ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΜΑΧΗ

“Ανέμισε η πορφύρα στον αγέρα / Και έλαμψε ο Ήλιος Άρχοντας / Πάνω στα δόρατα των Λακεδαιμονίων / Ο Βασιλεύς ως είθισται / Θυσίαν ετέλεσε στον Έρωτα πρωτίστως / Στις Μούσες ακολούθως. / Η Αιγίδα εσπάραξε μέσα στα χέρια του / Καθώς απ’ τους αυλούς ακούστηκε / Καστόρειον μέλος.»

Ιερές οι ώρες για τους αρχαίους Σπαρτιάτες πριν την στιγμή της μάχης. Πριν την ώρα της συναντήσεως με τον εχθρό και με τον έντιμο πιθανώς θάνατο για το μεγαλείο της Πολιτείας. Όχι πως ήσαν πεισιθάνατοι. Το αντίθετο! Κάποτε ένας έμπορος πρότεινε σε έναν Σπαρτιάτη να του πουλήσει έναν πετεινό (προσφιλές θέαμα στην αρχαία Σπάρτη οι κοκορομαχίες), ο οποίος σκοτωνότανε πάνω στον αγώνα. Ο Σπαρτιάτης του απήντησε ότι θα προτιμούσε έναν πετεινό που θα σκότωνε πάνω στον αγώνα.
Από την μάχη των Θερμοπυλών έμειναν ζωντανοί τρεις Λακεδαιμόνιοι, οι οποίοι για λόγους υγείας ήταν αδύνατον να συμμετάσχουν σ’ αυτήν. Οι δύο από αυτούς συμμετείχαν στην Μάχη των Πλαταιών, όπου και πράγματι αρίστευσαν. Όμως, δεν τους δόθηκε το αριστείον γιατί σύμφωνα με το σκεπτικό των εφόρων κατά την διάρκεια της μάχης… επεδίωκαν τον θάνατο. Ας δούμε όμως πως περιγράφει αυτές τις μεγάλες ώρες πριν την μάχη όπου οι Σπαρτιάτες γινόντουσαν ωραίοι για τον ύψιστο θάνατο, ο Πλούταρχος στον Βίο Λυκούργου:
«Όταν πια η φάλαγγά τους είχε συνταχθεί και είχε φτάσει στο οπτικό πεδίο των εχθρών, ο βασιλιάς θυσίαζε την αίγα και παράγγελνε σ’ όλους να στεφανωθούν, ενώ παράλληλα διάταζε τους αυλήτες να παίζουν το «καστόρειον μέλος». Την ίδια στιγμή έδινε το σύνθημα ν’ αρχίση ένας εμβατήριος παιάνας, κ’ έτσι ο στρατός έδινε όψη επιβλητική και φοβερή μαζί καθώς προχωρούσαν με ρυθμό που τον έδινε ο αυλός και δεν διασπούσαν την συνοχή της φάλαγγας μήτε ένιωθαν κανένα σπάσιμο στις ψυχές τους, αλλά βάδιζαν στον κίνδυνο πράοι και χαρούμενοι κάτω από τους ήχους της μελωδίας, γιατί δεν είναι φυσικό να τρυπώση υπερβολικός φόβος ή θυμός στην ψυχή ανθρώπων που έχουν τέτοια διάθεση, αλλά απεναντίας σταθερό φρόνημα, ελπίδα και θαρρετή πίστης, πως ο θεός τους συντροφεύει.
Ο βασιλιάς προχωρούσε έχοντας μαζί του τους νικητές του «στεφανίτη» αγώνα. Και λέγουν σχετικά πως κάποιος, που του έδιναν στην Ολυμπιάδα πολλά χρήματα και δεν τα δέχτηκε, αλλά νίκησε με πολύ κόπο τον αντίπαλό του, όταν του είπαν: «Και τώρα, Σπαρτιάτη, τι κέρδισες από τη νίκη;» απάντησε γελαστός: «Θα πολεμώ τους εχθρούς τοποθετημένος εμπρός από τον βασιλιά μου».»
«…ΚΑΙ ΥΠΕΡΦΡΟΝΗΣΙΝ ΘΑΝΑΤΟΥ 16. Οι ρυθμοί των εμβατηρίων επίσης ενέτειναν την ανδρεία, το θάρρος και την περιφρόνηση για τον θάνατο, ρυθμοί που χρησιμοποιούνταν για τους χορούς αλλά και τον αυλό, όταν έκαναν επίθεση εναντίον των εχθρών. Ο Λυκούργος σύνδεσε την αγάπη για την μουσική με τις πολεμικές ασκήσεις, ώστε η υπερβολική μαχητικότητα, ανακατεμένη με τη χάρη του μέλους, να αποκτήσει συμφωνία και αρμονία. Για τούτο και πριν από τις μάχες θυσιάζει ο βασιλιάς στις Μούσες, ώστε οι μαχητές να κάνουν πράξεις άξιες λόγου και μνήμης δοξαστικής. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ – ΤΑ ΠΑΛΑΙΑ ΤΩΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΑΤΑ»
ΠΗΓΗ:xryshaygh.wordpress.com