ΚΑΙ ΕΝΤΟΣ ΟΛΙΓΟΥ ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΔΡΙΜΥΤΕΡΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΤΟΧΗΣ.
Το 30% του ελληνικού εξωτερικού χρέους ευρίσκεται εις χείρας των ξένων τραπεζών, ενώ οι ελληνικές τράπεζες εμφανίζονται ευάλωτες εις αιφνιδίαν απόσυρσιν αποταμιευτικών καταθέσεων, που αποτελούν το 50% περίπου του παθητικού των.
Εάν η εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών και των Ελλήνων καταθετών στο τραπεζικό σύστημα της Ελλάδος κλονισθή, τότε και οι ευρωπαϊκές τράπεζες θ’ αντιμετωπίσουν προβλήματα… Το ενδεχόμενον αυτό προβληματίζει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ν’ αφήσει την Ελλάδα να πτωχεύσει.
του ΚΩΣΤΑ ΚΟΛΜΕΡ
Απ’ την άλλη μεριά, τυχόν διάσωσίς της αποτελεί «κακό προηγούμενο» για τις αδύναμες οικονομίες της Ευρωζώνης, όπως, λόγου χάριν, την Πορτογαλία.
Εν τούτοις η κρίσις μεταφέρεται εκ των πραγμάτων εις έτερο πεδίον: Των ημεδαπών τραπεζών.
Στα τέλη του 2009, οι ξένοι επενδυτές διακρατούσαν ελληνικά ομόλογα, αξίας 216 δις ευρώ, που αντιπροσώπευαν το 72% του εξωτερικού χρέους της χώρας μας και το 90% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος της.
Οι επενδυτές στα ελληνικά ομόλογα προσελκύσθησαν από τις υψηλότερες αποδόσεις, οι επενδύσεις εδιπλασιάσθησαν από το 2004 και είναι αναλογικώς οι υψηλότερες μέσα στην Ευρωζώνη. Οι ελληνικές τράπεζες παρεσύρθησαν κι αυτές απ’ τα εύκολα κέρδη των κρατικών ομολόγων και επένδυσαν άνω των 50 δις ευρώ κεφάλαια.
Λαμβανομένης υπ’ όψιν της προσφάτου υποτιμήσεως των τίτλων αυτών και της συνεχούς αναθεωρήσεως των στοιχείων του ελληνικού προϋπολογισμού έναντι του παρελθόντος, η ραγδαία επιβράδυνσις ή ακόμη και απόσυρσις των εισροών κεφαλαίων υπό των ξένων επενδυτών αυξάνει τον κίνδυνο ρευστότητος διά την ελληνική οικονομία.
Για τις τράπεζες όμως ο κίνδυνος είναι θανάσιμος. Πλήττει όχι μόνο τον ισολογισμό, αλλά και την ρευστότητά των. Την κατάστασι χειροτερεύει το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δυσκόλευσε τα κριτήρια αποδοχής εγγυήσεων, για την παροχή ρευστότητος στις τράπεζες. Εάν δεν βελτιωθή η αξιολόγησις του ελληνικού πιστωτικού κινδύνου από τον Moody’s, τα ελληνικά κρατικά ομόλογα δεν θα ικανοποιούν τα κριτήρια αναπροεξοφλήσεως, άπαξ και η ΕΚΤ αυξήσει το κατώφλι εγγυήσεων στο προηγούμενον επίπεδο του «Α πλην». Τούτο αναμένεται να συμβεί (πλην απροόπτου) στις 16/12/2010 αλλ’ εν τω μεταξύ «πολύ νερό θα ’χει κυλήσει στο γεφύρι» των τραπεζών…
• Η ελληνική κυβέρνησις ελπίζει ότι οι ξένοι επενδυτές (τράπεζες και επενδυτικά κονδύλια) θα συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τα δημόσια ελλείμματα καθώς πολλοί εξ αυτών πιστεύουν τελικώς στη διάσωσι (bail out) της Ελλάδος από την Ευρωζώνη.
• Οι ενδείξεις όμως είναι ότι οι ελπίδες αυτές εξασθενούν, καθώς οι ξένοι κεφαλαιούχοι ζητούν ολονέν και υψηλότερο επασφάλιστρο (premium) για ν’ αγοράσουν το ελληνικό χρέος.
• Εφόσον οι ξένοι κεφαλαιούχοι αποσυρθούν από τις δημοπρασίες των ελληνικών ομολόγων, η Υπηρεσία Διαχειρίσεως του Ελληνικού Δημοσίου Χρέους θα στραφεί στις εγχώριες τράπεζες, των οποίων η χωρητικότης των ισολογισμών δεν είναι απεριόριστος.
• Επιπροσθέτως, η πώλησις κρατικών ομολόγων πέραν των ήδη διατεθέντων τον περασμένο Δεκέμβριον (2 δις ευρώ με ιδιωτική τοποθέτησι) θα εκτοπίσει την εγχώρια οικονομία απ’ την τραπεζική χρηματοδότησι, επιτείνοντας έτσι την ύφεσιν, οπόταν ο φαύλος κύκλος των δημοσίων ελλειμμάτων επαναλαμβάνεται από την πτώσι των φορολογικών εσόδων.
7 δις ευρώ διέρρευσαν
Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι τράπεζες είναι η πορεία των αποταμιευτικών καταθέσεων. Εάν συνεχισθή η αιμορραγία των τελευταίων μηνών, εξαιτίας των αστοχιών δηλώσεων των «αρμοδίων» (περί δήθεν δεσμεύσεως ή δηλώσεως των καταθέσεων στο «πόθεν έσχες»), τότε η συρρίκνωσις της ρευστότητος θα προέλθη και εξ άλλης αιτίας: της διατραπεζικής αγοράς, όπου σχεδόν το 90% των ρευστών προέρχονται από καταθέσεις, και η οποία μόλις προσφάτως επανεκκίνησε αλλά με πολύ βραδύ ρυθμό.
Σαν μην έφθαναν όλ’ αυτά τα δυσάρεστα, οι τράπεζες αντιμετωπίζουν και την εχθρότητα της κυβερνήσεως, με την ψήφισι του νομοσχεδίου για τη ρύθμισι των υποχρεώσεων επιχειρήσεων, παρά την αντίθεσι της ΕΚΤ − γεγονός που επιτείνει την απογοήτευσι και την ανησυχία των εγχωρίων τραπεζιτών.
Καθώς η επιτοκιακή διαφορά των ελληνικών ομολόγων με τα γερμανικά αυξάνει, ο δανεισμός των εμπορικών τραπεζών καθίσταται ακριβότερος και η χρηματοδότησις της οικονομίας επιλεκτική. Οπότε και το τελευταίο ίχνος αισιοδοξίας στους συνήθως «εξ επαγγέλματος αισιοδόξους» τραπεζίτες εξατμίζεται. «Δεν έχει νόημα να συζητάμε για τραπεζικό σύστημα σε μια χρεοκοπημένη οικονομία», έγραφε σχετικώς ο κ. Γιάννης Παπαδογιάννης στην Καθημερινή (24/1/10).
Οπότε την κρίσι να περιμένομε να εκδηλωθή από το τραπεζικό σύστημα και όχι απ’ την αδυναμία του κράτους, που έπαυσε προ πολλού να πληρώνει τους προμηθευτές. Οι κυβερνώντες δεν θα παραδεχθούν ποτέ ότι τα θαλάσσωσαν.
ΕΠΙΚΑΙΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου