1. Χωρίς χρωματιστά γυαλιά
Άλλοι τους αποκαλούν ναζήδες. Άλλοι τους ονοματίζουν σωτήρες του έθνους.
Κι άλλοι φοβούνται ακόμα και να τους πιάσουν στο στόμα τους...
Ποιοι είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι, που μια ολόκληρη κοινωνία εμφανίζει απέναντι τους, συμπτώματα μαζικής υστερίας;
Αν θέλετε να έχετε μιαν εικόνα των ανθρώπων της Χρυσής Αυγής, πετάξτε τα κόκκινα, τα πράσινα, τα ροζ σας τα γυαλιά κι ελάτε να τους κοιτάξουμε μαζί, στις πιο ανθρώπινες στιγμές τους.
Εκεί όπου μαζώχνονται για να διαδηλώσουν τις ιδέες τους, εκεί όπου συζητούν, εκεί όπου θρηνούν ή εκεί όπου γελούν...
Και να τους κοιτάξουμε, όχι με τα μάτια ενός κομματικού μέλους [που έτσι κι αλλιώς, εγώ δεν είμαι] ούτε με τα μάτια ενός πολιτικού [που δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαι...]
Αλλά με το αυστηρό μάτι, ενός απλού πολίτη, που πέραν από τη δηλωμένη πολιτική συμπάθεια του, πασχίζει να δει τα πράγματα όσο το δυνατόν πιο καθαρά...
2. Η πλατεία ήταν γεμάτη...
Η συγκέντρωση της Τετάρτης [4/5/2014], είχε προγραμματιστεί για τις 8:30 το πρωί, αν και ο αρχηγός με τους προφυλακισμένους βουλευτές θα έφταναν στη Βουλή μετά τις 12:00 π.μ.
Λόγω ώρας και λόγω εργάσιμης ημέρας, είχα την υποψία, ότι θα ήταν μια αμιγώς "κομματική" συγκέντρωση, σε αντίθεση με άλλες συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, όπου προσέρχονται ακόμα και πολίτες που απλώς ενδιαφέρονται να δουν και να ακούσουν [μιας και ο λόγος του Λαϊκού Συνδέσμου είναι απαγορευμένος σε όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ...]
Γι αυτό και φρόντισα να βρίσκομαι εκεί, από νωρίς το πρωί, επειδή με ενδιέφερε πρωτίστως η ανθρωπογεωγραφία του πιο σκληρού κομματικού πυρήνα του Λαϊκού Συνδέσμου.
Έπεσα όμως, εν μέρει, έξω...
Ο κόσμος δεν ήταν πολύς, τουλάχιστον για τα συνήθη δεδομένα της Χρυσής Αυγής [γύρω στις 9:30 π.μ. υπολόγισα περί τα 1000 άτομα] ωστόσο ένα ποσοστό μοναχά από τους συγκεντρωμένους, ανήκαν στον στενό κομματικό πυρήνα.
Οι υπόλοιποι [άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών] προέρχονταν από τις μικρομεσαίες [πρώην] αστικές τάξεις της Ελληνικής κοινωνίας, εκείνες δηλαδή που δέχτηκαν και τη μεγαλύτερη πίεση της μνημονιακής καταιγίδας.
Δύο μόλις χρόνια πρωτύτερα, κανένας από αυτούς τους πρώην εκπροσώπους της μεσαίας τάξης, δεν θα φαντάζονταν ότι θα συμμετείχε σε διαδηλώσεις ενός εθνικιστικού κόμματος, που οι περισσότεροι γείτονες του και συγγενείς του, το στιγματίζουν ως ναζιστικό.
Πρόκειται για ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους είχαν μια μικρή επιχειρησούλα, μια βιοτεχνία, ένα μαγαζάκι ή δούλευαν μεροκάματο σε κάποια από τις βιομηχανίες του Κερατσινίου, της Δραπετσώνας, της Κοκκινιάς και ζούσαν απλά, αλλά με αξιοπρέπεια
Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται σήμερα κυριολεκτικά στον δρόμο, ενώ οι γειτονιές τους, τα σπίτια τους, οι δουλειές τους και οι ζωές τους οι ίδιες, λεηλατούνται συστηματικά από τους εγκάθετους των μεγάλων αφεντικών της οικουμένης.
Μια πολύ νεαρή κοπέλα που συνάντησα, κοντά στην είσοδο του μετρό, από την πλευρά του εθνικού κήπου, φορούσε μαύρο μαντήλι στον λαιμό της.
Όχι επειδή ήτανε φασίστρια.
Αλλά επειδή ο πατέρας της είχε φουντάρει από την ταράτσα της πολυκατοικίας τους, πριν από έναν χρόνο, κάπου στο Περιστέρι...
Εκείνο που με εντυπωσιάζει πάντα στις συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, είναι ο σεβασμός που δείχνουν οι ίδιοι οι συγκεντρωμένοι, στα δικαιώματα και στην εργασία των συμπολιτών τους.
Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στο Σύνταγμα, δεν σταμάτησε ούτε για ένα λεπτό!
Παρά το ότι μαζώχνονταν ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι, στο σχετικά στενό πεζοδρόμιο, μπροστά από την πλατεία του άγνωστου στρατιώτη, ούτε ένας χρυσαυγίτης δεν διανοούνταν να κατέβει στο οδόστρωμα και να ανακόψει την κυκλοφορία.
Συλλογίστηκα με πίκρα, τη "μαγκιά" των γνωστών κρατικοδίαιτων της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ, που με 50 [και πολλά λέω] άτομα, είναι ικανοί να κόψουν την Αθήνα στα δύο, αδιαφορώντας για το ότι ο κοσμάκης πρέπει να τρέξει για να βγάνει το μεροκάματο!
Η απουσία δημοσίων υπαλλήλων από τις συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία, που τις κάμουν να διαφέρουν.
Καταρχήν δεν βλέπεις τις γνωστές σκατόφατσες των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστάδων, που "αραιώνουν" τον κόσμο, για να δείχνουνε περισσότεροι και επιπλέον κανονίζουνε το πως θα ταλαιπωρήσουν 2.000.000 Αθηναίους, που τους βγαίνει η γλώσσα για να κερδίσουν το ψωμάκι τους.
Απ την άλλη, δεν υπάρχουν συντεχνιακά αιτήματα, ούτε πηγαδάκια δημοσίων υπαλλήλων, που συζητάνε για το πως θα διατηρήσουν τα προνόμια τους.
Κάθε συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής έχει αποκλειστικά πολιτικό χαρακτήρα και οι άνθρωποι που μαζώχνονται εκεί, έχουν πλήρη επίγνωση πως ότι κάμουν, το κάμουν για μια Ιδέα και όχι για το προσωπικό τους συμφέρον.
Αυτό και μόνο αρκεί, για να προσδώσει στα πρόσωπα των συγκεντρωμένων μια σχεδόν λησμονημένη σοβαρότητα, η οποία χαρακτηρίζει και τις συζητήσεις στα πηγαδάκια [όπου γίνονται]
Σου-ξου-μου και κομμωτηριακά κουτσομπολιά, δεν θα ακούσεις.
Όπου έστησα αυτί, οι άνθρωποι συζητούσαν για πολιτικά ζητήματα ή για τα αδιέξοδα στα οποία τους έχει οδηγήσει η πολιτική των μνημονίων.
Θα σας έλεγα, χωρίς καμία δόση υπερβολής, ότι στις συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, ακόμα και στις πιο κομματικοποιημένες, θα ακούσετε και θα δείτε τον κορμό της μεσαίας τάξης, η οποία αργοπεθαίνει.
Δεν αντιλέγω, ότι λίγο καιρό πρωτύτερα και σε ανάλογες συγκεντρώσεις, τον τόνο τον έδιναν τα παιδιά με τα μαύρα, που παρατάσσονταν στρατιωτικά και προχωρούσαν εν είδει μαρς, φωνάζοντας εν χορώ συνθήματα πουν θα έκοβαν το αίμα ενός μικροαστού.
Αλλά δεν είναι πια έτσι!
Οι πλατείες, στις συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, είναι πλέον γεμάτες από τον πόνο και την ελπίδα ενός λαού, που νιώθει να χάνει τα δικαιώματα του στην εργασία, στην ασφάλεια, στην αξιοπρέπεια και στην ελπίδα.
Η λαϊκή βούληση που σπρώχνει αυτό το κίνημα προς τα εμπρός, ήδη έχει αλλάξει το μαύρο χρώμα του φασισμού, με το μαύρο του πένθους.
Του πένθους για μια πατρίδα που χάνεται...
3. Ναζήδες και μπράβοι
Στις τρεις ώρες συνολικά, που έκοβα βόλτες παρατηρώντας πρόσωπα και πράγματα στη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής, είναι ζήτημα αν πήρε το μάτι μου έναν ή δύο άντρες, με την κοψιά του μπράβου, σαν αυτούς που μοστράρουν για χρυσαυγίτες τα κανάλια.
Εξόν από το ότι οι γυναίκες αποτελούσαν ποσοστό μεγαλύτερο από το 50% των συγκεντρωμένων, οι άντρες δεν διέφεραν διόλου από τη μέση κοψιά του νεοέλληνα [μερικοί μάλιστα φαινόντουσαν πιο αγύμναστοι και από μένα!]
Που τους κρύβουν τους μπράβους τους οι χρυσαυγίτες, ειλικρινά δεν έχω ιδέα...
Κουρεμένα κεφάλια, ναι... Υπήρχαν!
Και νεαροί με μαύρα μπλουζάκια, που έγραφαν στη ράχη: "Χρυσή Αυγή"
Και κάποια πολύ νεαρά κορίτσια, σε στυλ σκινχεντ ή έστω, κυβερνο πανκ...
Ωστόσο, υπήρχαν σε ίσες αναλογίες και μεσόκοποι άνθρωποι, πολύ συντηρητικά ντυμενοι [όπως εγώ] και ώριμες κυρίες, άνω των 40, ιδιαίτερα καλοντυμένες και νέοι άνθρωποι, γύρω στα 30, με μια αίσθηση αδημονίας στην κίνηση τους.
Αν επιχειρούσα ένα είδος face control θα έλεγα ότι, στις νεαρές ηλικίες "πιάνει" αυτό το μοδάτο look, [κάτι ανάμεσα σε πανκ-ροκ και νεοναζί τύπου broadway] που ενδεχομένως να κρύβει πίσω του και φιλοναζιστικές τάσεις.
Ωστόσο, θα στοιχημάτιζα ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, αντιλαμβάνονται τον ναζισμό ως είδος lifestyle και διόλου ως ιδεολογία, την οποία μάλλον αγνοούν παντελώς.
Είναι άλλωστε φυσικό να γοητεύονται οι έφηβοι και οι πολύ νέοι, από τη στυλίστικη άποψη του ναζισμού, που παραπέμπει στην άμεση βία, στην ολοκληρωτική αμφισβήτηση του συστήματος και στο γνωστό: "είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα λύκεια"
Ο ναζισμός για ένα μεγάλο τμήμα της χρυσαυγίτικης νεολαίας, δεν είναι παρά η παραποιημένη μετανεωτερική εκδοχή της εφηβικής επαναστατικότητας, που "εικονοποιεί" τη βία και βιαιοπραγεί, σε εικονικό επίπεδο, απέναντι στο σύστημα.
Δεν διαφέρει δηλαδή, από την άποψη του Τσώρτσιλ, ότι: "αν ο γιος μου δεν ήταν κομμουνιστής, δεν θα άξιζε και τίποτα..."
Απλώς τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν γίνει πλέον αφόρητα συστημικά και γι αυτό δεν γοητεύουν τα νιάτα...
Για να είμαι δίκαιος όμως, ο ναζιστικός χαρακτήρας της Χρυσής αυγής, δεν αφορά μοναχά το εφηβικό της κοινό.
Υπάρχουν πραγματικά νοσταλγοί του ναζισμού στις τάξεις της, παρά το γεγονός ότι πλέον η ηγεσία της αρνείται κατηγορηματικά οποιαδήποτε νοσταλγία του Χίτλερ.
Δεν χωράει αμφιβολία, ότι η Χρυσή Αυγή ξεκίνησε ως εταιρεία ναζιστικών μελετών, αν και από τα πρώτα κιόλας ιδεολογικά της βήματα, ήταν ξεκάθαρο πως απέρριπτε τη μυθολογία των βορείων λαών [θεμελιώδες στοιχείο του ναζισμού] τοποθετώντας στη θέση της, την Ελληνική μυθολογική αφήγηση, περί της οντολογικής θεμελίωσης του ανθρώπου [και της Φύσης]
Τα οράματα του Γκίντο Φον Λιστ και τα δόγματα της εταιρείας της Θούλης, μεταφράζονταν εντελώς διαφορετικά από τους χρυσαυγίτες διανούμενους, μέσω της Ελληνικής φιλοσοφίας των προσωκρατικών και της μυθολογικής διάστασης μιας καθαρά ελληνοπρεπούς "βαλχάλα"
[Μην ακούτε τι σας λέγει το Μέγκα και οι παραπλανητικές "δημοσιογραφικές" έρευνες των καθεστωτικών, για τα παλιά περιοδικά της Χρυσής Αυγής...]
Δεν θα επιμείνω όμως σ΄αυτά, διότι αφορούν ένα πολύ εξειδικευμένο κοινό.
Το είδος του "φασισμού" που φαίνεται ότι χαρακτήρισε εξ αρχής την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, με πολύ απλά λόγια, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας αυστηρά ελληνοπρεπής εθνικοσοσιαλισμός, υπό την ελληνική σημασία του όρου, ήγουν ένα μείγμα Εθνικισμού και σοσιαλιστικής οικονομίας, εφαρμοσμένης όμως κατά το πρότυπο των παλαιών Ελληνικών κοινοτήτων [και όχι κατά τα πρότυπα του συνδικαλιστικού φασισμού του Μουσολίνι]
Αντιλαμβάνομαι ότι το σύγχρονο ελληνόφωνο κοινό, έχει πλήρη άγνοια του τι σημαίνουν όλες αυτές οι έννοιες και προπαντός, έχει μαύρα μεσάνυχτα για το τι εν τέλει πρέσβευε ο φασισμός ή ο ναζισμός [ή ο κομμουνισμός]
Για το πόπολο της τηλοψίας, όλα αυτά τα πολιτικά συστήματα, δεν είναι παρά μια σειρά από συνθηματολογικές καραμέλες, που τους τις έχουνε πασάρει για να τις καταπιούν αμάσητα, τα καθεστωτικά κόμματα.
Αν όμως κάποιος/α θέλει πραγματικά να κατανοήσει το τι είναι η Χρυσή Αυγή, πρέπει να βάνει τον κώλο του κάτω και να μελετήσει λιγάκι τι παναπεί φασισμόις, τι παναπεί ναζισμός και ποιες μπορεί να είναι οι εκλεκτικές τους συγγένειες, με ένα κίνημα που προτάσσει την Ελληνικότητα...
Για να μην τα πολυλογώ, είναι αλήθεια ότι υπάρχει ένα τμήμα χρυσαυγιτών [και μάλιστα στον παλιό πυρήνα του κινήματος] που θαυμάζει τον Χίτλερ, ως τον τελευταίο "λευκό προφήτη" ο οποίος αγωνίστηκε για να μην πραγματοποιηθεί η αντικατάσταση των ευρωπαϊκών λαών από αφροασιατικές μάζες και να μην υποδουλωθεί η Ευρώπη στα σιωνιστικά συμφέροντα [τα οποία ο Χίτλερ τα ταύτιζε τότε με την επανάσταση των μπολσεβίκων!]
Ωστόσο δεν πρόκειται για "ναζιστές" με την πλήρη σημασία του όρου.
Είναι μάλλον εθνικοσοσιαλιστές, που συνδέουν τον εθνικισμό, με τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, στη βάση της φυλής και του έθνους.
Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είναι έτοιμοι να βγουν και να κάψουν βιβλία, να κρεμάσουνε τους ομοφυλόφιλους και να σφάξουν όλους τους Εβραίους.
Για να είμαι ειλικρινής, τέτοιου είδους χρυσαυγίτες, εγώ προσωπικά δεν έχω γνωρίσει...
Όπως και να έχει το πράγμα, οι χρυσαυγίτες που θα δεις σήμερα, στις τοπικές οργανώσεις ή ανάμεσα στους απλούς πολίτες, δεν έχουν καμία όρεξη να ξαναγυρίσουμε στις εκατόμβες των παγκοσμίων πολέμων.
Όπως το λέει και η φίλη μου, η Νεκταρία [ψευδώνυμο] οι ναζήδες είναι καλά εκεί που είναι και εμείς οι ζωντανοί, πρέπει τώρα να δούμε τι θα κάνουμε για τις ζωές μας!
Η Νεκταρία έβανε υποψηφιότητα για δημοτική σύμβουλος με την Ελληνική Αυγή του κ. Ηλία Κασιδιάρη, σε κάποιον δήμο της Ελλάδας, αφήνοντας πίσω της την προσωπική και επαγγελματική της ηρεμία [τώρα την κυνηγάνε όλοι και δεν μπορεί να βρει δουλειά πουθενά!]
Ωστόσο, αρνείται κατηγορηματικά τον χαρακτηρισμό της ναζίστριας που της προσάπτουν...
-Εγώ τους λέω ότι αγωνίζομαι για την Ελλάδα κι αυτοί επιμένουν να με μπερδεύουνε με τη Μέρκελ! Μα τι διάβολο; Σου φαίνομαι εγώ για γκεσταπίτισα, ρε γαμώτο:
Προσθέτω ότι η Νεκταρία είναι μια συμπαθέστατη και πολύ θελκτική γυναίκα, γύρω στα σαράντα, που της αρέσει να φοράει κρίκους στα αυτιά και κόκκινες γόβες.
Σε μαύρο, προτιμάει μόνο τα εσώρουχα της...
Α, και κάτι ακόμα...
Ναζιστικά εμβατήρια, όσην ώρα ήμουν εκεί, δεν άκουσα. Εξόν και αν οι φυλλάδες του συγκροτήματος Λαμπράκη θεωρούν ναζιστικό εμβατήριο το "Στρατιώτες περνάνε" των Ρώτα. Ρεμούνδου, που το άκουγα δεκαπέντε φορές την ημέρα, όταν υπηρετούσα τη θητεία μου στις καταδρομές.
Για να είμαι ειλικρινής, ναζιστικούς ύμνους άκουσα μοναχά στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ, όταν η οικογένεια Παπανδρέου αποφάσισε να λανσάρει τα κάρμινα μπουράνα του Καρ Ορφ...
4.Τόσο απλά
Όποιοι κι αν είναι όμως αυτοί οι δαιμονοποιημένοι χρυσαυγίτες, μοναχά ανάμεσα τους μπορείς ακόμα να βρεις άντρες και γυναίκες έτοιμους/ες να πεθάνουν για μιαν ιδέα.
Κι απέναντι τους ομάδες αποφασισμένων εχθρών, έτοιμους να σκοτώσουν για να μην αναδυθεί αυτή η ιδέα [το έκαμαν ήδη μια φορά...]
Αυτή η αδιαπραγμάτευτη πίστη σε μια Ιδέα, αποτυπώνεται στα περισσότερα πρόσωπα των χρυσαυγιτών και ιδιαίτερα στα πρόσωπα των πολύ νέων, όπου εκεί γίνεται πιο φανερή, λόγω αντιδιαστολής με το "χαμένο" ύφος των "παιδιών του φρέντο"
Οι νέοι και οι νέες που είδα εγώ στη συγκέντρωση του Συντάγματος, απείχαν πολύ από τα σχεδόν αποχαυνωμένα μουτράκια των παιδιών, που "το καίνε" μπροστά σε μία οθόνη ή που αγναντεύουν τα μυγοχέσματα στα ταβάνια των καφέ.
Στα πρόσωπα τους έβλεπες ζωγραφιστή την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, που θα έρθει μέσα από την ανθρώπινη δράση.
Ουσιαστικά, αυτά τα παιδιά είναι που, στην εποχή μας, πραγματώνουν τη ρήση του Μαρξ, ότι: "σημασία δεν έχει να ερμηνεύσουμε τον κόσμο αλλά να τον αλλάξουμε..."
Η παρουσία νοήματος όμως στη ζωή των χρυσαυγιτών, συμβάλλει τα μέγιστα, ώστε να διακρίνεις σε κάθε χρυσαυγίτικη εκδήλωση, ατομική ή ομαδική, μια θαυμαστή απλότητα.
Εδώ δεν θα δεις το βαρεμένο ύφος των δημοσίων υπαλλήλων, που αναζητούν απεγνωσμένα το χαμένο νόημα της ζωής τους [και της εργασίας τους] στις ψυχοθεραπείες και στα ψυχοφάρμακα.
Εδώ όλες οι κινήσεις γίνονται απλά, πάνω στη βάση του ότι: "αυτό που πρέπει να γίνει, θα γίνει!"
Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι όλοι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, κυκλοφορούν ανάμεσα στον κόσμο, απροστάτευτοι, χωρίς μπράβους και χωρίς αστυνομική συνοδεία, παρά το ότι είναι πρώτοι στόχοι των μυστικών υπηρεσιών και των αντιφα.
Βρήκα τον κ. Κασιδιάρη να διορθώνει τον ήχο, στην κονσόλα και τον κ. Μίχο να δίδει οδηγίες για το πως θα στήνονταν μια θεόρατη ελληνική σημαία, ενώ ο κ. Παναγιώταρος περιφέρονταν αμέριμνος ανάμεσα στους συγκεντρωμένους, κουβεντιάζοντας με τον κόσμο.
Την περασμένη φορά που τον είχα συναντήσει, στην παρουσίαση της Ελληνικής Αυγής στο Τιτάνια, βιάζονταν να βγει έξω, για να μην του κόψουν κλήση στο αυτοκίνητο του [που τελικά δεν τη γλίτωσε]
Το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να είναι οι μόνοι βουλευτές στην Ελλάδα, που τους κόβει κλήσεις η τροχαία [κι επιπλέον τις πληρώνουν!] είναι η βασική αιτία που ζουν και συμπεριφέρονται, όπως ο κάθε ένας πολίτης.
Τόσο απλά!
Όχι βέβαια, ότι δεν υπάρχουν και σκατόφατσες ανάμεσα στους χρυσαυγίτες.
Υπάρχουν και παραϋπάρχουν αλλά σας βεβαιώνω ότι είναι λιγότερες [σε αναλογία] από οποιοδήποτε άλλο κόμμα!
Πρόκειται για το είδος των ανθρώπων, που προσεγγίζουν ένα πολιτικό κόμμα, επειδή προσδοκούν ατομικά οφέλη.
Το βλέπεις χαραγμένο στις φάτσες τους και στο ύπουλο ύφος τους, που είναι σαν να σου λέει: "είμαι έτοιμος να πουλήσω τη μάνα μου, για έναν διορισμό στο δημόσιο"
Ναι!
Υπάρχουν και τέτοιοι στη Χρυσή Αυγή. Κι ελπίζω, αν και όταν συμβεί ο Λαϊκός Σύνδεσμος, να βρεθεί ποτέ στην εξουσία, να μην τους επιτρέψει να χυμήξουν σαν τις πράσινες ακρίδες στον δημόσιο κορβανά...
Φυσικά, αυτούς του είδους τις βουλιμιαίες μουτσούνες θα τις βρεις σε πολύ μεγαλύτερη αναλογία στον Συριζα και σε ακόμα μεγαλύτερη αναλογία στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου εκεί σχεδόν όλοι τους, περιμένουν να πλυθούν, όταν θα λάβουν τον διορισμό για τη ΔΕΗ!
Εν ολίγοις, στις συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, ακόμα και σ' αυτές που είναι πιο κοντά στον κομματικό της πυρήνα, θα συναντήσεις ανθρώπους της διπλανής πόρτας.
Άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών, που προέρχονται κυρίως από τα μεσαία στρώματα της ελληνικής κοινωνίας κι όχι απαραιτήτως τους λούμπεν κι εξαθλιωμένους ανέργους, που θέλουν να παρουσιάσουν οι χειραγωγοί των μαζών.
Μάλιστα, θα σας έλεγα, από προσωπική πείρα, ότι ανάμεσα στους χρυσαυγίτες, μπορεί να συναντήσετε και πολύ εκλεπτυσμένες φατσούλες, όπως για παράδειγμα σταμπάρισα εγώ ένα πολύ συμπαθητικό μεσόκοπο ζευγάρι.
Η γυναίκα [γύρω στα πενήντα] ήταν πολύ γοητευτική, ντυμένη με λεπτό γούστο, χωρίς καμία κραχτή ή χλιδάτη πόζα.
Το ψάθινο καπελάκι της παρέπεμπε σε παλιά μυθιστορήματα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη και ο αέρας της αριστοκρατικής κίνησης της, θύμιζε απομεσήμερα κάτω από τη σκιά των κουκουναριών, στις παραλίες της Σκιάθου.
Ανάλογης αισθητικής ήταν και ο σύντροφος της, ο οποίος παρατηρούσε τα δρώμενα με το στοχαστικό ύφος ενός ιστορικού, για τον οποίον τίποτα δεν ήταν καινούριο κάτω από τον ήλιο αλλά και που πάντοτε, οι ανθρώπινες πράξεις θα έβρισκαν τρόπο να τον ξαφνιάσουν.
Μου άρεσαν πολύ και οι δυο τους...
Κι αφήνω για το τέλος, το πιο χαρακτηριστικό, κατά τη γνώμη μου, περιστατικό, που φανερώνει αυτή τη θαυμαστή απλότητα των ανθρώπων της Χρυσής Αυγής, την απλότητα των παιδιών της διπλανής πόρτας, που μπορεί όμως να ανοίγει και σε έναν καινούριο κόσμο...
Την ώρα λοιπόν, που ζύγωνε να φέρουν τους φυλακισμένους βουλευτές και ο κόσμος στριμωχνόντουσαν μπροστά στα κάγκελα της πλατείας του Άγνωστου Στρατιώτη, έφτασαν ένα πολύ συμπαθητικό ζευγάρι Γιαπωνεζων.
Οι άνθρωποι είχαν έρθει ανυποψίαστοι στον Άγνωστο Στρατιώτη, για να βιντεοσκοπήσουν την αλλαγή φρουράς, να έχουν να δείχνουν κάτι από Ελλάδα, στην πατρίδα τους.
Φυσικά θα ήταν αδύνατον να περάσουν το πυκνό πλήθος της συγκέντρωσης και να σταθούν απέναντι στους τσολιάδες, να τους βιντεοσκοπήσουν, αν επρόκειτο για οποιαδήποτε άλλη συγκέντρωση, οποιουδήποτε άλλου από τα κόμματα των βολεμένων.
Για να μην πω ότι μπορεί και να τους διώχνανε οι κρατικοδίατοι συνδικαλιστάδες, με τις κλωτσιές.
Κι όμως!
Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, εντελώς αυθόρμητα, δεκάδες άνθρωποι σαν να είχαν συνεννοηθεί, έκαμαν χώρο στους Γιαπωνέζους, για να φτάσουν μπροστά-μπροστά στα κάγκελα και να βιντεοσκοπήσουν τους τσολιάδες!
Κανα-δυο χρυσαυγίτες μάλιστα, τους βοήθησαν να στήσουν και τον τρίποδα της κάμερας.
Τόσο απλά...
Γιατί, όπως το είπε και η νεαρή μου φίλη, η Γιάννα [μια κουκλίτσα, κοκκινομάλλα χρυσαυγίτισσα] αυτό που κάνουμε εμείς Λευτέρη μου, είναι να ρίχνουμε μια κλωτσιά στο παλιό, για να φύγει μιαν ώρα αρχύτερα και να έρθει στη θέση του το καινούριο.
Κι εδώ που τα λέμε, καμιά φορά χρειάζονται και τα κλωτσίδια...
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου