«Ι's the economy stupid». Αυτό το ανόητο και ρηχό ρητό, μας ήρθε ως «σοφία» από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Έγινε δε η πλατφόρμα των σοσιαλδημοκρατικών, κυρίως, κομμάτων της Ευρώπης, δίνοντας λαβή για «νέες» πολιτικές, που έδωσαν αρχικά ώθηση στην εμποροκρατία για να ξεδιπλώσει τα κερδοσκοπικά ταλέντα της. Το ποντάρισμα στα ωφελιμιστικά ένστικτα των «αλλοτριωμένων» αστών, ήταν ευφυές. Από εκεί και πέρα: τρίτος και τέταρτος δρόμος, πάντα υπό τον μανδύα μιας «προοδευτικής» επίφασης... Όμως, πίσω τους κρυπτόταν ένας αγοραίος και επιθετικός νεοφιλελευθερισμός, αλλά και αμερικανόδουλα καθεστώτα. Με ηγέτες πρώην ή νυν κατ' επίφαση αριστερούς πολιτικούς, πάντα όμως «προοδευτικούς», με διεθνιστικά «κολλήματα».
Πρόσωπα, που κάλυπταν τις ενοχές τους για την απομάκρυνση από τις αριστεριστικές αναζητήσεις της νιότης τους και τη μετάλλαξή τους, υποκύπτοντας στα κελεύσματα του διεθνισμού του κεφαλαίου και σε αυτό που το τελευταίο τους ζητούσε, ώστε να κάνει ευκολότερα τη δουλειά του: τη φιλελευθεροποίηση των κοινωνικών σχέσεων (εδώ η ατζέντα με αυτήν της αριστεράς ταυτίζονται, ενώ σημειώνουμε ότι η ενασχόληση με «άλλα» πράγματα, αμβλύνει τις αντιστάσεις) και την πάταξη του πατριωτισμού, του εθνικισμού, αλλά και πάσης φύσεως πολιτικού ριζοσπαστισμού. Γιατί; Διότι οι εθνικιστές αλλά και οι σοσιαλιστές, προστάτευαν και προστατεύουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου τους και δη από επιθετικές εξαγορές κοσμοπολιτών κερδοσκόπων. Τα παραδείγματα άπειρα...
Αποτέλεσμα: λίγοι «καρχαρίες» μάζεψαν το πολύ χρήμα. Κοινώς οι κερδοσκόποι έκαναν πάρτι. Κι εδώ κάπου οι επενδυτικές πηγές στέρεψαν, η ανησυχία επικράτησε, ακολούθησε ο πανικός, ενώ οι κερδοσκόποι και οι τράπεζες συνέχισαν να μαζεύουν τον εναπομείναντα πλούτο, τσακίζοντας μάλιστα τους οφειλέτες. Και όλα πάνε πλέον στραβά. Αφήστε και το ότι ακόμα και οι κερδοσκόποι πλέον, δεν έχουν τι να μαζέψουν πλέον...
Συνεχίζουν όμως με απάτες (γρίπη των χοίρων), χωρίς να καταλαβαίνουν ότι απομυζώντας τα κρατικά ταμεία των ανεπτυγμένων κρατών και εξαθλιώνοντας παράλληλα τις μάζες, θα βρεθούν αντιμέτωποι με φοβερές κρίσεις, ενώ θα καταστούν μισητοί και θα κινδυνεύσουν. Θα φτάσει η ώρα που κάποιοι δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν, ενώ ο πολιτικός εξτρεμισμός σε λίγο θα είναι mainstream... Κοινώς, μόδα και κανόνας.
Και όσες «πολιτικά ορθές» νομοθεσίες (δηλαδή απαγορεύσεις...) και να περάσει τότε το «σύστημα», όσες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και να χρηματοδοτήσει δημιουργώντας σκιώδεις και άνευ θεσμικής νομιμοποίησης στρατούς (δηλαδή, εικονικούς «συνομιλητές» διεφθαρμένων και «τελειωμένων» κυβερνήσεων), οι αντιδράσεις θα γίνουν ποτάμια και χείμαρροι. Και από εκεί και πέρα, ποιος ξέρει τι θα βιώσουμε!
Ποια οικονομική κρίση;
Η οικονομική κρίση είναι απότοκο της ηθικής. Αυτό είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε όλοι. Φτάσαμε εδώ γιατί λήφθηκαν λάθος αποφάσεις, γιατί κάποιοι επέδειξαν απληστία, γιατί η κοινωνική Δικαιοσύνη δεν αποτελούσε προτεραιότητα για κανένα από τα «αστικά» κοινοβουλευτικά καθεστώτα που διοίκησαν τις χώρες της Δύσης, γιατί η ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου «θεοποιήθηκε» (με την ανόητη λογική ότι σύνορα που τα διασχίζουν εμπορεύματα, δεν τα διασχίζουν στρατοί), γιατί ο παθολογικός φόβος για τον φασισμό που εξέπεμπαν και ακόμα εκπέμπουν οι «ελίτ» της Ευρώπης, τους οδήγησε στα άκρα: στο ευρώ, στην ομογενοποίηση και στην ομοσπονδιοποίηση, στην οικεία βουλήσει απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων και στην παράδοση των ηνίων στους άχρωμους, άθρησκους, αδίστακτους και διεφθαρμένους γραφειοκράτες των Βρυξελών. Φτάσαμε στο σημείο, διοικητικά όργανα άνευ δημοκρατικής νομιμοποίησης, όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, να λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον μας. Αποκτήσαμε και «Ευρωπαία» υπουργό Εξωτερικών, σύζυγο κορυφαίου λομπίστα! Πολλοί μένουν πλέον με την αίσθηση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, λειτουργεί ως Ανώνυμη Εταιρεία...
Ο πολιτικός φιλελευθερισμός χρεοκόπησε, όπως και οι φορείς του: οι ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ. Μπήκε το πρόθεμα νέο- μπροστά και άλλαξαν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του εδώ και πολλά χρόνια. Άνθρωποι όπως ο Νικολά Σαρκοζί και η Άνγκελα Μέρκελ, αν και έχουν καλές ίσως προθέσεις, δεν είναι πλέον σε θέση να αντιστρέψουν τις εξελίξεις. Οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι αντιδρούν και έτσι εφευρέθηκε η λαθρομετανάστευση, της οποίας η αντιμετώπιση γίνεται με δήθεν «ανθρωπιστικά» κριτήρια και κριτήρια μιας «αλληλεγγύης», διεθνιστικού όμως χαρακτήρα. Οι βιομήχανοι τρίβουν τα χέρια τους (ιδιαίτερα όσοι για διάφορους λόγους, δεν μετέφεραν τις επιχειρήσεις τους στον Τρίτο Κόσμο), λόγω των φτηνών εργατικών χεριών που κατέφτασαν, δουλεύοντας για πενταροδεκάρες. Την ίδια ώρα, η ανεργία αυξάνεται δραματικά, η κοινωνική κρίση κλιμακώνεται, η εγκληματικότητα αυξάνεται, τα ασφαλιστικά συστήματα της Γηραιάς Ηπείρου δοκιμάζονται καθώς ο πληθυσμός γηράσκει και οι εισφορές μειώνονται, ενώ οι μετανάστες, ό,τι βγάζουν το στέλνουν στο εξωτερικό...
Παράλληλα, οι εθνικές παραδόσεις παραγκωνίζονται, τα τεμένη ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια από εδώ και από εκεί, οι Ευρωπαίοι τρομοκρατούνται με νομοθεσίες που επιβάλλουν την πολιτική ορθότητα και αποσύρονται πίσω από τις κλειστές πόρτες τους, ιδιωτεύοντας. Το «σύστημα», αναγνωρίζοντας πόσο μισητό είναι, φροντίζει για την επιβίωσή του, χορηγώντας αθρόα ευρωπαϊκές υπηκοότητες και πολιτικά άσυλα.
Λύσεις υπάρχουν
Τα δεξιά και πατριωτικά κόμματα, οφείλουν να αποκτήσουν ριζοσπαστική και κινηματική λογική. Να κατέβουν στο δρόμο, να οργώσουν ασφάλτους και πεζοδρόμια, να διεκδικήσουν, να συγκρουστούν, να φέρουν ενώπιον των ευθυνών τους τις σάπιες αστικές ελίτ της Ευρώπης. Τέλος με τον καναπέ. Όσοι παίζουν το παιχνίδι του «συστήματος», θα πρέπει να μάθουν ότι μια μέρα θα τιμωρηθούν. Τελεία και παύλα. Και θα τιμωρηθούν αυστηρά. Από την άλλη, οι πνευματικοί άνθρωποι της Δεξιάς, πρέπει να ετοιμαστούν για θυσίες, να δραστηριοποιηθούν μέσω των media, να βγάλουν από πάνω τους το μανδύα του φόβου, να κοιτάξουν το «σύστημα» στα μάτια. Το «σύστημα» έχει και αυτό τα όριά του. Είδατε τι έπαθε όταν φυλάκισε τον Βρετανό συγγραφέα David Irving. Δεν τους βγήκε, τον έκαναν ήρωα, έφτασαν τα διεθνή καθεστωτικά έντυπα (βλέπε περιοδικό «Time»), να πιέζουν για την απελευθέρωσή του. Καιρός λοιπόν όλοι να γίνουμε ήρωες. Ας γράψουμε, γιατί όχι, ένα νέο πολιτικό έπος. Γιατί όχι; Αν δεν το κάνουμε τώρα, πότε θα το κάνουμε; Το έχει ανάγκη ο τόπος κύριοι. Και ας απορρίψουμε δημόσια το «συστημικό» παραμύθι περί «κρίσης», που ανοίγει την Κερκόπορτα για περισσότερες παραχωρήσεις στο πεδίο της εθνικής κυριαρχίας. Γιατί εκεί σκοπεύουν κάποιοι. Αλλού αυτά όμως, όχι σε εμάς! Δεν τρώμε κουτόχορτο! Οι «προοδευτικοί» κυβερνώντες δεν ήταν αυτοί που φώναζαν πριν τις εκλογές, «λεφτά υπάρχουν»; Τι έγινε τώρα; Που πήγαν τα λεφτά; Περίπατο; Ή για να είμαστε ακριβείς, τι θέλουν να τα κάνουν;
Χριστόφορος Πετρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου