Σ. ΒΟΥΛΤΕΨΗ: “ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΟΣ Ο ΧΑΡΔΟΥΒΕΛΗΣ, ΘΑ’ ΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ”

«Verba voland, scripta manent», έλεγαν οι Ρωμαίοι.  Τα λόγια είναι «φτερωτά», τα γραπτά μένουν. Τα γραπτά που μένουν, λοιπόν, εκθέτουν την νέα κυβερνητική εκπρόσωπο Σοφία Βούλτεψη, η οποία σε άρθρο που έγραψε τον Ιανουάριο του 2012, υπό τον τίτλο «Βρισκόμαστε στο 1922 και όχι στο 1999, κ. Χαρδούβελη», έσερνε τα μύρια όσα στον τότε διευθυντή του οικονομικού γραφείου του Λ. Παπαδήμου, και νυν νέο υπουργό Οικονομικών.

Ας θυμηθούμε εκείνο το (εκτενέστατο…) άρθρο της Βούλτεψη:
«Από εκβιασμό σε εκβιασμό φθάσαμε και στο τελευταίο στάδιο του ραγιαδισμού. Στο «σφάξε με αγά μου, ν’ αγιάσω».
Όπου και να στραφείς, πάντα πάνω σε κάποιον εθελόδουλο θα πέσεις, έτοιμο να εξηγήσει, να δικαιολογήσει, να ταυτιστεί με τη γνώμη των δανειστών.
Από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό των Οικονομικών ως τους αρμόδιους (λέμε τώρα) υπουργούς, γενικούς γραμματείς, πρώην και επίδοξους καταστροφείς της χώρας.
Σα να μην μας έφθαναν όλοι αυτοί, τελευταίως προστέθηκε και καινούργιος «αναλυτής» των ψυχαναγκαστικών προβλημάτων των δανειστών μας.
Πρόκειται για τον διευθυντή του Οικονομικού Γραφείου του κ. Παπαδήμου, Γκίκα Χαρδούβελη, ο οποίος στα διαλείμματα προσφοράς των υπηρεσιών του μεταξύ Σημίτη και Παπαδήμου (πάντα από το ίδιο πόστο), κάνει και τον καθηγητή στο τμήμα Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής Διοικητικής του Πανεπιστημίου Πειραιώς.
Όπως είπε μιλώντας στο Σκάι, οι δανειστές μας  «γνωρίζουν πως αν καταργηθεί ο 13ος και 14ος μισθός η κατανάλωση θα υποχωρήσει περαιτέρω και θα υπάρξει μεγαλύτερη ύφεση, αλλά… θέλουν με την πίεση αυτή να δουν ότι “οι Έλληνες έχουν σοβαρευτεί και βλέπουν πλέον τα προβλήματα στον τόπο”»!
Αν και οικονομολόγος, αποδέχεται δηλαδή ότι η χώρα στραγγαλίζεται καθαρά για λόγους παραδειγματισμού, για να τιμωρηθεί δηλαδή, να εξουθενωθεί και να μηδενιστεί, να μην υπάρξει η παραμικρή περίπτωση να συνέλθει.
Κάνει, όμως, ένα λάθος. Επειδή η δική του ζωή δεν έχει καθόλου επηρεαστεί από την άθλια κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και επειδή συνέχισε να παρέχει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο τις «υπηρεσίες» του εδώ κι’ εκεί χωρίς ποτέ να χρειαστεί να μας εξηγήσει τι διάβολο συμβούλευε τον κ. Σημίτη της λεγόμενης «Ισχυρής Ελλάδας» και των swaps, νομίζει πως διαρκεί ακόμη εκείνη η «χρυσή εποχή» των απευθείας αναθέσεων στα εξοπλιστικά και των πανάκριβων υπογραφών με τη Ζήμενς.
Πιστεύει δηλαδή πως η χώρα θα οδηγηθεί στην απόλυτη φτώχεια και στην (αναπόφευκτη) χρεοκοπία, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.
Πιστεύει πως θα καθίσουμε όλοι να τιμωρηθούμε από τους πρώτους διδάξαντες την διαφθορά, την αρχαιοκαπηλία, τις πελατειακές σχέσεις (βλέπετε τι γίνεται αυτόν τον καιρό με τον Γερμανό Πρόεδρο που κατηγορείται για τις ύποπτες σχέσεις του με το επιχειρηματικό κατεστημένο της χώρας), τις μίζες και την μεταφορά μαύρου χρήματος σε φορολογικούς παραδείσους, ίσως επειδή έχουμε καταληφθεί από ένα είδος Συνδρόμου της Στοκχόλμης.
Φυσικά, κάνει λάθος. Πολύ περισσότερο που αν δεν βάλει το μυαλό του να δουλέψει προς κάποια πιο επιστημονική λύση από αυτήν της τιμωρίας, το μεν καινούργιο του αφεντικό θα φύγει νύχτα – έχοντας λάβει και αυτός μέρος στην εθνική προδοσία – ο δε ίδιος θα δυσκολευτεί να βρει τράπεζα να τον (ξανα)μαζέψει, αφού η χώρα θα έχει οδηγηθεί στην άτακτη χρεοκοπία.
Επειδή, λοιπόν, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά, καλά θα κάνει ο κ. καθηγητής και μόνιμος σύμβουλος πρωθυπουργών – διεκπεραιωτών, να αποφύγει στο μέλλον τις σειρήνες της δημοσιότητας και να σταματήσει τις γελοίες δηλώσεις περί «μεγάλων τιμωρών», διότι και αυτοί (οι γελοίοι τιμωροί) γνωρίζουν πως αν πέσει η Ελλάδα, θα τους πάρει ο διάολος όλους μαζί.
Ας φροντίσει επίσης τόσο ο ίδιος – όπως και κάποιοι άλλοι που έχουν αναλάβει να μας τρομοκρατήσουν, καθηγητές, επικεφαλής τραπεζών και άλλοι σύμβουλοι του πρωθυπουργού, όπως ο Γ. Παγουλάτος – να περνούν όσο το δυνατόν περισσότερο απαρατήρητοι, διότι δεν βρισκόμαστε στο 1999, αλλά στο 1922.
Ας φροντίσει να μην μας εκνευρίσει ξανά, διότι θα θυμηθούμε πως ήταν μέλος της περίφημης επταμελούς επιτροπής καταγραφής του ελλείμματος, που τον Οκτώβριο του 2009 διόρισε ο κ. Παπακωνσταντίνου, προκειμένου να δημιουργηθεί η νομιμοποιητική βάση για να οδηγηθεί η χώρα στο Μνημόνιο.
Για να εξυπηρετήσουν την κυβέρνηση Παπανδρέου και για να διευκολύνουν το δίδυμο Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου στα σχέδιά τους, τα μέλη της επιτροπής εξέδωσαν τον Φεβρουάριο του 2012 πόρισμα με το οποίο παρουσίαζαν την Ελλάδα με τα πιο μελανά χρώματα.
Και επειδή δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε – διότι θα έλθει η ώρα της Δικαιοσύνης για όλους και ο καθένας θα κληθεί να απολογηθεί για τον ρόλο του – επικεφαλής της επιτροπής εκείνης, για την οποία η αντιπολίτευση δεν κλήθηκε να έχει γνώμη, ήταν ο καθηγητής Γ. Ζανιάς και οι Βασίλης Μανεσιώτης και Γ. Συμιγιάννης από την Τράπεζα της Ελλάδος, Σάββας Ρομπόλης, επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ (και να μην φωνάζει τώρα ο πρόεδρος κ. Παναγόπουλος), Τάκης Πολίτης (γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ τότε), Στέλλα Μπαλφούσια (από το ΚΕΠΕ τότε που μετά μεταφέρθηκε στην ΕΛΣΤΑΤ και μετά στο Γραφείο Παρακολούθησης του Προϋπολογισμού στη Βουλή, από όπου καρατομήθηκε από τον κ. Βενιζέλο) και, βέβαια, ο καταληφθείς από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης Γκίκας Χαρδούβελης.
(Με την ευκαιρία, μπορούμε να μάθουμε τι κάνει ο κ. Ζανιάς ως επικεφαλής του Σώματος Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων;)
Πριν από λίγες ημέρες, ο πρώην υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών της Ιταλίας Τζούλιο Τρεμόντι δήλωσε πως για την Ιταλία το πρόβλημα δεν είναι η κατάρτιση ενός νέου πακέτου λιτότητας, αλλά η προσφυγή στο ΔΝΤ για βοήθεια.
Και αυτό επειδή, όπως προειδοποίησε, η προσφυγή στο Ταμείο οδηγεί σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, διότι το ΔΝΤ δανείζει κεφάλαια με αντάλλαγμα την ανάληψη από το ίδιο (το ΔΝΤ) της διακυβέρνησης της χώρας την οποία δανείζει και την οποία ελέγχει με τους δικούς του γραφειοκρατικούς μηχανισμούς.
Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Και γι’ αυτό θα κληθεί να απολογηθεί το δίδυμο Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου, αλλά και όλοι όσοι δέχθηκαν αυτήν την καταστροφική πορεία και την υπηρέτησαν έκτοτε.
Διότι γνώριζαν. Αν δεν γνώριζαν, τότε πρέπει να καταδικαστούν και για βλακεία.
Το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου (και όλοι οι άλλοι εκ των υστέρων προσχωρήσαντες με επικεφαλής τον κ. Βενιζέλο), γνώριζαν πολύ καλά όταν μας οδηγούσαν στο ΔΝΤ, το περιεχόμενο της έκθεσης που το Ταμείο έδωσε στη δημοσιότητα στις 6 Αυγούστου του 2009 – όταν αυτοί οι κύριοι μας έλεγαν πως λεφτά υπάρχουν, για να υποκλέψουν την ψήφο των εύπιστων.
Σ’ εκείνη την έκθεση, το ΔΝΤ συνιστούσε κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, πάγωμα μισθών, αύξηση φόρων – ιδίως του ΦΠΑ και των φόρων στα ακίνητα – και απελευθέρωση απολύσεων.
Ζητούσε επίσης το ΔΝΤ μέτρα ετήσιας απόδοσης 3,7 δις ευρώ από το 2010 μέχρι το 2013 καθώς επίσης και:
Αυστηρούς περιορισμούς στις αυξήσεις μισθών στο Δημόσιο. Μείωση του πλεονάζοντος προσωπικού στον δημόσιο τομέα. Αναμόρφωση του συστήματος συντάξεων, αλλαγή του καθεστώτος προστασίας της εργασίας με άρση των περιορισμών στις απολύσεις, ενίσχυση της μερικής απασχόλησης, «κοινωνικό συμβόλαιο» εργαζομένων-εργοδοτών-κράτους που θα προβλέπει προσαρμογή των μισθών προς τα κάτω, απελευθέρωση αγορών, προϊόντων και υπηρεσιών.
Επομένως, τα ήξεραν. Τoυς τα είχαν δώσει γραμμένα. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη. Γι’ αυτά προειδοποιεί ο Τρεμόντι.
Και δεν τα ήξεραν από τις 6 Αυγούστου 2009 που δόθηκε στη δημοσιότητα η έκθεση, αλλά πολύ νωρίτερα. Το περιεχόμενο της έκθεσης είχε γίνει γνωστό από τις 31 Ιουλίου 2009.
Και όμως, οι κύριοι που μας φλόμωσαν στο ψέμα για να κερδίσουν τις εκλογές, σκόπιμα δεν τα έλαβαν υπ’ όψη τους.
Μάλιστα, στις  5 Αυγούστου του 2009, προηγουμένη της δημοσιοποίησης της έκθεσης του ΔΝΤ (που όπως είπαμε ήταν γνωστή από τις 31 Ιουλίου), ο κ. Παπανδρέου (που τώρα κλαψουρίζει μαζί με τον αδελφό του), ζήτησε ξανά εκλογές και μας διαβεβαίωσε ότι:
«Η ΕΕ και οι διεθνείς αγορές χρηματοδοτούν το χρέος της Ελλάδας και ζητούν ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο με τομές στα έσοδα και τις δαπάνες, καθώς και ένα πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών, μετρήσιμων, που μπορεί να αποδώσουν σε βάθος χρόνου. Χρειάζεται διαπραγμάτευση για το έλλειμμα, που πρέπει να το κάνει κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή. Το ΠΑΣΟΚ θα καταργήσει όλα τα φοροεισπρακτικά μέτρα που ανακοίνωσε τις τελευταίες εβδομάδες η κυβέρνηση και είναι εις βάρος των ασθενεστέρων οικονομικά στρωμάτων».
Επομένως: Διάφοροι κύριοι και διάφορες κυρίες που αποδοκιμάστηκαν και κατά τα Θεοφάνεια (συμπεριλαμβανομένου και του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Αρχιεπισκόπου), διάφοροι σημερινοί επίδοξοι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ (που προεκλογικά υπόσχονταν τη μάνα τους και τον πατέρα τους), διάφοροι «σημιτοφύλακες» (συμπεριλαμβανομένου του σημερινού πρωθυπουργού, των συμβούλων του, αλλά και του επανακάμψαντος και επίσης αποδοκιμασθέντος κ. Γιαννίτση), καλά θα κάνουν να καταλάβουν πως δεν μπορούν να προχωρήσουν χωρίς εκλογές (τις οποίες πηγαίνουν πίσω παραπίσω για να διασωθούν).
Οι δε σύμβουλοι του πρωθυπουργού και άλλοι καταφεύγοντες στην κατατρομοκράτηση του κόσμου, καλά θα κάνουν να συμβουλέψουν τον κ. Παπαδήμο να συμβουλέψει τον κ. Γερουλάνο (μέλος της πολυπληθούς και ανίκανης κυβέρνησής του) να βρει τρόπο να πληρώνονται οι αρχαιοφύλακες κατά τις αργίες, διότι μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι ήσαν κλειστά και το εορταστικό τριήμερο που πέρασε.
Ειδικά ο κ. Χαρδούβελης, αντί να προσπαθεί να μας πείσει ότι πρέπει να δεχθούμε την τιμωρία μας από τους ανίκανους εκπροσώπους των δανειστών μας, να φροντίσει να κόβουμε εισιτήρια στα μουσεία μας, όπου παραμένουν όσα εκθέματα μας επέτρεψαν να κρατήσουμε στη χώρα μας οι αρχαιοκάπηλοι «μεγάλοι τιμωροί».
Υ.Γ. Αν είναι μαζοχιστής και του αρέσουν οι τιμωρίες, κάτι θα βρεθεί και γι’ αυτόν…».

(ΥΓ δικό μας): Να που τώρα βρέθηκε κάτι και γι’ αυτόν! Να μας ρουφάει το αίμα με το καλαμάκι, με εντολή Σαμαρά. Και η νέα κυβερνητική εκπρόσωπος να στηρίζει το απεχθές έργο του!
ΠΗΓΗ

ΕΜΕΙΣ ΟΙ "ΦΑΣΙΣΤΕΣ"

George Frederick Watts - Ελπίδα [1886]

Από τη μία ως την άλλη άκρη της Ευρώπης, οι καθεστωτικές ελίτ τρώνε τώρα τα λυσσακά τους, για να πείσουνε το τηλεκατευθυνόμενο πόπολο, ότι όλοι και όλες εμείς, που αμφισβητούμε ουσιαστικά την τυραννία τους, δεν είμαστε άλλο από «φασίστες»
Νύχτα και μέρα τα παπαγαλάκια τους, φορτώνουν τα μυαλά του κοσμάκη με υπόγειες εικόνες και με ψυχοτεχνικά σχεδιασμένες φράσεις/ταμπέλες, για να στιγματίσουν το 1/3 των Ευρωπαίων πολιτών ως νοσταλγούς του Χίτλερ, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του Γκαίμπελς, που τους δίδαξε να επαναλαμβάνουν το ίδιο ψέμα χίλιες φορές, οσοδήποτε παράλογο και αν «ακούγεται».
Αν δεν ήντουσαν τόσο επικίνδυνοι, θα ήσαν απλώς γελοίοι…  

Εμείς λοιπόν οι «φασίστες», ζητάμε πρώτα απ’ όλα, να επιστρέψει το ανθρώπινο ον εκεί που του αξίζει, στο μεταίχμιο Γης και Ουρανού, στο σύνορο μεταξύ θνητού και αθανάτου, στη μυστική και ανερμήνευτη συμφωνία μεταξύ του Είναι και του Υπάρχειν.
Αρνούμαστε τον προσδιορισμό μας, ως προϊόντα κάποιου «εποικοδομήματος» υλιστικής βάσης, ο οποίος απορρέει τόσο από τη μαρξιστική, όσο και από τη νεοφιλελεύθερη ερμηνεία του όντος, οι οποίες υποβιβάζουν τον άνθρωπο στο επίπεδο μιας στατιστικής/οικονομικής μονάδας, που υφίσταται μοναχά για να παράγει και να καταναλώνει.
Απαιτούμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε μέσα από τις αρχαίες συλλογικές ταυτότητες της φυλής, του έθνους και της κοινής ιστορικής μοίρας, αλλά και της ατομικής βούλησης του καθενός, που ελεύθερα μας οδηγεί να επιλέξουμε τα μονοπάτια της Αυτογνωσίας και της Αυτονομίας μας.        

Εμείς, που στην καθυστερημένη γλώσσα σας μας αποδίδετε τον νεκρό πια χαρακτηρισμό του «φασίστα» [χαρακτηρισμό που έσβησε οριστικά μετά την αλληλοεξόντωση των δύο ολοκληρωτισμών του 20ου αιώνα] αναζητάμε μια κοινωνία δικαιοσύνης και πρόνοιας, που δεν θα εξοντώνει φυσικά, ηθικά και οικονομικά τα 2/3 των πολιτών αλλά ταυτόχρονα και δεν θα απαγορεύει την άνοδο στην αξιοκρατική ιεραρχία της κοινωνίας, των πιο ισχυρών πνευματικά, ψυχικά και σωματικά ανθρώπων, επιβάλλοντας εξαναγκαστικά ως μέτρον των πάντων τη δικτατορία της μετριότητας.

Εμείς, οι «φασίστες»  οραματιζόμαστε την μελλοντική αυτοκρατορία του Πολιτισμού, εντός της οποίας τα έθνη θα συνεισφέρουν αυτό που δύναται και αυτό που αρμόζει στο καθένα, χωρίς να σκύβουν το κεφάλι στα αφεντικά της οικουμένης, όπως συμβαίνει σήμερα με την αφανή παντοκρατορία της Γερμανίας και τα αμερικανοεβραϊκά συμφέροντα, που προβάλουν ως οι ουσιαστικοί ρυθμιστές της τύχης των Ευρωπαϊκών λαών.
Αρνούμαστε κατηγορηματικά την ασιατικής φύσεως δεσποτεία των τραπεζών, των χρηματοπιστωτικών ομίλων, των πάσης φύσεως λεσχών ισχύος, όπως οι τριλάτεραλ ή η μπίλντεμπεργκ και παλεύουμε με τον λόγο και με τις κλωτσιές, να ξωπετάξουμε τα ανθρωπάρια των καθεστωτικών ελιτ, που έχουν αναλάβει εργολαβικά τη μετατροπή της Ευρώπης σε μια δυτική Ινδοκίνα.

Εμείς, τα «νεοναζιστικά μορφώματα», έχουμε κηρύξει τον πόλεμο κατά της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, της λαθρομετανάστευσης και του λαθρεποικισμού, που απειλεί να μετατρέψει τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σε ισλαμικά προτεκτοράτα και να γυρίσει πίσω τον πολιτισμό του Ντοστογιέφσκυ, του Νίτσε, του Κίρκεγκααρντ και του Μικελάντζελο, στην σκοτεινή εποχή του λίθου.
Αντιμαχόμαστε μέχρι θανάτου, το σχέδιο των αφεντικών της οικουμένης, οι οποίοι ελέγχοντας το 100% των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, προσπαθούν να εφαρμόσουν το σχέδιο Goudenhove-Kallergi για την αντικατάσταση των ευρωπαϊκών λαών από ράτσες αφροασιατών μιγάδων, που θα είναι πρόθυμοι, στην αθλιότητα τους, να εργάζονται για ένα πιάτο μακαρόνια, ξεφτιλίζοντας την αξία της εργασίας και τις εργασιακές κατακτήσεις, που πέτυχαν με αίμα και πόνο, οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι.
Ξεμπροστιάζουμε την αριστερά, που είναι πρώτη και καλύτερη στο να παίζει το παιχνίδι της διεθνούς  γραβατοπειρατείας, καταλαμβάνοντας καίριες θέσεις στα ευρωαμερικανοσιωνιστικά διευθυντήρια, ενώ την ίδια ώρα ρίχνει στάχτη στα μάτια των λαών, παραμυθιάζοντας τους τάχα μου για τα δικαιώματα των λαθροεισβολέων και ταυτόχρονα κλείνει μάτια και αυτιά στις  χιλιάδες αυτοκτονίες και στα αμέτρητα ανθρώπινα ερείπια, που τρέφονται πια από τα σκουπίδια των πόλεων.

Εμείς οι «φασίστες» φτύνουμε κατάμουτρα την κακοστημένη κωμωδία της καθεστωτικής ελίτ, που την αποκαλούν με περισσή θρασύτητα: «δημοκρατία» αλλά δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια επιχείρηση «ελέγχου του νου» σε μαζική κλίμακα.

Εμείς οι «φασίστες» αηδιάζουμε κυριολεκτικά με τα πνευματικά και αισθητικά ξεράσματα, τύπου πρεζοβίζιον, με τα οποία οι οικονομικοκαλλιτεχνικές ελίτ διαφθείρουν την αισθητική και την ηθική των Ευρωπαίων πολιτών και αντιτάσσουμε σ’ αυτό του σκουπιδαριό τη Μεγάλη Τέχνη, που τρέφεται από την εθνική παράδοση και ποτίζεται από τις πηγές του μέλλοντος μας.
Αρνούμαστε τη μεταμοντέρνα ισοπέδωση των πάντων και φρονούμε ότι ο Μότσαρτ αξίζει πολύ περισσότερο από τα καψουροτράγουδα, ότι ο Νίτσε είναι κατά πολύ υπέρτερος από  τις μπουρδολογίες των λαϊκών φυλλάδων, ότι η Ευκλείδειος γεωμετρία οξύνει τον Νού και ότι η οροφή της Καπέλα Σιξτίνα αποτελεί παγκόσμια κληρονομιά, σε αντίθεση με το «μούσι» της κάθε τρελαμένης, που αποτελεί απλώς παγκόσμια γελοιοποίηση.

Εμείς οι «νεοναζήδες», σεβόμαστε τις σεξουαλικές επιλογές του οποιουδήποτε αλλά δεν ανεχόμαστε την οργανωμένη επιχείρηση ισοπέδωσης των φύλων, με τις διάφορες θλιβερές παράτες και την κατευθυνόμενη πουστολογία, όπου άνδρες και γυναίκες παρουσιάζονται σαν σεξουαλικοί καρνάβαλοι, προσβάλλοντας πρώτα απ’ όλα την ίδια την έννοια της ομοφυλοφιλίας.
Η ισοπέδωση των φύλων, δεν έχει τίποτα να κάμει με την ελευθερία της σεξουαλικής επιλογής αλλά στοχεύει στην εξαφάνιση της πιο αρχέγονης συλλογικής ταυτότητας, που όπως το έθνος, η πίστη και η φυλή, είναι αναγκαίο να σβηστούν από τη συλλογική συνείδηση των ευρωπαίων, ώστε να καταντήσουν απρόσωπες και εύπλαστες μάζες, στα επιτήδεια χέρια των ψυχομηχανικών της παγκοσμιοποίησης.

Εμείς, που στα καθυστερημένα μυαλά σας, τα κολλημένα στην ιστορικά τελειωμένη σύγκρουση φασισμού - κομμουνισμού  του 20ου αιώνα, έχουμε τοποθετηθεί στον ρόλο του «φασιστικού μπαμπούλα», θλιβόμαστε για την κατάντια της εργατικής τάξης, η οποία έφτασε πια να μην έχει ούτε καν δικαίωμα, στην αξιοπρέπεια της επιβίωσης.

Αντιπαλεύουμε αποφασιστικά τα μεροκάματα πείνας των 300 ευρώ και επιχειρούμε να εμπνεύσουμε τους ανέργους και τους περιστασιακά εργαζόμενους, για να διεκδικήσουν αυτό που τους αξίζει.
Αξιοπρεπή ημερομίσθια, κοινωνική ασφάλιση, οκτάωρο και προστασία απέναντι στη βουλιμία του αφεντικού.
Δεν κολακεύουμε τους αλλοδαπούς λαθρέποικους, που μπαίνουν με το έτσι θέλω στη χώρα μας, για να καταξεφτιλίσουν την αξία της εργασίας και δεν χάβουμε την καραμέλα των αφεντικών, πως τάχα μου κι αυτοί είναι το ίδιο θύματα με μας κι ότι για όλα φταίει ο «καπιταλισμός», που όμως αυτοί ακριβώς τον συντηρούν και τον σκληραίνουν.
Όχι, δεν είμαστε ρατσιστές, ούτε πιστεύουμε ότι οι λαθρομετανάστες ανήκουν σε κάποιο κατώτερο είδος ανθρώπων, αντιθέτως σεβόμαστε τους αρχαίους πολιτισμούς, ειδικά κάποιων από αυτούς, που έχουν προσφέρει πολλά στην ανθρωπότητα.
Είμαστε όμως φυλετικά ρεαλιστές και υπερασπιζόμαστε τον Έλληνα, απέναντι σε μια καλά σχεδιασμένη λαθροεισβολή, που στο τέλος θα τον εξαφανίσει.
Βάνουμε πρώτα απ’ όλα, το τι συμφέρει τον ντόπιο εργάτη, τον ντόπιο μικροεπιχειρηματία, τον ντόπιο υπάλληλο και κατόπιν, και μόνον αν η χώρα μας έχει πραγματική ανάγκη αλλοδαπών  εργαζόμενων, τότε να τους ανοίξουμε την πόρτα, αλλά οργανωμένα και με σύνεση.
                 
Γιατί εμείς οι «φασίστες» σεβόμαστε τον άνθρωπο και δεν μας γουστάρει να βλέπουμε ζητιάνους στα φανάρια, ούτε εξαθλιωμένους σε υπόγεια διαμερίσματα, ούτε γυναικόπαιδα πνιγμένα από τους δουλέμπορους και τους πρεζέμπορους που τα «διακινούν» σαν να ήσαν ζώα.

Ούτε μας αρέσει να μοιράζουμε τροφή, φάρμακα και βοήθεια, μοναχά σε Έλληνες, αποκλείοντας άλλους πεινασμένους ανθρώπους αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι σε τούτην εδώ τη δύσμοιρη χώρα, αυτός που πραγματικά υποφέρει είναι ο νόμιμος κάτοχος της  κι ότι ο μόνος ρατσισμός που υφίσταται, είναι ο ρατσισμός κατά των Ελλήνων.
Ξέρουμε πολύ καλά [και δεν κάνουμε το κορόιδο για να τσιμπάμε κρατικές επιχορηγήσεις, σαν τις διάφορες ΜΚΟ] ότι ο λαθρομετανάστης διαθέτει δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε αντίθεση με τον Έλληνα, που τον πετάνε να ψοφήσει στον δρόμο και γι αυτό χορηγούμε φαρμακα μόνο στον πάσχοντα Έλληνα.
Ξέρουμε ότι ο λαθρέποικος, με το που θα πατήσει το πόδι του εδώ, θα βρει μυριάδες καλοθελητές να τον βοηθήσουν, οργανωμένους συντοπίτες του σε ΜΚΟ, βρώμικους δικηγόρους, ακόμα πιο βρώμικες πλούσιες «κυρίες» και των δύο φύλων κι ακόμα πιο βρωμερά κυκλώματα [κρατικοδίαιτα ή μη] που θα του εξασφαλίσουν δουλειά στο παραεμπόριο, στην πορνεία, στους δήμους, στην πρέζα ή στις ληστείες…
Γι αυτό κι εμείς οι «φασίστες» στηρίζουμε τον Έλληνα, που δεν βρίσκει βοήθεια από πουθενά.

Εμείς, που στη σάπια γλώσσα σας μας αποκαλείτε «φασίστες», θα είμαστε οι πρώτοι που θα σηκώσουμε όπλο για να υπερασπίσουμε την πατρίδα, από μια πιθανή εισβολή, σε αντίθεση με τη γενιά των κουραμπιέδων και των αντιρρησιών συνείδησης, που εξέθρεψε τόσα χρόνια η πολυπολιτισμική σας τύφλα.

Κι όταν συμβεί η στραβή και πλακώσουνε εδώ τίποτα «γκρίζοι λύκοι» σαν αυτούς που οι προδότες σας, τους κάμανε «συνιδιοκτήτες της γης μας», τότε να είσαστε σίγουροι [και σίγουρες] ότι δεν θα σας αρέσει καθόλου!
Δεν θα σας αρέσει καθόλου, που πολύ γρήγορα τα κορίτσια σας θα υποχρεώνονται να φοράνε φερετζέ, όταν θα εισέρχονται σε ζώνη «ελεγχόμενη από τη σαρία» και δεν θα σας αρέσει διόλου, αν τυχόν και κομμάτια της Ελλάδας μας, όπως η Θράκη ή η βόρεια Μακεδονία, θα τεθούν υπό διεθνή έλεγχο, με αναγνωρισμένες τουρκικές ή αλβανικές πλειοψηφίες!
Και τότε, όλοι εσείς που μας λέτε τώρα «φασίστες» θα ικετεύετε να πάρουμε τα όπλα και να προστατεύσουμε τα σπίτια σας, τις ζωές σας και τους βολεμένους κώλους σας.

Τέλος, εμεις οι «φασίστες» αγωνιζόμαστε για έναν καλύτερο κόσμο, όπου δεν θα κάμουν κουμάντο οι τράπεζες, οι κοινωνικοοικονομικές ελίτ, οι αφανείς χρηματοπιστωτικοί όμιλοι, οι πρεζέμποροι και οι ιμάμηδες.
Και αν όλα αυτά, στα θολά μάτια σας, μας κάνουν φασίστες, τότε – Ναι!
Είμαστε «φασίστες»

Επιτρέψτε μας όμως, απέναντι στην Ιστορία και στη Γνώση, να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Έλληνες και σε όλη την αφυπνισμένη Ευρώπη, ως Εθνικιστές.
Γιατί, όπως γίνονταν πάντα στη διαλεκτική των Ιδεών, η γλώσσα του παλιού προσπαθούσε απεγνωσμένα να σβήσει τη γλώσσα του καινούριου αλλά αυτό που εν τέλει εγγράφονταν στο τεφτέρι του Πολιτισμού, ήταν αυτό το μικρό κομμάτι ουρανού, που έφερνε μαζί του το καινούριο, μέσα από τα μύρια πάθη και τις οδύνες των ανθρώπων…
ΠΗΓΗ

Καρλ Μάρξ:ΑΝ ΖΟΥΣΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗΣ

              

  Στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις έρχεται                     μια ένωση, όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη                           ανάπτυξη όλων
[Καρλ Μαρξ – Φρίντριχ Έγκελς, από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο*]


Η αλήθεια είναι πως δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, να εξασφαλίσω αυτή τη συνέντευξη με τον Καρλ Μαρξ, από το Υπερπέραν [και μάλιστα με άδεια Θεού].  Άλλωστε όσοι και όσες κόβουνε ακόμα βόλτες σε άλλους κόσμους, ξέρουνε από πρώτο χέρι ότι εκεί στα πολύ ψηλά ή στα πολύ χαμηλά, μπορεί να συμβούν οι πιο συνταρακτικές αποκαλύψεις…

-Απ’ ότι καταλαβαίνω Καρλ, ο Κύριος δεν έχει καμία αντίρρηση να μου μιλήσεις, ακόμα και αν πρόκειται να συζητήσουμε ανοιχτά για θεολογικά ζητήματα…

Ο Κύριος ξέρει καλύτερα κι από τους δυο μας, το πόση δύναμη έχει η αρνητική διαφήμιση. Αλλά δεν πρόκειται να του κάνω τη χάρη και να  αυξήσω τους πιστούς του, λέγοντας για άλλη μια φορά ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Αρκετά τον διαφημίσαμε, εγώ κι ο Φρίντριχ [σ.σ. εννοεί τον Φρίντριχ Έγκελς] με το να τον πιάνουμε στο στόμα μας. Και είδες ότι, παρά την κριτική μας και παρά τη βεβαίωση του άλλου Φρίντριχ [σ.σ. εννοεί τον Φρίντριχ Νίτσε] ότι τάχα μου ο Θεός είναι νεκρός, σήμερα οι  θρησκείες είναι πιο δυνατές απάνω στη γη, από κάθε είδος διαλεκτικής, είτε της δικιάς  μου, είτε του Γκέοργκ [σ.σ. εννοεί τον Γκέοργκ Χέγκελ]. Μια βόλτα στις ισλαμικές χώρες, θα σε πείσει γι αυτό που σου λέω…

-Τι συνέβη λοιπόν? Κάνατε λάθος εσύ κι ο Έγκελς?

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν κάναμε λάθος ούτε εγώ ούτε οι δύο Φρίντριχ, ούτε ο Σίγκμουντ [σ.σ. εννοεί τον Σίγκμουντ Φρόυντ] Το λάθος το έκαμαν αυτοί που μας ερμήνευσαν. Θεώρησαν καλό να διαδώσουν ότι οι θρησκείες πέθαναν, επειδή στην πραγματικότητα, ήθελαν οι ίδιοι να πάρουν τη θέση των παπάδων και να χειραγωγούν τον κοσμάκη. Όταν είδαν ότι το πράγμα πήγαινε να τους ξεφύγει από τον έλεγχο, ξαναφέρανε πίσω τον εφιάλτη του δεσπότη, του ιμάμη και του ιεροεξεταστή.
Βάλε κάτου και δες, τι παίζεται σήμερα στην Ευρώπη, με την αναζωπύρωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού, που να είσαι βέβαιος ότι θα γεννήσει αργά ή γρήγορα και το αντίθετο του, δηλαδή ένα χριστιανικό φονταμενταλισμό.

Αυτοί που γίνηκαν οι πιο λυσσαλέοι προστάτες των ιμάμηδων, είναι ακριβώς οι ίδιοι που με επικαλούνται, όποτε τους βολεύει και παριστάνουνε τους μαρξιστές εκ του ασφαλούς.
Τρελαίνομαι και μόνο να βλέπω κάτω στη γη, σοσιαλιστές και κομμουνιστές να πρωτοστατούν στην ανέγερση τζαμιών, ενώ θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα έμπαιναν μπροστά στην προσπάθεια, να γκρεμιστούν και αυτά που υπάρχουν.
Άσε που έφτασαν να πανηγυρίζουν ακόμα και την λεγόμενη "αραβική άνοιξη", η οποία είναι η πιο αντιδραστική φονταμενταλιστική εξέγερση της εποχής σας.
Αν δεν ήταν τόσο μαλάκες, θα τους αποκαλούσα "προδότες!"

Αλλά τι να περιμένεις από όλους αυτούς που με καπηλεύτηκαν, για να διοριστούν στα ευρωαμερικανοσιωνιστικά διευθυντήρια και να μοσχοπουλάνε μαρξισμό στα κορόιδα, την ίδια στιγμή που ξεφτιλίζουν ότι καλύτερο είχα να πω για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. 
Μα τω Χριστώ, σου μιλάω, έτσι και μου έδινε ο Κύριος την άδεια να ξανακατέβω στη γη, έστω για μία μέρα, θα έπαιρνα σειρά και θα τους έφτυνα όλους [και όλες]

-Καρλ, σε βλέπω πολύ αρπαγμένο με όλους αυτούς που χτίσανε τις καριέρες τους απάνω στα γραπτά σου…

Και είμαι! Δεν ξεκωλώθηκα εγώ να ανακαλύψω το πώς συσσωρεύεται η υπεραξία της εργασίας και γεννιέται το κεφάλαιο, μέσα από τον μόχθο του εργάτη, για να έρθουνε μετά αυτοί οι πλουτοκράτες, οι βενιζελοκανέληδες και οι Σταθακομηλιοί, για να εξαργυρώνουνε το κομμουνιστικό μανιφέστο, σε μετοχές και ομόλογα της μόργκαν στάνλεϋ.     
Για να μην σου πω, το τι ανοσιουργήματα διέπραξαν αυτά τα τσογλάνια του υπαρκτού σοσιαλισμού, που εκμεταλλεύτηκαν τη μνήμη τη δικιά μου και του Ίλιτς [εννοεί τον Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν] για να χτίσουν την απάνθρωπη αυτοκρατορία τους.
Αφού συλλογιέμαι καμιά φορά, συζητώντας εδώ απάνω, με τον Νίκο [σ.σ. εννοεί τον Νίκο Καζαντζάκη] ότι όπως ξανασταυρώσανε τον Χριστό, έτσι θα στέλνανε και μένα σε κανένα κάτεργο, αν έκαμα τη μαλακία να πατήσω το πόδι μου στην πρώην Σοβιετική Ένωση.
Κι άκου τώρα ρε φίλε, τι έγραφα πριν από ενάμιση αιώνα και παραπάνω αιώνα στο κομμουνιστικό μανιφέστο, για να δεις πως μας ξεφτίλισαν οι λεγόμενοι υπαρκτοί σοσιαλιστές κι όλα τα πληρωμένα όργανα τους, στην Ευρώπη, που χουνε το θράσος σήμερα να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές…

«…Η μέση τιμή της μισθωτής εργασίας είναι το κατώτατο όριο του μισθού της εργασίας, δηλαδή του ποσού των μέσων συντήρησης που είναι απαραίτητα για να διατηρηθεί ο εργάτης στη ζωή σαν εργάτης. Αυτό λοιπόν που ιδιοποιείται ο εργάτης με τη δραστηριότητά του, τον φτάνει ίσα-ίσα για να αναπαράγει μονάχα τη γυμνή ύπαρξή του. Με κανέναν τρόπο δεν θέλουμε να καταργήσουμε αυτή την προσωπική ιδιοποίηση των προϊόντων της εργασίας, που είναι απαραίτητη για την αναπαραγωγή της άμεσης ζωής, μια ιδιοποίηση, που δεν αφήνει κανένα καθαρό κέρδος που θα μπορούσε να δώσει δικαίωμα πάνω σε ξένη δουλειά. Θέλουμε μονάχα να εξαλείψουμε τον άθλιο χαρακτήρα αυτής της ιδιοποίησης, όπου ο εργάτης ζει μόνο για να αυξάνει το κεφάλαιο και ζει μόνο όσο το απαιτούν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης… 
Ο κομμουνισμός δεν αφαιρεί από κανέναν τη δυνατότητα να ιδιοποιείται κοινωνικά προϊόντα. Αφαιρεί μόνο τη δυνατότητα να υποδουλώνει με την ιδιοποίηση αυτή ξένη εργασία*…»

Καταλαβαίνεις τώρα, ρε φίλε? 
Και για να στο πω με πιο απλά λόγια, εγώ έλεγα στο καιρό μου, ότι με δύο ώρες δουλειά [ας πούμε] ο κάθε άνθρωπος έχει εξασφαλίσει τα αναγκαία προς το ζην, δηλαδή να φάει, να ντυθεί, να μεγαλώσει τα παιδιά του και να του περισσέψει και καμιά δεκάρα για να χει να πάει σε ένα ταβερνάκι. 
Η παραπάνω εργασία είναι μόνο για να δημιουργεί την παραπανιστή αξία [την υπεραξία] που την καρπώνεται το αφεντικό, για να συσσωρεύσει κεφάλαιο. 
Και λέγαμε, συν τοις άλλοις, πως όταν καταργηθεί το κεφάλαιο και τα μέσα παραγωγής περάσουν στον ίδιο τον εργαζόμενο, τότε θα καταργηθεί και η ιδιοποίηση του μόχθου του εργάτη από το αφεντικό.
Αυτό ήταν το όραμα μας για την κομμουνιστική κοινωνία και για αυτό αγωνιστήκαμε.
Καλά και σε χαιρετάω!

Στις σοσιαλιστικές χώρες όπου υποτίθεται ότι καταργήθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και δεν υπήρχε κανένα αφεντικό για να αρπάξει την παραπανιστή εργασία του εργάτη, μου βγήκανε οι νομενκλαντούρες και οι γραφειοκράτες και άρπαξαν αυτοί τη υπεραξία, αφήνοντας το προλεταριάτο να στέκει σε ατέλειωτες ουρές για να εξασφαλίσει ένα ζευγάρι παπούτσια ή ένα μπιτόνι βενζίνη.
Αυτά εννοούσα εγώ, όταν έλεγα ότι ο άνθρωπος πρέπει επιτέλους να μεταβεί από το βασίλειο της αναγκαιότητας, στο βασίλειο της ελευθερίας?

Σκατά στα μούτρα τους, που έχουνε και το θράσος να μου αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές, ενώ στέλνουνε τα παιδιά τους στα αμερικάνικα κολλέγια και ζούνε σε βίλες στην Εκάλη…
Μαντάρα μου την έκαναν την ιδεολογία οι κουφάλες…

-Μήπως είσαι πολύ άδικος με τους πλούσιους, Καρλ? Στο κάτω-κάτω κι ο κολλητός σου, ο Έγκελς πλούσιος ήτανε…

Όχι, ρε φίλε… Δεν τα έχω πάρει στο κρανίο με τους πλούσιους. Φυσικά κι ο Φρίντριχ ήτανε πλούσιος, όπως ήτανε πλούσιοι και οι Γράκχοι και ο Τολστόη και ο Αλαβάνος…
Αλλά αυτοί δεν τον επεδίωξαν τον πλούτο πάση θυσία, ούτε πάτησαν επί πτωμάτων για να τον αποκτήσουν. Εντάξει, βρήκανε περιουσίες από τον μπαμπά τους και κάτσανε απάνω τους. Πλούσιοι ήτανε, δεν ήτανε μαλάκες, να τα σκορπίσουν… 
Εγώ τα βάνω μ’ όλες αυτές τις κουφάλες, που πασάρουνε επαναστατικότητα στο πόπολο κι από πίσω, συσσωρεύουν αδίστακτα το παραδάκι.
Για σκέψου να βγαίνεις στις τηλεοράσεις και να κατηγορείς τη γκολντμαν ζακς, ότι ρουφάει το αίμα του κοσμάκη, ενώ έχεις κρυμμένες στο θησαυροφυλάκιο σου μετοχές της.
Για σκέψου να κατηγορείς τα ιδιωτικά σχολεία και να σέρνεις τους φουκαράδες τους εκπαιδευτικούς σε απεργίες ενώ εσύ έχεις στείλει τα παιδιά σου στο αμερικάνικο κολλέγιο.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ανθρώπους που βρέθηκαν από την τυχερή μεριά της ανθρωπότητας και μεγάλωσαν μέσα στα πλούτη αλλά για καραγκιόζηδες, που το μόνο τους σύνθημα θα έπρεπε να είναι: «Μαζί στον αγώνα και στη μάσα χωριστά…»

-Εντάξει… Ωστόσο αυτό δεν θα έπρεπε να σε κάνει εσένα, να τα βάζεις με τον ίδιο σου τον εαυτό… Στο κάτω-κάτω, είπες πολύ σημαντικά πράγματα, που ακόμα συγκινούν την ανθρωπότητα… Κι εσύ ήσουνα απολύτως τίμιος με τον εαυτό σου. Έζησες όλη σου τη ζωή μέσα στη φτώχεια… Συλλογιέμαι καμιά φορά, ότι δεν είχες λεφτά να θάψεις το κοριτσάκι σου και μου ρχονται δάκρυα… Τι να πω, ρε Καρλ? Όλη η βρώμα αυτού του κόσμου, δεν φτάνει για να λερώσει ανθρώπους σαν εσένα…

Ναι, δεν λέω… Είπα και μερικά σωστά πράγματα… Αυτά θα τα κρίνετε όμως εσείς οι μεταγενέστεροι…
Και να σου πω και κάτι ακόμα…  
Ο Αντόνιο [σ.σ. εννοεί τον Αντόνιο Γκράμσι] σωστά είχε γράψει κάποτε:
«Μαρξιστές? Δεν μπορεί να υπάρχουν μαρξιστές!»
Ε, λοιπόν φίλε, αυτή ήταν η ωραιότερη ανάλυση που θα μπορούσε να γίνει για το έργο μου κι ας με αμφισβήτησε ο Αντόνιο, σε κάποια σημεία, παρότι με λάτρευε…
Και να σου εξηγήσω το γιατί…
Εγώ ήμουν αυτός που ξανάφερε τη διαλεκτική στην ερμηνεία της ιστορίας, βάνοντας την να περπατάει με τα πόδια κάτου και το κεφάλι πάνου. 
Έγραφα λοιπόν στην εισαγωγή της «Κριτικής στην πολιτική οικονομία», αυτό το έργο μου δηλαδή, που σήμερα όλοι στην Ελλάδα το αποκαλείτε: «Το Κεφάλαιο», τα εξής…

«…Η ανθρωπότητα* θέτει έτσι στον εαυτό της μόνο τα προβλήματα εκείνα που μπορεί να λύσει, αφού η εγγύτερη εξέταση θα δείξει πάντα πως το ίδιο το πρόβλημα ανακύπτει μονάχα όταν υπάρχουν ήδη, ή τουλάχιστον βρίσκονται στη διαδικασία της διαμόρφωσής τους, οι υλικοί όροι για τη λύση του…»

Δηλαδή, για να στο κάμω πιο λιανά, στην εποχή της βοϊδάμαξας, δεν έμπαινε κανένα ζήτημα για το πώς  θα μπορούσε να στηθεί μια σειρά παραγωγής, σε ένα εργοστάσιο παραγωγής αυτοκινήτων, διότι απλούστατα δεν υπήρχαν αυτοκίνητα!
Η επανάσταση του Φορντ, μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο όταν εμφανίστηκαν οι υλικές συνθήκες, για να οργανωθεί η μαζική παραγωγή προϊόντων, είτε ήσαν αυτοκίνητα, είτε ήσαν αναψυκτικά.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς με όρους και έννοιες, που αφορούσαν μιαν άλλη εποχή, να αναλύεις και να ερμηνεύεις τη δική σου!

Εγώ, φίλε, ερμήνευσα τη δική μου εποχή, την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, της αστικής κοινωνίας και της γέννησης των εθνών/κρατών, στην Ευρώπη.
Τα θεωρητικά μου εργαλεία, οι μέθοδοι ανάλυσης που χρησιμοποίησα, οι όροι μου και οι συλλογισμοί μου, αφορούσαν εκείνη την εποχή και τις υλικές συνθήκες που είχε τότε να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα.
Εγώ όμως ήμουνα και ο πρώτος που είπε, ότι όλα αυτά κάποτε θα αλλάξουν και θα εμφανιστούν νέες υλικές συνθήκες στη ζωή, που θα απαιτούν νέες λύσεις, στα νέα προβλήματα, που θα βάζουν.

Όταν για παράδειγμα, έγραφα μαζί με τον Φρίντριχ το Κομμουνιστικό μανιφέστο, δεν υπήρχαν τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, ούτε  η τηλεόραση, ούτε είχε εμφανιστεί η μετάλλαξη της αστικής κοινωνίας, σε κοινωνία των μαζών.
Δεν θα μπορούσα λοιπόν εγώ να σκεφτώ ποτέ μου, για παράδειγμα, ότι το «μέσον είναι το μήνυμα», που πολύ σωστά το σκέφτηκαν μεταγενέστεροι και μάλιστα αυτοί που με αμφισβήτησαν.
Το να λες λοιπόν ότι είσαι «μαρξιστής» είναι η μεγαλύτερη μαλακία, όσον αφορά το έργο μου, εξόν και αν το κάμεις από σκοπού, για να με μετατρέψεις από στοχαστή σε ευαγγελιστή!
Γιατί, τότε αναιρείς τον ίδιο τον πυρήνα του διαλεκτικού και του ιστορικού υλισμού, που στηρίζεται στο ότι, νέα προβλήματα, χρειάζονται και μια νέα γλώσσα, για να εκφραστούν και ει δυνατόν να λυθούν.
Πολύ σωστά λοιπόν το είπε ο Αντόνιο.
Δεν μπορούν να υπάρχουν μαρξιστές!
Δεν μπορείς να ακολουθείς τυφλά τα όσα είπα εγώ, για να ερμηνεύσω και να αλλάξω τον δικό μου κόσμο, σε έναν καινούριο κόσμο.
Ή πρέπει να με αμφισβητήσεις και να πας παραπέρα από εκεί που πήγα εγώ ή πρέπει να με αφήσεις ήσυχο, στον ιστορικό μου τάφο.

Αλλά αντίθετα με όσα δίδαξα εγώ στους ανθρώπους, αυτοί με έκαμαν κάτι σαν τον Άγιο Φραγκίσκο.
Ένα δόγμα, μια «αγία γραφή», την οποία πρέπει να δεχτείς με πίστη και όχι με κριτική σκέψη!
Αν είναι δυνατόν!
Ο Μαρξ, ως ευαγγέλιο…
Γι αυτό σου λέω, αγόρι μου… Αν μου έδινε άδεια ο Κύριος να ξανακατέβω στη γη, θα πήγαινα πρώτα απ’ όλα, να ξεχέσω τους λεγόμενους «μαρξιστές!»  

-Η αλήθεια είναι Καρλ, ότι οι άνθρωποι που πραγματικά αγαπήσαμε το έργο σου [κι εγώ είμαι ένας από αυτούς] σε κριτικάραμε σκληρά. Να ξέρεις όμως ότι δεν είναι τίποτα προσωπικό. Αντιθέτως, θα σου έλεγα ότι σε κριτικάρουμε όπως ο Νίτσε κριτικάρισε τον Χριστό, στο εκπληκτικό του έργο ο Αντίχριστος….
Μπορείς να βρεις εκεί βαθιά αγάπη για το πρόσωπο του Ιησού και βαθιά σιχασιά, για το παπαδαριό, που διαστρέβλωσε τον λόγο του, για να ικανοποιήσει τη βουλιμιά του για εξουσία και πλούτο.
Νομίζω λοιπόν ότι είναι ακριβώς όπως τα λες! Οι άνθρωποι που σε αμφισβητούν, είναι ακριβώς αυτοί που σέβονται το έργο σου και προπαντός σέβονται το γεγονός πως στάθηκες σε όλη σου τη ζωή πιστός στις αξίες σου.
Και να σου πω και κάτι ακόμα, που μου κάμει εντύπωση, ρε φίλε…
Σπάνια να βρεις ανάμεσα στους «αριστερούς» ανθρώπους που έχουν λάβει τον κόπο να σε μελετήσουν. Οι περισσότεροι χάβουν τις καραμελίτσες που τους πετάνε οι καθοδηγητές τους και νομίζουν μετά ότι μπορούν να μιλάνε για μαρξισμό…
Και το ίδιο συμβαίνει και με άλλους μεγάλους στοχαστές της υλιστικής διαλεκτικής.
Ανάθεμα αν όλοι αυτοί που κόπτονται για σένα, για τον Γκράμσι, για τον Λούκατς ή για τον Πουλατζά, έχουν στρώσει τον κώλο τους κάτω, να διαβάσουνε και πέντε αράδες τους…

Άστα ρε Λευτεράκη… 
Οι άνθρωποι εκεί κάτου στη γη, ξεχάσανε το πι σημαντικό πράγμα που σε κάμει να είσαι ή να μην είσαι αριστερός: την ανάγκη του ανθρώπου, να μεταφέρει το ατομικό του καλό ή κακό, σε συλλογικό επίπεδο.
Κανείς δεν σκέπτεται πια αυτή τη φράση μου, που θεωρώ ότι είναι από τις πιο αληθινές που έχω γράψει σε όλη μου τη ζωή.

«…Στη θέση* της παλιάς αστικής κοινωνίας με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις έρχεται μια ένωση, όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων…»

Εδώ ο καθένας σκέπτεται κι ενεργεί πια μοναχά για την πάρτη του. Ολόκληρο το σύστημα έχει πέσει απάνω στον άνθρωπο, για να ισοπεδώσει κάθε είδους συλλογική ταυτότητα.
Ακόμα και την αρχέγονη συνείδηση του φύλου, πάνε να εξαφανίσουν, κάτω από το τεχνητό πρόπλασμα του αρσενικοθήλυκου, του πλάσματος που δεν θα είναι ούτε άνδρας, ούτε γυναίκα.
Και σ’ αυτό πρωτοστατούν οι αριστεροί, οι τάχα μου φεμινίστριες και προοδευτικάριοι, που έχουν το θράσος να χρησιμοποιούν και τα κείμενα μου. Λες κι εγώ είπα ποτέ ότι η αταξική κοινωνία του μέλλοντος, θα μετατρέψει όλους τους άνδρες σε πουσταριά και όλες τις γυναίκες σε ψυχανώμαλες καρακαλτάκες.

Και δεν σου μιλάω τώρα για την ομοφυλοφιλία, που την αποδέχομαι ως ελέυθερη επιλογή του ατόμου. Σου μιλάω για την εξαφάνιση της συλλογικής ταυτότητας του φύλου, που παράγει μοναχά λωβοτομημένα και ευνουχισμένα ανδρείκελα. Ούτε καν ομοφυλόφιλους, άνδρες ή γυναίκες…
Φταίω όμως κι εγώ, Λευτεράκη. Φταίω, γιατί σε μερικά σημεία το παράκανα και έφτασα να ερμηνεύσω τον άνθρωπο, σαν να ήταν μοναχά ένα εποικοδόμημα των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, στις οποίες ρίχτηκε για να ζήσει.
Πάνω σ’ αυτό, σου το λέω ειλικρινά, κάμω την αυτοκριτική μου…
Στην εισαγωγή μου λοιπόν στην Κριτική της πολιτικής οικονομίας, έγραψα επί λέξει…


«…Στην κοινωνική* παραγωγή της ύπαρξής τους οι άνθρωποι έρχονται αναπόφευκτα σε καθορισμένες σχέσεις, οι οποίες είναι ανεξάρτητες από τη θέλησή τους, δηλαδή σε σχέσεις παραγωγής, που αντιστοιχούν σε μια ορισμένη βαθμίδα στην ανάπτυξη των υλικών δυνάμεων της παραγωγής. Το σύνολο αυτών των παραγωγικών σχέσεων αποτελεί την οικονομική δομή της κοινωνίας, την υλική βάση, πάνω στην οποία υψώνεται ένα νομικό και πολιτικό εποικοδόμημα και στην οποία αντιστοιχούν καθορισμένες μορφές κοινωνικής συνείδησης. Ο τρόπος παραγωγής των συνθηκών της υλικής ζωής καθορίζει τη γενική διαδικασία της κοινωνικής, πολιτικής και διανοητικής ζωής. 
Δεν είναι η συνείδηση που καθορίζει την ύπαρξη των ανθρώπων, αλλά η κοινωνική τους ύπαρξη καθορίζει τη συνείδησή τους. 
Σε ένα στάδιο της ανάπτυξης, οι παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε σύγκρουση με τις υφιστάμενες παραγωγικές σχέσεις, ή, για να εκφράσουμε το ίδιο πράγμα με νομικούς όρους, με τις σχέσεις της ιδιοκτησίας, μέσα στο πλαίσιο των οποίων ως τότε είχαν κινηθεί. Οι σχέσεις αυτές, από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, μετατρέπονται σε δεσμά τους. Τότε αρχίζει μια εποχή κοινωνικής επανάστασης. Οι αλλαγές στην οικονομική βάση, οδηγούν συντομότερα ή αργότερα στο μετασχηματισμό όλου του τεράστιου εποικοδομήματος. 
Όταν μελετάμε τέτοιους μετασχηματισμούς, πρέπει πάντα να διακρίνουμε ανάμεσα στον υλικό μετασχηματισμό των οικονομικών όρων της παραγωγής, που μπορεί να καθοριστεί με την ακρίβεια της φυσικής επιστήμης, και τις νομικές, πολιτικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές ή φιλοσοφικές μορφές, κοντολογίς, τις ιδεολογικές μορφές, με τις οποίες οι άνθρωποι συνειδητοποιούν αυτή τη σύγκρουση και τη διεξάγουν.
 Όπως δεν κρίνουμε ένα άτομο από την ιδέα που έχει για τον εαυτό του, έτσι δεν μπορούμε να κρίνουμε και μια εποχή μετασχηματισμού από τη συνείδησή της, αλλά, απεναντίας, αυτή η συνείδηση πρέπει να εξηγηθεί από τις αντιφάσεις της υλικής ζωής, από τη σύγκρουση που υπάρχει ανάμεσα στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και στις παραγωγικές σχέσεις…»

Ε, λοιπόν έκαμα λάθος!
Και θα σου εξηγήσω αμέσως που ήταν το λάθος μου… 
Ο άνθρωπος δεν είναι μοναχά ένα προϊόν των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών της εποχής του.
Ο άνθρωπος, εξόν από την υλική βάση της κοινωνίας στην οποία ρίχτηκε να ζήσει, μπορεί επίσης να επηρεαστεί και διαμορφωθεί και από άλλες, εξίσου σημαντικές παραμέτρους της ύπαρξης, όπως είναι το έθνος, η φυλή, η πίστη, ο έρωτας, η ενδοσκόπηση, η γνώση, η τέχνη, η αγάπη ή το μίσος.
Όλα αυτά παίζουν το ίδιο σημαντικό ρόλο με τη θέση του στην παραγωγή, αν δεν παίζουν και σπουδαιότερο.
Κι αυτό αποδείχθηκε από την ίδια τη ζωή.

Ορίστε, στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, είχαν καταργηθεί οι διαχωρισμοί της αστικής κοινωνίας, όπως είχαν καταργηθεί και οι συλλογικές ταυτότητες του έθνους, της φυλής ή της πίστης. 
Κι όμως… 
Αρκούσε να πεθάνει ο Τίτο, για να ξαναβγούν στην επιφάνεια οι παλιές συλλογικές ταυτότητες του «είμαι Σέρβος ή είμαι Κροάτης ή είμαι Βόσνιος ή είμαι μουσουλμάνος κ.ο.κ.»
Αρκούσε να διαλυθεί η Κα Γκε Μπε, για να διαλυθεί αμέσως μετά και η ΕΣΣΔ και να ξαναπροβάλουν  στο προσκήνιο της ιστορίας οι Ουκρανοί, οι Τάταροι, οι Ουζμπέκοι, οι Ρώσοι και δεν συμμαζεύεται. Και μάλιστα με πολύ πιο άγρια αποφασιστικότητα, που οδήγησε σε τόσες αλληλοσφαγές.
Ότι και να σερβίρουνε οι καθοδηγητές της αριστερής αρπαχτής στο πόπολο, η σκληρή αλήθεια είναι ότι η εθνότητα, η φυλή, η θρησκεία ή η παράδοση, απεδείχθησαν πολύ πιο ισχυροί συλλογικοί προσδιορισμοί, από την ταξική συνείδηση, αν υπήρξε και ποτέ κάτι τέτοιο.

Και δες και το άλλο…
Εγώ γράφω ότι το άτομο δεν μπορεί να έχει συνείδηση του εαυτού του.
Μέγα σφάλμα, κύριε!
Οι δρόμοι προς την Αυτογνωσία και συνεπώς την Αυτονομία, δεν περνάνε μέσα από την ταξική πάλη, όπως νόμιζα εγώ αλλά μέσα από την εσωτερική πάλη του Εγώ, που προσπαθεί να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του.
Πρέπει πρώτα να ερμηνεύσεις και συνεπώς να αλλάξεις τον εαυτό σου και μετά να προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις ή να αλλάξεις τον κόσμο [κι αν θέλει να αλλάξει!] 

Ξέρεις ήταν για μένα μια συνταρακτική αποκάλυψη, όταν γνώρισα εδώ στο Υπερπέραν τον Σίγκμουντ [σ.σ. εννοεί τον Σίγκμουντ Φρόϋντ]
Αυτός ο Βιεννέζος γιατρός μου άνοιξε ορίζοντες που δεν τους είχα φανταστεί ποτέ μου. Μου έμαθε ότι κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης [αυτό που εγώ αποκαλούσα ταξική συνείδηση] υπάρχει ένας άλλος σκοτεινός κόσμος, ο ασύνειδος κόσμος, ο οποίος ουσιαστικά κυβερνάει και ελέγχει τον άνθρωπο, εξόν και αν με «συνειδητή» γνώση, ο άνθρωπος προσπαθήσει να τον φέρει στο φως, να τον διαυγάσει με τον Λόγο και να απελευθερωθεί από τη δουλεία του [στο βαθμό που μπορεί να απελευθερωθεί]

Ε λοιπόν, όλα αυτά δεν τα είχα καταλάβει και όταν ο Σίγκμουντ μου άνοιξε τα μάτια, διαπίστωσα ότι θα ήθελα να ζήσω άλλη μια ζωή, για να τα μελετήσω.
Ευτυχώς, τα μελετήσανε οι κατοπινοί από μένα, οι νόμιμοι κληρονόμοι μου [και αμφισβητίες μου] της σχολής της Φραγκφούρτης.
Γι αυτό επισκέπτομαι συχνά την Κόλαση, όπου βρίσκεται ο Σίγκμουντ και τα συζητάμε συχνά, με την άδεια του Κυρίου βεβαίως-βεβαίως…      

-Ο Φρόυντ είναι στην Κόλαση? Γιατί ρε γαμώτο? Αυτός δεν είχε πειράξει στη ζωή του ούτε μυρμήγκι…

Τον τιμώρησε ο Κύριος με 300 χρόνια καθαρτήριο, επειδή είχε στο μυαλό του συνέχεια το σεξ. 
Βλέπεις, όπως κι εγώ, έκαμε κι ο Σίγκμουντ  τα δικά του λάθη, αλλά γι αυτά πρέπει να σου μιλήσει ο ίδιος σε άλλη συνέντευξη… 

-Ποιους άλλους βλέπεις στην Κόλαση?

Τον Γκέοργκ [σ.σ. εννοεί τον Χέγκελ] που τον τιμώρησε ο Κύριος με 500 χρόνια καθαρτήριο, επειδή συμπαθούσε υπερβολικά τους Γερμανούς.
Επίσης τον Άρθουρ [σ.σ. εννοεί τον Σοπενάουερ] που τον τιμώρησε ο Κύριος με 1000 χρόνια καθαρτήριο, επειδή δεν είχε γελάσει ούτε μια φορά στη ζωή του…
Κι ακόμα όλους τους γενικούς γραμματείς όλων των Κομμουνιστικών Κομμάτων, όλων των χωρών, μαζί με τις νομεγκλαντούρες τους.
Εξόν φυσικά από τον Λένιν.
Αυτός τη γλίτωσε, επειδή έφυγε νωρίς…

-Καρλ, να μην σε κρατάω άλλο, εδώ στο ενδιάμεσο του ουρανού. Νομίζω ότι είπαμε ήδη αρκετά, αν και όσα να τους πεις, αποκλείεται να αλλάξουν τα μυαλά των πιστών σου, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Αυτοί νομίζουν ότι το να είσαι μαρξιστής, σημαίνει να εξασφαλίσεις έναν διορισμό στο δημόσιο.
Πες μου μόνον αν υπάρχει κάποια ερώτηση, που θα ήθελες να σου την κάνω αλλά δεν σου την έκανα…

Ναι! Υπάρχει… Δεν με ρώτησες τι θα έλεγα τώρα, αν μου έδινε την άδεια ο Πανάγαθος να επιστρέψω στη γη…
Ε λοιπόν, φίλε μου, έτσι και ξαναγεννιόμουνα στην αρχή του 21ου αιώνα, θα ήμουνα χρυσαυγίτης.
Μάλιστα, χρυσαυγίτης!

Διότι, το πιο ουσιαστικό για το οποίο κάμουν λόγο τα κείμενα μου αλλά και η ίδια μου η ζωή, είναι η ίδια η σχεδόν παράλογη Πίστη του ανθρώπου, ότι με την ελεύθερη βούληση του και με την ελεύθερη δράση του, δεν θα ερμηνεύσει απλά τον κόσμο, αλλά πάνω απ όλα, θα τον αλλάξει.
Ακόμα και αν είναι να αποτύχει, ακόμα και αν ο κόσμος ο ίδιος δεν έχει καμία όρεξη να αλλάξει, ακόμα και αν τον κράζουνε όλοι για φασίστα, για κομμουνιστή, για φονιά, για ξενοφοβικό, για ρατσιστή, για τρελό για ότι θέλεις τέλος πάντων, αυτός ρισκάρει τα πάντα, προκειμένου να φέρει στη γη εκείνο που θεωρεί δίκαιο.
Κι οι χρυσαυγίτες φίλε μου, είναι οι μόνοι που το κάνουν αυτό, τουλάχιστον στην Ελλάδα.

Με τα λάθη τους, με τη χοντροκοπιά τους, με την τρέλα τους, με τις υπερβολές τους, αλλά το κάνουν.
Και το πιστεύουν.
Και αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι του καθεστώτος, πετάγοντας τους στα μούτρα, τα πακέτα που τους προσφέρουνε για να τους εξαγοράσουν.
Μοιράζουνε κανά φαγητό στον κοσμάκη, προστατεύουνε τον φουκαρά και διαλαλούν σε όλους τους τόνους, εκείνο που είχα πει κι εγώ, ότι δηλαδή δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να καταργήσεις τις εργασιακές κατακτήσεις του εργάτη, από το να γεμίσεις τη χώρα του με αλλοδαπούς εργάτες, που θα δουλεύουνε για ένα πιάτο ρύζι.

Κι αυτό ακριβώς κάνουνε σήμερα τα αφεντικά της παγκοσμιοποίησης.
Προσπαθούν να αντικαταστήσουν τους λαούς με μάζες λαθρομεταναστών, που θα δουλεύουνε για ένα κομμάτι ψωμί και θα γαμιούνται για ένα πακέτο τσιγάρα.
Γι αυτό και βλέπεις να ανεβαίνουνε στη χώρα σου οι χρυσαυγίτες, ακριβώς εκεί που ζούνε οι άνεργοι, οι φτωχοί και οι απελπισμένοι και που λίγα χρόνια πριν, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι έπιναν νερό στο όνομα μου.
Και καλά κάνουν.

Σιγά μην μείνουνε πιστοί οι εργάτες, στους φραγκοφονιάδες και στους κρατικοδίαιτους της αριστεράς, που είναι ικανοί να σκοτώσουν και τη μάνα τους ακόμα, για έναν διορισμό στη ΔΕΗ.
Πάρε σειρά και δες ποιοι ανήκουνε στο ΚΚΕ και στον Συριζα, που τα πρωτοκλασατα στελέχη τους έχουνε πιάσει στασίδια στα καθεστωτικά κανάλια.
Βολεμένοι του δημοσίου, πάμπλουτοι επιχειρηματίες, ανώτατοι δικαστικοί, ανώτατοι εκπαιδευτικοί, αστέρια της σώου μπίζνες, λαμόγια και μεγαλοφαγάνες του κρατικού κορβανά.
Κι εγώ λοιπόν, αν βρισκόμουνα σήμερα στο κερατσίνι, στον κολωνό, στη δραπετσώνα, χρυσαυγίτης θα ήμουνα.

Και θα τους γαμούσα τα πρέκια, όπως έκαμα και στον καιρό μου!


*Σημείωσις
Όλες οι προσθήκες από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και την Εισαγωγή στην Κριτική της Πολιτικής οικονομίας, έχουν παρθεί από το ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ

ΠΗΓΗ

Ο ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

1. Χωρίς χρωματιστά γυαλιά

Άλλοι τους αποκαλούν ναζήδες. Άλλοι τους ονοματίζουν σωτήρες του έθνους.
Κι άλλοι φοβούνται ακόμα και να τους πιάσουν στο στόμα τους...
Ποιοι είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι, που μια ολόκληρη κοινωνία εμφανίζει απέναντι τους, συμπτώματα μαζικής υστερίας;

Αν θέλετε να έχετε μιαν εικόνα των ανθρώπων της Χρυσής Αυγής, πετάξτε τα κόκκινα, τα πράσινα, τα ροζ σας τα γυαλιά κι ελάτε να τους κοιτάξουμε μαζί, στις πιο ανθρώπινες στιγμές τους.
Εκεί όπου μαζώχνονται για να διαδηλώσουν τις ιδέες τους, εκεί όπου συζητούν, εκεί όπου θρηνούν ή εκεί όπου γελούν...

Και να τους κοιτάξουμε, όχι με τα μάτια ενός κομματικού μέλους [που έτσι κι αλλιώς, εγώ δεν είμαι] ούτε με τα μάτια ενός πολιτικού [που δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαι...]
Αλλά με το αυστηρό μάτι, ενός απλού πολίτη, που πέραν από τη δηλωμένη πολιτική συμπάθεια του, πασχίζει να δει τα πράγματα όσο το δυνατόν πιο καθαρά...



2. Η πλατεία ήταν γεμάτη...

Η συγκέντρωση της Τετάρτης [4/5/2014], είχε προγραμματιστεί για τις 8:30 το πρωί, αν και ο αρχηγός με τους προφυλακισμένους βουλευτές θα έφταναν στη Βουλή μετά τις 12:00 π.μ.

Λόγω ώρας και λόγω εργάσιμης ημέρας, είχα την υποψία, ότι θα ήταν μια αμιγώς "κομματική" συγκέντρωση, σε αντίθεση με άλλες συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, όπου προσέρχονται ακόμα και πολίτες που απλώς ενδιαφέρονται να δουν και να ακούσουν [μιας και ο λόγος του Λαϊκού Συνδέσμου είναι απαγορευμένος σε όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ...]
Γι αυτό και φρόντισα να βρίσκομαι εκεί, από νωρίς το πρωί, επειδή με ενδιέφερε πρωτίστως η ανθρωπογεωγραφία του πιο σκληρού κομματικού πυρήνα του Λαϊκού Συνδέσμου.
Έπεσα όμως, εν μέρει, έξω...

Ο κόσμος δεν ήταν πολύς, τουλάχιστον για τα συνήθη δεδομένα της Χρυσής Αυγής  [γύρω στις 9:30 π.μ. υπολόγισα περί τα 1000 άτομα] ωστόσο ένα ποσοστό μοναχά από τους συγκεντρωμένους, ανήκαν στον στενό κομματικό πυρήνα.
Οι υπόλοιποι [άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών] προέρχονταν από τις μικρομεσαίες [πρώην] αστικές τάξεις της Ελληνικής κοινωνίας, εκείνες δηλαδή που δέχτηκαν και τη μεγαλύτερη πίεση της μνημονιακής καταιγίδας.

Δύο μόλις χρόνια πρωτύτερα, κανένας από αυτούς τους πρώην εκπροσώπους της μεσαίας τάξης, δεν θα φαντάζονταν ότι θα συμμετείχε σε διαδηλώσεις ενός εθνικιστικού κόμματος, που οι περισσότεροι γείτονες του και συγγενείς του, το στιγματίζουν ως ναζιστικό.
Πρόκειται για ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους είχαν μια μικρή επιχειρησούλα, μια βιοτεχνία, ένα μαγαζάκι ή δούλευαν μεροκάματο σε κάποια από τις βιομηχανίες του Κερατσινίου, της Δραπετσώνας, της Κοκκινιάς και ζούσαν απλά, αλλά με αξιοπρέπεια
Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται σήμερα κυριολεκτικά στον δρόμο, ενώ οι γειτονιές τους, τα σπίτια τους, οι δουλειές τους και οι ζωές τους οι ίδιες, λεηλατούνται συστηματικά από τους εγκάθετους των μεγάλων αφεντικών της οικουμένης.

Μια πολύ νεαρή κοπέλα που συνάντησα, κοντά στην είσοδο του μετρό, από την πλευρά του εθνικού κήπου, φορούσε μαύρο μαντήλι στον λαιμό της.
Όχι επειδή ήτανε φασίστρια.
Αλλά επειδή ο πατέρας της είχε φουντάρει από την ταράτσα της πολυκατοικίας τους, πριν από έναν χρόνο, κάπου στο Περιστέρι...

Εκείνο που με εντυπωσιάζει πάντα στις συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, είναι ο σεβασμός που δείχνουν οι ίδιοι οι συγκεντρωμένοι, στα δικαιώματα και στην εργασία των συμπολιτών τους.
Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στο Σύνταγμα, δεν σταμάτησε ούτε για ένα λεπτό!
Παρά το ότι μαζώχνονταν ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι, στο σχετικά στενό πεζοδρόμιο, μπροστά από την πλατεία του άγνωστου στρατιώτη, ούτε ένας χρυσαυγίτης δεν διανοούνταν να κατέβει στο οδόστρωμα και να ανακόψει την κυκλοφορία.
Συλλογίστηκα με πίκρα, τη "μαγκιά" των γνωστών κρατικοδίαιτων της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ, που με 50 [και πολλά λέω] άτομα, είναι ικανοί να κόψουν την Αθήνα στα δύο, αδιαφορώντας για το ότι ο κοσμάκης πρέπει να τρέξει για να βγάνει το μεροκάματο!

Η απουσία δημοσίων υπαλλήλων από τις συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία, που τις κάμουν να διαφέρουν.
Καταρχήν δεν βλέπεις τις γνωστές σκατόφατσες των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστάδων, που "αραιώνουν" τον κόσμο, για να δείχνουνε περισσότεροι και επιπλέον κανονίζουνε το πως θα ταλαιπωρήσουν 2.000.000 Αθηναίους, που τους βγαίνει η γλώσσα για να κερδίσουν το ψωμάκι τους.
Απ την άλλη, δεν υπάρχουν συντεχνιακά αιτήματα, ούτε πηγαδάκια δημοσίων υπαλλήλων, που συζητάνε για το πως θα διατηρήσουν τα προνόμια τους.
Κάθε συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής έχει αποκλειστικά πολιτικό χαρακτήρα και οι άνθρωποι που μαζώχνονται εκεί, έχουν πλήρη επίγνωση πως ότι κάμουν, το κάμουν για μια Ιδέα και όχι για το προσωπικό τους συμφέρον.
Αυτό και μόνο αρκεί, για να προσδώσει στα πρόσωπα των συγκεντρωμένων μια σχεδόν λησμονημένη σοβαρότητα, η οποία χαρακτηρίζει και τις συζητήσεις στα πηγαδάκια [όπου γίνονται]
Σου-ξου-μου και κομμωτηριακά κουτσομπολιά, δεν θα ακούσεις.
Όπου έστησα αυτί, οι άνθρωποι συζητούσαν για πολιτικά ζητήματα ή για τα αδιέξοδα στα οποία τους έχει οδηγήσει η πολιτική των μνημονίων.

Θα σας έλεγα, χωρίς καμία δόση υπερβολής, ότι στις συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, ακόμα και στις πιο κομματικοποιημένες, θα ακούσετε και θα δείτε τον κορμό της μεσαίας τάξης, η οποία αργοπεθαίνει.

Δεν αντιλέγω, ότι λίγο καιρό πρωτύτερα και σε ανάλογες συγκεντρώσεις, τον τόνο τον έδιναν τα παιδιά με τα μαύρα, που παρατάσσονταν στρατιωτικά και προχωρούσαν εν είδει μαρς, φωνάζοντας εν χορώ συνθήματα πουν θα έκοβαν το αίμα ενός μικροαστού.
Αλλά δεν είναι πια έτσι!
Οι πλατείες, στις συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, είναι πλέον γεμάτες από τον πόνο και την ελπίδα ενός λαού, που νιώθει να χάνει τα δικαιώματα του στην εργασία, στην ασφάλεια, στην αξιοπρέπεια και στην ελπίδα.
Η λαϊκή βούληση που σπρώχνει αυτό το κίνημα προς τα εμπρός, ήδη έχει αλλάξει το μαύρο χρώμα του φασισμού, με το μαύρο του πένθους.
Του πένθους για μια πατρίδα που χάνεται...

3. Ναζήδες και μπράβοι

Στις τρεις ώρες συνολικά, που έκοβα βόλτες παρατηρώντας πρόσωπα και πράγματα στη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής, είναι ζήτημα αν πήρε το μάτι μου έναν ή δύο άντρες, με την κοψιά του μπράβου, σαν αυτούς που μοστράρουν για χρυσαυγίτες τα κανάλια.
Εξόν από το ότι οι γυναίκες αποτελούσαν ποσοστό μεγαλύτερο από το 50% των συγκεντρωμένων, οι άντρες δεν διέφεραν διόλου από τη μέση κοψιά του νεοέλληνα [μερικοί μάλιστα φαινόντουσαν πιο αγύμναστοι και από μένα!]

Που τους κρύβουν τους μπράβους τους οι χρυσαυγίτες, ειλικρινά δεν έχω ιδέα...

Κουρεμένα κεφάλια, ναι... Υπήρχαν!
Και νεαροί με μαύρα μπλουζάκια, που έγραφαν στη ράχη: "Χρυσή Αυγή"
Και κάποια πολύ νεαρά κορίτσια, σε στυλ σκινχεντ ή έστω, κυβερνο πανκ...
Ωστόσο, υπήρχαν σε ίσες αναλογίες και μεσόκοποι άνθρωποι, πολύ συντηρητικά ντυμενοι [όπως εγώ] και ώριμες κυρίες, άνω των 40, ιδιαίτερα καλοντυμένες και νέοι άνθρωποι, γύρω στα 30, με μια αίσθηση αδημονίας στην κίνηση τους.

Αν επιχειρούσα ένα είδος face control θα έλεγα ότι, στις νεαρές ηλικίες "πιάνει" αυτό το μοδάτο look, [κάτι ανάμεσα σε πανκ-ροκ και νεοναζί τύπου broadway] που ενδεχομένως να κρύβει πίσω του και φιλοναζιστικές τάσεις.
Ωστόσο, θα στοιχημάτιζα ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, αντιλαμβάνονται τον ναζισμό ως είδος lifestyle και διόλου ως ιδεολογία, την οποία μάλλον αγνοούν παντελώς.
Είναι άλλωστε φυσικό να γοητεύονται οι έφηβοι και οι πολύ νέοι, από τη στυλίστικη άποψη του ναζισμού, που παραπέμπει στην άμεση βία, στην ολοκληρωτική αμφισβήτηση του συστήματος και στο γνωστό: "είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα λύκεια"

Ο ναζισμός για ένα μεγάλο τμήμα της χρυσαυγίτικης νεολαίας, δεν είναι παρά η παραποιημένη μετανεωτερική εκδοχή της εφηβικής επαναστατικότητας, που "εικονοποιεί" τη βία και βιαιοπραγεί, σε εικονικό επίπεδο, απέναντι στο σύστημα.
Δεν διαφέρει δηλαδή, από την άποψη του Τσώρτσιλ, ότι: "αν ο γιος μου δεν ήταν κομμουνιστής, δεν θα άξιζε και τίποτα..."
Απλώς τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν γίνει πλέον αφόρητα συστημικά και γι αυτό δεν γοητεύουν τα νιάτα...  

Για να είμαι δίκαιος όμως, ο ναζιστικός χαρακτήρας της Χρυσής αυγής, δεν αφορά μοναχά το εφηβικό της κοινό.
Υπάρχουν πραγματικά νοσταλγοί του ναζισμού στις τάξεις της, παρά το γεγονός ότι πλέον η ηγεσία της αρνείται κατηγορηματικά οποιαδήποτε νοσταλγία του Χίτλερ.
Δεν χωράει αμφιβολία, ότι η Χρυσή Αυγή ξεκίνησε ως εταιρεία ναζιστικών μελετών, αν και από τα πρώτα κιόλας ιδεολογικά της βήματα, ήταν ξεκάθαρο πως απέρριπτε τη μυθολογία των βορείων λαών [θεμελιώδες στοιχείο του ναζισμού] τοποθετώντας στη θέση της, την Ελληνική μυθολογική αφήγηση, περί της οντολογικής θεμελίωσης του ανθρώπου [και της Φύσης]
Τα οράματα του Γκίντο Φον Λιστ και τα δόγματα της εταιρείας της Θούλης, μεταφράζονταν εντελώς διαφορετικά από τους χρυσαυγίτες διανούμενους, μέσω της Ελληνικής φιλοσοφίας των προσωκρατικών και της μυθολογικής διάστασης μιας καθαρά ελληνοπρεπούς "βαλχάλα"
[Μην ακούτε τι σας λέγει το Μέγκα και οι παραπλανητικές "δημοσιογραφικές" έρευνες των καθεστωτικών, για τα παλιά περιοδικά της Χρυσής Αυγής...]
Δεν θα επιμείνω όμως σ΄αυτά, διότι αφορούν ένα πολύ εξειδικευμένο κοινό.

Το είδος του "φασισμού" που φαίνεται ότι χαρακτήρισε εξ αρχής την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, με πολύ απλά λόγια, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας αυστηρά ελληνοπρεπής εθνικοσοσιαλισμός, υπό την ελληνική σημασία του όρου, ήγουν ένα μείγμα Εθνικισμού και σοσιαλιστικής οικονομίας, εφαρμοσμένης όμως κατά το πρότυπο των παλαιών Ελληνικών κοινοτήτων [και όχι κατά τα πρότυπα του συνδικαλιστικού φασισμού του Μουσολίνι]

Αντιλαμβάνομαι ότι το σύγχρονο ελληνόφωνο κοινό, έχει πλήρη άγνοια του τι σημαίνουν όλες αυτές οι έννοιες και προπαντός, έχει μαύρα μεσάνυχτα για το τι εν τέλει πρέσβευε ο φασισμός ή ο ναζισμός [ή ο κομμουνισμός]
Για το πόπολο της τηλοψίας, όλα αυτά τα πολιτικά συστήματα, δεν είναι παρά μια σειρά από συνθηματολογικές καραμέλες, που τους τις έχουνε πασάρει για να τις καταπιούν αμάσητα, τα καθεστωτικά κόμματα.
Αν όμως κάποιος/α θέλει πραγματικά να κατανοήσει το τι είναι η Χρυσή Αυγή, πρέπει να βάνει τον κώλο του κάτω και να μελετήσει λιγάκι τι παναπεί φασισμόις, τι παναπεί ναζισμός και ποιες μπορεί να είναι οι εκλεκτικές τους συγγένειες, με ένα κίνημα που προτάσσει την Ελληνικότητα...

Για να μην τα πολυλογώ, είναι αλήθεια ότι υπάρχει ένα τμήμα χρυσαυγιτών [και μάλιστα στον παλιό πυρήνα του κινήματος] που θαυμάζει τον Χίτλερ, ως τον τελευταίο "λευκό  προφήτη" ο οποίος αγωνίστηκε για να μην πραγματοποιηθεί η αντικατάσταση των ευρωπαϊκών λαών από αφροασιατικές μάζες και να μην υποδουλωθεί η Ευρώπη στα σιωνιστικά συμφέροντα [τα οποία ο Χίτλερ τα ταύτιζε τότε με την επανάσταση των μπολσεβίκων!]    
Ωστόσο δεν πρόκειται για "ναζιστές" με την πλήρη σημασία του όρου.
Είναι μάλλον εθνικοσοσιαλιστές, που συνδέουν τον εθνικισμό, με τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, στη βάση της φυλής και του έθνους.
Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είναι έτοιμοι να βγουν και να κάψουν βιβλία, να κρεμάσουνε τους ομοφυλόφιλους και να σφάξουν όλους τους Εβραίους.
Για να είμαι ειλικρινής, τέτοιου είδους χρυσαυγίτες, εγώ προσωπικά δεν έχω γνωρίσει...

Όπως και να έχει το πράγμα, οι χρυσαυγίτες που θα δεις σήμερα, στις τοπικές οργανώσεις ή ανάμεσα στους απλούς πολίτες, δεν έχουν καμία όρεξη να ξαναγυρίσουμε στις εκατόμβες των παγκοσμίων πολέμων.
Όπως το λέει και η φίλη μου, η Νεκταρία [ψευδώνυμο] οι ναζήδες είναι καλά εκεί που είναι και εμείς οι ζωντανοί, πρέπει τώρα να δούμε τι θα κάνουμε για τις ζωές μας!

Η Νεκταρία έβανε υποψηφιότητα για δημοτική σύμβουλος με την Ελληνική Αυγή του κ. Ηλία Κασιδιάρη, σε κάποιον δήμο της Ελλάδας, αφήνοντας πίσω της την προσωπική και επαγγελματική της ηρεμία [τώρα την κυνηγάνε όλοι και δεν μπορεί να βρει δουλειά πουθενά!]
Ωστόσο, αρνείται κατηγορηματικά τον χαρακτηρισμό της ναζίστριας που της προσάπτουν...
-Εγώ τους λέω ότι αγωνίζομαι για την Ελλάδα κι αυτοί επιμένουν να με μπερδεύουνε με τη Μέρκελ! Μα τι διάβολο;  Σου φαίνομαι εγώ για  γκεσταπίτισα, ρε γαμώτο:
Προσθέτω ότι η Νεκταρία είναι μια συμπαθέστατη και πολύ θελκτική γυναίκα, γύρω στα σαράντα, που της αρέσει να φοράει κρίκους στα αυτιά και κόκκινες γόβες.
Σε μαύρο, προτιμάει μόνο τα εσώρουχα της...

Α, και κάτι ακόμα...
Ναζιστικά εμβατήρια, όσην ώρα ήμουν εκεί, δεν άκουσα. Εξόν και αν οι φυλλάδες του συγκροτήματος Λαμπράκη θεωρούν ναζιστικό εμβατήριο το "Στρατιώτες περνάνε" των Ρώτα. Ρεμούνδου, που το άκουγα δεκαπέντε φορές την ημέρα, όταν υπηρετούσα τη θητεία μου στις καταδρομές.
Για να είμαι ειλικρινής, ναζιστικούς ύμνους άκουσα μοναχά στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ, όταν η οικογένεια Παπανδρέου αποφάσισε να λανσάρει τα κάρμινα μπουράνα του Καρ Ορφ...




4.Τόσο απλά              

Όποιοι κι αν είναι όμως αυτοί οι δαιμονοποιημένοι χρυσαυγίτες, μοναχά ανάμεσα τους μπορείς ακόμα να βρεις άντρες και γυναίκες έτοιμους/ες να πεθάνουν για μιαν ιδέα.
Κι απέναντι τους ομάδες αποφασισμένων εχθρών, έτοιμους να σκοτώσουν για να μην αναδυθεί αυτή η ιδέα [το έκαμαν ήδη μια φορά...]

Αυτή η αδιαπραγμάτευτη πίστη σε μια Ιδέα, αποτυπώνεται στα περισσότερα πρόσωπα των χρυσαυγιτών και ιδιαίτερα στα πρόσωπα των πολύ νέων, όπου εκεί γίνεται πιο φανερή, λόγω αντιδιαστολής με το "χαμένο" ύφος των "παιδιών του φρέντο"
Οι νέοι και οι νέες που είδα εγώ στη συγκέντρωση του Συντάγματος, απείχαν πολύ από τα σχεδόν αποχαυνωμένα μουτράκια των παιδιών, που "το καίνε" μπροστά σε μία οθόνη ή που αγναντεύουν τα μυγοχέσματα στα ταβάνια των καφέ.
Στα πρόσωπα τους έβλεπες ζωγραφιστή την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, που θα έρθει μέσα από την ανθρώπινη δράση.
Ουσιαστικά, αυτά τα παιδιά είναι που, στην εποχή μας, πραγματώνουν τη ρήση του Μαρξ, ότι: "σημασία δεν έχει να ερμηνεύσουμε τον κόσμο αλλά να τον αλλάξουμε..."

Η παρουσία νοήματος όμως στη ζωή των χρυσαυγιτών, συμβάλλει τα μέγιστα, ώστε να διακρίνεις σε κάθε χρυσαυγίτικη εκδήλωση, ατομική ή ομαδική, μια θαυμαστή απλότητα.
Εδώ δεν θα δεις το βαρεμένο ύφος των δημοσίων υπαλλήλων, που αναζητούν απεγνωσμένα το χαμένο νόημα της ζωής τους [και της εργασίας τους] στις ψυχοθεραπείες και στα ψυχοφάρμακα.
Εδώ όλες οι κινήσεις γίνονται απλά, πάνω στη βάση του ότι: "αυτό που πρέπει να γίνει, θα γίνει!"

Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι όλοι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, κυκλοφορούν ανάμεσα στον κόσμο, απροστάτευτοι, χωρίς μπράβους και χωρίς αστυνομική συνοδεία, παρά το ότι είναι πρώτοι στόχοι των μυστικών υπηρεσιών και των αντιφα.
Βρήκα τον κ. Κασιδιάρη να διορθώνει τον ήχο, στην κονσόλα και τον κ. Μίχο να δίδει οδηγίες για το πως θα στήνονταν μια θεόρατη ελληνική σημαία, ενώ ο κ. Παναγιώταρος περιφέρονταν αμέριμνος ανάμεσα στους συγκεντρωμένους, κουβεντιάζοντας με τον κόσμο.
Την περασμένη φορά που τον είχα συναντήσει, στην παρουσίαση της Ελληνικής Αυγής στο Τιτάνια, βιάζονταν να βγει έξω, για να μην του κόψουν κλήση στο αυτοκίνητο του [που τελικά δεν τη γλίτωσε]

Το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να είναι οι μόνοι βουλευτές στην Ελλάδα, που τους κόβει κλήσεις η τροχαία [κι επιπλέον τις πληρώνουν!] είναι η βασική αιτία που ζουν και συμπεριφέρονται, όπως ο κάθε ένας πολίτης.
Τόσο απλά!

Όχι βέβαια, ότι δεν υπάρχουν και σκατόφατσες ανάμεσα στους χρυσαυγίτες.
Υπάρχουν και παραϋπάρχουν αλλά σας βεβαιώνω ότι είναι λιγότερες [σε αναλογία] από οποιοδήποτε άλλο κόμμα!
Πρόκειται για το είδος των ανθρώπων, που προσεγγίζουν ένα πολιτικό κόμμα, επειδή προσδοκούν ατομικά οφέλη.
Το βλέπεις χαραγμένο στις φάτσες τους και στο ύπουλο ύφος τους, που είναι σαν να σου λέει: "είμαι έτοιμος να πουλήσω τη μάνα μου, για έναν διορισμό στο δημόσιο"
Ναι!
Υπάρχουν και τέτοιοι στη Χρυσή Αυγή. Κι ελπίζω, αν και όταν συμβεί ο Λαϊκός Σύνδεσμος, να βρεθεί ποτέ στην εξουσία, να μην τους επιτρέψει να χυμήξουν σαν τις πράσινες ακρίδες στον δημόσιο κορβανά...
Φυσικά, αυτούς του είδους τις βουλιμιαίες μουτσούνες θα τις βρεις σε πολύ μεγαλύτερη αναλογία στον Συριζα και σε ακόμα μεγαλύτερη αναλογία στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου εκεί σχεδόν όλοι τους, περιμένουν να πλυθούν, όταν θα λάβουν τον διορισμό για τη ΔΕΗ!

Εν ολίγοις, στις συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, ακόμα και σ' αυτές που είναι πιο κοντά στον κομματικό της πυρήνα, θα συναντήσεις ανθρώπους της διπλανής πόρτας.
Άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών, που προέρχονται κυρίως από τα μεσαία στρώματα της ελληνικής κοινωνίας κι όχι απαραιτήτως τους λούμπεν κι εξαθλιωμένους ανέργους, που θέλουν να παρουσιάσουν οι χειραγωγοί των μαζών.
Μάλιστα, θα σας έλεγα, από προσωπική πείρα, ότι ανάμεσα στους χρυσαυγίτες, μπορεί να συναντήσετε και πολύ εκλεπτυσμένες φατσούλες, όπως για παράδειγμα σταμπάρισα εγώ ένα πολύ συμπαθητικό μεσόκοπο ζευγάρι.

Η γυναίκα [γύρω στα πενήντα] ήταν πολύ γοητευτική, ντυμένη με λεπτό γούστο, χωρίς καμία κραχτή ή χλιδάτη πόζα.
Το ψάθινο καπελάκι της παρέπεμπε σε παλιά μυθιστορήματα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη και ο αέρας της αριστοκρατικής κίνησης της, θύμιζε απομεσήμερα κάτω από τη σκιά των κουκουναριών, στις παραλίες της Σκιάθου.
Ανάλογης αισθητικής ήταν και ο σύντροφος της, ο οποίος παρατηρούσε τα δρώμενα με το στοχαστικό ύφος ενός ιστορικού, για τον οποίον τίποτα δεν ήταν καινούριο κάτω από τον ήλιο αλλά και που πάντοτε, οι ανθρώπινες πράξεις θα έβρισκαν τρόπο να τον ξαφνιάσουν.
Μου άρεσαν πολύ και οι δυο τους...

Κι αφήνω για το τέλος, το πιο χαρακτηριστικό, κατά τη γνώμη μου, περιστατικό, που φανερώνει αυτή τη θαυμαστή απλότητα των ανθρώπων της Χρυσής Αυγής, την απλότητα των παιδιών της διπλανής πόρτας, που μπορεί όμως να ανοίγει και σε έναν καινούριο κόσμο...

Την ώρα λοιπόν, που ζύγωνε να φέρουν τους φυλακισμένους βουλευτές και ο κόσμος στριμωχνόντουσαν μπροστά στα κάγκελα της πλατείας του Άγνωστου Στρατιώτη, έφτασαν ένα πολύ συμπαθητικό ζευγάρι Γιαπωνεζων.
Οι άνθρωποι είχαν έρθει ανυποψίαστοι στον Άγνωστο Στρατιώτη, για να βιντεοσκοπήσουν την αλλαγή φρουράς, να έχουν να δείχνουν κάτι από Ελλάδα, στην πατρίδα τους.
Φυσικά θα ήταν αδύνατον να περάσουν το πυκνό πλήθος της συγκέντρωσης και να σταθούν απέναντι στους τσολιάδες, να τους βιντεοσκοπήσουν, αν επρόκειτο για οποιαδήποτε άλλη συγκέντρωση, οποιουδήποτε άλλου από τα κόμματα των βολεμένων.
Για να μην πω ότι μπορεί και να τους διώχνανε οι κρατικοδίατοι συνδικαλιστάδες, με τις κλωτσιές.
Κι όμως!

Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, εντελώς αυθόρμητα, δεκάδες άνθρωποι σαν να είχαν συνεννοηθεί, έκαμαν χώρο στους Γιαπωνέζους, για να φτάσουν μπροστά-μπροστά στα κάγκελα και να βιντεοσκοπήσουν τους τσολιάδες!
Κανα-δυο χρυσαυγίτες μάλιστα, τους βοήθησαν να στήσουν και τον τρίποδα της κάμερας.
Τόσο απλά...

Γιατί, όπως το είπε και η νεαρή μου φίλη, η Γιάννα [μια κουκλίτσα, κοκκινομάλλα χρυσαυγίτισσα] αυτό που κάνουμε εμείς Λευτέρη μου, είναι να ρίχνουμε μια κλωτσιά στο παλιό, για να φύγει μιαν ώρα αρχύτερα και να έρθει στη θέση του το καινούριο.
Κι εδώ που τα λέμε, καμιά φορά χρειάζονται και τα κλωτσίδια...

 ΠΗΓΗ