Tου Αντωνη Kαρπετοπουλου
Tα δύο «ιερά τέρατα» της ελληνικής γυμναστικής, οι δύο Ολυμπιονίκες μας, ήταν παιδιά που δεν έμοιαζαν με τον πέντε φορές πρωταθλητή Ευρώπης και δύο φορές παγκόσμιο πρωταθλητή Βλάση Μάρα. Ο Ιωάννης Μελισσανίδης ήταν σταρ ακόμα και τον καιρό που δεν τον γνώριζε κανένας: στις δημόσιες εμφανίσεις του ήταν αδύνατο να περάσει απαρατήρητος. Ο Δημοσθένης Ταμπάκος ήταν το ακριβώς αντίθετο, ένας αθλητής - ασκητής δοσμένος στον σκοπό του που ήταν τα ολυμπιακά μετάλλια: οι χαμηλοί του τόνοι είναι τρόπος ζωής, από την εσωστρέφειά του αντλούσε δύναμη. Ο Μάρας είναι μια τελείως διαφορετική περίπτωση: πιο «γήινος» σίγουρα από τους άλλους δύο, δηλαδή λιγότερο σταρ από τον Μελισσανίδη, αλλά όχι και τόσο κλειστός όσο ο Ταμπάκος.
Πέντε χρυσά μετάλλια
Τον είχα συναντήσει πρώτη φορά στα στούντιο ενός τηλεοπτικού πλατό λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004 και μου είχε φανεί ότι έχει τόση ενέργεια που αν σου σφίξει το χέρι θα σε κάψει! Γεννημένος στις 31 Μαρτίου του 1983, ο Μάρας ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που νομίζεις ότι δεν μεγαλώνουν: από το 2001 που πρώτευσε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Γυμναστικής στο μονόζυγο μέχρι σήμερα που καμαρώνει με το 5ο του χρυσό μετάλλιο σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ο Μάρας μοιάζει ίδιος κι απαράλλαχτος λες και στους σκληρούς στίβους της γυμναστικής βρήκε το μυστικό μιας αιώνιας παιδικότητας.
Εχοντας μια μακρινή αλλά πολύ χαρακτηριστική ομοιότητα με τον ηθοποιό του Χόλιγουντ Κόλιν Φαρέλ, ο Μάρας συνδυάζει τη γοητεία του μεγάλου αθλητή με τον χαρακτήρα του ανθρώπου του καθημερινού μόχθου: οι επιτυχίες του είναι αποτέλεσμα μιας πολύ σκληρής δουλειάς που λίγοι σε αυτή τη χώρα μπορούν αληθινά να εκτιμήσουν. Κυρίως είναι αποτέλεσμα μιας τεράστιας καρδιάς που δεν σταματά να χτυπά πολύ δυνατά.
Ο Μάρας γνώρισε δύο απογοητεύσεις που θα μπορούσαν να γονατίσουν κάθε αθλητή του επιπέδου του. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 έμεινε εκτός τελικού στο αγαπημένο του μονόζυγο, μολονότι λογιζόταν ως φαβορί για την κατάκτηση κάποιου μεταλλίου αφού ήταν ήδη πρωταθλητής Ευρώπης και ήδη από τα 19 του δις παγκόσμιος πρωταθλητής. Τότε λένε όσοι τον ξέρουν πλήρωσε το τεράστιο άγχος του να διακριθεί μπροστά στο κοινό του: για τον κόσμο της γυμναστικής ήδη από τότε που εμφανίστηκε σε ηλικία 16 χρόνων σε μεγάλους αγώνες ο Μάρας ήταν μια αληθινή απόλαυση, ό, τι πιο θεαματικό έβγαλε ποτέ η γυμναστική μας.
Στο Πεκίνο, τέσσερα χρόνια αργότερα, πήγε έχοντας μόλις ξεπεράσει ένα βαρύ τραυματισμό που τον άφησε εκτός αγώνων για ολόκληρο σχεδόν το 2007. Αποκλείστηε κάνοντας μια από τις χειρότερες εμφανίσεις του. Η δεύτερη ολυμπιακή του αποτυχία θα μπορούσε να σημαίνει και το τέλος μιας, έτσι κι αλλιώς, τεράστιας καριέρας, αλλά ο Μάρας δεν είναι από αυτούς που τα παρατάνε.
Μακριά από τις κάμερες
Τον Απρίλιο του 2009 κατέκτησε το 4ο χρυσό μετάλλιό του στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Μιλάνου θυμίζοντάς μας τι σπάνια ράτσα αθλητή είναι: τότε για πρώτη φορά οι αθλητικοί συντάκτες τον βράβευσαν ως αθλητή της χρονιάς. Την Κυριακή στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, τη χώρα των επόμενων Ολυμπιακών Αγώνων, έφτασε τα 5 χρυσά σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, πράγμα που στο μονόζυγο δεν έχει πετύχει κανείς Ευρωπαίος αθλητής: ο Μάρας δεν είναι απλά στο μονόζυγο ο καλύτερος στην Ευρώπη των καιρών μας, αλλά ο καλύτερος όλων των εποχών χωρίς αμφιβολία! Μαζί του γύρισαν με μετάλλια από το Πανευρωπαϊκό ο Βασίλης Τσολακίδης στο δίζυγο και ο Λευτέρης Κοσμίδης στις ασκήσεις εδάφους, δυο άλλοι στακανοβίστες του ελληνικού αθλητισμού που δουλεύουν μακριά από τις κάμερες.
Εβλεπα τον Μάρα με το χρυσό πανευρωπαϊκό μετάλλιο στο στήθος, όπως στην Πάτρα το 2002 όταν το πήρε για πρώτη φορά. Εβλεπα το χαμόγελό του, τη σιγουριά του, τη δύναμή του να σηκώνει το κεφάλι και να φτάνει στην κορυφή έπειτα από σκληρά χτυπήματα της μοίρας, τη θέλησή του να συνεχίζει, όχι να κερδίζει, αλλά να καταπλήσσει.
Σε μια Ελλάδα που καταρρέει μπροστά στον φόβο του αύριο, ο Μάρας είναι ένα σύμβολο αισιοδοξίας. Η εικόνα μιας Ελλάδας που δεν φοβάται, μιας Ελλάδας που έχουμε ξεχάσει… ΠΗΓΗ:radar-gr.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου