«Δεν θέλουμε λεφτά, θέλουμε πολιτική στήριξη», εξέπεμπε τα μόρσιμα μορς του προς τη Δύση ο κ. Παπανδρέου έως «προχθές»
Διότι από «χθες» ζητάει«έμπρακτη στήριξη», δηλαδή ένα ποσόν (γύρω στα 25 δισ.) ανά πάσαν στιγμή διαθέσιμο από την Ε.Ε. προς τη χώρα μας, αν ο επόμενος δανεισμός σκοντάψει πάλι στο δόκανο των «κερδοσκόπων»...
Με άλλα λόγια ζητάμε ανεπισήμως να υπάρχουν και να είναι διαθέσιμα τα λεφτά που επισήμως δεν ζητάμε.
του ΣΤΑΘΗ
Από τη στιγμή που ο ίδιος ο κ. πρωθυπουργός διακήρυξε ότι «η χώρα είναι στην εντατική» σε «κώμα» βγάζοντάς την έτσι στο κλαρί, ακολουθείται μια πολιτική μάλλον ανακόλουθη, καιροσκοπική, σχεδόν τυχοδιωκτική, ανάλογη δηλαδή του «βλέπουμε και κάνουμε». Ή του δεν βλέπουμε καν...
Απ' τους ειδούς του Μαρτίου, στους ειδούς του Απριλίου κι από δανεισμό σε δανεισμό έως τις ελληνικές καλένδες...
Από καιρό ευάριθμοι μεν αλλά προσεκτικοί πολίτες και πολιτικοί έχουν διακρίνει το σύνδρομο του ηγεμόνος στην πολιτική συμπεριφορά του κ. Γ.Α. Παπανδρέου. Και εν σχέσει με το κόμμα του (στον βαθμό που πλέον υπάρχει υπό τον κ. Ξυνίδη) και τώρα στη (δια)κυβέρνηση.
Ο κύριος πρωθυπουργός κινείται συχνά σε κρίσιμα θέματα με βάση μια προσωπική του ατζέντα, που βλέπει συνήθως εκτός του ιστορικού τους πλαισίου τα θέματα που (δια)πραγματεύεται, δείχνοντας έτσι να πιστεύει ότι η προσωπική του προσέγγιση (απλώς) μπορεί να τα διευθετήσει.
Προς τούτο περιστοιχίζεται από μια προσωπική φρουρά συμβούλων, συγγενών και Ικανάτων [ου μη κι (αν)Ικανάτων] μέσα, πάνω κι έξω απ' το Υπουργικό του Συμβούλιο.
Τελευταίο κατόρθωμα αυτής της αντίληψης η διάταξη Ραγκούση, η οποία προβλέπει τη δημιουργία Επιτροπών και τη σύναξη Συμβούλων υπό τη διοίκηση του πρωθυπουργού για τη διαχείριση τομέων που κατά τα άλλα εποπτεύουν οι υπουργοί του.
Η σύνθεση, η λειτουργία, η παύση, η δομή, η διάρκεια, το αντικείμενο και η μισθοδοσία αυτών των επιτροπών και συμβούλων αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο και πρόνοια του κ. πρωθυπουργού!
Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο κινείται στα όρια του Συντάγματος. Είναι προφανέστατο ότι πρόκειται για «έκτακτες εξουσίες». Σαν αυτές που μόνον εν καιρώ κινδύνου και για προκαθορισμένο βραχύ διάστημα εκχωρούσε η ρωμαϊκή δημοκρατία στους δικτάτορες ή σαν αυτές που υφάρπαζαν για τον εαυτό τους οι εκάστοτε βοναπαρτιστές, αυτοκράτορες και «σωτήρες», πάντοτε εν ονόματι του λαού, εννοείται, κι ως (δήθεν) πρόμαχοί του.
Βεβαίως, ουδέν τέτοιο καταστροφικά μεγαλειώδες μας συμβαίνει τώρα, μας συμβαίνει όμως η καρικατούρα του. Για την ώρα. Διότι στο εγγύς μέλλον, αν ο «Καλλικράτης» προχωρήσει κι αν πάμε σε έναν εκλογικό νόμο, όπως αυτόν που προωθεί η κυβέρνηση, τότε μπαίνουμε, εν μέσω κρίσης, σε ένα νέο πολιτειακό-πολιτικό πλαίσιο, ασταθές και φυγόκεντρο εις όσα αφορούν στο ενιαίον της χώρας και κατά την πολιτική έκφραση και κατά τη διοίκηση και κατά την ανάπτυξη, όσον και στο ευάλωτο στις εξωτερικές πιέσεις.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο ακόμα και νόμοι καλών προθέσεων (αν υπήρχαν τέτοιες κι όχι πονηρές) όπως ο νόμος για την ιθαγένεια, υπάρχει ο κίνδυνος να λειτουργήσουν διαλυτικά αντί συσπειρωτικά. Διότι νόμοι σαν αυτόν, για να παράξουν ευεργετικά αποτελέσματα, προϋποθέτουν κοινωνία ευνομίας, οικονομικής ισχύος και αυτογνωσίας. Συνέπειας λόγων κι έργων. Διαφάνειας. Καθαρών προθέσεων. Και συμμετοχής του λαού. Κατά τις τάξεις και τα συμφέροντά του.
Ομως αυτή η κυβέρνηση παίζει με τους πολίτες, κυρίως τους εργαζόμενους, τη γάτα με το ποντίκι. Αλλα λέει, άλλα ξελέει, άλλα κάνει κι όλα πάει να τα ξεκάνει. Σε αυτό το ούτως ή άλλως ζοφερό καθώς εξελίσσεται σκηνικό (τύπου Βαϊμάρης) το ενδεχόμενο να αρχίσει να χειρίζεται ο κ. Πρωθυπουργός κρίσιμα θέματα όπως οι ελληνοτουρκικές διαφορές (ήδη ακούγονται κάτι φρικώδη περί 25ου παραλλήλου, δηλαδή διχοτόμησης του Αιγαίου) ή το Σκοπιανό μέσω επιτροπών και συμβούλων που λογοδοτούν μόνον στον ίδιο, φαντάζει εφιαλτικό.
Οχι μόνον από πλευράς δημοκρατικής νομιμότητας και θεσμών (το καπέλωμα των υπουργών από κομισάριους δεν είναι κάτι το πρωτοφανές), αλλά κυρίως διότι υποκρύπτει έναν φόβο μπροστά στην οργή του λαού, αν τυχόν μάθει για όσα πρέπει να γίνουν πίσω απ' την πλάτη του, εγκαίρως.
Η προσπάθεια να βρίσκεται διαρκώς ο λαός προ τετελεσμένων φαίνεται ότι αρχίζει να γίνεται το κύριο μέλημα του Ηγεμόνος. Ετσι έπραξε και με τα οικονομικά μέτρα που έλαβε.
Ακόμα και διαψεύδοντας τον ίδιον αυτού εαυτόν, προκειμένου να τα λάβει.
Το ότι «άλλος δρόμος» πάρεξ αυτά τα μέτρα δεν υπήρχε, αποδεικνύεται, όσον οι ημέρες, ουρανομήκης μπαρούφα. Ομως το ζητούμενον επετεύχθη, ο λαός πιάστηκε στον ύπνο κι εξαπατήθηκε.
Η ίδια τακτική, να πιάνεται ο κόσμος κορόιδο, μπορεί με προνομιακόν τρόπο να ασκηθεί ακριβώς μέσω αυτών των επιτροπών που δεν λογοδοτούν σε κανέναν, ει μη μόνον στον κ. Πρωθυπουργό.
Κινδυνώδη πράγματα και για το πολίτευμα και για την πατρίδα, όταν μάλιστα επιχειρούνται από εκείνους που δείχνουν να εθίζονται πλέον στους εκβιασμούς ή να νομίζουν ότι με «ζεϊμπέκικα» κι «επιτροπές σοφών» λύνονται προβλήματα μεγατόνων... ΠΗΓΗ:ellinikoforum.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου