Ιδιαίτερα σημαντικά και δυστυχώς άγνωστα σήμερα είναι τα στοιχεία που μας απέστειλε αγαπητός αναγνώστης για τρεις δημιουργούς μερικών από τα πλέον γνωστά εμβατήρια του Στρατού μας. Πρόκειται για τον Καίσαρη Ιωσήφ, τον Καίσαρη Σπυρίδωνα και τον Γεράσιμο Φρεν. Τα γνωστά εμβατήρια «Η Μακεδονία μας», «Αεροπόρος», «Η Σημαία μας», «Του Αητού ο γιός», ο «Ύμνος της Κρήτης», αλλά και ο ύμνος της 4ης Αυγούστου είναι δικά τους έργα. Σας παραθέτουμε τα στοιχεία τα σχετικά με τους δημιουργούς και το έργο τους:
Καίσαρης Ιωσήφ (Κέρκυρα 1845 – Αθήνα 1923)
Επτανήσιος αρχιμουσικός και μουσικοσυνθέτης, που πήρε την προσωνυμία “ο Έλλην Γιόχαν Στράους”. Ο δικηγόρος πατέρας του Νικόλαος (που είχε σπουδάσει στην Πίζα) φρόνησε να του δώσει επιμελημένη μόρφωση γενικής κατεύθυνσης. Διδάχτηκε τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τον Μάντζαρο, στη “Φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας”. Απεφοίτησε (1867) με χρυσό Αριστείο. Συνέχισε σπουδές στο Ωδείο San Pietro a Majella και κατά τις διπλωματικές του εξετάσεις τον συνεχάρη ο ίδιος ο Βέρντι (και μάλιστα του χάρισε φωτογραφία με ιδιόχειρη αφιέρωση). Επέστρεφε στην Ελλάδα και ακολούθησε καριέρα αρχιμουσικού Φιλαρμονικών και στρατιωτικού μουσικού. Το 1872 ανέλαβε τη “Φιλαρμονική Εταιρεία” Λευκάδος και εργαζόμενος με υποδειγματική αυταπάρνηση γαλούχησε καινούργια μουσικά στελέχη και ξανάδωσε στην Μπάντα την επί Καπνίση αίγλη της. Κατόπιν προσχώρησε στη Στρατιωτική Μουσική και το 1909 ήταν ήδη λοχαγός-επιθεωρητής των Στρατιωτικών Ορχηστρών πνευστών. Στο μεταξύ διηύθυνε την Μπάντα της Φιλαρμονικής Εταιρείας Αθηνών και το 1892 ως επικεφαλής της πήρε το Α’ βραβείο στον “Αβερώφειο Μουσικό διαγωνισμό φωνητικής και οργανικής μουσικής”, εκτελώντας την Εισαγωγή Ό Χαλίφης της Βαγδάτης” του Μπουαλντιέ. Την εποχή εκείνη εξελίχθηκε σε σημαντικό καλλιτεχνικό παράγοντα της αθηναϊκής ζωής, συνθέτοντας μουσική για την μπάντα, νια επιθεωρήσεις, ή για κωμειδύλλια, όπως: “Πράσινο φουστάνι” (1892), Ή περί όνου σκιάς δίκη” (1892), “Οι υπηρέται” (1892), “Δύο προεστοί του χωριού” (1893), Επί του καταστρώματος” (1893), “Σφουγγαράδες” (1894), “Δον Κιχώτης” (1895), “Πρώτον πυρ” (1895, επιθεώρηση του Μίκιου Λάμπρου) και διευθύνοντας την ορχήστρα σε παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, όπως: “Ηλέκτρα” (σε μουσική Ι. Σακελλαρίδη 1899), Ορέστεια” (σε μουσική Στάνφορντ, 1903), κλπ. Με τον θ. Πολυκράτη έγραφε άλλωστε τη μουσική της πρώτης ελληνικής επιθεώρησης (“Λίγο απ’ όλα” του Μίκιου Λάμπρου, 1894). Συνέθεσε πλείστες συμφωνίες (εισαγωγές σε ιταλικό στυλ), θούρια (όπως το “Λευθερωμένα Γιάννενα”) και φυσικά πολλά βαλς, ύμνους, εμβατήρια, κ.λπ. Συνέθεσε επίσης δημοφιλή ύμνο στον βασιλιά Κων/νο και μουσική σε σκηνικά έργα, όπως στις Τορπίλλες” του Βλ. Γαβριηλίδη (με τον Σπ. Σαμάρα, 1879). Το συμφωνικό του ποίημα “Η μάχη των Δερβενιών”, που στάλθηκε το 1888 στο Παρίσι από την Επιτροπή της Έκθεσης του Ζαππείου, πήρε το 1ο βραβείο σε σχετικό διαγωνισμό (από Ελλανοδίκη Επιτροπή με πρόεδρο τον Λεό Ντελίμπ).
Το 1896 πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως επικεφαλής της “Ηνωμένης Φρουράς Αθηνών” και συνέθεσε το “Νενικήκαμεν” για τον Σπ. Λούη, τον νικητή του πρώτου Ολυμπιακού Μαραθωνίου. Το 1897 συνέθεσε το εμβατήριο “Στον Γιώργο μας” (για τον νεογέννητο γιο του Κωνσταντίνου και της Σοφίας). Επίσης στη Μεσολυμπιάδα του 1906 έγραφε για τον Μ. Σέρριγκ (τον Καναδό νικητή του Μαραθωνίου) εμβατήριο που χρησιμοποιούσε αποσπάσματα από τους Ύμνους διαφόρων κρατών και τελείωνε με την τελευταία φράση του Ελληνικού Εθνικού Ύμνου. Έγραφε και τραγούδια: “Περνούσ’ ο χρόνος κι άφωνος”, κλπ. Είχε πολλούς μαθητές, μεταξύ των οποίων και τον Αιμίλιο Σπηλιωτόπουλο (Σπήλιο).
Καίσαρης Σπυρίδων (Κέρκυρα 1857 -Αθήνα 1946)
Επτανήσιος μουσικοσυνθέτης, αδελφός του Ιωσήφ Καίσαρη. Σπούδασε μουσική με τον Μάντζαρο και με τον Γεώργιο Τοπάλη. Ακολούθησε κι αυτός καριέρα στρατιωτικού μουσικού και σε όλη του τη ζωή διηύθυνε στρατιωτικές Ορχήστρες και Φιλαρμονικές. Το 1875 κατετάγη εθελοντής στο σώμα της Στρατιωτικής Μουσικής. Το 1888 ονομάστηκε αρχιμουσικός του Πυροβολικού. Το 1896 πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως επικεφαλής της Φιλαρμονικής Αθηνών. Το 1908 έγινε επιθεωρητής των Στρατιωτικών Μουσικών, το δε 1910 στάλθηκε από την κυβέρνηση στη Γαλλία, για να μελετήσει την αναδιοργάνωση των Ελληνικών Στρατιωτικών Μουσικών κατά το γαλλικό πρότυπο. Το 1916 έγινε ταγματάρχης-επιθεωρητής των Στρατιωτικών Ορχηστρών. Αποστρατεύθηκε το 1918, ανακλήθηκε το 1921, για να φύγει οριστικά, λόγω ορίου ηλικίας, το 1922. Οργάνωσε επίσης τις Φιλαρμονικές: Αθηνών, Πειραιώς, Σύρου και Ζακύνθου, διατελώντας αρχιμουσικός του Δήμου Πειραιώς, του “Πειραϊκού Συνδέσμου” και του Δήμου Αθηναίων. Ήταν επίσης, αρχιμουσικός της Φρουράς Αθηνών και δάσκαλος-αρχιμουσικός στις Μπάντες των Ορφανοτροφείων Αρρένων “Ελένης Νικήτα Ζαννή” και “Χατζηκώνστα”. Παράλληλα, το 1892 διορίστηκε καθηγητής χάλκινων πνευστών στο Ωδείο Αθηνών και το 1906 ανέλαβε προσθέτως τη διδασκαλία της ενοργάνωσης και την εφορεία των πνευστών οργάνων στο ίδιο Ωδείο, ενώ το 1930 στα διδακτικά του αντικείμενα προστέθηκε και η διεύθυνση Μπάντας (δίδαξε ως το 1934). Από τα βασικά ιδρυτι¬κά μέλη της ΕΕΜ, έγραψε ποικίλες συν¬θέσεις νια ορχήστρα, νια μπάντα (όπως το γνωστό εμβατήριο “Ο Πειραιεύς”), κομμάτια για πνευστά όργανα, κωμειδύλλια (όπως: Ό Γεροξούρης” 1893, Το πανηγύρι του χωριού” 1893, κλπ.), οπερέτες (όπως, η “Νύφη του συντάγματος”, με το δημοφιλέστα¬το τραγούδι “Έλα κοντά”, κλπ.), επιθεωρήσεις (όπως η περίφημη “Ξιφίρ Φαλέρ” 1916, που γράφτηκε με τους Σι. Βαλτέισιώτη και Α. Βουτσινά), 4φωνίες και θούρια (μεταξύ των οποίων και το “θρυλικό” εμβατήριο των βασιλοφρόνων “Τον αετού ο γυιός”). Δικό του είναι και το μελοδραμάτων (οπερέτα) “Ολονυχτία της Κρήτης” (σε ποίηση Γ. Παράσχου), από όπου και το πασίγνωστο θούριο: “Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη τα βαριά της τα σίδερα σπα”, που ψαλλόταν στις μάχες της Κρητικής Επανάστασης του 1896-1897 (Α’ εκτέλεση στο Θέατρο “Παράδεισος” στις 4.8.1890, προ 2.000 ακροατών), κ.λπ. Στους μαθητές του: ο Β. Κρητικός, ο Σπ. Μεταλληνός, κ.α.
Φρεν Γεράσιμος (Κέρκυρα 1903)
Αρχιμουσικός Φιλαρμονικών των Ενόπλων Δυνάμεων και συνθέτης. Ως το 1923 υπηρετούσε στη Μουσική του Στρατού Ξηράς ως μόνιμος υπαξιωματικός (Λοχίας). Όμως μετά το ναυάγιο του “Αλέξανδρος” και την προκήρυξη Διαγωνισμού για κατάταξη υπαξιωματικών, μετετάγη στην Μπάντα του Ναυτικού (βλ. Φιλαρμονική τον Πολεμικού Ναυτικού) και, εξελισσόμενος σε υποπλοίαρχο, διετέλεσε στο διάστημα 1932-36 αρχιμουσικός της και δ/ντής μουσικών σπουδών (στο Κεντρικό Προγυμναστήριο Πόρου) θέση που επανέκτησε στο διάστημα 1939-41 και μεταπολεμικά (στις εγκαταστάσεις τον Σκαραμαγκά) από το 1946 ως το 1949 που αποστρατεύτηκε. Κατόπιν κατετάγη στη Φιλαρμονική της Ελληνικής Χωροφυλακής ως αρχιμουσικός της με τον Βαθμό μοιράρχου και στη συνέχεια του ταγματάρχη (ενώ αναφέρεται και θητεία τον στη Μπάντα τον Λιμενικού Σώματος). Προηγουμένως, κατά τη δεκαετία του 1930, έπαιζε κλαρινέτο μπάσο και στη ΣΟ του Ωδείου Αθηνών. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και ταμίας της Ενώσεως Ελλήνων Αρχιμουσικών (1962). Συνέθεσε πολλά και διάφορα έργα ρεπερτορίου μπάντας, από τα οποία γνωστότερα είναι: “Η Μακεδονία μας” (εμβατήριο), αλλά και ο Ύμνος της 4ης Αυγούστου. ΠΗΓΗ:xryshaygh.wordpress.com
Καίσαρης Ιωσήφ (Κέρκυρα 1845 – Αθήνα 1923)
Επτανήσιος αρχιμουσικός και μουσικοσυνθέτης, που πήρε την προσωνυμία “ο Έλλην Γιόχαν Στράους”. Ο δικηγόρος πατέρας του Νικόλαος (που είχε σπουδάσει στην Πίζα) φρόνησε να του δώσει επιμελημένη μόρφωση γενικής κατεύθυνσης. Διδάχτηκε τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τον Μάντζαρο, στη “Φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας”. Απεφοίτησε (1867) με χρυσό Αριστείο. Συνέχισε σπουδές στο Ωδείο San Pietro a Majella και κατά τις διπλωματικές του εξετάσεις τον συνεχάρη ο ίδιος ο Βέρντι (και μάλιστα του χάρισε φωτογραφία με ιδιόχειρη αφιέρωση). Επέστρεφε στην Ελλάδα και ακολούθησε καριέρα αρχιμουσικού Φιλαρμονικών και στρατιωτικού μουσικού. Το 1872 ανέλαβε τη “Φιλαρμονική Εταιρεία” Λευκάδος και εργαζόμενος με υποδειγματική αυταπάρνηση γαλούχησε καινούργια μουσικά στελέχη και ξανάδωσε στην Μπάντα την επί Καπνίση αίγλη της. Κατόπιν προσχώρησε στη Στρατιωτική Μουσική και το 1909 ήταν ήδη λοχαγός-επιθεωρητής των Στρατιωτικών Ορχηστρών πνευστών. Στο μεταξύ διηύθυνε την Μπάντα της Φιλαρμονικής Εταιρείας Αθηνών και το 1892 ως επικεφαλής της πήρε το Α’ βραβείο στον “Αβερώφειο Μουσικό διαγωνισμό φωνητικής και οργανικής μουσικής”, εκτελώντας την Εισαγωγή Ό Χαλίφης της Βαγδάτης” του Μπουαλντιέ. Την εποχή εκείνη εξελίχθηκε σε σημαντικό καλλιτεχνικό παράγοντα της αθηναϊκής ζωής, συνθέτοντας μουσική για την μπάντα, νια επιθεωρήσεις, ή για κωμειδύλλια, όπως: “Πράσινο φουστάνι” (1892), Ή περί όνου σκιάς δίκη” (1892), “Οι υπηρέται” (1892), “Δύο προεστοί του χωριού” (1893), Επί του καταστρώματος” (1893), “Σφουγγαράδες” (1894), “Δον Κιχώτης” (1895), “Πρώτον πυρ” (1895, επιθεώρηση του Μίκιου Λάμπρου) και διευθύνοντας την ορχήστρα σε παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, όπως: “Ηλέκτρα” (σε μουσική Ι. Σακελλαρίδη 1899), Ορέστεια” (σε μουσική Στάνφορντ, 1903), κλπ. Με τον θ. Πολυκράτη έγραφε άλλωστε τη μουσική της πρώτης ελληνικής επιθεώρησης (“Λίγο απ’ όλα” του Μίκιου Λάμπρου, 1894). Συνέθεσε πλείστες συμφωνίες (εισαγωγές σε ιταλικό στυλ), θούρια (όπως το “Λευθερωμένα Γιάννενα”) και φυσικά πολλά βαλς, ύμνους, εμβατήρια, κ.λπ. Συνέθεσε επίσης δημοφιλή ύμνο στον βασιλιά Κων/νο και μουσική σε σκηνικά έργα, όπως στις Τορπίλλες” του Βλ. Γαβριηλίδη (με τον Σπ. Σαμάρα, 1879). Το συμφωνικό του ποίημα “Η μάχη των Δερβενιών”, που στάλθηκε το 1888 στο Παρίσι από την Επιτροπή της Έκθεσης του Ζαππείου, πήρε το 1ο βραβείο σε σχετικό διαγωνισμό (από Ελλανοδίκη Επιτροπή με πρόεδρο τον Λεό Ντελίμπ).
Το 1896 πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως επικεφαλής της “Ηνωμένης Φρουράς Αθηνών” και συνέθεσε το “Νενικήκαμεν” για τον Σπ. Λούη, τον νικητή του πρώτου Ολυμπιακού Μαραθωνίου. Το 1897 συνέθεσε το εμβατήριο “Στον Γιώργο μας” (για τον νεογέννητο γιο του Κωνσταντίνου και της Σοφίας). Επίσης στη Μεσολυμπιάδα του 1906 έγραφε για τον Μ. Σέρριγκ (τον Καναδό νικητή του Μαραθωνίου) εμβατήριο που χρησιμοποιούσε αποσπάσματα από τους Ύμνους διαφόρων κρατών και τελείωνε με την τελευταία φράση του Ελληνικού Εθνικού Ύμνου. Έγραφε και τραγούδια: “Περνούσ’ ο χρόνος κι άφωνος”, κλπ. Είχε πολλούς μαθητές, μεταξύ των οποίων και τον Αιμίλιο Σπηλιωτόπουλο (Σπήλιο).
Καίσαρης Σπυρίδων (Κέρκυρα 1857 -Αθήνα 1946)
Επτανήσιος μουσικοσυνθέτης, αδελφός του Ιωσήφ Καίσαρη. Σπούδασε μουσική με τον Μάντζαρο και με τον Γεώργιο Τοπάλη. Ακολούθησε κι αυτός καριέρα στρατιωτικού μουσικού και σε όλη του τη ζωή διηύθυνε στρατιωτικές Ορχήστρες και Φιλαρμονικές. Το 1875 κατετάγη εθελοντής στο σώμα της Στρατιωτικής Μουσικής. Το 1888 ονομάστηκε αρχιμουσικός του Πυροβολικού. Το 1896 πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως επικεφαλής της Φιλαρμονικής Αθηνών. Το 1908 έγινε επιθεωρητής των Στρατιωτικών Μουσικών, το δε 1910 στάλθηκε από την κυβέρνηση στη Γαλλία, για να μελετήσει την αναδιοργάνωση των Ελληνικών Στρατιωτικών Μουσικών κατά το γαλλικό πρότυπο. Το 1916 έγινε ταγματάρχης-επιθεωρητής των Στρατιωτικών Ορχηστρών. Αποστρατεύθηκε το 1918, ανακλήθηκε το 1921, για να φύγει οριστικά, λόγω ορίου ηλικίας, το 1922. Οργάνωσε επίσης τις Φιλαρμονικές: Αθηνών, Πειραιώς, Σύρου και Ζακύνθου, διατελώντας αρχιμουσικός του Δήμου Πειραιώς, του “Πειραϊκού Συνδέσμου” και του Δήμου Αθηναίων. Ήταν επίσης, αρχιμουσικός της Φρουράς Αθηνών και δάσκαλος-αρχιμουσικός στις Μπάντες των Ορφανοτροφείων Αρρένων “Ελένης Νικήτα Ζαννή” και “Χατζηκώνστα”. Παράλληλα, το 1892 διορίστηκε καθηγητής χάλκινων πνευστών στο Ωδείο Αθηνών και το 1906 ανέλαβε προσθέτως τη διδασκαλία της ενοργάνωσης και την εφορεία των πνευστών οργάνων στο ίδιο Ωδείο, ενώ το 1930 στα διδακτικά του αντικείμενα προστέθηκε και η διεύθυνση Μπάντας (δίδαξε ως το 1934). Από τα βασικά ιδρυτι¬κά μέλη της ΕΕΜ, έγραψε ποικίλες συν¬θέσεις νια ορχήστρα, νια μπάντα (όπως το γνωστό εμβατήριο “Ο Πειραιεύς”), κομμάτια για πνευστά όργανα, κωμειδύλλια (όπως: Ό Γεροξούρης” 1893, Το πανηγύρι του χωριού” 1893, κλπ.), οπερέτες (όπως, η “Νύφη του συντάγματος”, με το δημοφιλέστα¬το τραγούδι “Έλα κοντά”, κλπ.), επιθεωρήσεις (όπως η περίφημη “Ξιφίρ Φαλέρ” 1916, που γράφτηκε με τους Σι. Βαλτέισιώτη και Α. Βουτσινά), 4φωνίες και θούρια (μεταξύ των οποίων και το “θρυλικό” εμβατήριο των βασιλοφρόνων “Τον αετού ο γυιός”). Δικό του είναι και το μελοδραμάτων (οπερέτα) “Ολονυχτία της Κρήτης” (σε ποίηση Γ. Παράσχου), από όπου και το πασίγνωστο θούριο: “Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη τα βαριά της τα σίδερα σπα”, που ψαλλόταν στις μάχες της Κρητικής Επανάστασης του 1896-1897 (Α’ εκτέλεση στο Θέατρο “Παράδεισος” στις 4.8.1890, προ 2.000 ακροατών), κ.λπ. Στους μαθητές του: ο Β. Κρητικός, ο Σπ. Μεταλληνός, κ.α.
Φρεν Γεράσιμος (Κέρκυρα 1903)
Αρχιμουσικός Φιλαρμονικών των Ενόπλων Δυνάμεων και συνθέτης. Ως το 1923 υπηρετούσε στη Μουσική του Στρατού Ξηράς ως μόνιμος υπαξιωματικός (Λοχίας). Όμως μετά το ναυάγιο του “Αλέξανδρος” και την προκήρυξη Διαγωνισμού για κατάταξη υπαξιωματικών, μετετάγη στην Μπάντα του Ναυτικού (βλ. Φιλαρμονική τον Πολεμικού Ναυτικού) και, εξελισσόμενος σε υποπλοίαρχο, διετέλεσε στο διάστημα 1932-36 αρχιμουσικός της και δ/ντής μουσικών σπουδών (στο Κεντρικό Προγυμναστήριο Πόρου) θέση που επανέκτησε στο διάστημα 1939-41 και μεταπολεμικά (στις εγκαταστάσεις τον Σκαραμαγκά) από το 1946 ως το 1949 που αποστρατεύτηκε. Κατόπιν κατετάγη στη Φιλαρμονική της Ελληνικής Χωροφυλακής ως αρχιμουσικός της με τον Βαθμό μοιράρχου και στη συνέχεια του ταγματάρχη (ενώ αναφέρεται και θητεία τον στη Μπάντα τον Λιμενικού Σώματος). Προηγουμένως, κατά τη δεκαετία του 1930, έπαιζε κλαρινέτο μπάσο και στη ΣΟ του Ωδείου Αθηνών. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και ταμίας της Ενώσεως Ελλήνων Αρχιμουσικών (1962). Συνέθεσε πολλά και διάφορα έργα ρεπερτορίου μπάντας, από τα οποία γνωστότερα είναι: “Η Μακεδονία μας” (εμβατήριο), αλλά και ο Ύμνος της 4ης Αυγούστου. ΠΗΓΗ:xryshaygh.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου