Για την εθνική επέτειο, σας παρουσιάζω σήμερα μια σειρά ακυκλοφόρητων τραγουδιών μου, σε ρίμα: «ΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Συνέλληνες, μας πήρανε φαλάγγι, τ' αμερικανάκια και οι κουτοφράγκοι, "συμμάχια" τα τζερμάνια, κι' οι ιγγλετέρες, μας τάξαν αρραβώνες και βεγγέρες, μα ήταν μπακιρένιες ως κι οι βέρες!
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ «ΚΑΤΙ»
Εδώ που λες, ήτανε κάποτε μια χώρα, Με όνειρα χίλια, ζωντανά και οπωροφόρα, Με αληθινούς ιππότες και άγιους στρατηλάτες, Και ξακουσμένους Διγενήδες Απελάτες! Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι, Ήταν η ζωή μου, παραλίγο Κάτι...
Εδώ που λες, άνθιζαν κάποτε κουβέντες, που τις τυλίγανε ο μαΐστρος κι ο πουνέντες, Και τις ξαπόστελναν ψηλά στα πέρα ουράνια, Λογοδοσμένες με μαγιάτικα στεφάνια... Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι, Όλα εδώ μέσα, μαρτυράνε Κάτι...
Εδώ που λες, φώτιζε κάποτε ένας λύχνος, Μια περιπέτεια που άφησε άγιο ίχνος, Που ζωγραφίστηκε σε μύρια παλικάρια, Και που δε χώρεσε ποτέ της στα συρτάρια... Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι, Δεν τελειώνουν όλα, αν υπάρχει Κάτι...
Εδώ που λες, κάποτε θάρθει ένας κόσμος, Δυο λόγια έρωτας κι ένα κλαδάκι δυόσμος, Και σαν προβάλει απ την αρχή, όλη την ταινία, όλες οι τύψεις θα καθίσουν στα θρανία..Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι, Όλα, μέρα-νύχτα, περιμένουν Κάτι...
Εδώ που λες, θ' ανοίξει κάποτε η πόρτα, Πελεκημένη από μαστόρια σαν και πρώτα, Αυτή που βγάζει στο δωμάτιο το μεγάλο, Εδώ που λες, θα γίνει ΑΥΤΟ, και τίποτ' άλλο! Κλείνω το βιβλίο, φεύγω απ το κρεβάτι, για να ξημερώσει, το Μεγάλο Κάτι!
ΑΠΟΨΕ...
Απόψε κάτι θα συμβεί..Απόψε, κάτι τρέχει. Είναι το στήθος μου βαρύ και στην ψυχή μου βρέχει... Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου, που όλο με κατατρέχει... Απόψε κάτι θα συμβεί..Κάτι, πολύ μεγάλο. Δεν ξέρω η νύχτα πού θα βγει, και τι καημό θα βγάλω... Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου που δεν μ’ αντέχει άλλο.
Απόψε κάτι θα συμβεί, κι' ένας Θεός, το ξέρει! Είναι παράξενη η πληγή, γλυκό είναι το μαχαίρι... Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου, σφαγμένο καλοκαίρι...Απόψε κάτι θα συμβεί, που κρύβεται στο στόμα. Η θα σηκώσω όλη τη Γη, ή θα συρθώ στο χώμα! Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου που τη λατρεύω ακόμα...
ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ
Ελλάδα μου φευγάτη, γαλάζιο μου κρεβάτι, με άσπρο σεντονάκι και όνειρα παλιά. Ομόνοια-Παγκράτι και σα χαμένο κάτι πετάει χελιδονάκι στην άδεια σου αγκαλιά.
Ελλάδα μου αντίο και κάνει κι ένα κρύο, ρεμπέτικο πνιγμένο στη λίμνη του καημού. Εγώ κι εσύ, κι οι δύο, σπασμένο λεωφορείο και τρένο ξεχασμένο στα χρόνια του χαμού. Ελλάδα μου κοκόνα, φιλιά στο Μαραθώνα, τα χαιρετίσματα μου στ' αγέννητα παιδιά μου. Ματρόνα και Πατρόνα, στημένη στην κολώνα, αφήνεις την καρδιά μου πεσμένη ακόμα χάμου.
Η ΜΑΝΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
Σ' αυτή τη χώρα, τη γεμάτη πρακτορεία, σκόνταψα χτες σε κάποια γκόμενα κυρία, ξερά της τάριξα, στο πιτς-φυτίλι, κρύα, κι' αυτή σαλτάρει και μου στήνει φασαρία!
Μου λέει: "Μαλάκα, σε ζαλίσανε τ' αστεία, μοιάζω πουτάνα, αλλά με λένε Ιστορία! Κι άντε να δεις, Τσακάλωφ και Σκουφά γωνία, στο νοίκι μένω, και με γδύνει η αγωνία,
Στο ίδιο κρεβάτι με τη Φιλική Εταιρία!"
Σ' αυτή τη χώρα, τη γεμάτη με μπουρδέλα, με σπρώχνει η μάνα μου, η άγια κατσιβέλα, και μες στον ύπνο μου, μου δίνει μια ομπρέλα, να με σκεπάσει απ' τη βροχή που φέρνει η τρέλα!
Μου λέει: "Γιε μου, τα καλά σου βάλε, κι έλα, να ζωγραφίσεις μια πατρίδα ακουαρέλα και στου αλόγου σου την ιδρωμένη σέλα, νάχεις κρεμάσει κεντημένη φουστανέλα. Με χρυσαπήγανο, θυμάρι και κανέλλα»...
ΚΥΡΑ ΜΟΥ...
Χουρμάδες και δαμάσκηνα, τα μάτια σου τα πράσινα, κυρά μου, Ελληνοσύνη! Στη λίμνη σε βουτήξανε κι' αργά σε κρυφοπνίξανε, σαν την κυρά Φροσύνη!
Μπουρνέλες και φραγκόσυκα, τα πισινά σου μπόσικα, κι όλοι καλοπηδάνε! Ανοίγεις τα ποδάρια σου τους δίνεις τα μαστάρια σου, κι' ύστερα σε ξεχνάνε!
Αϊ μανούλα Ελληνοσύνη, Βασιλική, κυρά Φροσύνη κι' Ασπασία, Αϊ, μανούλα Ελληνοσύνη,
Μη μου δακρύζεις, τρυφερή μου Παναγία...
ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ
Ξεφτιλισμένοι προβοκάτορες, αλήτες, κομπλεξικοί, ψευτοπατριώτες, τρωγλοδύτες!
Μοσχοπηδάτε την πατρίδα μου και πάτε, Φιρί-φιρί, και στάλα-στάλα, να τη φάτε..
Ρουφιάνοι πρόστυχοι και φαύλοι μασκαράδες, Αρχοντοπλούμιστοι και βουτυρολαπάδες,
Με τα συκώτια της ψυχής μου όλοι θρεμμένοι, Φανερογάμηδες και κρυφοπηδημένοι!
Παρακεντέδες, μια ζωή προσκυνημένοι, Κι απ' τη ζωή κι από το Χρόνο, ξεγραμμένοι,
Στην παρακμή σας κολυμπάτε, μαύρα φίδια, Της Ιστορίας μας αισχρά αποκαΐδια..
Σαλπίζουμε άγρια μες στον τρελό αγέρα, Το λάβαρό μας ανεμίζει πέρα ως πέρα
Τριχιά να γίνει, της αλήθειας, να σας πνίξει. Καινούρια πόρτα στα όνειρά μας πια, ν' ανοίξει!
ΒΓΑΙΝΩ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
Δεν κάνω πια πίσω, Το στρίβω για εμπρός, Παντού όπου γυρίσω, Με σπρώχνει ο καιρός. Ανοίγω τη βρύση, Και τρέχουν φωτιές, Με έχουν αντλήσει, Χιλιάδες φορές, Δεν έχω άλλο τράτο, Στο δρόμο θα βγω. Με πήγαν στον πάτο, Τους πάω στο γκρεμό!
Δεν θέλω μνημείο, Του Άγνωστου Έλληνα. Μονάχος μου έμεινα. Αρχαίο αγγείο. Οι δήθεν φωστήρες, Πηδούν στο κρεβάτι μας. Θα βγούμε για πάρτη μας, Και τέρμα οι σωτήρες!
Δε γουστάρω κανένα, Παρά μόνο εσένα, Αναγνώστη που βλέπεις, Πατριωτάκι που ακούς! Δε γουστάρω κανένα, Τα όνειρά μου ένα-ένα, Αριθμούς τάχουν κάνει, Με τους τηλεφακούς!
Μονάχα από τους δυο μας, περιμένω, Με στίχο αγριεμένο, Που διόρθωσε ο Θεός...
Μονάχα από τους δυο μας περιμένω, Εγώ είμαι το τρένο, Κι’ εσύ είσαι ο σταθμός!
Μονάχα από τους δυο μας περιμένω Χαλάω την παρτίδα, Δεν παίζω, εδώ κι εμπρός!
Μονάχα από τους δυο μας, περιμένω, Εγώ είμαι η Πατρίδα, Κι Εσύ’ σαι τ’ Άγιο Φως!
ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ: Κι όμως! Δεν τα έγραψα… εχτές! Αλλά το 2000! Πριν δέκα χρόνια, όταν τίποτε δεν έδειχνε ότι θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε σήμερα. Δεν είμαι προφήτης. ΄Απλώς, -όπως κι εσείς- έχω το δικό μου τρόπο να διαβάζω την ελληνική Ιστορία... Χρόνια Πολλά πάντως, και ξετυλίξτε τις σημαίες που κρύβετε βαθιά μέσα σας. Θα μας χρειαστούν. Πολύ σύντομα...
ΠΗΓΗ:kostasxan.blogspot.com
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Συνέλληνες, μας πήρανε φαλάγγι, τ' αμερικανάκια και οι κουτοφράγκοι, "συμμάχια" τα τζερμάνια, κι' οι ιγγλετέρες, μας τάξαν αρραβώνες και βεγγέρες, μα ήταν μπακιρένιες ως κι οι βέρες!
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ «ΚΑΤΙ»
Εδώ που λες, ήτανε κάποτε μια χώρα, Με όνειρα χίλια, ζωντανά και οπωροφόρα, Με αληθινούς ιππότες και άγιους στρατηλάτες, Και ξακουσμένους Διγενήδες Απελάτες! Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι, Ήταν η ζωή μου, παραλίγο Κάτι...
Εδώ που λες, άνθιζαν κάποτε κουβέντες, που τις τυλίγανε ο μαΐστρος κι ο πουνέντες, Και τις ξαπόστελναν ψηλά στα πέρα ουράνια, Λογοδοσμένες με μαγιάτικα στεφάνια... Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι, Όλα εδώ μέσα, μαρτυράνε Κάτι...
Εδώ που λες, φώτιζε κάποτε ένας λύχνος, Μια περιπέτεια που άφησε άγιο ίχνος, Που ζωγραφίστηκε σε μύρια παλικάρια, Και που δε χώρεσε ποτέ της στα συρτάρια... Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι, Δεν τελειώνουν όλα, αν υπάρχει Κάτι...
Εδώ που λες, κάποτε θάρθει ένας κόσμος, Δυο λόγια έρωτας κι ένα κλαδάκι δυόσμος, Και σαν προβάλει απ την αρχή, όλη την ταινία, όλες οι τύψεις θα καθίσουν στα θρανία..Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι, Όλα, μέρα-νύχτα, περιμένουν Κάτι...
Εδώ που λες, θ' ανοίξει κάποτε η πόρτα, Πελεκημένη από μαστόρια σαν και πρώτα, Αυτή που βγάζει στο δωμάτιο το μεγάλο, Εδώ που λες, θα γίνει ΑΥΤΟ, και τίποτ' άλλο! Κλείνω το βιβλίο, φεύγω απ το κρεβάτι, για να ξημερώσει, το Μεγάλο Κάτι!
ΑΠΟΨΕ...
Απόψε κάτι θα συμβεί..Απόψε, κάτι τρέχει. Είναι το στήθος μου βαρύ και στην ψυχή μου βρέχει... Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου, που όλο με κατατρέχει... Απόψε κάτι θα συμβεί..Κάτι, πολύ μεγάλο. Δεν ξέρω η νύχτα πού θα βγει, και τι καημό θα βγάλω... Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου που δεν μ’ αντέχει άλλο.
Απόψε κάτι θα συμβεί, κι' ένας Θεός, το ξέρει! Είναι παράξενη η πληγή, γλυκό είναι το μαχαίρι... Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου, σφαγμένο καλοκαίρι...Απόψε κάτι θα συμβεί, που κρύβεται στο στόμα. Η θα σηκώσω όλη τη Γη, ή θα συρθώ στο χώμα! Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου που τη λατρεύω ακόμα...
ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ
Ελλάδα μου φευγάτη, γαλάζιο μου κρεβάτι, με άσπρο σεντονάκι και όνειρα παλιά. Ομόνοια-Παγκράτι και σα χαμένο κάτι πετάει χελιδονάκι στην άδεια σου αγκαλιά.
Ελλάδα μου αντίο και κάνει κι ένα κρύο, ρεμπέτικο πνιγμένο στη λίμνη του καημού. Εγώ κι εσύ, κι οι δύο, σπασμένο λεωφορείο και τρένο ξεχασμένο στα χρόνια του χαμού. Ελλάδα μου κοκόνα, φιλιά στο Μαραθώνα, τα χαιρετίσματα μου στ' αγέννητα παιδιά μου. Ματρόνα και Πατρόνα, στημένη στην κολώνα, αφήνεις την καρδιά μου πεσμένη ακόμα χάμου.
Η ΜΑΝΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
Σ' αυτή τη χώρα, τη γεμάτη πρακτορεία, σκόνταψα χτες σε κάποια γκόμενα κυρία, ξερά της τάριξα, στο πιτς-φυτίλι, κρύα, κι' αυτή σαλτάρει και μου στήνει φασαρία!
Μου λέει: "Μαλάκα, σε ζαλίσανε τ' αστεία, μοιάζω πουτάνα, αλλά με λένε Ιστορία! Κι άντε να δεις, Τσακάλωφ και Σκουφά γωνία, στο νοίκι μένω, και με γδύνει η αγωνία,
Στο ίδιο κρεβάτι με τη Φιλική Εταιρία!"
Σ' αυτή τη χώρα, τη γεμάτη με μπουρδέλα, με σπρώχνει η μάνα μου, η άγια κατσιβέλα, και μες στον ύπνο μου, μου δίνει μια ομπρέλα, να με σκεπάσει απ' τη βροχή που φέρνει η τρέλα!
Μου λέει: "Γιε μου, τα καλά σου βάλε, κι έλα, να ζωγραφίσεις μια πατρίδα ακουαρέλα και στου αλόγου σου την ιδρωμένη σέλα, νάχεις κρεμάσει κεντημένη φουστανέλα. Με χρυσαπήγανο, θυμάρι και κανέλλα»...
ΚΥΡΑ ΜΟΥ...
Χουρμάδες και δαμάσκηνα, τα μάτια σου τα πράσινα, κυρά μου, Ελληνοσύνη! Στη λίμνη σε βουτήξανε κι' αργά σε κρυφοπνίξανε, σαν την κυρά Φροσύνη!
Μπουρνέλες και φραγκόσυκα, τα πισινά σου μπόσικα, κι όλοι καλοπηδάνε! Ανοίγεις τα ποδάρια σου τους δίνεις τα μαστάρια σου, κι' ύστερα σε ξεχνάνε!
Αϊ μανούλα Ελληνοσύνη, Βασιλική, κυρά Φροσύνη κι' Ασπασία, Αϊ, μανούλα Ελληνοσύνη,
Μη μου δακρύζεις, τρυφερή μου Παναγία...
ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ
Ξεφτιλισμένοι προβοκάτορες, αλήτες, κομπλεξικοί, ψευτοπατριώτες, τρωγλοδύτες!
Μοσχοπηδάτε την πατρίδα μου και πάτε, Φιρί-φιρί, και στάλα-στάλα, να τη φάτε..
Ρουφιάνοι πρόστυχοι και φαύλοι μασκαράδες, Αρχοντοπλούμιστοι και βουτυρολαπάδες,
Με τα συκώτια της ψυχής μου όλοι θρεμμένοι, Φανερογάμηδες και κρυφοπηδημένοι!
Παρακεντέδες, μια ζωή προσκυνημένοι, Κι απ' τη ζωή κι από το Χρόνο, ξεγραμμένοι,
Στην παρακμή σας κολυμπάτε, μαύρα φίδια, Της Ιστορίας μας αισχρά αποκαΐδια..
Σαλπίζουμε άγρια μες στον τρελό αγέρα, Το λάβαρό μας ανεμίζει πέρα ως πέρα
Τριχιά να γίνει, της αλήθειας, να σας πνίξει. Καινούρια πόρτα στα όνειρά μας πια, ν' ανοίξει!
ΒΓΑΙΝΩ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
Δεν κάνω πια πίσω, Το στρίβω για εμπρός, Παντού όπου γυρίσω, Με σπρώχνει ο καιρός. Ανοίγω τη βρύση, Και τρέχουν φωτιές, Με έχουν αντλήσει, Χιλιάδες φορές, Δεν έχω άλλο τράτο, Στο δρόμο θα βγω. Με πήγαν στον πάτο, Τους πάω στο γκρεμό!
Δεν θέλω μνημείο, Του Άγνωστου Έλληνα. Μονάχος μου έμεινα. Αρχαίο αγγείο. Οι δήθεν φωστήρες, Πηδούν στο κρεβάτι μας. Θα βγούμε για πάρτη μας, Και τέρμα οι σωτήρες!
Δε γουστάρω κανένα, Παρά μόνο εσένα, Αναγνώστη που βλέπεις, Πατριωτάκι που ακούς! Δε γουστάρω κανένα, Τα όνειρά μου ένα-ένα, Αριθμούς τάχουν κάνει, Με τους τηλεφακούς!
Μονάχα από τους δυο μας, περιμένω, Με στίχο αγριεμένο, Που διόρθωσε ο Θεός...
Μονάχα από τους δυο μας περιμένω, Εγώ είμαι το τρένο, Κι’ εσύ είσαι ο σταθμός!
Μονάχα από τους δυο μας περιμένω Χαλάω την παρτίδα, Δεν παίζω, εδώ κι εμπρός!
Μονάχα από τους δυο μας, περιμένω, Εγώ είμαι η Πατρίδα, Κι Εσύ’ σαι τ’ Άγιο Φως!
ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ: Κι όμως! Δεν τα έγραψα… εχτές! Αλλά το 2000! Πριν δέκα χρόνια, όταν τίποτε δεν έδειχνε ότι θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε σήμερα. Δεν είμαι προφήτης. ΄Απλώς, -όπως κι εσείς- έχω το δικό μου τρόπο να διαβάζω την ελληνική Ιστορία... Χρόνια Πολλά πάντως, και ξετυλίξτε τις σημαίες που κρύβετε βαθιά μέσα σας. Θα μας χρειαστούν. Πολύ σύντομα...ΠΗΓΗ:kostasxan.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου