Σε αυτούς που πεθαίνουν πουλημένοι, καλή φώτιση. Bloggers πάντως ΔΕΝ είναι.

Όσες προβιές και αν φορέσουν οι νεόκοποι των νέων τεχνολογιών, ασθμαίνοντες ζήτουλες των βαρώνων που συνωστίζονται έξω από τα γραφεία ζητώντας μία θεσούλα εκβιαστή, δεν πείθουν.
Οικτροί, φτηνοί, προβλέψιμοι. Κάθε μέρα που περνά όμως οι πολίτες αφυπνίζονται και δρουν. Εκφέρουν λόγο και αντιστέκονται. Δέχονται τον αντίλογο και γίνονται καλύτεροι. Με μόνο σκοπό τη συνολική ευμάρεια και όχι το τομάρι τους. Στον αντίποδα, οι φτηνοί αρλεκίνοι, τσάμπα hitman με ιστοσελίδες μαϊμούδες, πολυδιαφημισμένες χωρίς σχόλια (βεβαίως – βεβαίως) και φράξιες. Για να ξεκαθαρίζουν λογαριασμούς τ’ αφεντικά τους.
Το κακό στην υπόθεση είναι ότι αυτή τη φαρσοκωμωδία την πληρώνουμε εμείς. Ήρθε η ώρα να βάλουμε ένα τέλος. Ο λόγος να ξαναγίνει λόγος, να είναι φωτοβόλος και να αποφέρει καρπούς αυτός ο σπόρος.
Παραφράζουμε το επιμελώδημα και το αφιερώνουμε μαζί με το Ιδιαζόντως στους δύστυχους wannabe Λαμπράκηδες, Κακαουνάκηδες κλπ. Τέτοια τύχη φθονεί το δύστυχο υπηρετικό προσωπικό.
(Ευθύμης)
Ή αρχή του blog είναι ο λόγος.
Στήριγμα του είν’ ο ρυθμός
και δύναμη του ο δρόμος.
Όμως, όταν ο λόγος είναι κερδοφόρος
Το κέρδος γίνεται απληστία κι ή απληστία νόμος.
Τι γίνεται όταν κάθε καιροσκόπος
για πλουτισμό με κάθε κόστος blogaρει όπως-όπως;
Τότε ο λόγος του γεννιέται νόθος.
ο ρυθμός γίνεται βόμβος κι ο δρόμος βωμολόχος.
Τι πρέπει εκεί λοιπόν να κάνει ο κόσμος;
Ο κάθε ένας στο κενό των λέξεων στέκεται μόνος.
Πρέπει να πάει εκεί που πάει ο όχλος;
Και να πλανάται για πάντα ασκόπως
σ’ αυτό το σκότος;
Νομίζω πια πως έχει φτάσει ο χρόνος
ν’ αλλάξει ο τρόπος
που γεννά ραψωδούς αυτός ο τόπος
θέλω ο λόγος να ‘ναι φωτοβόλος
και ν’ αποδώσει καρπούς αυτός ο σπόρος.
Για να δω!