Ας παρακολουθήσουμε την, απίστευτη έως μυθική, σκηνή της αυτοκτονίας του όπως την περιγράφει -βασιζόμενος στις περιγραφές των εφημερίδων των Αθηνών εκείνων των ημε ρών- ο Δ. Λαζογιώργος-Ελληνικός, στον Πρόλογο των «Απάντων» του Π. Γιαννόπουλου (1963):...
«Την επομένη, μ' όλη τη δυνατή βροχή, ο Γιαννόπουλος, ντυμένος στα ολόλευκα, με άσπρη φανέλλα, κάλτσες καμωμένες στη Θεσσαλία και γάντια γκλασσέ, πήρε ένα αμάξι και έφθασε στο Σκαραμαγκά. Εκεί, αφού έφαγε στο χάνι, ζήτησε απ' τον αμαξά να ξεζέψη ένα άλογο. Το πήρε, καβάλλησε και προχώρησε στην ακτή. Μπροστά στο κύμα αλείφτηκε αρώ ματα, στεφάνωσε με αγριολούλουδα το κεφάλι και κάλπασε προς τα κύματα, μέσα στην ανοι ξιάτικη νεροποντή, έχοντας πάνω του ένα σακκουλάκι με βαρύδια. Σαν έφτασε έτσι καβάλλα, στα βαθειά νερά, γύρισε το άλογο προς την ακτή και κρατώντας το με τονα χέρι πυροβόλη σε με τ' άλλο στον κρόταφό του και χάθηκε μέσα στα κύματα, ενώ το άλογο ξαναγύρισε αγριεμένο στην ακτή. Μετά από δύο βδομάδες η θάλασσα έβγαλε το πτώμα του στην παραλία της Ελευσίνας».
Στο ημερολόγιό του ο Ίων Δραγούμης έγρα ψε αμέσως: «Μου φαίνεται πως τώρα που έφυγε κείνος είναι ανάγκη να φορτωθώ [μέχρι τη δολοφονία του ιδίου το 1920], όλα τα βάρη εκείνου. Και γι' αυτό έχω πολλή δουλειά, πάρα πολλή δουλειά. Ούτε μια στιγμή της ζωής μου δεν πρέπει να χάσω»...
Βεβαίως και είχε συνεχιστές ο Γιαννόπου λος, όπως ο Άγγελος και η Εύα Σικελιανού με την εξανθρωπιστική Δελφική Ιδέα, όπως και ο αρχιτέκτων Δημήτρης Πικιώνης, οι οποίοι όμως δεν ηδυνήθησαν ποτέ να τον φτάσουν.
Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, στην εφημερίδα «Αθήναι», της 15ης Απριλίου 1910, πέντε μόλις ημέρες μετά την αυτοκτονία του Γιαννόπουλου, υπενθύμισε τον σάλο που είχε δημιουργήσει το 1906, η δημοσίευση του έργου του Γιαννόπουλου, «Νέον Πνεύμα». Μεταξύ των άλλων ο μπουρλοτιέρης Γιαννόπουλος είχε γράψει: «Μη σας ξαφνίζει η χαμηλότης της γλώσσης. Κανένα γλωσσικόν κατέβασμα δεν θα κατώρθωνε να ζωγραφίση την ποταπότητα των ελληνικών πραγμάτων... Εσκοτώσατε την ελληνικήν νεότητα, και το έθνος χωρίς νεολαίαν είναι άνοιξις χωρίς άνθη... Κάτω η Ελλάς των ψήφων, των μισθών, των χαρτοπαικτών και των βουλευτών!... Ιδού η Ελλάς σας. Η Ελλάς των δικηγορίσκων, υπαλληλίσκων και βουλευτών... Αναβαπτισθείτε εις το θείον φως της γης σας και εις τα παραδείσεια ελληνικά νερά. Θα εξέλθετε ζωντανοί [εξ ου και το βιβλίο του Δραγούμη του 1911, «Όσοι ζωντα νοί»] και θα εξέλθετε Έλληνες... Εάν ερωτηθήτε οι Ελλαδικοί, αυτή είναι η Ελλάς την οποία ωνειρεύθησαν οι φουστανελάδες πάπποι σας; Θα απαντήσετε, βεβαίως όχι... Αλλά όχι μόνον σεις, αλλά και τα έσχατα ψηφοφόρα και βουληφόρα καρατομήσιμα κτήνη, εάν ερωτηθούν, θα σας απαντήσουν, όχι... Εφόσον υπάρχει βου λευτής, αδύνατον να ύπαρξη νόμος»!
Ο Ξενόπουλος στο άρθρο του είχε επισημά νει πως «όταν εφάνη το Νέον Πνεύμα το ανελύσαμεν... καθήκον μας τότε να υψώσωμεν όσον ηδυνάμεθα την ασθενή φωνήν μας... και προ πάντων από τον «Νουμάν», μολονότι δεν είμεθα τακτικοί συνεργάται του, ακριβώς διότι εφοβούμεθα, ότι δια τα βιβλία του Γιαννόπουλου, ο οποίος αρκετά εκακομεταχειρίσθη τον Ψυχάρην και Παλαμάν, δεν θα εγίνετο ο δίκαι ος λόγος εις το όργανον των ψυχαριστών». Πράγματι, ο Δημήτρης Ταγκόπουλος στον Νουμά είχε γράψει το παρακάτω επίγραμμα: «Γι' αυτό το Νέον Πνεύμα σου, σου πρέπει, Περδικλέα, ένα μπουγαδοκόφινο, για περικε φαλαία!»
Ο Περικλής Γιαννόπουλος σαφώς και δεν ήταν μόνο λόγιος, λογοτέχνης και δημοσιογράφος, όπως συνήθως τον παρουσιάζουν με ελάχιστα λόγια ελάχιστες εγκυκλοπαίδειες. Ήταν ο οραματιστής του ελληνισμού, ο άγιος της ελληνικής νεολαίας, το αηδόνι της ελληνικής γης! Όπως μας λέει ο ανηψιός του, γνωστός συγγρα φέας και ερευνητής Γιάννης Γιαννόπουλος, ο τάφος του υπήρχε μέχρι πριν πέντε-έξι δεκαε τίες στο νεκροταφείο της Ελευσίνας. Όταν όμως αποφασίστηκε η νέα διαμόρφωση της πόλης, μια... μπουλντόζα ισοπέδωσε τον χώρο του νεκροταφείου για να γίνει πλατεία. Στην «Ελλάδα των ψήφων, των μισθών, των χαρτοπαικτών και των βουλευτών» ποιος θα ενδιαφερόταν νια τον τάφο του Περικλή Γιαννόπουλου;]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου