Ἡ παράνοια!

Ζοῦμε σὲ ἐποχὲς μοναδικές!
Ἐποχὲς ποὺ θὰ τὶς θυμᾶται ἡ Ἀνθρωπότης καὶ θὰ διδάσκεται ἀπὸ αὐτές…
Ἐποχὲς ὅμως τέτοιες, ποὺ  ἐπικρατεῖ τὸ χάος καὶ ἡ παράνοια!
Πρὸ ὁλίγου, ὅπως «περιδιάβαινα» στὸ μουροβιβλίον, ἔπεφτα διαρκῶς στὶς ἀναρτήσεις κάποιου  διαδικτυακοῦ «φίλου».
Ἡ πρώτη ἀνάρτησις ποὺ διάβασα ἦταν αὐτή:
Ἀγάπη…
Συγχώρεσις…
Μεγάλες κουβέντες ποὺ φαντάζομαι θὰ ἀναφέρονται στὸ σύνολον τῶν συναισθημάτων ποὺ θὰ ἤθελε κάποιος νὰ νοιώθῃ γιὰ τὸ σύνολον τῆς κοινωνίας μας, ὥς καλὸς ἄνθρωπος, χριστιανός, σύντροφος…
Μεγάλες κουβέντες…
Ἀγάπη καὶ συγκώρεσις, παρέα μὲ τὴν κατανόησιν!
Ὅμως ἡ ἀμέσως ἐπομένη ἀνάρτησις τοῦ «φίλου» μου ἦταν αὐτή:
Κι ἐδῶ ἀκριβῶς κόντεψα νὰ τὴν πάθω τὴν παράνοια!
Διότι δὲν μποροῦν μὲ τὴν λογική μου, ὅσο κι ἐὰν ἀντιλαμβάνομαι τὴν χαοτική μας πνευματικήν κατάστασιν, νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς εἰκόνες σὰν τὶς παραπάνω.
Δὲν γίνεται τὴν μία νὰ συζητᾶμε γιὰ κατανόησιν, συγχώρεσιν, ἀγάπη καὶ τὴν ἄλλην γιὰ ὁπλισμούς, γεμιστῆρες καὶ ἑτοιμότητες.
Ξέρω…
Ἡ βαθυτέρα μας ἀνάγκη εἶναι νὰ αἰσθανόμαστε ἀσφαλεῖς, ἥρεμοι. Νὰ ἀντιλαμβανόμαστε πὼς μᾶς ἀγαποῦν καὶ μᾶς σέβονται. Πὼς οἱ ἄνθρωποί μας εἶναι ἐδῶ γύρω κι ἐδῶ θὰ μείνουν.
Γνωρίζουμε ὅμως πὼς κάτι τέτοιο δὲν μπορεῖ πλέον νὰ συμβῇ!
Ἀντιλαμβανόμαστε πὼς ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ εἶναι ὅπως εἶναι οἱ κοινωνικὲς δομές, πρέπει νὰ ὁπλιζόμαστε, νὰ ἐξασκούμαστε στὰ ὅπλα, νὰ προετοιμαζόμαστε γιὰ τὴν ὁποιανδήποτε μάχη θὰ βρεθῆ στὴν πορεία μας.
Δῆλα δή, νὰ παραμένουμε σὲ ἑτοιμότητα!
Δῆλα δή, νὰ ἀφήσουμε πίσω μας τὰ «σ’  ἀγαπῶ, μ’  ἀγαπᾶς» καὶ νὰ μάθουμε σκέτο νὰ ἐπιβιώνουμε… Ἀπὸ τὴν ἀρχή! Τὰ πάντα!
Δυστυχῶς, οἱ μάχες μᾶς καλοῦν.
Θὰ ἦταν θαυμάσια νὰ ἐξακολουθούσαμε τὴν ζωή μας μὲ καρδοῦλες, ἀγαποῦλες, ἀγκαλίτσες…
Ἀλλὰ αὐτὸ μᾶς τελείωσε… Τοὐλάχιστον γιὰ τὴν ὥρα…
Στά ὅπλα λοιπόν;
Ναί… Στὰ ὅπλα.. Σὲ ὅλα τὰ ὅπλα ταὐτοχρόνως!
Εἴπαμε.. Ἔχουμε πόλεμο καὶ στὸν πόλεμο δὲν χωροῦν ψευτομαγκιές. Μόνον οἱ ἀνδρεῖοι χωροῦν!
Καὶ χωροῦν διότι αὐτοὶ θὰ δώσουν στοὺς ἑαυτούς τους καὶ στοὺς  συμπολεμιστές τους τὴν εὐκαιρία , ἐφ’ ὅσον θὰ τὸ ἔχουν κερδίσει,  νὰ δημιουργήσουν νέες δομές, ἀπὸ καθαρὴ ἀγάπη καὶ θαυμασμὸ γιὰ τὸν Ἄνθρωπο καὶ τὰ ἔργα του.
Ἔως τότε ὅμως καλλίτερα νὰ τὶς ἀφήσουμε τὶς καρδοῦλες καὶ τὶς κορδελίτσες..
Χρειάζονται, ἀλλὰ σιωπηλά… Ἴσα γιὰ νὰ παίρνουμε δύναμιν…
Μετὰ τὴν Μεγάλη Μάχη, τὴν Μάχη τῶν Μαχῶν, νὰ τὶς ξαναδοῦμε…
Καὶ μεταξύ μας… Δὲν μπορῶ τώρα νὰ τὶς ἀντιληφθῶ ὥς κάτι πρωτεύον…
Δὲν μοῦ πάει ἡ παράνοια…
Φιλονόη.

ΠΗΓΗ