Έχουμε αναφερθεί ξανά στο έργο του επιφανούς Γάλλου διανοούμενου Αλαίν Ντε Μπενουά «Ο προσδιορισμός του κυριότερου εχθρού».Τα νοήματα και οι έννοιες του συγκεκριμένου βιβλίου είναι πραγματικά εντυπωσιακά για την κατανόηση της ουσίας της κρίσης του σύγχρονου ανθρώπου. Κατά το Γάλλο φιλόσοφο «προ ενός επιτιθεμένου αντιπάλου δεν είναι δυνατόν να τηρείς ιδεολογική ουδετερότητα».
Η κατάσταση αυτή επεβλήθη στην Ευρώπη με το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου, σε έναν κόσμο στον οποίο κανείς δεν μπορούσε να διαφωνεί με την αριστερά. Κανείς δεν μπορούσε να είναι με το μέρος των χαμένων, αλλά ακόμη και οι δυτικοί νικητές ήταν αυτοί οι οποίοι παγίωσαν στις δυτικές δημοκρατίες το ιδεολόγημα του παναριστερισμού. Ίσως διότι το έβλεπαν ως το μοναδικό αντίβαρο σε μια ενδεχόμενη αναδιοργάνωση των «χαμένων» οι οποίοι σαφώς είχαν τότε δυνατά κοινωνικά ερείσματα ακόμη στην μεταπολεμική Ευρώπη. Η κατάσταση όμως αυτή πολύ γρήγορα ξέφυγε από κάθε έλεγχο με το ιδεολόγημα του παναριστερισμού να μετατρέπεται σε μια άνευ προηγουμένου βιομηχανία κοινωνικού εκφυλισμού και διάλυσης των διαχρονικών ηθικών και συνεκτικών δεσμών της Ευρώπης.
Η αριστερά διαρκώς επιτιθέμενη έβρισκε απέναντι της παλαιοκομματικούς της «δεξιάς» οι οποίοι με μηδενική πολιτιστική και ιδεολογική παρέμβαση άφησαν ολόκληρη την κοινωνική δραστηριότητα έρμαιο στις ψυχώσεις και στα συμπλέγματα του αριστερού διεθνισμού.
Αφήνοντας να ξεπέσουν οι πολιτιστικές, ηθικές, πολιτικές και κοινωνιολογικές της βάσεις, η δεξιά παρέδωσε ουσιαστικά έναν ολόκληρο κόσμο στην αριστερή βιομηχανία του εκφυλισμού, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μπενουά.
Ο προπολεμικός πολιτικός κόσμος ο οποίος εξαφανισμένος για πάνω από δυο δεκαετίες, επανήλθε στο πολιτικό προσκήνιο έπειτα από την κατάληξη του πολέμου, ο φόβος για ανατροπή από τους «ηττημένους» καθώς και τα διάφορα «ενοχικά» του σύνδρομα τον οδήγησαν στην υιοθέτηση μια καταστροφικής πολιτικής ουδετερότητας απέναντι στην διεθνιστική αριστερά η οποία αργά αλλά σταθερά παγίωνε τις αντιλήψεις της στις δυτικές κοινωνίες. Ακολουθώντας το δόγμα της «μη βίας», και ωθούμενη από μια αστική αντίληψη περί υπάρξεως της κοινωνίας, η δεξιά ακολουθώντας την μεταπολεμική «μόδα» έγινε και αυτή αιχμάλωτος (αλλά οικειοθελώς) των νέων «αξιών» της αριστεράς. Είχε απέναντι της ένα επιτιθέμενο εχθρό, τον οποίο ποτέ δεν δέχτηκε να τον αντιμετωπίσει ως τέτοιον. Γράφει ο Μπενουά «Αυτή η ουδετερότητα, όπως άλλωστε και κάθε ουδετερότητα, δεν είναι δυνατόν παρά να παίξει το παιγνίδι εκείνων που δεν είναι ουδέτεροι».
Και πάλι «Η δεξιά θεωρούσε ακραίο να χαρακτηρίσει κάποιον σαν εχθρό, ο οποίος όμως την χαρακτήριζε απερίφραστα έτσι, και να τον μεταχειρισθεί ως τέτοιον».
Πράγματι ο δεξιός πολιτικός κόσμος υιοθετώντας, είτε σκόπιμα είτε από αφέλεια ή ανικανότητα, την καταστροφική πολιτική του «διαλόγου» όσον αφορά τα πολιτιστικά και κοινωνικά θέματα αφ' ενός, και των «ανοιγμάτων» όσον αφορά τα πολιτικά, κατέληξε πολύ απλά να γίνει η ουρά της αριστερής προπαγάνδας. Αυτό το γεγονός εξ άλλου καθίσταται σαφές και από την υποταγή των δεξιών κομμάτων. Πάγια τακτική των δεξιών κομματικών σχηματικών ήταν αλλά και παραμένει η αναφορά τους στην αριστερή τους «ταυτότητα». Για παράδειγμα δεξιοί πολιτικοί αρχηγοί δηλώνουν με πάθος πως μετέχουν στο κόμμα τους αριστεροί, και πως επιδιώκουν την εθνική συμφιλίωση. Ακόμη και η πλειοψηφία των απλών δεξιών πολιτικών δηλώνει πως ξεκίνησαν ως αριστεροί, πράγματα τα οποία φυσικά ουδέποτε δεν παρατηρήθηκαν στην αριστερά. Παράνοια; Φόβος; Ψύχωση; Συμφέρον; Κανείς δεν μπορεί να το διευκρινίσει.
Ενδεχομένως αυτό να είναι και ένα από τα βασικά στοιχεία της κυριαρχίας τους σήμερα. Ο θρησκευτικός φανατισμός και προσήλωση στις βασικές αρχές της αριστερής ιδεολογίας ήταν αυτό που τους έδωσε τον συνεκτικό δεσμό για την επικυριαρχία τους στις κοινωνίες. Έτσι παρατηρούμε πως ακόμη και σε ευρωπαϊκές χώρες οι οποίες έχουν δεξιές κυβερνήσεις, ουσιαστικά στα θέματα της διαμόρφωσης της λαϊκής συνείδησης, στον πολιτισμό, στην εκπαίδευση και στα ΜΜΕ, η εξουσία της αριστεράς είναι αδιαπραγμάτευτη. Και αυτό εξ αιτίας της ιδεολογικής ουδετερότητας των δεξιών. Γιατί πολύ απλά, μπορεί οι δεξιές πολιτικές προτάσεις και κυβερνήσεις να έχουν πρόγραμμα για την οικονομία, την εργασία, την ασφάλιση το τραπεζικό σύστημα, το περιβάλλον, την εξωτερική πολιτική, αλλά δεν έχουν ιδεολογία. Δεν έχουν αυτό που έχει η αριστερά, τον συνεκτικό δεσμό, την θρησκευτική προσήλωση στην υποβολή των μαζών, απ' όπου άλλωστε περνά και η κυριαρχία σε έναν κόσμο. Περιστασιακοί ψηφοφόροι, απογοητευμένοι αδαείς, και κάποιοι φανατισμένοι παρελθοντολόγοι φυσικά και δεν θα μπορούσαν να αντισταθούν στην εκφυλιστική κόκκινη λαίλαπα των δημαγωγών και των κατασκευασμένων διανοουμένων.
Η σωτηρία αυτού του τόπου δυστυχώς δεν περνάει μέσα από τον εύκολο δρόμο των εκλογικών αποτελεσμάτων. Η πρώτη και βασική οδός του αγώνα οφείλει να είναι η συνειδησιακή μετάλλαξη του μέσου Έλληνα. Γιατί «το παιγνίδι της κοινωνίας δεν είναι οικονομικό, ούτε πολιτικό, αλλά θεμελιωδώς πολιτιστικό». Αν βέβαια μας ενδιαφέρει ο αγώνας.
Ευάγγελος Χ. Χανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου