«Πόλεμος Πατήρ πάντων μεν εστί..» Ηράκλειτος – Στα σχολεία διδαχτήκαμε όλοι μας πως υπεράνω όλων, δεν βρίσκεται βέβαια η πατρίδα, αλλά η ειρήνη. Σε αυτόν τον «παράδεισο της ειρήνης και της δημοκρατίας» φυσικά οποιαδήποτε αντίθετη άποψη απαγορεύεται!
Όποιος μιλήσει υπέρ του πολέμου, γενικά και ειδικά, αντιμετωπίζεται ούτε λίγο ούτε πολύ ως ανώμαλος ή εξωγήινος. Κι όμως… Παρ’ όλα όσα πρέπει να πιστεύει κανείς σήμερα ο πόλεμος κατά τον Ηράκλειτο ήταν η γενεσιουργός αιτία πάντων, η Πρώτη Αρχή. Και σαν τέτοιος δεν θα μπορούσε παρά να λατρεύεται σαν Θεός. Οι ευρισκόμενοι σε αρμονία με την συμπαντική τάξη αρχαίοι Έλληνες απαλλαγμένοι από ειρηνιστικά κόμπλεξ είχαν τον αντίστοιχο θεό.
Σήμερα στην επίμονη προσπάθεια των τελευταίων εξήντα περίπου χρόνων να απομακρυνθεί το πνεύμα και η ψυχή των Ευρωπαίων από κάθε σκέψη και απόφαση πολέμου, απομάκρυνση που έχει επιτευχθεί με την καλλιέργεια ενοχών και την καθ’ όλα ειρηνιστική και δημοκρατική πλύση εγκεφάλου, η ρήση του Ηράκλειτου φαντάζει απίθανη και εξωπραγματική γι’ αυτό άλλωστε και παρερμηνεύεται. Ο πόλεμος έχει ταυτισθεί με την απώλεια ζωών και την καταστροφή, την πείνα την φτώχεια και την εξαθλίωση. Φυσικά και αυτές είναι κάποιες από τις βασανιστικές αλλά και παροδικές συνέπειες ενός πολέμου. Πέραν του ότι αυτό που έχει σημασία στον πόλεμο είναι η επίτευξη του σκοπού για τον οποίο γίνεται και μοιραία η ανθρώπινη ζωή αλλά και η ευημερία έρχονται σε δεύτερη μοίρα αφού υπάρχουν αξίες ανώτερες αυτών, ειδικά σήμερα όμως, είναι ανόητο ή έστω μη ρεαλιστικό να ταυτίζουμε τον πόλεμο με αυτά τα γεγονότα και καταστάσεις λες και αυτές είναι άγνωστες σε καιρό ειρήνης!
Στους ειρηνικούς καιρούς μας η ζωή κοστίζει πολύ φθηνά
Στους ειρηνικούς καιρούς μας η ζωή κοστίζει πολύ φθηνά και περισσότερο από κάθε άλλη φορά ο άνθρωπος είναι ερήμην του τόσο πολύ εκτεθειμένος στο θάνατο. Ο θάνατος είναι τόσο εύκολος σήμερα ώστε η πεποίθηση ότι από τύχη ζούμε δεν είναι υπερβολική. Η πείνα η φτώχεια και η εξαθλίωση η κοινωνική αδικία, η αυθαιρεσία είναι κυρίαρχες. Κάθε δύναμη αντίστασης έχει εξουδετερωθεί εξαιτίας των πολλών προβλημάτων και της μίζερης καθημερινότητας. Οι άνθρωποι δεν σκέφτονται τίποτε άλλο παρά μόνο το πώς θα ξεπεράσουν τα δυσβάσταχτα οικονομικά τους προβλήματα και θα επιβιώσουν. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει όπως στον πόλεμο κάποιος λόγος να ανέχεται κανείς όλα αυτά, κάποιο υπέρτατο Ιδανικό που να δίνει τη δύναμη να τα αντέξει κανείς. Κι ακόμη χειρότερα, οι Ευρωπαίοι σήμερα είναι σκλάβοι χωρίς να μπορούν να αντισταθούν και να προσπαθήσουν να ανατρέψουν αυτήν την καταπιεστική τάξη πραγμάτων με τον πιο φυσικό και αποτελεσματικό τρόπο: τον πόλεμο. Ποτέ σε πόλεμο ο άνθρωπος δεν βρέθηκε τόσο πολύ και τόσο παθητικά υποταγμένος στο μοιραίο, όσο σε αυτόν τον σύγχρονο, νοσηρά παρατεινόμενο καιρό ειρήνης.
Η αποκοπή του ανθρώπου από τις ρίζες του και ο αντιφυσικός τρόπος ζωής
Η αποκοπή του ανθρώπου από τις ρίζες του και ο αντιφυσικός τρόπος ζωής κυρίως στις πόλεις, του έχουν δημιουργήσει έναν υπερβολικό φόβο για τον θάνατο λες και είναι κάτι που μπορεί να αποτραπεί, καθώς επίσης και φόβο για τη ζωή και τις διάφορες εκφάνσεις της αλλά και υπερβολική αγάπη γι αυτήν και αναγωγή της σε υπέρτατη και αυτοτελή αξία ενώ ουσιαστικά η ζωή αποκτά νόημα μόνο σε συσχετισμό με άλλες αξίες όπως η Ελευθερία και η Τιμή. Αλλιώς δεν αποτελεί παρά μια μηχανική λειτουργία των αισθήσεων, μια βασανιστική αναμονή του θανάτου (εξ ου και τα διάφορα υπαρξιακά προβλήματα των σημερινών εναρμονισμένων με το «πνεύμα» της εποχής μας ανθρώπων). Και ο μόνος τρόπος να διαφυλάξει κάποιος και κατ’ επέκταση ένα έθνος την ελευθερία και την τιμή του είναι με τον πόλεμο. Γι αυτό ο πόλεμος στο βάθος δεν είναι παρά η κατάφαση της ζωής. Η δυνατότητα δε και η προοπτική του ένδοξου θανάτου, με την έννοια του θανάτου στο πεδίο του αγώνα, αποτελεί δώρο των Θεών και τιμή και δικαίωση της ζωής. Αυτός ο θάνατος δεν είναι άδικος, δεν είναι τρομακτικός, δεν είναι το μακάβριο τέλος της ζωής, δεν προκαλεί αγωνία και την επιθυμία να κρατηθεί κανείς σπασμωδικά από τη ζωή, δεν είναι σίγουρα σαν εικόνα ο σκελετός με το δρεπάνι. Αυτός ο θάνατος στον πόλεμο είναι δίκαιος, είναι η υπέρβαση της ζωής και προκαλεί χαρά, με μια χροιά μελαγχολίας ίσως, αυτού του λεπτότατου συναισθήματος που συνυπάρχει με κάθε βαθιά ικανοποίηση. Ο θάνατος δεν κόβει το νήμα της ζωής του Πολεμιστή, τον παρασύρει, τον εξυψώνει, τον αποθεώνει! Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης και σεβασμού για τη ζωή από το να τη θυσιάσει κάποιος για μία Ιδέα.
Το δίλημμα ή ερώτημα Ειρήνη ή Πόλεμος είναι ψεύτικο
Το δίλημμα ή ερώτημα Ειρήνη ή Πόλεμος είναι ψεύτικο και ανόητο αφού παραγνωρίζει έναν βασικό και καταφανή φυσικό νόμο: αυτόν της εναλλαγής των καταστάσεων. Καθώς τα πάντα στη ζωή είναι αλλαγή και επιστροφή, διαρκής πόλεμος δεν μπορεί να υπάρχει. Όπως δεν μπορεί να υπάρχει διαρκής ειρήνη. Οτιδήποτε από τα δύο είναι αφύσικο και ως εκ τούτου αντιανθρώπινο. Η διάρκεια στη ζωή και η σταθερότητα επιτυγχάνονται μέσα από την αλλαγή. Διαρκής νύχτα ή ημέρα δεν μπορεί να υπάρξει. Όπως έχει γράψει και ο Τυρταίος η ίδια η ζωή δεν είναι παρά η εναλλαγή χαράς και λύπης. Είναι εύκολο να φανταστεί κάποιος πόσο αφόρητα βαρετή θα ήταν μια ζωή διαρκούς χαράς επί παραδείγματι. Η διαρκής ειρήνη δεν μπορεί να είναι παρά το ιδανικό ανωμάλων ή ανόητων ανθρώπων. Η συνεχής ειρήνη μετατρέπεται σε στασιμότητα και στειρότητα, σε λιμνάζοντα νερά, σε βούρκο.
Η αποδοχή του πολέμου δεν αποτελεί άρνηση της ειρήνης. Η ειρήνη μπορεί να είναι απολύτως δημιουργική κατάσταση, ο πόλεμος εξίσου. Ο άνθρωπος σε περιόδους ειρήνης μπορεί να δημιουργήσει απερίσπαστος και σε προσωπικό επίπεδο και σε συλλογικό. Αλλά σαν κατάσταση, η ειρήνη, θα παρακμάσει μοιραία και φυσικά. Η απολύτως φυσιολογική κατάσταση και τάση και στους ανθρώπους και στα έθνη της κατάκτησης και της εξάπλωσης θα φέρει τον πόλεμο. Και σε αυτήν την περίπτωση όποιος δεν είναι έτοιμος και ψυχολογικά αλλά και από στρατιωτικής πλευράς, είναι χαμένος, αφού όπως πολύ εύστοχα είπε ο Μ. Ναπολέων «ο Θεός είναι με την πλευρά αυτού που έχει το καλύτερο πυροβολικό»!
H διαρκής ειρήνη και η άρνηση του πολέμου αποτελούν τον θρίαμβο του ατομισμού
Θα μπορούσε να αντιλέξει κανείς ότι δεν είναι αναγκαίο σε μία δίκαιη κοινωνία ανθρώπων, όπως διάφοροι ειρηνιστές κουλτουριάρηδες την οραματίζονται ξεπερνώντας σε αφέλεια ακόμη και τα νήπια, να απειλούνται η Τιμή και η Ελευθερία και η ίδια η ζωή ώστε να πρέπει να καταφύγει κανείς στον πόλεμο για να τις προστατεύσει. Πέραν του ότι αυτή η κοινωνία δεν θα υπάρξει ποτέ, η διαρκής ειρήνη και η άρνηση του πολέμου αποτελούν τον θρίαμβο του ατομισμού και την δικαίωση της δειλίας. Όπως έγραψε και ο Έζρα Πάουντ: «οι άνθρωποι που φοβούνται τον πόλεμο και κάθονται, και πολεμούν /τα λόγια μου για τη μάχη, δεν έχουν αίμα κόκκινο, /μόνο τους πρέπει να σαπίζουν σε γυναίκεια ειρήνη/ μακριά από κει που κερδίζεται η αξία και τα σπαθιά συγκρούονται/ για τον θάνατο τέτοιων βρωμοθήλυκων έχω χαρά..». Στην διάρκεια της ειρήνης μπορούν να αναδειχθούν προσωπικές αλλά και συλλογικές αρετές και ικανότητες, στον πόλεμο όμως αναδεικνύονται οι υψηλότερες αξίες και δικαιώνεται η ύπαρξη. Θάρρος που φτάνει τον ηρωισμό, μαχητικότητα, συντροφικότητα, ετοιμότητα αποφασιστικότητα και οξυδέρκεια, αλτρουϊσμός, αυτοθυσία, υπερνίκηση του συνηθέστατου για την ειρήνη φόβου του θανάτου και τελικά του ίδιου του θανάτου. Κι ακόμη αν ο υπεράνθρωπος υπάρχει σαν δυνατότητα και σαν προοπτική, μόνο στη μάχη μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Μόνο πολεμώντας ξεπερνά κανείς το εγώ του και την ανθρώπινη διάστασή του, εκεί που ο χρόνος καταργείται και νιώθει την σύνδεσή του με τους μακρινότερους προγόνους του αλλά και πολεμάει και για κείνους που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη! Κι αν σαν εικόνα πολέμου προβάλλεται η μίζερη κατάσταση εξαθλίωσης, η εικόνα πεδίων μάχης όπως είναι, μετά την μάχη, γεμάτα πτώματα και τραυματίες, σκόπιμα κρύβεται και δεν προβάλλεται και η άλλη πλευρά του πολέμου: η εικόνα πολεμιστών κατά την διάρκεια της μάχης με αυτήν την παράξενη έξαψη και τον ενθουσιασμό, με κίνηση όμοια του ανέμου κι ακόμη οι νικηφόρες προελάσεις στρατευμάτων και ευτυχισμένα πλήθη που καλωσορίζουν γεμάτα ευγνωμοσύνη τους ελευθερωτές.
Ο πόλεμος είναι μία φυσική τάση
Ο πόλεμος είναι μία φυσική τάση στους ανθρώπους και τα κράτη, πολύ περισσότερο όπου υπάρχει κατοχή, εχθρικές απειλές και προκλήσεις(όπως στην πατρίδα μας). Η μη εκδήλωση και εκτόνωση αυτής της τάσης, η καταπίεση της δηλαδή, προκαλεί την ανάγκη υποκατάστατων αλλά και εκρηκτικά ξεσπάσματα, όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση καταπίεσης των ενστίκτων. Έτσι μπορεί να αποφεύγεται ο πόλεμος όμως δεν υπάρχει κοινωνική ειρήνη αλλά ανταγωνισμός σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, προσωπικές, κοινωνικές, επαγγελματικές, πρόκληση ψεύτικων, ως μη ανταποκρινόμενων σε πραγματικά προβλήματα και βαθύτερες ανάγκες, κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων. Όταν οι άνθρωποι που έπρεπε ενωμένοι συνεπαρμένοι από ένα κοινό ιδανικό να πολεμούν κοινούς εχθρούς εμποδίζονται στο να το κάνουν, τότε καταλύουν την όποια ενότητα μεταξύ τους και κατασκευάζοντας αντιθέσεις και προβλήματα στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Κι ακόμη περισσότερο, παρασυρμένοι από το αίσθημα του ανικανοποίητου που βασανίζει όποιον δεν πολεμά τον πραγματικό του εχθρό, αλλά πολεμά «τυφλά», χωρίς πραγματικό στόχο στρέφονται εναντίον του εαυτού τους και επιδεικνύουν αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Πίσω από το πλήθος ψυχολογικών και υπαρξιακών προβλημάτων των μοντέρνων ανθρώπων βρίσκεται η απουσία ιδανικών και του πολέμου γι αυτά. Ακόμα, το ισχυρό σε πολλούς, ειδικά νέους, ένστικτο και ανάγκη για περιπέτεια δεν βρίσκει φυσιολογική διέξοδο μέσα από έναν πόλεμο και έτσι διαστρέφεται και τους οδηγεί σε συμπλεγματικές αντικοινωνικές συμπεριφορές όπως τοξικομανία, αλκοολισμό, χουλιγκανισμό και αναρχισμό.
Είναι τόσο χαρακτηριστική και κυρίαρχη η ανάγκη για πόλεμο, η απουσία του και η μεταφορά του στην καθημερινή ζωή ώστε μία τελευταία μόδα είναι η διδασκαλία κανόνων πολέμου (της τέχνης του πολέμου και στρατηγικής) με στόχο την προσωπική ή επαγγελματική επιτυχία. Πλήθος βιβλίων επιτήδειων που εκμεταλλεύονται την φυσική ανάγκη του ανθρώπου για πόλεμο και νίκη κυκλοφορούν. Με την διαφορά ότι ενισχύουν τον ατομισμό και τις κοινωνικές διαμάχες.
«Να πάρει ο διάολος! Όλος τούτος ο Νότος μας βρωμά ειρήνη!» Έζρα Πάουντ
Σήμερα στην πατρίδα μας και στην Ευρώπη δεν έχουμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με το φιλοσοφικό-ιδεολογικό ζήτημα του πολέμου. Υπάρχει σαν ανάγκη. ‘Όταν μεγάλα τμήματα της πατρίδας κατέχονται και τα ελεύθερα υπολείμματα ενός πάλαι ποτέ ισχυρού «κράτους», μιας Αυτοκρατορίας απειλούνται, όποιος μιλά για ειρήνη είναι δειλός ή εχθρός και ο ειρηνισμός είναι προδοσία, δειλία και διαστροφή! Εξάλλου η Ευρώπη ολόκληρη κατέχεται είτε στρατιωτικά είτε πολιτικά είτε οικονομικά. Ακόμη κι αν ο πόλεμος ήταν πράγματι το μεγαλύτερο κακό δεν θα είχαμε το δικαίωμα υπό τέτοιες συνθήκες να τον αρνούμαστε. Κι οι ενοχές που πρέπει να έχουμε δεν είναι οι σκόπιμα καλλιεργούμενες για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά οι ενοχές γιατί ίσως εγκαταλείψαμε τον πόλεμο ή ξεχάσαμε τις σιωπηρές υποσχέσεις που κάποτε δώσαμε περί συνεχίσεως του πολέμου. Η καθημερινότητα έχει γίνει πολύ δύσκολη, τόσο δύσκολη που είναι εύκολο να παρασυρθεί κάποιος και να ξεχάσει την Αποστολή του. Κι είναι τότε που γίνεται η υποβλητική φωνή του αφηγητή στην ταινία EUROPA, ένα ρήγμα στην πραγματικότητα, η φωνή της συνείδησής μας: «You are in Berlin in 1945». Και δεν βρίσκεσαι μόνο στο Βερολίνο το 1945, αλλά και στην Κων/πολη το 1453, στη Σμύρνη το 1922..Κι αν όλα αυτά φαντάζουν πολύ μακρινά στο χρόνο η Κύπρος του 1974 και τα Ίμια του 1996 είναι πολύ κοντά. 29 χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο με την Β. Κύπρο ακόμη κατεχόμενη κανένας Έλληνας δεν έχει το δικαίωμα ακόμη και να προφέρει τη λέξη ειρήνη παρά μόνο για να την αρνηθεί και να την αποδοκιμάσει!
«Δεν έχω ζωή, παρεκτός κι αν τα σπαθιά συγκρούονται» ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ
Πέρα από την φιλοσοφία, τη λογική αλλά και την αναγκαιότητα του πολέμου για την συνέχιση της ζωής και την δημιουργία αλλά και την προστασία και διασφάλιση της τιμής και της ελευθερίας υπάρχει και μία άλλη πλευρά. Αυτή την γνωρίζουν όλοι εκείνοι οι παράταιροι και παράξενοι σήμερα, που αναζητούν τον πόλεμο χωρίς δικαιολογίες και εξηγήσεις, ενστικτωδώς και με αγωνία γιατί γι αυτούς είναι έννοια ταυτόσημη της ζωής. Είναι αυτές οι κολασμένες ψυχές που φέρουν μέσα από τους χρόνους την βαριά κατάρα της ανάμνησης ενός ηρωικού παρελθόντος. Είναι οι νοσταλγοί μαχών που ξεχάστηκαν για τους πολλούς μα αυτών στοιχειώνουν όχι μόνο τα όνειρα αλλά και την ζωή τους. Ευγενικές ψυχές, απαλλαγμένες από ιδιοτέλειες και μικρότητες, αναζητούν τον Πόλεμο σαν λύτρωση, για να αισθανθούν ηρωικά, να αντικρίσουν το χαμόγελο του Θανάτου, να ζήσουν την ένταση, τη δύναμη και την έξαψη μιας στιγμής μάχης, μιας στιγμής που αξίζει περισσότερο από αιώνες ειρήνης. Ψάχνουν γενναίους αντιπάλους να τους νικήσουν ή να σκοτωθούν από αυτούς καθώς άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Πολεμοχαρείς και απόλυτοι, αμετανόητοι και ανέγγιχτοι από τις διαψεύσεις μιας αντιηρωικής εποχής, απορρίπτουν την συμβατική ζωή, απομακρύνονται από τα ασφαλή αλλά λιμνάζοντα νερά της σύγχρονης ειρηνικής πραγματικότητας γιατί λαχταρούν να αναμετρηθούν με τον θάνατο, λαχταρούν τον κίνδυνο, «..τον άνεμο,.. της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό!»(Ελύτης).
Εβίτα Καλομοίρη
πηγη
Όποιος μιλήσει υπέρ του πολέμου, γενικά και ειδικά, αντιμετωπίζεται ούτε λίγο ούτε πολύ ως ανώμαλος ή εξωγήινος. Κι όμως… Παρ’ όλα όσα πρέπει να πιστεύει κανείς σήμερα ο πόλεμος κατά τον Ηράκλειτο ήταν η γενεσιουργός αιτία πάντων, η Πρώτη Αρχή. Και σαν τέτοιος δεν θα μπορούσε παρά να λατρεύεται σαν Θεός. Οι ευρισκόμενοι σε αρμονία με την συμπαντική τάξη αρχαίοι Έλληνες απαλλαγμένοι από ειρηνιστικά κόμπλεξ είχαν τον αντίστοιχο θεό.
Σήμερα στην επίμονη προσπάθεια των τελευταίων εξήντα περίπου χρόνων να απομακρυνθεί το πνεύμα και η ψυχή των Ευρωπαίων από κάθε σκέψη και απόφαση πολέμου, απομάκρυνση που έχει επιτευχθεί με την καλλιέργεια ενοχών και την καθ’ όλα ειρηνιστική και δημοκρατική πλύση εγκεφάλου, η ρήση του Ηράκλειτου φαντάζει απίθανη και εξωπραγματική γι’ αυτό άλλωστε και παρερμηνεύεται. Ο πόλεμος έχει ταυτισθεί με την απώλεια ζωών και την καταστροφή, την πείνα την φτώχεια και την εξαθλίωση. Φυσικά και αυτές είναι κάποιες από τις βασανιστικές αλλά και παροδικές συνέπειες ενός πολέμου. Πέραν του ότι αυτό που έχει σημασία στον πόλεμο είναι η επίτευξη του σκοπού για τον οποίο γίνεται και μοιραία η ανθρώπινη ζωή αλλά και η ευημερία έρχονται σε δεύτερη μοίρα αφού υπάρχουν αξίες ανώτερες αυτών, ειδικά σήμερα όμως, είναι ανόητο ή έστω μη ρεαλιστικό να ταυτίζουμε τον πόλεμο με αυτά τα γεγονότα και καταστάσεις λες και αυτές είναι άγνωστες σε καιρό ειρήνης!
Στους ειρηνικούς καιρούς μας η ζωή κοστίζει πολύ φθηνά
Στους ειρηνικούς καιρούς μας η ζωή κοστίζει πολύ φθηνά και περισσότερο από κάθε άλλη φορά ο άνθρωπος είναι ερήμην του τόσο πολύ εκτεθειμένος στο θάνατο. Ο θάνατος είναι τόσο εύκολος σήμερα ώστε η πεποίθηση ότι από τύχη ζούμε δεν είναι υπερβολική. Η πείνα η φτώχεια και η εξαθλίωση η κοινωνική αδικία, η αυθαιρεσία είναι κυρίαρχες. Κάθε δύναμη αντίστασης έχει εξουδετερωθεί εξαιτίας των πολλών προβλημάτων και της μίζερης καθημερινότητας. Οι άνθρωποι δεν σκέφτονται τίποτε άλλο παρά μόνο το πώς θα ξεπεράσουν τα δυσβάσταχτα οικονομικά τους προβλήματα και θα επιβιώσουν. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει όπως στον πόλεμο κάποιος λόγος να ανέχεται κανείς όλα αυτά, κάποιο υπέρτατο Ιδανικό που να δίνει τη δύναμη να τα αντέξει κανείς. Κι ακόμη χειρότερα, οι Ευρωπαίοι σήμερα είναι σκλάβοι χωρίς να μπορούν να αντισταθούν και να προσπαθήσουν να ανατρέψουν αυτήν την καταπιεστική τάξη πραγμάτων με τον πιο φυσικό και αποτελεσματικό τρόπο: τον πόλεμο. Ποτέ σε πόλεμο ο άνθρωπος δεν βρέθηκε τόσο πολύ και τόσο παθητικά υποταγμένος στο μοιραίο, όσο σε αυτόν τον σύγχρονο, νοσηρά παρατεινόμενο καιρό ειρήνης.
Η αποκοπή του ανθρώπου από τις ρίζες του και ο αντιφυσικός τρόπος ζωής
Η αποκοπή του ανθρώπου από τις ρίζες του και ο αντιφυσικός τρόπος ζωής κυρίως στις πόλεις, του έχουν δημιουργήσει έναν υπερβολικό φόβο για τον θάνατο λες και είναι κάτι που μπορεί να αποτραπεί, καθώς επίσης και φόβο για τη ζωή και τις διάφορες εκφάνσεις της αλλά και υπερβολική αγάπη γι αυτήν και αναγωγή της σε υπέρτατη και αυτοτελή αξία ενώ ουσιαστικά η ζωή αποκτά νόημα μόνο σε συσχετισμό με άλλες αξίες όπως η Ελευθερία και η Τιμή. Αλλιώς δεν αποτελεί παρά μια μηχανική λειτουργία των αισθήσεων, μια βασανιστική αναμονή του θανάτου (εξ ου και τα διάφορα υπαρξιακά προβλήματα των σημερινών εναρμονισμένων με το «πνεύμα» της εποχής μας ανθρώπων). Και ο μόνος τρόπος να διαφυλάξει κάποιος και κατ’ επέκταση ένα έθνος την ελευθερία και την τιμή του είναι με τον πόλεμο. Γι αυτό ο πόλεμος στο βάθος δεν είναι παρά η κατάφαση της ζωής. Η δυνατότητα δε και η προοπτική του ένδοξου θανάτου, με την έννοια του θανάτου στο πεδίο του αγώνα, αποτελεί δώρο των Θεών και τιμή και δικαίωση της ζωής. Αυτός ο θάνατος δεν είναι άδικος, δεν είναι τρομακτικός, δεν είναι το μακάβριο τέλος της ζωής, δεν προκαλεί αγωνία και την επιθυμία να κρατηθεί κανείς σπασμωδικά από τη ζωή, δεν είναι σίγουρα σαν εικόνα ο σκελετός με το δρεπάνι. Αυτός ο θάνατος στον πόλεμο είναι δίκαιος, είναι η υπέρβαση της ζωής και προκαλεί χαρά, με μια χροιά μελαγχολίας ίσως, αυτού του λεπτότατου συναισθήματος που συνυπάρχει με κάθε βαθιά ικανοποίηση. Ο θάνατος δεν κόβει το νήμα της ζωής του Πολεμιστή, τον παρασύρει, τον εξυψώνει, τον αποθεώνει! Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης και σεβασμού για τη ζωή από το να τη θυσιάσει κάποιος για μία Ιδέα.
Το δίλημμα ή ερώτημα Ειρήνη ή Πόλεμος είναι ψεύτικο
Το δίλημμα ή ερώτημα Ειρήνη ή Πόλεμος είναι ψεύτικο και ανόητο αφού παραγνωρίζει έναν βασικό και καταφανή φυσικό νόμο: αυτόν της εναλλαγής των καταστάσεων. Καθώς τα πάντα στη ζωή είναι αλλαγή και επιστροφή, διαρκής πόλεμος δεν μπορεί να υπάρχει. Όπως δεν μπορεί να υπάρχει διαρκής ειρήνη. Οτιδήποτε από τα δύο είναι αφύσικο και ως εκ τούτου αντιανθρώπινο. Η διάρκεια στη ζωή και η σταθερότητα επιτυγχάνονται μέσα από την αλλαγή. Διαρκής νύχτα ή ημέρα δεν μπορεί να υπάρξει. Όπως έχει γράψει και ο Τυρταίος η ίδια η ζωή δεν είναι παρά η εναλλαγή χαράς και λύπης. Είναι εύκολο να φανταστεί κάποιος πόσο αφόρητα βαρετή θα ήταν μια ζωή διαρκούς χαράς επί παραδείγματι. Η διαρκής ειρήνη δεν μπορεί να είναι παρά το ιδανικό ανωμάλων ή ανόητων ανθρώπων. Η συνεχής ειρήνη μετατρέπεται σε στασιμότητα και στειρότητα, σε λιμνάζοντα νερά, σε βούρκο.
Η αποδοχή του πολέμου δεν αποτελεί άρνηση της ειρήνης. Η ειρήνη μπορεί να είναι απολύτως δημιουργική κατάσταση, ο πόλεμος εξίσου. Ο άνθρωπος σε περιόδους ειρήνης μπορεί να δημιουργήσει απερίσπαστος και σε προσωπικό επίπεδο και σε συλλογικό. Αλλά σαν κατάσταση, η ειρήνη, θα παρακμάσει μοιραία και φυσικά. Η απολύτως φυσιολογική κατάσταση και τάση και στους ανθρώπους και στα έθνη της κατάκτησης και της εξάπλωσης θα φέρει τον πόλεμο. Και σε αυτήν την περίπτωση όποιος δεν είναι έτοιμος και ψυχολογικά αλλά και από στρατιωτικής πλευράς, είναι χαμένος, αφού όπως πολύ εύστοχα είπε ο Μ. Ναπολέων «ο Θεός είναι με την πλευρά αυτού που έχει το καλύτερο πυροβολικό»!
H διαρκής ειρήνη και η άρνηση του πολέμου αποτελούν τον θρίαμβο του ατομισμού
Θα μπορούσε να αντιλέξει κανείς ότι δεν είναι αναγκαίο σε μία δίκαιη κοινωνία ανθρώπων, όπως διάφοροι ειρηνιστές κουλτουριάρηδες την οραματίζονται ξεπερνώντας σε αφέλεια ακόμη και τα νήπια, να απειλούνται η Τιμή και η Ελευθερία και η ίδια η ζωή ώστε να πρέπει να καταφύγει κανείς στον πόλεμο για να τις προστατεύσει. Πέραν του ότι αυτή η κοινωνία δεν θα υπάρξει ποτέ, η διαρκής ειρήνη και η άρνηση του πολέμου αποτελούν τον θρίαμβο του ατομισμού και την δικαίωση της δειλίας. Όπως έγραψε και ο Έζρα Πάουντ: «οι άνθρωποι που φοβούνται τον πόλεμο και κάθονται, και πολεμούν /τα λόγια μου για τη μάχη, δεν έχουν αίμα κόκκινο, /μόνο τους πρέπει να σαπίζουν σε γυναίκεια ειρήνη/ μακριά από κει που κερδίζεται η αξία και τα σπαθιά συγκρούονται/ για τον θάνατο τέτοιων βρωμοθήλυκων έχω χαρά..». Στην διάρκεια της ειρήνης μπορούν να αναδειχθούν προσωπικές αλλά και συλλογικές αρετές και ικανότητες, στον πόλεμο όμως αναδεικνύονται οι υψηλότερες αξίες και δικαιώνεται η ύπαρξη. Θάρρος που φτάνει τον ηρωισμό, μαχητικότητα, συντροφικότητα, ετοιμότητα αποφασιστικότητα και οξυδέρκεια, αλτρουϊσμός, αυτοθυσία, υπερνίκηση του συνηθέστατου για την ειρήνη φόβου του θανάτου και τελικά του ίδιου του θανάτου. Κι ακόμη αν ο υπεράνθρωπος υπάρχει σαν δυνατότητα και σαν προοπτική, μόνο στη μάχη μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Μόνο πολεμώντας ξεπερνά κανείς το εγώ του και την ανθρώπινη διάστασή του, εκεί που ο χρόνος καταργείται και νιώθει την σύνδεσή του με τους μακρινότερους προγόνους του αλλά και πολεμάει και για κείνους που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη! Κι αν σαν εικόνα πολέμου προβάλλεται η μίζερη κατάσταση εξαθλίωσης, η εικόνα πεδίων μάχης όπως είναι, μετά την μάχη, γεμάτα πτώματα και τραυματίες, σκόπιμα κρύβεται και δεν προβάλλεται και η άλλη πλευρά του πολέμου: η εικόνα πολεμιστών κατά την διάρκεια της μάχης με αυτήν την παράξενη έξαψη και τον ενθουσιασμό, με κίνηση όμοια του ανέμου κι ακόμη οι νικηφόρες προελάσεις στρατευμάτων και ευτυχισμένα πλήθη που καλωσορίζουν γεμάτα ευγνωμοσύνη τους ελευθερωτές.
Ο πόλεμος είναι μία φυσική τάση
Ο πόλεμος είναι μία φυσική τάση στους ανθρώπους και τα κράτη, πολύ περισσότερο όπου υπάρχει κατοχή, εχθρικές απειλές και προκλήσεις(όπως στην πατρίδα μας). Η μη εκδήλωση και εκτόνωση αυτής της τάσης, η καταπίεση της δηλαδή, προκαλεί την ανάγκη υποκατάστατων αλλά και εκρηκτικά ξεσπάσματα, όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση καταπίεσης των ενστίκτων. Έτσι μπορεί να αποφεύγεται ο πόλεμος όμως δεν υπάρχει κοινωνική ειρήνη αλλά ανταγωνισμός σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, προσωπικές, κοινωνικές, επαγγελματικές, πρόκληση ψεύτικων, ως μη ανταποκρινόμενων σε πραγματικά προβλήματα και βαθύτερες ανάγκες, κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων. Όταν οι άνθρωποι που έπρεπε ενωμένοι συνεπαρμένοι από ένα κοινό ιδανικό να πολεμούν κοινούς εχθρούς εμποδίζονται στο να το κάνουν, τότε καταλύουν την όποια ενότητα μεταξύ τους και κατασκευάζοντας αντιθέσεις και προβλήματα στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Κι ακόμη περισσότερο, παρασυρμένοι από το αίσθημα του ανικανοποίητου που βασανίζει όποιον δεν πολεμά τον πραγματικό του εχθρό, αλλά πολεμά «τυφλά», χωρίς πραγματικό στόχο στρέφονται εναντίον του εαυτού τους και επιδεικνύουν αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Πίσω από το πλήθος ψυχολογικών και υπαρξιακών προβλημάτων των μοντέρνων ανθρώπων βρίσκεται η απουσία ιδανικών και του πολέμου γι αυτά. Ακόμα, το ισχυρό σε πολλούς, ειδικά νέους, ένστικτο και ανάγκη για περιπέτεια δεν βρίσκει φυσιολογική διέξοδο μέσα από έναν πόλεμο και έτσι διαστρέφεται και τους οδηγεί σε συμπλεγματικές αντικοινωνικές συμπεριφορές όπως τοξικομανία, αλκοολισμό, χουλιγκανισμό και αναρχισμό.
Είναι τόσο χαρακτηριστική και κυρίαρχη η ανάγκη για πόλεμο, η απουσία του και η μεταφορά του στην καθημερινή ζωή ώστε μία τελευταία μόδα είναι η διδασκαλία κανόνων πολέμου (της τέχνης του πολέμου και στρατηγικής) με στόχο την προσωπική ή επαγγελματική επιτυχία. Πλήθος βιβλίων επιτήδειων που εκμεταλλεύονται την φυσική ανάγκη του ανθρώπου για πόλεμο και νίκη κυκλοφορούν. Με την διαφορά ότι ενισχύουν τον ατομισμό και τις κοινωνικές διαμάχες.
«Να πάρει ο διάολος! Όλος τούτος ο Νότος μας βρωμά ειρήνη!» Έζρα Πάουντ
Σήμερα στην πατρίδα μας και στην Ευρώπη δεν έχουμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με το φιλοσοφικό-ιδεολογικό ζήτημα του πολέμου. Υπάρχει σαν ανάγκη. ‘Όταν μεγάλα τμήματα της πατρίδας κατέχονται και τα ελεύθερα υπολείμματα ενός πάλαι ποτέ ισχυρού «κράτους», μιας Αυτοκρατορίας απειλούνται, όποιος μιλά για ειρήνη είναι δειλός ή εχθρός και ο ειρηνισμός είναι προδοσία, δειλία και διαστροφή! Εξάλλου η Ευρώπη ολόκληρη κατέχεται είτε στρατιωτικά είτε πολιτικά είτε οικονομικά. Ακόμη κι αν ο πόλεμος ήταν πράγματι το μεγαλύτερο κακό δεν θα είχαμε το δικαίωμα υπό τέτοιες συνθήκες να τον αρνούμαστε. Κι οι ενοχές που πρέπει να έχουμε δεν είναι οι σκόπιμα καλλιεργούμενες για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά οι ενοχές γιατί ίσως εγκαταλείψαμε τον πόλεμο ή ξεχάσαμε τις σιωπηρές υποσχέσεις που κάποτε δώσαμε περί συνεχίσεως του πολέμου. Η καθημερινότητα έχει γίνει πολύ δύσκολη, τόσο δύσκολη που είναι εύκολο να παρασυρθεί κάποιος και να ξεχάσει την Αποστολή του. Κι είναι τότε που γίνεται η υποβλητική φωνή του αφηγητή στην ταινία EUROPA, ένα ρήγμα στην πραγματικότητα, η φωνή της συνείδησής μας: «You are in Berlin in 1945». Και δεν βρίσκεσαι μόνο στο Βερολίνο το 1945, αλλά και στην Κων/πολη το 1453, στη Σμύρνη το 1922..Κι αν όλα αυτά φαντάζουν πολύ μακρινά στο χρόνο η Κύπρος του 1974 και τα Ίμια του 1996 είναι πολύ κοντά. 29 χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο με την Β. Κύπρο ακόμη κατεχόμενη κανένας Έλληνας δεν έχει το δικαίωμα ακόμη και να προφέρει τη λέξη ειρήνη παρά μόνο για να την αρνηθεί και να την αποδοκιμάσει!
«Δεν έχω ζωή, παρεκτός κι αν τα σπαθιά συγκρούονται» ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ
Πέρα από την φιλοσοφία, τη λογική αλλά και την αναγκαιότητα του πολέμου για την συνέχιση της ζωής και την δημιουργία αλλά και την προστασία και διασφάλιση της τιμής και της ελευθερίας υπάρχει και μία άλλη πλευρά. Αυτή την γνωρίζουν όλοι εκείνοι οι παράταιροι και παράξενοι σήμερα, που αναζητούν τον πόλεμο χωρίς δικαιολογίες και εξηγήσεις, ενστικτωδώς και με αγωνία γιατί γι αυτούς είναι έννοια ταυτόσημη της ζωής. Είναι αυτές οι κολασμένες ψυχές που φέρουν μέσα από τους χρόνους την βαριά κατάρα της ανάμνησης ενός ηρωικού παρελθόντος. Είναι οι νοσταλγοί μαχών που ξεχάστηκαν για τους πολλούς μα αυτών στοιχειώνουν όχι μόνο τα όνειρα αλλά και την ζωή τους. Ευγενικές ψυχές, απαλλαγμένες από ιδιοτέλειες και μικρότητες, αναζητούν τον Πόλεμο σαν λύτρωση, για να αισθανθούν ηρωικά, να αντικρίσουν το χαμόγελο του Θανάτου, να ζήσουν την ένταση, τη δύναμη και την έξαψη μιας στιγμής μάχης, μιας στιγμής που αξίζει περισσότερο από αιώνες ειρήνης. Ψάχνουν γενναίους αντιπάλους να τους νικήσουν ή να σκοτωθούν από αυτούς καθώς άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Πολεμοχαρείς και απόλυτοι, αμετανόητοι και ανέγγιχτοι από τις διαψεύσεις μιας αντιηρωικής εποχής, απορρίπτουν την συμβατική ζωή, απομακρύνονται από τα ασφαλή αλλά λιμνάζοντα νερά της σύγχρονης ειρηνικής πραγματικότητας γιατί λαχταρούν να αναμετρηθούν με τον θάνατο, λαχταρούν τον κίνδυνο, «..τον άνεμο,.. της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό!»(Ελύτης).
Εβίτα Καλομοίρη
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου