«Σε λίγο θα το κλείσουμε το “μαγαζί”, θα μπερδεύεις τον ακροδεξιό με τον “αριστεριστή”».
Και, τελικά, στις μέρες μας μάλλον ισχύει η, με διάθεση χιούμορ, διαπίστωση βετεράνου του χώρου της άκρας Αριστεράς, όταν ρωτήθηκε για τη σύμπτωση συνθημάτων, απόψεων και φρασεολογίας:
΄Η αλλιώς, όταν η νεοφασιστική Δεξιά συνάντησε τη λαϊκιστική Αριστερά και αμφότερες, έστω και ασυντόνιστα, αντιτάχθηκαν στην πρόοδο, για τους δικούς της λόγους η καθεμία. Και αν στα άκρα της Αριστεράς το πρόβλημα είναι ο εξτρεμισμός και ο αγώνας όπως τον αντιλαμβάνονται τα μέλη της, στην άκρα Δεξιά το πρόβλημα είναι ακόμη πιο απλοϊκό, γι΄ αυτό και πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμο: ο εχθρός είναι ο «ξένος», ο αντίπαλος είναι η «πρόοδος», η «τάξις» γίνεται αυτοσκοπός- συχνά με αυτοδικία.
Η ανάγκη γέννησε τα μορφώματα ή εκείνα υιοθέτησαν την ανάγκη; Ουδείς γνωρίζει. Πολύ περισσότερο όταν συνθήματα που κάποτε αποτελούσαν θέσφατο για άλλες πλευρές της πολιτικής γεωμετρίας, σήμερα γίνονται τραγούδι στα στόματα της απέναντι πλευράς. Από το εξαιρετικά λαϊκιστικό «Εξω οι κλέφτες» (λες και κανείς τούς θέλει «μέσα») ως τις εκκλήσεις για «ανατροπή, όχι μέσω εκλογών», ο θεατής, αναγνώστης, απλός πολίτης συχνά μπερδεύεται για το ποιος είναι ποιος και τι επιζητεί. Ακόμη πάντως οι ακροδεξιοί δεν κήρυξαν τον ένοπλο αγώνα, αν και κανείς δεν μπορεί να... κοιμάται ήσυχος ότι αυτό δεν θα συμβεί.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=355317&dt=19/09/2010#ixzz0zxaIzgGW
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου