ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΙΑΝΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ

Περίεργο ον ο Αριστερός.

1. Όταν η ιδεολογία αποτυγχάνει παντού: "δεν εφαρμόστηκε καλά"

2. Αν δικοί μας κάψουν όλη την πόλη: "είναι παρακρατική προπαγάνδα"

3. Αν μας πιάσουν με το χέρι στο μέλι: "είναι πολιτική δίωξη"

4. Αν οι εργάτες είναι εναντίον μας: "δεν έχουν εργατική συνείδηση"

5. Και αν τα κάνουμε εντελώς σκατά: "Ναι, αλλά αυτό δεν είναι Αριστερά"

Δεν τον πιάνεις από πουθενά ρε τον σύντροφο!!!

Και δεν τον πιάνεις, διότι δεν θέλει να αποδεχθεί ποτέ την πραγματικότητα.

Ότι δηλαδή, ΑΥΤΟ είναι η Αριστερά, ότι ΔΕΝ μπορεί να εφαρμοστεί καλύτερα, ότι ΔΕΝ τους καταδιώκει και ΔΕΝ τους προπαγανδίζει κανείς (τα τελευταία 40 χρόνια).

Ότι με λίγα λόγια το σύστημά τους είναι αποτυχημένο, διότι η ιδεολογία είναι εσφαλμένη και οπουδήποτε εφαρμοστεί θα φέρει μόνο φτώχεια, περιορισμό ελευθεριών και δυστυχία.

Όμως γιατί δεν μπορεί να αποδεχθεί την πραγματικότητα ο σύντροφος;

Διότι σε αντίθεση με άλλες ιδεολογίες, ο Αριστερός ταυτίζει απόλυτα το πιστεύω του με την ίδια του την υπόσταση και δένει τη ζωή του με αυτό. Αν λοιπόν δεχθεί πως η ιδεολογία είναι εντελώς εσφαλμένη, είναι σαν να δέχεται πως έχασε τη ζωή του πολεμώντας για έναν λανθασμένο σκοπό.

Στο Γυμνάσιο που οι άλλοι παίζουν μπάλα, αυτός μοιράζει Ριζοσπάστη. 
Στο Λύκειο που οι άλλοι κυνηγάνε γκόμενες, αυτός αφήνει μούσι και κυκλοφορεί με την Καλλιόπη την αξύριστη. 
Στο πανεπιστήμιο που οι άλλοι διασκεδάζουν στα κλάμπ και τα πάρτι, αυτός μουχλιάζει σε σκοτεινά μπαρ των δέκα ατόμων σχολιάζοντας τη θεωρία του Μαρξ. 
Μετά πάει να βρει δουλειά και εκεί που οι άλλοι έχουν βιογραφικό, και πάνε κουστουμάτοι, αυτός σκάει στη συνέντευξη με βερμούδα, τατουάζ, σκουλαρίκι στο αυτί και ρωτάει το αφεντικό αν πληρώνει υπερωρίες.

Περνάει λοιπόν έτσι σιγά σιγά η ζωή του και ποτέ δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο είναι αποτυχημένος σε όλα, αφού ζει στο μύθο της παγκόσμιας συνωμοσίας εναντίον του.

Κάποια στιγμή εκεί γύρω στα 50 αρχίζουν να του μπαίνουν υποψίες, αλλά πλέον είναι αργά για να αποδεχθεί οτιδήποτε.

Τον καταλαβαίνω απόλυτα.

Είναι αδύνατο ψυχολογικά για έναν άνθρωπο να αποδεχθεί πως σπάτάλησε τη ζωή του, τη μοναδική ζωή που έχει, για ένα λάθος.

Από μια άποψη, τον λυπάμαι κιόλας.

ΠΗΓΗ

ΤΙ ΘΑ ΕΓΡΑΦΕ Ο ΠΑΠΕΡ-ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΑΝ ΗΤΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

"Όταν ήμουν μικρός τα χρόνια της ευημερίας στην Ελλάδα θυμάμαι οι δικοί μου γονείς, να μην μου λένε για το κίνημα, αλλά να μου λένε να είμαι καλός μαθητής, να διαβάζω τα μαθήματά μου, να είμαι ευγενικός με τους ανθρώπους και να μην ξεχνάω πως το να καταστρέφεις είναι εύκολο, το να δημιουργείς είναι δύσκολο.

Τότε ήμουν 10 χρονών. Δεν ακούγαμε το άξιον εστί, αλλά τον Κηλαιδόνη, τον Χατζηδάκη, τα Ρεμπέτικα και μου έλεγαν ιστορίες.

Για την γιαγιά μου, που δεν την βασάνισαν οι χίτες, αλλά βασανίστηκε στη ζωή να μεγαλώσει 4 μορφωμένα και ηθικά παιδιά χωρίς δεκάρα τσακιστή.

Για τον παππού μου, που δεν ήταν Δικαστής του ΕΑΜ, αλλά πήγε και αυτός στην Μακρόνησο και γλίτωσε κι αυτός την εκτέλεση.

Για τον άλλο μου παππού που δεν ήταν αντάρτης στο βουνό αλλά αξιωματικός του ελληνικού στρατού και παρόλαυτά πήδαγε εξίσου πατριωτικά με τα αλεξίπτωτα στον πόλεμο αν και δεξιός.

Για τον καταστροφικό εμφύλιο που μαύρισε τις ζωές αυτών των ανθρώπων.

Για το πως διαιρείται μια χώρα στα δύο και έλληνες σκοτώνουν έλληνες και από τις δύο πλευρές.

Για το πως ο νικητής εξοντώνει τον ηττημένο, αλλά στην ουσία δεν κερδίζει κανείς.

Για το πως σε άλλες χώρες νικητής ήταν ο Αριστερός και εξόντωσε τους Δεξιούς.

Για το πόσο καταστροφικό είναι να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας και αν συντηρείται εμφυλιοπολεμικό κλίμα.

Και κάπου το 2006, 28 χρονών εγώ τότε, πρίν μία δεκαετία, αντί να μαθαίνω για το Δίκτυο, το άρθρο 16, τον αγώνα που έπρεπε να δώσουμε, πήγαινα στις οικοδομές ως νέος πολιτικός μηχανικός για να μαθαίνω τη δουλειά.

Και δίπλα μου ο πατέρας μου να μου εξηγεί τα πάντα και να με μαθαίνει πως να κερδίσω τη ζωή μου με την εργασία και την προκοπή.

Σε νεολαία δεν μπήκα ποτέ, γιατί σπούδαζα και δεν μου άρεσε το κάπνισμα, οι ντουντούκες και το grafiti. Στα Δεκεμβριανά, αντί να καταστρέφω μια πόλη, εγώ έκανα πρόταση γάμου στη γυναίκα μου για να συνεχίσουμε τη ζωή και τη δημιουργία μαζί.

Δακρυγόνα δεν θέλω ούτε να φάω ούτε να πετάξω. Και η μάνα μου δεν πήγε ποτέ σε κρατητήριο για να με γλιτώσει. Το χειρότερο που της έτυχε ήταν να της κάνει παράπονα η δασκάλα μου στο δημοτικό ότι ήμουν άτακτος.

Ο αδερφός μου δεν μου έφερνε βιβλία του ΜΑΡΞ. Είχαμε ευτυχώς μια τεράστια βιβλιοθήκη στο σπίτι από τον πατέρα μου όπου έβρισκα τους μεγαλύτερους λογοτέχνες που μου άνοιγαν το μυαλό αντί να το κλείνουν. 

Στο κρεβάτι δεν έμεινα καθόλου γιατί δεν συμμετείχα ποτέ σε καμία κατάληψη. Την εποχή των καταλήψεων είχα έναν εκπληκτικό καθηγητή που μου εξήγησε πως δικαίωμα να καταστρέφω έχω μόνο για ότι έχω φτιάξει εγώ και όχι για αυτά που φτιάχνουν οι άλλοι. Πως κατάληψη μπορώ να κάνω στο σπίτι μου αλλά όχι σε δημόσια περιουσία. Πως τον νόμο πρέπει να τον σέβομαι διαφορετικά η κοινωνία διαλύεται.

Και ο καιρός έτρεχε και έμαθα για το Φορουμ το 05, για την νέα αριστερά της νίκης, για το ότι εμείς πρέπει να δικαιώσουμε τα όνειρα και τους πόθους των ηττημένων. Και λυπήθηκα γιατί αναρωτήθηκα πόση πλύση εγκεφάλου έχει γίνει σε νέους ανθρώπους ώστε να πιστεύουν σε παραμύθια?

Και έτσι περνάνε 10 χρόνια συναρπαστικά στα οποία έδωσα το είναι μου, τη ζωή μου ολόκληρη, στο να δουλέψω, να μορφωθώ, να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να κτίσω τη ζωή μου, να φτιάξω μια οικογένεια.

Όλα αυτά δεν τα έκανα ΠΟΤΕ για το κόμμα, για ΚΑΝΕΝΑ κόμμα, για ΚΑΝΕΝΑ ρουφιάνο, για ΚΑΝΕΝΑ ιδεολογικό αφεντικό. Σε αυτούς δεν θα απολογηθώ ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου. Τα έκανα για εμένα, για την οικογένεια μου και για τον διπλανό μου. Για την καλύτερη κοινωνία στην οποία θέλω να ζω.

Ο πατέρας μου 60 χρόνια μαχόμενος επιχειρηματίας δεν περίμενε κανένα ΣΥΡΙΖΑ για να ζήσει, γι αυτό και δεν προσελήφθηκε ποτέ πουθενά, δεν έλαβε κανένα έργο από το δημόσιο. Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο τις εργασίες του πατέρα μου, αλλα΄αυτό δεν έχει νόημα. Ποτέ όμως δεν ήταν κρατικοδίαιτος.

Κι ο αδερφός μου 10 χρόνια κοντά εργαζόμενος, ελεύθερος επαγγελματίας και όχι μπουζουκόβιος αν και έχει οικονομική άνεση.

Ποτέ δεν ζητήσαμε, ποτέ δεν περιμέναμε ανταμοιβή, τα κόμματα μας ζήτησαν να βάλουμε πλάτη και ΔΕΝ βάλαμε, γιατί αυτό είναι το σωστό, γιατί ΔΕΝ χρωστάμε τίποτα σε καμία Αριστερά ή Δεξιά. Εκείνες μας χρωστάνε για τα δεινά που περνάμε εξαιτίας τους.

Δεν θα απολογηθώ σε κανέναν ούτε για τις ρίζες μου, ούτε για την οικογένεια μου, γιατί αυτή είναι η ιστορία μου, γραμμένη σε λίγες γραμμές, γιατί αυτή δεν είναι μόνο η δικιά μου ιστορία, γιατι δεν είδαμε φως και μπήκαμε, γιατί υπάρχουν πολλοί σαν εμάς, πάρα πολλοί με τις δικές τους ιστορίες... Έχω γνωρίσει πολλούς και πολλές αυτοδημιούργητους, επιστήμονες, εργαζόμενους, επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες με ιστορίες πολύ πιο βαριές από την δικιά μου... Και είμαι περήφανος και νιώθω ευγνωμοσύνη για κάθε έναν από αυτούς που στέκομαι στο πλάι του και αγωνίζομαι μαζί του απέναντι σε κάθε λογής ράπερ και Διο-ΡΙΖΑ.

Μπροστά στο μπάχαλο και τον λαικισμό στέκομαι περήφανος και τους γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια. Σπρώχνω τον βράχο που μας πλακώνει σε όλη μας τη ζωή. Σπρώχνω εσένα να φύγεις από τη μέση

Κατάλαβες κρατικοδίαιτε τεμπέλη».

ΠΗΓΗ

ΔΕΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει σύντροφε, αλλά όλα όσα απαιτείς να απολαμβάνεις, τα οφείλεις στον καπιταλισμό.

Πως είπες? Τα δούλεψες για να τα έχεις? Για σκέψου τι πρέπει να κάνεις για να φτιάξεις ένα και μόνο φύλλο χαρτί Α4; 
Πρέπει να:
κόψεις ένα δέντρο,
να το κάνεις ροκανίδια,
να το κοσκινίσεις για να φύγουν τα βρώμικα κομμάτια, 
να του προσθέσεις ένα σωρό χημικά (τα οποία προηγουμένως πρέπει να έχεις φτιάξει εσύ)
να το περάσεις από διάφορες πρέσες (που πρέπει προηγουμένως να έχεις φτιάξει εσύ)
να το καθαρίσεις
να του δώσεις τη γυαλάδα του χαρτιού
Η διαδικασία αυτή θα σου έπαιρνε τουλάχιστον 5 μέρες δουλειά ακόμα κι αν όλα τα απαραίτητα υλικά τα είχες έτοιμα και δεν χρειαζόταν να τα φτιάξεις. Στο τέλος αυτών των ημερών, ο καρπός της εργασίας σου θα ήταν μόλις και μετά βίας μερικά φύλλα χαρτί Α4 κακής ποιότητας.

Πάμε τώρα να δούμε τι σου προσφέρει ο καπιταλισμός. 
Ένα ολόκληρο πακέτο χαρτί Α4 τέλειας ποιότητας, αποτελείται από 500 φύλλα και στοιχίζει (μαζί με τα μεταφορικά, την εφορία, τον ΦΠΑ κλπ κλπ) 3-5 ευρώ. Άρα αναλογικά τα λιγοστά φύλλα κακής ποιότητας που μπορείς εσύ να φτιάξεις σαν αποτέλεσμα της εργασίας σου δεν αξίζουν ούτε καν 0,1 ευρώ! Αυτή είναι η παραγωγική αξία της εργασίας σου σύντροφε, ο καρπός των εργατοωρών σου. Μόλις και μετά βίας μερικά λεπτά του ευρώ!

Στο ίδιο συμπέρασμα θα φτάσεις αν υπολογίσεις τις εργατοώρες σε σχέση με την αξία παραγωγής ενός σπίρτου, μιας χαρτοπετσέτας, ενός μολυβιού, μιας τομάτας, κλπ. Και αυτά είναι μόνο τα βασικά αγαθά. Αν μιλήσουμε για smartphones, laptops, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, νοσοκομειακά μηχανήματα κλπ η απάντηση είναι πως δεν θα μπορούσες να τα παράξεις ούτε αν δούλευες για όλη σου τη ζωή.

Όχι λοιπόν φίλε μου. Η εργασία σου δεν αξίζει ούτε το ένα εκατοστό από όσα απολαμβάνεις.
Η αξία της εργασίας σου επαρκεί μόλις και μετά βίας για να έχεις στο τέλος της μέρας πέντε ντομάτες και μισό φρατζόλι ψωμί.

Το συμπέρασμα είναι ένα: 
Ο καπιταλισμός, η βιομηχανοποίηση και η παγκοσμιοποίηση σου προσφέρουν τη δυνατότητα να απολαύσεις ανέσεις που ούτε τις φανταζόσουν ποτέ, ούτε τις αξίζεις βάση των εργατοωρών και των ικανοτήτων σου.

Και μπορούν να σου τα προσφέρουν όλα αυτά, ακριβώς διότι ο καπιταλισμός είναι το πιο φιλολαϊκό σύστημα όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο. Μόνο ο καπιταλισμός μπορεί να αυξήσει τόσο την παραγωγή και το κέρδος των πιο ικανών, ώστε να υπάρχει αρκετό περίσσευμα προς αναδιανομή σε εσένα μέσω της φορολογίας τους. Για να το πούμε πιο απλά, ο σοσιαλισμός διανέμει εξίσου το τίποτα, ενώ ο καπιταλισμός διανέμει άνισα το κάτι. Προτιμάς να πάρεις ίσο μερίδιο από το τίποτα ή άνισο μερίδιο από το κάτι? Προφανώς προτιμάς το δεύτερο και το ξέρεις.

Κάθε φορά λοιπόν που βγαίνεις στο δρόμο και φωνάζεις για καλύτερες συνθήκες ζωής, για μεγαλύτερους μισθούς, καλύτερα νοσοκομεία, σχολεία κλπ, πρέπει να καταλάβεις πως στην ουσία βγαίνεις και φωνάζεις για περισσότερο καπιταλισμό. Ζητάς να έχεις περισσότερα πράγματα που δεν τα αξίζεις. Ζητάς να απομακρυνθείς ακόμα περισσότερο από το σοσιαλιστικό στάδιο του οικογενειακού γεωργού που παράγει ένα τελάρο τομάτες και δέκα αυγά για την οικογένειά του και να οδηγηθείς πιο κοντά στο καπιταλιστικό πρότυπο ανθρώπου που απολαμβάνει δώρα του συστήματος, μέσω της εφοριακής αφαίμαξης των πιο ικανών.

Έκανες ποτέ καμία εφεύρεση; Όχι.
Έκανες ποτέ καμία μελέτη; Όχι.
Έκανες ποτέ κανένα εργοστάσιο;Όχι.

Απαιτείς όμως να απολαμβάνεις όλα αυτά που άλλοι σκέφτηκαν και δημιούργησαν λες και έχεις κάποιο κληρονομικό δικαίωμα εκ θεού. Να μου ξεσηκωθούν και οι Ινδιάνοι του Αμαζονίου και να διεκδικούν το πανανθρώπινο δικαίωμά τους στο smartphone και την Mercedes. Και όταν τους την δώσουμε την Mercedes να διαμαρτύρονται κιόλας πως τους ρουφάμε το αίμα! Ότι και καλά, με τον ιδρώτα μου την έβγαλα την Mercedes, δεν μου την χάρισες. Με την υπεραξία από τα ψάθινα καπέλα που πλέκω τα απογεύματα. Έλα θεέ και κύριε!

Κανονικά θα έπρεπε να παρακαλάς ευγενικά να σου δώσουν όλοι αυτοί οι πιο προικισμένοι άνθρωποι ένα μικρό τμήμα της υπεραξίας του εγκεφάλου τους. Αντί αυτού εσύ πετάς μολότοφ και κάνεις διαδηλώσεις. Δεν έχεις καταλάβει πως εσύ είσαι που ζεις και απολαμβάνεις από τον ιδρώτα των άλλων. 

Εσύ είσαι ο μεγάλος "καπιταλιστής" που πίνει το αίμα των ανθρώπων που παράγουν και προοδεύουν. 
Εσύ είσαι που απολαμβάνεις περισσότερα από όσα αξίζεις. 
Εσύ είσαι που κλέβεις τους καρπούς της δικής τους προόδου. 
Εσύ είσαι το βάρος στις πλάτες τους. 
Και τόσες χιλιάδες χρόνια, αυτοί οι άνθρωποι της δημιουργίας και της προόδου σε κουβαλάνε και μοιράζονται μαζί σου τις εφευρέσεις, τις επενδύσεις, τις μελέτες, τα ρίσκα τους.

Τουλάχιστον αφού δεν μπορείς να καταλάβεις να είσαι ευγενής απέναντι στους ευεργέτες σου, κατάλαβε πως είναι το προσωπικό σου συμφέρον να ζητάς περισσότερο καπιταλισμό και όχι σοσιαλισμό.

Είσαι ο μεγαλύτερος καπιτάλας που γνώρισα ποτέ μου και δυστυχώς δεν το έχεις πάρει χαμπάρι.

ΠΗΓΗ

ΠΟΙΟΙ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ

Μεγάλωσα σε μια πόλη όπου όσο θυμάμαι τον εαυτό μου γίνονταν βίαιες διαδηλώσεις για τα πάντα. Ξεκινούσε μια πορεία και πάντα κατέληγε μερικές εκατοντάδες να σκοτώνονται με την αστυνομία.

Έμαθα λοιπόν πως αυτοί δεν είναι δικοί μας. Είναι κάτι μυστηριώδεις παρακρατικοί, πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών που βρίσκονται στα payroll της αστυνομίας προκειμένου να χαλάνε τις ειρηνικές διαδηλώσεις, και να αμαυρώνουν την εικόνα του κινήματος. Έλεγα κι εγώ μέσα μου, κοίτα να δεις μόντα που βρήκε το άτιμο το σύστημα.

Επίσης έμαθα πως η αστυνομία αποτελείται αποκλειστικά από κάτι αιμοσταγείς "μπασκίνες" που τους φωνάζουμε "μπάτσους γουρούνια δολοφόνους" διότι έχουν μια φυσική ροπή προς το να σαπίζουν αθώο κόσμο στο ξύλο χωρίς κανένα λόγο. Α, να χαθούν οι ρεζίληδες έλεγα που δέρνουν αθώα μικρά παιδιά και συνταξιούχους. 

Κάποια φορά τυχαίως βρέθηκα στην Ακαδημίας την ώρα μιας διαδήλωσης. Ήμουν μέσα σε ένα κτίριο, άκουγα το χαμό απ' έξω και σκεφτόμουν πως θα φύγω τώρα από εδώ να γυρίσω σπίτι μου? Λέω, νέος είμαι, θα βγω, θα τρέξω, θα κρυφτώ πίσω από αυτοκίνητα, κάπως τέλος πάντων θα τα καταφέρω να γλιτώσω από το ξύλο των αστυνομικών και των φίλων τους των παρακρατικών. Παίρνω βαθιά ανάσα και ξεμυτάω. Στην πρώτη στροφή όμως πέφτω πάνω σε μια διμοιρία ματ που ερχόταν. Κλάωε με μάνα κλάψε με σκέφτηκα. Αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί μου. Πέρασαν δίπλα μου και κανένας δεν με έδειρε, δεν με έσπρωξε, δεν με έβρισε βρε αδερφέ, έτσι για το καλό. Αισθάνθηκα έως και απογοητευμένος.

Πήρα θάρρος και προχώρησα. Λίγο πιο πάνω, στην Ομήρου, συναντώ μια άλλη διμοιρία ΜΑΤ να στέκεται με τις ασπίδες σηκωμένες και μπροστά τους να περνάει η διαδήλωση και να τους βρίζει με τα χειρότερα λόγια και να τους πετάει από πέτρες έως σκουπιδοτενεκέδες γεμάτους και νεράτζια. Όχι δεν ήταν τίποτα κουκουλοφόροι "παρακρατικοί" όπως περίμενα. Ήταν απλά παιδιά της διαδήλωσης, αγόρια και κορίτσια στην ηλικία μου. Λέω μέσα μου δεν μπορεί, τώρα όπου να ναι θα επιτεθούν οι αστυνομικοί και θα τους σαπίσουν στο ξύλο τους καημένους. Περίμενα λοιπόν από περιέργεια να δω το θλιβερό θέαμα. Όμως μετά από 20 λεπτά συνεχούς βρισίματος και λιθοβολισμού, οι αστυνομικοί κάθονταν ακόμα εκεί με τις ασπίδες τους και περίμεναν. Πάλι απογοητεύτηκα. Λέω κάτι δεν πάει καλά.

Προχωράω πιο πέρα και φτάνω πριν τη Μεγάλη Βρετανία, όπου βλέπω 8 με κουκούλες να σπάνε ένα αυτοκίνητο να το γεμίζουν σκουπίδια και να του βάζουν φωτιά μπροστά στα μάτια μου. Την ίδια ώρα πέρναγε η υπόλοιπη διαδήλωση μπροστά τους αλλά κανείς δεν τους σταματούσε. Λέω τι γίνεται ρε γαμώτο. Αυτοί οι παρακρατικοί κουκουλοφόροι που αμαυρώνουν το κίνημα καίνε ένα αυτοκίνητο και το κίνημα περνάει από μπροστά τους χωρίς να κάνει τίποτα? Χίλιοι άνθρωποι εναντίον 8 και δεν κάνουν τίποτα? Όχι μόνο αυτό, αλλά την ίδια στιγμή φθάνει ένα πυροσβεστικό όχημα να σβήσει τη φωτιά. Και ξαφνικά οι χίλιοι της διαδήλωσης που παρακολουθούσαν αδιάφοροι τον εμπρησμό, αρχίζουν να φωνάζουν και να βρίζουν και κινούνται προς το πυροσβεστικό για να το διώξουν (όπως και έκαναν). Τι γίνεται εδώ ρε λέω. Το κίνημα αβαντάρει τους μυστηριώδεις παρακρατικούς???

Κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Φτάνω μέχρι επάνω και στο Σύνταγμα γίνονται πραγματικές οδομαχίες με καδρόνια, μολότοφ, πέτρες κλπ. Πλέον όμως μου έχουν μπει για τα καλά ψίλοι στα αυτιά και το παίρνω απόφαση. Περπατάω ακριβώς μπροστά από τα ΜΑΤ σκεπτόμενος πως δεν μπορεί, τώρα θα με πάρουν όλοι στο κυνήγι με τα γκλομπ. Ως εκ θαύματος δεν με αγγίζει κανείς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ένας μου φωνάζει "ρε φίλε φύγε από μπροστά μας, θα φας καμια μολότοφ"!

Τι γίνεται ρε εδώ πέρα λέω μέσα μου? Οι "καλοί" διαδηλωτές έχουν σπάσει το σύμπαν και οι "κακοί" μπάτσοι με προστατεύουν κι από πάνω? Μυστήρια πράγματα. Αλλά όταν ακους μια ιστορία για όλη σου τη ζωή είναι πολύ δύσκολο να την αρνηθείς. Γύρισα λοιπόν σπίτι μου προβληματισμένος.

Ήρθε όμως κι η ώρα της Αριστεράς. Ε, λέω δεν μπορεί, τώρα που ήρθε το κίνημα στην εξουσία, θα αποκαλυφθούν όλα. Οι μυστικές υπηρεσίες, οι παρακρατικοί, οι κουκουλοφόροι οι πάντες. Θα μάθουμε ονόματα και διευθύνσεις. Θα μπουν όλοι στη φυλακή.

Περνάει ένας μήνας, περνάνε δύο, τίποτα. Λέω, εντάξει έχουμε πολύ δουλειά με τις διαπραγματεύσεις τώρα, αλλά μόλις λασκάρουμε λίγο θα ανοίξουμε όλους τους φακέλους της αστυνομίας και θα πούμε στον κόσμο την αλήθεια.

Περνάνε κι άλλοι μήνες όμως και τίποτα. Φτάνει Σεπτέμβριος, ψηφίζουμε άλλα 100Δις μνημόνιο και λέω, τώρα θα γίνει το έλα να δεις στην Αθήνα. Αλλά ξαφνικά ως εκ θαύματος δεν γίνεται τίποτα απολύτως. Ούτε αυθόρμητα αγανακτισμένοι πολίτες, ούτε διαδηλώσεις του κινήματος, ούτε πορείες και απεργίες, τίποτα ρε παιδί μου. Τι γίνεται εδώ ρε λέω? Προηγουμένως τα κάναμε όλα λαμπόγιαλο , με την υποψία πως ΘΑ περάσουν μέτρα οι προηγούμενοι. Και τώρα που οι δικοί μας τα περνάνε, δεν ανοίγει μύτη?

Οι παρακρατικοί τα κάνανε αυτά κι εμείς τους πιάσαμε, μου απαντάνε.

Κι άμα τους πιάσαμε γιατί δεν τους βγάζουμε στη φόρα ρε αδέρφια να δικαιωθεί και το κίνημα? Γιατί το κρύβουμε πως τους πιάσαμε?

Άλλα άντε και αυτούς τους πιάσαμε. Οι αυθόρμητοι αγανακτισμένοι που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους τι έγιναν? Με 100 Δις επιπλέον μνημόνιο δεν έχουν τίποτα να πουν? Εξαφανίστηκαν?

Δεν μου τα λέτε καλά ρε αδέρφια. Δεν μου τα λέτε καθόλου καλά.

Δεν μου τα λέγατε καθόλου καλά μάλλον εδώ και δεκαετίες. Όταν καίγατε το σύμπαν και οργανώνατε κομματικές διαδηλώσεις και καταστροφές, όταν υποθάλπτατε ταραξίες και μπαχαλάκηδες, όταν διαλύατε την πόλη μου. Όταν εσείς είσασταν οι άνθρωποι πίσω από τις κουκούλες.

Όταν εγω το κορόιδο είχα φάει το παραμύθι πως κάποιο μυστηριώδεις κακοί ήθελαν να σας συκοφαντήσουν, ενώ οι κακοί είστε εσείς. 

Πάντα ήσασταν και πάντα θα είστε. 

Διότι δεν μάθατε ποτέ να δημιουργείτε, μόνο να καταστρέφετε.

ΠΗΓΗ

ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ

Είμαι 37 χρονών και έχω δει να διεξάγονται από το ’81 έως σήμερα 13 βουλευτικές εκλογές. Έχουν αλλάξει 7 πρωθυπουργοί, εκατοντάδες υπουργοί, και χιλιάδες γενικοί γραμματείς, δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, περιφερειάρχες κλπ.
Ακόμα και στην τύχη να ψηφίζαμε θα τον είχαμε πετύχει τον τίμιο και ικανό.

Αλλά τίποτα.

Έχω δει να γεννιούνται εκατοντάδες κανάλια, δορυφορικές πλατφόρμες, ιντερνετικές πύλες, εφημερίδες, περιοδικά, blog κλπ. Να εναλλάσονται χιλιάδες παρουσιαστές, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, σχολιαστές.
Ακόμα και random να τα αλλάζαμε τα κανάλια θα πετυχαίναμε και κάτι καλό.

Αλλά τίποτα.

Έχω δει εκατοντάδες συστήματα να εφαρμόζονται και να αποτυγχάνουν το ένα πίσω από το άλλο, στην υγεία, την παιδεία, την αστυνομία, την φορολογία, την νομοθεσία κλπ.

Και πάλι τίποτα.

Γιατί?

Γιατί υπάρχει εσύ ο μέσος Έλληνας που δεν θέλεις να αλλάξει τίποτα.

Εσύ που θέλεις το καινούργιο αλλά ψηφίζεις το παλιό. Όχι μόνο το παλιό σαν κόμμα, αλλά και σαν υποψήφιο και σαν νοοτροπία. Εσύ που ψηφίζεις το κόμμα που σου υπόσχεται τα περισσότερα, τον υποψήφιο που λέει αυτά που θέλεις να ακούσεις. Φροντίζεις έτσι όχι μόνο να ενισχύεις τα πιο λαικίστικα κόμματα αλλά να βρίσκεις μέσα σε αυτά και τον πιο ανίκανο-διαπλεκόμενο-κομματοθρεμένο υποψήφιο και να τον εκλέγεις πρώτο!

Εσύ που έχεις την απαίτηση κάποιος «αυτόχειρας» να σου πει την αλήθεια, μόνο και μόνο για να τον μαυρίσεις, να τον στείλεις σπίτι του, να ψηφίσεις πάλι τους απατεώνες που σε γλυκαίνουν και μετά από δεκαετίες να λες «αυτός μας τα έλεγε, αλλά…»

Εσύ που θέλεις ποιοτική δημοσιογραφία αλλά βλέπεις μόνο trash TV, Βραζιλιάνικα σίριαλ, συνωμοσιολογικές εκπομπές και θλιβερές ελληνικές σειρές από αποτυχημένους ηθοποιούς.

Εσύ που απαιτείς δικαιοσύνη, αλλά δεν κόβεις απόδειξη στο μαγαζί σου, λαδώνεις στην εφορία, σβήνεις την κλήση της τροχαίας, παρκάρεις στην διάβαση πεζών και πετάς την γόπα από το τσιγάρο σου στην παραλία.

Εσύ που απαιτείς καλύτερη παιδεία, αλλά διαβάζεις κατά μέσο όρο λιγότερο από ένα βιβλίο το χρόνο (είσαι τελευταίος στατιστικά στην Ευρώπη), επισκέπτεσαι κατά μέσο όρο λιγότερο από ένα μουσείο το χρόνο, χάνεις άπειρες ώρες σε γυμναστήρια, και αγοράζεις την εφημερίδα που σου χαρίζει την καλύτερη πετσέτα για την παραλία.

Εσύ που απαιτείς υπηρεσίες υγείας, αλλά είσαι ο πιο παχύσαρκος πολίτης της Ευρώπης, μάχεσαι εναντίον του αντικαπνιστικού νόμου, πας αναίτια στο νοσοκομείο κάθε φορά που έχεις πονοκέφαλο και μοιράζεσαι το βιβλιάριο υγείας σου για να γράφουν τα φάρμακά τους η ανασφάλιστη ξαδέρφη σου, ο κουνιάδος της και η καλοστεκούμενη γειτόνισσά σου που σε καλοπιάνει με καφεδάκι.

Εσύ που πλημμυρίζεις τα «δελφινάρια» αλλά δεν έχεις πάει ποτέ στο θέατρο τέχνης.

Εσύ που ξέρεις τα πάντα για τον τελευταίο παίκτη της ομάδας σου, αλλά δεν έχεις ιδέα ποιος ήταν ο Κρυαράς.

Εσύ που ξέρεις να λύνεις και να δένεις τη μηχανή του αυτοκινήτου σου, αλλά δεν ασχολείσαι να βάλεις ούτε ένα καρφί για να διορθώσεις την σπασμένη κούνια στην παιδική χαρά της γειτονιάς σου.

Εσύ ο άτολμος που ζητάς ανάπτυξη και επενδύσεις από τους άλλους, αλλά τα δικά σου λεφτά τα κάνεις σπίτι «για να έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας».

Εσύ που γκρινιάζεις για την εικόνα της νεολαίας αλλά το δικό σου παιδί το έχεις «κουμπωμένο» στην τηλεόραση και το αφήνεις να μεγαλώνει στον «αυτόματο» γιατί δήθεν δεν έχεις χρόνο.

Εσύ που θες θέσεις εργασίας και ελληνική παραγωγή, αλλά ψωνίζεις εισαγώμενα ρούχα γιατί "...άαααλλη ποιότητα το ξένο..."

Εσύ ο «σοφός μέσος Έλληνας» που δεν έχεις ευθύνη για τίποτα λες και είσαι μωρό.

Εσύ που έχεις εθιστεί τόσο στο ψέμα ώστε ακόμα και μπροστά στον καθρέφτη ρουφάς την κοιλιά σου.

Ξύπνα αδερφέ.

Εσύ είσαι το πρόβλημα.

Κι όσο εσύ δεν προσπαθείς να γίνεις καλύτερος, μην περιμένεις κανέναν σωτήρα να σε πάρει από το χέρι.

ΠΗΓΗ

ΑΥΤΗ (ΔΕΝ) ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Κατανοώ απόλυτα την απογοήτευση του κάθε παραπλανημένου (συνήθως ηλικιωμένου) Αριστερού με την σημερινή κατάσταση. Περίμενε ο άνθρωπος 100 χρόνια να πάρει την εξουσία και τώρα που το πέτυχε τον χτυπάει η πραγματικότητα κατακούτελα. Προσπαθεί να περπατήσει με το κεφάλι ψηλά και να εφαρμόσει όλα όσα πίστευε τόσα χρόνια και τρώει την μία καρπαζιά μετά την άλλη.

Κατανοώ απόλυτα πως προσπαθεί να βρει δικαιολογίες και διέξοδο όχι τόσο για τους άλλους όσο για τον εαυτό του. Για να μην αισθανθεί πως σπατάλησε τη ζωή του για ένα παραμύθι μικρών παιδιών. Ωραίο μεν, αλλά παραμύθι.

Αυτό που δεν κατανοώ είναι η δικαιολογία στην οποία καταλήγει να είναι πως "αυτό δεν είναι Αριστερά".Συγγνώμη σύντροφε, αλλά σοβαρά όταν ψήφιζες τον περασμένο Γενάρη πραγματικά πίστευες πως τα παιδιά της κατάληψης ήταν κάτι καλύτερο?Πραγματικά πες μου, περίμενες κάτι άλλο?Να πιστεύεις στον ιδεολογικό σου παράδεισο είναι κατανοητό, αλλά ειλικρινές πίστευες πως σε αυτόν τον παράδεισο θα σε οδηγούσε ο Φίλης, ο Λαφαζάνης, ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης και η Ζωή?Ειλικρινά κατάφεραν όλοι αυτοί οι εξόφθαλμα ψεύτες, αμαθείς, ανόητοι και προκλητικοί "πιτσιρικάδες" να σε πείσουν πως ήταν αυτό που περίμενες?Πες μου αλήθεια, θέλω να ξέρω!Όταν άκουσες πως θα βαράγανε τα νταούλια, δεν σου μπήκαν ψύλλοι στ'αυτιά?Όταν άκουσες πως θα γονατίσουν όλη την Ευρώπη, δεν πονηρεύτηκες?Δεν είπες στη γυναίκα σου: "τι λένε ετούτοι εδώ ρε Φανούλα, είναι με τα καλά τους?"

Αν με όλα όσα υπόσχονταν, δεν κατάλαβες τι ψεύτες ήταν, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Αν πάλι κατάλαβες, τότε γιατί τους ψήφισες?Θα μου πεις γιατί εγώ ψηφίζω την Αριστερά που θέλω.Όχι ρε σύντροφε.Στις εκλογές δεν ψηφίζουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ή αυτό που ευχόμαστε να υπάρξει.Στις εκλογές ψηφίζουμε αυτό που μας προσφέρεται διαθέσιμο.

Δεν μπορεί ο Χρυσαυγίτης να μου πει πως ψήφισε υπέρ ενός νόμιμου εθνικιστικού λαϊκού κόμματος που θα ήθελε να υπάρχει και πως αυτό που βλέπει "δεν είναι Χρυσή Αυγή". Ψήφιζε εν γνώσει του υπέρ εγκληματιών και τραμπούκων της νύχτας.

Δεν μπορεί ο δεξιός να μου πει πως ψήφιζε υπέρ ενός νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού κόμματος, αλλά από λάθος του προέκυψε ο Κώστας ο Καραμανλής, ο Πολύδωρας και ο Γιακουμάτος, οι οποίοι "δεν είναι Νέα Δημοκρατία".

Δεν μπορεί ο άρρωστος Πασόκος (αυτό το γραφικό είδος οργανισμού στη ζωική αλυσίδα), να μου πει πως ψήφιζε για έναν ιδεατό σοσιαλισμό, αλλά του προέκυψε ο Ανδρέας με τα ζεϊμπέκικα, τον Καντάφι και τα χοντρή αεροσυνοδό, ο οποίος "δεν ήταν Σοσιαλισμός".

Όχι ρε σύντροφοι όλων των παρατάξεων. Δεν μπορείτε να μου λέτε πως ψηφίζετε για κάτι "άλλο" που θα θέλατε να υπήρχε.Η αλήθεια είναι πως ψηφίσατε απολύτως ενσυνείδητα τα κόμματά σας, ξέροντας τι είναι, και μην πάτε να μου κρυφτείτε τώρα. Ξέρατε πολύ καλά τι ψηφίζατε ή αν δεν ξέρατε τότε δεν αξίζετε τη δημοκρατία που απολαμβάνατε και την δύναμη της ψήφου που σας δόθηκε.

Η μόνη σας πραγματική δικαιολογία είναι πως ψηφίζατε το λιγότερο κακό.Αυτό το δέχομαι απολύτως. Έτσι κάνω κι εγώ.Αλλά μετά δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου να λέω πως η επιλογή μου "δεν είναι αυτό που ήθελα"

Αυτή ΕΙΝΑΙ Αριστερά σύντροφε.
Αυτή την Αριστερά ψήφισες.
Και αυτή την Αριστερά υφίσταμαι.

Πάψε να με κοροϊδεύεις κι από πάνω.

ΠΗΓΗ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ

Μέσα σε ένα χρόνο η πρώτη φορά Αριστερά έχει κάνει τρομακτικές ζημιές στη χώρα.
Κλειστές τράπεζες, οικονομική καταστροφή, τραγική διαπραγμάτευση, εθνικός εξευτελισμός κλπ.
Άλλες ζημιές διορθώνονται εύκολα, άλλες δύσκολα. Πάντως διορθώνονται.

Υπάρχει όμως και μία ζημιά που δεν διορθώνεται με τίποτα απολύτως.
Η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς δημιούργησε το χειρότερο δυνατό προηγούμενο για τους επόμενους που θα ακολουθήσουν. Γέννησε το άλοθι για κάθε μελλοντικό πολιτικό απατεώνα. Κι αυτό είναι κάτι που θα το πληρώνουμε πολύ μετά από την τελευταία δόση του όποιου μνημονίου.

Κατήργησε κάθε όριο ψεύδους.
Ποιος θα τολμήσει να κατηγορήσει τον επόμενο που θα πει μερικά τυπικά πολιτικά ψέματα όταν αποδεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα την Αριστερά που μας πούλησε σκησμένα μνημόνια, ταμπουρλοζουρνάδες και λεφτά από τον ουρανό?

Κατήργησε κάθε όριο αυταρχισμού και αδιαφορίας για το λαό.
Ποιος θα τομήσει να κατηγορήσει τον επόμενο που θα αγνοήσει κοινωνικές ομάδες, όταν αποδεχθήκαμε την Αριστερά που ξεδιάντροπα σχεδόν μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ μέσα σε μια νύχτα?

Κατήργησε κάθε έννοια πολιτικής σοβαρότητας και καθωσπρεπισμού.
Ποιος θα κατηγορήσει τον επόμενο που θα ξεφύγει από τους αστικούς κανόνες ευγένειας, όταν αποδεχθήκαμε και σχεδόν ερωτευθήκαμε την Αριστερά με τα πολύχρωμα πουκάμισα, τα σακίδια, τα παρδαλά κουρέματα και τους φραπέδες?

Κατήργησε κάθε έννοια αξιοκρατίας ή ακόμα και τύπων.
Ποιος θα κατηγορήσει τον επόμενο που θα διορίσει έναν ημέτερο όταν η Αριστερά έχει προσλάβει μέσα σε ένα χρόνο όποιον σερβιτόρο, ράπερ, συγγενή ή φίλο έχει ποτέ περάσει από κομματική συγκέντρωση.

Κατήργησε κάθε έννοια συνταγματικότητας.
Ποιος θα μιλήσει για νόμους και Σύνταγμα όταν η Αριστερά κυβερνάει επί ένα χρόνο με ΠΝΠ και συγκαλεί εθνικές εκλογές όποτε της καπνίσει ή την βολέψει?

Κατήργησε κάθε έννοια νομιμότητας.
Ποιος θα κατηγορήσει τον επόμενο που θα μπλεχτεί σε μικροσκάνδαλο όταν η Αριστερά ξέχασε να δηλώσει την περιουσία της, έκανε απευθείας αναθέσεις έργων, ξεπούλησε και υπερκοστολόγησε τα πάντα?

Κατήργησε κάθε έννοια δημοκρατίας και διαπλοκής.
Ποιος θα κατηγορήσει τον επόμενο που θα παρέμβει στους θεσμούς όταν η Αριστερά ορίζει καναλάρχες, ανοιγοκλείνει μέσα ενημέρωσης όπως την βολέυει και εκφοβίζει την ελευθεροτυπία?

Κατήργησε κάθε έννοια αστυνομικού αυταρχισμού.
Ποιος θα κατηγορήσει τώρα τον επόμενο που θα στείλει τα ΜΑΤ να δείρουν, όταν η Αριστερά έδειρε συνταξιούχους, έριξε χημικά σε παιδάκια και αναπήρους, κατέστηλε διαδηλώσεις κάθε είδους?

Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι: ΚΑΝΕΝΑΣ.

Η Αριστερά είναι πλέον το άλλοθι για κάθε απατεώνα, ανίκανο, φασίστα ή λαοπλάνο.

Κι αυτό είναι το τίμημα που δικαίως θα πληρώνουμε για δεκαετίες, αφού σαν λαός πέσαμε στην παγίδα να την φέρουμε στην εξουσία πιστεύοντας στα άθλια ψεύδη και τις ουτοπικές ελπίδες που μας πούλησε.

ΠΗΓΗ