Πριν
λίγες μέρες διάβασα στην Ιστοσελίδα μας ένα απόσπασμά από το βιβλίο της
Έλλης Παππά “Μαρτυρίες μιας διαδρομής” (Εκδόσεις του Μουσείου Μπενάκη),
σχετικό με τον προσφάτως αποκατεστηθέντα απο το ΚΚΕ Νίκο Βαβούδη. Μπήκα
λοιπόν στον πειρασμό να το αγοράσω και αφού το διάβασα, ομολογώ πως τα
χρήματα που ξόδεψα δεν πήγαν χαμένα. Το βιβλίο είναι εν μέρει βιογραφικό
(η Ε.Π. ήταν μεσαίο στέλεχος του ΚΚΕ) και η πλοκή του κινείται γύρω από
τις υποθέσεις Πλουμπίδη και Μπελογιάννη αλλά αναφέρεται και σε άλλους
“αγωνιστές” που υπονομεύθηκαν από τους “συντρόφους” τους της
“καθοδήγησης”.Η μεν πρώτη αφορούσε ένα ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ το οποίο είχε ανοιχτά διαφωνήσει με την διεξαγωγή του ενόπλου αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, στιγματίστηκε αργότερα απο τον Ζαχαριάδη ως “χαφιές” και αφού συνελήφθη, ασθενής από τη φυματίωση, εκτελέστηκε το 1953 . Η δε δεύτερη, την ιερή αγελάδα των εν Ελλάδι κομμουνιστών, τον περίφημο “άνθρωπο με το γαρύφαλο” του οποίου η συγγραφέας υπήρξε σύντροφος ζωής και μητέρα του υιού του.
Μια πρώτη διαπίστωση που πρέπει να να κάνουμε αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, είναι πως το μορφωτικό επίπεδο της συγγραφέως είναι πολύ υψηλό, και οπωσδήποτε πολύ υψηλότερο από τον μέσο όρο των υπολοίπων συντρόφων της, της εποχής εκείνης. Αποφεύγει κλασσικές κομμουνιστικές εκφράσεις όπως: “Οχτώβρης”,”ρεβιζιονισμός”, “φραξιονιστής”, “μοναρχοφασίστας” κλπ, χρησιμοποιόντας την δημοτική Ελληνική με επιδεξιότητα και χάρη παρά τις ιδεολογικές της αγκυλώσεις, ειδικά στο κεφάλαιο “Γράμματα στον γιό μου”. Επίσης ο τρόπος που έζησε, αλλά κυρίως ο αθόρυβος τρόπος με τον οποίο άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο, δείχνουν άτομο εώς το τέλος συνεπές με την ιδεολογία του, πράγμα απολύτως σεβαστό, ασχέτως εάν με την ιδεολογία αυτή μας χωρίζει πραγματική άβυσσος.
Ειδικότερα, όσον αφορά την υπόθεση Πλουμπίδη η Ε.Π. ήταν από τα ελάχιστα στελέχη που υποστήριξαν την αθωότητά του και μάλλιστα ετόλμησε να ενημερώσει με επιστολή της τον Ζαχαριάδη για τον κατήφορο που είχε πάρει το κόμμα της. Αυτη η τόλμη της άλλωστε την οδήγησε λίγα χρόνια αργότερα στην έξοδο μια και όπως γράφει στη σελ. 96, Οι “καλοί” και “πιστοί” σύντροφοι είναι εκείνοι που λένε ό,τι θέλει να ακούσει η ηγεσία.
Να σημειώσουμε εδώ πως ουδέποτε το ΚΚΕ διερεύνησε τις κατηγορίες εναντίον του Πλουμπίδη και ούτε τον “αποκατέστησε”. Τυχαίο; Σίγουρα όχι… Για τον Ν. Μπελογιάννη είναι ολοφάνερο πως μέσα από τις σελίδες του βιβλίου γίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια -αριστεροπροοδευτικής- αγιοποίησής του, προσπάθεια η οποία είναι δικαιολογημένη αφ΄ενός μεν διότι η συγγραφέας ήταν, όπως είπαμε, η σύντροφός του, αφ΄ ετέρου δε διότι η ίδια ποτέ δεν είχε λάβει μέρος στον ένοπλο αγώνα του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ κατά του Εθνικού Στρατού, και επομένως δεν είχε την ευκαιρία να θαυμάσει την ανδρεία του αγαπημένου της ο οποίος, μεταξύ άλλων, ως πολιτικός επίτροπος της “10ης Μεραρχίας” των συμμοριτοκατσαπλιάδων έπαιξε αποφασιστικό ρόλο και στη σφαγή- γενοκτονία μάλλον- στον Μελιγαλά της Μεσσηνίας.
Επίσης, είναι εμφανής η αηδία που της προκαλούσε ο ελιτισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ και ο καιροσκοπισμός των ανωτάτων στελεχών του. Όσο για τις περιγραφές που κάνει για την επαφή της με τον “υπαρκτό” σε ΕΣΣΔ και Ρουμανία και τις εκεί εμπειρίες της, αυτές αγγίζουν τα όρια της ιλαροτραγωδίας και προσφέρουν άφθονες στιγμές γέλιου στον αναγνώστη!
Ένας εναλλακτικός τίτλος για το βιβλίο αυτό θα ήταν “Μαρτυρίες Κομμουνιστικής Ηλιθιότητας” και για του λόγου το αληθές παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα σχετικό με την 21η Απριλίου από τις σελίδες 159-160:
“Πρωτοφανή ήταν τα όσα συνέβησαν και συνέβαιναν. Είχαμε δικτατορία, που επιβλήθηκε, γιατί δεν υπήρξε η παραμικρή αντίσταση από τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, παρ΄ όλες τις μεγαλοστομίες που είχαν ακουστεί κατά καιρούς (στην πράξη, μια πρόσκληση σε όλους τους δημοκρατικούς γιωταχήδες να κλείσουν με τα αυτοκίνητά τους τη Μεσογείων και την Κηφισίας, εμποδίζοντας τα θωρακισμένα του Παττακού να φτάσουν στο κέντρο της Αθήνας, θα ήταν αρκετή για να αποτρέψει την επιβολή της δικτατορίας, δεδομένου μάλλιστα πως οι συνταγματάρχες, όπως ομολογήθηκε αργότερα από τους ίδιους, θα υποχωρούσαν , αν συναντούσαν αντίσταση). Είχαμε το φιάσκο της Αυγής, του επίσημου οργάνου της ΕΔΑ, που ανέλυε στο κύριο άρθρο της – τη μέρα που επιβλήθηκε η δικτατορία – πώς και γιατί δικτατορικό πραξικόπημα… δεν μπορούσε να γίνει.”
Δηλαδή κατά την συγγραφέα ένα κόμμα (και η εφημερίδα του) που πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο θα μπορούσε να είχε απευθύνει κάλεσμα στους “δημοκρατικούς γιωταχήδες” να κλείσουν την Μεσογείων και την Κηφισίας… Ναι, σίγουρα… και τα τεθωρακισμένα του Στρατηγού θα γύριζαν στο στρατόπεδο… Αγαπητοί σύντροφοι, το νού σας. Τα τεθωρακισμένα είναι να μη ξεκινήσουν, άμα ξεκινήσουν δε τα σταματάει τίποτα! Καλή ανάγνωση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου