27 Φεβρουαρίου 1943-Σε αυτό το φέρετρο ακουμπούσε όλη η Ελλάδα...Σήμερα να ακουμπήσεις πού;;

Διανύοντας την όγδοη δεκαετία της ζωής του, λίγες μέρες μετά το θάνατο της αγαπημένης συζύγου του, μέσα στην καταχνιά τη γερμανικής κατοχής, θ’ αφήσει την τελευταία του πνοή στις 2 Φεβρουαρίου 1943. Την επόμενη μέρα θα γίνει η κηδεία του στο Α ́ Νεκροταφείο.
«Ο Γερο – Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως είναι θνητός»,
παρατηρεί η Ιωάννα Τσάτσου. Πώς η είδηση μαθεύτηκε και ολόκληρη η Αθήνα κατέκλυσε το νεκροταφείο; Ποια ήταν εκείνη η σιωπηρή
συμφωνία που μετέτρεψε την κηδεία του μεγάλου βάρδου σε παλλαϊκό
αντικατοχικό συλλαλητήριο; Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε, που μια
κηδεία μετατρέπεται σε διαδήλωση διαμαρτυρίας σε δύσκολους
καιρούς. Κάτι παρόμοιο έγινε τα μετέπειτα χρόνια και με την κηδεία του
Γεωργίου Παπανδρέου και του Γεωργίου Σεφέρη.
Οι κατοχικές αρχές και η κυβέρνηση Λογοθετόπουλου,
καταλαβαίνοντας βέβαια τι θα επακολουθούσε, είχαν λάβει τα μέτρα
τους. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ωστόσο παρέστη, καθώς επίσης και
εκπρόσωποι των Γερμανών και Ιταλών. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι
δύσκολο να εξηγήσει κανείς την αθρόα συρροή των κατοίκων της
πρωτεύουσας. Ο κόσμος πνιγόταν. Αναζητούσε ένα ξέσπασμα, καθώς
οι αντοχές του έφταναν πια στα όρια τους.

Πράγματι, η υπερφίαλη Γερμανία, καταλαβαίνοντας ότι η
αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει, σκληραίνει ολοένα και περισσότερο
τη στάση της με συλλήψεις ομήρων και εκτελέσεις. Οι φήμες για
πολιτική επιστράτευση πληθαίνουν, οι απεργίες ξεσπούν η μία μετά την
άλλη, οι άνθρωποι πεθαίνουν στους δρόμους από την πείνα και η
σβάστικα εξακολουθεί να βεβηλώνει την Ακρόπολη.
Οι κατακτητές, οπλισμένοι και επιφυλακτικοί, παρατηρούν το
σιωπηλό πλήθος, όμως δεν επεμβαίνουν. Και ξαφνικά εκεί, μέσα στην
συνωστισμένη εκκλησία με τις χιλιάδες κόσμου απ’ έξω, μια φωνή
τράνταξε την παγερή σιωπή κι έφτασε θαρρείς σε κάθε γωνιά της
ελληνικής γης:

«Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
Δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογγήστε, τύμπανα πολέμου...
Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!»

Ήταν η στεντόρια φωνή του Άγγελου Σικελιανού. Ο επικήδειος,
που συμπύκνωσε μέσα σε λίγους στίχους τη φωνή ολόκληρης της
Ελλάδας. Γιατί, πράγματι, σ’ εκείνο το φέρετρο ακουμπούσε η Ελλάδα.
Νέα παιδιά σήκωσαν το μικρό φέρετρο, ο Σικελιανός πρώτος. Το
έβγαλαν έξω στον κόσμο κι από εκεί η λαοθάλασσα κατευθύνθηκε στην
τελευταία κατοικία του ποιητή για να τον αποχαιρετήσει. Κι όταν το
πρώτο χώμα ακούστηκε πάνω στο ξύλο, μέσα στη σιωπή και τη
συγκίνηση, μια δεύτερη φωνή ακούστηκε και πάλι δυνατή και τολμηρή:
Αυτή τη φορά ένας άλλος μεγάλος λογοτέχνης ο Γιώργος Κατσίμπαλης
άρχισε να τραγουδά, με όση φωνή είχε μαζέψει δυο χρόνια μέσα του:
«Σε γνωρίζω από την κόψη...».
Σε λίγα δευτερόλεπτα ο Εθνικός Ύμνος δονούσε ολόκληρη την
πρωτεύουσα, ολόκληρη τη χώρα. Ένας Εθνικός Ύμνος, που έβγαινε
από χιλιάδες στόματα, από τα τρίσβαθα χιλιάδων ψυχών.

Οι κατακτητές κοιτούσαν σιωπηλοί. Κι όμως, κανείς τους δεν
κουνήθηκε, κανείς τους δεν αντέδρασε.
Ο Κωστής Παλαμάς είχε γίνει ένα σύμβολο. Με το θάνατό του
ένωσε το λαό, τον εμψύχωσε. Ακόμα και οι βάρβαροι σεβάστηκαν την
ιερή στιγμή και προσκύνησαν το μεγαλείο της ψυχής και της πέννας
του.
πηγη in-arcadia.gr
ΣΧΟΛΙΟ.....Ξαναζούμε τις ίδιες μέρες σήμερα.

Μέρες κατοχής,ίσως και πιο σκληρές ακόμα απο τότε.

Ο εχθρός τότε ήταν φανερός τον είχες απεναντι σου.

Είχες την απελπισία της πείνας ,της στέρησης αλλά και την ελπίδα οτι άντε ρε παιδιά να ξεσηκωθούμε να διώξουμε τον τύρρανο.

Σήμερα τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα .Ο εχθρός είναι αόρατος.Ένα διεθνές πλέγμα οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων της νέας τάξης θέλει να καταπιεί και να διαμελίσει την πατρίδα μας.

Οι Έλληνες πολιτικοί δεν είναι τίποτε άλλο απο τοποτηρητές της .

Ο Ελληνικός λαός σήμερα έχει φτάσει στα όρια της απελπισίας.Δεν είναι η οικονομική στέρηση....αυτό είναι το λιγότερο.

Είναι που δεν έχει κανένα όραμα καμία ελπίδα για το αύριο.

Νιώθει να είναι φιλοξενούμενος μέσα στην ίδια του την χώρα και υπο διωγμόν.

Οι συνθήκες νομίζω για Πανεθνικό -παλλαικό ξεσηκωμό νομίζω οτι αρχίζουν να ωριμάζουν.Το μόνο που λείπει είναι ένας δυνατός συμβολισμός.

Ένας συμβολισμός που θα κάνει την σπίθα φωτιά.Φωτιά που θα ξεχυθεί και θα κάψει τους επίορκους ,τους προδότες και τους τυρράνους μας.

Έχω εμπιστοσύνη στους Έλληνες...δεν μπορεί να χάσαμε την ψυχή μας,κάπου ζεί αυτή η αρχαία ψυχή μέσα μας κρυμμένη.

Είθε οι θεοί να μας βοηθήσουν...αλλά να βάλουμε και εμείς το χεράκι μας.

Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΣΕΙ.