ΟΙ ΠΡΟΑΓΩΓΟΙ ΤΟΥ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Το κείμενό μου, της περ. Κυριακής, για το Μίκη Θεοδωράκη, με αφορμή μια επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Βουλής, και την έκκλησή του να διατηρήσουμε αλώβητο τον Ελληνισμό, προκάλεσε την αντίδραση του γνωστού λογοτέχνη, Άντη Ροδίτη.

Ο Α. Ροδίτης ανατρέχει σε ιστορικά γεγονότα και καταγγέλλει όλους εκείνους που λάσπωσαν, ύβρισαν και υπονόμευσαν την Ελλάδα, τους Έλληνες αξιωματικούς της μεραρχίας και την προοπτική ένωσης της Κύπρου με τη Μητέρα Ελλάδα. Γράφει:

του ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

«Αναφέρομαι στο άρθρο σου της 18.2.2010 με τίτλο: Μίκης: 'Ν’ αντισταθούμε, ώστε να μείνει αλώβητος ο Ελληνισμός'. Μπράβο στο Μίκη Θεοδωράκη που τα κατάφερε, όπως και πολλοί άλλοι Ελλαδίτες κομμουνιστές, να παραμείνουν 'αλώβητοι' από την κομμουνιστική γαλούχησή τους. Το ίδιο, όπως λες κι εσύ, δεν μπορεί να λεχθεί και για τους Κυπρίους κομμουνιστές.

Όμως, μαζί με τα 'μπράβο' μας θα πρέπει να ταρακουνούμε λίγο και τη μνήμη του Μίκη και πάρα πολλών άλλων Ελλαδιτών, κυρίως αριστερών και αριστεριζόντων 'διανοουμένων', ανάμεσα στους οποίους δεν είναι μόνο τα σημερινά γκρουπούσκουλα της Ρεπούση και Σία, αλλά και τα χθεσινά, που σε κάποια στιγμή μετατράπηκαν σε ολοκληρωτικό 'κίνημα' που κάλυψε σχεδόν όλη την Ελλάδα, ανακήρυξε τους προαγωγούς του αφελληνισμού της Κύπρου σε 'αντιστασιακούς' κι έφτασε στο σημείο να ζητά και το στήσιμο αγάλματος του ινδάλματός τους στο Σύνταγμα ή στην Ομόνοια. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο Μίκης, οι Δημήτρης Μπέης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αμαλία Φλέμινγκ, Αντώνης Σαμαράκης, Γιάννης Ρίτσος, Νικηφόρος Βρεττάκος, ο χαράκτης Τάσσος, η Έλλη Αλεξίου, η Μελίνα Μερκούρη και άλλοι (τηλεγράφημα ΑΠΕ 4.4.1983).



»Οι άνθρωποι, βέβαια, δεν είναι ασυγχώρητοι, αφού ήταν απληροφόρητοι - κατ’ ακρίβεια δολίως πληροφορημένοι - για το ποιος έκανε αντίσταση και ποιος συμπόρευση με το αναποδογύρισμα του αγώνα της Κύπρου υπέρ της Ελλάδος σε αγώνα εναντίον της Ελλάδος ήδη από το 1963, πολύ πριν από την επιβολή της Δικτατορίας η οποία 'νομιμοποίησε' τον ανθελληνικό αγώνα από τον Απρίλη του 1967 και μετά. Τα εισαγωγικά, βεβαίως, σημαίνουν ότι τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει έναν ανθελληνικό κυπριακό αγώνα στη συνείδηση εκείνων, που δεν διαχώρισαν ποτέ τη μοίρα της Κύπρου από εκείνην της Ελλάδας, που δεν έχασαν ποτέ από τη σκέψη τους τη βεβαιότητα ότι η Κύπρος δεν μπορεί να επιβιώσει μακριά από την Ελλάδα, οποιανδήποτε κρίση κι αν περνά η Ελλάδα.

»Ξέρει, λοιπόν, ο Μίκης, ότι το κυπριακό κατεστημένο με ηγέτιδα την Εκκλησία της Κύπρου έκανε πλάτες σε όσους μάχονταν με χίλιους τρόπους να ακυρώσουν την de facto Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα την οποία πέτυχε ο Γεώργιος Παπανδρέου με την ελληνική μεραρχία που έφτασε σε δύναμη σώματος στρατού τον Αύγουστο του 1964; Ξέρει ότι η Τουρκία αδυνατούσε τότε να πραγματοποιήσει εισβολή στην Κύπρο, ότι οι 'γνωστές σκοτεινές δυνάμεις' μάς πρόσφεραν τη δυνατότητα της Ένωσης με τη βεβαιότητα ότι δεν θα έπαιρνε κανένα αντάλλαγμα η Τουρκία, φτάνει να υπήρχε σύμπνοια και συνεννόηση μεταξύ Κύπρου-Ελλάδος; Ξέρει ποιος (αποδεδειγμένο και ιστορικά πλέον) υπονόμευε με τις αποφάσεις του τη συνεννόηση και τη σύμπνοια; Ξέρει πόση διαβολή και συκοφαντία υπέστη η Ελλάς και ο στρατός της στην Κύπρο την εποχή εκείνη;

Ξέρει ότι μαζεύονταν υπογραφές για ν’ απαλλαγεί η Κύπρος από τους Έλληνες αξιωματικούς που επέβαλαν τάξη στην αταξία των ανεξέλεγκτων ενόπλων, που οργάνωσαν και πρωτοστάτησαν στις νικηφόρες μάχες της Τηλλυρίας; Ξέρει πως μέχρι φυλλάδια ρίχνονταν το 1965 με σύνθημα 'Να φύγουν οι φαντάροι του Παπανδρέου'; Ξέρει πόσο κυνηγήθηκαν στην Κύπρο όσοι δεν θέλησαν ν’ αρνηθούν την πατρίδα τους Ελλάδα, ό,τι και να της συνέβαινε; Ξέρει ότι μετά το θάνατο του Μακαρίου, το Παγκύπριο Γυμνάσιο αποφάσισε να εντοιχίσει ανάγλυφό του στον προθάλαμο του σχολείου και όταν το έκαμε αφαιρέθηκαν στίχοι από το επίγραμμα του αναγλύφου; Από τους πέντε που έγραψε ο Κύπρος Χρυσάνθης οι δύο τελευταίοι - στην παρένθεση - απουσιάζουν. Λογοκρίθηκαν από το πιστό (μέχρι σήμερα και ιδίως σήμερα) στις 'υποθήκες' του Μακαρίου Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου.
Στέκεις ψηλά παλεύοντας
για λεύτερους καιρούς,
Μακάριε πολύαθλε.
(σταυρέ βυζαντινέ
κι ελληνική κολόνα)

»Τις μαρτυρίες για όλ’ αυτά μπορεί να τις βρει κανείς στη λογοτεχνία της σημερινής Κύπρου (αναφέρω το 'Ταξίδι στη Μνήμη' του Γεώργιου Χατζηκωστή και το 'Αναφορά στον Νικόλαο Θησέα' της Αγγελικής Σμυρλή), τη λογοτεχνία που το Υπουργείο Παιδείας όχι μόνο αγνοεί επιδειχτικά, ακόμα κι όταν η Επίτροπος Διοικήσεως βρίσκει ότι 'σφάλλει' στις αποφάσεις του, αλλά και καταδέχεται να την παραποιεί μέσω συμβούλων-υπαλλήλων του σε εκδόσεις που γίνονται στην Ελλάδα λεξικών της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ας μάθει, λοιπόν, ο Μίκης Θεοδωράκης, έστω αναδρομικά, μερικά πράγματα για την αληθινή Κύπρο προτού να μας συμβουλεύει πώς ν’ αντισταθούμε ώστε να μείνει 'αλώβητος ο Ελληνισμός'. Κι αν δυσκολεύεται με τις 'παλιές' ειδήσεις, που πρέπει τώρα να κοιτάξει να τις μάθει μέσα από τη λογοτεχνία της Κύπρου, εκεί όπου καταγράφεται, όπως και κάθε άλλης πατρίδας, η αληθινή ιστορία και η ταυτότητά της, ας πληροφορηθεί και τις καινούργιες:

»Ότι είναι ο σημερινός πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής και το κόμμα του, που επίσημα αποφάσισαν την ανάδειξη του κυρίου Χριστόφια και του ΑΚΕΛ στην Προεδρία της Κύπρου. Κι αυτό, μέσα στο πλαίσιο μιας παραδοσιακής μεταξύ των δύο κομμάτων συνεργασίας και αλληλοστήριξης, που κράτησε στην εξουσία και τους δύο, αλλά σε ιδιαίτερα πρωταγωνιστικό ρόλο τις δυνάμεις, που φιλοδόξησαν και φιλοδοξούν τον αφελληνισμό της Κύπρου. Οπότε οι προειδοποιήσεις προς τον κύριο Χριστόφια μέσω κυρίου Καρογιάν διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο να φανούν σε πολλούς πραγματικά αστείες».