαχαροπλαστεία με τα ανθοπωλεία πρέπει να δουλέψουν. Άντε όμως να ακούσεις τον εξάψαλμο από την άλλη επειδή δεν της έφερες τούρτα και αρκουδάκι. Ρε αυτά τα πράγματα πρέπει να γίνονται αυθόρμητα, όχι να εξαναγκάζονται και να επιβάλλονται.

Θέλεις να δείξεις στον άλλο ότι τον αγαπάς; Κάν’ το σε ανύποπτο χρόνο, επειδή έτσι σου έκατσε και έτσι ήθελες. Πάρε ένα λουλούδι, δώσε μία αγκαλιά. Πες έναν καλό λόγο, θυμήσου γιατί αγάπησες τον άλλο το πιο βασικό απ’ όλα. Δείξτε ο ένας στον άλλο την ευγνωμοσύνη που είναι ακόμα ο ένας στην ζωή του άλλου. Αυθόρμητα, ελεύθερα, ειλικρινά. Γιατί σου βγήκε, όχι γιατί σου το είπαν.

Έχετε μπερδέψει την... αγάπη με τον έρωτα κατ’ αρχήν. Άλλο πράγμα το ένα, και άλλο πράγμα το άλλο.

Ο έρωτα είναι η καψούρα. Να σκέφτεσαι τον άλλο 24 ώρες σαν να είσαι μαστουρωμένος. Να σου βγαίνει ο λατίνος εραστής από μέσα σου. Να γελάς σαν χαζός, να τα βλέπεις όλα ρόδινα, να θέλεις να μάθεις τι αρέσει στον άλλο. Έτσι ξεκινάει. Είναι η βασική χημική διεργασία που κρατάει από μερικές εβδομάδες μέχρι και άντε και κάνα χρόνο (σπάνια ναι, κρατάει και πιο πολύ) και έχει ως σκοπό από την μαμά φύση ένα πράγμα: Την αναπαραγωγή. Ναι το ξέρω, ακούγεται ψυχρό αλλά για την φύση αυτή είναι η βασική αλήθεια. ΑΝ και εφ’ όσον ο έρωτας κρατήσει και οι άνθρωποι ταιριάξουν και σε άλλα πράγματα, μακροπρόθεσμα παγιώνεται και η αγάπη. Η αγάπη είναι πολύ πιο τρυφερή και πολύ πιο ήρεμη. Πιο συνειδητοποιημένη. Ο άλλος, γίνεται εκτός από εραστής και γκόμενος, φίλος, συμπαραστάτης, συνοδοιπόρος, συνεργάτης, συνέταιρος, συνένοχος. Σε όλα. Έτσι πρέπει να είναι. Ακόμα και όταν διαφωνείτε, μέσα σας πρέπει να ξέρετε τι είναι ο ένας για τον άλλο.

Και η Αγάπη θέλει κότσια μάγκες. Όχι έτσι όπως τα έχετε κάνει εσείς κάποιοι στις μέρες μας. Θέλει να έχεις την δύναμη να δεχτείς την καθημερινή, μοιραία και αναπόφευκτη τριβή με τον άλλο. Την φθορά. Μια τριβή και μια φθορά που έρχεται ΠΑΝΤΑ και για ΟΛΟΥΣ όσες σχέσεις και αν κάνετε. Θέλει να αντέχει στις διαφωνίες. Στις δύσκολες στιγμές. Στις αντιθέσεις. Στην σύγκρουση των “θέλω” και των “εγώ”. Θέλει την δύναμη όσο και αν συγκρουστείτε, στο τέλος να κρατάτε το χέρι ο ένας στον άλλο και να λουστείτε τα σκατά αυτής της ζωής (και σας διαβεβαιώνω θα είναι ΠΟΛΛΑ) μαζί.

Να δεχτείτε τις ευθύνες, τις δυσκολίες, τις αντιθέσεις και τα διλήμματα που θα έχετε όχι μόνο σαν ζευγάρι, αλλά και σαν ξεχωριστές οντότητες. Και όταν ένας από τους δύο πέφτει, να τον κρατάτε, να τον σηκώνετε. Και ο άλλος να παίρνει δύναμη από αυτό και να γίνεται καλύτερος, όχι να σας κάνει ή να το κάνετε δεκανίκι.Να συγχωρέσετε και να συγχωρεθείτε.

Η αγάπη δεν είναι σάκος του μποξ. Δεν είναι να μένεις με κάποιον για τα λεφτά του και για τα ωραία του μάτια. Δεν είναι να μένεις κοντά του επειδή φοβάσαι να χωρίσεις, φοβάσαι να πληγωθείς. Δεν είναι να παντρευτείς για να τα παρατήσεις 2 χρονάκια μετά. Δεν είναι για να ρίχνεις μετά τα κέρατα. Δεν είναι για να λακίζεις στις δυσκολίες σαν λαγός. Έχω βαρεθεί να βλέπω γύρω μου παντού ΨΕΥΤΙΚΕΣ σχέσεις. ΨΕΥΤΙΚΕΣ αγάπες. Πιο ψεύτικες και από το Ελληνικό κράτος.

Θα κάνετε λάθη, φυσικά και θα κάνετε. Πανάθεμα, εγώ και αν έχω κάνει ή έχουν κάνει σε εμένα, κανένας μας δεν είναι τέλειος, εγώ πιο πολύ από όλους. Αλλά στο τέλος μετράει το πιο σημαντικό: Αν έχετε επιτύχει την αγάπη, το αμάλγαμα δηλαδή που θα μείνει από την σφυρηλάτηση σας σαν άνθρωποι και ξεχωριστά, και στην κοινή σας πορεία. Αν το έχετε καταφέρει αυτό, τότε αγαπάτε και σας αγαπούν. Αν όχι, τότε ψάξτε τι έχετε κάνει λάθος. Ψάξτε να βρείτε τι έχετε μέσα σας…

Εύχομαι σε όλους σας κάθε ευτυχία ειλικρινά και μέσα από την καρδιά μου.

ΠΗΓΗ

ΣΤΑΘΗΣ ΨΑΛΤΗΣ:"ΕΧΟΥΜΕ ΧΟΥΝΤΑ,ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ ΚΑΤΕΒΗΤΕ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ"

«Μάρτυρες, όχι ήρωες»: Οι ιστορίες του Βαρλάμ Σαλάμοφ

«Οι κλέφτες, οι πόρνες και η ΝιΚαΒεΝτε δουλεύουν κυρίως τη νύχτα» (Σοβιετική παροιμία)

Του Γιώργου Λαμπράκου

Για τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και θανάτωσης γνωρίζουμε πολλά, τόσα ώστε δεν διανοούμαστε να κυκλοφορούμε με καρφιτσωμένο έναν αγκυλωτό σταυρό.

Πόσα γνωρίζουμε όμως για τα κομουνιστικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, τα γκουλάγκ; Όχι αρκετά ώστε να σκεφτόμαστε εύκολα το σφυροδρέπανο ως σύμβολο μιας απερίγραπτης κρατικής καταστολής. Δύο βιβλία, ένα λογοτεχνικό και ένα ιστορικό, μας διαφωτίζουν καλύτερα. 

Οι Ιστορίες από την Κολιμά (μτφρ. Ελένη Μπακοπούλου, Ίνδικτος, 2011) είναι το έργο ζωής του Ρώσου συγγραφέα Βαρλάμ Σαλάμοφ (1907-1982). Γραμμένο σε συνέχειες μετά τη δεκαετία του ’50, το βιβλίο αποτελείται από έξι ενότητες: πέντε ενότητες με ιστορίες (από αφηγήματα των δύο σελίδων μέχρι νουβέλες των εβδομήντα σελίδων), και μία ενότητα με δοκίμια. Κεντρικό θέμα είναι ο ζοφερός βίος στο σταλινικό γκουλάγκ της περιοχής Κολιμά, ενός κολασμένου τόπου στη Βόρεια Άπω Ανατολή, το οποίο άνοιξε τις πύλες του το 1932 για να «υποδεχτεί» εκατομμύρια κρατούμενους, εκατομμύρια «ζέκα». Στις πύλες του υπήρχε μια γνώριμη επιγραφή: «Η εργασία είναι ζήτημα τιμής, ζήτημα δόξας, ζήτημα ανδρείας και ηρωισμού».

Στο στρατόπεδο εργασίας της Κολιμά, στο οποίο οι κρατούμενοι έφταναν με πλοίο από το Βλαδιβοστόκ παρότι βρισκόταν στην ηπειρωτική χώρα της ΕΣΣΔ, υπήρχαν όλων των ειδών οι κρατούμενοι, «πολιτικοί» και «ποινικοί». Ο Σαλάμοφ ανήκε στους πρώτους, καθώς καταδικάστηκε αρχικά το 1929 για διακίνηση της λεγόμενης «Διαθήκης του Λένιν», μιας επιστολής του Λένιν με καταδικαστικά σχόλια για τον Στάλιν. Καταδικάστηκε για δεύτερη φορά την περίοδο των Μεγάλων Εκκαθαρίσεων (1937) ως «τροτσκιστής» και «εχθρός του λαού», ενώ η τρίτη, δεκαετής καταδίκη του το 1943 βασίστηκε απλώς στη δήλωσή του ότι ο Ρώσος εμιγκρές συγγραφέας Ιβάν Μπούνιν είναι ένας «κλασικός Ρώσος συγγραφέας». Ο Σαλάμοφ έζησε συνολικά 20 χρόνια σε γκουλάγκ: 3 χρόνια στη Βισερά (1929-31) και 17 χρόνια στην Κολιμά (1937-1953). Από αυτά, τα 14 δούλευε ως κρατούμενος στα ορυχεία, στις κατασκευές και αργότερα στο νοσοκομείο, ενώ τα 3 εργαζόταν ως «ελεύθερος συμβασιούχος», δηλαδή τυπικά ελεύθερος, αλλά αναγκασμένος να παραμένει στην Κολιμά. Γιατί; Διότι στόχος των σταλινικών αρχών ήταν συνάμα ο αποικισμός αυτής της ακριτικής περιοχής, μιας περιοχής που έχει το μέγεθος της μισής Ευρώπης και αποκαλείτο «χώρα των θαυμάτων», αφού εκεί όλα μπορούσαν να συμβούν. Ή, όπως έλεγαν κυνικά οι ποινικοί της Κολιμά: «Αν δεν το πιστεύεις, δέξου το σαν παραμύθι».

Όπως το «Άουσβιτς» για τα ναζιστικά στρατόπεδα, έτσι και η «Κολιμά» έγινε λέξη εμβληματική για τα γκουλάγκ: πολικό ψύχος, δεκατετράωρη δουλειά, ελάχιστος ύπνος, μοναδικό φαγητό το ψωμί και η σούπα, μα όποτε βρίσκανε τρώγανε «γάτες, σκύλους, σκίουρους και κοράκια, και, φυσικά, ψόφια άλογα» (σ. 854), σε έναν τόπο όπου θέριζαν αρρώστιες όπως το σκορβούτο, η φυματίωση, ο τύφος, η σύφιλη, η πελάγρα και η γάγγραινα. Μια μέρα ζυγίζουν τον Σαλάμοφ και τον βρίσκουν 48 κιλά. «Το ύψος μου είναι ένα κι ογδόντα, το κανονικό μου βάρος ογδόντα κιλά. Το βάρος των οστών, σαράντα δύο τοις εκατό του συνολικού βάρους, τριάντα δύο κιλά. Εκείνο το παγωμένο βράδυ μού απέμεναν δεκαέξι κιλά βάρος για όλα τα υπόλοιπα: δέρμα, σάρκα, εσωτερικά όργανα και εγκέφαλο» (σ. 232). Οι ξυλοδαρμοί, φαινόμενο καθημερινό: «Το επιχείρημα της συζήτησης είναι η γροθιά, το στειλιάρι. Μέσο προτροπής ο υποκόπανος, το χτύπημα κατευθείαν στο πρόσωπο» (σ. 283). Ο Σαλάμοφ γίνεται «παλιός» στην Κολιμά, «βιρτουόζος του φτυαριού» και «καθηγητής του καροτσιού», με δάχτυλα «που έχουν κοκαλώσει στο σχήμα της καμπύλης του χερουλιού του κασμά ή του καροτσιού» (σ. 1749).

«Αν η παγωνιά πέσει στους σαράντα-σαράντα πέντε βαθμούς [Κελσίου], η “ζέστη” θα κρατήσει τουλάχιστον δυο μέρες ακόμα, ούτως ή άλλως για πάνω από δυο μέρες δεν έχει νόημα να προγραμματίζεις το οτιδήποτε» (σσ. 40-1). Αυτό είναι ένα τυπικό σαλαμοφικό σχόλιο: ευθύβολο, λιτό, καυστικό, αφοριστικό. (Η θερμοκρασία αναφέρεται συχνά χωρίς το «υπό το μηδέν», που εξυπακούεται.) Στην Κολιμά το ψύχος δεν άφηνε τα πτώματα να σαπίσουν. «Το λάκκο με τα πτώματα τον σκέπαζαν με πέτρες, αλλά η γη δεν δεχόταν νεκρούς: ήταν καταδικασμένοι να μη λιώσουν ποτέ στο αιώνιο ψύχος του Αρκτικού Βορρά» (σ. 727). Τα ευγενή ανθρώπινα αισθήματα, όπως π.χ. η φιλία, έχουν σβήσει: «Αν η δυστυχία και η ανάγκη συσπείρωναν, γεννούσαν ανθρώπινη φιλία, σήμαινε ότι η ανάγκη δεν ήταν ακραία και η δυστυχία δεν ήταν μεγάλη» (σ. 88). Σε αυτές τις συνθήκες όλοι «είχαν θητεύσει στη μεγάλη αδιαφορία, την οποία διδάσκει το στρατόπεδο στους ανθρώπους» (σ. 796). Το μεγαλύτερο έγκλημα στο στρατόπεδο είναι η άρνηση εργασίας: «Στις τρεις αρνήσεις, τουφεκισμός» (σ. 1459).  Αλλά και να μην εκτελείτο ένας κρατούμενος, ο θάνατός του σε τέτοιες μαρτυρικές συνθήκες αποτελούσε λύτρωση: «Καμιά φορά ο άνθρωπος πρέπει να βιαστεί για να μη χάσει τη δύναμη να πεθάνει» (σ. 1333). Ο ίδιος ο Σαλάμοφ επιβίωσε με πολλή τύχη, καθώς και με «το ένστικτο του κρατούμενου [που] μου υπαγόρευε τι είναι καλό και τι κακό, πού είναι ζεστά και πού κάνει κρύο όταν παίζεις κρυφτούλι με τη μοίρα» (σ. 1826).

Το σοβιετικό δικαστικό σύστημα ήταν τόσο αυστηρό, ώστε η σύλληψη ισοδυναμούσε σχεδόν αυτόματα με καταδίκη. Οι άνθρωποι ενίοτε καταδικάζονταν και ως «μέλη οικογένειας»: αν δηλαδή κάποιος κατηγορούνταν ως «εχθρός του λαού», αυτομάτως καθίσταντο «ύποπτα» τα μέλη της οικογένειάς του. Στις δε δίκες εκτυλίσσονται στιγμές απείρου αίσχους και παραλόγου: στην ερώτηση του Σαλάμοφ προς τον στρατοδίκη, «γιατί οι μάρτυρες είναι πάντα οι ίδιοι;», αυτός απαντά: «Η ερώτησή σας δεν άπτεται του θέματος» (σ. 584). Όσο για τα βασανιστήρια που εφάρμοζαν οι «βιρτουόζοι της ΝιΚαΒεΝτε», όπως γράφει ο Σαλάμοφ, «Χημεία και φυσική αποκαλούνταν οι δύο σχολές ανάκρισης» (σ. 644). Η «φυσική» ήταν τα σωματικά βασανιστήρια, ενώ η «χημεία» ήταν τα φάρμακα με τα οποία οι κατηγορούμενοι «ομολογούσαν» στις ανοιχτές εικονικές δίκες του ’30, δίκες πιο φαινομενικά πειστικές και από «τη σχολή της σωματικής έκφρασης του Στανισλάφκσι» (σ. 645).

Αλλά μήπως και οι επικεφαλής είχαν καλύτερη μοίρα, σε τούτη την «εξόντωση της μιας κομματικής γενιάς από την άλλη» (σ. 1550); Ο Μπέρζιν, διοικητής του Ντάλστροϊ, της κεντρικής διοίκησης του συμπλέγματος στρατοπέδων που περιλάμβανε και την Κολιμά, εκτελείται το 1937. Ο αντικαταστάτης του, Γκαράνιν, εκτελείται το 1939. Αλλά και οι αρχηγοί της μυστικής αστυνομίας ΝιΚαΒεΝτε (με διάφορες παραλλαγές ήταν: πρώην Τσεκά, ΓκεΠεΟυ, ΟΓκεΠεΟυ, μετέπειτα ΜιΒεΝτε, ΜιΓκεΜπε, ΚαΓκεΜπε, σήμερα ΕφΕςΜπι) δεν τα πήγαν καλύτερα: ο Γιάγκοντα γίνεται αρχηγός το 1936, αλλά εκτελείται το 1938. Ο Γιέζοφ τον αντικαθιστά, αλλά εκτελείται το 1940. Ο Μπέρια τον αντικαθιστά και αντέχει περισσότερο επειδή είναι μακράν ο σκληρότερος, αλλά κι αυτός εκτελείται, το 1953. «Πίστευαν στην εξουσία. Κι η εξουσία τούς εξαπάτησε», σχολιάζει εύστοχα ο Σαλάμοφ (σ. 1573).

Τρομερό ενδιαφέρον παρουσιάζει η αργκό του στρατοπέδου: οι άνθρωποι αποκαλούνται «δέντρα», η απόδραση «πράσινος εισαγγελέας», η φήμη «αρβύλα», ο θάνατος «αποστολή στο φεγγάρι», το ρόπαλο «θερμόμετρο», το λουτρό «αυθαιρεσία». Η καταναγκαστική εργασία στα χρυσορυχεία των αχανών δασικών εκτάσεων (ταϊγκά) μοιάζει με τον «μόχθο των Αιγυπτίων»: είναι τόσο σκληρή ώστε κάποιοι αυτομολύνονται ή αυτοτραυματίζονται για να νοσηλευτούν και να την αποφύγουν. Τα βασανιστήρια περιγράφονται ως ένα «τζαζ οκτέτο» όπου «εφτά βαρούν κι ένας φυσάει», ενώ την πείνα οι γιατροί την αποκαλούν κατ’ ευφημισμό «δυσθρεψία». Και οι χαρές ελάχιστες: μία από αυτές η «μαχόρκα», ο καπνός που είναι «η ύψιστη χαρά του κρατούμενου, η συνέχιση της ζωής» (σ. 1722).

Άντρες και γυναίκες έρχονταν σε κάποια επικοινωνία στην πολιτιστική ομάδα. Σε γενικές γραμμές οι γυναίκες βιάζονταν ομαδικά και χωρίς πολλά-πολλά, «χωρίς Πούσκιν και χωρίς Σαίξπηρ» (σ. 1006), γι’ αυτό και οι γυναίκες των διοικητών κυκλοφορούσαν στην ευρύτερη περιοχή της Κολιμά πάντα συνοδευμένες. Η απόδραση ήταν αδύνατη, και μόνος ένας τα κατάφερε, αν και ύστερα από δύο χρόνια τον συνέλαβαν εξαιτίας της συζύγου του. Σε άλλη περίπτωση, ένας δεκανέας πυροβόλησε έναν δραπέτη και στη συνέχεια του έκοψε τα χέρια και τα πήρε μαζί του για τα αποτυπώματα. Ο δραπέτης όμως, που δεν είχε πεθάνει, σηκώθηκε κάποια στιγμή και επέστρεψε στο στρατόπεδο, χωρίς χέρια, για να νοσηλευτεί. Ο Σαλάμοφ περιγράφει τη γενικότερη κατάσταση ως εξής: «Γύρω μου είχαν πεθάνει πολύ περισσότεροι άνθρωποι από ό,τι σε οποιαδήποτε μάχη του πολέμου. Πέθαναν χωρίς κανέναν πόλεμο, πριν από οποιονδήποτε πόλεμο» (σ. 443).

Εκτός φυσικά από τα διηγήματα, αξιανάγνωστα είναι τα «Δοκίμια για τον κόσμο του εγκλήματος» στα οποία ο Σαλάμοφ στηλιτεύει αφενός τους κατ’ επάγγελμα εγκληματίες (τους «ουρκάτς»), αφετέρου τους συγγραφείς που εξιδανικεύουν τον δήθεν ρομαντικό βίο του κακοποιού που με τα σαδιστικά εγκλήματά του υποτίθεται πως σπάει τα δεσμά της κοινωνίας. Εδώ πρέπει να αναφερθούμε στον Λένιν, για τον οποίον το έγκλημα οφείλεται στην «καταπίεση των μαζών», συνεπώς θα εξέλειπε μόλις θα έπαυε και η (καπιταλιστική) καταπίεση. Αντιθέτως, ο Σαλάμοφ ισχυρίζεται ότι ο υπόκοσμος λειτουργεί ως μια αυστηρά ιεραρχημένη μαφία, όπου τα νέα μέλη μαθαίνουν από νωρίς το έγκλημα ανεξάρτητα από τις ενδεχόμενες ελλείψεις ή δυσχέρειες της ζωής τους, αποκτώντας «αλήτικο αίμα» που μετά είναι αργά για να το αποτινάξουν. Στη σαδιστική βία του στρατοπέδου συμμετείχαν επίσης οι ομαδάρχες και οι επόπτες των κρατουμένων παρότι, ή ακριβώς επειδή, είναι και οι ίδιοι κρατούμενοι, και πάσχιζαν να διατηρήσουν κάποια μικροπρονόμια. Οι δε ποινικοί στην Κολιμά δέρνουν τους πάντες και κλέβουν τα πάντα, αλλά ο Σαλάμοφ έχει πάρει τις προφυλάξεις του. Εξάλλου, όπως γράφει: «Εκτός από ψείρες, δεν είχα τίποτ’ άλλο επάνω μου» (σ. 582).

«Το πεπρωμένο μας είναι ένα έγκλημα, το μεγαλύτερο έγκλημα του αιώνα» (σ. 481). Γιατί οι σοβιετικές αρχές έστελναν εκατομμύρια ανθρώπους στα γκουλάγκ; Μήπως για «αναμόρφωση», όπως έλεγαν επίσημα; Μάλλον όχι. Όπως υποστηρίζει ο Σαλάμοφ, η συντριπτική πλειονότητα των τροφίμων των γκουλάγκ δεν ήταν ουσιαστικοί πολιτικοί αντίπαλοι του Στάλιν. Όπως γράφει, «Οι συλλήψεις της δεκαετίας του τριάντα ήταν συλλήψεις τυχαίες» (σ. 603), ενώ «το σταλινικό δρεπάνι του θανάτου θέριζε τους πάντες, χωρίς διαφοροποίηση» (σ. 798). Ακόμα και οι «πενηνταοχτάρηδες», οι «εχθροί του λαού» που είχαν καταδικαστεί με το διαβόητο άρθρο 58, δεν ήταν κατεξοχήν πολιτικοί κρατούμενοι. «Ο ατιμώρητος διωγμός εκατομμυρίων ανθρώπων πέτυχε ακριβώς γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν αθώοι. Ήταν μάρτυρες, όχι ήρωες» (σ. 729). Ο ακραίος παραλογισμός, η σύγχυση και η αντιστροφή εννοιών και αξιών φανερώνονται στο πρόσωπο μιας γυναίκας που, αφότου καταδικάστηκε ως μέλος οικογένειας του τουφεκισμένου άντρα της, και «νόμιζε αφελώς ότι ο άντρας της σε κάτι είχε φταίξει, ηρέμησε όταν βρέθηκε κρατούμενη η ίδια. Όλα ξεκαθαρίστηκαν, έγιναν λογικά, απλά, σαν κι αυτήν υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες άλλοι» (σ. 860).

Οι συγγραφείς του μέλλοντος, μας λέει ο Σαλάμοφ, «θα γράψουν μόνο για ό,τι ξέρουν, ό,τι είδαν. Η αξιοπιστία, νά ποια θα είναι η πρόζα του μέλλοντος» (σ. 192). Πόσο αξιόπιστος είναι ο ίδιος; Ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, ο κατεξοχήν Σοβιετικός που συνδέθηκε ως άνθρωπος και ως συγγραφέας με το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», έγραψε: «αναγνωρίζω με σεβασμό ότι αυτός [ο Σαλάμοφ] κι όχι εγώ κατάφερε να καταδείξει το βάθος της αγριότητας και της απελπισίας στα οποία μάς έριχνε η καθημερινότητα των στρατοπέδων» (βλ. τον κατατοπιστικό «Πρόλογο» της μεταφράστριας). Συνάμα, και προτού ολοκληρώσουμε με τις Ιστορίες του Σαλάμοφ, ας κάνουμε μια σχετική παρέκβαση για να αναφερθούμε στο ιστορικό έργο της Αν Άπλμπαουμ, Γκουλάγκ (μτφρ. Ελευθερία Τσίτσα, Ιωλκός, 2009).

Η ιστορικός αναφέρει ότι ο Σαλάμοφ είναι ο μοναδικός συγγραφέας του οποίου οι ιστορίες βασίζονται, σε τόσο μεγάλο βαθμό, σε «πραγματικά γεγονότα» (σ. 29), και ο οποίος «περιγράφει τη βαρβαρότητα που χαρακτήριζε τη ζωή στα στρατόπεδα με λεπτομέρειες που ξεπερνούν τις περιγραφές κάθε άλλου συγγραφέα» (σ. 433). Η Άπλμπαουμ υποστηρίζει ότι στη Σοβιετική Ένωση λειτούργησαν συνολικά τουλάχιστον «476 διαφορετικά συμπλέγματα στρατοπέδων» που περιλάμβαναν «δεκάδες ή ακόμα και εκατοντάδες μικρότερες μονάδες στρατοπέδων» (σ. 237), ενώ οι «καλύτερες εκτιμήσεις υποδεικνύουν ότι περίπου 18 εκατομμύρια άνθρωποι πέρασαν από αυτό το αχανές σύστημα», συν περίπου 6 εκατομμύρια εκτοπισμένοι σε ερήμους και δάση (σ. 21, ως «αχανές σύστημα» χαρακτηρίζεται όλο το Γκουλάγκ, στον ενικό). Στους κρατούμενους σε γκουλάγκ πρέπει ακόμα να προστεθούν «τέσσερα εκατομμύρια αιχμάλωτοι πολέμου» και «επτακόσιες χιλιάδες κρατούμενοι σε στρατόπεδα φιλτραρίσματος», οπότε φτάνουμε στα «28,7 εκατομμύρια» ανθρώπων σε καταναγκαστικά έργα στην ΕΣΣΔ σε περίπου μία τριακονταετία (σσ. 686-7). Είχε άραγε η ΕΣΣΔ τόσα εκατομμύρια «αριστοκράτες» και «μεγαλοαστούς»; Ή μήπως οι καταδικασθέντες ήταν κατά κύριο λόγο αγρότες, εργάτες, υπάλληλοι, καλλιτέχνες κ.λπ., δηλαδή «προλετάριοι»; Μήπως «εχθρός του λαού» ανακηρυσσόταν εντέλει ο ίδιος ο «λαός»;

Στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας υπήρχαν και επί Τσάρου, αλλά αυξήθηκαν δραματικά επί Λένιν: ένα από τα μεγαλύτερα, το Σολοβέτσκι, άρχισε να λειτουργεί ως γκουλάγκ το 1923. (Στον Λένιν οφείλουμε και την έκφραση «εχθρός του λαού», σ. 153). Ωστόσο η σοβιετική ηγεσία, κυρίως επί Στάλιν και μετά το 1929, διεύρυνε τον διπλό ρόλο των στρατοπέδων: την οικονομική ενίσχυση του κράτους με τη βιομηχανική εκμετάλλευση των τεράστιων φυσικών πόρων, καθώς και τη διά της εργασίας εξόντωση των χαρακτηρισμένων ως «εχθρών του λαού». Τα γκουλάγκ λειτουργούσαν λοιπόν ως μεγαμηχανές ανάπτυξης της σοβιετικής οικονομίας, ιδίως με το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Γι’ αυτό οι κρατούμενοι αποκαλούνταν «μονάδες εργασίας» που έπρεπε να πετυχαίνουν καθημερινά ένα ορισμένο ποσοστό παραγωγής, την καθημερινή «νόρμα» και συνολικά το εκάστοτε «πενταετές πλάνο». Πραγμοποίηση: αυτός δεν είναι ο εύστοχος μαρξιστικός όρος;

Σχετικά με το ζήτημα της «ορθολογικότητας» των γκουλάγκ, η Άπλμπαουμ γράφει το εξής: ναι μεν οι κρατούμενοι ήταν καταδικασμένοι με επίσημους νόμους του κράτους, ωστόσο η σύλληψή τους, και ιδίως η βίαιη αντιμετώπισή τους στα στρατόπεδα, υπερέβαιναν κάθε λογική. Η ιστορικός επιβεβαιώνει την άποψη του Σαλάμοφ ότι μοναδικός κρατικός στόχος ήταν να γεμίσουν τα γκουλάγκ με δούλους-εργάτες που δεν είχαν κανένα δικαίωμα στη ζωή, κι αυτό απλώς επειδή τους νεκρούς τούς αντικαθιστούσε η Μόσχα με συνοπτικές διαδικασίες. Στην ερώτηση προς έναν κομουνιστή για τα γκουλάγκ, δύο είναι πιθανότερες απαντήσεις: αν είναι σκληροπυρηνικός, θα πει ότι τα γκουλάγκ ήταν απαραίτητα για τους «εχθρούς του λαού», ενώ αν είναι μετριοπαθής θα πει ότι οι κρατικές αρχές απλώς υπερέβαλαν ή και παραστράτησαν. Κι όμως, η Σοβιετική Ένωση δεν «παραστράτησε»: το σχέδιο καταναγκαστικής εργασίας, έως εξόντωσης, ήταν ήδη από την εποχή του Λένιν ένα ορθολογικό, κρατικά σχεδιασμένο σύστημα, ήταν η «τρομαχτική στάμπα του ολοκληρωτικού κράτους» (Σαλάμοφ, σ. 1522) που στοίχισε τη ζωή, μόνο στην Κολιμά, σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους (κάποιες εκτιμήσεις μιλούν μέχρι και για 3 εκατομμύρια), και είχε ένα υψηλό (όχι όμως το αναμενόμενο) οικονομικό αποτέλεσμα.

Ας αφήσουμε όμως τα ιστορικά ζητήματα, για τα οποία υπάρχουν πιο αρμόδιοι, και ας επιστρέψουμε στο αρχικό μας μέλημα, τη λογοτεχνία του Σαλάμοφ. Τα διηγήματά του ξεκινούν συνήθως με μια στακάτη εικόνα ή ιδέα, που σε εισάγει κατευθείαν στο θέμα, π.χ. «Στην ομάδα του Σμελιόφ στοίβαζαν ανθρώπινα απόβλητα» ή «Αυτό ήταν ξένο ψωμί, το ψωμί του φίλου μου». Έπειτα η ιστορία εξελίσσεται σε ύφος απέριττο, στιβαρό και ανεπιτήδευτο, φτιάχνοντας σταδιακά ένα ολοκληρωμένο μωσαϊκό όπου διάφορα πραγματικά γεγονότα παρουσιάζονται συνήθως με μυθοπλαστική αμφίεση και μέσα από το ζωντάνεμα ημιθανών, ιστορικά υπαρκτών ανθρώπων. Ο Σαλάμοφ δεν είναι ένας διανοουμενίστικος συγγραφέας, αλλά ένας οξυδερκής παρατηρητής της ζωής και του θανάτου, ευαίσθητος, λυρικός, πικρά ειρωνικός («η ειρωνεία είναι το όπλο των άοπλων», σ. 978) και σχεδόν ποτέ διδακτικός. Ένα λογοτεχνικό βιβλίο-ντοκουμέντο σχεδόν 2000 σελίδων, που δεν καταντά πλαδαρό ακόμα κι όταν επαναλαμβάνεται, αποτελεί θαυμαστό επίτευγμα, όπως ασφαλώς και η ανά χείρας μετάφρασή του.

«Το ηθικό μέτρο είναι ένα μέτρο πολύ σημαντικό για τον κρατούμενο. Είναι το βασικό πρόβλημα της ζωής του. Αν παρέμεινε άνθρωπος ή όχι» (σ. 797). Τις Ιστορίες από την Κολιμά διαπνέει ένα πανίσχυρο ηθικό σθένος, που ο αναγνώστης αποκλείεται να μη νιώσει εις βάθος. Δεν είναι ένα σθένος με τη φτηνή έννοια του «τι ωραία που δεν περνώ όλα αυτά τα μαρτύρια», αλλά με την ακριβή έννοια του «ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες ένας άνθρωπος ενδέχεται να διαθέτει αρκετή δύναμη και αξιοπρέπεια ώστε να επιβιώσει». Ο Σαλάμοφ μοιάζει σαν να επιβίωσε μόνο και μόνο για να καταγράψει τις εμπειρίες του: «Ήξερα ότι δεν θα επιτρέψω στη μνήμη μου να ξεχάσει τίποτα απ’ όσα είδε» (σ. 1122). Μπορεί ο συγγραφέας να λέει ότι στην Κολιμά «πέρασε με δυο δεκάδες λέξεις» (σ. 680), αλλά με την απελευθέρωσή του οι λέξεις τον ξαναβρήκαν, τις ξαναβρήκε και αυτός, και με την αρωγή τους έχτισε ένα μνημείο ανθρωπιάς για τις μνημειώδεις θηριωδίες που βίωσε, μαζί με τόσους άλλους, στο Γκουλάγκ. Κι όταν ο Σαλάμοφ γράφει, δικαίως υπερήφανα, «πρόλαβα τον θάνατο του Στάλιν κι επέστρεψα στη Μόσχα» (σ. 1480), εμείς οι πνευματικά και ηθικά εξυψωμένοι αναγνώστες του αναγνωρίζουμε ποιος από τους δύο άνδρες ήταν ο πραγματικός νικητής.

Ιστορίες από την Κολιμά
Βαρλάμ Σαλαμόφ
Εκδόσεις Ίνδικτος 2011
Μτφρ. Ελένη Μπακοπούλου

Γκουλάγκ
Αν Άπλμπαουμ
Εκδόσεις Ιωλκός 2009
Μτφρ. Ελευθερία Τσίτσα

 ΠΗΓΗ

Ψηφίσαμε ΟΧΙ στο ξεπούλημα των βραχονησίδων

H ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΕΤΥΠΩΝ 1 (Ο ΣΤΑΥΡΟΣ)

Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ

Όλοι θυμόμαστε την απειλή ότι οι «κομουνιστές θα σας πάρουν τα σπίτια». Απειλή ίδιας αξίας με το «θα σε φάει ο μπαμπούλας». Έπιασε όμως.

Ίσως επειδή έχουμε ανάγκη να φοβόμαστε. Ίσως επειδή δεν αντέχουμε να ζούμε χωρίς εκβιαστές. Ο φόβος που σπέρνουν μέσα μας μεγαλώνει. Αναπτύσσεται και μας πνίγει.

Η κόλαση είναι ο φόβος. Ακόμη κι ο φόβος χωρίς αντικείμενο. Ακόμη και η απειλή δίχως αντίκρισμα.

Ρωτούσα τότε κάποιους φοβισμένους «αφού ρε σεις δεν έχουμε σπίτια, τι σας νοιάζει αν θα τα πάρουν οι κομμουνιστές;». Έπαιρνα την ηλίθια απάντηση «ε, πωωωως….». Τι «ε, πως; Έχουμε δικά μας σπίτια και δεν το ξέρω;» τους ξαναρωτούσα. «Όχι» απαντούσαν «αλλά δεν είναι σωστό να πάρουν τα σπίτια του κοσμάκη».

Ο κοσμάκης! Ο δικός μου φόβος. Πάντα φοβόμουν τον «κοσμάκη». Αυτόν που τώρα του λες «θα σου πάρει το σπίτι η τράπεζα. Ή το κράτος» και σου λέει «Ε, τι να κάνουμε; Μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα;».

Διότι για τον κοσμάκη τα πράγματα «ήρθαν». Έτσι, από μόνα τους. Δεν τα έφερε κανείς. Τα καλά τα φέρνει ο Σαμαράς – δηλαδή τα υπόσχεται - τα άσχημα έρχονται μόνα τους.

Γι’ αυτό δεν πιστεύω ότι τις δημοσκοπήσεις τις «πειράζουν» και ιδιαίτερα. Μιλάς με πολλούς και καταλαβαίνεις. Δώσ’ τους φόβο και παρ’ τους την ψυχή.

Φοβούνται κάθε φορά μήπως δεν πάρουμε τη δόση. Τον ρωτάς «και τι σε νοιάζει εσένα αν δεν την πάρουμε; Σε σένα θα τη δώσουν; Στις τράπεζες και στους δανειστές θα πάνε τα λεφτά». Σου απαντάει πάλι «ε, πωωωως…». Τον ξαναρωτάς «Τι, ε πως; Έχεις καταθέσεις; Αφού με τράκα τσιγάρα τη βγάζεις». Κι απαντά «Δεν έχω, αλλά τι θα γίνουμε χωρίς τη δόση;».

Τι να γίνουμε; Πάλι τσιγάρα τράκα θα κάνεις. Τρόμαζαν τον «κοσμάκη» ότι αν δεν τους πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές, τότε θα τους τα πάρουν τα μέλη του «λόμπυ της δραχμής» που έχουν τα ευρώ τους στο εξωτερικό κι αν γυρίσουμε στη δραχμή θα έρθουν να τα αγοράσουν για ένα ξεροκόμματο.

Δηλαδή πόσο ξεροκόμματο; Πιο φρέσκο από 3.000 ευρώ; Γιατί από αυτό το ποσό χρεών στο Δημόσιο θα ξεκινάνε πλέον οι κατασχέσεις. Οι τράπεζες είναι πιο προχωρημένες. Αρχίζουν να στέλνουν διαταγές πληρωμής από τα 1.500 ευρώ. Άντε και υπήρχε αυτό το λόμπυ της δραχμής, λοιπόν. Πόσο πιο φτηνά θα σου αγόραζε το σπίτι;

Κι από την άλλη, ως «λόμπυ της δραχμής» εννοούσαν αυτούς που είχαν καταθέσεις στο εξωτερικό. Εκείνους δηλαδή που με κάθε τρόπο προστατεύουν τώρα αυτοί που εκβίαζαν με το «λόμπυ της δραχμής».

Πόσο μπορείς όμως να παλεύεις να εξηγήσεις τα αυτονόητα; Πόσα «ε, πωωωως…» ν’ αντέξεις; Άνθρωπος είσαι. Λυγίζεις. Νικιέσαι.

Οι τρομοκράτες είναι επαγγελματίες. Έχουν βάλει τον ορό στο μυαλό τού «κοσμάκη» και στάζουν όλη μέρα φόβο. Κι ο «κοσμάκης» εθίστηκε. Θέλει να φοβάται. Είναι εξαρτημένος από τις απειλές.

Θέλει και το καροτάκι του, βέβαια. Του αρέσει ν’ ακούει ειδήσεις όπως «τον Ιανουάριο το πρωτογενές πλεόνασμα διαμορφώθηκε στα 398 εκατ. ευρώ». Δεν τον ενδιαφέρει τον «κοσμάκη» ότι αυτό το πλεόνασμα δημιουργήθηκε επειδή το Κράτος δεν έκανε επιστροφές φόρων, επειδή τα νοσοκομεία δεν έχουν γάζες κι επειδή τα σχολεία δεν είχαν πετρέλαιο. Χαίρεται με το πλεόνασμα.

Σιγά μην εξηγήσουν καθαρά στον «κοσμάκη» ότι η κατάσταση στα έσοδα ήταν τραγική επειδή όσοι πλήρωναν φόρους σταμάτησαν να το κάνουν γιατί απέμειναν μόνο με το πετσί τους, αλλά κι επειδή όσοι έχουν λεφτά για να πληρώσουν φόρους τα βγάζουν στην Ελβετία με κρατική προστασία.

Πόσο πια να εξηγήσεις στον «κοσμάκη» ότι όλα εκείνα με τα οποία τον φοβέριζαν προεκλογικά, τώρα τα ζει όλα. Του έλεγαν ότι αν βγούμε από το ευρώ δεν θα έχουμε φάρμακα. Τώρα με το ευρώ, κοντεύουμε να μην έχουμε φαρμακεία, αλλά και για όσο έχουμε φαρμακεία λείπουν φάρμακα επειδή δεν μπορούν να τ’ αγοράσουν.

Όσο κι αν του εξηγήσεις του «κοσμάκη», όσα κι αν του πεις, ένα «ε, πωωως…» θα πάρεις για απάντηση. Και μέσα στον κοσμάκη πετάγονται και οι τσουτσούδες του νεοφιλελευθερισμού. Οι «είρωνες». Α, οι «είρωνες»! Τι ράτσα κι αυτή!

Πετάγονται και σε ρωτάνε τάχα μου για να πληγώσουν την αξιοπρέπειά σου «δηλαδή επειδή είσαι αποτυχημένος και κατεστραμμένος, θες να γίνουμε κι εμείς σαν τα μούτρα σου;»

Οι «είρωνες»! Ρε λαμόγια, επειδή εσείς κάνατε περιουσίες με κρατικές δουλειές και τώρα λιμάρετε δόντια για να ξεκοκαλίσετε το ΕΣΠΑ, πρέπει εγώ ν’ ανέχομαι την αθλιότητά σας; Πρέπει να γίνω το ειδωλόθυτο στο δικό σας «ευρώ πάση θυσία»;

Κι όταν πέφτει σε τέτοιο καυγά ο «κοσμάκης», τον ακούς να λέει «Μη μαλώνετε, βρε παιδιά. Όλοι μαζί ενωμένοι θα τα καταφέρουμε, γιατί η ψυχή του Έλληνα μπλα μπλα μπλα….».

Γι’ αυτό πλέον όταν ακούω «τι φταίει ο κοσμάκης;» γυρίζω από την άλλη και λέω «ε, πωωωως… μην το λες, φταίει».                                                                                                            ΠΗΓΗ

86χρονος ΕΛΛΗΝΑΣ"ΞΕΣΗΚΩΘΗΤΕ ΣΩΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ,ΣΩΣΤΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΣΑΣ,ΣΩΣΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.ΝΑ ΔΩ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΩ"ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ

Γροθιά στο στομάχι του πολιτικού κόσμου της χώρας η κραυγή αγωνίας ενός 86χρονου αγρότη, που μίλησε το πρωί από τα μπλόκα των αγροτών. Είπε πως βλέπει την Ελλάδα, την οικογένεια και τα εγγόνια του, αιχμάλωτους στα ξένα συμφέροντα. Ο Γιώργος Γκρουμούτης, συνταξιούχος αγρότης από την Αλφειούσα, εξαπέλυσε μέσω του IONION FM, δριμεία επίθεση στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα που πούλησε την ιστορία της πατρίδας, αφήνοντας άναυδους δημοσιογράφους και ακροατές. Δήλωσε ότι δεν κατάφερε να τελειώσει το σχολείο καθώς όταν φοιτούσε στην 4η δημοτικού ξέσπασε ο β παγκόσμιος πόλεμος, παρόλα αυτά περιέγραψε στην εκπομπή «Πρωινή Περίπολος», με λόγια σταράτα, καθαρά και από καρδιάς την δραματική κατάσταση που αντιλαμβάνεται ότι βιώνει η χώρα.
Αναλογιζόμενος τις καταστροφές που επέφεραν στην Ελλάδα το 1940 οι Γερμανοί φασίστες, δήλωσε ότι ξανάρχονται μετά από δεκάδες χρόνια, οδηγώντας τον ελληνικό λαό σε δουλεία και θάνατο. Για την τρικομματική κυβέρνηση δήλωσε ότι οι άσπονδοι εχθροί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έγιναν φίλοι για να μην πάνε φυλακή και σχεδιάζουν να το τραβήξουν για να καλύψουν τα σκάνδαλα τους. «Διαλύσανε την αγροτική οικονομία, την Ηλεία, την Ολυμπία που έβγαζε χρυσό, την πούλησαν. Αν ήταν αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να φυγαδεύουμε τη νεολαία, να την πουλάμε στα σκλαβοπάζαρα», ανέφερε ο κ. Γκρουμούτης και συνέχισε « Θέλω να δω πριν πεθάνω, να γκρεμιστεί το σάπιο πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς την χώρα δεν κυβερνούν οι Έλληνες» και προέβλεψε ότι σε λίγα χρόνια θα ακολουθήσει ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος για το νερό.
Κάλεσε τους Έλληνες να αντιληφθούν την προδοσία, να αναλογιστούν τον όρκο που έδωσαν στην πατρίδα και την οικογένεια τους και να βγουν στις πλατείες. «Είμαι γέρος, αλλά ξαναγίνομαι νέος όταν ακούω για αγώνες», δήλωσε ο 86χρονος αγρότης.

ΠΗΓΗ

Ο ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΟΣ ΔΟΣΙΛΟΓΟΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΟΣ ΓΛΥΦΕΙ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ.

Λύσσα και μανία κατά της Χρυσής Αυγής απ’ όλους! Κι από τους γνωστούς παράγοντες του εξωτερικού κι απ’ τους εν Ελλάδι «φίλους» τους. Επειδή δε η αντιχρυσαυγίτικη προπαγάνδα έχει περιορισμένους ορίζοντες, συμβαίνει πολλές φορές να γίνεται κοινή χρήση της απ’ όλες τις πλευρές. Χρήσιμο αυτό, για να ξεμασκαρεύονται μερικοί-μερικοί…

Βλέπουμε για παράδειγμα παρακάτω, ότι ο «πολύς» Άδωνις Γεωργιάδης (που κάποιοι, κάποτε, μας τον παρουσίαζαν ως «υπερπατριώτη», «σχεδόν εθνικιστή», άρα και αντισιωνιστή…), να κάνει retweet τα tweets της Ισραηλινής πρεσβείας των Αθηνών για το γνωστό κοινό πρόβλημα, τη συνεχή άνοδο της Χρυσής Αυγής. Τρανή απόδειξη, ότι η γνωστή… βαβουζέλα του Μνημονίου, ο φωνακλάς Άδωνις, χρησιμοποιεί τα επιχειρήματα της Ισραηλινής Πρεσβείας στην Αθήνα κατά της Χρυσής Αυγής, άρα ταυτίζεται μαζί της! Να τον χαίρονται όσοι τον ψήφισαν!
(ΥΓ): Άδωνι, μια επίσκεψη στο Ισραήλ και μια φωτογραφία με το παραδοσιακό σκουφάκι «κιπά» (με το οποίο οι σιωνιστές καπελώνουν συμβολικά τους επισκέπτες τους…), δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. Απορούμε δε, πως δεν την έχεις κάνει ακόμα. Εκτός κι αν προσπαθείς να εξασφαλίσεις την πολυπόθητη πρόσκληση με ενέργειες όπως η παραπάνω. Αν το προσπαθείς έτσι, είσαι σε καλό δρόμο…ΠΗΓΗ

Ο ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΟΣ ΔΟΣΙΛΟΓΟΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΞΥΛΟ...ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΔΕΙΡΕΙ ΘΑ ΠΑΕΙ ΦΥΛΑΚΗ ΛΕΕΙ...ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΕ ΚΡΕΜΑΣΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ.

«Ο Μιχαλολιάκος θα πρέπει να διαλέξει αν θέλει να έχει συμμορία ή κόμμα...», τόνισε ο Άδωνις Γεωργιάδης μέσω της χθεσινής του εκπομπής του στο Kontra Channel.

Αναφερόμενος στο χθεσινό επεισόδιο που εκτυλίχθηκε στη Βουλή με τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Ηλία Κασιδιάρη, ο κ. Γεωργιάδης, είπε: «Ο Ηλίας Κασιδιάρης ήταν έτοιμος να χειροδικήσει. Όποιος όμως απλώσει το χέρι του θα τον κλείσω φυλακή...».

«Εύχομαι αυτή η χώρα να μην πέσει στα χέρια αυτών των εθνικοσοσιαλιστών... Η λύση δεν είναι η Χρυσή Αυγή... Εύχομαι ποτέ η πατρίδα μου να μην πέσει στα χέρια αυτώνη των ανθρώπων...» τόνισε -μεταξύ άλλων- ο Άδωνις Γεωργιάδης

Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας έκανε λόγο για «αχαρακτήριστη και απαράδεκτη» συμπεριφορά από μέρους του κ. Κασιδιάρη, σημειώνοντας ότι «απειλούσε με ύβρεις και παρ' ολίγον δεν φτάσαμε στη χειροδικία».

«Με λάθος άνθρωπο μπλέξατε», είπε ο κ. Γεωργιάδης, απευθυνόμενος στον βουλευτή της Χρυσής Αυγής, ενώ πρόσθεσε ότι «αν νομίζουν ότι θα φοβηθώ τους εθνικοσοσιαλιστές, κάνουν μεγάλο λάθος».ΠΗΓΗ

Αντικείμενο πολιτικής διαπραγμάτευσης το...Γένος των Ελλήνων ! ( Ήμαρτον )

 Πώς ο Βενιζέλος πέρασε ως απαίτηση της Ε.Ε αλλά και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων την δική του προσωπική  του απόφαση σε βάρος των Ελληνοπαίδων  ....Αυτός ο άνθρωπος είναι σήμερα πρόεδρος πολιτικού κόμματος  και όχι στο εδώλιο ως κατηγορούμενος !

Αντικείμενο πολιτικής διαπραγμάτευσης μεταξύ του υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Πάνου Παναγιωτόπουλου και των προέδρων του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, Ευ. Βενιζέλου και Φ. Κουβέλη αντίστοιχα, αποτελεί, σύμφωνα με πληροφορίες, η επαναφορά της προϋπόθεσης του ελληνικού γένους για τους υποψηφίους για φοίτηση στις παραγωγικές στρατιωτικές σχολές (ΑΣΕΙ και ΑΣΣΥ)

. Παρά το γεγονός ότι με πρόσφατη απόφαση του το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ως αντισυνταγματικό τον «νόμο Ραγκούση» για την παροχή Ελληνικής Ιθαγένειας σε εκατοντάδες χιλιάδες παράνομους και λαθρομετανάστες, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας εμφανίζεται να κωλυσιεργεί τις διαδικασίες απαλοιφής από τη σχετική προκήρυξη για το έτος 2013-2014 την προϋπόθεση που ήθελε όλους τους υποψηφίους για φοίτηση στις ΑΣΕΙ να είναι Έλληνες στο γένος, αφήνοντας ανοικτή την πόρτα των στρατιωτικών σχολών σε αλλοδαπούς. 

Σύμφωνα με πληροφορίες ο Παναγιωτόπουλος, προτού λάβει την οποιαδήποτε απόφαση, επιδιώκει να έρθει σε συνεννόηση με τα υπόλοιπα δύο κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, στοχεύοντας, με αφορμή το γεγονός, να αποκτήσει απευθείας διαύλους με τις πολιτικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Επί της ουσίας κατ’ αυτόν τον τρόπο η επαναφορά της παραπάνω προϋπόθεσης για την εισαγωγή στις στρατιωτικές σχολές παραπέμπεται στις «ελληνικές καλένδες» και αυτό για δύο λόγους: 

Ο μεν  Βενιζέλος ήταν εκείνος που ως υπουργός Εθνικής Άμυνας το 2010 είχε αφαιρέσει με προσωπική του απόφαση από την εγκύκλιο που αφορά στην εισαγωγή στα ΑΣΕΙ, την προϋπόθεση του γένους και ως εκ τούτου θα ήταν σαν να ακυρώνει τον ίδιο του τον εαυτό, δίνοντας την άδεια στον κ. Παναγιωτόπουλο να αλλάξει τα ήδη υπάρχοντα δεδομένα. Ο δε  Κουβέλης τόσο για ιδεολογικούς λόγους όσο και για λόγους που έχουν να κάνουν με την τόνωση του αριστερού του προφίλ, εκτιμάται πως και αυτός με τη σειρά του -και με δεδομένη την έντονη αντίθεσή του στην παραπάνω απόφαση του ΣτΕ που αφορούσε την παροχή ελληνικής ιθαγένειας - δεν θα συναινούσε σε μία τέτοια αλλαγή. 

Για την ώρα και παρά το ότι ο υπουργός Εθνικής Άμυνας φέρεται να έχει δώσει εντολή στο ΓΕΕΘΑ να αναζητήσει νομική φόρμουλα προκειμένου να επανέλθει το καθεστώς που ίσχυε πριν από το 2010, το θέμα φαίνεται πως έχει κολλήσει, με αποτέλεσμα, όπως όλα δείχνουν και η νέα προκήρυξη για τις θέσεις των υποψηφίων στις στρατιωτικές σχολές που αναμένεται να δημοσιευθεί στις αρχές Μαρτίου, να μην έχει καμία διαφορά από την περσινή, επιτρέποντας την είσοδο αλλοδαπών στις Σχολές Ευελπίδων, Ναυτικών Δοκίμων και Ικάρων. 

Να σημειώσουμε πως ήδη ένα ποσοστό 7% του συνόλου των σπουδαστών στις στρατιωτικές σχολές δεν είναι Έλληνες στο γένος γεγονός που ενδέχεται να έχει απροσδιόριστες συνέπειες τόσο σε ότι αφορά τη μελλοντική ομοιογένεια, όσο και διατήρηση της μαχητικής ικανότητας του στελεχιακού δυναμικού των Ενόπλων Δυνάμεων.

 Με δεδομένο ότι η απαλοιφή της προϋπόθεσης του γένους από την εγκύκλιο που αφορούσε την προκήρυξη των στρατιωτικών σχολών έγινε για πρώτη φορά κατά το ακαδημαϊκό έτος 2011-2012, αναμένεται ότι οι πρώτοι αλλοδαποί ανθυπολοχαγοί, σημαιοφόροι και ανθυποσμηναγοί θα αρχίσουν να εντάσσονται στις τάξεις των Ε.Δ σε τρία χρόνια. Εντυπωσιακό είναι επίσης και το γεγονός ότι, ενώ η απαλοιφή της προϋπόθεσης του γένους για την εισαγωγή υποψηφίων στις ΑΣΕΙ ήταν μία καθαρά πολιτική απόφαση που έλαβε ο τότε ΥΠΕΘΑ κ. Βενιζέλος – στο πλαίσιο του «ανοίγματος» που έκανε η πρώτη κυβέρνηση Παπανδρέου προς τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που βρίσκονταν στη χώρα μας- επιχειρήθηκε να περάσει προς την κοινή γνώμη ως απαίτηση της Ε.Ε (κοινοτική οδηγία) και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ούτε η κοινοτική οδηγία όμως, ούτε και η συγκεκριμένη απόφαση του ΕΔΑΔ είχαν δεσμευτικό χαρακτήρα για τη χώρα μας. 
Που να φτύσω  Θεέ των Ελλήνων ; ...Ντροπή ρε λίγη τσίπα δεν υπάρχει ; 

protothema.gr ΠΗΓΗ

ΥΠΟΜΟΝΗ.ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΟΛΑ...

ΚΑΥΓΑΣ Η.ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ-ΔΟΣΙΛΟΓΟΥ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΟΥ

Ένταση που φαίνεται να ξέφυγε από τα όρια προκλήθηκε πριν από λίγο στη Βουλή. Στο βήμα της Βουλής βρισκόταν ο Άδωνις Γεωργιάδης, όταν έκανε αναφορά στη Χρυσή Αυγή λέγοντας ότι κλήθηκε εκπρόσωπος του κόμματος σε εκπομπή και δεν παραβρέθηκε. Υπήρξε έντονη αντίδραση από τον Ηλία Κασιδιάρη στον οποίο και αναφερόταν ο κ. Γεωργιάδης. Ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής φώναξε στον Άδωνι Γεωργιάδη "τί είναι αυτά που λες είσαι τρελός;
Λίγη ώρα αργότερα πάντως ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής Χρ.Παππάς έδωσε άλλη διάσταση στην συζήτηση λέγοντας ότι έπειτα από μία συνέντευξη του Ηλία Κασιδιάρη στην ΕΡΤ το Μαξίμου έδωσε εντολή να μην κληθεί ξανά εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής στην δημόσια τηλεόραση. "Αυτό ονομάζετε εσείς ελευθερία Τύπου και δημοκρατικότητα; Το αφήνουμε στην κρίση του λαού" κατέληξε ο κ.Παππάς.
Αφού κατέβηκε από το βήμα ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Κασιδιάρης ζήτησε τον λόγο επί προσωπικού, τον οποίο αρνήθηκε ο πρόεδρος της βουλής. Τότε ο κ. Κασιδιάρης αντέδρασε απαιτώντας την εφαρμογή του κανονισμού και να του δοθεί ο λόγος επί προσωπικού για ένα λεπτό. Ακολούθησε έντονη λογομαχία μεταξύ Κασιδιάρη-Νάκου, με τον Κασιδιάρη να λέει: "στην κυρία με το παλτό δώσατε τον λόγο... ε, βέβαια, αφού όλοι εδώ μέσα είστε παλτά".
Τότε παρενέβη ο κ. Τζαμτζής με αποτέλεσμα ο Ηλίας Κασιδιάρης να εκραγεί να φύγει από τη θέση του και να κατευθυνθεί προς τα έδρανα της ΝΔ φωνάζοντας: "Γ... τη νέα δημοκρατία". Επενέβησαν ψυχραιμότεροι βουλευτές της Χρυσής Αυγής και για να ηρεμήσουν τα πνεύματα, δόθηκε τελικά ο λόγος στον κ. Κασιδιάρη.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ (boia chi molla)

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ...

ΛΟΒΕΡΔΟΣ:Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΝΕΙ ΑΚΤΙΒΙΣΜΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ" !!!!

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ: Ένα άθλιο φωτομοντάζ και η μαύρη προπαγάνδα κατά της Χρυσής Αυγής -BINTEO

ΚΑΤΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΑΓΩΓΕΣ ΚΑΙ ΜΗΝΥΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ
Με μία ασπρόμαυρη φωτογραφία, που είχε υποστεί άθλια επεξεργασία, τα συστημικά ΜΜΕ οργάνωσαν μία ακόμη συκοφαντική επίθεση κατά της Χρυσής Αυγής. Για να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι οι Χρυσαυγίτες εισέβαλαν στο νοσοκομείο της Τρίπολης, έκοψαν και έραψαν μία φωτογραφία από πρόσφατη εκδήλωση του Κινήματος στην Κρήτη. Πιο συγκεκριμένα, η επίμαχη εικόνα έχει ληφθεί από την επεισοδιακή συγκέντρωση στην Χερσόνησο Ηρακλείου: η ομάδα περιφρούρησης της Χρυσής Αυγής βγαίνει από το ξενοδοχείο όπου διεξάγεται η εκδήλωση, γιατί στο σημείο πλησιάζει παράνομη αντισυγκέντρωση αναρχικών με δολοφονικά σύνεργα.

Τους Κρητικούς Χρυσαυγίτες "τους... πήρε" από εκείνο το σημείο η "εφημερίδα των Συντακτών" και ως διά μαγείας τους μετέφερε στο εσωτερικό του Παναρκαδικού Νοσοκομείου. Ας σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα ανέφερε ότι πρόκειται για μοντάζ. Το ίδιο βράδυ όμως ο τηλεοπτικός σταθμός Alpha έκανε χρήση της συγκεκριμένης εικόνας - που είχε υποστεί κακής ποιότητας φωτομοντάζ - για να πείσει το κοινό ότι Χρυσαυγίτες εισέβαλαν στο νοσοκομείο.

                                   
Και όμως, ο συγκεκριμένος σταθμός είχε προηγουμένως επικοινωνήσει με τον εκπρόσωπο Τύπου της Χρυσής Αυγής και είχε ενημερωθεί πως: "ουδέποτε εισέβαλαν Χρυσαυγίτες στο νοσοκομείο. Στελέχη μας πραγματοποίησαν επίσκεψη και είχαν μία εποικοδομητική συζήτηση με την διευθύντρια, στα πλαίσια της δράσης ενός νομίμου και εκλεγμένου πολιτικού κόμματος".

Η επιρροή της Χρυσής Αυγής στην ελληνική κοινωνία αυξάνεται ραγδαία και σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες μετρήσεις, σύντομα θα απειλούμε το νέο δίπολο εξουσίας ΝΔ - Σύριζα. Τα κανάλια της διαπλοκής διαγωνίζονται ποιος θα πει τα μεγαλύτερα ψέμματα και θα ρίξει την περισσότερη λάσπη κατά του Εθνικιστικού Κινήματος. Συστηματικά παρανομούν και έφτασαν στο σημείο να κάνουν χρήση προϊόντων άθλιου και κακότεχνου φωτομοντάζ. Ως εδώ και μη παρέκει. Η Χρυσή Αυγή καταθέτει άμεσα αγωγές και μηνύσεις κατά παντός υπευθύνου.
Αξίζει να δούμε αν γι' αυτό το φωτομοντάζ θα μιλήσει κανένας τηλεοπτικός σταθμός. Είναι ακόμη νωπές οι φωτογραφίες των ληστών της Κοζάνης, που για το φωτομοντάζ που είχαν υποστεί, είχαν εξεγερθεί όλα τα κανάλια και όλα τα συστημικά κόμματα. Για να δούμε αν τώρα θα επιδείξουν την ίδια ευαισθησία.     ΠΗΓΗ