Όποιος αντιλαμβάνεται πραγματικά τι σημαίνει το να ανήκει στην Ευρώπη και πιστεύει σταθερά σε αυτή την Ιδέα – αυστηρά, ζωντανά, χωρίς επιμειξίες και αλλοιώσεις, βλέπει σήμερα να πλησιάζει δίπλα στον υλισμό ένας νέος και πιο ύπουλος κίνδυνος: ο κίνδυνος του πνευματισμού. Πράγματι σε λίγες εποχές, όπως και στη σημερινή στάθηκε τόσο δύσκολο στην Ευρώπη να χαράει έναν ακριβή προσανατολισμό σύμφωνο με την Παράδοση της. Και αυτό εξ’αιτίας ενός μοναδικού φαινομένου στο οποίο η ίδια η Ευρώπη παραδόθηκε. Σήμερα διακρίνουμε στη Ευρώπη, από τη μια πλευρά έναν κόσμο καταδεκτικό, εξατομικευμένο, ξεκάθαρου ρεαλισμού (επιστήμη) και ακριβούς εφαρμογής της τελευταίας (τεχνολογία) αλλά αυτός ο κόσμος δεν γνωρίζει το Φως, ο νόμος του είναι εκείνος του πυρετώδους άγχους και της δραστηριοποίησης, το όριο του είναι η ύλη.Από την άλλη αρχίζει να εμφανίζεται μια τάση για κάτι το “ανώτερο”, για κάτι διαφορετικό – αλλά μια τέτοια τάση αγνοεί τον νόμο της κατάφασης, την αξία της εξατομίκευσης και του ρεαλισμού και ξεσπάει σε μορφές αόριστες, μυστικές, αφηρημένης καθολικότητας ή ονειρώδους θρησκευτικότητας. Εκεί όπου η Ευρώπη ορίζει την αρχή της δράσης και του μάχεσθαι, που αποτελούν αναντίρρητα κομβικά σημεία της παραδόσεως της, απουσιάζει το πνεύμα, κι εκεί που εμφανίζεται μια τάση προς το πνεύμα, εκεί παύει να είναι παρούσα εκείνη η ρεαλιστική αρχή της Ευρώπης, δίνοντας την θέση της στο αντίθετο της: εκεί κατέρχεται το σύννεφο του νεοπνευματισμού με τις αισθητικό ανατολικίζουσες επιδράσεις του, θεοσοφιστικο – πνευματιστικές, διαισθητικές εβραίο -χριστιανικές, ηθικιστικές, ανθρωπιστικό βουδιστικές που όλες έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους, σαν μία νέα εξωτική εισβολή βαρβάρων, στο ανδροπρεπές πνεύμα της Ευρώπης.
Αυτό το γεγονός επιτελέστηκε σαν ένα είδος φετιχιστικού διλήμματος, και αποτελεί μία από τις βαθύτερες ρίζες της κρίσης του σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κόσμου. Το να κατανοήσουμε το δίλημμα αυτό, είναι το πρώτο βήμα. Το να σπάσουμε το αδιέξοδο είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη της εξυγίανσης.
Η αντίδραση του πνευματισμού στον ρεαλισμό του σύγχρονου κόσμου έχει μία δικαιολογημένη προέλευση: όχι όμως όταν μέσω αυτής της άρνησης εξομοιώνει διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους, παραμερίζοντας την σημασία και το περιεχόμενο αυτών τα οποία η Ευρώπη υλοποίησε, μέσω της εμπειρίας του ρεαλισμού, με την μορφή ενός σχεδόν γενικού επιπέδου συνείδησης. Ο σύγχρονος ρεαλιστικός κόσμος, ως περιεχόμενο, είναι βαθειά Ευρωπαϊκός. Η πραγματοποίηση του ξεσπάει τόσο στο αρειμάνειο βασίλειο της μηχανής, του χρυσού, του αριθμού, των ατσάλινων και τσιμέντινων πρωτευουσών όπου πεθαίνει κάθε επαφή με το μεταφυσικό, όπου σβήνει κάθε έννοια περί αοράτων και υπαρκτών δυνάμεων των πραγμάτων: αλλά δια μέσω όλων αυτών η ευρωπαϊκή ψυχή εκδηλώθηκε και ενδυναμώθηκε σε μια “μορφή”, που αποτελεί μία αξία, και σύμφωνα με την οποία το επίπεδο και οι μορφές της καθαρά υλιστικής πραγματοποίησης – οι οποίες, μόνες τους, διακρίνονται αμέσως – μπορούν να θεωρηθούν σαν ένα πιθανό κάστρο, απ’ όπου μπορεί κανείς να παραβλέπει, που μπορεί να επιτεθεί και να χτυπήσει, χωρίς μεγάλες απώλειες.
Είναι η αντίληψις της Επιστήμης, σαν εμπειρική γνώση, θετική και μεθοδική απέναντι σε κάθε ενστικτώδη διαισθητισμό, σε κάθε ενδιαφέρον για το ανεξήγητο, για το ανέκφραστο και το “μυστικό”.
Είναι η αντίληψις της Τεχνολογίας, σαν ακριβής γνώση αναγκαίων νόμων στην υπηρεσία της δράσης, όπου σε συγκεκριμένες αιτίες ακολουθούν προκαθορισμένα και συγκεκριμένα αποτελέσματα χωρίς την μεσολάβηση ηθικών, συναισθηματικών ή θρησκευτικών στοιχείων αντί της προσευχής, του φόβου της θείας χάριτος και “σωτηρίας” όπως επίσης και κάθε ασιατικού φαταλισμού και κάθε σημιτικού μεσσιανισμού.
Είναι η αντίληψις του ατομικισμού, υπό την μορφήν αυτονομίας, υγιούς αγωνιστικής διαθέσεως, ελεύθερης πρωτοβουλίας απέναντι στην κομμουνιστική και ισοπεδωτική επιμειξία, στην παραδοσιακή εξάρτηση, σ’ έναν απρόσωπο ουνιβερσαλισμό όπου η έκσταση κυριαρχεί στην δράση και ο πλουραλιστικός κόσμος των μορφών διάγεται σαν ο θάνατος της “Μονάδος”.
Έτσι, σε όλες τις χαρακτηριστικές εκφράσεις του σύγχρονου κόσμου δρα μία τάσις σύμφωνα με αυτές τις τρεις θεμελιώδεις διαστάσεις του ευρωπαϊκού πνεύματος, αν και σε πολύ διαφορετικές μορφές και βαθμούς. Το λάθος ήταν ότι τις μπερδέψαμε με τον υλισμό των εκφράσεων στις οποίες εφαρμόσθηκαν: από τότε, κάθε αντίδραση στον υλισμό, κάθε επιθυμία να ξεπεράσουμε τον υλισμό συνδέθηκε με μία παραγνώριση του πνεύματος της Ευρώπης (Δύσεως): η αφύπνισις της “πνευματικότητος” μεταφράσθηκε σαν μία αναζήτηση αυτής ή εκείνης της εξωτικής πίστης, με μία βαθμιαία επιρροή από τους ευρωπαϊκούς ρεαλιστικούς νόμους της δράσεως και του ατομικισμού, δίνοντας τη θέση της κατ’ αυτόν τον τρόπο σ’ εκείνον τον σύγχρονο νέο – πνευματισμό, ο οποίος ακόμη κι αν διατηρεί κάτι το αληθινά πνευματικό, ακόμη και εμείς δεν διστάζουμε να το δηλώσουμε πάντα σαν έναν κίνδυνο και ένα στοιχείο εκφυλισμού, σύμφωνα μ’ αυτό που είναι η πνευματικότητα για εμάς τους Ευρωπαίους.
Ιδιαίτερα μετά τον ευρωπαϊκό πόλεμο (και αυτό μπορεί εκ νέου να είναι η αρρωστημένη και αρνητική ρίζα), οι μορφές ενός τέτοιου πνευματισμού είχαν μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή εξέλιξη. Πρόκειται για τις χίλιες αιρέσεις που κηρύσσουν το δόγμα των υπεράνθρωπων σε συλλόγους γυναικών και υπανθρώπων που φυτρώνανε στην προτεσταντική χώρα, μέχρις την New Thought και την Christian Science. Είναι το ξέθαμα ανατολικών παρανοημένων δογμάτων, προσαρμοσμένων στις χειρότερες δυτικές προλήψεις, μέχρις τον αισθητισμό του Ραμπιντρανάθ – Ταγκόρ ή ψευδοσοφιστικής μορφής και στις αποκλίσεις θεοσοφιστικού γούστου. Είναι το αρρωστημένο ενδιαφέρον για τα προβλήματα του υποσυνείδητου (ψυχανάλυση) και της υποβολής, αλλά προπάντων για την ενδιαμεσότητα (μέντιουμ) και την μεταψυχική, η οποία από το επίπεδο της καθαρής εμπειρικής διαπίστωσης καταχρηστικά μεταφέρθηκε σε εκείνο μιας νέας πνευματιστικής και προληπτικής θρησκείας. Είναι ο δρόμος της “επιστροφής” στον Ιουδαίο – χριστιανισμό και τον καθολικισμό, επικίνδυνος όχι τόσο υπό την μορφή συνειδητοποιημένων αποτυχιών κεκαλυμμένων από τον αδρανή και νεκρό δογματικό -παραδοσιακό μύλο του σημιτισμού, όσο εκείνη όπου προσπαθεί να τα ξαναζωντανέψει με προσμίξεις μοντερνιζόντων ή ακόμη και απόκρυφων μορφών. Είναι τελικά και σε γενική μορφή, το θέμα ενός μυστικισμού περισσότερο ή λιγότερο πανθεϊστικόυ, ανοικτού, προσηλυτιστικού, αισθησιακού, ανθρωπιστικού, ακρεωφάγου. Όσο μεγάλη και αν μπορεί να είναι η ποικιλία όλων αυτών των μορφών, όλες υπακούουν σε μια ίδια έννοια, που αντανακλά μόνον μία μορφή εισβολής, ευδαιμονισμού και κούρασης. Είναι η ψυχή της Ευρώπης που κλονίζεται, ξεφλουδίζεται, μαλακώνει.
Το μάτι δεν την βλέπει να υφίσταται παρά από τον κλειστό και τυφλό κόσμο των κάτωθεν: πίσω από τους κρύους και βερνικωμένους κυρίους των αλγεβρών που αλυσοδένουν τις δυνάμεις της ύλης.
Του χρυσού που υπαγορεύει τον νόμο σε ανθρώπους και κυβερνήσεις. Των μηχανών όπου μέρα με την ημέρα γίνονται νέοι ηρωισμοί που στερούνται όμως Φωτός, τόσο στους δρόμους του ουρανού όσο και του ωκεανού. Η έλλειψις κάθε ανάτασης χάριν της οποίας οι αξίες που ζουν σ’ αυτό το επίπεδο θα απελευθερωνόταν από αυτό το επίπεδο και θα εκδηλωνόταν και θα ολοκληρωνόταν σε μία ανώτερη τάξη, υπό την μορφή μιας αντιθρησκευτικής και αντιμυστικιστικής πνευματικότητας – η έλλειψις μίας τέτοιας ανάτασης στον σύγχρονο κόσμο αποτελεί το αληθινό του όριο, τον παράγοντα απολίθωσης και παρακμής αυτού. Η ευρωπαϊκή Παράδοση δεν θα αναγεννηθεί, παρά μόνο όταν μια νέα “κουλτούρα”, όχι πια δεμένη από τη ψευδαίσθηση της υλιστικής πραγματικότητας και της ανθρώπινης ψυχολογίας, θα δημιουργήσει προοπτικές της επιστήμης, της απόλυτης δράσης και της ολοκληρωμένης ατομικότητας πέρα από το σύννεφο του “πνευματισμού” και πέρα από εκεί όπου – γενικότερα – εκτείνεται ο θρησκευτικός κόσμος, ο κόσμος του ουνιβερσαλισμού και της απρόσωπης “γνώσης”. Και μην κατανοώντας τίποτα περισσότερο από αυτήν την αντίληψη στην έννοια της λέξεως μαγεία, εμείς δηλώνουμε: είναι μέσα από μια μαγική εποχή που η Ευρώπη, στη θέση της παρακμάζουσας Ανατολής, θα λύσει το δεσμό της “σκοτεινής εποχής” Kali-yuga, “εποχής του σιδήρου”. Καμία “επιστροφή”, καμία νοθεία: σε μία εποχή ενεργού ρεαλισμού, ολοκληρούμενου και βαθειά ατομικιστικού, η παράδοση μας θα ξαναγεννηθεί από την ίδια της τη ρίζα. Ρίζα η οποία δεν έχει καμία σχέση με εκείνη της ασκητικής και ουνιβερσαλιστικής – θεωρητικής αλήθειας της Ανατολής, η οποία είναι εκείνη του αρχαίου αρκτικόατλαντικού πνεύματος, φως το οποίο από τον Βορρά κατέβηκε στον Νότο, από τη Ευρώπη εξαπλώθηκε στην Ανατολή, παντού, φέρνοντας μαζί με τα σύμβολα ένα κοσμικό συμβολισμό και τα λόγια στα οποία περισσότερο από τους ανθρώπους δονούσε “η μεγάλη φωνή των πραγμάτων”, η καταγωγή ενός Ηρωικού Αίματος, δραστήριου και κατακτητικού. Μαζί με τον νόμο του ξεκάθαρου βλέμματος και της ακριβούς δράσεως στον ίδιο πνευματικό κόσμο, η νέα εποχή της Ευρώπης, μακριά από κάθε είδος ρομαντισμού, οποιαδήποτε μέθης για το “μέλλον” και κάθε ουτοπία για “πρόοδο” θα ξανακυριαρχήσει αυτό το σύνθημα: ΒΟΥΛΗΣΙΣ ΓΙΑ ΕΜΠΡΟΣ!
“Βούλησις για εμπρός” είναι η αδιαφορία για το ονειροπόλο ξέσπασμα του “ΕΝΟΣ”, απ’ όπου εξορμεί η πλειοψηφία των θεών και των ηρώων σε ανοδικούς και καθοδικούς δρόμους: “αθάνατοι θνητοί, θνητοί αθάνατοι” (ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ, ERMETE). Είναι η παύσις της νοσταλγίας, του πόνου της ύπαρξης, της θέλησης για ειρήνη και εγκατάλειψη, του βλέμματος που επιστρέφει στις “μητέρες” ή διαλύεται στον νιρβανικό αιθέρα “της καθαρής γνώσης”. Είναι η έννοια του ερευνητή, που προχωρεί ανοίγοντας νέους δρόμους και νέα περάσματα, σημειώνοντας νέα όρια κυριαρχίας εκεί όπου άλλοι δεν φτάνουν ή πέφτουν. Αυτή η αντίληψις στην επερχόμενη εποχή θα διατηρήσει την ίδια επαφή με το αόρατο: μην ξεκινώντας παρά από αυτό που είναι το πνεύμα της παγκόσμιας κατάκτησης και της αποικίσεως της σύγχρονης Ευρώπης. Του ιπποτικού και φεουδαρχικού έπους, την πιο καθαρή μορφή του ρωμαϊκού παγανισμού και του Ελληνικού, ομηρικού και Οδυσσεϊκού πνεύματος.
Τέλος από τους απόηχους των θαλασσοπόρων και των πρώτων λευκών εξερευνητών εκείνους με “τις μεγάλες ξενικές βατσέλες” με τα σύμβολα του “πέλεκυ” και του “ηλιακού ανθρώπου με υψωμένα τα χέρια” συνδεδεμένο με το αρρενωπό και Αιώνιο σύμβολο του Κριού που κατήλθαν από τις αρκτικές έδρες μέχρις τις αρχαϊκές τέτοιες του κοσμικού ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Αυτό, σήμερα, πρέπει να το κατανοήσουμε.
Προς τέτοια κατεύθυνση πρέπει να στραφεί η δράσις όποιου δεν νοιώθει να εξαντλείται στον εαυτό του η έννοια της ζωής του, για την “άμυνα της Ευρώπης”.
Να ξαναπάρουμε στα χέρια μας τα σύμβολα της Αιωνιότητας. Πρακτικά, σε εκλεκτές ομάδες, σαν νόμους της επιστήμης, της δύναμης και ανώτερης ατομικότητος, ικανές να μας μεταφέρουν σε νέους αόρατους κόσμους. Βιώνοντας, στο πνεύμα μιας “βούλησις για εμπρός” μια μαχητική και ρεαλιστική αντίληψη, αντιθρησκευτική και αντιμυστικιστική, που καθιερώνεται δημιουργικά σε όλες τις μορφές της Ζωής. Μεταξύ των μεγάλων σκιών, των αρρωστημένων γαιών και των αρειμάνιων λάμψεων του σύγχρονου κόσμου, ας είναι αυτό το ακριβές σημείο αναφοράς -για να ελευθερώσουμε την Ευρώπη χωρίς αναβολή.
Το Αιώνιο πνεύμα και η προφητική βούληση μιας μαγικής εποχής, με γαλήνια ρωμαϊκή αφοσίωση στέκονται σήμερα αντίθετες σε όλα αυτά που είναι πνευματιστική εισβολή και ανθρωπιστική κατάπτωση, σαν δήλωση στην άρνηση, σαν Παράδοση στην αντιπαράδοση, σαν πραγματικότητα στην μη πραγματικότητα.
“KRUR”-Ρώμη 1929 ΠΗΓΗ:xryshaygh.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου