Γράφει ο Πέτρος Χασάπης
Ο Αντώνης Σαμαράς και οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας κατέθεσαν τη γνωστή πλέον πρόταση για σύσταση εξεταστικής επιτροπής της Βουλής που θα διερευνήσει τις διαδρομές του δημοσίου χρήματος από το 1981, δηλαδή από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, μέχρι σήμερα. Ας σημειωθεί ότι σ’ αυτά τα 29 χρόνια, η μεν Νέα Δημοκρατία κυβέρνησε περίπου 8 και κάτι χρόνια το δε ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε 20 χρόνια και είναι και πάλι στην κυβέρνηση για να κλείσει 24 χρόνια και έχει ο Θεός ή ο Αλλάχ (βοηθούντων των λαθρομεταναστών) δεν έχει σημασία για…..το ΠΑΣΟΚ. Εξουσία να’ ναι και όπως να’ ναι.
Τι θα αποκαλύψει λοιπόν αυτή η επιτροπή;; Θα έχουν τα κότσια να πουν την αλήθεια;; Τι έγινε από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981 και μετά; Και γιατί το ΠΑΣΟΚ κατορθώνει να μένει τόσο πολύ στην εξουσία;; Πως το καταφέρνει;; Ας ξεδιαλύνουμε το μυστήριο: Αμέσως μετά την άνοδό του στην εξουσία το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου θέλησε να εδραιώσει την παραμονή του ίδιου και του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για πάρα πολλά χρόνια, βάζοντας τη Δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως αρεσκόταν να λέει. Όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος τα κατάφερε πολύ καλά. Για να το επιτύχει αυτό έπρεπε να ελέγξει τους δύο κύριους παράγοντες που καθόριζαν και καθορίζουν πάντα τα πολιτικά πράγματα: Την άρχουσα τάξη και το εκλογικό σώμα. Κινήθηκε λοιπόν προς δύο κατευθύνσεις. ΠΡΩΤΟΝ, διέλυσε την παλιά άρχουσα τάξη με συνεχείς κρατικοποιήσεις (την οποία άρχουσα τάξη, για να λέμε την αλήθεια είχε αρχίσει ήδη να την διαλύει ο εθνάρχης Κ. Καραμανλής, κρατικοποιώντας μεγάλες επιχειρήσεις, βλ. Ολυμπιακή, Ηλεκτρικά Τραίνα κ.λ.π.) και αυτή την παλιά άρχουσα τάξη την αντικατέστησε με τα «Νέα Τζάκια», δηλαδή με νέα και άγνωστα μέχρι τη στιγμή εκείνη επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία ανέπτυξαν ως κύριο επιχειρηματικό έργο τους τις κρατικές προμήθειες, τα Δημόσια έργα και την ενημέρωση μέσω των εφημερίδων, δεδομένου ότι τότε δεν υπήρχαν ιδιωτικοί τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, αλλά μόνο κρατικοί, τους οποίους έλεγχε φυσικά απόλυτα το ΠΑΣΟΚ. Έτσι τη θέση της παλιάς άρχουσας τάξης, η οποία διέθετε, σε ένα ορισμένο μέτρο, μια παραγωγική και εθνική νοοτροπία και η οποία κινούνταν στον ιδιωτικό κυρίως τομέα, την κατέλαβε μία νέα άρχουσα τάξη, χωρίς παραγωγική και εθνική νοοτροπία, με κύριο μέσο χρηματοδότησης το Δημόσιο Χρήμα και αντίληψη καθαρά κρατικιστική. Δημιουργήθηκε δηλαδή μια παρασιτική άρχουσα τάξη σε ένα μοντέλο ψευτοσοσιαλισμού, που κύριο παράγοντα διαιώνισης της παραμονής της τάξης αυτής στην κοινωνική ηγεσία της χώρας είχε και έχει το Δημόσιο Χρήμα, δηλαδή τα χρήματα όλων μας. Ταυτόχρονα την τάξη αυτή πλαισίωσε μια ψευτοκουλτουριάρικη αριστερίστικη πνευματική ελίτ, με κύριο στόχο τις δημόσιες απολαβές. ΔΕΥΤΕΡΟΝ, εδραίωσε σταθερή εκλογική βάση κομματικοποιώντας το κράτος και μετατρέποντας ένα μεγάλο κομμάτι του λαού σε δημοσίους υπαλλήλους, με μόνο εφόδιο το «πράσινο» χαρτί των κομματικών και κλαδικών (διάβαζε συνδικαλιστικών) οργανώσεων. Για να το επιτύχει αυτό κρατικοποίησε χιλιάδες επιχειρήσεις, ακόμα μέχρι και επιχείρηση που έφτιαχνε κάλτσες. Δεν φτάνει ότι κρατικοποιήθηκαν χιλιάδες επιχειρήσεις, αλλά ταυτόχρονα επανδρώθηκαν με υπεράριθμο προσωπικό, κοστίζοντας στον έλληνα φορολογούμενο εξωφρενικά ποσά. Εννοείται φυσικά ότι όλες αυτές οι επιχειρήσεις έγιναν ελλειμματικές και προβληματικές, με τεράστιο κόστος συντήρησης, από το Δημόσιο Χρήμα φυσικά. Την ίδια στιγμή έδωσε μέχρι και αντιστασιακές συντάξεις, ικανοποιώντας το αριστερό ακροατήριο, ενώ θέσπισε και την ΑΤΑ, οδηγώντας την οικονομία σε ένα φαύλο κύκλο ανατιμήσεων. Πέραν δε αυτών και προκειμένου να εξασφαλίζει σταθερή εκλογική πελατεία, δεν δίστασε να χωρίσει το λαό σε δύο τμήματα με τη θεωρία των διαχωριστικών γραμμών (ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις από το ένα μέρος και Επάρατη Δεξιά από το άλλο), με το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά», καθώς και με τη μέθοδο των «μπλε» και «πράσσινων» καφενείων για να ελέγχει κυρίως τις κλειστές κοινωνίες στην ύπαιθρο, όπου η επικοινωνία μεταξύ των πολιτών είναι ευχερέστερη, απ’ ότι στις μεγάλες πόλεις. Για να επιτύχει τα πιο πάνω σχέδιά του το ΠΑΣΟΚ, τα οποία βάφτισε κοινωνική πολιτική, χρησιμοποίησε αποκλειστικά το Δημόσιο Χρήμα, δηλαδή τα πενιχρά φορολογικά έσοδα από το διαλυμένο ιδιωτικό τομέα, τα πλούσια εξωτερικά και εσωτερικά δάνεια και τα νεόφερτα τότε σε πακέτα χρήματα της ΕΕ, τα οποία έρεαν αφειδώς προς τα δημόσια ταμεία. Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν αναμενόμενο. Έκρηξη του Δημοσίου Χρέους και των Δημοσίων Ελλειμμάτων. Εδώ τίθεται το μεγάλο ερώτημα: Τι έκανε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλής, ο οποίος είχε εξουσίες στα χέρια του (καθόσον δεν είχε αναθεωρηθεί ακόμα το Σύνταγμα), προκειμένου να σταματήσει αυτή την κατάσταση;; Έμπειρος ήταν και καταλάβαινε τι θα συμβεί. Γιατί δεν αντέδρασε;; Πολλές ερμηνείες έχουν δοθεί. Για μας πάντως η επικρατέστερη είναι ότι παραπλανήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου ότι θα τον επανεκλέξει στο ανώτατο αξίωμα (για να μην έχει ο τελευταίος εμπόδια στο έργο του) και μάλλον περίμενε να αντιδράσει στη δεύτερη και τελευταία πενταετία του. Όμως δεν πρόλαβε. Ο ευφυής και αδίστακτος στο πολιτικό παιχνίδι Α. Παπανδρέου, όχι μόνο δεν τον επανεξέλεξε, αλλά ταυτόχρονα αναθεώρησε και το Σύνταγμα, αλλάζοντας εντελώς τη μορφή του πολιτεύματος. Ενώ μέχρι εκείνη ίσχυε η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία με μια μορφή ισορροπημένης δυαρχίας στην κορυφή (ΠτΔ και Πρωθυπουργού), μετά την αναθεώρηση μετατράπηκε σε Κοινοβουλευτική Μονοκρατορία ενός ανδρός, δηλαδή του πρωθυπουργού, που ελέγχει τα πάντα. Βουλή, Δικαιοσύνη, Δημόσια Διοίκηση και Δημόσιο Χρήμα. Ο Κ. Καραμανλής, ενώ ήταν έμπειρος και διορατικός, εντούτοις έκανε δύο σημαντικά λάθη στο Σύνταγμα του 1975. Πρώτον δεν όρισε ότι τον ΠτΔ θα πρέπει να τον εκλέγει άμεσα ο λαός και δεύτερον δε όρισε ότι οι διατάξεις που προβλέπουν τις εξουσίες του ΠτΔ δεν θα μπορούν να αναθεωρηθούν. Αν είχαν θεσπιστεί αυτές οι διατάξεις και μόνο (που δεν ήταν παρά ελάχιστες λέξεις), σήμερα η Ελλάδα θα ήταν εντελώς διαφορετική. Άλλα λοιπόν πρέσβευε ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής για το πολιτικό μέλλον της χώρας και άλλα ο Ανδρέας Παπανδρέου για το δικό του. Μετά λοιπόν την απομάκρυνση του Κ. Καραμανλή και την αναθεώρηση του Συντάγματος, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν πλέον σίγουρος ότι έγινε το απόλυτο αφεντικό της χώρας. Όμως ο ευφυής Α. Παπανδρέου λογάριαζε «χωρίς τον ξενοδόχο» , χωρίς δηλαδή το πραγματικό αφεντικό του τόπου. Εξηγούμαστε: Φοβούμενος ο ίδιος την παλιά άρχουσα τάξη, γιγάντωσε μια άλλη παρασιτική άρχουσα τάξη, της οποίας η ύπαρξη εξασφαλιζόταν μόνο μέσα από τα Δημόσια Ταμεία και γι’ αυτό είχε άμεσο συμφέρον να ελέγχει την πολιτική εξουσία και φυσικά τον αρχηγό της, δηλαδή τον πρωθυπουργό. Μόλις ο Α. Παπανδρέου κατάλαβε ότι γίνεται αιχμάλωτος του ίδιου του δικού του δημιουργήματος προσπάθησε να αντιδράσει, αλλά ήταν πλέον αργά. Από το ένα μέρος η ασθένειά του και από το άλλο η υπερδύναμη που είχε αποκτήσει η νέα άρχουσα τάξη, τον οδήγησαν το 1989 στην ήττα και στην απομάκρυνση από την εξουσία. Στην εξουσία ανέβηκε το 1990 η Νέα Δημοκρατία η οποία αντί να συγκρουστεί με αυτή την παρασιτική άρχουσα τάξη, αντίθετα όχι μόνο συνέχισε να την γιγαντώνει, αλλά της χορήγησε και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, κάνοντάς την πλέον πανίσχυρη. Η μόνη συνεισφορά ήταν η ονομασία της ως «διαπλεκόμενα συμφέροντα». Πέραν αυτού ουδέν. Το Δημόσιο Χρέος και τα Δημόσια Ελλείμματα διογκώθηκαν ακόμα πιο πολύ. Ο λαός και κυρίως οι νεοδημοκράτες απογοητεύτηκαν πλήρως. Έτσι η άρχουσα τάξη εύκολα επανέφερε το 1993 τον συμβιβασμένο πια δημιουργό της Α. Παπανδρέου στην εξουσία και συνέχισε να στηρίζει το ΠΑΣΟΚ και μετά το θάνατο του Α. Παπανδρέου, μέχρι εκεί που δεν μπορούσε άλλο, αφού προηγουμένως είχε δημιουργηθεί το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, που οδήγησε στη μεγαλύτερη μέχρι εκείνη τη στιγμή αναδιανομή εισοδήματος από τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα προς την άρχουσα τάξη και τα ξένα συμφέροντα. Αναπόφευκτα λοιπόν το 2004 ανέβηκε ξανά στην εξουσία η Νέα Δημοκρατία και ο ανεψιός του Εθνάρχη κ. Καραμανλής με σύνθημα την επανίδρυση του κράτους και τη διάλυση του «συστήματος ΠΑΣΟΚ», όπως είχε ονομάσει το καθεστώς αυτό. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Η άρχουσα τάξη μετονομάστηκε σε «νταβατζήδες» και αυτή ήταν η μόνη σύγκρουση της ΝΔ με την άρχουσα τάξη. Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε. Ο κ. Καραμανλής προσπάθησε να γίνει ένας καλός διαχειριστής του συστήματος, αλλά απέτυχε. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή προσπάθησε να διαχωρίσει τα ΜΜΕ από το Δημόσιο Χρήμα, με το νόμο για το «βασικό μέτοχο». Όμως οι λανθασμένοι χειρισμοί από μέρους του κ. Παυλόπουλου, οδήγησαν τον κ. Καραμανλή σε πολιτική ήττα απέναντι στην άρχουσα τάξη και σε συμβιβασμό με την ιδέα της συγκατοίκησης. Αυτό ήταν το σοβαρότερο σφάλμα του. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. 10,5% κάτω η Νέα Δημοκρατία. Στις τελευταίες λοιπόν εκλογές ανέβηκε ξανά στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ και ο γιός, αυτή τη φορά, του Α. Παπανδρέου με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» για να καταλήξουμε εδώ που καταλήξαμε.
ΕΡΩΤΗΜΑ: Ποιος φταίει για την κατάσταση που είμαστε σήμερα;; Το ΠΑΣΟΚ ή η Νέα Δημοκρατία; Την απάντηση δώστε την μόνοι σας. Τώρα η Νέα Δημοκρατία ζητά και καλά κάνει να συσταθεί εξεταστική επιτροπή για να επαληθευτεί τελικά επί της ουσίας η πιο πάνω ιστορία.
ΠΡΟΒΛΕΨΗ: Όλη αυτή η ιστορική διαδρομή μας κάνει σοφότερους για το ποιόν της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και μας επιτρέπει ταυτόχρονα να μπορούμε να προβλέψουμε τι θα ακολουθήσει στο μέλλον: Το σημερινό ΠΑΣΟΚ λοιπόν, με δεδομένη την κατάσταση στα δημόσια οικονομικά και την επέμβαση της ΕΕ, δεν έχει πολλά περιθώρια. Όπως είδαμε και στην αρχή ο κάθε πρωθυπουργός (καθόσον ολόκληρο το πολιτικό σύστημα είναι μόνον ο πρωθυπουργός) έχει να αντιμετωπίσει δύο παράγοντες: Την άρχουσα τάξη και το εκλογικό σώμα. Σε ότι έχει σχέση με την πρώτη, προβλέπουμε ότι ο κ. Παπανδρέου θα προσπαθήσει να έχει καλές σχέσεις μαζί της, άρα επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτα σε αυτόν τον τομέα, δηλαδή θα συνεχιστεί το ίδιο καθεστώς. Σε ότι δε αφορά το εκλογικό σώμα, αυτό δεν μπορεί να εξασφαλιστεί πλέον με διορισμούς στο Δημόσιο σε μεγάλη έκταση. Άρα πρέπει να βρεθεί άλλη εκλογική πελατεία. Μα, ναι πως μας διέφυγε. Υπάρχει εκλογική πελατεία. Οι λαθρομετανάστες που θα ονομαστούν Έλληνες, προκειμένου το ΠΑΣΟΚ και η άρχουσα τάξη να μείνουν κοντά στην εξουσία και στα Δημόσια Ταμεία. Ας έρθουμε τώρα στον τίτλο της ανάρτησης. Γιατί φταίει η Νέα Δημοκρατία ή γιατί να φταίει μόνο η Νέα Δημοκρατία και όχι και το ΠΑΣΟΚ;; Απλούστατα, το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που είναι και καλά κάνει, δικαίωμά του. Αυτή είναι η φιλοσοφία του, η πορεία του και η ιστορία του. Δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό, ούτε πρέπει να περιμένουμε κάτι διαφορετικό. Όμως η «φιλελεύθερη» Νέα Δημοκρατία, ενώ ανέλαβε πανηγυρικά την εξουσία σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας και ενώ είχε την ευκαιρία σημαντικών αλλαγών του καθεστώτος, που θα απομάκρυνε για πολλά χρόνια το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία και αυτή την άρχουσα τάξη από τα Δημόσια Ταμεία, εντούτοις δεν έκανε τίποτε απολύτως. Τι είδους λοιπόν φιλελεύθερο κόμμα είναι αυτό;
Μερικά παραδείγματα: Πρώτα – πρώτα ο Εθνάρχης Κ. Καραμανλής δεν θωράκισε το πολίτευμα της χώρας θεσμικά, κατά τα ανωτέρω, ώστε να προστατεύεται ο λαός από τυχόν επίορκους πολιτικούς και από αρπακτικά του Δημοσίου Χρήματος. Δεύτερον, ο Κ. Μητσοτάκης, ενώ άγγιξε το 1990 το 48%, εντούτοις παγιδεύτηκε στον εκλογικό νόμο Κουτσόγιωργα και προσπάθησε να κυβερνήσει με 150 βουλευτές και τον κ. Κατσίκη από τη ΔΗΑΝΑ, ενώ θα έπρεπε να ανέβει στην κυβέρνηση μόνο και μόνο για να αλλάξει τον εκλογικό νόμο (τότε ίσχυε από τις αμέσως επόμενες εκλογές) και να πάει σε έναν εκλογικό περίπατο με 200 βουλευτές και με ταυτόχρονη αναθεώρηση του Συντάγματος. Εξάλλου, ενώ και ο ίδιος είναι υπέρ της άποψης να εκλέγεται ο ΠτΔ από το λαό, απορούμε γιατί δεν το έκανε τότε που μπορούσε. Τρίτον, ο νεότερος Κ. Καραμανλής, ενώ έκανε τελικά αναθεώρηση του Συντάγματος, εντούτοις δεν έκανε σημαντικές θεσμικές τομές, όταν ήταν παντοδύναμος, αλλά περιορίστηκε σε ασήμαντες και αρκέστηκε απλά να διαχειριστεί το Σύστημα ΠΑΣΟΚ.
ΥΓ. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως: Οικονομική ανάπτυξη, πολιτική ανεξαρτησία, αντικειμενική πληροφόρηση. Με το ισχύον πολιτικοοικονομικό καθεστώς, τα πιο πάνω δεν πρόκειται να επιτευχθούν ποτέ. Ανάπτυξη από αυτή την άρχουσα παρασιτική κοινωνική τάξη μην περιμένετε. Μόνο φόροι, χαράτσια και δανεικά θα υπάρχουν για να διατηρηθεί η τάξη αυτή στην κοινωνική ηγεσία και η εναλλασσόμενη πολιτική ελίτ στην πολιτική εξουσία. Οικονομική ανάπτυξη, πολιτική ανεξαρτησία, αντικειμενική πληροφόρηση μπορούν να υπάρξουν μόνο αν καταρρεύσει αυτό το καθεστώς. Αυτό θα είναι στην πραγματικότητα και το τέλος της μεταπολίτευσης. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει πρώτα να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, ώστε να ανεξαρτητοποιηθεί πρώτα η πολιτική εξουσία, να απεμπλακεί από τα δίχτυα της άρχουσας παρασιτικής τάξης και να πάψει να την τροφοδοτεί με δημόσιο χρήμα, ανακουφίζοντας το λαό. Ποιος θα το κάνει αυτό;; Μόνο ένας επαναστάτης. Είναι αυτός ο Αντώνης Σαμαράς;; Εμείς πιστεύουμε πως είναι. Διαφορετικά βλέπουμε τον ίδιο το λαό να κάνει κάποια στιγμή στο μέλλον επανάσταση, αφού πρώτα περάσει είτε από τη φάση της οικονομικής εξαθλίωσης, είτε από τη φάση κάποιας εθνικής τραγωδίας που θα τον αναγκάσουν να ενωθεί και να εξεγερθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου