Σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, σχεδόν θυμωμένος, έφκαλε τ’ άντερά του σε όσους νιώθουν περήφανοι που είναι Έλληνες. Είπε ότι όλα αυτά είναι η απαρχή του ρατσισμού και του σωβινισμού, φαντάζομαι και του φασισμού, ωσάν να ήθελε να δώσει διαπιστευτήρια στον προοδευτικό και αντιεθνικιστικό χώρο της Ελλάδας.
Προσωπικά ξαφνιάστηκα. Όχι για τον αντιρατσισμό του ούτε για τον αντισωβινισμό του αλλά για το γεγονός ότι αυτά τα ιδεολογήματα-βέλη του τα ρίχνει προς συγκεκριμένη κατεύθυνση και προς συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις, για να μας πιάνει όλους μέσα, πλην, φυσικά, τον συρφετό του εθνομηδενισμού, που κατά διαβολική σύμπτωση έχει τις ίδιες θέσεις μαζί του. Τα βέλη του φυσικά δεν πιάνουν ούτε τους παγκοσμιοποιημένους κρετίνους, ούτε τους Τούρκους κατακτητές, ούτε τα χαζοχαρούμενα αμερικανάκια ούτε τα σαχλοπουστοεγγλεζούθκια, ούτε ακόμη και τους προοδευτικούς Κογκολέζους. Ο Αλκίνοος βαρά εμάς, που τυγχάνει να είμαστε Έλληνες, όπως ο Αλκίνοος.
Είμαστε περήφανοι για πολλά πράγματα. Τυγχάνει να νιώθουμε περήφανοι που ένας συντοπίτης μας γράφει πού και πού ωραία τραγούδια και διαπρέπει στο χάος της Αθήνας. Νιώθουμε περήφανοι και για τους ποιητές μας, προσωπικά νιώθω πολύ περήφανος για τον αδελφό του. Νιώθω περήφανος και για πολλά αλλά καλά του λαού μου. Νιώθω και πολύ απαίσια και βαθιά θλίψη για πολλά αλλά χαρακτηριστικά του λαού μας.
Δεν νιώθω περήφανος για τους συν-ταξιδιώτες του Αλκινόου στον άκρατο ανθελληνισμό. Δεν νιώθω καθόλου περήφανος που είμαι Έλληνας, όταν υπάρχουν Έλληνες διανοούμενοι και δυστυχώς είναι η πλειοψηφία, που όχι μόνο βγάζουν σπυράκια με τα εθνικά συμφέροντα αλλά θα έκαναν και πάρτι στους δρόμους της υφηλίου, εάν αύριο η Ελλάδα κατέρρεε ή πάθαινε κάποια μεγάλη συμφορά ή την βομβάρδιζαν οι προοδευτικοί Τούρκοι, οι όποιοι παρεμπιπτόντως έχουν κάθε δικαίωμα να είναι περήφανοι και όπως είπε πρόσφατα ένα άλλο αστέρι του αντιρατσισμού, (τυχαία φαντάζομαι ο πνευματικός του) «κάνε κι εσύ μια προσευχή για ένα Τούρ-
κο, μπορείς».
Δεν είμαι καθόλου περήφανος για πάρα πολλά πράγματα. Δικαιούμαι όμως όταν ακούω το φκιολίν του Πιερέττη ή τη φωνή του Μπιθικώτση να τραγουδά ρεμπέτικα και λαϊκά και Θεοδωράκη και Χατζιδάκι και Τσιτσάνη να είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας. Δικαιούμαι επίσης να είμαι περήφανος, χωρίς να είμαι ρατσιστής ή σωβινιστής, για το γεγονός ότι το ανιψάκι μου τέλειωσε τις σπουδές του με άριστα, όπως είμαι περήφανος που ένα άλλο μου ανιψάκι απέτυχε στις εξετάσεις του, όμως κατάφερε κι έγραψε σαν προμε-
τωπίδα στα γραπτά του:
ENGLISH FUCK OUT OF CYPRUS… EOKA
Δικαιούμαι επίσης, παρ’ ότι ξέρω πολύ καλά ότι η οικογένεια μπορεί και να είναι πολύ καταπιεστική, να αγαπώ τη μάνα μου και τον πατέρα μου και τα αδέλφια μου ή μήπως θα μας το απαγορεύσουν κι αυτό; Εάν είναι ρατσισμός να είσαι περήφανος για το γεγονός ότι είσαι Έλληνας, γιατί να μην είναι ρατσισμός να νιώθεις περήφανος που είσαι Γιαλουσίτης ή κατωενορίτης ή φτωχός και έντιμος ή από το τάδε σόι ή το τάδε σινάφι;
Ήμουν περήφανος που οι γονιοί μου ήταν φτωχοί και αγράμματοι, όμως ήξεραν την Εννάτη Ιουλίου απ’ έξω και την απάγγελλαν καλύτερα από εμένα και τον Αλκίνοο. Αγαπητέ Αλκίνοε αυτή η θέση σου είναι κάλλος στον εγκέφαλο. Η μάλλον ασθένεια σοβαρή. Μπορείτε, και αυτό επιχειρείτε σήμερα στην Κύπρο και στην Ελλάδα, να μας πάρετε τα βρακιά. Μπορείτε ακόμη να μας πάρετε ακόμη και την πατρίδα μας και να την δώσετε στους αλλοδαπούς, τους Τούρκους ή τα Ηνωμένα Έθνη. ΔΕΝ μπορείτε όμως να μας πάρετε την ψυχή μας ούτε τα όνειρά μας ούτε τις μικροχαρές που νιώθουμε, επειδή ακριβώς είμαστε Έλληνες και όχι Βιετναμέζοι. Σου τα λέω εγώ αυτά που έχω δηλώσει στην ζωή μου ΚΑΙ Βιετναμέζος, που έχω παλέψει εναντίον των καλαμαροελλαδιτών φίλων σου και ομοϊδεατών σου όσο λίγοι. Πίστεψέ με, με αυτά που βλέπω πολλές φορές ΔΕΝ είμαι καθόλου περήφανος ούτε για την ηγεσία μας ούτε για τον λαό μας ούτε για το έθνος μας, όμως εμένα η Ελλάδα δεν με πληγώνει ούτε με πληρώνει. Την Ελλάδα την αγαπώ. Είναι η μάνα μου και η αγαπημένη μου και ο έρωτας μου ο μεγάλος, είναι η πατρίδα μου και η ψυχή μου, το είναι μου και η ελπίδα μου κι η σωτηρία μου. Χωρίς αυτήν είμαι απλώς το Χ Factor με χάμπουργκερ και κόκα κόλα και τίποτε άλλο. Θα ήθελα επίσης να σε πληροφορήσω ότι όλος αυτός ο ανθελληνικός συρφετός την Ελλάδα ξεζουμίζει, όχι την Γκάνα, ούτε την Αμερική, αλλά την «εθνικιστική και ρατσιστική» Ελλάδα. Εμάς, την περήφανη φυλή των Ελλήνων, η Ελλάδα δεν μας δίνει τίποτα, μόνο την χαρά να είμαστε περήφανοι και το δικαίωμα να την αγαπάμε. Να σου υπενθυμίσω κι ένα τετράστιχο, ενός ανώνυμου περήφανου Έλληνα.
Να μας αξιώσει ο Θεός
Στην μάναν μας να πάμε
Τζαι τρώμεν πέτρες των βουνών
Αν δεν έσιει να φάμεν
Αγαπητέ Αλκίνοε, και να μην ήμουν Έλληνας, με τα λίγα γράμματα που ξέρω, πάλι θα ήμουν περήφανος που υπάρχουν Έλληνες, όπως τώρα είμαι περήφανος που υπάρχουν άλλοι λαοί, λαοί που είναι περήφανοι για τον τόπο τους και τον πολιτισμό τους και αγωνίζονται για μην μετατραπούν σε πλαστικοποιημένη μάζα.