Όταν άρχισαν να μπαίνουν οι πρώτοι, χάρηκα.
Λέω, θάχω φτηνά εργατικά χέρια, νταντά για τα παιδιά και καμιά γκόμενα στη καβάτζα.
Όταν άρχισαν να κλέβουν και να ληστεύουν, έλεγα:
Ε, αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους.
Όταν έγιναν εκατομμύρια, έλεγα:
Δεν πειράζει, ρατσιστής δεν είμαι. Ας φάνε κι αυτοί ένα κομμάτι ψωμί...
Όταν σκότωναν αστυνομικούς, έλεγα:
Τι να κάνουμε; Η δουλειά τους είναι...
Όταν σκότωσαν τη νεαρή πωλήτρια στον Βύρωνα, έλεγα:
Παράπλευρη απώλεια. Άλλωστε, ούτε καν τη γνώριζα.
Όταν βίασαν την 95χρονη γιαγιά στην Κατερίνη, έλεγα:
Εντάξει τώρα. Τάχει φάει τα ψωμιά της.
Όταν σκότωσαν τον 25χρονο υδραυλικό στον Βύρωνα, έλεγα:
Ας πρόσεχε κι αυτός. Τι ήθελε να βρεθεί στη μέση;
Όταν χτύπησαν τον γιο μου για να του πάρουν το κινητό, έλεγα:
Τι να κάνουμε; Παιδιά είναι κι αυτά, και πεινάνε. Θα πάρουμε άλλο.
Όταν μπήκαν στο σπίτι μου να με ληστέψουν και με πυροβόλησαν, είπα:
Τώρα, είναι πια πολύ αργά..................
Υ.Γ.: ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου