Ηταν το βράδυ της Κυριακής 31ης Ιανουαρίου –ξημερώματα προς Δευτέρα– όταν η κ. Πίνιου – Καλλή, γιατρός και ιδρύτρια το 1989 του περίφημου Ιατρικού Κέντρου Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων, παρέα με μία φίλη της έβγαιναν από το γνωστό καλλιτεχνικό στέκι «Αλεκτον» στον Κεραμεικό. «Ηταν γύρω στις 2 το βράδυ και θυμάμαι ότι η βραδιά ήταν πολύ ευχάριστη, φύσαγε ένα ελαφρύ αεράκι, δεν έκανε κρύο», λέει στην «Κ». Ούτε 50 μέτρα δεν έκαναν και εμφανίστηκε ένα ταξί, θα το μοιράζονταν.
Πρώτη μπαίνει η φίλη της, ενώ η Μαρία κάνει τον γύρο του αυτοκινήτου για να μπει από την άλλη πλευρά. Είχε μπει σχεδόν η μισή μέσα όταν είδε μια ομάδα πέντε ατόμων να πετάγονται από μία γωνία και να έρχονται προς το μέρος της. «Ηθελαν να μου πάρουν την τσάντα. Ηταν κρεμασμένη, όμως, στον ώμο μου, οπότε με τράβηξαν κι εμένα κάτω και άρχισαν να με σέρνουν στο οδόστρωμα». Μεγάλη ήταν η ατυχία της που, την ώρα της επίθεσης, ούτε ο οδηγός του ταξί ούτε η φίλη της αντιλήφθηκαν το παραμικρό, συνομιλώντας έντονα μεταξύ τους. Αντίθετα, από τις φωνές βγήκαν έξω οι θαμώνες παρακείμενου μπαρ. «Το θέαμα που αντίκρισαν πρέπει να ήταν τρομακτικό, μια κι επειδή εγώ πέφτοντας από το ταξί πλάκωσα την τσάντα μου, η ομάδα των νεαρών με χτυπούσε ανελέητα στο πρόσωπο, στα πλευρά, σε όλο το σώμα», διηγείται η κ. Πίνιου – Καλλή.
«Τους κυνήγησαν, αλλά μου είχαν ήδη αποσπάσει την τσάντα κι έτρεχαν. Δεν τους έπιασαν». Από τις πρώτες στιγμές είχε αντιληφθεί ότι οι δράστες δεν ήταν Ελληνες και καθώς παρέμενε αιμόφυρτη στο οδόστρωμα, συνειδητοποιούσε ότι το ψυχολογικό σοκ ήταν μεγαλύτερο και από τον σωματικό πόνο. «Πρέπει να καταλάβετε ότι για μένα ήταν διπλό το χτύπημα. Είκοσι πέντε χρόνια ασχολούμαι με μετανάστες και ξαφνικά βρέθηκα κάτω από τις μπότες τους, να με κλωτσούν. Ενιωσα την τρομακτική βία, αυτή που έχω εκπαιδευθεί να αναγνωρίζω στους άλλους και να προσπαθώ να την θεραπεύσω».
Το πρώτο που μας κάνει εντύπωση είναι η περιγραφή της για το συμβάν. Φανταστείτε την σκηνή: Έχει ανοίξει την πόρτα του ταξί, έχει μπει σχεδόν η μισή μέσα, όπου ήδη βρίσκεται η φίλη της, βλέπει 5 άντρες να πετάγονται από μια γωνία και να την πλησιάζουν, τραβάνε την τσάντα της, σέρνοντας και την ίδια έξω, την χτυπούν ανελέητα, αυτή φωνάζει, οι θαμώνες παρακείμενου μπαρ ακούν τις φωνές, βγαίνουν έξω και κυνηγούν τους αλλοδαπούς, ενώ η φίλη της και ο ταξιτζής δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα, γιατί …συνομιλούσαν έντονα μεταξύ τους. Δεν θα κάνουμε υποθέσεις για το τι λόγους έχει για να αποφεύγει την κλήση σε κατάθεση της φίλης της και του οδηγού. Είναι όμως φανερό ότι τα πράγματα δεν μπορεί να έγιναν όπως ακριβώς τα περιγράφει. Μας επιτρέπεται λοιπόν να αμφιβάλλουμε για την ειλικρίνειά της ως άτομο. Καθόλου παράξενο, αν αναλογιστούμε τις κατηγορίες που εξαπολύει κατά καιρούς έναντι λιμενικών, ειδικών φρουρών, αστυνομικών, στρατιωτών, κλπ, στα πλαίσια της προσπάθειας “δικαίωσης” των λαθρομεταναστών.
Όμως, το καλύτερο και πιο μελό μέρος της περιγραφής της περιπέτειας της κυρίας “θέλω-να-γίνω-τουλάχιστον-βουλευτής” ακολουθεί:
Την επόμενη κιόλας μέρα, η αστυνομία ειδοποίησε την κ. Πίνιου – Καλλή ότι κάποια από τα πράγματά της είχαν βρεθεί – τα είχε πάνω του νεαρός Βούλγαρος που είχε συλληφθεί. Δεκαεννιά χρόνων παιδί. «Ελάτε στο τμήμα να καταθέσετε μήνυση», της είπαν. «Θυμάμαι, καθόμουν στο κρεβάτι, ακόμα σε μαύρα χάλια και σκεφτόμουν αυτό το παιδί. Σκεφτόμουν και όλους τους άλλους, τους υπεύθυνους για πολύ πιο σοβαρά αδικήματα που βρίσκονται όμως έξω, ανενόχλητοι συνεχίζουν τη ζωή τους. Μήπως για ένα 19χρονο παιδί δεν είναι αρκετή τιμωρία αυτό που περνάει ήδη; Να βρίσκεται στα κρατητήρια της Ομόνοιας;» Δεν δέχθηκε να την επισκεφθεί ιατροδικαστής, παρά ξεκίνησε για το αστυνομικό τμήμα. Ο νεαρός της φώναζε από μακριά: «Κυρία, είδες εμένα; Εμένα είδες να σου παίρνω την τσάντα;» «Το μόνο που του είπα εγώ ήταν “θα το έκανες αυτό στη μητέρα σου;”»
«Τι θα γίνει, λοιπόν; Θα κάνετε μήνυση;» Ο αστυνόμος ήταν ανυπόμονος. «Φυσικά», πήρε την απάντηση από την κ. Καλλή, που συνέχισε: «Θα τον γράψετε, όμως, σε κάποιο κολέγιο να μάθει γράμματα που δεν ξέρει; Θα του φέρετε ψυχολόγο να καταπραΰνει τις πληγές του; Θα του κόψετε κι έναν κοινωνικό μισθό να μην αναγκάζεται να κλέβει για να ζει;» «Ε, όχι». «Τότε, λυπάμαι, δεν κάνω καμία μήνυση.»
Ο ορισμός του “σφάξε με, πασά μου, ν’ αγιάσω” θα πείτε. Μια αλτρουίστρια που την ληστεύουν και την δέρνουν και αυτή ανησυχεί για τις …ψυχολογικές πληγές των θυτών της. Μια φιλάνθρωπη που πιστεύει ότι πρέπει να επιβραβεύεται ο κακοποιός με σπουδές και κοινωνικό μισθό, εις βάρος αυτού που δεν σκέφτηκε να κλέβει τσάντες, ξυλοκοπώντας ηλικιωμένες γυναίκες, αλλά επιβιώνει με το ζόρι εργαζόμενος σε άθλιες συνθήκες. Ή απλώς μια ηλίθια. Είναι όμως έτσι; Η απάντηση έρχεται ακριβώς παρακάτω:
«Βάλτε κι εσείς λίγο… trafficking!» Αυτήν την απάντηση έλαβαν, ανεπισήμως φυσικά, τα μέλη του ελληνικού Ιατρικού Κέντρου για την Αποκατάσταση Θυμάτων Βασανιστηρίων (ΙΚΑΘΒ) από αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όταν πριν από λίγους μήνες τούς ανακοινώθηκε ότι διακόπτεται οριστικά η χρηματοδότηση του Κέντρου. Το trafficking σήμερα «πουλάει», τα βασανιστήρια όχι και τόσο… Το ΙΚΑΘΒ ιδρύθηκε το 1989 από έναν πυρήνα μελών του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, ως αστική εταιρεία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, με στόχο την ιατρική, ψυχολογική, κοινωνική και νομική βοήθεια στα θύματα βασανιστηρίων…
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας 1990, το Κέντρο στηριζόταν στις εθελοντικές προσφορές. Τότε, όμως, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να χορηγεί 11 εκατ. ευρώ ετησίως για αποκατάσταση θυμάτων βασανιστηρίων, ενώ τα τελευταία τρία χρόνια η χρηματοδότησή του προερχόταν κατά 50% από την Επιτροπή. Για τη συντήρηση, άλλωστε, του Κέντρου απαιτούνταν περισσότερα από 250.000 ευρώ τον χρόνο. Δεν επρόκειτο για μια απλή ΜΚΟ, αλλά για ένα πρότυπο κέντρο υγείας. Κάθε χρόνο, το Κέντρο δεχόταν 100 – 150 άτομα, ενώ υπολογίζεται ότι πάνω από το 20% των αιτούντων άσυλο στη χώρα μας είναι θύματα βασανιστηρίων (περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι) – ελάχιστοι όμως κατόρθωναν να φθάσουν στις υπηρεσίες του. Εδώ κι ένα χρόνο περίπου, το Κέντρο παραμένει κλειστό λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων. «Δεν πρόκειται να μεταλλάξω τους στόχους του κέντρου για να πάρω χρηματοδότηση», λέει η κ. Καλλή στην «Κ». «Είμαι ειδική στα θύματα βασανιστηρίων – και όποιος νομίζει ότι το φαινόμενο του βασανισμού έχει εκλείψει, απατάται»
Προσέξτε τους ισχυρισμούς αυτής της παραγράφου (όταν συνέλθετε από τα ποσά που εισέπραττε η φιλάνθρωπος κυρία):
1) Οι λαθρομετανάστες που αιτούνται άσυλο στην Ελλάδα, είναι δηλαδή πρόσφυγες και όχι λαθρομετανάστες, ξεπερνούν τις 25.000 το χρόνο.
2) Κάθε χρόνο τα ελληνικά σώματα ασφαλείας βασανίζουν περισσότερους από 5.000 πρόσφυγες.
3) Από αυτούς μόλις 100-150 κατάφερναν να φτάσουν στις υπηρεσίες της ΜΚΟ, προφανώς είτε γιατί η ΜΚΟ δεν είχε αρκετά χρήματα για να τους εντοπίσει είτε γιατί τους εμπόδιζε το ελληνικό κράτος.
4) Οι υπηρεσίες που προσέφερε το πρότυπο κέντρο υγείας της ΜΚΟ στα θύματα ήταν πανάκριβες ιατρικές, ψυχολογικές, κοινωνικές και νομικές.
5) Η Ε.Ε., που επιχορηγούσε κατά 50% την ΜΚΟ, έκρινε ότι το κοινό συγκινείται περισσότερο από το εμπόριο ανθρώπων παρά απ’ τα θύματα βασανιστηρίων. Ή έκρινε ότι δεν υπάρχουν πια βασανιστήρια, ενώ υπάρχει εμπόριο λευκής σαρκός.
6) Η κυρία φιλάνθρωπος όμως μένει αταλάντευτη στην αποστολή της και προτιμά να μην ξανανοίξει το κέντρο, απ’ το να εντάξει στις υπηρεσίες του και άλλους εκτός αυτούς που βασανίζει το ελληνικό κράτος.
Για την ειλικρίνειά της τα είδαμε νωρίτερα. Αλλά ας τα ξαναδούμε και για τους ισχυρισμούς της, γιατί μας περνάνε για εντελώς ηλίθιους: Προφανώς οι αριθμοί που δίνει για τα “θύματα βασανιστηρίων” είναι ψευδείς. Όλα τα στοιχεία “βασανισμών”, που έχει προσκομίσει στην δημοσιότητα στα χρόνια λειτουργίας της η ΜΚΟ, είναι ανώνυμες – “γιατί φοβούνται” – μαρτυρίες βασανιστηρίων που δεν αφήνουν σημάδια ή, στην καλύτερη περίπτωση,- φωτογραφίες από κάτι μελανιές και γρατσουνιές ανώνυμων -”γιατί φοβούνται” – προσώπων. Οι “ιατρικές υπηρεσίες” του κέντρου είναι η προώθηση των “θυμάτων” σε κρατικά (και δωρεάν) νοσοκομεία για εξετάσεις και νοσηλεία. Στα προγράμματα του κέντρου βλέπουμε ότι εφάρμοζε “ολιστική προσέγγιση”, δηλαδή που “περιλαμβάνει, πέρα από την φυσική, ψυχολογική και κοινωνική αποκατάσταση, και την εργασιακή… παρέχονται υπηρεσίες πληροφόρησης, υποστήριξης σε έκδοση εγγράφων (άδεια εργασίας, ΑΦΜ κλπ), συνοδείες και διαμεσολάβηση σε υπηρεσίες, παραπομπής σε προγράμματα κατάρτισης, εργασιακής συμβουλευτικής, προσέγγισης εργοδοτών και προώθησης στην αγορά εργασίας.”. Αυτά, συν κάτι έντυπα, κάτι ημερίδες και συμμετοχές σε συνέδρια, προσπαθούν να πείσουν ότι κόστιζαν 250.000 ευρώ. Δηλαδή η κυρία φιλάνθρωπος, η δικηγόρος κα Κούρτοβικ και μερικοί αφελείς, κυρίως εθελοντές, που συνόδευαν στις υπηρεσίες τους λαθρομετανάστες.
Παράλληλα, διαπιστώνουμε πως το υπόλοιπο 50% των υπέρογκων εξόδων της ΜΚΟ, εκτός τις επιδοτήσεις του ελληνικού κράτους για τα διάφορα προγράμματα, προσφερόταν από διάφορους μεγάλους χορηγούς. Γιατί, με το που κόπηκαν τα χοντρά λεφτά απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση, προτιμήθηκε να κλείσει το κέντρο, αντί να λειτουργήσει όπως πριν τις ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις; Προσέξτε, το κέντρο έκλεισε, η ΜΚΟ δεν τερμάτισε τη λειτουργία της. Μήπως γιατί η Ε.Ε. τους στρίμωξε με κάναν έλεγχο των δαπανών; Βέβαια, όταν κάποιος έχει ειδικευτεί στην ανέξοδη ουσιαστικά κατασκευή θυμάτων βασανιστηρίων, πώς να μπλέξει με το πραγματικά μεγάλο και υπαρκτών απαιτήσεων πρόβλημα του εμπορίου ανθρώπων; Εκεί δεν καταφέρεται εναντίον του ελληνικού κράτους και των σωμάτων ασφαλείας, που μαζοχιστικά επιβραβεύουν αυτή τη εκβιαστική συμπεριφορά, προσφέροντας τίτλους και θέσεις.
Μιλάμε για ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ, με μηδαμινά έξοδα και μεγάλη πολιτική και κοινωνική προβολή στις τάξεις των “προοδευτικών”. Μέχρι για πρόεδρος της δημοκρατίας είχε προταθεί η κυρία φιλάνθρωπος από διακομματική επιτροπή της Βουλής. Με τέτοια ανταλλάγματα, μπορεί να ξυλοκοπείται απ’ τους “προστατευόμενούς” της και να εξακολουθεί να τους προστατεύει (ή να τους εκμεταλλεύεται, θα έλεγε κάποιος πιο κακός από εμάς).
http://xryshaygh.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου