Από την Αναστασία Παντικίδου
Η μόλυνση του ”καλύτερου” αφομοιώθηκε στον εγκέφαλό μας από την παιδική μας ηλικία.
Να είσαι ο καλύτερος μαθητής!
Να είσαι το καλύτερο παιδί!
Να είσαι ο πιο επιτυχημένος επαγγελματίας!
Να είσαι ο πιο όμορφος!
Να είσαι ο πιο έξυπνος!
Να έχεις τα περισσότερα χρήματα!
Να είσαι πάντα κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά είσαι και από αυτό που μπορείς να είσαι μία δεδομένη στιγμή.
Τι θα κερδίσεις;
Φήμη, δόξα, πλούτο, αναγνώριση, θαυμασμό, ισχύ, θέση στην κοινωνία.
Τι κάναμε για να αποκτήσουμε όλα τα παραπάνω; Αντιγράψουμε ιδέες άλλων που ορίζουν πως θα είμαστε καλύτεροι!
Η ιδέα του καλύτερου εισέβαλλε στην συναισθηματικός μας κόσμος αλλοιώθηκε…..
Ψυχικά απόβλητα κατέλαβαν το είναι μας
και καθρέφτισαν το κομμάτι της ύπαρξης μας που αρνούμαστε μέχρι σήμερα
να αποδεχτούμε ότι υπάρχει.
Οδηγός στις δράσεις μας η ζήλεια, ο φθόνος, η θλίψη, απογοήτευση, ο θυμός, η εχθρότητα, η αδηφαγία και ανταγωνισμός.
Αδηφαγία να αποκτήσουμε όσα περισσότερα
μπορούμε για να είμαστε οι καλύτεροι. Όχι όσα μας αρκούν αλλά
περισσότερα από τον άλλο, τον διπλανό μας, τον συνάνθρωπό μας, τον
αδελφό μας.
Η αδηφαγία προκαλεί ανταγωνισμό ο οποίος
εισβάλλει στην ζωή μας και «εκτελεί» την ενότητα στο βάθρο του
καλύτερου αφού όλοι εκμεταλλευόμαστε ο ένας τον άλλο για να αποκτήσουμε
περισσότερη κυριαρχική εμβέλεια από τους υπόλοιπους.
Διαχωριζόμαστε σε ομάδες και τις στηρίζουμε με κρυφό φανατισμό γιατί ευνοούν την κυριαρχία μας και τα συμφέροντά μας.
Για να μπει κάποιος στην ομάδα μας
χρειάζεται να μας δώσει και να μην μας απειλήσει με την παρουσία του.
Είναι η δική μας ομάδα, η δική μας ιδιοκτησία, η δική μας κατάκτηση.
Όπως ψηφίζουμε το καλύτερο κόμμα. ‘Η μάλλον αυτό που ευνοεί τα δικά μας συμφέροντα. Τα δικά μας και όχι του συνόλου.
Χρησιμοποιήσαμε την δύναμη των πολιτικών κάνοντας χρήση της ανάγκης που είχαν από την δύναμή της ψήφου μας.
Χρησιμοποιήσαμε την γνώση άλλων κάνοντας χρήση της δύναμης που κατέχαμε για να δώσουμε μία θέση.
Χρησιμοποιήσαμε την δύναμή μας, για την αποδυνάμωση του συνόλου.
Όλοι δώσαμε για να πάρουμε.
Όλοι υποκύψαμε σε κανόνες υποταγής και εκδούλευσης.
Όλοι υποκριθήκαμε και εκμεταλλευτήκαμε την δύναμη των άλλων για να κερδίσουμε χρήμα, δόξα, αναγνώριση, θέση.
Και τελικά τι συνέβη; Διαχωριστήκαμε!
Για να κερδίσουμε την ενότητα χρειάζεται να εκτεθούμε. Να αποκαλύψουμε το σκοτάδι που προστατεύουμε μέσα μας.
Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για το
αποτέλεσμα. Όχι ως θύματα κάποιας κατάστασης αλλά ως ενεργοί δράστες και
συνεργοί μίας διαχωρισμένης κοινωνίας.
Πόσες φορές ζηλέψαμε το φως που κομίζει κάποιος;
Πόσες φορές αναγνωρίσαμε χωρίς θυμό την συμπληρωματικότητα και την χρησιμότητα του άλλου;
Πόσες φορές φοβηθήκαμε μην μας πάρουν αυτά που έχουμε;
Πόσες φορές προσφέραμε από αυτά που έχουμε γιατί ήταν αρκετά για εμάς;
Πόσες φορές βοηθήσαμε κάποιον από την θέση του πιο ισχυρού επειδή τον υποτιμήσαμε;
Πόσες φορές προσφέραμε με αγάπη την γνώση που κατείχαμε για να εξελιχθούν και άλλοι;
Πόσες φορές φοβηθήκαμε ότι οι άλλοι θα
μας ξεπεράσουν χωρίς να γνωρίζουμε την δική μας θέση και εμποδίσαμε την
εξέλιξή τους για να μην αποκτήσουν μεγαλύτερη δύναμη και αναγνώριση από
εμάς;
Πόσες φορές χρησιμοποιήσαμε «κλεμμένη επιβληθούμε σε αυτούς που δεν την κατείχαν;
Πόσες φορές εκτεθήκαμε ως προς το σκοτάδι μας;
Πόσες φορές κρίναμε τα λάθη των άλλων και τους κατηγορήσαμε λες και ήμασταν οι καλύτεροι; Σαν να μην έχουμε κάνει ποτέ λάθος.
Πόσες φορές είμαστε οι θύτες και όχι τα θύματα;
Πόσες φορές προσφέραμε από αυτά που είχαμε στους άλλους χωρίς να ζητήσουμε ή να περιμένουμε κάτι για αντάλλαγμα;
Πόσες φορές δώσαμε χώρο από το πεδίο που είχαμε εδραιώσει για να εκδηλωθούν και άλλοι μέσα σε αυτό;
Πόσες φορές εμπνεύσαμε με τις δράσεις μας να εδραιωθεί η ισοτιμία;
Πόσες φορές αναγνωρίσαμε ότι κάποιος είναι καλύτερος από εμάς σε κάποιο πεδίο δράσης;
Πόσες φορές ζητήσαμε ειλικρινή βοήθεια από κάποιον άλλο;
Πότε είπαμε αρκετά. Ως εδώ. Νιώθω πληρότητα με αυτά που έχω!
«Δολοφονήσαμε» την ενότητα μέσα από τον
φόβο και την αμφιβολία του καλύτερου! Απειλήσαμε με την δύναμή μας και
θα συνεχίσουμε να απειλούμαστε με την δύναμη των άλλων.
Ανταλλάξαμε την δύναμή μας με το σκοτάδι για τον τίτλο του καλύτερου!
Αν εκτεθούμε αναγνωρίζουμε ότι δεν ήμαστε οι καλύτεροι.
Αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες μας και εμπνέουμε τον άλλο, τον απέναντι να μην φοβάται να δει τις δικές του.
Αν εκτεθούμε αποκαλύπτουμε το σκοτάδι που κρύβεται εντός μας.
Και το καίμε. Γιατί το σκοτάδι το μόνο που δεν αντέχει είναι το ΦΩΣ.
Δεν υπάρχει καλύτερος και χειρότερος. Είμαστε συμπληρωματικές ψηφίδες ενός έργου τέχνης .
Όλοι παλεύουμε για τις ίδιες αξίες. Όλοι επιθυμούμε την αλήθεια, την ισοτιμία, την αγάπη. Όλοι αναζητάμε την ενότητα με το φως!
Δώσαμε μάχη για να ήμαστε οι καλύτεροι….
Μπορούμε πλέον να δώσουμε την μάχη για να ήμαστε οι νικητές του φωτός!!! ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου