Τίτος ΧριστοδούλουMε παρόμοια ποιηματάκια μάθαιναν στα παιδάκια τους oι παλαιότεροι (το ακούσαμε σε αναμνήσεις λογοτέχνιδος στο Radio 4) την αξία της αλήθειας και ειλικρίνειας. Με περισσότερη αυστηρότητα και κανονιστική ανελαστικότητα οι νόμοι και κανονισμοί της δημοσιογραφίας και των ηθικών (όχι τραπεζικών) επιταγών της (ethics of journalism) ορίζουν, απανταχού του πλανήτου, ως πρώτιστη υποχρέωση του δημοσιογράφου και του μέσου του, εντύπου ή ραδιοτηλεοπτικού, την προβολή αντικειμενικής και αναλλοιώτου της αλήθειας.
Μάλιστα, οι θαλερότεροι και θαρραλεότεροι των δημοσιογράφων, στην σύντομη καριέρα τους πριν καταλήξουν εν χάνδακι να μετρούν τις πληγές των, εκτιμούν ως κλήση και πρώτον μέλημά τους το καθήκον να «ελέγχουν» αποκαλύπτοντες τις αλήθειες για την εξουσία, «speak truth to power», όπως το έχει ο καταξιωμένος όρος.
Οφείλουμε στον Γαλιλαίο, εφευρέτη του τηλεσκοπίου, την δυνατότητα να δούμε πόσον πόρρω, πόσον μακράν απέχει η «Παροικιακή» (εν Λονδίνω) δημοσιογραφία από τις ηθικές αυτές προσταγές του Τύπου και του δημοσιογραφείν. Και με ποίον τρόπον ο σπόγγος, το ταπεινόν αυτό του βυθού κοιλεντερωτόν ζωόφυτον, γνωστόν ήδη στο «Ζώων Ιστορίαι» (Historia Animalium) του Αριστοτέλους ως ζώον αίσθησιν έχον παρά ως φυτόν (ασχέτως της ευτελούς κομματικής του χρήσεως στην οποία άθελά του κατέληξεν), και όρισμα της καθ’ ημέραν αγωνιστικής βιοπάλης των Καλυμνίων σπογγαλιέων, μπορεί να αποτελέσει καθοριστικόν όπλον πολιτικής εξόντωσης αντιπάλων ανθρώπων ή ιδεών. Έστω παραβλέποντες ότι ο μεν ταπεινός σπόγγος, ως γνωρίζει πας σπογγαλιεύς, διαθέτει «τσίπαν», την περιβάλλουσαν τον σπόγγον πορώδη μεμβράνην στην οποία και οφείλει την ζωϊκήν του υπόστασιν και αίσθησίν του, όταν οι πολύ πλέον πωρωμένοι πολιτικοί του σπόγγου χρήστες ήκιστα την έχουν ή μπορούν να διεκδικούν.
Ο σπόγγος είναι δυνατότερος από την πέννα;
Πόσον μάλλον οι καταφεύγοντες στην ηλεκτρονική μορφήν του «σπόγγου» για να σβήσουν των παραστάσεων του παροικιακού κοινού της εφημερίδας των άτομα και αξίες, και ακόμα περισσότερον άτομα με αξίες. Συνεχίζοντας πιστά και εθελότυφλα την Σταλινική κομματική τους πρακτική του «brushing out», το σβήσιμο από την ύπαρξη πολιτικών αντιπάλων, οι οποίοι, όπως εξηγεί στο «Γένεσις του Ολοκληρωτισμού» της η φιλόσοφος Χάννα Αρέντ, «δεν έπαυαν μόνον να υπάρχουν, έπαυαν και να είχαν υπάρξει ποτέ». Απαλείφονταν και απεσφογγίζετο κάθε μνήμη τους, και από τα σπίτια των συζύγων και παιδιών τους, και από τις σχολικές και στρατιωτικές φωτογραφίες τους, και από την μνήμη συνόλου του έθνους και της κοινωνίας, ήσαν ένα λάθος που αμείλικτα η ίδια η ιστορία διέγραφε δια παντός και από αρχής κόσμου.
Πρωτίστως δε στον σπόγγον καταφεύγουν, ζωοφυτικό ή ηλεκτρονικό, οπωσδήποτε όμως χωρίς τσίπαν, για να προσβάλουν οι αφιονισμένοι κομματιδείς την συνέχουσα διαχρονικώς τους ανθρώπους εις έθνος πρώτη εμβληματική και συμβολική κοινότητος και ενότητος, αίματος και πολιτισμού και αρχών και ιστορίας, την δεοντική αξίαν της σημαίας, την οποίαν και το σύνταγμα κάθε χώρας ορίζει ως τιμητέα και απαράγραπτη. Και το έκαμαν αυτό προσβάλλοντες και την ύπατη αξία και καθήκον της δημοσιογραφίας, την υπηρεσία καθαράς, αλωβήτου και αναλλοιώτου, και όσον το δυνατόν μακράν ερμηνειών και στρεβλώσεων, αλήθειαν των γεγονότων.
Ναί, το έκαμαν! Έσβησαν με τον ηλεκτρονικό τους σπόγγο την επιβλητικά αναπεπταμένη ελληνική σημαία από την φωτογραφία της διαδήλωσης της Τραφάλγκαρ Σκουέαρ! Πώς νομίσατε, άθλιοι φωτογράφοι ότι θα σας επιτραπεί να φωτογραφίζετε «πράγματα που δεν υπάρχουν», όπως θυμούμαι είχε κατηγορήσει κάποτε κομματικός της Ακελικής εφημερίδας; Αν μας απεκάλεσαν κάποιοι δημοσιογράφοι, που πρώτους σβήσαμε, «δημοσιο-αγράφους», ιδού τί σημαίνει εξουσία και δύναμη, power. Ο σπόγγος είναι δυνατότερος από την πέννα, και πιότερη δύναμη έχουμε να δια-γράφουμε από όση τους δίνει το να γράφουν ή φωτογραφίζουν. Η πραγματικότητα είναι εικονική, και υπάρχει πολύ απόσταση από την φωτογραφία στην εικόνα, απόσταση πολιτική, απόσταση εξουσίας. Και πιο πολλούς τους «ξεφουρνίζουμε» από το Φουρνάκι* τους «ιδικούς» δημοσιογράφους από όσους αποσφογγίζουμε στην ανυπαρξία!
Aπέσβετο η ελληνική σημαία!
Α, ναι, απέσβετο η ελληνική σημαία! Ενίκησαν επιτέλους οι αφελληνίζοντες την Κύπρο αποικιοκράτες! Κι ας έχουν χαθεί σε ωκεανούς ηρωϊκών αιμάτων λόχοι και τάγματα και συντάγματα ηρώων για την τιμή της σημαίας! Κι ας έχουν στήσει μπροστά στην χάλαζα των εχθρικών σφαιρών το κορμί τους ήρωες Κρητικοί για ιστό, για να μην πέσει η σημαία (και για ποιάν σημαία, έπεσαν ρε οι Κρητικοί στην Μακεδονίτισα;) Κι ας έπεσεν τυλιγμένος σαν ιερό σάβανο την Ελληνική σημαία από τον Ιερό Βράχο (για αυτά τα αίματα πιο ιερός από ποτέ) ο Φρουρός της τιμής μας, για να μην την παραδώσει στους Ναζιστές. Αλλά ποιός θυμάται τον ωραίο κούρο της Ακροπόλεως Κωνσταντίνο Κουκκίδη, το ελληνοπρεπές φωταύγημα και λύτρον αντί της χαμένης τιμής μας, την 27η Απριλίου 1941;
Και ποιός φουστανάς θα καταλάβει ότι το πανί εκείνο για τον νεαρό στρατιώτη ήταν αίτημα του «μη καταισχύνειν όπλα τα ιερά, μηδέ τον Παραστάτην καταλείπειν», ήταν κάτι παραπάνω από «κάπεητζ» και ρετάλι για την εκμετάλευση της χωρίς κοινωνικές ασφαλίσεις μηχανικούς (να το πούμε και αυτό, τόσο ενδεικτικό των αξιών σας, φακτοριτζήδες του ΑΚΕΛ); Θα περιέχει το όνομα «Κωνσταντίνος Κουκκίδης» το ξαναγραμμένο, δηλαδή καλά σφουγγισμένο από άχρηστες και βλαβερές τέτοιες λεπτομέρειες, νέο βιβλίο της ιστορίας που ευαγγελίζεται η ηγεσία μας για την Νέα Ενωμένη Κύπρο του αποεθνικοποιημένου νεοταξικού imperium, στο οποίο βιάζεται να πάρει την θέση της η τα ιερά και τις αξίες «παραδώσω και παραδοπιστήσω», η δικοινοτική διζωνική και δίφυλος σαν πόρτα διάπλατη κι ορθάνοικτη, Νέα Κύπρος;
Και δεν μας έμαθεν ακόμα και ο βίαιος Αγαρηνός ότι προσβολή της σημαίας πληρώνεται με αίμα, όταν ο Σολωμής, η τελευταία πράξη ηρωϊσμού αυτού του σκυμμένου έθνους, είδε το μπαϊράκι σαν «μίασμα» στην γη των πατέρων του, αν δούμε με την φιλόσοφο (Mary Douglas) και σαν αναλογική επέκταση την «βρώμα» σαν «ύλη σε λάθος μέρος»; Και έπεσεν προσπαθώντας να «σφογγίσει» του εχθρού την προσβλητική σημαία; Ή συμφωνούμε και εμείς με τις μέχρι τούδε αποτυχημένες προσπάθειες των κατακτητών μας για τον αφελληνισμό μας, κρίνοντες την γαλανόλευκο εμείς σαν μίασμα και βρώμα για να την σφογγίζουμε οικειοθελώς, ακόμα και την αλήθεια των γεγονότων παραγράφοντες από φωτογραφίες, που ούτε «φως» πλέον περιέχουν, και πιο πολύ σαν «αγραφίες» μας προσβάλλουν με την ύβριν των πρωτοσέλιδα. Παρανομούντες ως «δημοσιο-αγράφοι» βέβαια, αλλά ποία η τσίπα στα σφογγάρια της Παροικιακής δημοσιογραφίας του «PR» και του παχυλού APR*(Κυπριακό εστιατόριο του Βορείου Λονδίνου όπου επίδοξος ωμοτρίβης (shoulder rubbing) κτηματομεσίτης τραπέζωνεν Ακελικούς κομματικούς στην φρούδα ελπίδα να τον προωθήσουν στα ευρωψηφοδέλτια του Κόμματος. Νήπιος ουδ’ εννόησεν, ή όπως λέγει η αρχαία παροιμία, «παχεία γαστήρ λεπτόν ου τίκτει νόον».);
Θα εφώναζα το «Αιδώς Αργείοι!» Αλλά έχει πλέον μείνει κάποιος Αργείος ανάμεσα στους Φοίνικες της Κύπρου να με ακούσει; Kι έχει πια μείνει κάποιο νόημα στην έννοια της «αιδούς»;
Το άρθρο είχεν δημοσιευθεί στην εφημερίδα Ένωσις, εν Κύπρω. Κατατίθεται κι εδώ ως δηλωτικόν πληθυνομένων σημείων των καιρών
antibaro.gr
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/o_08.html#ixzz0ey5ik2tE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου