Tου Γεράσιμου Αποστολάτου
Από το βιβλίο, «η παγίδευση της ιστορίας», σελ 159
ΣΤΙΣ 13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1904 ο εθνικός ήρωας Παύλος Μελάς έπεφτε από τουρκικό βόλι στη Σιάτιστα Καστοριάς. Η θυσία του για την απελευθέρωση της Ελληνικής Μακεδονίας θα γίνει από τότε εθνικό σύμβολο αγώνων και ηρωισμών. Αυτές τις ημέρες κλείνουν ακριβώς 100 χρόνια από το θάνατο του. Έχουν λεχθεί και ειπωθεί πολλά για τον ήρωα. Θα χρησιμοποιήσω εδώ λίγες μόνο φράσεις από κείμενο του που έγραφε ως ανθυπολοχαγός πυροβολικού. Μια πνευματική παρακαταθήκη για τους σημερινούς νέους (όσους ακόμα φωτίζονται από τη φλόγα των εθνικών ιδεωδών). «Η ζωή είναι πόλεμος. Η γη σου είναι φρούριο και χρέος σου η ΝΙΚΗ. Μη μιλάς, να σκέπτεσαι, ν αγαπάς, να μην πονάς. Ένας είναι ο σκοπός σου. Πολέμα για τα ιδανικά σου, για τα Ελληνικά ιδανικά του ανθρωπισμού. Πολέμα για την ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ. Άνδρες που περπατούν στη ζωή ευθυτενείς και με γαλήνη, μαθημένοι να πονούν χωρίς να υποφέρουν, να νικούν χωρίς να θριαμβολογούν, να νικώνται χωρίς να μοιρολογούν. Αυτοί είναι οι πραγματικοί άνδρες, θεμέλια γενεών.»
Η ζωή και η θυσία του Παύλου Μελά ταυτίζεται απόλυτα με τον αγώνα για την ελληνική Μακεδονία. Από τα χρόνια εκείνα του Μακεδονικού Αγώνα είχαμε αργότερα την εθνική εξόρμηση των Βαλκανικών Πολέμων 1912-13 με την Απελευθέρωση της Μακεδονίας, την συμμετοχή της χώρας στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και το Μακεδονικό Μέτωπο αλλά και την προσπάθεια των Σέρβων να προσεταιρισθούν τη Θεσσαλονίκη. Ακολούθησαν οι αμφισβητήσεις των...
Βουλγάρων για τις Συνθήκες που τους απέκοπταν από το Αιγαίο για να φθάσουμε στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο τη γερμανική επίθεση της 6 Απριλίου 1941, την κατάληψη της Μακεδονίας από τους Γερμανούς και τη προσφορά μεγάλου τμήματος της στους κομιτατζήδες της Σόφιας, με τις ανείπωτες σφαγές, τις διώξεις, τις καταστροφές και τη προσπάθεια εξελληνισμού της. Θα φθάσουμε τέλος στα 1944 όταν ο αρχηγός των κομμουνιστών της Γιουγκοσλαβίας Τίτο θα εφεύρει την ύπαρξη δήθεν ιδιαίτερου Μακεδονικού κράτους που τελικός σκοπός του ήταν και η βίαιη υπαγωγή και της ελληνικής Μακεδονίας σ' αυτό.
Έκτοτε η χώρα μας ταλαιπωρείται σ' ένα διεθνή διπλωματικό μαραθώνιο για να αποδείξει ότι «μακεδονικό κράτος» εκτός του ελληνικού χώρου είναι ανύπαρκτο και τα προβαλλόμενα δήθεν ιστορικά στοιχεία για την ύπαρξη του είναι ψευδεπίγραφα. Αλλά η «έμπνευση» του Τίτο είχε προηγούμενο και μάλιστα ... από την ελληνική πλευρά!
Υποταγή στα κελεύσματα της Διεθνούς!
Το νεοσύστατο τότε ΚΚΕ ζήτησε την ένταξη του στη Διεθνή του κομμουνισμού στα 1924 αφού πρώτα αποδέχτηκε τη δημιουργία Κομμουνιστικής Βαλκανικής Ομοσπονδίας (υπό την Βουλγαρία) στην οποία θα υπαγόταν και η ελληνική Μακεδονία, ως τμήμα του σλαβικού τόξου!
Έντεκα χρόνια αργότερα, όταν το ΚΚΕ άρχιζε την προσπάθεια προσεταιρισμού των αστικών κομμάτων για τη δημιουργία Λαϊκού Μετώπου διεγράφη το Μακεδονικό από την ατζέντα για να μας το υπενθυμίσει αργότερα στο τρίτο Γράμμα του Γεν. Γραμματέας του Κόμματος (15 Ιανουαρίου 1941) όταν στο κείμενο του με τις οδηγίες προς τους συντρόφους του έγραψε ότι η Αυτοδιάθεση της Μακεδονίας παραμένει πάντα στόχος του κόμματος.
Στη πρώτη περίοδο της Κατοχής το Κόμμα απεφάσισε – με συνεργασία των κατοχικών δυνάμεων γερμανών και Βουλγάρων - να απελευθερώσει από τις φυλακές της Ακροναυπλίας μια ομάδα των λεγόμενων Σλαβομακεδόνων για να προετοιμάσουν το έδαφος για την Αυτοδιάθεση. Επικεφαλής αυτής της ομάδας ήταν ο Ανδρέας Τζήμας που θα διατελέσει σε υψηλόβαθμες θέσεις στην ιεραρχία του κόμματος και θα σταλεί αργότερα σύνδεσμος με τον Τίτο. Εκεί που θα εκκολαπτόταν το «Μακεδόνικο».! Στη Κατοχή, το ΚΚΕ, για να μη βρεθεί αντιμέτωπο με τον πατριωτισμό των Ελλήνων και αποδυναμωθεί το ψευδεπίγραφο «Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο» απέκρυψε τις προθέσεις του για το Μακεδονικό. Θα επανέλθει όμως αργότερα...
«Από το ΚΚΕ έμαθα ότι είμαι μακεδόνας»!
Υπάρχει μια απίστευτη ομολογία εξέχοντος αργότερα στελέχους του μακεδονικού μορφώματος των Σκοπίων: του Μιχάλη Κεραμιτζήεφ που την απεκάλυψε στο γνωστό κομμουνιστή συγγραφέα Αλέκο Παπαναγιώτου και μας την παραδίδει ο έγκυρος ιστορικός των Βαλκανικών πραγμάτων καθηγητής Ευάγγελος Κωφός.
«Τότε (1939), απεκάλυψε, δεν είχα ιδέα από αυτά τα πράγματα: Μακεδόνες, Μακεδονία, Μακεδόνικο Ζήτημα, Κομιτάτο κλπ. Με το Λάζο Τερπόφσκυ βρισκόμουν τακτικά σε δουλειές. Το ίδιο και με τα άλλα μακεδόνικα στελέχη μας. Ποτέ και πουθενά κανένας δεν μου είπε καμιά κουβέντα για Μακεδόνες. Είμασταν κομμουνιστές και παλεύαμε για τον κομμουνισμό. Ένοιωθα το ίδιο που ένιωθε και ένας Έλληνας κομμουνιστής. Στο βαθμό που ένοιωθα κάτι ιδιαίτερο σαν Σλάβος ένοιωθα ότι είμαι Βούλγαρος».
«Τώρα βέβαια βγήκαν πολλά «παλικάρια», ο Τσίπας, ο _______Λάζος (Ασημόπουλος) και οι άλλοι γνωστοί που λένε τα πιο απίθανα παραμύθια, τότε όμως κανένας δεν μιλούσε για ΒΜΡΟ και για Μακεδονία. Κανένα μακεδόνικο στέλεχος δεν μίλησε ποτέ γι αυτά ούτε σε μας ούτε και σε μία έστω δίκη. Μονάχα οι Έλληνες κομμουνιστές μιλούσαν πάντα για Μακεδόνες και για Μακεδονία, αυτοί υπεράσπιζαν αυτή τη θέση και στα δικαστήρια και καταδικάζονταν. Εγώ μέσα στο ΚΚΕ και από το ΚΚΕ, από τους Έλληνες κομμουνιστές και όχι από τους Μακεδόνες άρχισα να μαθαίνω και να νοιώθω ότι είμαι Μακεδόνας. Αυτή είναι η αλήθεια»
(βλ. Μακεδονία και Θράκη, 1941-1944. Κατοχή - Αντίσταση - Απελευθέρωση - Διεθνές Συνέδριο - Ευ. Κωφός, σελ. 131α - έκδοση «Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου - Θεσσαλονίκη 1998).
Και κομιτατζήδες για την απελευθέρωση της Ελληνικής Μακεδονίας!
Ο ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ έφθασαν σε τόση θρασύτητα κατά την Κατοχή ώστε ολόκληρα τμήματα Βουλγάρων κομιτατζήδων που είχαν προηγουμένως βασανίσει τον ελληνικό πληθυσμό να τα εντάξουν ως τμήματα των μονάδων τους. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ιστορικός κ. Ιωάννης Κολιόπουλος, στο δίτομο έργο του «Λεηλασία Φρονημάτων» - Το Μακεδονικό ζήτημα στη Κατεχόμενη Δυτική Μακεδονία 1941-44 (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών - 1994) αποκαλύπτει σωρεία περιπτώσεων, με συγκεκριμένα ονόματα ακόμα και γνωστών εγκληματιών πολέμου Βουλγάρων κομιτατζήδων που βρήκαν στέγη στις μονάδες του ΕΛΑΣ. Αργότερα ο Βουλγαρικός στρατός Κατοχής που εν μία νυκτί έγινε από φασιστικός μαρξιστικός (!) θα συμπράξει στην Ανατολική Μακεδονία με τον ΕΛΑΣ για τη συντριβή των μη εαμικών αντιστασιακών οργανώσεων.
Τότε που έβγαλε το προσωπείο...
Την άνοιξη του 1949 το ΚΚΕ απεκάλυψε και πάλι το πραγματικό του πρόσωπο. Ήταν η εποχή που είχε αποδυναμωθεί εντελώς ο λεγόμενος Δημοκρατικός Στρατός και θα έπρεπε να ενισχυθεί από τα γειτονικά κομμουνιστικά κράτη με νέους άνδρες. Στην 5η Ολομέλεια το Κόμμα αποφάσιζε τη διεύρυνση της ψευδοκυβερνήσεως των βουνών με υπουργούς σλαβομακεδόνες. Αντάρτες των Σκοπίων σχημάτισαν μονάδες στο «Δημοκρατικό Στρατό» ενώ συμπληρώθηκαν και από 2000 τσάμηδες (παλιούς βασανιστές του ηπειρωτικού λαού στη Κατοχή) που τότε υπηρετούσαν τον Χότζα. Έτσι το ΚΚΕ υπολόγιζε να απαλλαγεί ο Μακεδονικός λαός από τους Παυλομελάδες...
Οι Παυλομελάδες έσφιγγαν τη θηλιά...
Στο φύλλο του περιοδικού Πολιτικά θέματα της 1ης Μαρτίου 1999, σε σημείωμα μας είχαμε επισημάνει την κινητοποίηση των «δημοκρατικών πνευματικών δυνάμεων» για την παρουσίαση του βιβλίου - που εκδόθηκε τότε - της χήρας του άλλοτε διευθυντού του «Ριζοσπάστη» και αντιστράτηγου του λεγόμενου «Δημοκρατικού Στρατού» Κώστα Καραγιώργη - Γυφτοδήμου.
Είχαμε γράψει ότι η χήρα του Καραγιώργη έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπίζεται τη μνήμη του άνδρα της, που τελικά δολοφονήθηκε κατά μυστηριώδη τρόπο από τους ίδιους τους συντρόφους του, στα υπόγεια της Διεύθυνσης Κρατικής Ασφάλειας στο Βουκουρέστι.
Για τη δολοφονία αυτή - όπως συνήθως γίνεται - δεν υπάρχει καμία εξήγηση από το ΚΚΕ και τον Περισσό. Επειδή όμως με την έκδοση του βιβλίου και πάλι τα ιστορικά γεγονότα διαστρεβλώνονταν με τις απόψεις της «μιας αλήθειας» αναγκάστηκα να υπενθυμίσω σ' αυτούς που κάνουν προσπάθεια να παρουσιάσουν τον Καραγιώργη ως περίπου «εθνικό ήρωα» μερικές από τις «ανδραγαθίες» του «αντιστράτηγου», που βέβαια αποσιωπούνται στο σημερινό ιστορικό περιβάλλον. Στο αρχείο μου υπάρχει η εφημερίδα του «Δημοκρατικού Στρατού» «Προς τη Νίκη» της 28ης Μαρτίου 1949, στην οποία περιγράφονται λεπτομέρειες από το 2ο Συνέδριο του ΝΟΦ (της σλαβομακεδονικής γνωστής οργάνωσης).
Εκεί, γράφει η εφημερίδα, παραβρέθηκαν περισσότεροι από 600 αντιπρόσωποι του «σλαβομακεδονικού λαού». Ο ίδιος ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης ήταν στο συνέδριο και μεταξύ άλλων και ο «αντιστράτηγος» Κώστας Καραγιώργης. Μέσα σε επευφημίες και συνθήματα για την ενιαία πάλη ΚΚΕ και ΝΟΦ ο Καραγιώργης πήρε το λόγο και είπε τα εξής χαρακτηριστικά: «Πόσοι είναι οι τόποι που βασανίστηκαν, στέναξαν τόσο κάτω από τόσους ζυγούς σκλαβιάς, όσο ο μακεδονίτικος λαός. Οι Τούρκοι Μπέηδες πιο παλιά, οι Σέρβοι κομιτατζήδες και οι
Έλληνες κομιτατζήδες - οπλαρχηγοί, Παυλομελάδες και Καπετάν Βαρδαίοι, Τσόντοι και Γαρέφηδες, του έσφιγγαν τη θηλιά στο λαιμό. Το Ίλιντεν του 1903 ήταν ένα μεγάλο επαναστατικό ξεκίνημα. Μεγάλοι και δοξασμένοι άνδρες του σλαβομακεδονικού λαού, ο Ντέλτσεφ, ο Πετρώφ, ο Σαντάσκυ, ο Πανίστα, ο Τσάουλεφ, ο Γκρούεφ και τόσοι άλλοι, έδωσαν το αίμα τους για τη μακεδόνικη λευτεριά».
«Το ΚΚΕ έχει υποχρέωση από την ίδια τη διεθνιστική του φύση, από την ίδια τη μαρξιστική - λενινιστική – σταλινική του κοσμοθεωρία, στάθηκε πιστό στον αγώνα του μακεδόνικου λαού και ολοκλήρωσε με την ιστορική του απόφαση της 5ης Ολομέλειας, τη σωστή γραμμή του στο εθνικό ζήτημα. Ο σλαβομακεδόνικος λαός, με τον αγώνα του, με τις θυσίες του, με την ένοπλη συμβολή του στον μεγάλο απελευθερωτικό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του ελληνικού λαού, έχει κερδίσει έμπραχτα το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και τη λεφτεριά του».
Με το κλείσιμο της ομιλίας το ο «αντιστράτηγος» Καραγιώργης, αφού εξηγούσε ότι «έχουμε παραμερίσει αποφασιστικά από τις γραμμές μας όλα τα δισταχτικά, λιπόψυχα, δειλά, οπορτουνιστικά στοιχεία (κάποιους δηλαδή που εξέφραζαν φόβους ότι η παράδοση της Μακεδονίας στους σλάβους θα ζημίωνε την απήχηση του ΚΚΕ στον ελληνικό λαό) και έχουμε εξασφαλίσει αποφασιστική, αλύγιστη, ανοιχτομάτα και φωτισμένη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία με επικεφαλής το δοκιμασμένο αρχηγό μας Νίκο Ζαχαριάδη», εξήγγειλε στα αλαλάζοντα από ενθουσιασμό πλήθη ότι «σε λίγο θα ανασχηματίσουμε και τη δημοκρατική μας κυβέρνηση και με τη συμμετοχή του ΝΟΦ και θα την κάνουμε αντιπροσωπευτική»!! (Στη νέα «κυβέρνηση» υπουργός Παιδείας και Υγιεινής ήταν ο Πέτρος Κόκκαλης, για τον οποίο αφιερώσαμε κεντρικό δρόμο των Αθηνών, δίπλα στην αμερικανική πρεσβεία!).
ΠΗΓΗ
