Μια φορά κι ένα καιρό σε ένα μέρος πολύ πολύ μακρινό ήταν κάποιες πόλεις φτιαγμένες ακριβώς όπως και οι δικές μας. Τσιμέντο παντού, κάπου κάπου λίγο πράσινο να σπάει τη μονοτονία, πολυκατοικίες, δρόμοι, αυτοκίνητα και φυσικά αυτά τα παράξενα όντα με τα δύο πόδια – οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι λοιπόν δεν είχαν πολλές διαφορές από αυτούς που συναντάμε κάθε μέρα στη μικρή μας πόλη. Υπήρχαν φυσικά οι πλούσιοι με τα εντυπωσιακά αμάξια, οι απλοί αστοί που τρέχαν μονίμως για τις δουλειές τους, οι πιο φτωχοί που έψαχναν για δουλειά, οι μετανάστες και οι ζητιάνοι. Ήταν επίσης πολύ εύκολο σ’αυτό τον τόπο να ξεχωρίσεις τους «δημοκράτες», τους «φιλελεύθερους» , τους κομμουνιστές, τους βολεμένους δεξιούς, τους αναρχικούς, τους προβλέψιμους επαναστάτες κάθε παράταξης και τους εθνικιστές. Εάν κοιτούσες από ψηλά αυτή την πόλη, αυτές τις πόλεις τίποτα δε θα σου έμοιαζε ξένο, τίποτα δε θα σε έκανε να νιώσεις έκπληξη, τίποτα δε θα σε έκανε να πιστέψεις πως δεν είναι αυτή η πόλη που μεγάλωσες. Συνεχίζοντας την ξενάγηση σε αυτό τον τόσο μακρινό τόπο οι ομοιότητες πληθαίνουν. Οι «δημοκράτες» αστοί είναι έτοιμοι να πουλήσουν το παιδί τους ή τη μάνα τους για τη βόλεψή τους, οι «φιλελεύθεροι» είναι έτοιμοι να βρίσουν την τηλεόρασή τους επειδή κάποιος έκανε ένα ομοφοβικό σχόλιο και όταν φυσικά ο γιος τους ο Γιωργάκης τους φέρει τον Βαγγέλα για σύντροφό του θα πάθουν σοκ κρύβοντάς το βέβαια με περισσή υποκρισία. Οι πλούσιοι θα πάνε σε φιλανθρωπικά γκαλά για τα παιδάκια της Αφρικής που πεινάνε χωρίς να σκεφτούν ότι ένα ζευγάρι από τα παπούτσια τους θα έσωζε περίπου χίλια από δαύτα, οι εργαζόμενοι θα παραπονεθούν για τους μισθούς και την ασφάλιση που δε τους παρέχει το αφεντικό τους αλλά τη Δευτέρα θα είναι έτοιμοι να του γλείψουν τα παπούτσια για να κάνουν καλύτερη εντύπωση, οι φτωχοί θα κάνουν τράκα τσιγάρο και καφέ και θα πουν έχει ο Θεός μωρέ. Οι κομμουνιστές θα φωνάξουν στις πορείες τους και μετά θα πάνε να τα σπάσουν στο φεστιβάλ της ΚΝ
Ε με λίγο Βασίλη και Γιώργο. Οι αναρχικοί θα πάνε εξάρχεια να ξοδέψουν τα λεφτά του μπαμπά βουλευτή και της μαμάς δικαστικού κ(λ)άνοντας επανάσταση. Οι βολεμένοι δεξιοί θα νιώσουν εθνικά υπερήφανοι που ο χοντρομπαλάς βαψομαλλιάς αρχηγός τους πήγε σε αντιφασιστική επέτειο και βέβαια οι προβλέψιμοι επαναστάτες της δεκάρας που θα κάνουν τα πάντα για να αποδείξουν πως κι αυτοί υπάρχουν. Καθημερινά ατελείωτα παραμύθια η ζωή τους. Παραμύθια δίχως όνομα μα και δίχως ουσία. Ιστοριούλες καθημερινής τυποποιημένης τρέλας. Άχρωμοι άνθρωποι με προβλέψιμα κίνητρα και μικροπρεπείς στάσεις. Α! Ξέχασα να αναφέρω τους εθνικιστές. Εκείνοι με τη μοναδική αξιοπρέπεια που τους έχει απομείνει μετά από τόσες εθνικές προδοσίες και κουκουλώματα της παρακρατικής τρομοκρατίας που μόνο τους αστούς τρομοκρατεί μάχονται και παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο της χώρας τους. Σε αυτόν λοιπόν τον τόπο που τόσο πολύ μοιάζει με τον δικό μας η καθημερινότητα κυλά βαρετά κ άχρωμα όπως ακριβώς το σύστημα προστάζει. Τίποτα συγκλονιστικό δε συμβαίνει καθώς οι άνθρωποι ζουν υπνωτισμένοι. Οι εθνικιστές μόνο προσπαθούν να σπάσουν τη μονοτονία του συστήματος με κραυγές αγωνίας και πόλεμο συνειδήσεων. Όντας χρόνια σε αυτό τον Ιερό Αγώνα έχουν μάθει πλέον πολλά. Πώς να φυλάγονται από τους επαρχιώτες και πολλά υποσχόμενους αστυνομικούς, πως να ξεχωρίζουν όταν μια κατάσταση αξίζει να την πολεμήσεις και πότε απλά σε πάνε σα πρόβατο σε σφαγή, πότε να μιλάς γι’αυτά που πιστεύεις και πότε να μιλάνε οι γροθιές σου, με ποιο τρόπο θα αφυπνίσεις περισσότερο κόσμο και με ποιό τρόπο πρέπει να κινηθείς για να επιτύχεις τη Νίκη. Αυτό που μάθαν βέβαια στα τόσα χρόνια τους εκεί είναι η προδοσία! Χιλιάδες πωρωμένοι «συναγωνιστές» μα και χαμηλών τόνων «αξιόλογα» παιδιά πρόδωσαν επί σειρά ετών τους αδερφούς τους, τις Ιδέες τους, τον ίδιο τους τον εαυτό. Γελοιοποιήθηκαν ξανά και ξανά προσπαθώντας να αποδείξουν την αξία τους. Μια αξία φυσικά ανύπαρκτη και κενή. Ακόμα και όταν έτρωγαν τα μούτρα τους πάνω σε δικά τους συμπλέγματα είχαν κάποιον να κατηγορήσουν για την αποτυχία τους. Άλλες φορές συνεργάστηκαν με το κράτος ή με κρατικούς μηχανισμούς και βουλευτές κάνοντας «αγώνα», άλλες φορές συνεργάστηκαν με παρακρατικούς μηχανισμούς ρουφιανεύοντας τα αδέρφια τους ή βγάζοντας όλα τους τα κόμπλεξ με την κάλυψη όσων μέχρι πρότινος έβριζαν και άλλες φορές δημιουργούσαν τις δικές τους φούσκες (φούσκες από φιλοδοξίες ηλιθίων και ματαιόδοξων σχεδίων κάθε λογής αναπηρίας). Μα η αλήθεια είναι πως υπήρχε λόγος που όλοι αυτοί τους έβριζαν και τους κακολογούσαν. Είχαν κάνει κάτι τόσο άσχημο και σοβαρό οι εθνικιστές που τους άξιζε αυτό. Κατάφεραν το δικό τους παραμύθι να το κάνουν Ιστορία και την Ιστορία τους να την κάνουν πραγματικότητα με οποιοδήποτε κόστος χωρίς να φοβούνται ή να δειλιάζουν. Και οι υπόλοιποι μείναν απλά στη αφάνεια. Μείναν στη μιζέρια και στο ανούσιο παραμύθι τους. Ένα παραμύθι δίχως τέλος μα και δίχως κανέναν να το ακούει. Χιλιάδες παραμύθια δίχως χρώμα και κοινό κυκλοφορούν κάθε μέρα σε αυτή τη μακρινή πόλη. Είναι πράγματι θλιβερό. Μια αέναη προσπάθεια για προσοχή για τους προαναφερθέντες, μια ατελείωτη υποκρισία για τους φιλελεύθερους, μια ασταμάτητη μιζέρια για τους κομμουνιστές, μια φοβερή απάθεια για τους βολεμένους δεξιούς, μια εξευτελιστική ψευτιά για τους αναρχικούς. «Είστε τραγικοί κύριοι» σκέφτηκε από μέσα του ο παρατηρητής του μακρινού αυτού τόπου. Δε θα μπορούσε να διαφωνήσει κανένας. Όταν οι Εθνικιστές γράφουν Ιστορία , εσείς θα υποκλίνεστε και θα βυθίζεστε στους ψιθύρους σας. Τα χέρια ψηλά και οι σημαίες κυματίζουν. Οι εχθροί σωπαίνουν και οι φίλοι χαμογελούν. «ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΓΗ ΘΑ ΤΡΕΜΕΙ» αναφώνησαν οι Εθνικιστές. Το ταξίδι του παρατηρητή και του ξεναγού έληξε. Το χαμόγελο δεν έχει σβήσει ακόμα. Ούτε το παραμύθι είχε τελειώσει. Ποτέ δεν τελειώνει. 
Στα 84 του χρόνια, ο Ραμίζ Αλία, πρώτος πρόεδρος της Αλβανίας μετά την καθεστωτική αλλαγή και συνεργάτης του κομμουνιστή ερυθρού δικτάτορα Εμβέρ Χότζα, ζήτησε συγγνώμη από τα θύματα του κομμουνισμού στην Αλβανία. Είπε ότι την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος υπήρξαν άνθρωποι που έγιναν θύματα της αμέλειάς τους, των δραστηριοτήτων των θεσμικών οργάνων και της μυστικής αστυνομίας. Για αυτά όλα θα έπρεπε να επέμβει η δικαιοσύνη. Στη διάρκεια του κομμουνισμού στην Αλβανία έχασαν τη ζωή τους για πολιτικούς λόγους 6.000 άτομα . Ο Ραμίζ Αλία είχε οριστεί ως ο διάδοχος του δικτάτορα Εμβέρ Χότζα, ο οποίος κυβέρνησε τη χώρα από το τέλος του Β’ παγκόσμιου Πολέμου μέχρι το θάνατό του το 1985, και συνέπεσε να ξεκινήσει τον εκδημοκρατισμό της χώρας μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ευρώπη το 1989. Διετέλεσε πρόεδρος από τον Απρίλιο του 1991 έως τον Απρίλιο του 1992. Στη συνέχεια καταδικάστηκε σε 9 χρόνια φυλακή για κατάχρηση εξουσίας. Τουλάχιστον στην Αλβανία ο πολιτικός κόσμος και ο λαός έχουν καταδικάσει τα εγκλήματα του κομμουνισμού . Το κομμουνιστικό κόμμα Αλβανίας που πήγε να το ανασυντάξει πρόσφατα η γυναίκα του Εμβέρ Χότζα βγήκε εκτός νόμου. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Αλβανία από την κυβέρνηση Μπερίσα δημιουργήθηκε ένα Ινστιτούτο για την έκθεση των ντοκουμέντων από τις δολοφονίες που έγιναν στην Αλβανία την περιοδο 1946-1983, καθώς και πραγματοποιούνται εβδομαδιαίες εκπομπές για το ζήτημα. Με λίγα λόγια έχουν στήσει μια εκστρατεία πληροφόρησης ώστε να μάθουν όλοι το τί γινόταν εκείνη τη μαύρη εποχή. Αυτά γίνονται σε μια χώρα που για 45 χρόνια ήταν αντιδημοκρατική. Αν όλα αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα θα έκαναν αναφορά σε αναβίωση του φασισμού και άλλες μπούρδες που συνηθίζουν να λένε άλλα όπως ξέρουμε είμαστε η τελευταία κομμουνιστική χώρα στην Ευρώπη. Ακόμα τα εγκλήματα από τον συμμοριτοπόλεμο οι εγχώριοι μπολσεβίκοι δεν τα έχουν δεχθεί. Ούτε φυσικά έχουν ζητήσει συγγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων και σε περίπτωση που κάποιος ζητήσει δικαιοσύνη τότε είναι φασίστας. Στις χώρες που πέρασε και κυβέρνησε το μισάνθρωπο κομμουνιστικό καθεστώς όλα αυτά είναι αυτονόητα ενώ στη χώρα μας τα λένε μόνο οι κακοί φασίστες...
Κι ο Τζώνυ πολέμησε ξανά και ξανά.. Έκαψε αναθρώπους, ισοπέδωσε πόλεις και πρόσφερε Εθνικές Ελευθερίες στους εξουσιαστές της Πατρίδας του, έτσι, για να προσφέρουν στους Λαούς..."Freedom, Democracy and Human Rights". Καμιά φορά αναρωτιότανε ο Τζώνυ.. Πώς γίνεται να πολεμά για την Πατρίδα του τόσο μακρυά απ' αυτήν; Κι αν αυτό γίνεται για χάρη των "Human Rights", πως τα υπερασπίζεται καίγοντας ζωντανούς αυτούς που τους αφορούν; Και γιατί όλοι οι "τόσο διαφορετικοί" αυτοί τύποι να συμφωνούν στην προστασία αυτών των "Human Rights"; Και θέλησε να λύσει τις απορίες του. Άρχισε να διαβάζει. Έμαθε πως κάπου στα Βαλκάνια, σε μια περιοχή που τη λέγανε Κόσοβο, η Πατρίδα του σκότωσε κόσμο πολύ για τα "Human Rights". To ίδιο έκανε πριν χρόνια και στο Βιετνάμ. Το ίδιο και στη Βαγδάτη, έτσι δε λέγανε τη Γη που απελευθέρωσε κι ο ίδιος; Έμαθε πως "Human Right" είναι το δικαίωνα στο γάμο των ομοφυλόφιλων και στην υιοθεσία, όχι όμως των ετεροφυλόφιλων να διατηρήσουν τον Πολιτισμό τους και των παιδιών να μεγαλώσουν σ' ένα κόσμο με υγιείς εικόνες. "Human Right" είναι σε κάποια μέρη η χρήση ναρκωτικών, "Human Right" αρκετά προσοδοφόρο για κάποιους. Για τους υπερασπιστές τους.. "Human Right" είναι στην Ευρώπη η εγκατάσταση μαύρων, κίτρινων και άλλων δύστυχων ανθρώπων, που φύγανε από τις Πατρίδες τους ίσως λόγω των "Human Rights" τους, αλλά όχι και το δικαίωμα των γηγενών Ευρωπαίων, Λευκών στην όψη, να ζουν ήρεμα, ειρηνικά και με τον Πολιτισμό τους στις Πατρίδες τους. "Human Right" είναι, στο σύστημα που συνοδεύει το "Human Rights and Democracy", το δικαίωμα του καπιταλιστή να μεταφέρει τις επιχειρήσεις του σε χώρες μακρινές, όπου 10χρονα αγοράκια, αφού ικανοποιήσουν σε αυτά τις ανώμαλες ορέξεις του, δουλεύουν ώρες ατέλειωτες για ένα κομμάτι ψωμί. Αλλού, πάλι, ακόμη και η Ιθαγένεια είναι "Human Right". Κι ο Τζώνυ άρχισε να καταλαβαίνει.. Πως στον κόσμο τούτο, ό,τι απάνθρωπο κι αντιανθρώπινο περιβάλλεται το μανδύα του ανθρωπιστικού. Πως αυτό το, διαολεμένο, "Human Right" δεν είναι παρά μόνο το ισχυρότερο όπλο των "εκλεκτών" της εποχής του. Το όπλο με το οποίο αυτοί θανατώνουν την Ελευθερία, την Ομορφία, το Δίκαιο της Φύσης, τον Άνθρωπο.. Κι άρχισε να τρέχει σαν τρελός, να κλαίει να καταριέται τον εαυτό του που δεν κατάλαβε πως δίκιο είχε το στόμα του που δε μπορούσε, ή μάλλον δεν ήθελε, να προφέρει αυτή τη φράση. Μίλησε στους ανθρώπους του και σε άλλους πολλούς. Μάταιος κόπος. Αυτός ήταν πλέον "παράξενος". Και, δυστυχώς γι' αυτόν, Αληθινός Παράξενος. Οι άλλοι; Ρομπότ ρυθμισμένα από μια μηχανή απάνθρωπη, ζωντανοί-νεκροί, ζόμπι που με ρυθμό ανατριχιαστικό επαναλάμβαναν "Human Rights". Είπε να φύγει ένα ταξίδι στη Γη των προγόνων του, στη Ευρώπη. Πήγε στη Γαλλία. Το ίδιο. Μόνο ο Jean τον κατάλαβε. Και φύγανε μαζί στη Γη των Τευτόνων. Μόνο ο Jan ήταν ζωντανός. Όλοι μαζί κατέβηκαν στην Πόλη της Παλλάδος. Όπου μονάχα ένας Γιάννης είχε μείνει όρθιος. Τον βρήκαν χαράματα, να Χαιρετά τον Ήλιο κάτω από την Ακρόπολη. Και πήγανε κι αλλού κι αλλού.. Παντού το ίδιο. Λίγοι οι Ζωντανοί. Και δώσαν έναν όρκο, αυτοί οι λίγοι, οι παράξενοι, οι απ' τους πολλούς κυνηγημένοι κι απ' την Ιστορία των "εκλεκτών" καταραμένοι. Να Πολεμήσουν για το Δίκαιο. Που δεν περνά δίπλα, αλλά πάνω απ' τα "Human Rights". Και μ' ένα στόμα είπανε "Απέναντι στον κόσμο τους, οι Ιδέες μας. Απέναντι στις Ιδέες μας, τα 'Human Rights" τους. Μαζί μας; Όσοι ζωντανοί!". Γιατί οι υπόλοιποι δεν είναι μόνο δειλοί, αλλά και ηλίθιοι.. ΠΗΓΗ:resistance-hellas.blogspot.com
Ανθρώπινα Δικαιώματα. Μια έννοια που στο άκουσμά της κανείς δε μένει ασυγκίνητος. Μια έννοια για την οποία Αγώνες έγιναν και άνθρωποι θυσιάστηκαν. Μια έννοια που αποτέλεσε την αιτία για τη γέννηση κινημάτων και αποτελεί το απόλυτο άλλοθι δικαιολόγησης κάθε σχεδόν ενέργειας, πολλές φορές ακόμη και αυτής που την αντιστρατεύεται. Δυσνόητο; Ας το πάρουμε αλλιώς.. Ήταν ο Τζώνυ από το Τέξας, που μια μέρα άφησε τις αγελάδες και παρουσιάστηκε για να υπηρετήσει στις Ένοπλες Δυνάμεις της Πατρίδας του. Εκεί άκουσε για πρώτη φορά τη φράση "Human Rights". Του την επανέλαβαν πολλές φορές. "Human Rights". Την αφομοίωσε. Άρχισε δειλά-δειλά να την προφέρει με τη γνωστή προφορά του τόπου του. "Human Rights, yeah!", σκέφτηκε. "Είμαι στο σωστό μέρος, στο μέρος που αγαπάνε τον Άνθρωπο και μοχθούν για τα δικαιώματα και την Ελευθερία του.". Έμαθε να πετά βόμβες,να χρησιμοποιεί τ' όπλο του. Έγινε και πιλότος! Του 'κανε εντύπωση που όλα αυτά δεν τα συνόδευαν Εμβατήρια που μιλούσαν για Πατρίδα, Τιμή, Ανδρεία και Πίστη. Παρά μόνο μια φράση..."Human Rights"! Ο καιρός περνούσε κι ο Τζώνυ ήταν περήφανος. Πρόσφερε το κομμάτι του κι αυτός στο Στρατό της χώρας του και, άρα, και στα δικά της συμφέροντα. Έτσι πίστευε. Και πάνω απ' όλα; Στα.."Ηuman Rights"! Μια μέρα έμαθε πως η Πατρίδα τον καλεί. Ανέβηκε στο αεροπλάνο του και του 'πανε ν' ακολουθήσει το σμήνος. Χάρηκε γιατί είχε έρθει η ώρα να πολεμήσει για αυτά τα "Human Righs" που τόσο είχε αγαπήσει κι ας τον δυσκόλευαν άλλο τόσο να τα προφέρει. Δεν κατάλαβε γιατί έφυγε μακρυά, πολύ μακρυά από τη Γη του και τους ανθρώπους του, αλλά σημασία δεν είχε. Θα πολεμούσε για το υπέρτατο Ιδανικό της εποχής του. Έστω και στην Ασία. Κι ενω αυτά σκεφτότανε, η διαταγή ήρθε : "Fire!". Έριξε τις βόμβες του και είδε ανθρώπους ν' ανοίγουν, σπίτια να καίγονται και μανάδες να τρέχουν με τα μωρά τους αγκαλιά. Έμεινε ψύχραιμος. Ήταν ο εχθρός κι η μοίρα του ήταν το τίμημα για τα Δικαιώματά του. Λίγα χρόνια αργότερα τον κάλεσαν και πάλι. Θ' απελευθέρωνε Λαούς ξανά και θα προστάτευε τα "Human Rights" τους. Ανόρεχτα κάπως πήγε, αλλά έπρεπε να κάνει το Καθήκον του. Και πάλι μακρυά, προς Μέση Ανατολή πέταξε. Και πάλι η ίδια διαταγή ,"Fire!", διέκοψε τις σκέψεις του. Άδειασε πάλι τις βόμβες του κι είδε νοσοκομεία να γκρεμίζονται, σπίτια να καταρρέουν και πανικόβλητο να τρέχει το Λαό που πήγε ν' απελευθερώσει. Αναρωτήθηκε, τότε, "Human Rights;". Και παρατήρησε πως για ενός λαού μόνο τα δικαιώματα δεν πήγε να πολεμήσει ούτε και να τον απελευθερώσει. Και πως, πολλοί Λαοί που απελευθέρωσε, τύγχαναν εχθροί του.. Θυμήθηκε τότε πως κάποτε διάβασε μια πολύ παλιά εφημερίδα του παππού του, από την εποχή που εκείνος απελευθέρωσε την Ευρώπη. Έγραφε πως ένας λαός ξεκίνησε πόλεμο με τα dollars του ενάντια σε μια ευρωπα'ι'κή χώρα. Δε θυμόταν τη χώρα, στην ιστορία πότε δεν ήταν καλός. Άλλωστε τη σημασία είχε; Άλλη μια χώρα στις πολλές που η Πατρίδα του απελευθέρωσε, προστατεύοντας τα "Human Rights" του Λαού της. Θυμόταν όμως πώς ήταν ο ίδιος λαός. Τι σύμπτωση! Κάποιος περίεργος του 'χε πει να μην πιστέψει αν ακούσει πως κι ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας ανήκε στον ίδιο λαό! Τον πίστεψε, φαινότανε καλός αν και κάπνιζε χόρτο και είχε εμφάνιση πολύ ατημέλλητη. "Ανθρωπιστής" του συστήθηκε και "πασιφιστής"! Τον πέτυχε, μάλιστα, με πλακάτ σε κάποια διαδήλωση που ζητούσε από την Κυβέρνηση την Ελευθερία ενός μακρινού Λαού και την αποστολή Στρατού της Πατρίδας του για την προστασία των "Human Rights" του! Είχε χαρεί τότε ο Τζώνυ, είχε χαρεί γιατί κι ο τραπεζίτης του συμφωνούσε σ' αυτό! Έβλεπε όλους αυτούς τους τόσο διαφορετικούς συμπολίτες του -τραπεζίτες, ειρηνιστες, υπουργούς, ανθρωπιστές- να ξεχνούν τις διαφορές τους και να ενώνονται στ' όνομα της προστασίας των "Human Rights" με τρόπο τόσο αλτρουιστικά ιδεαλιστικό, που να μη διστάζουν να θυσιάσουν ζωές συμπατριωτών τους χωρίς κανένα συμφέρον για τους ίδιους, παρά μόνο για ένα Ιδανικό! Τα "Human Rights"! ΠΗΓΗ:resistance-hellas.blogspot.com
«Ανοικτούς λογαριασμούς» με τις τράπεζες έχουν τρία στα πέντε ελληνικά νοικοκυριά, δηλαδή περίπου 2.500.000 ελληνικές οικογένειες. Από αυτές, οι 70.000 έχουν πάψει πλέον να πληρώνουν τις δόσεις τους, πάνω από 700.000 «ζορίζονται» και πληρώνουν με καθυστέρηση, ενώ 600.000 δηλώνουν ότι φοβούνται πως στο άμεσο μέλλον είναι πολύ πιθανό να κηρύξουν «στάση πληρωμών». 
http://img.protothema.gr/434B6F29628FA18A30707846F91D6EEC.jpg 
ΠΗΓΗ:www.protothema.gr
 |
) «Ο θάνατος του Σωκράτη». Πίνακας του Ζακ-Λουί Νταβίντ (1748-1825). |
