Σε εκείνες τις περιοχές στις οποίες η Παράδοση διατήρησε όλη της την ζωτικότητα, η διαδοχή στην δυναστεία των ιερών βασιλιάδων αντιπροσώπευε έναν άξονα φωτός και αιωνιότητας μέσα στο εφήμερο κοινωνικό πλαίσιο, την νικηφόρα παρουσία του υπερφυσικού στον κόσμο, και το «Ολύμπιο» συστατικό που μετασχημάτιζε το δαιμονικό στοιχείο του χάους και παρείχε ένα υψηλότερο νόημα στην πολιτεία, το έθνος και την φυλή. Ακόμη και στα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας, ο ιεραρχικός δεσμός δημιουργημένος από μία συνειδητή και αρρενωπή ευλάβεια, θεωρούνταν ένας τρόπος προσέγγισης και συμμετοχής στο υπερφυσικό.Ουσιαστικά ο απλός νόμος, περιβαλλόμενος με κύρος εκ των άνω, ενεργούσε σαν μία αναφορά και υποστήριξη που οδηγούσε πιο μακριά από την απλή ανθρώπινη ατομικότητα αυτούς που μόνοι τους δεν μπορούσαν να ζωντανέψουν το υπερφυσικό φως. Στην πραγματικότητα, η βαθιά, ελεύθερη και ουσιαστική αφοσίωση όλης της ζωής κάποιου στα παραδοσιακά πρότυπα, ακόμα και όταν δεν υπήρχε μία πλήρης κατανόηση της εσωτερικής τους διάστασης για να δικαιώσει μία τέτοια πίστη, ήταν αρκετή αντικειμενικά για να αποκτήσει η ζωή του ένα ανώτερο νόημα.
Μέσω της υπακοής, της πίστης και της δράσης σύμφωνα με τις παραδοσιακές αρχές και περιορισμούς, μία αόρατη δύναμη διαμόρφωνε την ζωή κάποιου και την προσανατόλιζε πνευματικά προς εκείνον τον υπερφυσικό άξονα που σε άλλους (σε αυτούς τους ολίγους εκλεκτούς στην κορυφή της ιεραρχίας) υπήρχε σαν κατάσταση αλήθειας, συνειδητοποίησης και εσωτερικού φωτός. Κατ` αυτόν τον τρόπο σχηματιζότανε ένας σταθερός και ζωντανός οργανισμός που ήταν συνεχώς προσανατολισμένος προς τον άλλον κόσμο, εξαγνισμένος ως προς την εξουσία και την δράση σύμφωνα με τις ιεραρχικές του βαθμίδες στα διάφορα πεδία της σκέψης, των αισθημάτων, της δράσης και του αγώνα. Αυτός ήταν ο τρόπος ζωής του κόσμου της Παράδοσης.
Όλη η εξωτερική ζωή ήταν μία τελετουργία, δηλαδή μία διαδικασία προσέγγισης, κατά το μάλλον ή ήττον αποτελεσματική, εξαρτώμενη από τα άτομα ή τις ομάδες, προς μία αλήθεια που η εξωτερική ζωή δεν μπορεί να δημιουργήσει από μόνη της, αλλά που επιτρέπει σε κάποιον να την πραγματοποιήσει κατά ένα μέρος ή εξ’ ολοκλήρου, με την προϋπόθεση ότι ζει με ευσέβεια. Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν την ίδια ζωή για αιώνες, κάνοντας αυτόν τον κόσμο μία κλίμακα για να επιτύχουν την απελευθέρωση. Συνήθιζαν να σκέφτονται, να ενεργούν, να αγαπούν, να μισούν, και να πολεμούν μεταξύ τους με έναν ιερό τρόπο. Είχαν ανεγείρει τον έναν ναό ανάμεσα σε ένα μεγάλο αριθμό άλλων ναών μέσω του οποίου το ρεύμα του νερού έτρεχε. Αυτός ο ναός ήταν η κοίτη του ποταμού, η παραδοσιακή αλήθεια, η ιερή συλλαβή στην καρδιά του κόσμου.(1)
Σε αυτό το επίπεδο το να εγκαταλείψεις τις παραμέτρους της Παράδοσης σήμαινε να εγκαταλείψεις την πραγματική ζωή. Το να παραμελήσεις τις τελετουργίες, να μεταβάλλεις ή να παραβιάσεις τους νόμους, να αναμίξεις τις κάστες, αντιστοιχούσε σε μία οπισθοδρόμηση από ένα δομημένο σύμπαν (κόσμος) πίσω στο χάος ή να ξαναπέσεις στο στάδιο του να είσαι κάτω από την δύναμη των στοιχείων και των τοτέμ. Να πάρεις δηλαδή «το μονοπάτι που οδηγεί στην κόλαση» όπου ο θάνατος είναι η απόλυτη πραγματικότητα και η μοίρα του τυχαίου και της διάλυσης είναι ο υπέρτατος κανόνας.
Αυτό έχει εφαρμογή και στα απλά άτομα και σε ολόκληρους λαούς. Κάθε ανάλυση της ιστορίας θα αποκαλύψει ότι όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι και οι πολιτισμοί, μετά από μία αρχή και την εξέλιξη που ακολουθεί, τελικά παρακμάζουν και πεθαίνουν. Μερικοί έχουν προσπαθήσει να ανακαλύψουν τον νόμο που διέπει την παρακμή διαφορετικών πολιτισμών. Δεν νομίζω ότι η αιτία ή οι αιτίες μπορούν να αναχθούν μόνο σε ιστορικούς και φυσικούς παράγοντες.
Μεταξύ πολλών συγγραφέων ο Γκομπινό είναι αυτός που πιθανόν περίγραψε καλύτερα την ανεπάρκεια της πλειοψηφίας των εμπειρικών λόγων που έχουν παρατεθεί για να εξηγήσουν την παρακμή των μεγάλων πολιτισμών. Έδειξε για παράδειγμα, ότι ένας πολιτισμός δεν καταρρέει μόνο επειδή απλά η πολιτική του δύναμη έχει μειωθεί ή εξαφανισθεί: «Ο ίδιος τύπος πολιτισμού μερικές φορές αντέχει ακόμη και κάτω από ξένη κατοχή και αψηφά τα χειρότερα καταστροφικά γεγονότα, ενώ κάποιες άλλες φορές απλά εξαφανίζεται από την παρουσία συνηθισμένων ατυχημάτων». Ούτε ακόμη και η ποιότητα των κυβερνήσεων, με την εμπειρική έννοια της λέξης (δηλαδή διοικητική και οργανωτική) εξασκεί μεγάλη επιρροή στην μακροζωία των πολιτισμών. Ο Γκομπινό παρατήρησε ότι οι πολιτισμοί, όπως οι ζώντες οργανισμοί, μπορεί να επιβιώσουν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμα και αν φέρουν μέσα τους διαλυτικές τάσεις που δεν ανήκουν στην πνευματική ενότητα που είναι η ζωή της μίας κοινής Παράδοσης. Ινδία και φεουδαρχική Ευρώπη για παράδειγμα, δείχνουν ακριβώς την έλλειψη και συγκεντρωτικής οργάνωσης και ενός απλού οικονομικού συστήματος ή μορφής της νομοθεσίας από την μία μεριά και μία σαφή πολυαρχία με συχνά επαναλαμβανόμενους ανταγωνισμούς από την άλλη. (2)
Ούτε ακόμη και η αποκαλούμενη αποσύνθεση των ηθών, στην πιο εγκόσμια και ηθικολογικά αστική έννοια, μπορεί να θεωρηθεί η αιτία της κατάπτωσης των πολιτισμών. Η κατάπτωση των ηθών κατά το πλείστον μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα αποτέλεσμα, αλλά δεν είναι η πραγματική αιτία. Σε κάθε σχεδόν περίπτωση πρέπει να συμφωνήσουμε με τον Νίτσε που υποστήριξε ότι όπου και εμφανίζεται η ανησυχία για τα «ήθη» είναι μία ένδειξη ότι μία διαδικασία παρακμής είναι σε εξέλιξη. Το mos (Σημ. μετ. ήθος) της «ηρωικής εποχής» του Vico δεν έχει σχέση με ηθικούς περιορισμούς. Η παράδοση της Άπω Ανατολής έχει δώσει έμφαση στην ιδέα κυρίως ότι ήθη και νόμοι (με μία προσαρμοστική και κοινωνική έννοια) γενικά εμφανίζονται όπου η «Aρετή» και το «Μονοπάτι» δεν είναι πλέον αναγνωρίσιμα:
Όταν το Ταό χάθηκε, εμφανίσθηκαν τα χαρακτηριστικά του. Όταν χάθηκαν τα χαρακτηριστικά του, εμφανίσθηκε η καλοσύνη. Όταν χάθηκε η καλοσύνη, εμφανίσθηκε η ηθική. Και όταν χάθηκε η ηθική, εμφανίσθηκαν οι κανόνες. Τώρα κανόνας είναι η μειωμένη ευσέβεια προς γονείς και προγόνους, της καλής πίστης, και επίσης η έναρξη της αταξίας. (3)
Όσον αφορά τους παραδοσιακούς νόμους, θεωρώντας τους ως προς τον ιερό τους χαρακτήρα και τον υπερβατικό τους σκοπό, εφόσον έχουν μία μη ανθρώπινη αξία δεν μπορούν να περιορισθούν στο πεδίο της ηθικής με την σύγχρονη έννοια του όρου. Οι ανταγωνισμοί μεταξύ των λαών ή οι πόλεμοι μεταξύ τους δεν είναι οι αιτίες της κατάπτωσης των πολιτισμών. Αντιθέτως η επικείμενη αίσθηση του κινδύνου όπως και της νίκης, μπορούν να ενισχύσουν, ακόμη και με ένα υλικό τρόπο το δίκτυο μίας ενωτικής δομής και να αναθερμάνουν το πνεύμα του λαού μέσω εξωτερικών εκδηλώσεων, ενώ η ειρήνη και η ευημερία μπορεί να οδηγήσουν σε μία κατάσταση μειωμένης επαγρύπνησης που ευνοεί την δράση των βαθύτερων αιτιών μίας πιθανής διάλυσης. (4)
Η ιδέα που μερικές φορές υποστηρίζει την ανεπάρκεια αυτών των εξηγήσεων είναι αυτή της φυλής. Η ενότητα και η καθαρότητα του αίματος θεωρείται από μερικούς ότι είναι το θεμέλιο της ζωής και η δύναμη του πολιτισμού. Συνεπώς, η μείξη και η επακόλουθη «δηλητηρίαση» του αίματος θεωρούνται η αρχική αιτία της παρακμής ενός πολιτισμού. Αυτό επίσης είναι μία ψευδαίσθηση, η οποία μεταξύ άλλων, υποβιβάζει την έννοια του πολιτισμού σε ένα φυσιοκρατικό και βιολογικό επίπεδο, καθόσον αυτό είναι το επίπεδο στο οποίον εξετάζεται η φυλή στην εποχή μας. Φυλή, αίμα και κληρονομική αγνότητα είναι απλά «υλικοί» παράγοντες. Ένας πολιτισμός στην αληθινή, παραδοσιακή έννοια της λέξης εμφανίζεται μόνο όταν μία υπερφυσική και μη ανθρώπινη δύναμη ανώτερης τάξης – μία δύναμη που αντιστοιχεί στην «ποντιφική» λειτουργία, στο συστατικό της ιεροτελεστίας και στην αρχή της πνευματικότητας σαν την βάση μίας ιεραρχικής διαφοροποίησης των ανθρώπων – ενεργεί πάνω σε αυτούς τους παράγοντες. Στην αρχή κάθε αληθινού πολιτισμού υπάρχει ένα «θεϊκό» γεγονός (κάθε μεγάλος πολιτισμός έχει τον δικό του μύθο που αφορά θεϊκούς ιδρυτές). Έτσι κανένας ανθρώπινος ή φυσικός παράγοντας δεν λογαριάζεται εντελώς για αυτόν. Η αλλοίωση και η παρακμή των πολιτισμών γίνεται από ένα γεγονός της ίδιας τάξης, μολονότι αυτό δρα κατά την αντίθετη, εκφυλιστική έννοια.
Όταν μία φυλή έχει χάσει την επαφή με το μόνο στοιχείο που έχει και μπορεί να παράσχει σταθερότητα, δηλαδή τον κόσμο του «είναι», και όταν σε μία φυλή αυτό που σχηματίζει το πιο λεπτό και το πιο ουσιώδες στοιχείο έχει χαθεί, δηλαδή, η εσώτερη φυλή και η φυλή του πνεύματος –που συγκρινόμενα με αυτά η φυλή της ψυχής και του σώματος είναι μόνο εξωτερικές εκδηλώσεις και μέσα έκφρασης (5)- τότε οι συλλογικοί οργανισμοί που η φυλή έχει δημιουργήσει, όσο μεγάλοι και δυνατοί και να είναι, είναι προορισμένοι να κατέλθουν στον κόσμο του απρόβλεπτου. Είναι στο έλεος αυτού που είναι παράλογο, μεταβαλλόμενο και «ιστορικό» και αυτού που διαμορφώνεται «από κάτω» και από έξω.
Το αίμα και η εθνική καθαρότητα είναι παράγοντες που είναι επίσης πολύτιμοι σε παραδοσιακούς πολιτισμούς. Η αξία τους, εντούτοις, δεν δικαιώνει ποτέ την εφαρμογή για τους ανθρώπους, των ιδίων κριτηρίων που εφαρμόζονται για να εξακριβωθεί το «καθαρόαιμο» σε ένα σκύλο ή ένα άλογο, όπως στην περίπτωση κάποιων σύγχρονων φυλετικών θεωριών. Ο «αιματολογικός» ή ο «φυλετικός» παράγων παίζει ένα καθορισμένο ρόλο όχι επειδή υπάρχει στην «ψυχή» (στο μυαλό και στις απόψεις ενός ανθρώπου) αλλά στις βαθύτερες δυνάμεις της ζωής που διάφορες παραδόσεις βιώνουν και δρουν πάνω τους σαν τυπικές διαπλαστικές ενέργειες. Το αίμα ρυθμίζει τις επιδράσεις αυτής της δράσης καθώς επίσης παρέχει μέσω της κληρονομικότητας ένα υλικό διαμορφωμένο και βελτιωμένο ώστε μετά από μερικές γενεές, συνειδητοποιήσεις παρόμοιες με τις αρχικές μπορούν να προετοιμασθούν και να αναπτυχθούν με έναν φυσικό και αυθόρμητο τρόπο. Είναι σε αυτή την βάση –και μόνο σε αυτή- που, όπως θα δούμε, ο παραδοσιακός κόσμος εφάρμοσε συχνά την κληρονομικότητα των καστών και θέσπισε ενδογαμικούς νόμους. Εάν όμως αναφερθούμε στην Ινδο-άρια παράδοση στην οποία το σύστημα των καστών εφαρμόσθηκε πιο αυστηρά, το να έχεις γεννηθεί απλά σε μία κάστα, αν και αναγκαίο, δεν θεωρείτο αρκετό. Ήταν αναγκαίο η ιδιότητα που ουσιαστικά παρεχότανε σε ένα άτομο κατά την γέννηση να ενεργοποιηθεί με την μύηση. Έχω ήδη αναφέρει ότι σύμφωνα με την Manudharmasastra, αν ένας άνθρωπος δεν περάσει μέσω της μύησης μία «δεύτερη γέννηση» έστω και είναι Άριος δεν είναι ανώτερος από έναν sudra. Έχω ήδη αναφέρει πως οι τρεις ειδικές διαφοροποιήσεις της θεϊκής φωτιάς αναζωογονούσαν τις τρεις ιεραρχικά ανώτερες Περσικές pishtra (Σημ. μετ. κάστες), και ότι κάποιος γινότανε οριστικό μέλος σε μία από αυτές την στιγμή της μύησης.
Ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει να ξεχνούμε δύο παράγοντες που είναι παρόντες, και να μην συγχέουμε τον παράγοντα που διαμορφώνει με αυτόν που διαμορφώνεται, ούτε αυτόν που ρυθμίζει με αυτόν που ρυθμίζεται. Οι υψηλότερες κάστες και οι παραδοσιακές αριστοκρατίες όπως επίσης οι ανώτεροι πολιτισμοί και φυλές (αυτές που απολάμβαναν την ίδια θέση που οι καθιερωμένες κάστες είχαν απέναντι των πληβείων καστών των «παιδιών της Γης») δεν μπορούν να εξηγηθούν με το αίμα αλλά μέσω του αίματος, από κάτι που πηγαίνει πέρα από το αίμα και έχει έναν μεταβιολογικό χαρακτήρα.
Όταν αυτό το «κάτι» είναι αληθινά δυνατό ή όταν συνιστά τον βαθύτερο και πιο δυνατό πυρήνα ενός παραδοσιακού πολιτισμού, τότε αυτός ο πολιτισμός μπορεί να διατηρήσει και να επαναβεβαιώσει τον εαυτό του – ακόμη και όταν υπάρξουν εθνικές επιμιξίες και αλλαγές (όσο καταστρεπτικές και αν είναι αυτές) – αντιδρώντας στα ετερογενή στοιχεία, διαμορφώνοντας και μειώνοντας τα αργά αλλά βαθμιαία στον δικό τους τύπο ή αναγεννώντας τον εαυτό του σε μία καινούργια, σφύζουσα από ζωή ενότητα. Στους ιστορικούς χρόνους υπάρχει ένας αριθμός τέτοιων περιπτώσεων όπως στην Κίνα, Ελλάδα, Ρώμη και Ισλάμ. Μόνο όταν η «εκ των άνω» αναζωογονητική ρίζα ενός πολιτισμού δεν είναι πια ζωντανή και η «πνευματική φυλή» είναι φθαρμένη και διαλυμένη επικρατεί η παρακμή, και αυτό γίνεται συγχρόνως με την κοσμικοποίηση και με τον ανθρωποκεντρισμό. (6)
Όταν φθάσουμε σε αυτό το σημείο, οι μόνες δυνάμεις που μπορούν να αντισταθούν είναι αυτές του αίματος, οι οποίες αταβιστικά φέρουν μέσα τους, μέσω της φυλής και του ενστίκτου, την ηχώ και το ίχνος του παρελθόντος ανώτερου στοιχείου που έχει χαθεί. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί έγκυρα να υποστηριχθεί η «ρατσιστική» θέση για την υπεράσπιση του αίματος, αν όχι για να εμποδίσει αλλά τουλάχιστον να καθυστερήσει την μοιραία κατάληξη της διαδικασίας της διάλυσης. Είναι αδύνατον εντούτοις να την αποτρέψει πραγματικά χωρίς μία εσωτερική αφύπνιση. Ανάλογες παρατηρήσεις μπορούν να γίνουν για τις παραδοσιακές φόρμες, αρχές και νόμους. Σε μία παραδοσιακή κοινωνία πρέπει να υπάρχει κάποιος στον οποίον η αρχή πάνω στην οποία διάφοροι θεσμοί, νομοθεσίες, ηθικοί και τελετουργικοί κανόνες βασίζονται, να είναι πραγματικά ενεργός. Αυτή η αρχή εντούτοις, πρέπει να είναι μία αντικειμενική πνευματική υλοποίηση και όχι ένα απατηλό ομοίωμα. Με άλλες λέξεις αυτό που απαιτείται, είναι ένα πρόσωπο ή μία αριστοκρατία για να αναλάβει την «ποντιφική» (Σημ. μετ. διαμεσολαβητική) λειτουργία των κυρίων και των μεσολαβητών με την εκ των άνω δύναμη. Έτσι, ακόμα και αυτοί που μπορούν μόνο να υπακούν αλλά δεν μπορούν να υιοθετούν τον νόμο παρά μόνο συμμορφούμενοι με την εξωτερική εξουσία και παράδοση, μπορούν διαισθητικά να ξέρουν γιατί πρέπει να υπακούν. Η υπακοή τους δεν είναι άγονη διότι τους επιτρέπει να συμμετέχουν αποτελεσματικά στην δύναμη και στο φως. Όπως όταν ένα μαγνητικό ρεύμα υπάρχει σε ένα κύριο κύκλωμα και επηρεαζόμενα ρεύματα παράγονται σε άλλα ξεχωριστά κυκλώματα, υπό τον όρο ότι είναι συγχρονισμένα, παρομοίως μέρος του μεγαλείου, της σταθερότητας και του «πεπρωμένου» που υπάρχουν στην κορυφή της ιεραρχίας περνούν αδιόρατα σε αυτούς που ακολουθούν τον απλό τύπο και το τελετουργικό με καθαρή καρδιά. Σε αυτήν την περίπτωση η παράδοση είναι βαθιά ριζωμένη, ο κοινωνικός ιστός είναι ενοποιημένος και συνδεδεμένος σε όλα τα τμήματά του από ένα υπερφυσικό δεσμό που είναι γενικά ισχυρότερος από εξωτερικά ενδεχόμενα.
Όταν όμως στο κέντρο υπάρχει μόνο ένα επιφανειακό λειτούργημα ή όταν οι τίτλοι των αντιπροσώπων της πνευματικής και βασιλικής εξουσίας είναι μόνο κατ’ όνομα, τότε η κορυφή διαλύεται και η βάση καταρρέει.(7) Από αυτήν την άποψη, ένας πολύ ενδεικτικός μύθος είναι αυτός των λαών των Gog και Magog, που συμβολίζουν τις δαιμονικές και χαοτικές δυνάμεις που αποκρούονται από τις παραδοσιακές δομές. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, οι λαοί αυτοί επιτίθενται όταν καταλάβουν ότι δεν υπάρχει κανένας πια για να σημάνει τις σάλπιγγες σε εκείνο το τείχος πάνω στο οποίο ένας αυτοκρατορικός θεσμός αναχαίτιζε προηγουμένως την πολιορκία, και ότι οι ήχοι που ακούνε είναι μόνο ο άνεμος. Τελετουργίες, θεσμοί, νόμοι και έθιμα μπορεί να συνεχίσουν να υπάρχουν για κάποιο διάστημα, αλλά με το νόημα τους χαμένο και την «δραστικότητα» τους παραλυμένη δεν είναι τίποτα άλλο παρά άδεια κελύφη. Όταν εγκαταλειφθούν στον εαυτό τους και κοσμικοποιηθούν διαλύονται όπως ο ξερός πηλός, παραμορφώνονται και αλλάζουν όλο και περισσότερο, παρ’ όλες τις εξωτερικές προσπάθειες για να συγκρατηθεί, με την βία ή την επιβολή, η χαμένη εσωτερική τους ενότητα. Εφόσον όμως μία σκιά της δράσης του ανώτερου στοιχείου παραμένει, και μία ηχώ αυτού υπάρχει ακόμα στο αίμα, το οικοδόμημα παραμένει όρθιο, το σώμα εμφανίζεται ακόμα να έχει ψυχή, και το πτώμα – για να χρησιμοποιήσουμε ένα σχήμα λόγου από τον Γκομπινό – βαδίζει και μπορεί να υπερνικά τα εμπόδια που συναντά στον δρόμο του. Όταν το τελευταίο κατάλοιπο της ανώτερης δύναμης και του πνεύματος της φυλής εξαντληθεί, στις νέες γενιές δεν μένει τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει πλέον μία κοίτη να διοχετεύσει το παρόν που διασκορπίζεται τώρα προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό που εμφανίζεται σε αυτό το σημείο είναι ατομικισμός, χάος, αναρχία, μία ανθρωποκεντρική ύβρης, και ένας εκφυλισμός σε κάθε πεδίο. Το φράγμα είναι σπασμένο. Αν και μία οπτασία του παλιού μεγαλείου παραμένει ακόμα, η πιο μικρή σύγκρουση είναι αρκετή για να καταρρεύσει μία αυτοκρατορία ή ένα κράτος και να αντικατασταθεί από μία δαιμονική αντιστροφή, δηλαδή με τον σύγχρονο, παντοδύναμο Λεβιάθαν, ένα μηχανιστικό και «ολοκληρωτικό» συλλογικό σύστημα.
Από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι τις μέρες μας και την εποχή μας αυτό είναι το νόημα της «εξέλιξης». Όπως θα δούμε, από τον μακρινό μύθο της θεϊκής βασιλείας μέσω της πτώσης από την μία κάστα στην άλλη, το ανθρώπινο είδος θα φθάσει στις απρόσωπες μορφές του συγχρόνου μας πολιτισμού, στον οποίο η τυραννία του ακραιφνούς δήμου και του κόσμου των μαζών αφυπνίζεται, ολοένα και πιο πολύ, ολοένα και πιο υπερβολικά μέσα στις δομές της μηχανοποίησης.
Από το νέο βιβλίο των εκδόσεών μας: ΙΟΥΛΙΟΣ ΕΒΟΛΑ, ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ
1. G. De Giorgio, « Azione e contemplazione» La Torre, no 2 (1930)
2. J. de Gobineau, Η ανισότητα των ανθρώπινων φυλών.
3. Tao te Ching, 38, in R. Van Over , Chinese Mystics (New York, 1973), 22
4. Για μία κριτική αυτών των επικαλούμενων αιτιών της παρακμής των πολιτισμών, δες το Η ανισότητα των ανθρώπινων φυλών του J. de Gobineau.
5. Για μία πιο λεπτομερή θεώρηση της φυλής, και την σχέση μεταξύ της σωματικής, ψυχικής και πνευματικής φυλής δες το βιβλίο μου Sintesi di dottrina dela razza (Milan 1941).
6. Μπορούμε να σκεφτούμε εδώ την θέση του A. J. Toynbe (Μία σπουδή της Ιστορίας, Λονδίνο 1934) σύμφωνα με την οποία, παρά τις μερικές εξαιρέσεις, ποτέ δεν έχουν υπάρξει πολιτισμοί που έχουν σκοτωθεί αλλά μόνο πολιτισμοί που έχουν αυτοκτονήσει. Όπου η εσωτερική δύναμη υπάρχει, τότε δυσκολίες, κίνδυνοι, εχθρικό περιβάλλον, επιθέσεις από έξω, ακόμη και εισβολές μπορούν να αποτελέσουν ένα κίνητρο ή μία πρόκληση για την εσωτερική δύναμη να αντιδράσει με έναν δημιουργικό τρόπο. Ο Toynbee είδε σε αυτούς τους εξωτερικούς παράγοντες τις συνθήκες για την εμφάνιση και την ανάπτυξη των πολιτισμών.
7. Σύμφωνα με την Ινδική παράδοση, οι τέσσερις μεγάλες εποχές του κόσμου, ή yugas, συνδέονται με το βασιλικό αξίωμα. Η σκοτεινή εποχή (Kali Yuga) αντιστοιχεί στο στάδιο που η βασιλική λειτουργία είναι «εν ύπνω». Η Χρυσή εποχή αντιστοιχεί στο στάδιο που ο βασιλιάς αναπαράγει τις συμβολικές πράξεις των θεών των Αρίων. ΠΗΓΗ:xryshaygh.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου