Πιστεύω πως είναι πια καιρός να μιλήσουμε για όλους τους νεομάρτυρες του παρόντος αιώνος. Για όλους εκείνους που στα χρόνια της δοκιμασίας και των παθών επέλεξαν να ομολογήσουν και να υπερασπιστούν τον έρωτα της πατρίδας και τη βαθύτατη πίστη τους στον εσταυρωμένο Χριστό . Είμαστε ένας λαός των παθών. Αλλά και του πάθους. Του φυλετικού σπαραγμού . ΄Ομως , τους δύσκολους καιρούς , την κρίσιμη στιγμή της οριακής αναμέτρησής μας με τα πεπρωμένα μας , με τη μοίρα μας και με την Ιστορία μας, επιλέγουμε, ως Ελληνισμός, το δρόμο της θυσίας και της τιμής.
Αυτή την οδό της θυσίας και της τιμής, της ομολογίας και του μαρτυρίου επέλεξαν στην ακριτική Κύπρο οι ήρωες του 55-59.Αλλά και όσοι μαρτύρησαν το 1963 -64 ή στις μέρες της εισβολής του 74 . Γι` αυτό και πιστεύω πως είναι καιρός να μνημονεύσουμε όλους τους μάρτυρες του Ελληνισμού στην Κύπρο, που ακολουθώντας την οδό της τιμής και της ομολογίας, υπερασπίστηκαν με το αίμα τους αυτά που αγάπησαν, φτάνοντας στον τόπο της οσιότητας και της αγιότητας.
Αυτή την οδό επέλεξε ο Γρηγόρης Αυξεντίου και ο Μάτσης . Και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης . Και ο Καραολής. Αυτή την οδό ακολούθησαν τις μέρες της εισβολής στις ακτές της Κερύνειας, στον Πενταδάκτυλο και στον κάμπο της Μεσαορίας οι αθώοι που μαρτύρησαν στα χέρια των νεοβαρβάρων.
Περί νεομαρτύρων σήμερα ο λόγος. Μια ατέλειωτη στρατιά Ελλήνων τους τελευταίους αιώνες πήρε τον δρόμο της αγιότητας και της οσιότητας, μαρτυρώντας για την πίστη του Χριστού την αγία και για την πατρίδα. Και δεν συνιστά άγονο συντηρητισμό η αναφορά στον έρωτα της πατρίδας, όπως συχνά διατείνονται οι ανιστόρητοι προοδευτικοί. Ούτε και η διάσταση της Ορθοδοξίας, που άγιασε τους αγώνες και τις θυσίες μας ως λαού .Γι` αυτό και υποκλινόμαστε με σεβασμό, τους προσκυνάμε, όλους όσους θυσιάστηκαν και μαρτύρησαν γι` αυτό τον τόπο, γι΄ αυτή την ιδέα της Ελλάδας, "ποτέ από το χρέος μη κινούντες"...
Η ΙΕΡΑ ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
ΟΥΤΕ ο ίδιος ο Διονύσιος Σολωμός μπορούσε, υποθέτω, να προβλέψει πόσο ιεροί, ιερότατοι θα γινόντουσαν, μετά από εκατόν τριάντα τρία χρόνια, οι δικοί του στίχοι, τις στιγμές που τους τραγουδούσαν ανεβαίνοντας στην Αγχόνη οι Έλληνες Κύπριοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Τις στιγμές που η θηλιά των Εγγλέζων τους έσφιγγε το λαιμό και ο δολοφονικός γδούπος της καταπακτής έκοβε την επανάληψη τού «και σαν πρώτα ανδρειωμένη» από το «χαίρε ώ χαίρε ελευθεριά»...
ΓΗ των Φυλακισμένων Μνημάτων: Έκλεισε στην αγκαλιά της το γήθεν διαπλασθέν σώμα των δεκατριών ενδόξων και πανευφήμων αρχαγγέλων της λευτεριάς. Τις στιγμές που παρασχόταν στις δεκατρείς ψυχές η ποθεινή πατρίδα, «παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με»: Το δεκατριλαμπές της μιάς θεότητος: Της λευτεριάς: Των Εννέα απαγχονισθέντων και των Τεσσάρων ηρωικώς πεσόντων αγωνιστών της ΕΟΚΑ.
1. Μιχαλάκης Καραολής
2. Ανδρέας Δημητρίου
3. Ανδρέας Ζάκος
4. Ιάκωβος Πατάτσος
5. Χαρίλαος Μιχαήλ
6. Μιχάλης Κουτσόφτας
7. Ανδρέας Παναγίδης
8. Στέλιος Μαυρομμάτης
9. Μάρκος Δράκος
10. Γρηγόρης Αυξεντίου
11. Ευαγόρας Παλληκαρίδης
12. Στυλιανός Λένας
13. Κυριάκος Μάτσης
Η ΓΗ των Φυλακισμένων Μνημάτων: Χους εκ χοός ευλογηθέντος. Σε ιεροτελεστία υψίστου μαρτυρίου, υπερύμνητου και πανάγιου γαλανόλευκου κάλλους, υποδέχθηκε και, εν σπλάχνοις έκτοτε, θερμαίνει των δεκατριών ενδόξων και πανευφήμων Ελλήνων τα κόκαλα τα ιερά. Και για το λόγο αυτό κατέστη από 10ης Μαΐου 1956 μέχρι 19ης Νοεμβρίου 1958 και εσαεί, Κιβωτός με τα άγια των αγίων του Ελληνισμού στην Κύπρο.
1η Απριλίου '55 τότε, νυν και αεί
ΕΧΟΥΝ παρέλθει πενήντα τρία έτη από την 1η Απριλίου 1955. Και υπάρχουν εκείνοι που θέτουν το ερώτημα, αν έπρεπε ή όχι να αρχίσει ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ. Ακόμη και καλοπροαίρετα να τίθεται το ερώτημα, στηρίζεται περισσότερο σε δύο παραμέτρους: στις κομματικές δοξασίες και παρωπίδες του παρελθόντος και στην εκ των υστέρων κρίση, που συγκρίνει αυθαιρέτως τα γεγονότα του ΄55 με τα σημερινά δεινά της Κύπρου.
Ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ άρχισε, επειδή είχαν εξαντληθεί όλα τα άλλα ειρηνικά μέσα. Η Ελλάδα, διά του Σοφ. Βενιζέλου, από τις αρχές της δεκαετίας του ΄50, είχε θέσει ενώπιον της Βρετανίας το αίτημα των Κυπρίων για αυτοδιάθεση, που θα οδηγούσε, όπως ήταν ήδη εκπεφρασμένη θέληση του κυπριακού λαού, στην Ένωση. Ο Σοφ. Βενιζέλος, για να καθησυχάσει τη Βρετανία, που επέμενε ότι της ήταν απαραίτητη η Κύπρος για στρατιωτικούς λόγους, πρότεινε την παραχώρηση οποιασδήποτε στρατιωτικής διευκόλυνσης, όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και στην ηπειρωτική Ελλάδα. Τον περιφρόνησαν. Ακόμη και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, όταν του αναφέρθηκε η δέσμευσή του για αυτοδιάθεση των λαών μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, απάντησε πως εννοούσε τους υπό γερμανική κατοχή λαούς!
Κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο χρησιμοποίησε στον ΟΗΕ η Βρετανία εναντίον του αιτήματος των Κυπρίων. Ενεργοποίησε και τις ΗΠΑ, τόσο στο παρασκήνιο όσο και στο προσκήνιο, για να μην αποδώσει ελευθερία στην Κύπρο. Και για να μη φανεί στη διεθνή κοινή γνώμη ότι αυτή, μια ηγέτιδα δύναμη του «ελευθέρου κόσμου», αρνιόταν την ελευθερία σε έναν ολιγάριθμο λαό, ενέπλεξε ύπουλα και μεθοδικά την Τουρκία, για να εμφανίσει, υποκριτικά και δόλια, σαν ελληνοτουρκικό το πρόβλημα. Έτσι άρχισε ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ. Ήταν η αναγκαία απάντηση στον υψαυχενισμό της Βρετανίας και της αποικιοκρατικής νοοτροπίας της. Ήταν η δυναμική έκφραση της απόφασης του λαού μας να ζήσει ελεύθερος. Σε αυτόν τον αγώνα η λαϊκή συμμετοχή υπήρξε ολοκληρωτική. Οι αγωνιστές δεν ήταν παιδιά ευπόρων αστών ή «δεξιών», με την παρωχημένη έννοια του όρου. Ήταν άνθρωποι που ο ιδεαλισμός τους ήταν η πίστη στο Θεό και την Ελλάδα. Ήταν εργατόπαιδα, αγροτόπαιδα, φοιτητές, μαθητές. Ήταν ο λαός όλος.
Αν σήμερα η Κύπρος βρίσκεται στην πιο δεινή θέση από καταβολής της Ιστορίας της, ο αγώνας των παιδιών της ΕΟΚΑ του ΄55 δεν έχει να κάμει τίποτε με επιλογές, λάθη και πολιτικές, που ακολούθησαν. Αυτοί ήταν στρατιώτες. Δεν ευθύνεται το ΄55 για το ΄74. Και πολύ περισσότερο δεν ευθύνονται τα παιδιά της ΕΟΚΑ. Αυτά τα αμούστακα παιδιά έπραξαν καθώς έπρεπε την κρίσιμη ώρα. Έδωσαν τέλος στα μικροκομματικά κριτήρια. Παραμέρισαν τις υποβολιμαίες κομματικές εξαρτήσεις. Και έδειξαν πως η ελευθερία ήταν υπόθεση ολόκληρου του λαού. Ρίχτηκαν με αυταπάρνηση στη μάχη. Κάθε βουνοκορφή, κάθε πεδιάδα, κάθε χωριό, κάθε δρομάκι, κάθε πέτρα, έχει και μια σταγόνα από το αίμα τους. Σε κάθε μπουντρούμι της αποικιοκρατίας αντηχεί έως σήμερα ο ακάθιστος Ύμνος της Ελευθερίας. Τιμή τους αξίζει. Και τιμή δεν σημαίνει απλώς καθιερωμένους πανηγυρισμούς, τελετές και λόγους. Σημαίνει συνέχιση μιας πορείας πεισματικής, αγωνιστικής, διεκδικητικής. Όσο και αν έχουν αλλάξει τα δεδομένα, όσο και αν διαφέρουν οι μέθοδοι, η Κύπρος σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, έχει ανάγκη το φρόνημα εκείνης της αθάνατης εποχής.
ΕΟΚΑ 55-59: ΛΑΒΕΤΕ ΦΑΓΕΤΕ, ΤΟΥΤΟ ΕΣΤΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
ΕΥΤΥΧΩΣ που έχουμε την 1η Απριλίου 1955! Για να κοινωνούμε των αχράντων παραδειγμάτων των ηρώων μας. Ευτυχώς που έχουμε την ΕΟΚΑ! Για να εμβαπτιζόμαστε στην κολυμπήθρα των αγώνων του κυπριακού Ελληνισμού για ελευθερία, αξιοπρέπεια και ανθρώπινα δικαιώματα. Ευτυχώς που έχουμε τους ωραίους νεκρούς μας! Για να παραδειγματιζόμαστε από την άφθαρτη θυσία τους. Ευτυχώς που έχουμε έναν Αυξεντίου, έναν Παλληκαρίδη, έναν Μάτση για να ανθιστάμεθα στους σημερινούς Εφιάλτες που, χωρίς κουκούλες και ξεδιάντροπα, κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Ευτυχώς που έχουμε ένα ανεπανάληπτο έπος ψυχής και πίστης, για να διαψεύδουμε «εποικοδομητικές ασάφειες» και εκτρώματα διάλυσης.
Λοιπόν, σήμερα μεριάστε αισχυνόμενοι οι συμβιβασμένοι, οι υποταγμένοι, οι δουλόφρονες και οι τουρκόφρονες, για να περάσει λαμπροφορούσα η Ελευθερία και να αστράψει φεγγοβολούσα η αξιοπρέπεια των Ελλήνων της Κύπρου. Κρυφτείτε όσοι αισχρουργείτε και ανοσιουργείτε κατά των ιερών και εθνικών μας οσίων, επειδή επιβάλλεται το ήθος του ανθρώπου κατά της αήθειας και της αλητείας της διεθνούς και ημεδαπής αγυρτείας. Ο κυπριακός Ελληνισμός δικαιούται να είναι υπερήφανος, επειδή γέννησε το έπος του 1955 και ανάγιωσε τέτοιους γιους που περιφρόνησαν το θάνατο ως ήρωες, επειδή πολύ αγάπησαν την χιλιάκριβη ελευθερία. Σήμερα είναι η μέρα του Παλληκαρίδη και του Αυξεντίου, του Ζάκου και του Καραολή, του Παναγίδη και του Τσιάρτα, του Μάτση και του Ροτσίδη, του Κουτσόφτα και του Μαυρομμάτη, του Πίττα και του Κάρυου, του Δράκου και του Μιχαήλ...
Σήμερα, 1η Απριλίου, είναι η μέρα όλων των αξιοπρεπών Ελλήνων της Κύπρου, επειδή αναμετριούνται ατενώς με την Ιστορία τους. Πενήντα ακριβώς χρόνια από τότε κι όμως ξανά νέοι Εφιάλτες. Γιατί, λοιπόν, θυσιάστηκαν οι άλκιμοι νέοι μας; Γιατί ανέβαιναν προς την αγχόνη με την αταραξία της ακατάβλητης ελληνικής ψυχής τους; Γιατί ο κυπριακός Ελληνισμός γινόταν λίπασμα για το δέντρο της ελευθερίας; Για να αντιμετωπίζει σήμερα το φάσμα της κρατικής, εθνικής και βιολογικής του εξόντωσης; Για να βλέπει ξανά μπροστά του εθνικά και εγκληματικά ανεπαρκείς πολιτικές ηγεσίες να καθυβρίζουν τη βούληση και την απαίτησή του για ελευθερία, αξιοπρέπεια, σεβασμό των δικαιωμάτων του και να ξεπουλούν το μέλλον του στην τουρκοκρατία; Γιατί αγωνίστηκαν οι Έλληνες το ΄55; Για να βρεθούν σήμερα ενώπιον της συνασπισμένης, ξανά, αγγλοτουρκικής αδιστακτότητας, που απεργάζεται την εθνική τους αναίρεση;
Πώς να τιμήσουμε σήμερα την 1η τ΄ Απρίλη; Να την τιμήσουμε με εθνική υπερηφάνεια, με αταλάντευτη αποφασιστικότητα και με ακλόνητη θέληση στη διεκδίκηση όσων δικαιούμαστε ως Έλληνες και ως Ευρωπαίοι πολίτες. Ο 18χρονος Παλληκαρίδης, στις 25 Φεβρουαρίου 1957, λέγει αγέρωχος στον δικαστή Σω: «Γνωρίζω ότι θα μου επιβάλετε την ποινήν του θανάτου. Εκείνο, όμως, το οποίον έχω να είπω είναι τούτο: Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την ελευθερίαν του. Τίποτε άλλο»! Τι ζητεί σήμερα η Κύπρος; Απαιτεί την ελευθερία της από τον ζυγό των Βρετανών και των Τούρκων. Και της λένε ότι πρώτα πρέπει να αυτοκτονήσει, διά του σχεδίου Ανάν, που ο κυπριακός Ελληνισμός απέρριψε στις 24 Απριλίου 2004. Απρίλης ελευθερίας, αξιοπρέπειας και αγώνα, τότε. Απρίλης σχεδιαζόμενης νέας δουλείας και εξανδραποδισμού, φέτος. Λοιπόν, οι εθνικά επαρκείς Έλληνες καλούνται να αντισταθούν στερρώς ενάντια σε ανεπαρκείς και επικίνδυνους ηγέτες και σε δόλιους ξένους. Αυτός ο τόπος δεν μπορεί να παραδοθεί στα σκυλιά με το σχέδιο Ανάν. Το απαγορεύουν οι νεκροί μας! ΠΗΓΗ:www.apoellas.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου