ΕΙΔΗΣΗ ΣΟΒΑΡΗ ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ

Η Ισπανία που διάφοροι, μεταξύ των οποίων και οι κυβερνήτες του τόπου μας, επικαλούνται ως υπόδειγμα χώρας υποδοχής αλλοδαπών και παράδειγμα προς μίμηση για την νομιμοποίησή τους, εξέπεμψε S.O.S. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση παρουσίασε προχθές μελέτη σύμφωνα με την οποία το 77% των Ισπανών θεωρούν τον αριθμό των μεταναστών πολύ μεγάλο. Σε απλά ισπανικά αλλά και ελληνικά, τέσσερις στους πέντε ισπανούς πολίτες χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο για την μεταναστευτική πολιτική που εφαρμόστηκε στην χώρα τους. Σύμφωνα με την Eurostat τον Δεκέμβριο 2009 οι αλλοδαποί που υπήρχαν στην Ισπανία ήταν πέντε εκατομμύρια, ενώ στην Γαλλία ο αριθμός του έφτανε τα τρία εκατομμύρια. Οι κυβερνήσεις της Ισπανίας του José Maria Aznar (1996-2004) και του José Luis Rodriguez Zapatero (από το 2004 μέχρι σήμερα) υιοθέτησαν τις μαζικές πολιτογραφήσεις, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχει σχεδόν καθολική και εντονότατη δυσαρέσκεια στην κοινή γνώμη, αλλά και συμπεριφορές που αναδεικνύουν ωμή άρνηση και εχθρότητα απέναντι στους αλλοδαπούς. Παράδειγμα στην Καταλονία αλλά και στα προάστια της Μαδρίτης, οι δήμοι αρνούνται πλέον να νομιμοποιούν αλλοδαπούς με συνέπεια να μην έχουν αυτοί δικαιώματα σε ιατρικές και κοινωνικές υπηρεσίες. Προσοχή:

--μιλάμε για άρνηση νομιμοποίησης, ούτε συζήτηση για απόδοση ιθαγένειας.

--η Γαλλία με 62 .000.000 κατοίκους έχει 3.000.000 αλλοδαπούς, ποσοστό 4,83%

--η Γερμανία με 82.000.000 κατοίκους έχει 7.000.000 αλλοδαπούς, ποσοστό 8,53%

--η Ισπανία με 40.000.000 κατοίκους έχει 5.000.000 αλλοδαπούς, ποσοστό 12,5%

--η Ελλάς με 10.000.000 κατοίκους έχει 2.000.000 αλλοδαπούς, ποσοστό 20%

*Οι Γάλλοι ήδη άρχισαν να λαμβάνουν μέτρα για να προστατεύσουν την εθνική τους ταυτότητα (υποχρέωση ανάκρουσης εθνικού ύμνου στα σχολεία, απαγόρευση μπούργκας κλπ)

*Οι Ισπανοί αρνούνται πλέον να νομιμοποιήσουν αλλοδαπούς και τους αποκλείουν από τις κοινωνικές παροχές,

*Η Ελληνική κυβέρνηση με μοναδική ευρηματικότητα και ευφυΐα θέλει να λύσει το πρόβλημα ονομάζοντας και κάνοντας Έλληνες τους μετανάστες με αντάλλαγμα την ψήφο τους, και έτσι θα περηφανεύεται ότι δεν θα υπάρχει ούτε ένας αλλοδαπός στην χώρα μας.

         Εν όψει των ανωτέρω, μετά την πλήρως αποτυχημένη και κακοσκηνοθετημένη παράσταση από πολιτικούς και ποντικούς της ενημέρωσης, για δήθεν πτώχευση της χώρας μας, της οποίας το διαρκές εισιτήριο πληρώσαμε και θα το πληρώνουμε για πολλές γενιές με αίμα, εφιστούμε την προσοχή των Ελλήνων πολιτών και των αρμοδίων, ή μη, κυβερνητών μας στις συνέπειες που θα υπάρξουν από ενδεχόμενη ψήφιση στην Βουλή του λαθρονομοσχεδίου. Ειδικότερα όσοι βουλευτές που για λόγους κομματικής πειθαρχίας πρόκειται να υπερψηφίσουν το αντισυνταγματικό και εθνοκτόνο ανοσιούργημα που έχει την μορφή νομοσχεδίου, ας σκεφθούν καλά πριν δώσουν την ψήφο τους, και βάλουν την υπογραφή τους σε νόμο που συνειδητά διαλύει την Ελλάδα. Αν παρά ταύτα επιμείνουν να συμβάλλουν στην στήριξη του νομοσχεδίου, θα τους συνοδεύει εφεξής η λαϊκή περιφρόνηση, αλλά και το άγος της ενσυνείδητης καταστροφής του τόπου που ορκίστηκαν να υπηρετήσουν.
Ακολουθεί αυτούσιο το χθεσινό δημοσίευμα της εφημερίδος LE FIGARO
.
 
• L'Espagne en crise se retourne contre ses immigrés
Avec la récession et la flambée du chômage, le rejet des étrangers s'affiche ouvertement.

«Mes collègues espagnols ont attendu un an avant de me dire bonjour.» Luis a 25 ans. Il est chauffeur de taxi à Madrid. Il fait son travail consciencieusement, reverse religieusement les 60 % de sa recette à son patron. Il se gare toujours au même endroit, sans empiéter sur les emplacements de la concurrence. Seul problème, il est Équatorien.
Ils sont cent Latino-Américains à conduire l'une des 16 000 voitures blanches qui sillonnent Madrid en quête de clients. Mais pour trois Espagnols sur quatre, c'est beaucoup. Trop, même ! Une étude diffusée cette semaine par le gouvernement révèle que 77 % des personnes interrogées jugent le nombre d'immigrés en Espagne «excessif» (46 %) ou «élevé» ( 31 %). Seuls 19 % pensent que la proportion est «acceptable». En 1996, en pleine croissance économique, ils n'étaient que 28 % à considérer qu'il y avait trop d'étrangers.
Les Latino-Américains sont sans conteste ceux qui s'intègrent le plus facilement. Ils maîtrisent la langue et connaissent la culture espagnole. Les Marocains, en revanche, les premiers pourtant à être arrivés en Espagne, souffrent davantage de l'exclusion. Les moros, comme on les surnomme de façon péjorative, ont plus de mal à accéder à un emploi ou à un logement. Samira Oukhiar, coordinatrice à Madrid de l'association socioculturelle Ibn-Batuta, confirme l'existence d'un racisme rampant : «On ne te dit pas directement qu'on ne veut pas t'embaucher parce que tu es marocain, mais on t'explique qu'on préfère des gens d'ici.»
Selon Eurostat, en décembre 2009, les étrangers résidant en Espagne étaient estimés à un peu plus de 5 millions. C'est-à-dire 2 millions de plus qu'en France et 2 millions de moins qu'en Allemagne. Avec une différence cependant : l'immigration est en Espagne un phénomène très récent et son rythme a été frénétique. Les gouvernements successifs du conservateur José Maria Aznar (1996-2004) et du socialiste José Luis Rodriguez Zapatero (depuis 2004) ont entériné cette explosion démographique par des régularisations massives, s'attirant au passage les foudres de leurs partenaires européens. Résultat, parmi les grands pays de l'UE, «l'Espagne est le pays qui a le plus reçu d'immigrés en proportion de sa population», résume Anna Cabré, directrice du Centre d'études démographiques de l'université autonome de Barcelone.
Luis et Samira sont-ils des cibles faciles de la crise ? «Je ne crois pas que les immigrés soient des boucs émissaires, tempère Santiago Pérez-Nievas, professeur de science politique à l'université autonome de Madrid. Cependant, le sentiment de compétition a augmenté dans le monde du travail. Auparavant, le marché était extrêmement segmenté, bien plus que dans le reste de l'Europe : les étrangers occupaient les postes dont les Espagnols ne voulaient pas.» En clair, jusqu'à la récession de 2008, seuls les immigrés acceptaient les travaux les plus pénibles, nécessitant une faible qualification et mal rémunérés. Mais avec l'arrivée de la crise et sa cohorte de 20 % de chômeurs, l'essentiel est désormais d'avoir un emploi. Quel qu'il soit.
Des municipalités ferment l'accès aux services sociaux
La différence sans doute par rapport à d'autres pays, c'est que le racisme «ordinaire» peut s'exprimer librement. Témoin, cette réflexion entendue dans une charcuterie du centre de Madrid : «On sert les meilleurs produits des meilleures régions du monde», s'enorgueillit le propriétaire, âgé d'une cinquantaine d'années. Avant d'ajouter : «Par contre, pour les immigrés, c'est chacun chez soi !» Dans la boutique, personne ne bronche. La société espagnole n'est pas pour autant fondamentalement raciste. «Il n'y a pas de sentiment xénophobe», affirmait ainsi le ministre du Travail et de l'Immigration, Celestino Corbacho, en réaction à l'étude. «En revanche, exprimer en Espagne des idées xénophobes est moins politiquement incorrect qu'ailleurs», reconnaît le professeur Pérez-Nievas.
En fait, depuis la fin du franquisme, le sentiment de rejet des étrangers n'a jamais trouvé de débouché institutionnel. C'est au niveau local qu'il faut aller chercher les propositions politiques ouvertement xénophobes. En Catalogne ou dans la banlieue de Madrid, par exemple, où des municipalités ont refusé, dans l'illégalité, d'inscrire au registre municipal des sans-papiers… et donc de leur ouvrir l'accès aux services sociaux.
F.I.