Ποιος είναι Έλληνας;

H αλλαγή του τρόπου απονομής της ελληνικής ιθαγένειας και η δυνατότητα που θέλει να δώσει η κυβερνητική πλειοψηφία στα παιδιά της δεύτερης γενιάς των μεταναστών, εκείνους που «μετέρχονται της ημετέρας παιδείας» για να θυμηθούμε τον Ισοκράτη, είναι η μεγαλύτερη αλλαγή στον τρόπο συγκρότησης του κοινωνικού και εκλεκτορικού μας σώματος από την εποχή της απελευθέρωσης του έθνους (του γένους θα λέγαμε με τους όρους του «δικαίου του αίματος») Και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας συμφωνούν σε αυτήν την πολιτική. Αλλά τα προβλήματα αρχίζουν στις λεπτομέρειες. Η Νέα Δημοκρατία του κ Σαμαρά, που είχε διχαστεί το περασμένο φθινόπωρο ,όταν η κ Ντόρα Μπακογιάννη είχε φέρει για συζήτηση και είχε υποστηρίξει την ανάγκη πολιτογράφησης των μεταναστών της δεύτερης γενιάς, μιλάει για «αφομοίωση» των ανθρώπων που πολιτογραφούνται. Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ μιλάει με τους όρους της σύγχρονης κοινωνικής επιστήμης κάνοντας λόγο για «ένταξη». Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι δεν αρκεί η αλλαγή του τρόπου πολιτογράφησης, χρειάζεται αλλαγή των αναλυτικών προγραμμάτων στα σχολεία , ένταξη των παιδιών που παίρνουν την υπηκοότητα μεταξύ των άλλων στην αστυνομία όπως συμβαίνει στη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία και το αργότερο μετά την έναρξη πολιτογράφησης μουσουλμάνων από την Ασία αλλαγή του τρόπου με τον οποίο το κράτος καθορίζει τη στάση απέναντι στην εκκλησία.
Οι διαδικασίες αυτές θα ξαναθέσουν το ερώτημα «Ποιός είναι ο σύγχρονος Έλληνας; «Ο προπάππους μου μιλούσε αρχικά μόνο τουρκικά και έμαθε τα ελληνικά στη Σμύρνη, την οποία εγκατέλειψε το 1922, αντάλλαξε την καραμανλίδικη ταυτότητα της Καππαδοκίας με εκείνη της Σμύρνης και μόνο στην Ελλάδα αισθάνθηκε Έλληνας. Η προγιαγιά μου μία γαλλίδα από το Ανζέ , πέθανε χωρίς να μιλάει ελληνικά στη Θεσσαλονίκη μετά από πολλές δεκαετίες συμβίωσης με τον σύζυγό της, έναν Έλληνα από τη Βηρυτό που ανακάλυψε τη Θεσσαλονίκη όταν την κατέλαβε με τον υπόλοιπο ελληνικό στρατό το 1912 .Η ιστορία της οικογένειάς μου δείχνει ότι και τότε, πριν ένα περίπου αιώνα, η ταυτότητα του Έλληνα συνεχώς μεταβαλλόταν διαρκώς .
Ο νέος νόμος για την πολιτογράφηση αποκρυσταλλώνει αυτήν ακριβώς την αλήθεια: Ότι ήρθε η ώρα να εμπλουτίσουμε το σώμα των πολιτών με τους ανθρώπους που ήρθαν κοντά μας τις δύο τελευταίες δεκαετίες .Κάθε μαζική μετακίνηση πληθυσμού δεν είναι μόνο πλούτος ,περιπλέκει και τα κοινωνικά προβλήματα .Αυτό συνέβη και τα τελευταία 20 χρόνια
Υπό αυτή την έννοια ορισμένες πρόνοιες του υπο συζήτηση νομοσχεδίου όπως η 5ετία της διαρκούς παραμονής ως προϋπόθεση για την πολιτογράφησης ίσως πρέπει να επανεξεταστούν . Ένα διάστημα 8ετούς η και 10ετούς παραμονής θα ήταν πιο εύλογο από την άποψη του χρόνου προσαρμογής των «άλλων» στα δικά «μας «.Γιατί σε ένα πράγμα έχει δίκιο ο κ Σαμαράς ,το πλαίσιο της ένταξης στην ελληνική υπηκοότητα καθορίζεται και θα καθορίζεται από την εθνότητα που «υποδέχεται» και όχι από εκείνες που «έρχονται». Η πράξη πολιτογράφησης είναι και πράξη προσχώρησης στην έννομη τάξη μας και ως προς τις βασικές αξιακές της αρχές.
Μπορεί να πολιτογραφηθεί πχ κάποιος που θεωρεί ότι το κορίτσι του δεν πρέπει να πηγαίνει σχολείο η ο,τι το διαζύγιο πρέπει να το δίνουν τα ιεροδικεία ; Μα αυτό δεν γίνεται σήμερα στη Θράκη η από τους Ρομά που παρόλα αυτά έχουν την ελληνική υπηκοότητα θα αντιτείνει κάποιος .Η απάντηση δέν είναι απλή .Οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει ωστόσο να συμφωνήσουν σε ποιά αξιακή βάση θα τις δώσουν.