Ήρθε η ώρα

Ήρθε η ώρα λοιπόν. Υπάρχουν 3 (!) θέσεις εργασίας στη Γερμανία που με περιμένουν.
Πέρασα το τελευταίο διάστημα Θεσσαλονίκη ετοιμάζοντας χαρτιά και οργανώνοντας  την μετανάστευση.

Περίμενα από συγγενείς και φίλους στους οποίους είχα στείλει βιογραφικά και άλλα έγγραφα απαντήσεις. Η απάντηση ήρθε.

Αποφεύγω τη δημοσιοποίηση προσωπικών φωτογραφιών. Κάνω μια εξαίρεση. Για μένα. Για να θυμάμαι. Να τη βλέπω κάθε μέρα στο blog μου. Να θυμάμαι την οργή. Την οργή η οποία έχει δηλητηριάσει πλέον κάθε κύτταρό μου. Μια οργή η οποία ξεκίνησε από τη μέρα που διάβασα το 1ο μνημόνιο.

Μετά από τη δημιουργία του Getgreeceback, τη συμμετοχή στη Σπίθα, τη στήριξη των 300 Ελλήνων, το Δεν Πληρώνω, Αγανακτισμένους, Αγανακτισμένους Μοτοσικλετιστές, τη στήριξη του Δημήτρη Αντωνίου, την εκπομπή Επανάσταση στο Kontra, 110 μέρες στο Σύνταγμα ήρθε η ώρα.

Τμηματικά οι καμαριέρες των τραπεζών, οι γονυπετείς δωσίλογοι αφαιρούσαν κομμάτια από τη ζωή μου. Διασκέδαση, φίλοι, έξοδοι , ρουχισμό μέχρι και τροφή. Έφτασαν να μου στερήσουν πλέον το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο.

Την κόρη μου.

Φεύγω και δεν ξέρω πότε θα την ξαναδώ. Η Γερμανία δεν είναι Αθήνα. Δεν ξέρω πότε θα έχω άδεια ή τα χρήματα για την επισκεφτώ.

Αυτό φυσικά δεν θα περάσει έτσι. Όχι μαύρη πέτρα δεν ρίχνω. Αγαπώ υπερβολικά αυτή τη χώρα. Δεν μου φταίει σε τίποτα. Τη γριά με μόρφωση δημοτικού που βλέπει τούρκικα την κατάντησαν έτσι. Έτσι θέλουν τους Έλληνες. Υποτελείς. Δούλους. Ραγιάδες. 40 χρόνια αποβλακώνουν ένα λαό.

Ελλάδα δεν είναι μόνο οι πολίτες της. Είναι και αυτός ο ευλογημένος τόπος με τις 300 μέρες ήλιο. Εδώ ερωτεύτηκα, αγάπησα, σπούδασα, έκανα παιδί.

Η οργή μου ξεχειλίζει. Τα παγωμένα βράδια της Γερμανίας που θα κάθομαι με το laptop μου (ο διάολος ξέρει που) θα σας αλλάξω τα φώτα. Από τις πρώτες μου κινήσεις η συνάντηση με μέλη της ομογένειας στη Γερμανία. Κοιμούνται και αυτοί.

Δεν ξέρω με ποιο τρόπο. Με την ομογένεια, κινήματα, hacking scene, anonymous. Δεν γνωρίζω από ποιο μετερίζι. Κάποιος θα πληρώσει για το κακό που μου έκανε. Θα έρθει εκείνη η ευλογημένη μέρα. Πουτάνα όλα. Με κάθε μέσο.

Θα πάρω το πρώτο αεροπλάνο που θα βρω μπροστά μου όταν θα στήνονται τα λαοδικεία σε κάθε γειτονιά και θα κρεμάνε τους προδότες σε κολώνες και πασσάλους.

Αποχαιρετίζω λοιπόν την αγάπη μου. Την ΕΛΛΑΔΑ.

Αφήνω ότι πολυτιμότερο έχω στη ζωή μου. Την κόρη μου.

Θα ξανάρθω. Όταν ανατείλει ξανά ο ήλιος. Μέχρι τότε θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να συμβεί αυτό.

Γειά σου Ελλάδα. Γειά σου Μαρία.                                                                                                           ΠΗΓΗ