Η μικρή Ομσιάτε συμμορφώνει την πράσινη σχολική ποδιά της και σκαρφαλώνει προσεκτικά στο θρανίο της.
Η 12χρονη Παλαιστίνια κρατάει στο χεράκι της μια ζωγραφιά γεμάτη χρώμα και εξηγεί στους συμμαθητές της τι σχεδίασε. Μια σκηνή που θα μπορούσε να δει κανείς σε οποιοδήποτε σχολείο του κόσμου, με διαφορετικό όμως περιεχόμενο. Αυτό που ζωγράφισε η μικρούλα δεν είναι μια γιορτή ή μια κλασική οικογενειακή περίσταση. Απεικονίζει τη μέρα που η επίθεση των Ισραηλινών σκότωσε τον αδελφό της και κατέστρεψε το σπίτι της.
«Εδώ είναι που πυροβόλησαν τον αδελφό μου, Ιμπραήμ, ο Θεός να αναπαύει την ψυχούλα του. Και εδώ είναι το F16 που χτύπησε το σπίτι μας κι εδώ το τανκς», εξηγεί και τα άλλα παιδιά χειροκροτούν. Η άσκηση αυτή είναι ειδικά σχεδιασμένη για να βοηθήσει τους μαθητές στη Γάζα να διαχειριστούν τις συνέπειες του πολέμου που κυριαρχεί στη μικρή ζωή τους και κυρίως τη φρίκη από τη μεγάλη ισραηλινή επιχείρηση του 2008 που στοίχισε τη ζωή σε 1.400 Παλαιστίνιους και κατέστρεψε ένα στα οχτώ σπίτια.
Οπως γράφει η εφημερίδα «Independent», όπως εκατοντάδες άλλοι κάτοικοι της Γάζας, έτσι και η Ομσιάτε με την οικογένειά της ζουν εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο σε μια σκηνή κοντά στο κατεστραμμένο σπίτι τους. Σε αυτό το διάστημα η ανοικοδόμηση δεν γίνεται με τους ρυθμούς που θα έπρεπε,επειδή, εξαιτίας του αποκλεισμού, υλικά και προμήθειες δεν είναι εύκολο να φτάσουν εδώ, οπότε τα παιδιά κάνουν τόπο στα όνειρά τους στις «αλάνες» με τα ερείπια που «έφτιαξε» ο βομβαρδισμός.
Ψυχικά τραύματα
Ομως το γεγονός ότι τα περίπου 780 χιλιάδες παιδιά που ζουν στη Γάζα έχουν να αντιμετωπίσουν μια σκληρή καθημερινότητα στον απόηχο της μεγάλης επιχείρησης είνα ένα μόνο από τα πολλά προβλήματά τους, όπως αποκάλυψε το ντοκιμαντέρ «Αποστολή: Παιδιά της Γάζας» για το βρετανικό Channel 4. Κι ίσως τα σημαντικότερα απ' αυτά να έχουν να κάνουν με τα βαθιά, ανεπούλωτα ψυχικά τραύματα των παιδιών που επέζησαν.
Μικρά αγόρια φτιάχνουν ρουκέτες από μπουκάλια και μιλάνε για τα ψεύτικα όπλα που θα αγοράσουν με το χαρτζιλίκι τους. Αν και τα παιδιά σ' όλο τον κόσμο παίζουν πόλεμο, εδώ το παιχνίδι έχει μια ανατριχιαστικά ρεαλιστική διάσταση.
Εδώ τα παιχνίδια αντανακλούν τη διάθεση των παιδιών να εκφράσουν μια απωθημένη ανάγκη για εκδίκηση εναντίον των γειτόνων τους. «Διαπιστώνουμε μια αυξανόμενη τάση για βιαιότητες και αυτό είναι κάτι που μας ξαφνιάζει», εξηγεί ο Jezza Neumann, που σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ.
Ο 12χρονος Μαχμούντ περιγράφει τη μέρα που οι Ισραηλινοί στρατιώτες τούς χτύπησαν την πόρτα για να σκοτώσουν τον πατέρα του και μετράει τις αλλαγές στη ζωή του. «Πριν από τον πόλεμο, σκεφτόμουν να μορφωθώ αλλά μετά την επίθεση θέλω να γίνω μαχητής», λέει και τα σκούρα καστανά του μάτια με τις πυκνές βλεφαρίδες κοιτάζουν ίσια στην κάμερα. «Είναι θέλημα Θεού», εξηγεί αλλά παίζει και έναν ρόλο η επιρροή που δέχεται από τον θείο του που είναι μέλος της Τζιχάντ.
Κι ενώ ο Μαχμούντ διψάει για εκδίκηση, η μητέρα του δακρύζει στην ιδέα να γίνει ο γιος της άλλος ένας μάρτυρας. «Είναι τιμή να πεθαίνει κανείς στο όνομα του Αλλάχ αλλά δεν θέλω να χάσω τον γιο μου».
«Τα παιδιά παλεύουν με την ιδέα του μέλλοντος», λέει ο Jezza Neumann, καθώς η ανεργία σαρώνει και ο αποκλεισμός δεν αφήνει πολλά περιθώρια επιλογής. «Πολλοί απόφοιτοι στη Γάζα είναι άνεργοι και δεν βλέπουν μια διέξοδο από αυτή την κατάσταση γιατί πολύ απλά δεν έχουν διέξοδο από τη Γάζα».
Οικογένειες ολόκληρες αιμορραγούν ακόμη από τις συνέπειες της μεγάλης επίθεσης και πολλοί γονείς αισθάνονται ενοχές επειδή δεν μπόρεσαν να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τη βία ή επειδή τώρα δεν μπορούν να τους παρέχουν ούτε τα απαραίτητα.
Ο πατέρας της Ομσιάτε κλαίει και θυμάται τη μέρα που έχασε τον γιο του. «Οι Ισραηλινοί σκότωσαν τον γιο μου, ενώ τον κρατούσα στην αγκαλιά μου και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τον προστατεύσω», λέει και τα δάκρυα τρέχουν στο πρόσωπό του. «Ούτε που μπόρεσα να τον κοιτάξω την ώρα που άφηνε την τελευταία του πνοή επειδή οι στρατιώτες ήταν πάνω απ' το κεφάλι μου και με τραβούσαν πίσω. Ημουν πολύ δειλός και δεν τόλμησα να προσπαθήσω να τον σφίξω πάνω μου. Φοβόμουν ότι θα σκότωναν κι εμένα. Ολα αυτά τώρα με βασανίζουν».
Δύο φορές ορφανά
Οι ειδικοί που διευθύνουν το Πρόγραμμα Ψυχικής Υγείας στην Κοινότητα της Γάζας λένε ότι τα παιδιά αυτά έχασαν τους γονείς τους δύο φορές: πρώτα στη διάρκεια της μεγάλης επιχείρησης, όταν τους έβλεπαν τρομοκρατημένους, ανήμπορους να τα προστατεύσουν κι ύστερα στη διάρκεια του αποκλεισμού, να μην μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές τους ανάγκες.
Ούτε περίθαλψη δεν μπορούν να έχουν τα παιδιά στη Γάζα. Κάποια που τραυματίστηκαν στους ισραηλινούς βομβαρδισμούς υποφέρουν από πονοκεφάλους και ρινορραγίες αλλά φοβούνται να πάνε στο Ισραήλ σε ειδικευμένο γιατρό. Αλλα πάλι, που έχουν ανάγκη από χημειοθεραπεία, μπορεί να μην έχουν την άδεια εξόδου από τη Γάζα για να μεταβούν στο Ισραήλ ή την Αίγυπτο και ο χρόνος δεν είναι με τίποτα σύμμαχός τους. Κι όταν εξασφαλίσουν την πολύτιμη άδεια μένουν ακόμη και για εβδομάδες στα σύνορα, μέχρι να τους επιτραπεί η έξοδος.
Εχουν τους λόγους τους τα παιδιά της Γάζας που φοβούνται το μέλλον! ΠΗΓΗ:ellinikoforum.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου