15 χρόνια απ την εκδημία του Σεβαστιανού

Πένθιμα σήμαναν οι καμπάνες στις 12 Δεκεμβρίου 1994. Ένας βουβός πόνος έλιωνε τα σωθικά μας για τον χαμό του κήρυκα των δικαίων μας. Ο Εθνάρχης Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανός, αναχώρησε για την Ουράνια Βασιλεία.

Ο ενάρετος κληρικός που εκήρρυτε και αγωνιζόταν για το Χριστό και την Ελλάδα, δεν ήθελε να προστεθεί καμία κοιτίδα του Ελληνισμού στις χαμένες πατρίδες. Ήταν ο σθεναρός αγωνιστής, ο ασυμβίβαστος και υπέρμαχος των δικαιωμάτων της Βορείου Ηπείρου. Ο αοίδιμος Σεβαστιανός ήταν ο κληρικός που όρθωσε το ανάστημά του για τα δίκαια και δικαιώματά μας στους όπου γης Έλληνες.
Ο μεστός του λόγος και το πρωτοφανές έργο του έγραψε ιστορία στα θρησκευτικά δρώμενα. Η πεφωτισμένη αυτή προσωπικότητα αγωνιζόταν για την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου, πριν ακόμη ανοίξουν τα σύνορα και πριν ακόμη εμείς οι Βορειοηπειρώτες απαγκιστρωθούμε από τον κομμουνιστικό «παράδεισο» της Αλβανίας.
Τα πολυπληθή συλλαλητήρια, που διοργάνωνε στο φυλάκιο της Κακαβιάς, διατράνωναν την ελπίδα μας πως κάποια στιγμή θα έρθει και για εμάς, όπως έλεγε, το ποθούμενο. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πέρασαν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα του καθεστώτος και βρήκαν καταφύγιο στη φιλόξενη ακριτική Μητρόπολη Κονίτσης. Με τον ανιδιοτελή του αγώνα αγκάλιαζε κάθε Βορειοηπειρώτη, δίδοντάς του ελπίδα για εθνική αποκατάσταση της Βορείου Ηπείρου. Όποιος τον επισκεπτόταν έβρισκε τον πατέρα, την κατανόηση και ένα σπίτι να τον περιμένει πάντα ανοιχτό με απέραντη στοργή. Όλα τα χρόνια της ζωής του τα αφιέρωσε στην Εκκλησία και στο Έθνος. Ο αβάσταχτος πόνος του για το δράμα του Βορειοηπειρωτικού λαού, τον κρατούσαν «εγκλωβισμένο» σ' έναν διαρκή αγώνα.
Η αγάπη του για τη Βόρειο Ήπειρο, που ήταν βαθιά ριζωμένη μέσα του, τον ώθησε να περιοδεύσει σε ολόκληρη την Ελλάδα υψώνοντας στεντόρεια τη φωνή του πως δεν πρέπει να ξεχνάμε, αλλά να αγωνιζόμαστε για το κομμάτι του Ελληνισμού, που ακούει στο όνομα Βόρειος Ήπειρος.
Η ανυποχώρητη αποφασιστικότητά του, τον οδήγησε ακόμη και στο εξωτερικό. Σαν απλός στρατιώτης του αγώνα, περιόδευσε στο Στρασβούργο, Λονδίνο, Βρυξέλλες μιλώντας για το άγνωστο, σε πολλούς, Βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Έφθασε ακόμη στο Κογκρέσσο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, όπου με παραδειγματική παρρησία και σθεναρή παρουσία μετέφερε το δικό μας δράμα, τον δικό μας πόνο, που λέγαμε Ελλάδα και τρέμανε τα χείλη μας. Ήταν ο «ανυπότακτος», ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα, που κατόρθωσε να γνωστοποιήσει το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα στους διεθνείς οργανισμούς, απαιτώντας το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σ' όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου διαλάλησε ότι το Βορειοηπειρωτικό αποτελεί εθνικό θέμα της Ελλάδος και επιδέχεται άμεση λύση.
Ο εργάτης της μαχητικότητας δεν σταμάτησε εκεί. Διοργάνωνε επιστημονικά συνέδρια για το άγνωστο ζήτημα της πατρίδας μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που ήρθε αντιμέτωπος ακόμη και με τις ελληνικές κυβερνήσεις, υπενθυμίζοντας το χρέος τους προς το έθνος. Κι όμως, με την απαράμιλλη αποφασιστικότητά του, συνέχιζε εξυπηρετώντας το χρέος προς το έθνος, γιατί διαφορετικά θα έμπαινε ταφόπλακα στο ζήτημά μας.
Έχοντας κατά νου το ιεραποστολικό και εθνικό του χρέος βρισκόταν συνεχώς σε εγρήγορση, γιατί τα πλοκάμια του εχθρού καραδοκούσαν έτοιμα να αρπάξουν λυσσαλέα ότι ανήκει στο έθνος μας.
Διεξήγαγε σκληρούς αγώνες, αφύπνισε συνειδήσεις και κινητοποίησε τη νεολαία για την ικανοποίηση των δικαίων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Ρίγη συγκίνησης και αναπάντεχης εσωτερικής δικαίωσης προκαλούσε σ' εμάς τους Δεροπολίτες η ακολουθία της Αναστάσεως του Κυρίου στο χωριό Μαυρόπουλο. Σκοπός του, να ακουστεί το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και Η ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΝΕΣΤΗ».
Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα! Πεταγόμασταν στις αυλές των σπιτιών μας να αισθανθούμε ανάσταση, να δούμε έστω και αμυδρά το φως των κεριών, να ακούσουμε τον αδύναμο χτύπο της καμπάνας που έφερνε ο αέρας από μακριά, να ακούσουμε το κήρυγμα του Εθνάρχη μας, αφού μας όπλιζε με ελπίδες πως κάποια μέρα θα βρισκόμασταν στην αγκαλιά της μητέρας Ελλάδας. Το αθεϊστικό καθεστώς του Χότζα μπορεί να μας στέρησε το δικαίωμα της θρησκείας και εν γένει τα απαράγραπτα δικαιώματά μας, αλλά η ελπίδα και οι προσδοκίες μας γι' αυτά που μας στερούσαν ποτέ δεν έσβησαν. Μπορεί τα όνειρα να ναυαγήσανε, αλλά η δύναμη της πίστης μας και οι συνεχείς προσευχές του Εθνάρχη, μας απάλλαξαν από το σκοτάδι και την καταπίεση.
Η εκπομπή των κυμάτων του ραδιοφωνικού σταθμού «Δρυϊνούπολη» έδωσε ανάσταση στον πολύπαθο λαό μας. Στηνόμασταν να ακούσουμε έστω και για λίγο τον ποιμενάρχη μας, να ακούσουμε τη δύναμη της ψυχής του, ευελπιστώντας πως κάποια στιγμή θα δικαιωθούμε.
Είναι τόσα πολλά αυτά που μας δίδαξε και μας πρόσφερε ο ανύστακτος αγωνιστής, που δεν έχουν τελειωμό.
Όσοι από εμάς γνωρίσαμε και είχαμε την τύχη να συζητήσουμε με τον αείμνηστο Σεβαστιανό, φυλάσσουμε ως φωτεινό παράδειγμα την πραότητά του, την καθαρή του ψυχή, τη σμιλεμένη αξιοπρέπειά του, τη δυναμικότητά του, τον βροντώδη λόγο του, την υπομονή και επιμονή. Πολλές φορές με την εύγλωττη σιωπή του μας έλεγε πολλά...
Τα μηνύματα που έστελνε ο ακούραστος Εθνάρχης για ενότητα, συσπείρωση, ομόνοια, επαγρύπνηση, λύτρωση του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού είναι πάντα επίκαιρα. Οι χαλεποί καιροί που τόνιζε ο αείμνηστος Σεβαστιανός εξακολουθούν να υπάρχουν και εγκυμονούν πολλούς κινδύνους για την ιδιαίτερη πατρίδα μας. Η προσφορά του στο Βορειοηπειρωτικό ζήτημα είναι ανεκτίμητη. Είναι χρέος μας να εφαρμόσουμε την παρακαταθήκη που μας κληροδότησε.
Ο αγώνας άρχισε με το Σεβαστιανό και συνεχίζεται! Ηλέκτρα Κίκη
δικηγόρο