Διάβασα σε κείμενο του Φαήλου Κρανιδιώτη που δημοσιεύτηκε στο Antinews ότι ο GAP αφαίρεσε από το πρωθυπουργικό γραφείο τον πίνακα του Θεοδώρου Βρυζάκη "Η Ελλάς ευγνωμονούσα" (1858). Δεν γνωρίζω αν ο συγκεκριμένος πίνακας ήταν το πρωτότυπο (υποθέτω πως ναι) ή ακριβές αντίγραφο. Σημασία έχει η πράξη, γιατί δεν νομίζω ότι ο GAP έχει την απαιτούμενη αισθητική ή άλλη παιδεία για να κρίνει τη διαφορά.
Ο GAP, όπως και ο αδερφός του και ύψιστος σύμβουλός του Νίκος, είναι τυπικά παραδείγματα παρακμιακών γόνων μιας "μεγάλης" οικογένειας. "Μεγάλης" για τα βαλκανικά δεδομένα, φυσικά, όπου οι "μεγάλες οικογένειες" στην συντριπτική τους πλειονότητα δεν έχουν βάθος γενεών: Ο προπάππους ήταν ένας ταπεινός παπάς χωριού, όπως και ο δικός μου. Παρά την ταπεινή καταγωγή τους, ωστόσο, η μοίρα στάθηκε ιδιαίτερα χαριστική απέναντι στον γιο και τον εγγονό του παπα-Αντρέα, τον Γεώργιο και τον Ανδρέα, μολονότι αμφότεροι διακρίθηκαν κυρίως για τη δημαγωγική τους ικανότητα: Εγιναν όμως και οι δύο πρωθυπουργοί. Άρα, δικαιούμαστε πλέον να μιλάμε για "μεγάλη οικογένεια".
Ωστόσο, ο νυν κυβερνών επίγονος της οικογένειας Παπανδρέου, ο τρίτος στη σειρά, θα μπορούσε ευθέως να αποκληθεί dégéneré, εκφυλισμένος: Άχρωμος, χωρίς ικανότητα λόγου, ανίκανος να συντάξει σωστά μια πρόταση, χωρίς βάθος παιδείας, χωρίς βάθος σκέψης, απόλυτα επιφανειακός, μονότονα επαναλαμβανόμενος, ιδεοληπτικός, χωρίς προσόντα που απαιτούνται ακόμα και για μια θέση Γενικού Γραμματέα Υπουργείου.
Ποιό είναι το μόνο προσόν του εκφυλισμένου αυτού Παπανδρέου (και προφανώς του τελευταίου εξ αυτών που αναλαμβάνει δημόσιο αξίωμα); Το όνομά του, το "ιερό", με την ταλισμανική δύναμη όνομα. Αυτό το φετίχ που οδήγησε έναν ολόκληρο κομματικό στρατό αφελών και ιδιοτελών να τον αναβιβάσουν στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος δηλαδή που θεσμοθέτησε και εκλαϊκευσε τον ήδη υπάρχοντα πολιτικό και κοινωνικό αμοραλισμό.
Εκείνοι βέβαια οι αφελείς ή ιδιοτελείς κομματικοί οπαδοί, τα μέλη της αγέλης, δεν κατάλαβαν ότι έσπρωχναν προς την ηγεσία της Ελλάδας τον πρώτο στην ιστορία της Πρωθυπουργό που δεν διαθέτει, όχι μόνο την παραμικρή σύνδεση με την ελληνική-ρωμαίϊκη πολιτισμική παράδοση, αλλά ούτε καν ψήγματα ελληνικής συνείδησης.
Αναρωτιέμαι αν πρέπει να χαίρομαι (χαιρέκακα) ή να κλαίω που επικεφαλής της πατρίδας μου βρέθηκε, εξαιτίας της κομματικής τύφλωσης και της αγελαίας νοοτροπίας, ένας εκφυλισμένος Κουίσλινγκ... ΠΗΓΗ:a-ergodes.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου