Ο Ελληνισμός είναι μια έννοια με πανάρχαιες ρίζες. Δεν είχε ποτέ του σύνορα ούτε περιοριζόταν στον τόπο καταγωγής ή τα γενεαλογικά δένδρα.
Ελληνισμός είναι αυτό που κυλάει στις φλέβες όσων ανθρώπων γαλουχήθηκαν με τις αξίες του Ελληνισμού και τις διατηρούν μέχρι σήμερα και είναι έτοιμοι να τις μεταδώσουν στα παιδιά τους: στους επόμενους απογόνους του Ελληνισμού, τους «Έλληνες».
Ο σπόρος του Ελληνισμού φυτεύτηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Ηρακλής, Θησέας, Μέγας Αλέξανδρος, Λεωνίδας, Περικλής, Ηρόδοτος, Όμηρος και άλλες τόσες ξακουστές ανά το κόσμο μορφές, αποτελούν το ψηφιδωτό του μοναδικού και αξιοθαύμαστου ελληνικού πολιτισμού, που έφτασε στο αποκορύφωμα του με την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Το 1453 όμως, επέρχεται η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους Οθωμανούς και η πτώση του Βυζαντίου.
Καθώς οι Έλληνες ήταν σκλάβοι των Τούρκων, ο τότε υπόλοιπος κόσμος αναπτυσσόταν. Σε αυτά τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, έλαβαν χώρα σπουδαία γεγονότα στην Ιστορία, όπως η Συνθήκη της Βεστφαλίας, ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση. Ο παγκόσμιος χάρτης άρχισε να μετατρέπεται από αυτοκρατορίες σε δημοκρατικά έθνη-κράτη και οι Έλληνες ήταν δυστυχώς απόντες.
Το 1821 παίρνουν την απόφαση να επαναστατήσουν. Όπου υπήρχε Έλληνας, υπήρχε και επανάσταση. Η απόφαση για «Ελευθερία ή Θάνατο» πάρθηκε αυθόρμητα και ξεσήκωσε σε μικρό χρονικό διάστημα τους απανταχού Έλληνες. Αίμα ελληνικό χύθηκε στην Πελοπόννησο, στη Στερεά Ελλάδα, στη Θράκη, στην Κωνσταντινούπολη, στο Αιγαίο, στη Κρήτη, στην Κύπρο. Κάθε περιοχή είχε τη δική της ελληνική σημαία, με διαφορετικά σχέδια και χρώματα η κάθε μία. Όλες όμως έφεραν τον Σταυρό της Ορθόδοξης Πίστης μας και τον πόθο των Ελλήνων για Ελευθερία. Και επιτέλους, ήρθε η ελευθερία και η ανόρθωση του Ελληνισμού και το έθνος απόκτησε το πρώτο του κράτος, αν και πολύ μικρό τότε, στο νέο παγκόσμιο χάρτη: την «Ελλάδα». Κατά συνέπεια, το έθνος-κράτος «Ελλάδα» κληρονόμησε για τους Έλληνες την Αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο.
Οι Κύπριοι προσπάθησαν να επαναστατήσουν μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες το 1821, αλλά οι Οθωμανοί τους έπνιξαν στο αίμα. Τα χαρακτηριστικά λόγια του Αρχιεπίσκοπου Κυπριανού πριν τον απαγχονισμό του από τους Τούρκους, έμειναν στην Ιστορία, μέσα από το έργο του Βασίλη Μιχαηλίδη:
«Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,
κανένας εν εβρέθηκεν για να την ιξιλείψει, κανένας!
Γιατί γλέπει την που τα ‘ψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη εννά χαθεί όντας ο κόσμος λείψει.»
Οι Οθωμανοί πωλούν, το 1878, την Κύπρο στους Άγγλους. Στην ειρηνική φωνή των Ελλήνων της Κύπρου δεν ανταποκρίνεται το «ευγενές έθνος» των Άγγλων. Έτσι πήραν την απόφαση για ένοπλο αγώνα με στόχο την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού. Αυξεντίου, Παλληκαρίδης, Μάτσης, Καραολής και άλλα τόσα παλληκάρια θυσίασαν την ζωή τους για την ελευθερία και την Ένωση με το έθνος-κράτος της Ελλάδας. Γι’ αυτό και η σημαία που κρατούσαν ήταν η ελληνική και ο ύμνος που τραγουδούσαν βαδίζοντας στην αγχόνη ήταν ο εθνικός ύμνος του Διονύσιου Σολωμού.
Μετά από ύπουλα διπλωματικά παιχνίδια, παραχωρείται στους Έλληνες της Κύπρου ένα νέο ανεξάρτητο κράτος: η «Κυπριακή Δημοκρατία». Από εκείνη τη στιγμή οι Έλληνες της Κύπρου απέκτησαν μια διεθνώς αναγνωρισμένη κρατική οντότητα, ένα κράτος κι όχι ένα έθνος-κράτος, αφού οι Έλληνες της Κύπρου αποτελούν μέρος του ελληνικού έθνους εδώ και πέντε χιλιάδες χρόνια.
Συνεπώς, το κράτος «Κυπριακή Δημοκρατία» είναι κι αυτό κράτος του Ελληνισμού. Κράτος που απέκτησε υπόσταση μετά την πτώση του Βυζαντίου, όπως και το κράτος «Ελληνική Δημοκρατία». Εδώ πρέπει να ξεχωρίσουμε την έννοια της «κρατικής οντότητας» από την έννοια της «εθνικής συνείδησης». Η κρατική μας οντότητα είναι η «Κυπριακή Δημοκρατία» ενώ η εθνική μας συνείδηση πηγάζει από τον Ελληνισμό. Τρανό παράδειγμα αποτελούν οι πόλεις-κράτη που υπήρξαν στην Αρχαία Ελλάδα. Μπορεί να ήταν χωρισμένοι σε πόλεις-κράτη με διαφορετικούς νόμους, διοίκηση και αρχές, αλλά όλοι τους ήταν Έλληνες και όταν απειλήθηκε το έθνος τους, πολέμησαν από κοινού τις περσικές επιδρομές.
Σύγχυση προκαλεί σε ορισμένους ή μάλλον σύγχυση σκορπούν ορισμένοι, εμπλέκοντας την ύπαρξη της μειονότητας των Τούρκων στην Κύπρο. Μειονότητες υπάρχουν σε όλα σχεδόν τα κράτη του κόσμου. Εξάλλου, η γεωγραφική θέση της Κύπρου στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, ίσως να το έκανε αναπόφευκτο. Η ύπαρξη μειονοτήτων στην Κύπρο, δεν αλλάζει την Ιστορία και τον πολιτισμικό χαρακτήρα του νησιού. Δεν θα αλλάξει τα υλικά, αλλά κυρίως τα πνευματικά κτίσματα αιώνων του Κυπριακού Ελληνισμού.
Εξάλλου το ΚΚΕ, στο περιοδικό του «Νέος Κόσμος» το 1950 (τεύχος 8), διατύπωνε την ίδια ακριβώς άποψη (που την υιοθέτησε αργότερα και το ΑΚΕΛ), πως η Κύπρος είναι ελληνική και οι μειονότητες θα πρέπει να τύχουν κατάλληλου σεβασμού. Με τον ίδιο τρόπο, στην «Κυπριακή Δημοκρατία», η τουρκοκυπριακή μειονότητα είναι απόλυτα σεβαστή και αποδεκτή, όπως και οι Αρμένιοι, οι Λατίνοι και οι Μαρωνίτες.
Τέλος, όποιος αμφιβάλλει ακόμα για το αν η Κύπρος είναι πολιτισμικά και ιστορικά ελληνική, την απάντηση θα την βρει από τον Τούρκο ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, ο οποίος δήλωνε μετά την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ: «η Κύπρος ήταν πάντοτε ελληνική και δεν υπάρχει κανένα ζήτημα για την ελληνικότητα της νήσου. Η πλειοψηφία των κατοίκων της είναι Έλληνες και δίκαια αγωνίζονται για την Ένωσιν της νήσου με την Ελλάδα.[...] [Η τουρκική μειονότητα] πρέπει να συνεργασθεί με τους Έλληνες Κυπρίους για την απαλλαγή της νήσου από τον Αγγλικό ιμπεριαλισμό. […] Εκείνοι που προσπαθούν να στρέψουν τους Τούρκους εναντίον των Ελλήνων, μόνον το συμφέρον του ξένου κατακτητή εξυπηρετούν» (εφημερίδα ΑΥΓΗ, 17 Απρ. 1955).
Μάριος Π. Μαρκουλλής
Εκπρόσωπος Τύπου ΜΕΤΩΠΟΥ Κυπρίων Φοιτητών Η.Β.
m.markoullis@metopo.org.uk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου