JEAN MICHEL JARRE :Στη σκηνή με πάθος εικοσάρη

Ο Ζαν Μισέλ Ζαρ ξεκίνησε λέγοντας «απόψε είμαι Ελληνας» και στο κατάμεστο Τάε Κβον Ντο παρουσίασε ένα εντυπωσιακό οπτικοακουστικό θέαμα

Tα λέιζερ μου καίνε τα μάτια. Μ’ ενοχλούν, απολαμβάνω το αόριστο γραμμικό θέαμα που αφήνουν όταν αντανακλούν σε καθρέπτες. Τότε είναι που αισθάνομαι «κολλητός» του σούπερμαν. Λες και πετάμε μαζί στο σύμπαν. Ο Ζαρ δεν ήταν ποτέ μόνο η μουσική του. Ηταν, είναι, και οι συναυλίες του. Η προχθεσινή που έδωσε στην Αθήνα, στο κατάμεστο από κόσμο «Κλειστό Φαλήρου - Γήπεδο Τάε - Κβον Ντο» ήταν εντυπωσιακή. Οπως του αρμόζει άλλωστε.

Την αίσθηση ενός ακούραστου ρόκερ έδινε προχθές στη σκηνή ο Μισέλ Ζαρ

Ολα ξεκίνησαν στις 9.40 μ.μ. όταν τα φώτα έσβησαν και μέσα από το κοινό εμφανίστηκε ο πιο πετυχημένος εμπορικά συνθέτης της Γαλλίας (στην καριέρα του έχει ξεπεράσει σε πωλήσεις άλμπουμ τα 80 εκατομμύρια αντίτυπα). Ο Ζαρ, αυτό το ξεχνάς όταν τον βλέπεις, είναι 61 ετών.
Από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό της 2ωρης και ενός τετάρτου συναυλίας του έτρεχε με πάθος εικοσάρη. Και, χωρίς να χάσει λεπτό τη συγκέντρωσή του, κατάφερε να σερβίρει ένα οπτικοακουστικό θέαμα αντάξιο της φήμης του. Ο Ζαρ, φορώντας μαύρα ρούχα, όταν ανέβηκε στη σκηνή, τον συνόδευαν 3 ακόμα μουσικοί, μας είπε την άποψή του για τη σημερινή Ελλάδα. Εκλεισε το λόγο του λέγοντας: «Απόψε είμαι Ελληνας».
Η παρέλαση των «εγκεφαλικών» του χιτ ξεκίνησε με το άκουσμα του «Equinoxe 7». Και μετά; Μετά σειρά είχαν κομμάτια που τα έχεις ακούσει στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, μαζί με τον μπαμπά, τη μαμά, τον ξάδελφό σου. Αν δεν κάνω λάθος, στη βασική διάρκεια της συναυλίας, όχι κατά σειρά, ακούστηκαν τα: «Oxygene 2», «Souvenir of China», «Magnetic Fields 2».
Ο Ζαρ είναι συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής. Αρέσκεται σε ήρεμα ηχοχρώματα. Oταν τον αντικρίζεις στη σκηνή, σου δίνει την αίσθηση ακούραστου ρόκερ. Δεν κάθεται απλά πίσω από τις πανάκριβες εκδόσεις των συνθεσάιζερ του (προτιμά τη φίρμα «Moog») ακουμπώντας απλά τα πλήκτρα τους τόσο ώστε να βγει ήχος. Προχτές σχεδόν τα «χτυπούσε». Κόντεψε να τα σπάσει.
Ο Ζαρ είναι, μάλλον, τελειομανής. Ενα από τα εφέ της συναυλίας τον ήθελε να παίζει εικονικά πιάνο πάνω σ’ ένα τριγωνικού σχήματος μπουκέτο από γραμμές, που δημιουργούσαν λάμψεις από λέιζερ. Ακόμα και σ’ αυτόν τον υποκριτικό ρόλο ήταν αλάνθαστος. Σ’ έκανε να πιστέψεις πως πράγματι έβγαζε ήχο παίζοντας μαζί τους. Τι άλλο; Ας μην το ταλαιπωρούμε άλλο. Ο Ζαρ που είδαμε και ακούσαμε προχθές ήταν μια αληθινή προέκταση του μύθου του.
ΑποθέωσηΗ συναυλία είχε δύο ανκόρ. Στο πρώτο ακούσαμε το μοναδικό «Oxygene 4». Στον επίλογο του τραγουδιού το κοινό τον αποθέωσε.                                                                                                        ΠΗΓΗ:www.ethnos.gr