Θέλω να γράψω κάποια πράγματα, σαν μία δημόσια εξομολόγηση. Νοιώθω μέσα μου την ανάγκη να κάνω έναν απολογισμό, όπως συμβαίνει σε όλους φαντάζομαι όταν βρίσκονται σε κάποιο σημαντικό σταυροδρόμι της ζωής τους.
Είμαι ένας συνηθισμένος μεσήλικας (πλέον), αφού βρίσκομαι στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου. Μια ζωή η οποία δεν ήταν έως τώρα κοινότυπη, όχι γιατί κατόρθωσα κάποια μεγάλα πράγματα, αλλά γιατί διέφερε από αυτό που λέμε καθημερινότητα σε κάτι πολύ σημαντικό: το βασικό χαρακτηριστικό της ήταν ο αγώνας.
Δυστυχώς δεν κατάγομαι από διάσημη και πλούσια οικογένεια, ούτε έχω “μπάρμπα στην κορώνη”. Έτσι πάντα ότι ήθελα, με μονότονη σταθερότητα, ήταν πιο μακριά από εκεί που έφτανα. Πάντα ήμουν ένα βήμα πίσω, από αυτά που η ζωή επιτάσσει, σαν ανάγκες και σαν απαραίτητα, και ο μόνος τρόπος που είχα για να φθάσω κάπου ήταν η με θρησκευτική ευλάβεια συνεχής προσπάθεια.
Έτσι πέρασαν τα χρόνια, κι ο αγώνας μου έγινε συνήθεια. Μην φανταστείτε τίποτα μεγαλειώδες και ένδοξο, απλοί προσωπικοί καθημερινοί αγώνες βιοπάλης και ατομικής βελτίωσης. Έχω βλέπετε και το κουσούρι να μην θέλω την επιτυχία με οποιοδήποτε τίμημα, την θέλω καθαρά και τίμια. Έβλεπα λοιπόν τους γύρω μου, μικρότερους και μεγαλύτερους να με προσπερνούν, με ειρωνικά βλέμματα πολλές φορές, και να ανέρχονται σε κοινωνική και οικονομική κατάσταση, ενώ εγώ σαν άλλος Οδυσσέας τυραννιόμουν για να δω έστω από μακριά την Ιθάκη μου.
Και βέβαια εννοείται ότι επειδή ο αγώνας σε διαμορφώνει σαν χαρακτήρα, έμαθα να αγαπώ την πατρίδα μου η οποία υπάρχει ως αποτέλεσμα του κόπου και των αγώνων των προγενέστερων, τα οποία και σέβομαι απεριόριστα.
Όσο καιρό εγώ αγωνιζόμουν, το κατά δύναμη, γύρω μου έβλεπα πρωτόγνωρα πράγματα. Η κλεψιά, η ατιμία, η προστυχιά, δεν ήταν πλέον κακά πράγματα, αν σου εξασφάλιζαν πλούτο και γνωριμίες. Αντίθετα η τιμιότητα, ο σεβασμός στους μεγαλύτερους και στις ηθικές αξίες έγιναν πράγματα ξεπερασμένα και κατακριτέα. Ο ξεπεσμός της κοινωνίας σε επίπεδο μηδενισμού έφερε και την πλήρη αδιαφορία για τα κοινά σε συλλογικό επίπεδο. Μέσα στις συνθήκες αυτές είναι πραγματικά απορίας άξιον πως ξεφύτρωσε ένας σύλλογος σαν τις “Θερμοπύλες”, μέσα από τον οποίο επιδιώκουμε να ανοίξουμε τα μάτια τα δικά μας και όποιων άλλων έρχονται κοντά μας. Η δε ιδέα της ιστοσελίδας, αν και άργησε να εφαρμοστεί λόγω φόρτου εργασίας (όλοι είμαστε βιοπαλαιστές) βοηθάει τα μέγιστα να ακουστεί όσο το δυνατόν μακρύτερα η φωνή μας.
Κι όμως ενώ είμαστε μία μοναδική περίπτωση, ένας χώρος όπου γίνεται κυκλοφορία ιδεών και γνώσεων και επομένως μπορούμε να παράγουμε ιδέες (μία δεξαμενή σκέψεως του πατριωτικού χώρου, ή αλλιώς think tank), αν ψάξετε το ιστολόγιό μας θα δείτε ότι οι ειδήσεις καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος των δημοσιεύσεων και τυγχάνουν υψηλής αναγνωσιμότητας, ενώ οι ιδέες είναι παραπεταμένες. Δεν δημιουργείται δηλαδή μία κοινή ιδεολογική βάση του χώρου, που τόσο την έχει ανάγκη, αλλά παραπαίουμε στα ίδια και τα ίδια.
Επειδή λοιπόν όπως η ζωή με δίδαξε όλα εδώ πληρώνονται, ο ηθικός μηδενισμός, ο οποίος προηγείται πάντοτε του υλικού ξεπεσμού, άρχισε να διαλύει τον κοινωνικό ιστό, οι εθνομηδενιστές βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία για να εφαρμόσουν, απροκάλυπτα πλέον, την εθνοκτόνο στρατηγική τους. Κάποιοι που αντιλήφθηκαν, πολύ ορθά, τις προθέσεις τους, φωνάζουν “εμπρός, στις επάλξεις!”.
Η δική μου, προσωπική απάντηση στο κάλεσμα αυτό είναι “ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω”. Όχι αγαπητοί κύριοι, δεν έχω κάτι προσωπικό μαζί σας, ούτε επιθυμώ να σας θίξω με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά νομίζω ότι όλα έχουν τα όρια τους, και εγώ έχω φτάσει τα δικά μου.
Εγώ αγωνίζομαι κάθε μέρα για την επιβίωση, αγωνιώ για το αύριο, και παράλληλα επιδιώκω όσο μπορώ την διαφώτιση των συμπολιτών μου, για να εισπράξω απαντήσεις, που σίγουρα και εσείς εισπράττετε, του τύπου “καλά τα λες αλλά τι να γίνει, ποιος θα μας σώσει, κ.λ.π.”. Δεν καταλαβαίνει κανείς, προφανώς διότι δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο, ότι σωτήρες θα γίνουμε εμείς οι ίδιοι, και δεν θα έρθει κανείς από μηχανής θεός για να βγάλει το κάρο από την λάσπη. Όλοι θέλουν να φτιάξουν τα πράγματα, αρκεί να μην πειραχθεί η προσωπική τους κατάσταση, ακόμα και αν είναι εξοργιστικά παράνομη και άδικη και βέβαια εξυπακούεται, χωρίς να κοπιάσουν οι ίδιοι. Έτσι τίποτα δεν αλλάζει και περιμένουν τον ήρωα να τους βγάλει από την δύσκολη κατάσταση. Ξεχνούν όμως ότι και ο Κολοκοτρώνης όταν έβγαινε στα χωριά και φώναζε να μαζέψει στρατό, όλοι έτρεχαν. Αν δεν ερχόταν κανένας, τι θα έκανε μόνος του;
Ξεχνούν το σημαντικότερο, ότι πριν βγει ο γέρος του Μοριά να φωνάξει “στα όπλα!”, είχαν προηγηθεί οι φιλικοί, που είχαν προετοιμάσει το έδαφος. Τώρα τι κάνουμε; φωνάζουμε “στα όπλα!”, χωρίς καμμία προεργασία. Πόσες συγκεντρώσεις έγιναν, πόσες συζητήσεις δημόσιες, ποιες ενέργειες για τον διαφωτισμό του κόσμου, ποια η ιδεολογία της νέας “φιλικής εταιρείας”; απολύτως καμμία.
Μόνο κάτι “κλέφτες στα βουνά” (η Χρυσή Αυγή και από κοντά ο Στόχος) κρατούν ψηλά τα φλάμπουρα, όταν όλος ο κάμπος έχει προσκυνήσει. Και ψάχνουμε σε συγκεντρώσεις 500, 1.000 ή και 5.000 ατόμων στην καλύτερη περίπτωση να βρούμε ηθικό έρεισμα με Ελληνικό πληθυσμό λεκανοπεδίου 5.000.000 (ποσοστό 0,1%) !
Και βέβαια εξυπακούεται ότι εγώ που δεν είμαι δημόσιο πρόσωπο, και δεν έχω “πλάτες“, αν μπλεχτώ σε νομικά γρανάζια, είμαι τελειωμένος, το ίδιο και η οικογένειά μου. Παρόλα αυτά περιμένετε ότι εγώ, και πολλοί άλλοι σαν και εμένα, θα σηκωθώ και οικειοθελώς θα εξοντώσω τον εαυτό μου, για να διορθωθεί η κατάσταση για όλους τους υπόλοιπους, που θα συνεχίσουν αδιάφοροι να πριονίζουν τα θεμέλια του έθνους που με τόσο κόπο έχουμε στηρίξει...
Όχι αγαπητοί μου, κάνετε λάθος, κατά την γνώμη μου πάντα. Όταν αποφασίσετε να οργανώσετε μία σωστή αντίδραση, η οποία δεν θα λειτουργεί με το σκεπτικό “σήμερα σπέρνουμε, αύριο να θερίσουμε” αλλά θα επιδιώκει σε βάθος χρόνου τον διαφωτισμό του κόσμου και την οργάνωσή του, πάνω σε σαφή ιδεολογική βάση, ούτως ώστε από μόνος του να επιδιώκει τα καλά και ωφέλιμα για το έθνος, τα οποία εν τέλει είναι ωφέλιμα και για τον ίδιο, θα με βρείτε δίπλα σας απλό εργάτη, να προσφέρω ότι μπορώ. Δεν πρόκειται όμως να βγω μπροστά για να δείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε μια συγκέντρωση, όχι με αποτέλεσμα αλλά ουσιαστικά ως εκτόνωση της κρίσης, η οποία έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που εμείς επιθυμούμε: το σταμάτημα του κατήφορου.
Κάθε σχόλιο δεκτό. www.thermopilai.org/content/mia-prosopike-apopse
Είμαι ένας συνηθισμένος μεσήλικας (πλέον), αφού βρίσκομαι στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου. Μια ζωή η οποία δεν ήταν έως τώρα κοινότυπη, όχι γιατί κατόρθωσα κάποια μεγάλα πράγματα, αλλά γιατί διέφερε από αυτό που λέμε καθημερινότητα σε κάτι πολύ σημαντικό: το βασικό χαρακτηριστικό της ήταν ο αγώνας.
Δυστυχώς δεν κατάγομαι από διάσημη και πλούσια οικογένεια, ούτε έχω “μπάρμπα στην κορώνη”. Έτσι πάντα ότι ήθελα, με μονότονη σταθερότητα, ήταν πιο μακριά από εκεί που έφτανα. Πάντα ήμουν ένα βήμα πίσω, από αυτά που η ζωή επιτάσσει, σαν ανάγκες και σαν απαραίτητα, και ο μόνος τρόπος που είχα για να φθάσω κάπου ήταν η με θρησκευτική ευλάβεια συνεχής προσπάθεια.
Έτσι πέρασαν τα χρόνια, κι ο αγώνας μου έγινε συνήθεια. Μην φανταστείτε τίποτα μεγαλειώδες και ένδοξο, απλοί προσωπικοί καθημερινοί αγώνες βιοπάλης και ατομικής βελτίωσης. Έχω βλέπετε και το κουσούρι να μην θέλω την επιτυχία με οποιοδήποτε τίμημα, την θέλω καθαρά και τίμια. Έβλεπα λοιπόν τους γύρω μου, μικρότερους και μεγαλύτερους να με προσπερνούν, με ειρωνικά βλέμματα πολλές φορές, και να ανέρχονται σε κοινωνική και οικονομική κατάσταση, ενώ εγώ σαν άλλος Οδυσσέας τυραννιόμουν για να δω έστω από μακριά την Ιθάκη μου.
Και βέβαια εννοείται ότι επειδή ο αγώνας σε διαμορφώνει σαν χαρακτήρα, έμαθα να αγαπώ την πατρίδα μου η οποία υπάρχει ως αποτέλεσμα του κόπου και των αγώνων των προγενέστερων, τα οποία και σέβομαι απεριόριστα.
Όσο καιρό εγώ αγωνιζόμουν, το κατά δύναμη, γύρω μου έβλεπα πρωτόγνωρα πράγματα. Η κλεψιά, η ατιμία, η προστυχιά, δεν ήταν πλέον κακά πράγματα, αν σου εξασφάλιζαν πλούτο και γνωριμίες. Αντίθετα η τιμιότητα, ο σεβασμός στους μεγαλύτερους και στις ηθικές αξίες έγιναν πράγματα ξεπερασμένα και κατακριτέα. Ο ξεπεσμός της κοινωνίας σε επίπεδο μηδενισμού έφερε και την πλήρη αδιαφορία για τα κοινά σε συλλογικό επίπεδο. Μέσα στις συνθήκες αυτές είναι πραγματικά απορίας άξιον πως ξεφύτρωσε ένας σύλλογος σαν τις “Θερμοπύλες”, μέσα από τον οποίο επιδιώκουμε να ανοίξουμε τα μάτια τα δικά μας και όποιων άλλων έρχονται κοντά μας. Η δε ιδέα της ιστοσελίδας, αν και άργησε να εφαρμοστεί λόγω φόρτου εργασίας (όλοι είμαστε βιοπαλαιστές) βοηθάει τα μέγιστα να ακουστεί όσο το δυνατόν μακρύτερα η φωνή μας.
Κι όμως ενώ είμαστε μία μοναδική περίπτωση, ένας χώρος όπου γίνεται κυκλοφορία ιδεών και γνώσεων και επομένως μπορούμε να παράγουμε ιδέες (μία δεξαμενή σκέψεως του πατριωτικού χώρου, ή αλλιώς think tank), αν ψάξετε το ιστολόγιό μας θα δείτε ότι οι ειδήσεις καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος των δημοσιεύσεων και τυγχάνουν υψηλής αναγνωσιμότητας, ενώ οι ιδέες είναι παραπεταμένες. Δεν δημιουργείται δηλαδή μία κοινή ιδεολογική βάση του χώρου, που τόσο την έχει ανάγκη, αλλά παραπαίουμε στα ίδια και τα ίδια.
Επειδή λοιπόν όπως η ζωή με δίδαξε όλα εδώ πληρώνονται, ο ηθικός μηδενισμός, ο οποίος προηγείται πάντοτε του υλικού ξεπεσμού, άρχισε να διαλύει τον κοινωνικό ιστό, οι εθνομηδενιστές βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία για να εφαρμόσουν, απροκάλυπτα πλέον, την εθνοκτόνο στρατηγική τους. Κάποιοι που αντιλήφθηκαν, πολύ ορθά, τις προθέσεις τους, φωνάζουν “εμπρός, στις επάλξεις!”.
Η δική μου, προσωπική απάντηση στο κάλεσμα αυτό είναι “ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω”. Όχι αγαπητοί κύριοι, δεν έχω κάτι προσωπικό μαζί σας, ούτε επιθυμώ να σας θίξω με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά νομίζω ότι όλα έχουν τα όρια τους, και εγώ έχω φτάσει τα δικά μου.
Εγώ αγωνίζομαι κάθε μέρα για την επιβίωση, αγωνιώ για το αύριο, και παράλληλα επιδιώκω όσο μπορώ την διαφώτιση των συμπολιτών μου, για να εισπράξω απαντήσεις, που σίγουρα και εσείς εισπράττετε, του τύπου “καλά τα λες αλλά τι να γίνει, ποιος θα μας σώσει, κ.λ.π.”. Δεν καταλαβαίνει κανείς, προφανώς διότι δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο, ότι σωτήρες θα γίνουμε εμείς οι ίδιοι, και δεν θα έρθει κανείς από μηχανής θεός για να βγάλει το κάρο από την λάσπη. Όλοι θέλουν να φτιάξουν τα πράγματα, αρκεί να μην πειραχθεί η προσωπική τους κατάσταση, ακόμα και αν είναι εξοργιστικά παράνομη και άδικη και βέβαια εξυπακούεται, χωρίς να κοπιάσουν οι ίδιοι. Έτσι τίποτα δεν αλλάζει και περιμένουν τον ήρωα να τους βγάλει από την δύσκολη κατάσταση. Ξεχνούν όμως ότι και ο Κολοκοτρώνης όταν έβγαινε στα χωριά και φώναζε να μαζέψει στρατό, όλοι έτρεχαν. Αν δεν ερχόταν κανένας, τι θα έκανε μόνος του;
Ξεχνούν το σημαντικότερο, ότι πριν βγει ο γέρος του Μοριά να φωνάξει “στα όπλα!”, είχαν προηγηθεί οι φιλικοί, που είχαν προετοιμάσει το έδαφος. Τώρα τι κάνουμε; φωνάζουμε “στα όπλα!”, χωρίς καμμία προεργασία. Πόσες συγκεντρώσεις έγιναν, πόσες συζητήσεις δημόσιες, ποιες ενέργειες για τον διαφωτισμό του κόσμου, ποια η ιδεολογία της νέας “φιλικής εταιρείας”; απολύτως καμμία.
Μόνο κάτι “κλέφτες στα βουνά” (η Χρυσή Αυγή και από κοντά ο Στόχος) κρατούν ψηλά τα φλάμπουρα, όταν όλος ο κάμπος έχει προσκυνήσει. Και ψάχνουμε σε συγκεντρώσεις 500, 1.000 ή και 5.000 ατόμων στην καλύτερη περίπτωση να βρούμε ηθικό έρεισμα με Ελληνικό πληθυσμό λεκανοπεδίου 5.000.000 (ποσοστό 0,1%) !
Και βέβαια εξυπακούεται ότι εγώ που δεν είμαι δημόσιο πρόσωπο, και δεν έχω “πλάτες“, αν μπλεχτώ σε νομικά γρανάζια, είμαι τελειωμένος, το ίδιο και η οικογένειά μου. Παρόλα αυτά περιμένετε ότι εγώ, και πολλοί άλλοι σαν και εμένα, θα σηκωθώ και οικειοθελώς θα εξοντώσω τον εαυτό μου, για να διορθωθεί η κατάσταση για όλους τους υπόλοιπους, που θα συνεχίσουν αδιάφοροι να πριονίζουν τα θεμέλια του έθνους που με τόσο κόπο έχουμε στηρίξει...
Όχι αγαπητοί μου, κάνετε λάθος, κατά την γνώμη μου πάντα. Όταν αποφασίσετε να οργανώσετε μία σωστή αντίδραση, η οποία δεν θα λειτουργεί με το σκεπτικό “σήμερα σπέρνουμε, αύριο να θερίσουμε” αλλά θα επιδιώκει σε βάθος χρόνου τον διαφωτισμό του κόσμου και την οργάνωσή του, πάνω σε σαφή ιδεολογική βάση, ούτως ώστε από μόνος του να επιδιώκει τα καλά και ωφέλιμα για το έθνος, τα οποία εν τέλει είναι ωφέλιμα και για τον ίδιο, θα με βρείτε δίπλα σας απλό εργάτη, να προσφέρω ότι μπορώ. Δεν πρόκειται όμως να βγω μπροστά για να δείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε μια συγκέντρωση, όχι με αποτέλεσμα αλλά ουσιαστικά ως εκτόνωση της κρίσης, η οποία έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που εμείς επιθυμούμε: το σταμάτημα του κατήφορου.
Κάθε σχόλιο δεκτό. www.thermopilai.org/content/mia-prosopike-apopse
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου