Δεν βρίσκεται κάποιος να τον μαζέψει;
τον Ελληνα Πρωθυπουργό! που έχει πάρει τις ρούγες εκεί στην ξένη και με συνεντεύξεις παντού διεκτραγωδεί (όταν δεν καταγγέλλει) την κατάσταση της χώρας...
Μωρός είναι κι επιδεινώνει με κάθε ευκαιρία το κλίμα που εκμεταλλεύονται οι Οίκοι των Κερδοσκόπων για να μας πίνουν το αίμα; Μωρός είναι ή κομπλεξικός;...
του ΣΤΑΘΗ
Το κύρος της χώρας αυτόν τον καιρό σε Ανατολή και Δύση βρίσκεται στο ναδίρ.
Αν κάτι μας συμβεί, κάποια κρίση λόγου χάριν τύπου «βαριοπούλας» όπως εκείνη που ετοίμαζαν οι νουνεχέστατοι στρατηγοί της γείτονος, το κλίμα διεθνώς δεν θα είναι ευήκοον στα λόγια μας...
Ας προσέχουν λοιπόν, πώς κακαρίζουν οι χήνες έξω απ' το Καπιτώλιο τα βράδια οι γρηγορούντες. (Υπάρχουν γρηγορούντες ή μήπως όχι;)...
Είναι γνωστόν τοις πάσι, και στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, και στους πολιορκούμενους μες στην Τροία, ότι ο κ. Σημίτης περιφρονούσε το μισό ΠΑΣΟΚ...
...και απεχθανόταν το άλλο μισό.
Είναι το ίδιο γνωστόν ότι ο κ. Μητσοτάκης, ένας πάμπλουτος πολιτικός, πάντα απαιτούσε «οι Ελληνες να δουλεύουν περισσότερο και να αμείβονται λιγότερο», ασχέτως αν όντως οι Ελληνες, παρά τα εν αντιθέσει θρυλούμενα, είναι απ' αυτούς που δουλεύουν πιο πολύ από άλλους -σχεδόν όλους- στην Ενωση, ενώ ταυτοχρόνως ληστεύονται περισσότερο από όλους, επίσης στην Ενωση, και από την άρχουσα τάξη τους, και από το πολιτικό σύστημα.
Είναι επίσης γνωστόν ότι και ο κ. Καραμανλής δεν έθρεφε και πολύ θερμά αισθήματα για το όλον της Ν.Δ. - όσο για τον λαό, τον έγραψε εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Οσο για τον Γεώργιο τον Β' Παπανδρέου τον Γ', όχι μόνον περιφρονεί το ΠΑΣΟΚ αλλά το έχει κιόλας διαλύσει. Περιστοιχιζόμενος από τους δικούς του παρακοιμώμενους κι εξκουβίτορες (στρατοπυροσβεστική στην πρεσβύτερη Ρώμη και στρατονυχτοφύλακες στην νεότερη) περιφρονεί κι αυτός από απόσταση ασφαλείας τον λαό.
Γιατί συμπεραίνουμε ότι τον περιφρονεί; διότι του είπε με τέλεια άνεση ψέματα προεκλογικώς, διότι λέει συχνά ψέματα στη Βουλή μετεκλογικώς, διότι διασύρει τους Ελληνες διεθνώς -όπου βρεθεί κι όπου σταθεί- με σπαρακτικά ανόητες συνεντεύξεις και διότι πέρα απ' τον κυρ Παμπούκη και τους άλλους κολλητούς του δεν βλέπει τη μύτη του.
Εχουμε λοιπόν μια σειρά (μεγάλη) ηγετών που τα τελευταία (πολλά) χρόνια απεχθάνονται άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο τα κόμματά τους και περιφρονούν τον λαό. Μητσοτάκης, Σημίτης, Καραμανλής ο Β', Παπανδρέου ο Γ' - μία μακρά περίοδος καθ' οίαν οι Ελληνες (δι)αισθάνονται οι περισσότεροι και νοιώθουν οι υπόλοιποι αυτήν τη διαρκή ανεξιλέωτη ύβριν να τους καταδιώκει με αποτέλεσμα τα φτερά τους να 'ναι κομμένα.
Το παράδοξον είναι (που παράδοξο δεν είναι) ότι πολλοί από τους καθυβριζόμενους και περιφρονημένους πληβείους σκίζονται υπέρ των καισάρων τους! Οχι μόνον τους υπερψηφίζουν αλλά βγαίνουν στην αγορά, στα μπλογκ και στους καφενέδες της επικράτειας και δημηγορούν υπέρ των γαλαζοαίματων γαληνοτάτων οι οποίοι κατά τα άλλα τούς έχουν πιει το αίμα με το μπουρί.
Οταν οι υμνολογούντες είναι πελάτες του αρχηγού ή του Οίκου του, το πράγμα εξηγείται.
Επίσης εξηγείται όταν οι εκ του προχείρου αυτοί πτωχοπροδρομικοί Ρωμανοί οι Μελωδοί είναι άδοντα παπαγαλάκια, βαλτοί και χρυσοπληρωμένοι τιμητές του μονίμως χοντρού, άξεστου κι ανεπρόκοπου λαού! Τι να κάνουμε; σε όλες τις κοινωνίες υπάρχουν οι κατσαρίδες (των Δυνατών) και οι κάνθαροι που ψωμίζονται θέτοντας εν κινδύνω το ψωμί των άλλων.
Ομως όταν αν όχι ως υμνητές, αλλά πάντως ως υποστηρικτές των εν λόγω θλιβερών ταγών, εμφανίζονται πολίτες που ούτε πελάτες ούτε παπαγαλάκια είναι, τότε το πράγμα δεν εξηγείται εύκολα.
Ισως ο πολιτικός συντηρητισμός της παραδοσιακής προσκόλλησης σε ένα κόμμα (σαν να 'ναι ομάδα), ίσως η οπαδική σκέψη, ίσως το πολύ της προπαγάνδας, ίσως η εξουθένωση από τα άχθη του βίου να 'ναι κάποια εξήγηση, ίσως όμως και η απουσία ενός πειστικού αλλά κι εγερτήριου λόγου της Αριστεράς να 'ναι μια άλλη.
Δεν είναι μια συνήθης εποχή ρουτίνας κι εναλλαγής των κομματικών υποσχέσεων στην εξουσία -είναι μια εποχή κρίσης- οι αυταπάτες καθαιρούνται και οι απάτες βγήκαν στον αφρό.
Κι όμως!
Ενώ συχνά γύρω μας ακούμε δεξιούς να μιλούν λόγω της κρίσης ως εάν αριστεροί, δεν ακούμε απ' την Αριστερά, τη εξαιρέσει της ταξικής σθεναρότητας του ΚΚΕ, προτάσεις που θα έδειχναν μια διέξοδο απ' την κρίση και θα θρυμμάτιζαν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο-παγίδα.
Ας πούμε τη δημιουργία από την ίδια την Αριστερά μιας Λαϊκής Τράπεζας, ή Συνεταιριστικών Καταστημάτων Αλληλεγγύης ή πρωτοπόρων μονάδων παραγωγής -λέμε τώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου