Γράμματα διὰ τοῦ «Νουμᾶ»: Διὰ τὸν κ. Τσαρούχην
[Ἀπάντησις τοῦ Περικλῆ Γιαννόπουλου εἰς τὴν ἐπιστολήν: Mr. Tsarouchis, «Διὰ τὸν κ. Γιαννόπουλον», «Ὁ Νουμᾶς», ἀρ. 13, 13-2-1903:
Φίλτατε «Νουμᾶ»
Ἡ κ. τάδε μετεμφιεσμένη εἰς Flamme. Ἡ κ. τάδε εἰς Merveilleuse, ἡ δ. δεῖνα εἰς Soubrette, ἡ δ. τάδε εἰς Incroyable. Καὶ οὕτω καθεξῆς.
Περιγραφὴ ἀπὸ Ἀθηναϊκὸν χορὸν εἶνε αὐτή. Ποῦ εἶνε ὁ κ. Περικλῆς Γιαννόπουλος νὰ μᾶς φωνάξῃ ὅτι ὄχι μόνον νὰ ζήσουμε αλλ᾿ οὔτε νὰ μασκαρευθοῦμε κατωρθώσαμεν Ρωμαίϊκα;
Ἰδικός σου πάντοτε
Mr. TSAROUCHIS]
* * *
Μὲ ἐφωνάξατε καὶ ἰδού με εἰς τὰς διαταγάς σας. Εἶμαι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τρέχουν μόλις τοὺς φωνάξουν. Μόνον ὅταν εἶνε διὰ θέσιν καὶ διὰ Σύλλογον δὲν τὸ κουνοῦν.
Σᾶς πειράζει ὅτι «ὄχι μόνον οὔτε νὰ ζῶμεν Ἑλληνικὰ ἐκατορθώσαμεν ἀλλ᾿ οὔτε νὰ μασκαρευώμεθα». Σᾶς πειράζει ὅτι εἰς τοὺς μασκαρευμένους χοροὺς ἡ κάθε εὐγενεστάτη Πιπή, Λιλή, Τσιμπλὴ -τοῦ χαρεμίου τοῦ Νέη- μεταμορφώνεται εἰς Flamme, Merveilleuse, Incroyable καὶ καμμία εἰς Πάτριον Καμήλαν. Καὶ ἐφωνάξατε ἐμένα ὡς ὄντα φωνακλᾶν νὰ «ὑψώσω φωνήν».
Λυποῦμαι, ἀγαπητέ μου κύριε, ὅτι δὲν θὰ σᾶς εὐχαριστήσω, διότι μοῦ συμβαίνει ἕνα πρᾶγμα παράδοξον. Ἴσως νὰ εἶνε ἐλάττωμα κληρονομικόν. Ἴσως κανένας πρόγονός μου νὰ ἦτο ἀρχιτέκτων. Ἴσως τὸ φυσικόν μου νὰ ἦτο νὰ γίνω Ἀρχιτέκτων καὶ δὲν τὸ ἐννόησα ποτέ. Ἴσως τέλος εἰς τὸν τόπον μας, ὅπου τὰ σπήτια φυτρώνουν κάθε πρωῒ σὰν μανιτάρια, νὰ εἶδα πολὺ πῶς κτίζουν ἢ νὰ μοῦ ἔχει ἐντυπωθῇ ἡ εἰκὼν τοῦ κτισήματος τόσον πολὺ εἰς τὸν νοῦν, ὥστε ὅταν θέλω νὰ στήσω ἕνα Ἰδεολογικὸν σπῆτι νὰ ἀρχίζω σκάπτων, κουβαλλῶν ἄμμους, ἀσβέστη καὶ ἀγκωνάρια καὶ προσέχω νὰ βάλλω καλὰ τὸ ἕνα ἐπάνω εἰς τὸ ἄλλο καὶ νὰ τὰ μετρῶ καὶ τὰ ζυγίζω χιλιάκις, διότι μοῦ φαίνεται ὅτι ἂν δὲν κάμω καὶ τρέξω ἐλαφρὰ ὑψηλά, τὸ οἰκοδόμημά μου θὰ πέσῃ τὸ ἄλλο πρωῒ σὰν σπῆτι Σπεματσόγλου. Και δι᾿ αὐτὸ καὶ εἰς τὸ Παλάτι ποὺ ἔκτισα καὶ προσκαλῶ τὸν καθένα ἂν τοῦ ἀρέσει καὶ ἂν θέλῃ νὰ πάῃ νὰ καθήσῃ -καὶ μόνον εἰς τὴν σάλα- ἀλλὰ ἀρχίζω καὶ τοῦ δεικνύω πῶς ἔβαλα τὴν πρώτη πέτρα καὶ ἔχω ἀφήσῃ παντοῦ τρύπες διὰ νὰ φαίνωνται ὅλα καὶ ἐρωτῶ τοῦ καθενὸς τὴν γνώμη ἂν εἶνε καλὰ βαλμένα καὶ εἶμαι ἕτοιμος νὰ ἀλλάζω τὸ κάθε τι στραβὸ ἢ τὸ κάθε τι ποὺ δὲν πολυαρέσει ἢ παραστενοχωρεῖ ἀπὸ τὰ στολίσματά του.
* * *
Μὲ ἄλλα λόγια θέλω νὰ εἰπῶ ὅτι ἔχομεν καιρὸν καὶ δρόμον πολὺν καὶ μακρυνὸν καὶ κακορροίζικον σὰν τὸν δρόμον τῆς ἀρετῆς καὶ γεμάτον γαϊδαράγκαθα, διὰ νὰ φθάσωμεν. ἀγαπητέ μου, εἰς τὴν Πιπή, Λιλὴ καὶ Τσιμπλὴ καὶ θελήσωμεν νὰ τὰς γδύσωμεν καὶ τοὺς βάλλωμεν Ἑλληνικά. Ἔχομεν μίαν ἄλλην πρῶτον ἡ ὁποία ἔχει διαρκῶς ἀποκρηᾶ, καὶ εἶνε διηνεκῶς καὶ ἐξωφρενικῶς μασκαρευμένη καὶ πολὺ περισσότερον «Incroyable» καὶ αὐτή, ἀγαπητέ μου, εἶνε ἡ Ἑλλάς. Καὶ ἕως ὅτου νὰ γδύσωμεν αὐτὴν καὶ τῆς βάλλωμεν φορέματα Ἑλληνικά, ἐγὼ εἶμαι τῆς Ἰδέας κατὰ τὸ διάστημα αὐτὸ νὰ τελειοποιηθῇ τόσον τὸ μασκάρευμα τῶν Λιλίδων καὶ τόσον θαυμάσια νὰ ὀργανωθῇ ἔστω ὁ κάθε Μύτος-Θεοτόκης καὶ ἡ κάθε Οὐρὰ-Ρωμάνος νὰ λάβουν τὴν θέσιν των καὶ ἐκτελέσουν τὸν προορισμόν των δημιουργοῦντες Κομιτάτα καὶ διευθύνοντες ὁ ἕνας τὸν ἐσωτερικὸν ὀργανισμὸν καὶ ὁ ἄλλος τὴν ἐξωτερικὴν παράστασιν αὐτῶν, διότι ἐνόσῳ ἕνας τοιοῦτος λόγου χάριν διευθύνει τὰ ἐσωτερικὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ ἄλλος τοιοῦτος τὰ ἐξωτερικά, συγχίζεται φοβερὰ τὸ ζήτημα τῆς Μακεδονίας μὲ τὰ φορέματα τῶν Λιλίδων.
Ἕως ὅτου λοιπὸν ἰδοῦμεν αὐτὰ ἂς ἐνδύεται ὅπως θέλει ἡ κάθε Λιλή· μοῦ εἶνε ἐμένα καὶ πρέπει νὰ σᾶς εἶνε καὶ σᾶς ἀδιάφορον.
* * *
Ἀλλὰ διὰ νὰ μὴ σᾶς δυσαρεστήσω δύναμαι νὰ σᾶς ὑποσχθεῶ ἀπὸ τώρα ὅτι θὰ ἔλθῃ ἡ ὥρα καὶ βέβαια ποὺ θὰ τραβήξωμεν μὲ τὰ νύχια ὅλα αὐτὰ τὰ φορέματα καὶ βέβαια ποὺ θὰ τὰ ξεσχίσωμεν καὶ βέβαια ποὺ θὰ τὰ πατσαβουρόσωμεν ὡς προστυχότατα καὶ θὰ δείξωμεν εἰς ὅλες τὶς Λωλὲς Λωλίδες πῶς εἶνε δυνατὸν νὰ ἐνδύωνται Ἑλληνικὰ καὶ νὰ εἶνε ὡραιότεραι χωρὶς νὰ εἶνε ἀνάγκη πάλιν καὶ φαινομηρίδων.
Ἀλλὰ πρᾶγμα ποὺ δὲν σὲ πειράζει φαίνεται διόλου καὶ ἐμένα μὲ πειράζει καὶ μὲ ἐνδιαφέρει ὑπερβολικὰ -διότι ἐπὶ τέλους ἡ κάθε Λιλὴ μπορεῖ νὰ κάμνῃ ὅ,τι θέλει, ἀδιάφορον πρέπει νὰ μᾶς εἶνε τὶ κάμνει- εἶνε τὶ κάμνουν καὶ τὶ πρέπει νὰ κάμνουν οἱ πολλοί. Τὶ κάμνει ὁ Λαὸς καὶ πῶς διασκεδάζει καὶ πῶς μασκαρεύεται ἀκόμη καὶ πῶς πρέπει νὰ τὰ κάμνῃ ὅλα αὐτά. Καὶ ἡ ἰδική μου ἰδέα εἶνε ὅτι ὁλόκληρος ἡ ζωὴ πρέπει νὰ εἶνε Ἑορτὴ καὶ σὰν Ἑορτὴν εὐδιάθετος καὶ στολισμένος πρέπει νὰ πηγαίνῃ ὁ καθεὶς πρὸς τὸ κάθε τι καὶ ὄχι σὰν ψῆφος Δηλιγιάννη καὶ Θεοτόκη καὶ σὰν πάτριος μαυροφόρος καὶ νεκροθαπτικὸς ὅπως εἶνε εἰς ὅλα του ὁ τωρινός... μασκαρᾶς -Incroyable- Ρωμηὸς ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ ὁδηγηθῇ νὰ γίνῃ Ἕλλην.
Καὶ διὰ νὰ γίνῃ Ἕλλην ἡ ἀλλαγὴ πρέπει νὰ ἀρχίσῃ ἀπὸ τὴν ρίζαν τοῦ μοναχοῦ.
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
(Περικλῆς Γιαννόπουλος, Γράμματα διὰ τοῦ «Νουμᾶ»: Διὰ τὸν κ. Τσαρούχην, «Ὁ Νουμᾶς», ἀρ. 18, 2-3-1903) ΠΗΓΗ:pheidias.antibaro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου