Του Θοδωρή Τσέλα.
Το κακό είναι πως κάποιοι ασχολούνται, διαβάζουν, συμμετέχουν, αγωνιούν, την ώρα που ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων, αποκαρδιωμένοι από τα χαράτσια και την υπέρμετρη φορολογία, έχοντας πέσει σε κατάθλιψη ή και όχι, δεν ασχολούνται καν με την πολιτική, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο σε εκείνους που θέλουν να παρουσιάσουν μια πραγματικότητα σαθρή, άρρωστη και δολοφονική ως πραγματικότητα που αποδέχεται το σύνολο των πολιτών!
Κατασκευάζουν την πραγματικότητα που τους βολεύει, για να κρύψουν ότι οι ευρωεκλογές είναι αναμέτρηση ζωής και θανάτου.Όσοι διάβαζαν εφημερίδες και έβλεπαν τηλεόραση το Σαββατοκύριακο, ήταν σαν να βιώνουν δύο παράλληλες πραγματικότητες. Από τη μια οι απαιτήσεις της τρόικας, να μειωθεί κατά εκατό ευρώ ο εισαγωγικός μισθός στο Δημόσιο, να απολυθούν άλλες 2.000 υπάλληλοι, να εγκατασταθεί μόνιμος μηχανισμός διαθεσιμότητας, να απελευθερωθούν οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας, κι από την άλλη η “φοβερή κοσμογονία” στον χώρο της Κεντροαριστεράς, τα υπερφουσκωμένα ποτάμια, οι ολανθισμένες ελιές, οι τρίτοι (κ)πόλοι, και στην μέση εκείνοι που κορφολογούν τις ελιές και ξεδιψάνε (γιατί δεν πνίγονται καλύτερα;) στα ποτάμια.
Αχταρμάς…
Αρνούμαστε ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ την “πραγματικότητα” που μας επιβάλλουν. Είμαστε πολίτες οι οποίοι έχουμε ως βασικό λόγο ύπαρξης την ευδαιμονία. Όχι την ευδαιμονία κάθε ατόμου ξεχωριστά, ή την ευδαιμονία μιας τάξης, αλλά την ευδαιμονία ολόκληρου του συνόλου, όπως ακριβώς λένε τα λόγια του Σωκράτη:“…ὃταν ὃμως θεμελιώνωμε τὴν πολιτεία μας, δὲν αποβλέπομε πῶς θὰ εἶναι μιὰ ξεχωριστὴ
μόνο τάξη εὐτυχισμένη, ἀλλά, ὃσο μπορεῖ περισσότερο, ὁλόκληρη ἡ πόλη”.Ας μην δεχθούμε όλοι εμείς λοιπόν την αντιμετώπιση της χούντας των Σαμαροβενιζέλων, των νταβατζήδων και των μεγαλοεργολάβων της διαπλοκής, ως “κρεατομάζες”.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ!
Δεν είναι παίξε – γέλασε οι εκλογές, δεν είναι κάποιος διαγωνισμός, δεν είναι τηλεπαιχνίδι που σηκώνουμε το χεράκι μας και βαθμολογούμε κάποιον αν έπαιξε ή αν τραγούδησε καλά. Η ψήφος μας θα μας ακολουθεί για χρόνια σαν σκιά και θαναι βάρος συνείδησης.
Είναι ευθύνη και υποχρέωση μας στο παρόν που δανειστήκαμε από το μέλλον των παιδιών μας.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου