ΠΕΡΙ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ

Σκοπός της Φύσεως είναι η εμφάνιση από την ουσία της συ­νειδητών νοη­τικών υπάρξεων (δηλ. ψυχι­κών ατομικοτήτων). Σκο­πός των συνειδητών νοητικών υπάρξεων είναι η ατέρμονη εκδή­λωση νέων ενεργητι­κών Νόμων και ιδιοτήτων καθώς και η απε­λευθέρωσή τους από τους κατώτερης ενέρ­γειας κόσμους και η εί­σοδός τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας οι οποίοι εξασφαλί­ζουν την ελεύθερή τους ενέργεια και την εξέλιξη των δυνά­μεών τους ως και την αιώνια ζωή. Αιώνια ζωή είναι ζωή έχουσα αδιάκοπη ενέργεια (δηλαδή μη υποκείμενη στο θάνατο) και αποτε­λούσα αιώνια σύζευξη του μέσου διανοήσεως των ψυχών προς την υπό αυτής εκδηλου­μένη ζωή. Αντί­θετα ζωή χωρίς μέσο συνεχούς διανοήσεως είναι υποκείμενη στις επι­δράσεις της θεότητος που έχει ως εξωτερικό σύμβολο τον θάνατο. Καμία ζωή, καμία ψυχική υπόσταση δεν μπορεί να αποφύ­γει τις επι­δράσεις αυτής της θεότητας αν δεν αποτελέσει διαρκή σύζευξη προς το μέσο διανοήσεώς της
Την είσοδο σε Κόσμους θειότερης ενέρ­γειας την επι­τυγχάνει μόνον ο αγνός άνθρωπος ο οποίος διάγει μια άνευ παθών αγνή ζωή. Αγνός άνθρωπος είναι ο πλήρως αποκαθαρμένος από τα πάθη και τις ψευδείς του δοξασίες άνθρω­πος, είναι ο αγνά σκεπτό­μενος και ενεργών του οποίου το πνεύμα δεν βρίσκεται σε χα­μηλές λειτουργίες και η διάνοιά του δεν είναι καθηλωμένη στα πάθη και στις ψευδείς δοξασίες, είναι τέλος ο διάγων μια άνευ παθών αγνή ζωή άνθρωπος. Άνευ παθών αγνή ζωή διάγει ο άνθρωπος όταν λατρεύει την δικαιο­σύνη, επιθυμεί τις θείες επιρροές και εκδηλούται σ’ αυ­τόν η θεία λα­τρεία. Τότε συντελείται στην ψυχή του αρμονία. Τότε ο Λόγος μέσα σ’ αυτή τη Ζωή παρουσιάζει τη λαμπρότητά του και τις διαυγείς του φωτεινές ακτίνες οι οποίες ει­σέρχονται στην λειτουργία του πνεύμα­τός του. Τότε αποκτά το μέσο εκείνο το οποίο της επιτρέπει να δια­γράφει ευρύτερους ορίζο­ντες στις φωτεινές χώρες του Ουρανού, εκεί που υπάρχει το φως και η αιώνια ζωή.
 Οι άνθρωποι των οποίων το πνεύμα του είναι καθηλωμένο στα πάθη και τις ψευδείς δοξα­σίες δεν είναι αγνοί και δεν διάγουν μια άνευ παθών αγνή ζωή με αποτέλεσμα να μην είναι εναρ­μονι­σμένοι προς τους Νόμους της Θείας Φύσεως και τον σκοπός της απα­ντα­χού Φύσεως.
Ο πνευ­ματι­κός κόσμος προκειμένου να βοηθήσει αυτούς τους αν­θρώ­πους ώστε να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή τους από τους κατώ­τε­ρης ενέργειας κόσμους και η είσοδός τους σε Κόσμους θειότε­ρης ενέρ­γειας, καθιέρωσε το Νόμο της Ειμαρμένης([1]).  Ο Νόμος της Ειμαρμέ­νης προ­βλέπει υποβολή σε δοκιμασίες τις ψυχικές εκείνες ατομικότητες που δεν έχουν εναρμονισθεί προς τους Νό­μους της θείας Φύσεως για τις πα­ραβιά­σεις των Νόμων της. Οι δοκιμασίες αυτές αποτελούν το αντι­πε­πον­θός([2]) γιατί είναι ανάλο­γες των παραβιαζομένων Νόμων ώστε να γίνει κατανοητό από τις ψυχικές αυ­τές ατομικότητες ότι η παραβίαση των Νόμων της θείας Φύσεως επιφέρει οδύνη και πίκρες ώστε έτσι να κατα­νοήσουν την ανάγκη να εναρμοσθούν προς τους Νόμους της Θείας Φύσεως. Τις δοκιμασίες αυτές τις υφίσταται ο κάθε άν­θρωπος συνήθως κατά επόμενη ενσάρ­κωσή του για να μην ενθυμείται ποίες παραβιά­σεις των νόμων της θείας φύσεως διέ­πραξε και υπό ποίον ή κατά ποίον τρόπο τις διέ­πραξε ώστε να μην θεωρεί τις δοκιμασίες ως πράξη εκδίκησης και έτσι, χωρίς σύνδεση με κάποιο παρελθόν, να αξιολογήσει ελεύθερα το θέμα της εναρμόνισής του με τους νόμους της θείας φύσεως. Έτσι και αυτός ως παθών (δηλαδή θύμα και αυτός αναλό­γων πράξεων των άλλων) να κατανοήσει τόσο την οδύνη που δημιουργεί η παραβίαση των Νόμων της Φύ­σεως όσο και την χαρά από την εναρμόνισή μας μ’ αυ­τούς γιατί η καλύ­τερη παιδεία είναι ο “πόνος” που αισθανόμαστε όταν οι άλ­λοι μας στερούν αυτό που μας ανήκει ή η “χαρά” που αισθανόμα­στε όταν δί­δουμε ή αποδί­δουμε στους άλλους ότι τους ανήκει.
Από τα προλεχθέντα γίνεται φανερό ότι στη ει­μαρ­μένη πρέπει να ανα­ζητη­θεί η εξήγηση των ευτυ­χών ή των δυστυχών γεγονότων της ζωής μας γιατί αλλέως θα έμεναν ανεξήγητα. Έτσι λοιπόν εξη­γείται γιατί άλ­λοι γεν­νιούνται με φυσικά ελαττώματα ενώ άλλοι εύ­ρωστοι και προικισμένοι με σωματικά προτε­ρήματα, γιατί άλλοι γεννιούνται σε πλούσιες οικογέ­νειες (όπως ο Βούδας) και άλλοι στη φτώχια και την δυστυχία, γιατί άλλοι είναι προικι­σμένοι με τα χάρι­σμα του λό­γου (δηλ. της ευγλωττίας) ενώ άλλοι το στε­ρούνται κατά τρόπο ενοχλητικό που τους δημιουρ­γεί προβλή­ματα στην ζωή τους.
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι  ο πλούτος και η φτώχια, η δύναμη του λόγου και η έλ­λειψή του κ.τ.λ. αποτελούν αντίστοιχα την ύπαρξη και την στέ­ρηση δυνάμεων που οι μοίρες δίδουν ή στε­ρούν αντί­στοιχα προκειμένου να δοκιμασθούν οι ψυ­χικές ατο­μικότητες στην καλή ή κακή χρήση των δυ­νάμεων που τους χορηγήθηκαν. Έτσι π.χ. ο πλούσιος έχει τη δυνα­τότητα να κάνει καλή ή κακή χρήση αυ­τής της δύνα­μης που λέγεται χρήμα και αποτελεί μια σκληρή δοκι­μασία γιατί εύκολα μπορεί να παρα­συρ­θεί και να κά­νει κακή χρήση αυτής της δύναμης με αποτέλε­σμα να οδηγηθεί σε στασιμότητα. Αντίθετα ο φτωχός περνάει διπλή δοκιμασία γιατί αφενός μεν διδάσκεται ως θύμα πλέον τα αποτελέσματα της κακής χρήσης αυτής της δύναμης που λέγεται χρήμα από τους άλλους σε βά­ρος του και αφετέρου δοκιμάζεται η καρτερικότητα και η υπομονή του. Χαρα­κτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας του πλούτου αποτελεί η περί­πτωση του Γκοοτάμα (ή αλλιώς Βούδα όπως ονο­μάσθηκε), ο οποίος αν και γεννή­θηκε σε πλούσια οικο­γένεια την εγκατέ­λειψε (δηλαδή αποποιήθηκε πλή­ρως τη δύναμη του χρήματος) για να ζήση τη ζωή του αναχωρητή και δι­δασκά­λου των συνανθρώπων του. Επίσης χαρακτηρι­στικό παράδειγμα της δοκι­μασίας της φτώχιας είναι η περίπτωση του Ιώβ (από την λε­γομένη παλαιά δια­θήκη) για την υπομονή που έδειξε. Σχετικά ανα­ρωτιέμαι: πόσοι από εμάς θα κάναμε κάτι αντί­στοιχο;
Η Ειμαρμένη δεν αποτελεί πράξη εκδικήσεως αλλά έχει σαν σκοπό την εκπαίδευση των ψυχικών οντοτή­των να εξελιχθούν τα­χύτερα. Προ της θε­σπί­σεως του Νόμου της Ειμαρμένης από τους Θεούς οι ψυχικές ατομικότη­τες για την εξέλιξή τους είχαν ως μο­ναδική τους ώθηση την εσωτερική τους τάση να προοδεύσουν και εξελιχθούν γιατί τα δυσμενή αποτε­λέσματα από την μη εναρμό­νισή τους προς τους Νό­μους της θείας Φύσεως μόνον από τυχαία γεγονότα τα αντιμετώπι­ζαν. Κατ’ αυτόν όμως τον τρόπο η εξέλιξή τους καθυ­στερούσε γιατί απαιτείτο πολύ μεγάλος αριθμός εν­σαρ­κώσεων ώστε από τυχαία γεγονότα να εκπαιδευ­τούν. Με την πά­ροδο όμως των αιώνων υπήρξαν ψυ­χικές ατομικότητες οι οποίες βρέθηκαν σε καλές (από πλευράς εκπαίδευσης) συνθήκες περι­βάλ­λοντος και κατόρθωσαν να εξελι­χθούν περισσότερο των άλ­λων και να καταστούν πνεύματα φωτεινά, σοφά και ισχυρά. Τα πνεύματα αυτά, κατά τους αρ­χαίους Έλληνες, είναι οι Θεοί του Ολύμπου, οι οποίοι συνήψαν κραταιό αγώνα κατά των Τιτά­νων([3]), οι οποίοι εξουσία­ζαν το Γήινο περιβάλλον και το διοι­κού­σαν κατά παράβαση των Νόμων της Φύσεως([4]), με αποτέλε­σμα οι Θεοί να καταλάβουν τις Ώρες και να περιορί­σουν την εξουσία των Τιτάνων στην επιφάνεια της Γης. Αυτά τα πνεύματα καθόρι­σαν και επέβαλαν τον Νόμο της Ειμαρμένης από αγάπη προς τις μη εξε­λιγ­μένες ατομικότητες που ζουν στο τιτανικό περι­βάλλον ώστε με τις διάφορες δοκιμασίες και τον πόνο να εναρμονισθούν ταχύτερα προς τους Νόμους της Φύ­σεως και ιδιαίτερα τους Νό­μους που συνιστούν το τρίτο τρίγωνο των Φυσικών Νόμων([5]) δηλαδή τους Νόμους της εξελίξεως, της ελευθε­ρίας και της αρμονίας, όπου ο νόμος της αρμο­νίας στο πνευματικό επίπεδο εκδηλώνεται ως νόμος της δικαιοσύνης και στην υπερτάτη του εκδήλωση αποτελεί τον Νόμο της αγά­πης γιατί εκείνος που εφαρμόζει τον Νόμο της θείας δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση ακόμα και αντίθετα προς τα προσωπικά του συμ­φέροντα εκδηλώνει αγάπη.
Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε αν­θρώπου γί­νεται από τις Μοί­ρες. Οι Μοίρες([6]) εθεωρού­ντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέ­ρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δί­κης, η οποία ακολου­θούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέ­λευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους γιατί οι Μοί­ρες κα­θορίζουν ποίες δυνάμεις πρέπει να δοθούν ή ποίες πρέπει να στερηθεί ο κάθε άνθρωπος ως και ποίες δοκιμασίες πρέ­πει να περάσει στο δρόμο της ζωής του ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματι­κός κό­σμος, που παρακολουθεί τις πράξεις μας,  για την εναρμό­νισή μας ή μη εναρμόνιση μας προς τους Νό­μους της θείας Φύ­σεως. Ο Νόμος της Ειμαρ­μένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνει­δήσεως αλλά αντίθετα βασίζεται στον Νόμο της ελευ­θερίας της συνειδή­σεως του ανθρώπου. Συ­γκεκριμένα στον άνθρωπο οι Μοίρες που καθορί­ζουν την ειμαρ­μένη του δίδουν ή του στερούν δυνάμεις και του κα­θορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει. Έτσι ανά πάσα στιγμή τίθεται στον κάθε άνθρωπο το δί­λημμα ποιόν δρόμο να ακολουθήσει, όπως έγινε με τον ήρωα Ηρακλή που του ετέθη το δίλημμα αν θα έπρεπε να διαλέξει τον δύ­σκολο δρόμο της αρετής ή τον εύκολο δρόμο της κακίας και αυτός διάλεξε τον δρόμο της αρετής.
Η Ειμαρμένη, ως ελέχθη και ανωτέρω, απο­τελεί πράξη αγάπης των ελευθέρων πνευμάτων προς τους ανθρώπους. Με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρ­μένης οι ψυχικές ατομικότητες υφίστανται τις συνέ­πειες των πρά­ξεών τους όταν δεν διάγουν ζωή εναρ­μονισμένη προς τους νόμους της θείας φύσεως ώστε να εκ­παιδευτούν και εναρμονισθούν με τους Νόμους της θείας Φύσεως γιατί η εναρμόνιση μας με τους Νό­μους της θείας Φύ­σεως, είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή δηλαδή η ΟΔΟΣ προς την ελευθερία μας από το γήινο περιβάλ­λον και τους κύ­κλους των μετενσαρκώσεων, η ΑΛΗ­ΘΕΙΑ αφού οι νόμοι της θείας Φύσεως είναι η μόνη αλήθεια στην Φύση και η αιώνια ΖΩΗ την οποία θα εξασφαλίσουμε δηλαδή ζωή η οποία δεν θα διέρχεται από την διαδι­κασία του θανάτου του φθαρτού γήινου οργανισμού του και της μετενσάρκωσής μας.
Η ωφέλεια που προκύπτει σε κάθε άνθρωπο με την εφαρμογή του Νό­μου της Ειμαρμένης εμφανίζε­ται μετά την μετάστασή του. Έτσι όταν η ψυχή ενός αν­θρώπου μεταστεί μεταβαίνει σε ένα εν­διάμεσο επί­πεδο όπου ανα­κεφαλαιώνει όλα τα γεγονότα που της δη­μιούργησε η ειμαρμένη του κατά την ενσάρκωσή της και με την βοήθεια ανωτέρων πνευματικών οντο­τήτων εξάγει τα συμπερά­σματα που θα αποτελέσουν κίνητρα αφενός μεν για τις Μοίρες για να του καθο­ρίσουν την Ειμαρμένη της επόμενής της ενσάρκω­σης αφετέρου δε για την ίδια η οποία θα κρατήσει στην συνείδησή της την πείρα που απέκτησε ώστε να απο­φεύγει στην επό­μενη εν­σάρκωση να διαπράξει τα ίδια σφάλματα.
Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι ο Νόμος της Ει­μαρμέ­νης εφαρ­μόζεται όχι μόνον σε ανθρώπους αλλά και σε φυλές και λαούς αλλά και σε ολό­κληρη την αν­θρωπό­τητα.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ φυσικός και πτυχιούχος της νομικής

---

[1] ^{Η λέξη ειμαρμένη προέρχεται από το απρόσωπο ρήμα ΕΙ­ΜΑΡΤΑΙ που σημαίνει είναι πεπρωμένο. Η Ειμαρμένη είναι το πεπρωμένο, το από την μοίρα διδόμενο, το αναπόφευκτο.} [2] ^{Η λέξη αντιπεπονθός προέρχεται από τις λέξεις αντί και πά­σχω και σημαίνει ότι υφίσταμαι τις συνέ­πειες των πράξεών μου. Το αντιπε­πονθός αναφέρεται σε πολλά βιβλία με την σανσκριτική λέξη κάρμα που σημαίνει «πράξη» που επίσης σημαίνει ότι οι πράξεις μου στην πορεία της ζωής μου δη­μιουργούν αποτελέσματα είτε στην συνέχεια της πορείας της ζωής μου είτε σε άλλη ενσάρκωσή μου δηλ.  ότι υφί­σταμαι το αποτέλεσμα των πράξεών μου. Επομένως το αντιπεπονθός ή το ανάλογό του το Κάρμα είναι ο γνωστός Νόμος του Αιτιατού ή καλύτερα ο Νόμος της σχέσεως του Αιτίου και του Αποτελέσματος που ση­μαίνει ότι ο άνθρωπος γεννιέται και ζει υπό τις επιδρά­σεις της μοίρας του η οποία έχει καθορισθεί ως αποτέλεσμα των πράξεών του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του.}
[3] ^{την γνωστή σ’ όλους μας Τιτανομαχία}
[4] ^{π.χ. οι γνωστές και κατά τις ημέρες μας τακτικές της ρουσφετο­λογίας, ευνοιοκρατίας και αναξιοκρα­τίας είναι πράξεις τιτανι­κές}
[5] ^{Για τους Φυσικούς Νόμους ιδέ στο βιβλίο μου «ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ», έκδοση ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΥ}
[6] ^{Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαί­νει λαμ­βάνω μερίδιο δηλαδή λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει                                                                                                                                                                                                         ΠΗΓΗ:lykomidis.wordpress.com}