"Όταν ήμουν μικρός τα χρόνια της ευημερίας στην Ελλάδα θυμάμαι οι δικοί μου γονείς, να μην μου λένε για το κίνημα, αλλά να μου λένε να είμαι καλός μαθητής, να διαβάζω τα μαθήματά μου, να είμαι ευγενικός με τους ανθρώπους και να μην ξεχνάω πως το να καταστρέφεις είναι εύκολο, το να δημιουργείς είναι δύσκολο.
Τότε ήμουν 10 χρονών. Δεν ακούγαμε το άξιον εστί, αλλά τον Κηλαιδόνη, τον Χατζηδάκη, τα Ρεμπέτικα και μου έλεγαν ιστορίες.
Για την γιαγιά μου, που δεν την βασάνισαν οι χίτες, αλλά βασανίστηκε στη ζωή να μεγαλώσει 4 μορφωμένα και ηθικά παιδιά χωρίς δεκάρα τσακιστή.
Για τον παππού μου, που δεν ήταν Δικαστής του ΕΑΜ, αλλά πήγε και αυτός στην Μακρόνησο και γλίτωσε κι αυτός την εκτέλεση.
Για τον άλλο μου παππού που δεν ήταν αντάρτης στο βουνό αλλά αξιωματικός του ελληνικού στρατού και παρόλαυτά πήδαγε εξίσου πατριωτικά με τα αλεξίπτωτα στον πόλεμο αν και δεξιός.
Για τον καταστροφικό εμφύλιο που μαύρισε τις ζωές αυτών των ανθρώπων.
Για το πως διαιρείται μια χώρα στα δύο και έλληνες σκοτώνουν έλληνες και από τις δύο πλευρές.
Για το πως ο νικητής εξοντώνει τον ηττημένο, αλλά στην ουσία δεν κερδίζει κανείς.
Για το πως σε άλλες χώρες νικητής ήταν ο Αριστερός και εξόντωσε τους Δεξιούς.
Για το πόσο καταστροφικό είναι να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας και αν συντηρείται εμφυλιοπολεμικό κλίμα.
Και κάπου το 2006, 28 χρονών εγώ τότε, πρίν μία δεκαετία, αντί να μαθαίνω για το Δίκτυο, το άρθρο 16, τον αγώνα που έπρεπε να δώσουμε, πήγαινα στις οικοδομές ως νέος πολιτικός μηχανικός για να μαθαίνω τη δουλειά.
Και δίπλα μου ο πατέρας μου να μου εξηγεί τα πάντα και να με μαθαίνει πως να κερδίσω τη ζωή μου με την εργασία και την προκοπή.
Σε νεολαία δεν μπήκα ποτέ, γιατί σπούδαζα και δεν μου άρεσε το κάπνισμα, οι ντουντούκες και το grafiti. Στα Δεκεμβριανά, αντί να καταστρέφω μια πόλη, εγώ έκανα πρόταση γάμου στη γυναίκα μου για να συνεχίσουμε τη ζωή και τη δημιουργία μαζί.
Δακρυγόνα δεν θέλω ούτε να φάω ούτε να πετάξω. Και η μάνα μου δεν πήγε ποτέ σε κρατητήριο για να με γλιτώσει. Το χειρότερο που της έτυχε ήταν να της κάνει παράπονα η δασκάλα μου στο δημοτικό ότι ήμουν άτακτος.
Ο αδερφός μου δεν μου έφερνε βιβλία του ΜΑΡΞ. Είχαμε ευτυχώς μια τεράστια βιβλιοθήκη στο σπίτι από τον πατέρα μου όπου έβρισκα τους μεγαλύτερους λογοτέχνες που μου άνοιγαν το μυαλό αντί να το κλείνουν.
Στο κρεβάτι δεν έμεινα καθόλου γιατί δεν συμμετείχα ποτέ σε καμία κατάληψη. Την εποχή των καταλήψεων είχα έναν εκπληκτικό καθηγητή που μου εξήγησε πως δικαίωμα να καταστρέφω έχω μόνο για ότι έχω φτιάξει εγώ και όχι για αυτά που φτιάχνουν οι άλλοι. Πως κατάληψη μπορώ να κάνω στο σπίτι μου αλλά όχι σε δημόσια περιουσία. Πως τον νόμο πρέπει να τον σέβομαι διαφορετικά η κοινωνία διαλύεται.
Και ο καιρός έτρεχε και έμαθα για το Φορουμ το 05, για την νέα αριστερά της νίκης, για το ότι εμείς πρέπει να δικαιώσουμε τα όνειρα και τους πόθους των ηττημένων. Και λυπήθηκα γιατί αναρωτήθηκα πόση πλύση εγκεφάλου έχει γίνει σε νέους ανθρώπους ώστε να πιστεύουν σε παραμύθια?
Και έτσι περνάνε 10 χρόνια συναρπαστικά στα οποία έδωσα το είναι μου, τη ζωή μου ολόκληρη, στο να δουλέψω, να μορφωθώ, να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να κτίσω τη ζωή μου, να φτιάξω μια οικογένεια.
Όλα αυτά δεν τα έκανα ΠΟΤΕ για το κόμμα, για ΚΑΝΕΝΑ κόμμα, για ΚΑΝΕΝΑ ρουφιάνο, για ΚΑΝΕΝΑ ιδεολογικό αφεντικό. Σε αυτούς δεν θα απολογηθώ ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου. Τα έκανα για εμένα, για την οικογένεια μου και για τον διπλανό μου. Για την καλύτερη κοινωνία στην οποία θέλω να ζω.
Ο πατέρας μου 60 χρόνια μαχόμενος επιχειρηματίας δεν περίμενε κανένα ΣΥΡΙΖΑ για να ζήσει, γι αυτό και δεν προσελήφθηκε ποτέ πουθενά, δεν έλαβε κανένα έργο από το δημόσιο. Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο τις εργασίες του πατέρα μου, αλλα΄αυτό δεν έχει νόημα. Ποτέ όμως δεν ήταν κρατικοδίαιτος.
Κι ο αδερφός μου 10 χρόνια κοντά εργαζόμενος, ελεύθερος επαγγελματίας και όχι μπουζουκόβιος αν και έχει οικονομική άνεση.
Ποτέ δεν ζητήσαμε, ποτέ δεν περιμέναμε ανταμοιβή, τα κόμματα μας ζήτησαν να βάλουμε πλάτη και ΔΕΝ βάλαμε, γιατί αυτό είναι το σωστό, γιατί ΔΕΝ χρωστάμε τίποτα σε καμία Αριστερά ή Δεξιά. Εκείνες μας χρωστάνε για τα δεινά που περνάμε εξαιτίας τους.
Δεν θα απολογηθώ σε κανέναν ούτε για τις ρίζες μου, ούτε για την οικογένεια μου, γιατί αυτή είναι η ιστορία μου, γραμμένη σε λίγες γραμμές, γιατί αυτή δεν είναι μόνο η δικιά μου ιστορία, γιατι δεν είδαμε φως και μπήκαμε, γιατί υπάρχουν πολλοί σαν εμάς, πάρα πολλοί με τις δικές τους ιστορίες... Έχω γνωρίσει πολλούς και πολλές αυτοδημιούργητους, επιστήμονες, εργαζόμενους, επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες με ιστορίες πολύ πιο βαριές από την δικιά μου... Και είμαι περήφανος και νιώθω ευγνωμοσύνη για κάθε έναν από αυτούς που στέκομαι στο πλάι του και αγωνίζομαι μαζί του απέναντι σε κάθε λογής ράπερ και Διο-ΡΙΖΑ.
Μπροστά στο μπάχαλο και τον λαικισμό στέκομαι περήφανος και τους γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια. Σπρώχνω τον βράχο που μας πλακώνει σε όλη μας τη ζωή. Σπρώχνω εσένα να φύγεις από τη μέση
Κατάλαβες κρατικοδίαιτε τεμπέλη».
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου